Vandaag voor de eerste keer naar een jobbeurs getrokken. Voor mij persoonlijk eigenlijk een tegenvaller, ik hoop voor de andere bezoekers niet.

Tien maanden geleden bedankt voor (zo een 28 jaar) bewezen diensten. 52 jaar oud ondertussen. Maar ik wil terug aan de slag. Verschillende sollicitaties verstuurd - al vanaf het begin, helaas zonder gunstig gevolg. Vorige week in de mailbox: jobbeurs in Ninove op donderdagmiddag. Niets te verliezen - buiten wat kilometers en de parkeermeter. Ik was niet alleen, verre van. Alle leeftijden, alle kleuren. Toch de indrukwekkend geïnteresseerd te zijn. En ja, de aanwezige bedrijven/organisaties wekten interesse, mochten uitleg geven. Ook ik polste hier en daar naar een 'bediendefunctie', maar men was eigenlijk op zoek naar 'arbeiders', niet naar iemand die een administratieve functie zocht. Pech dus.

Was het dus allemaal negatief? Nee. Ik heb wat info genoteerd, wat websites meegegraaid, enkele tips - waarvan ik de meeste al via outplacement gekregen had - in mijn 'koppeke' gestoken. Dus ik ben niet totaal ontgoocheld buitengegaan, ik heb wel de bevestiging gekregen dat het voor mij aartsmoeilijk zal worden opnieuw aan de slag te geraken - ik heb nu eenmaal niet het arbeidersprofiel. Maar ik geef zeker en vast niet op. Integendeel, ik zal blijven solliciteren, blijven proberen. En wie weet....

Weet u welke dag het vandaag is? Buiten donderdag? Het is vandaag 'Dag tegen kanker'.

Op deze blog wil ik iedereen die zelf of in zijn omgeving met kanker geconfronteerd wordt/werd een hart onder de riem steken. En dat zijn heel veel mensen. Helaas. Ik denk dat iedereen wel iemand kent die met de K-ziekte geconfronteerd is of was. Ja, de wetenschap maakt vorderingen, elke dag opnieuw. Ja, sommige kankers zijn al te genezen, helaas niet allemaal. Maar dat genezen gaat ook niet zonder slag of stoot. Chemotherapie, bestralingen,.... Afzien. Fysiek en mentaal. Dat laatste ook voor de mensen die heel dicht bij de patiënt staan.

Even een persoonlijk verhaal. Augustus 1996: trots ouders gaan melden dat ze opnieuw opa en oma gingen worden: hun jongste zoon werd papa. Mijn vader reageerde raar, vond ik, verdween plots uit de woonkamer. 's Anderendaags telefoontje, dat hij op jaarlijkse controle naar de dokter moest. De allereerste keer dat ik daarvan hoorde. Raar. Maar wat later werd het duidelijk: hij had kanker. Daar zit je dan, tussen vreugde en verdriet. Mijn ouders woonden in Hasselt, ik in Erembodegem. Tuurlijk probeerde ik in de mate van het mogelijke op bezoek te gaan, wellicht volgens sommigen te weinig. Ik had mijn werk, een zwangere echtgenote, het basketbal waar ik een jeugdploeg trainde en coachte.... Terugblikkend: ik had meer moeten gaan, maar je kan de klok niet terugdraaien. Maart '97: dochter wordt geboren. Nooit vergeet ik dat beeld van dat dutske liggend op de buik van mijn vader, in zijn gloriejaren een kolos van ver boven de 100 kilo voor 1 meter 92, toen.... Eind april is papa gestorven, hij ruste in vrede. Nog steeds ben ik overtuigd dat hij gevochten heeft tot hij dat kleinkind van zijn jongste spruit gezien, gevoeld had. Dat hij daarmee zijn directe omgeving - lees vooral mijn moeder, gelukkig nog steeds levend en wel - soms tot wanhoop dreef, besefte ik pas achteraf. Sorry ma, dat ik er toen te weinig was.

Dit voorbeeld gewoon maar om te zeggen dat omgaan met kanker voor niemand gemakkelijk is. Zeker niet voor de patiënt, maar ook niet voor zijn omgeving. En dat ik dus heel veel respect heb voor mensen die er dagelijks mee geconfronteerd worden, zien hoe hun vader, moeder, vriend(in), helaas soms ook kind vechten tegen de ziekte. Nog meer respect voor de patiënten die al die behandelingen moeten ondergaan, in de hoop dat... En tenslotte voor dokters en verpleegkundig personeel: chapeau dat jullie toch steeds proberen om levens te redden, te rekken, zo aangenaam mogelijk te maken.

Vandaag is het dus 'Dag tegen kanker'. Voor sommigen onder ons gewoon een dag zoals een ander. Voor anderen is het elke dag een 'dag tegen kanker'.

Gerard Cox zong het jaren geleden al: "'t Is weer voorbij die mooie zomer". Herfst is het. Kil, nat, koud en in de Ardennen al de eerste sneeuw. Grrr en brrrr.

Deze morgen bericht op Facebook van Paul Teughels, in een vroeger leven fotograaf bij HLN en nu wonende in Vielsalm - tja hij heeft er zelf voor gekozen. De eerste sneeuwvlokjes vielen er. Poedersneeuw dat wel, maar sneeuw. Ik vol ongeloof, maar het bleek echt te zijn. De zomer - en we mochten dit jaar toch niet klagen - is definitief voorbij. Snif.

Herfst. Ik haat dat seizoen eigenlijk. Sommige mensen vinden het prachtig dat de kleur van de bladeren van groen verandert in rood, geel naar bruin vooraleer ze vallen. Ik niet echt. Het is het definitief begin van de korte dagen en lange nachten, (en binnenkort dan ook nog eens de uurverandering...). Van korte grijze dagen, donkere dagen. Van kilte, van doorweekte kleren. De voorbode van - nog erger - de winter. En als er nu al sneeuw begint te dwarrelen....

Het wordt een strenge winter, zeggen 'ervaringsdeskundigen' aan de toog. Want er zijn veel eikels en beukennootjes. En we hebben eigenlijk al twee jaar geen winter gehad, lees weinig straffe vriesdagen en/of sneeuw. Van mij mag het dit keer van hetzelfde laken een pak zijn, ik ben niet zo happig op die kou en die witte 'pret'. Die kelk laat ik liever aan mij voorbijgaan.

Waren we al maar voorbij nieuwjaar, de eindejaarsfeesten achter de rug. Dan lengen de dagen opnieuw, stilletjes aan. Dan is het aftellen naar de lente(zon). Ik kijk er al naar uit. Om dan in de zomer te kunnen klagen dat het deze keer toch echt wel te warm is.

Zoals voorspeld, zoals verwacht, zoals gehoopt. België staat nummer 1 op de FIFA-ranking, is dus - op papier - het beste voetballand ter wereld. Maar dat is bijzaak. Dat Nederland niet naar het EK mag, dat is pas leuk.

In november 1985 versperden de Rode Duivels - nog altijd wreed bedankt Georges Grun - Oranje de weg naar het WK '86 in Mexico, waar België uiteindelijk vierde eindigde. Toen was er in ons landje al het nodige leedvermaak, dat helaas snel verstomde. Ja, het was het 'matennaaiertje' nog op het WK '98 in Frankrijk - weet u nog Lorenzo Staelens die de Hollandse spits Patrick Kluivert een rode kaart aansmeerde door wat 'toneel' - maar eigenlijk hinkte ons voetballand al stevig achter onze Noorderburen aan. Op EK's was Oranje steeds van de partij - België kon zich jaren niet plaatsen - en op WK's mocht het Oranjelegioen doorgaans ook wat langer blijven.

Maar dat is nu voorbij, verleden tijd. Eat your heart out, vermaledijde Hollanders. Vermijd volgende zomer met jullie sleurhutten Frankrijk, want jullie hebben daar vanaf juni niets meer te zoeken. Probeer je niet te vermommen met een Jupilermutsje of -sjaal, verf uw oranje t-shirt niet rood: we herkennen jullie toch meteen. Hoe? Door die caravan, door het urenlang nippen van hetzelfde biertje - jullie noemen Heineken toch bier.... - door jullie luidruchtigheid en door jullie betweterigheid. Het is nu aan ons, Belgen - toch raar dat we plots weer allemaal Belgen zijn, niet langer Vlaming, Brusselaar of Waal - om de wereld (allé toch Europa) te verbazen met de capaciteiten van onze voetballende Duivels.

Een beetje in tegenspraak met wat ik gisteren schreef, geloof ik - zeker als we aanvallend acteren zoals tegen Israël gisteren, verdedigend moet de focus wel een hele match blijven - dat de Rode Duivels - met wat geluk bij de loting (waar is die konijnenpoot?) - het ver kan schoppen op het EK. Met 24 beginnen ze eraan, na de eerste ronde vallen er slechts 8 af. Dat moet toch haalbaar zijn. En dan kan er veel, met, zoals gezegd, wat geluk. We gaan ons dus niet blindstaren op de resultaten van de komende oefenmatchen - bondscoach Wilmots kan, mag en moet daarin experimenteren met andere jongens, dingen uitproberen - en als we straks niet langer nummer 1 zijn op de FIFA-ranking, so what? Nee, met een goed uitgebalanceerde groep naar het basiskamp in Bordeaux trekken en dan met de techniek die er al in de groep zit, de vriendschap die er onderling heerst en vooral een onverdroten inzet heel voetbalminnend Europa verbazen.

Laat ons in juni voor één keer met de branie van de Hollanders in Frankrijk op het voetbalveld stappen. En dan.... Europees kampioen. Het zou toch mooi zijn, niet? Laat ons toch eens dromen.

Straks Israël onder de voet lopen en België staat nummer 1 op de FIFA-ranking. Waw. Meteen wordt er - door sommigen - al luidop gedroomd over een Europese titel in Frankrijk....

Marco Borsato zong het al enkele jaren geleden: 'De meeste dromen zijn bedrog....' En ik wil nu echt niet de pessimist uithangen, maar dromen van winst op het EK 2016 in Frankrijk???

Akkoord, er loopt een fantastische Belgische voetballichting rond in de diverse Europese competities - van Rusland over Italië en Turkije tot Engeland. Vele voetbalnaties zijn jaloers op 'onze' Duivels. Stuk voor stuk kunnen ze tegen een bal trappen, een tegenstander in de wind zetten, een tegenaanval afbreken of - de keepers - een bal uit de doelmond ranselen. Technisch gezien zeker de beste generatie die ik ooit bezig zag. Mentaal, heb ik mijn twijfels.

Even terug in de tijd - en ja ik heb het (voor tv) meegemaakt. EK 1980, finale tegen West-Duitsland. Een wonder dat 'we' erbij waren, een groter mirakel dat 'onze Duivels' de finale haalden in Italië. Niet op techniek, maar op wilskracht, eendracht, vechten voor elkaar. Helaas was er toen ene Horst Hrubesch die ons het opperste geluk ontnam. 1982, WK in Spanje. Openigsmatch tegen titelverdediger Argentinië. Ik hoor het (de betreurde) Rik De Saedeleer nog roepen: 'Daar is em, daar is em.' Perfecte pass van Frankie Vercauteren, Erwin Vandenbergh op de juiste plaats: België won. Helaas kwam er geen groter gevolg aan deze knalprestatie. Het (heel fel) tegenvallende EK 1984 in Frankrijk vergeten we liefst, de barragematchen tegen de 'Hollanders' en het WK in Mexico (1986) zelf daarentegen.... Vierde werd deze dwergstaat en heel België in rep en roer, in feeststemming. Niet met technisch begaafde topvoetballers, maar vooral door een ijzersterke groepsgeest.

En net over die groepsgeest nu heb ik mijn twijfels. Ja, ze komen allemaal graag naar de nationale ploeg voor de interlands. Ja, ze zijn, naar eigen zeggen, allemaal vrienden. En ja, ze geloven in hun kansen. Laat ik dus stoppen met pessimistisch te zijn en De Bruyne, Hazard en co steunen in hun dromen: Europees kampioen worden. En voor mij mag dat zeker met Wilmots als bondscoach - ook al is de (bijna) hele Belgische pers tegen hem. Al mag het Kampfschwein nog tactisch enkele extra voetballessen gaan volgen.

Toch mooi hoe politici hun daden (sic) kunnen verwoorden. Neem nu onze premier Charles Michel vandaag in de Kamer. We zouden hem nog gaan geloven.

'Nog nooit heeft een Belgische regering zoveel inkomsten gehaald uit kapitaal als deze. We zijn op goede weg en zullen deze koers aanhouden.' Kort samengevat wat de premier (en zijn regering) ons wil doen geloven. U en ik zien het dagelijks in onze portemonnee, op ons loonbriefje. Ja toch? Maar er is licht aan het einde van de tunnel. Nog een belastingske hier en een belastingske daar, maar binnen een paar jaar gaan we allemaal meer verdienen, meer overhouden van ons brutoloon. De bedrijven zullen ons landje niet meer ontvluchten omdat ze te veel belastingen moeten betalen, integendeel er gaan meer jobs komen. Voor jong en oud. Laat ons meteen allemaal op de tafels gaan dansen....

Ik heb respect voor Charles Michel. In Vlaanderen zouden we willen dat elke Waal zo goed Nederlands zou praten - vice versa is een ander probleem. Michel heeft zijn nek uitgestoken, als leider van een Waalse partij als enige durven meestappen in een - laten we eerlijk wezen - anti-PS-regering (en een klein beetje tegen de SP.A). Als Waals politiek boegbeeld mee in het N-VA-verhaal willen gaan, 'slaafje' zijn van goeroe Bart De Wever en de vermaledijde Vlaams nationalisten. Maar hij houdt stand, onze Charles. Het zal in de genen zitten, want ook vader Louis Michel was politiek - zowel nationaal als internationaal - meer dan onderlegd.

Deze Belgische regering is dus op goede weg, dixit 'onze' Charles. Op straat hoor je echter meer en meer gemor. Maar dat is dus blijkbaar alleen van 'links' of 'groen' gepeupel, als ik sommige reacties uit de meerderheid hoor of lees. 'Och tegen de volgende verkiezingen zijn de mensen al die inspanningen vergeten, dan zien ze wat we verwezenlijkt hebben', zo klinkt het.

Sorry heren en dames politici, 'het volk' kijkt niet jaren vooruit, het ziet wat er nu in zijn portefeuille zit, het ondervindt welke lasten we nu moeten betalen, kortom het probeert nu te overleven - en als het even zou kunnen (mogen?) nog wat sparen ook. Later op pensioen? Veel gemor, maar we leggen er ons uiteindelijk bij neer. Tot we horen dat kamerleden al op 55 (!!) 'op rust' mogen - en dan spreek ik ook nog niet over de bedragen die de heren en dames gaan opstrijken. Subsidies voor bepaalde bedrijven? Ja, waarom niet - als er daadwerkelijk werkgelegenheid gecreëerd wordt (in ons land !). Indexsprong? Grrr, maar het is maar één keertje... Maar in kamer en senaat, in de diverse parlementaire commissies, in de provincie- en gemeenteraden, de deelparlementen: daar hoor je niets van zelf inleveren - geen enkele 'kleur' oppert het zelf maar.

Maar doe gerust voort heren en dames politici, de volgende keer dat het gepeupel naar het stemhokje moet gaan, zal het alles al weer vergeten zijn, zal het weer blindelings jullie beloften geloven. Allez, dat hopen en denken jullie toch.

Joepie, onze Belgische regering heeft het gevonden. Extra belastingen op frisdrank. Het gat in de begroting gaat onmiddellijk gedicht worden. Ja toch? (On)zintijd, noem ik dat.

Akkoord (sic), de begroting van ons landje rammelt aan alle kanten. Miljoenen te kort links, miljarden rechts... en dat moet allemaal rechtgetrokken worden. Vooral toch omdat 'Europa' dat wil, nee eist. Hoe het komt dat 'we' zo diep in de schulden zitten? Het zal niet aan u en mij, de gewone burger, gelegen hebben. Nee, de gewone man (vrouw) in de straat weet dat als ze maar 100 euro hebben, ze maar (maximaal) 100 euro kan uitgeven. Dat hebben we geleerd van onze (groot)ouders, toen nog in Belgische franken. Maar in de politiek bestaan er blijkbaar andere boekhoudkundige regels. (Zou het daarom zijn dat ik destijds mijn studies 'Handelswetenschappen' niet afgemaakt heb?)

Dus het ei van Columbus uit de Brusselse Wetstraat. Extra taksen op frisdrank - naast tabak, alcohol, diesel, .... Minister van Volksgezondheid Maggie De Block noemde het deze middag in het nieuws op Radio 1 nog maar het begin... Want we leven met zijn allen te ongezond, nemen teveel suiker, andere zoetstoffen, vetten, zouten tot ons. Dat kan allemaal nog extra belast worden. In de (heel nabije) toekomst.

Zijt nu eerlijk. Als je in onze buurlanden (of zelfs verder daarbuiten) een foto toont van Maggie De Block en zegt dat ze de Belgische minister van Volksgezondheid is... je gezelschap ligt plat van het lachen. Ja, Maggie is (huis)dokter. Haar overgewicht - en ik wil ze echt niet uitlachen, want ik heb heeeeeeeeeeeeel veel respect voor de politica De Block - zit wellicht in de genen, of is te wijten aan een (schildklier)probleem. Maar zo iemand moet dan de rest van ons landje komen vertellen dat we ongezond leven, dat wat extra taks op de frisdrank van u en mij eigenlijk goed voor ons is. Dat die extraatjes richting 'Vadertje Staat' nog kunnen groeien, want dat we toch beter water zouden drinken - tot ook dat belast kan worden.... Horen we plots op het radionieuws dat ook onze (te zoete of te zoute) koekjes, broodjes en ik weet niet meer wat allemaal, ook wel eens op de regeringstafel kunnen passeren om voor wat extra inkomsten te zorgen.

Vele landgenoten hebben al het gevoel dat we in een 'gevangenis' leven, dat we enkel mogen ja-knikken en braaf luisteren naar wat er ons wordt opgelegd van regeringswege. Nu gaan ze ons dus ook nog op 'water en (droog) brood' zetten!