Sidder en beef allemaal. Zeker als je in het Brusselse gewest woont, of er naar toe moet, wil. Terreuralarmfase 4, het hoogste wat er in ons land bestaat. Terechte maatregel van de regering? Of een spelletje paniekvoetbal?

De overheid en de bevoegde diensten hebben blijkbaar serieuze aanwijzingen dat er een aanslag op til is in Brussel. Zo blijkt toch uit de talrijke (extra-)nieuwsuitzendingen die al van deze morgen op vtm en vrt op ons losgelaten worden. Maar wat? Daarover blijven we in het ongewisse, daarover wordt niet gecommuniceerd. Zodat bij u en mij de ongerustheid, bij sommigen zelfs de paniek, toeneemt. Persconferentie van de premier, zijn topministers. Resultaat? Nul, we weten echt niets meer.

Vorige vrijdag in Parijs was er vooraf geen waarschuwing, geen enkele aanwijzing. Toch niet dat wij, de man/vrouw in de straat, weten. Maar mensen die een glas gingen drinken, een hapje gingen eten, een concert wouden meepikken, zaten plots in een horrorfilm. Helaas. Nu zijn we gewaarschuwd, blijkbaar. Maar waarvoor moeten we nu schrik hebben? Heeft de regering, hebben de bevoegde diensten een serieuze aanwijzing? Moet ze die ons dan niet laten weten, moet die niet kenbaar gemaakt worden? Zodat we ons (figuurlijk natuurlijk) daartegen kunnen wapenen, extra onze ogen openhouden. Of is het een spelletje paniekvoetbal, een 'wiedergutmachung' naar de internationale buitenwereld omdat enkelen van de zotten van vorige week vrijdag in Parijs uit ons land kwamen, hier opgegroeid zijn?

De 'proms' in Antwerpen, de Zesdaagse van Gent, de meeste voetbal- en andere sportwedstrijden, kerstmarkten, eetfestijnen, toneelvoorstellingen van de plaatselijke vereniging in uw dorp.... alles mag doorgaan van de regering, zo lang het niet in het Brussels gewest plaatsvindt. Gaat u gerust? Gaat u vanavond gewoon een glas drinken, een hapje eten? Een beetje extra rondkijken misschien. Maar we gaan ons toch niet laten doen door een paar gekken, die juist willen dat we angstig in een hoekje kruipen. En aan de bevoegde diensten: pak die kl...zakken, ook al zijn het maar wat 'handlangers', op, en hou ze dan ook vast. Zeker zo lang er dreiging is.

Grrr. Ik kan alle weermannen en -vrouwen wel wurgen. Figuurlijk wel te verstaan. Ze kunnen er ook niet aan doen, ze 'lezen' ook maar weerkaarten af. Maar wat er nu voorspeld wordt, moet voor mij niet.

Ok, we zijn verwend geweest de laatste tijd. Temperaturen te hoog voor de tijd van het jaar, hoorden we dagelijks. Ik had er vrede mee, was niet kwaad. Toch goed voor de chauffagerekening, niet waar? Af en toe regen? Daar kon ik mee leven. Wat wind, zoals de afgelopen week? Dat overleven we wel. Maar wat Sabine, Frank, Jill en co nu uit hun hoed schudden? Dat is niet voor mij, echt niet.

Tuurlijk zal een groot deel van de bevolking zich in hun handen wrijven, nu er (dit weekend al, grrrr) winterse neerslag voorspeld wordt. Sleeën, skies worden al bovengehaald, ingevet. In de Ardennen kijkt men al uit naar een eerste topweekend - al zal het nog meteen niet zo een vaart lopen. Op til zijnde kerstmarkten - op sommige plaatsen in Vlaanderen zijn er die al (sic) - verheugen zich op een massa koukleumende mensen die zich komen verwarmen aan glühwein, jenever, warme choco met pannenkoeken, wafels, poffertjes en ik weet niet wat allemaal. De uitbaters van de bijhorende schaatspistes zullen ook blij zijn, de energiekosten zullen misschien wel binnen de perken kunnen gehouden worden. Ik gun het hen, echt waar. Maar het is eigenlijk niks voor mij.

Geef mij maar zalige temperaturen rond de 25 tot 30 graden, een lekker zonnetje om te genieten van een lekker pintje, wijntje op een terrasje.... Te warm moet het voor mij ook niet. Ja, ik ben ne moeilijke. Ik weet het. Van sneeuwlandschappen kan ik ook genieten, echt waar. Zij het van ver, heel ver. Op tv, op foto's. Dat kan, echt waar, heel schoon zijn. Maar zelf me er tussen wagen? Nee, bedankt. Voor mij geen latten onder mijn voeten, schaatsen ook niet. Ik hou liever gewoon de voetjes op de grond.

Het past misschien niet, sorry. Maar los van alle miserie, alle heisa na 'Parijs vrijdag' - terecht trouwens - ben ik blij om in kranten, op tv, op Facebook tussen al de 'miserie, schande, verdriet' door ook opbeurende verhalen te lezen, te horen. Een kleine bloemlezing.

Mensen van Poespas bijvoorbeeld zijn een kat op de Varent in Erembodegem, die in een 'werkgleuf' vastgeraakt was, komen halen, na een telefoontje van de daar bezig zijnde aannemer, die niet goed wist wat te doen. Poespas heeft geen geld te veel, Erembodegem valt blijkbaar normaal niet onder 'hun domein'. Maar een kat in nood... dat konden ze niet zo maar laten passeren. Chapeau. Als u een vereniging van uit de buurt wil steunen.....

Kamiel Sergant, de Aalsterse carnavalkeizer - 80 jaar jong, herstelt van een (spijtig) ongeval. Maar het gaat de goede kant op, vertelt hij vandaag in de krant. Zijn medebewoners van het rusthuis waar Kamiel nu verblijft, herstelt - hebben hem al aangezet tot een optredentje in de cafetaria. Iets wat de keizer niet kon weigeren natuurlijk.

Burcht, in de buurt van Antwerpen. Een dakloze, die er al een hele tijd in een bushokje 'woont', heeft buurtbewoners wakker geschud, hun goed hart bovengehaald. Na een actie (onder meer op Facebook) van één van de inwoners heeft hij nu een caravan - geschonken uit Nederland..... - om te verblijven, lokale handelaars zorgen voor eten, koffie.... Kortom, een hele buurt toont menslievendheid. Chapeau.

Chapeau ook voor het personeel van Jetairfly, op een vlucht van Israël naar ons land. Een baby'tje van drie maanden raakt in de problemen, lijkt te stikken, heeft geen hartslag meer. Geen dokter aan boord. Piloten zorgen voor noodlanding op Rhodos, cabinepersoneel doet medisch alles wat ze kunnen. Met succes. Baby wordt wel nog even in het ziekenhuis in 'het oog gehouden', moeder is de mensen van Jetair 'eeuwig' dankbaar. Knap werk toch?

Vier positieve verhalen van vandaag - of die ik nu vernam. Verhalen die een mens opbeuren, die voor wat optimisme zorgen in sombere tijden. Want we mogen ons echt niet laten doen, we mogen niet gaan doemdenken. Niet voor ons, niet voor onze (klein)kinderen. Laat terreur ons niet klein krijgen

Wat moeten we nu doen, na die verdomde vrijdag de 13de november in Parijs? Moeten we angstig in een hoekje kruipen, elke deur x-keer op slot? Of moeten we gewoon voort met onze dagdagelijkse bezigheden?

Eerlijk? Ik ken het antwoord ook niet. Ik begrijp dat mensen nerveus, achterdochtig zijn, ja schrik hebben. Want wat in Parijs gebeurd is, kan morgen ook in Brussel, Antwerpen,... zelfs in een provincienest als Hasselt of Aalst. Zo lang er 'zotten' - en nu beledig ik ook de doodgewone psychiatrische patiënt, sorry - zogenaamd in naam van hun god, van Allah en zijn profeet Mohammed, denken dat ze mensen - voor mij zijn die terroristen dat niet ! - moeten afschieten, de keel oversnijden, mee laten ontploffen, alleen omdat.... Ja, waarom eigenlijk? Omdat ze een muziekoptreden meepikken, een glaasje drinken met hun geliefde(n) op een terras, een hapje gaan eten? Ik denk niet dat Allah, via zijn profeet, dat ooit gezegd heeft, ooit bedoeld had. Helaas zijn er die dat anders interpreteren.

In de jaren '70 en '80 hadden we in (toen nog West-)Europa ook terreurbewegingen, die voor paniek probeerden te zorgen. De CCC in België, de Rode Brigades in Italië, de Rote Armee Fraktion in West-Duitsland, Action Direct in Frankrijk,... zogenaamd linkse groeperingen, de nationalisten van de IRA (Noord-Ierland tegen 'Engeland') of de ETA (de Basken tegen (vooral) Spanje) voor onafhankelijkheid, de Bende van Nijvel bij ons voor ? - ja dat zullen we wellicht nooit weten... Al die groeperingen, de ene met meer aanhang dan de andere, sommigen wisten zelf enige sympathie los te weken, hebben geprobeerd onze 'Westerse' samenleving te ontwrichten, een angstklimaat te scheppen. Deels met succes, zij het steeds heel tijdelijk. Want we zijn blijven gaan winkelen in geviseerde winkels, zijn blijven reizen per trein en vliegtuig, zijn blijven met het openbaar vervoer gaan werken, gaan zonnen aan de Spaanse Costa's. We lieten het dagelijkse leven doorgaan, al keken we misschien iets meer ongerust over de schouder. Maar we lieten ons niet doen.

Ook al wordt onze samenleving nu bedreigd door zotte fanatici, we mogen ons niet laten afschrikken, vind ik. Angst is een slechte raadgever. Voorzichtig zijn, alert, dat moeten we wel zijn, blijven. Als je de foto's ziet van de terroristen van vrijdag... Dat lijken mensen die je dagdagelijks op de metro, de trein, op straat kunt tegenkomen. Geen lange baarden, geen rare klederdracht, nee gewoon gewoon. Totaal niet opvallend qua uiterlijk. En wat er in hun hoofd speelt.... dat weten we helaas niet, dat kunnen we niet zien. Maar dat mag ons niet beletten om gewoon door te gaan met ons leven, we moeten blijven doen wat we normaal doen. Misschien wel met een beetje extra voorzichtigheid, dat wel. Maar zonder paniekerig te doen: niet elke moslim is een terrorist, niet elke Vlaming een racist.

Een tijdje geleden schreef ik op mijn blog een 'Ode aan Marcel', die de straten van de Plesj en omliggende in Erembodegem proper probeert te houden. Vandaag vertelde hij me iets dat mij (en hem) kwaad maakt.

Marcel was fier op alle positieve reacties op mijn blog, die ik gedeeld had met de 'Erembodegem-groep'. Blij, tevreden dat zijn werk gewaardeerd werd. Maar nu moest er iets van zijn lever, moest hij zijn hart luchten. Zelf was ik eventjes uitwaaien in Nederland, dus ik heb het niet gezien. Maar ik geloof Marcel, hij neemt zijn werk serieus, doet zijn uiterste best en de meesten onder ons waarderen dat. Helaas niet iedereen blijkbaar. Afgelopen weekend heeft er iemand - alleen of in groep - het lumineus idee gehad om in de 'bladkorf' op de Plesj, tussen school en kerk, te kruipen en in de stapel bladeren te 'spelen'. Resultaat? Dat kunt u wel raden. Los van de wind - dat is de natuur - een grote hoeveelheid bladeren extra, die eigenlijk al bijeengeveegd waren. "Ik had tranen in mijn ogen toen ik maandagmorgen die ravage zag", vertelde Marcel. Ik kan hem geloven. En toen ik maandagmiddag naar het wassalon trok, was er niets meer van te zien. Alles bijeengeveegd, opgeruimd. Weer eens: 'Knap werk Marcel'.

Reacties op eerder vernoemde blog waren lovend voor het werk van Marcel, terecht. Bewoners van straten die hij niet aandoet - kan/mag, hij heeft al kilometers genoeg denk ik - reageerden een beetje jaloers. Ook terecht. Maar ligt het niet aan ons? Moeten we zelf niet het respect opbrengen om onze straat, die van de buren, ons 'dorp', onze stad, proper te houden? Met wat medewerking van de overheid (lees voldoende vuilbakken, die tijdig geledigd worden), zelfdiscipline (huisafval hoort niet thuis in een 'gewone' vuilbak, blikjes, papiertjes of peuken wel) komen we al een heel eind verder. Denk ik toch, hoop ik. Met het risico een 'Hollandofiel' genoemd te worden: in Nederland - waar ik graag eens ga uitwaaien, herbronnen, gewoon op 'mijn effen komen' - lijkt mij dat 'vuil op straat' een veel kleiner probleem, vind ik wel op 'normale' afstand vuilnisbakken, die steeds 'leeg' zijn - of toch regelmatig geledigd worden - terug. Hier in Vlaanderen.....?

Enkele dagen niet geblogd. Heeft u mij gemist? Ik was er even tussenuit, letterlijk en figuurlijk uitwaaien.

Ergens in september, mooie aanbieding van de hotelketen met de toekan in het logo voor een weekendje weg, tussen Delft en Den Haag. Ik voelde dat ik andere lucht kon gebruiken, vriendin zei niet nee. Dus geboekt en vorige donderdag autootje 'volgeladen' en naar Holland. Mijn zinnen wat verzetten, eventjes de zoektocht naar werk opzijschuiven. Dacht ik, hoopte ik. Maar stilletjes toch duimen dat ik na de schriftelijke proef van vorige week ook uitgenodigd zou worden voor een gesprek, dat ik bij de laatste 5 zou zijn. Gisteren bij thuiskomt de ontnuchterende mail. Kort samengevat: noppes. Helaas.

Maar toch hebben die paar dagen me deugd gedaan. Raar toch dat je op vakantie wel ontbijt, thuis maak ik er - buiten een tas koffie - geen tijd voor. Maar als dat ontbijtbuffet naar je lacht, die eitjes (roerei, spiegelei, zelf pannenkoekjes) naar je liggen te roepen, met of zonder spek, die croissants of andere koffiekoeken die naar je lonken, dat verse fruitsap, die verschillende soorten hagelslag, confituur, pindakaas (niet voor mij!!!!), kaas, charcuterie, .... Noem maar op. Dan hou je geen rekening meer met calorietjes meer of minder, dan stop je je buikje vol. Ik toch.

Het was ook letterlijk uitwaaien. Vrijdag in Delft viel het nog mee, maar zaterdag in Zandvoort en Katwijk aan Zee... Stevige wind, nog heftigere windstoten. Zandkorrels in het aangezicht, niet echt aangenaam, vond vriendin. Ik genoot, het deed me deugd. Hoofd leeg, volledig leeg.

Of toch niet. Want er was Parijs, vrijdagavond. Net voor het slapen nog even tv kijken, plots extra nieuws van de NOS, ook op RTL, even later de VRT. Ik ben een zapper. Dan verstar je, dan vloek je, dan mis je de adrenaline die je vroeger op de redactie voelde bij dergelijke grote - sorry voor de woordkeuze - momenten. Tuurlijk bekijk je de beelden, hoor je het commentaar vol ongeloof. Dit kan toch niet. Waarom? Onvoorstelbaar. In maart liepen vriendin en ik nog in Parijs rond, genietend. Zoals nu wellicht duizenden anderen. Genietend van een tof weekendje, tof avondje. Helaas beslisten anderen - mensen wil ik ze eigenlijk niet noemen - daar anders over. Zogezegd in naam van een godsdienst. Onbegrijpelijk.