Een tien jaar geleden zong een zekere Mister John 'Potverdekke, I'm proud to be a Belgian'. Als hij nu een nieuwe versie moest uitbrengen, een cd'tje zou niet volstaan.... Geef toe, we maken ons toch meer dan eens belachelijk. Is het niet politiek, dan juridisch. Meer dan eens is ons landje - wat velen soms nog niet eens weten liggen op de wereldbol - toch het 'uitlachertje van de week'. Helaas.
Neem nu de onlangs afgelopen klimaattop in Parijs. Heel de wereld probeerde er een akkoord te bereiken om de opwarming van onze planeet binnen de perken te houden. Wat deed België? Intern ruziemaken. Over welk gewest hoeveel 'uitstoot' moet inleveren, over hoeveel dat moet, mag kosten. Wie daarvoor moet opdraaien, enzovoort. België is een minuscule vlek op de aardkloot, maar toch moeten er vier - als ik me niet vergis, niet mistel - instanties, ministers of staatssecretarissen, hun zegje kunnen doen. Proud to be a Belgian?
Juridisch scoren we ook hoog (sic). Krabben u en ik geregeld in het haar na het horen van één of andere beslissing van de rechtbank, van het parket, van de onderzoeksrechter. Tuurlijk ken ik de finesse van de zaak niet, maar op zijn minst fronsten de wenkbrauwen in de regio toen we hoorden dat de onderzoeksrechter twee verdachten van zedenfeiten in Geraardsbergen - op een vrouw, in 'bijzijn' van haar 7-jarig dochtertje (!) ... - snel vrijliet, zij het onder strenge voorwaarden. Proud to be a Belgian?
Terrorisme, het onderzoek na de aanslagen in Parijs. Plots dreigingsniveau 4 in Brussel, hoger kan niet. Gevraagde en gekregen mediastilte, katten op Twitter en Facebook in de plaats. Nu, enkele weken later, blijkt plots dat er wel dreiging was, dat er vermoedens waren over schuilplaatsen van voortvluchtigen, mededaders of bedenkers van het bloedbad in Parijs. Maar na 9 uur 's avonds en voor 5 uur 's morgens...... mag je geen huiszoeking doen, niet binnenvallen. Ook niet in zulke gevallen. Verdachte is wellicht gevlucht, in een kast, horen we nu. Verdachte die eerder aan de grens gecontroleerd werd, maar zijn gegevens zaten een kwartiertje (sic) te laat in de computer. Proud to be a Belgian?
Gelukkig hebben we nog de Rode Duivels, nummer één in de wereld. We zijn het beste voetballand, neh. Dat neemt niemand ons nog af dit jaar. Hopelijk kunnen ze dat ook in 2016 waarmaken, op het EK in Frankrijk. Dan kunnen we met zijn allen toch (een beetje) trots zijn Belg te zijn.
Zaterdag komt de kerstman op bezoek, op de plesj in Erembodegem. Vanaf half elf 's morgens - met de nodige mooie 'elfjes' is me gezegd....-, tot..... Dus als je zaterdag(avond) even thuis weg wilt....
Serieus, echt, ik meen het. Geloof me of niet. Akkoord of niet. Ik doe er geen voordeel mee, ik verdien er geen cent aan. Als werkzoekende journalist leef ik me gewoon uit op een blog. Je leest het, of niet. Even goede vrienden. Als inwijkeling - ik ben geboren in Hasselt, heb daar in Limburg mijn schooltijd doorgemaakt - maar nu toch al (iets meer dan) 23 jaar wonend in Erembodegem, leef ik toch mee met de zorgen, de problemen van 'mijn' dorpsgenoten. Al die tijd zie, hoor ik verzuchtigingen van de zelfstandigen, van Jan of Marie in de straat. Over hoe het in 'ons dorp' toch beter kan, beter zou moeten. Maar daarover heb ik al eerder geblogd, geschreven, mijn hart, mijn frustraties gelucht. Nu komen de feestdagen. Mogen we (proberen toch) alle zorgen, alle miserie opzijschuiven, vergeten. Want het kan alleen maar beteren, toch? Voor u, voor uw kinderen, uw naasten, uw zaak....
Sorry, ik liet me even gaan... Vanaf nu kijken we hoopvol vooruit naar een beter 2016, op alle vlakken. En laten we dat uiterlijk zaterdag beginnen. Dus een oproep aan alle inwoners van Erembodegem - die van de buurgemeenten zijn zeker ook welkom: laat je zaterdag zien, kom een glas drinken, iets eten, gewoon winkelen. Kom simpelweg gezegd laten zien, bewijzen dat Erembodegem leeft. Van 's morgens tot....
De nationalisten op Corsica, het FN in Frankrijk, de Catalanen, de Basken, de Bretoenen, de Schotten, Tsipras en de zijnen in Griekenland, Wilders, Vlaanderen, noem maar op. Het ongenoegen groeit bij de man in de (Europese) straat. Het wordt tijd dat de 'gewone' politicus opstaat, reageert. Gewoon even gaat nadenken.
Enkel door 'samenwerking' tussen zogenaamde socialisten en zogenaamd centrumrechts kon men in Frankrijk madame Le Pen en de haren van bestuursbevoegdheid houden in de regionale overheden. Op Corsica - voor wie het niet weet een Frans eiland - wonnen de plaatselijke nationalisten wel. In Spanje, Barcelona en omstreken, kortom Catalonië: ook daar al jaren ongenoegen over het beleid vanuit hoofdstad Madrid, de roep om autonomie, liefst onafhankelijkheid, neemt er toe. Zoals in andere Spaanse streken - Andalusië, Baskenland vooral. De Schotten grepen begin dit jaar net naast een meerderheid voor onafhankelijkheid van Groot-Brittannië, in Griekenland maakte Syriza, een tot dan toe onbekend partijtje, de traditionele 'groten' belachelijk, leider Tsipras gijzelde zelfs maanden het o zo machtige Europa inzake opgelegde hervormingen. Met Geert Wilders hebben onze Nederlandse buren een schenenschopper bij uitstek, in Duitsland krijgen extreme groeperingen meer en meer te zeggen, en ga zo maar door.
Bij ons in Vlaanderen groeit het ongenoegen ook. Toch bij de man/vrouw in de straat, op de trein, aan de toog. Je kan er niet naast luisteren. Over de vluchtelingen, over de elektriciteitsfactuur, over van alles en nog wat wat boven ons hoofd beslist wordt. Door onze eigen gekozenen des volks. Die, zo lijkt me toch, enkel nog buitenkomen in verkiezingstijden. Voor de rest blij zijn dat op de congressen de ja-knikkers zonder boe of ba instemmen met de ideeën, het programma van de partijhoofden. Ze durven toch niet anders, want anders zijn zij of hun kinderen misschien hun jobke kwijt... En dat geldt voor uiterst-links over het zogenaamde centrum tot uiterst-rechts - what's in a name. Maar waar de modale Vlaming, Belg wakker van ligt? Wat u en ik willen veranderd zien, verbeterd? In het volgend verkiezingsjaar zullen de heren en dames weer eens komen polsen naar onze gevoeligheden, onze problemen. In de hoop dat we in het stemhokje toch maar aan ze zullen denken. En ondertussen van alles beloven, tot Europa hun terugfluit. Want daar wordt uiteindelijk toch alles beslist, tegen wil en dank.
Gewoon wat (on)zin van mijnentwege. Om even over na te denken.
Vandaag is het een jaar geleden dat ik een raar, verontrustend mailtje ontving. Een mailtje dat mijn leven grondig zou omgooien. Een jaar al. De tijd vliegt snel....
In 2014 was 15 december een maandag. Ik had avonddienst op de redactie, maar controleerde 's morgens thuis toch mijn mails al. Zat er eentje tussen van de personeelsdienst. Of ik vrijdagnamiddag eventjes bij de HR-manager wou passeren. Alarmbellen begonnen meteen te rinkelen, vrijdags had een collega net zijn C4 gekregen. Op de redactie kreeg ik niet meer uitleg van mijn rechtstreekse bazen - 'ze mochten niets zeggen'. Dan weet je het wel, maar blijf je toch in spanning. Gewoon blijven werken, zoals steeds gedreven, proberen een zo goed mogelijke krant te maken. Tegen beter weten in, maar toch hopend dat het allemaal niet zo erg zou zijn. Tevergeefs natuurlijk. Die vrijdagmiddag kreeg ik het verdict te horen, na iets meer dan 28 jaren dienst op de redactie was ik niet meer nodig.... Natuurlijk niet direct getekend voor akkoord, me wat geïnformeerd bij vakbond, journalistenbond en vrienden of de voorgestelde opzegvergoeding en zo wel wettelijk, juist waren. Tuurlijk was dat allemaal in orde en net voor de feestdagen stond ik 'op straat'. Bijna een jaar geleden dus. De tijd vliegt snel....
Ik ben niet bij de pakken blijven zitten, begon al snel te solliciteren. Maar als (nu) 52-jarige valt dat niet mee, zeker niet als de enige echte ervaring die je hebt 28 jaar krantenwerk (journalist, eindredacteur,...) is, buiten wat administratieve jobs in het begin van 'mijn loopbaan'. Ja, ik krijg antwoord van de bedrijven, helaas meestal in de zin van 'uw profiel voldoet niet', 'we hebben betere kandidaten weerhouden', 'uw gegevens worden in een werfreserve opgenomen', en ga zo maar door. Tot heden heb ik twee keer effectief proeven mogen afleggen, één keer een gesprek via Skype. Morgen mag ik nog eens 'op babbel'. Duimen maar. Ondertussen heb ik gisteren nog wat sollicitatiemails verstuurd, je weet immers nooit. Ik mag niet opgeven, ik zal niet opgeven.
Het is het moment voor de mensen van Dekenij Dorp - die van de Hogeweg (en anderen) mogen van mij ook meedoen natuurlijk - om te overleggen hoe ze de 'Plesjkermis' in juni gaan invullen. Want het zou wel eens een extra lange kermis kunnen worden. Tijd voor wat (on)zin. Of niet?
Het derde weekend van juni tot de donderdag daarop: de traditionele periode voor 'Centrumkermis Erembodegem', zoals het op de kalender van 't Stad vermeld staat. Met op vrijdag koers, de weekenddagen 'gewoon' kermis, maandag belotting, dinsdag kaatsen en als afsluiter de avondmarkt met vuurwerk op donderdag. Zo is het al jaren. Maar daar kan in 2016 misschien verandering in komen... Als de Rode Duivels op het EK in Frankrijk een beetje willen helpen tenminste.
Zaterdag werd er geloot, werden de groepen samengesteld en raakte de speelkalender van het EK bekend. En wat zien we? België - Italië op maandag 13 juni om 21 uur, juist ja enkele dagen voor de kermis officieel begint. Kunnen we geen extra activiteiten inlassen tussen dan en vrijdag, koersdag? Zaterdagmiddag kijken we met zijn allen hoe de Duivels tegen de Guinness-Ieren spelen, terwijl moeder-de-vrouw met de kinderen de kermis afdweilt. De gewoonlijk 'vrije' woensdag is ook ingevuld: de laatste groepsmatch tegen de Zweden. Goed nieuws toch, vooral voor de horecazaken. En als Hazard, De Bruyne en co het spelletje willen meespelen - minstens halve finale klonk het een tijd geleden toch - moet het vuurwerk op donderdag de kermis niet afsluiten. Nee, laat ons dan hopen op een groot vuurwerk op zondag 10 juli - juist ja, juLi - als de Rode Duivels de finale in Parijs gewonnen hebben. Dromen mag toch?
Aan de handelaars nu om een tof uitgebreid programma te bedenken, te vinden, uit te werken. Om de thuisblijvers, de mensen die geen kaartje voor één van de matchen kunnen bemachtigen te verwennen op de Plesj, in Erembodegem zelf. Zonder de niet-voetballiefhebbers - die zullen er wellicht ook nog zijn.... - te vergeten. Werk aan de winkel voor de Dekenijen en sympathisanten dus. Om Erembodegem 'the place to be' te maken zo tussen 10 juni en 10 juli. Spijtig voor de studenten, die dan net in hun examens zitten....
