Het was alweer een tijdje geleden, maar de voorbije twee weken spendeerden we in Yunnan, China. We waren er reeds in 2009, maar het is zo'n mooie streek dat we er toch nog eens naartoe wilden.
We starten onze trip in Kunming, de hoofdstad van Yunnan. We logeerden in een voormalig government hotel (Yunnan Zhenzhuang Guest House). Gelukkig spreekt Kathleen Chinees want daar zonder is het moeilijk communiceren met het personeel dat duidelijk niet gewoon is om Westerlingen over de vloer te krijgen. Het hotel heeft een grote tuin waar je met de vogeltjes wakker wordt en dat in het centrum van een stad de grootte van Brussel.
Na een verkwikkende nachtrust en dito ontbijt trokken we richting centraal station waar we de trein namen richting Dali. 8 uur later en hop we zijn er. We boekten standaard tickets en reisden in Sleeper coach (alhoewel van slapen geen sprake was). Gezellig tussen onze Chinese medemensen.
In Dali gearriveerd, hop een taxi in richting Jim's Tibetan Guesthouse (waar we in 2009 ook verbleven). Dali is nog een groter circus dan 3 jaar geleden. Disneyland noemde een Nederlandse toerist. Winkeltjes met Ronaldinho cowboy hoedjes, brol bijouterie, en ongelooflijk maar waar 1 zaak waar je Brusselse wafels en Belgisch bier kunt nuttigen (de eigenaar is een Belg blijkbaar).
's Anderendaags laten we Dali voor wat het is en om 1 uur 's namiddags worden we opgehaald door de auto van "Old Theatre Inn" in Shaxi. Na 3 uur rijden arriveren we in het fantastische, 5 kamers tellende hotel.
In 2009 waren we 1 nachtje in Shaxi gebleven en deze vallei heeft ons hart gestolen. Het hotel bestaat uit een theatertje dat werd gerenoveerd en een aanpalend schooltje dat plaats biedt aan 4 ruime slaapkamers met badkamer. We verblijven er 4 nachten. Veel lezen, wandelen, fietsen en lekker eten. Het lekker eten wordt een constante tijdens deze reis. Op het marktpleintje van het oude dorp (dat op de Tea Horse Trail van Xian naar Lhasa lag) drinken we dagelijks ons kopje koffie. We bezoeken ook het restaurantje uitgebaat door de dame uit Guangzhou. Een Italiaan opende er ook een pizzeria. We zondigen er 1 keer en hebben er bij het buitenkomen al spijt van. Ook Shaxi ontsnapt niet aan de druk van het toerisme. Binnenkort sta je in anderhalf uur van Dali in Shaxi dankzij een nieuwe snelweg. Die zal hordes Chinese toeristen naar Shaxi leiden. De regio is er zich volop voor aan het voorbereiden. Wij zijn content dat we het nog mochten meemaken zoals het nu is. De tweede avond ontvangt de mede-eigenaar van onze Inn het hoofd van de Chinese partij voor de regio. Straalbezopen wil hij met ons kennis maken. Zeer herkenbaar. "We zijn Lijiang niet, maar we hebben ook troeven die we kunnen uitspelen." Hij wil gewoon zoveel mogelijk toeristen richting Shaxi lokken. Het feit dat die toeristen busgewijs worden gedropt om na 2 uur terug verder te trekken, doet bij hem geen vragen rijzen. Chinese toeristen die busgewijs rondtrekken spenderen niet veel centen. Enkel de kraampjes met prutshoedjes en rommel varen er wel bij. Enfin, nu is het nog fantastisch. We genieten van de stilte en de rust en de fantastische natuur. Oude ventjes wandelen met hun ezels, een geit speelt hond en volgt zijn baasje, vrouwen werken op het veld, mannen werken in de bouw. De irrigatie van de rijstvelden wordt elke avond gecheckt. Dammetjes worden opgeworpen hier en opengemaakt daar. Wat kost het om hier een huis te bouwen? Traditioneel gebouwd met natuursteen en hout? 600.000 RMB ofte 75000 EUR.
Volgende stek: Baisha. We moeten richting Lijiang uit, willen we richting Shangri La trekken. Maar Lijiang vonden we de vorige keer echt erover (Disneyland in 't kwadraat). We verblijven in een klein dorpje op 10km van Lijiang dat ook aan het veranderen is, maar verre van Lijiang-esk is. 's Avonds is er geen kat te zien op straat. Dagtoeristen vertrekken zodra de zon ondergaat. We logeren er in het beste hotel van het stadje. Een suite kost er ons 390 RMB 50 EUR. Het westers ontbijt sucks big time, maar we willen niet moeilijk doen. We wandelen rond in het stadje en merken op dat er veel huizen te huur staan. Zelfs grote huizen met courtyard (binnentuin) zijn te huur voor 30000 RMB (3700 EUR) per jaar.
We trekken verder richting Shangri La. Initieel willen we een auto huren, maar na een aantal minder fatsoenlijke onderhandelingsrondes over de prijs beslissen we met de bus te gaan. Aangekomen in het busstation wordt duidelijk dat we niet vóór half drie kunnen vertrekken. Balen en vriendelijk is de loketdame ook al niet. We moeten vooraf een ticket boeken bij een reisagent. 2 x balen. We laten het niet aan ons hart komen en gaan de receptie van het tegenovergelegen hotel binnen. We vertellen de dame (in het Chinees) dat we een auto zoeken naar Shangri La. We worden niet gevraagd of we verblijven in het hotel en 30 minuten later zitten we in een auto richting Shangri La. En voor veel minder dan de finale prijs in het hotel in Baisha. Probeer dat maar eens ergens anders! Wat een service!
De chauffeur is een local die graag praat. Ik speel tweede viool. Kathleen staat de chauffeur te woord.
Als we Shangri La (3600m) binnenrijden, zinkt de moed ons in de schoenen. Wat een paradijselijk oord moet zijn, is de meest troosteloze stad die we in China zagen. Vuil, lege gebouwen, mastodonten van overheidsgebouwen. De chauffeur zet ons af aan het Songzanlin scenic spot. Nog meer nieuwe gebouwen en bewaakte slagbomen. Het hotel dat we boekten ligt vlakbij dit klooster en we gaan dapper door met onze rugzakken. Tot onze verbazing roept een wacht ons en vraagt of we een ticket hebben. We zeggen dat we geboekt hebben in Songtsam lodge. Hij kijkt op zijn papieren en tot mijn verbazing zie ik Mr Kurt Biaeme op de lijst terug. Ik toon mijn paspoort en hij wil toch nog eens checken of ik die Kurt Biaeme ben. Na veel vijven en zessen mogen we door en nemen we de bus. Wat we daarna te zien krijgen is moeilijk te verwoorden. Achter de heuvel zien we een groot klooster (het grootste buiten Tibet). De plek is idyllisch mooi. En ons hotel ligt vlak naast het klooster. Wat een verschil met de grauwe stad van 1 km geleden. We hadden 1 nacht geboekt (nogal duur), maar boeken onmiddellijk een nachtje bij. 's Anderendaags gaan we het klooster in. Er resideren zo'n 600 monniken. Een ticket kost 120RMB. Hier komen de toeristenbussen ook. We zijn niet alleen. Toch kunnen we genieten van monniken die "chanten". Terwijl de bidders bidden (met gezang, trommel, cimbaal en hoorn, gooien jonge monniken met propjes naar elkaar en checken oudere monniken hun mails. 's Namiddags nemen we bus 3 naar het oude centrum van Shangri La. Architectuur zeer mooi, veel winkeltjes maar niet zo "over the top" als Lijiang.
Mijn internet is zonet uitgevlogen dus het hele stuk Benzilan, Kunming is niet gesafet. Bugger. Morgen doe ik verder.
We zijn er nog eens op uitgetrokken met het paasweekend. We waren echter vergeten dat voor iedereen in Hong Kong dit een reden kon zijn om een korte trip in te plannen. Resultaat: 3 uur wachten in de ferry terminal. Geen kaartje meer te krijgen voor de eerste twee ferry's naar Zhongshan op het Chinese vasteland. Uiteindelijk arriveerden we om 18 uur. Gelukkig hadden we een auto geboekt tijdens het wachten. Bij de uitgang bespeurden we een jonge kerel met een blaadje: Pan Tower Hotel, Miss Kathleen Lambrecht. Correct geschreven en op tijd. Nog 2 uur rijden en we arriveerden in ons hotel in Kaiping.
Kaiping ligt op ongeveer 2 uur van Guangzhou en is een Unesco World Heritage site. In de regio staan meer dan duizend torens (simplified Chinese: 开平碉楼; traditional Chinese: 開平碉樓; pinyin: kāipíngdiāolóu) die een mix zijn van Oosterse en Westerse architectuur. Ze werden voornamelijk gebouwd door Chinezen die in het buitenland goed hadden geboerd. Omdat de streek rond de eeuwwisseling (niet de vorige maar die daarvoor ttz 1900) de streek door banditisme onveilig werd gemaakt, (een beetje zoals Ronse en Menen bij ons) bouwden ze torens voornamelijk in beton. In de gebouwen verwerkten ze zowel Chinese als Westerse invloeden. De torens zijn in te delen in drie categorieën: wachttorens, woonsten, gemeenschappelijke schuilplaats bij miserie.
Het was verschrikkelijk slecht weer maar niet koud dus trotseerden we de regen en vertrokken we op zaterdagochtend tussen de regenbuien door richting Chikan. Onze trip zou niet verdergezet worden met de fietsen (we hadden onze vouwfietsen meegebracht). Een lekke binnenband kon ik herstellen, maar ik stelde vast dat er in de buitenband een snee van 1,5 cm zat (dat had waarschijnlijk de lekke band veroorzaakt). Ik wilde het risico niet nemen om ergens te velde te stranden. We opteerden om een auto te zoeken die ons terug richting Kaiping zou brengen. Echter, we ontmoetten een Duitser met een papa van Tielt die een taxi gehuurd had die hem naar de belangrijkste sites zou brengen. Na een tweetal uurtjes rondtoeren in de gietende regen werden we netjes terug aan het hotel gedropt. Op zondag deden we het rustig aan. In de ochtend naar de gym, 's middags lekker Chinees gegeten in het restaurant van het hotel, daarna ik naar de massage (amaai dat deed pijn) en Kathleen nog eens naar de gym. 's Avonds westers buffet met een goed glas wijn en vroeg het bedje in. Op maandag (gisteren), 1 april deden we de omgekeerde weg terug naar Hong Kong, maar...... alle ferry's volboekt, alle directe bussen naar Hong Kong volboekt. Dus 3,5 uur op een bus naar Shenzhen; daarna met de metro tot Fotan; daarna met de taxi naar huis. We maakten de lange trip terug goed met een lekker diner al fresco bij Joia, een Italiaans restaurant in Kowloon station. Zie onder de foto's. We gaan zeker nog eens terug als het wat mooier weer is. Ideaal fietsgebied.
Dag vrienden !
Een echt fietspad gescheiden van de weg, voert ons langs familiegraven, waterwegen en kleine dorpjes. 't Weer is gene vetten.
Niet onderbelicht.
Onze fietsen en ik. Chikan. Typische straat met architectuur van 100 jaar oud. Enkel de betonwagen en de Volkswagen zijn nieuw. De Western style street in Chikan.
Klokketoren aan de film studio's in Chikan. Blijkbaar worden hier veel traditionele films opgenomen. Veel volk. Western street Idyllisch wandelbrugje Keun op het idyllisch wandelbrugje.
Mon pneu est crevé.
Diaolou 1 gespot. schoon hé Klein dorpje dat nog steeds bewoond is. Het slechte weer was spelbreker.
Het regent. Dit moet nog mooier zijn in de juiste weersomstandigheden. Kaiping heeft ook zijn scheve toren. Deze diaolou doet dienst als stal. Boerderij.
We zijn er dit weekend (en 't was een lange) nog eens op uitgetrokken voor een citytrip Ubud Bali. Na 4 uurtjes vliegen en 1 uurtje auto kwamen we ter bestemming aan in Kebun Indah, een kleinschalig guesthouse met 10 aparte huisjes. Kebun Indah betekent "Beautiful Garden" en dat was het ook. We hadden reeds in de zomer geboekt maar desondanks dienden we nog eens 2 keer te verhuizen. Van Tea House verhuisden we naar Mangga Madu en daarna voor één nacht naar de Cempaka. Deze laatste was veruit onze favoriet. De streek van Ubud is zeer toeristisch maar toch rustig (in deze tijd van het jaar ?). Restaurants, shops met fallische kroontjeswippers, kledij, juwelen en ook een zeer degelijk koffiehuis. We hadden onze twee Brompton vouwfietsen meegenomen deze keer gezien we op één plaats bleven. Ewel, daar hebben we nu eens geen spijt van gehad zè.
Wat hebben we gedaan? Gefietst, gegeten, gedronken en geslapen. Meer eigenlijk niet. De natuur rond Ubud is fantastisch. Eens je de hoofdwegen verlaat, zit je temidden het groen. En groen betekent hier rijstvelden of tropische bossen. Echt de moeite. Het nachtleven hebben we links laten liggen. Elke avond voor 10 uur bedje in en om 7.30 uit de veren. Het ontbijt werd op ons terras geserveerd. In de namiddag tea time met koffie/thee en cake.
Voor ons een ideale plek om het jachtige Hong Kong even te vergeten.
Dag Vrienden !
Eerste ochtend ontbijt op ons terras Zicht vanop terras. Het padje loopt naar het zwembad toe. Zonnetje gezellig. in mijn sas met mijn Myanmarese longhi. Elke dag offerings. Bali is hoofdzakelijk Hindoe en religie en dagelijks leven zijn nog steeds intens verweven. Efkens uitblazen. 't Is nogal warm. Met onze fiets door Penestanan, een dorpje dichtbij Ubud met veel expats. Dagelijkse kost Tempelbezoek Even uitblazen. 't Is nogal warm en 't was nogal steil. Des avonds dinner @ Laka Leke Even uitrusten ('t was nogal warm) bij een Indisch roadside restaurantje met heerlijke chai. Met zicht over de rijstvelden. rijstvelden Kathleen met chai En deze mevrouw maar sleuren met snelbouwers. Ze had nog redelijk wat te versjouwen. Onze favoriete coffee bar. Anomalikopi. Boontje kiezen. Manier van koffie zetten kiezen. Hoe sterk wil je de koffie? Timer op de tafel. Sensationeel. Deze zaak was nog maar twee weken open, maar een sukses wordt het zeker. Het werk van een landbouwer is nooit af.... .... en ik drink een koffietje en lees een boek.
Reclame foto voor onze fietsen De koeien hun werk zit erop. Van beneden zag het water er iets blauwer uit. Onze kamer voor de laatste avond. Cempaka. Laatste ontbijt is net binnen. Jammer. Straks de auto in naar de luchthaven. Mooie liedjes duren nooit lang genoeg.
We zijn er nog maar eens op uitgetrokken. We trokken 2 weken rond in Myanmar (Birma van vroeger).
De reis in dagen:
13-15/07: Yangon (Rangoon van vroeger)
16-18/07: Bagan
19/07: busreis Bagan - Inle Lake
20-22/07: Inle Lake
22-24/07: Mandalay
25-26/07: Yangon (Rangoon van vroeger)
Waarom gaat een mens naar Myanmar? Waarom nu? Momenteel is Myanmar nog een weinig bereisd land in Azië. Vorig jaar bezochten zo'n 800.000 toeristen het land (ter vergelijking: Cambodja 2.8 miljoen in 2010). Ten tweede is er sprake van versoepeling van de militaire junta. Ten derde heeft Aung San Suu Kyi, de voorzitster van de NLD (National League for Democracy) zich positief uitgesproken voor individuele reizigers.
Wat ons onmiddellijk opviel was het geringe aantal auto's en de netheid (in vergelijking met andere Aziatische landen). De auto's zijn meestal oude wrakken waar enkel het hoogstnodige nog in zit (de motor en het koetswerk). Maar wat ons vooral opviel was de ongelofelijke vriendelijkheid van de bevolking. Cambodja heeft misschien de naam, in Myanmar zijn de mensen ècht vriendelijk. Ze zijn niet opdringerig, de taxichauffeurs geven een eerlijke prijs zonder dat je moet gaan pingelen.
Een minder positieve noot is de prijzen van de guesthouses. De meeste prijzen zijn sinds de Lonely Planet van 2011 verdubbeld in prijs of meer. In Nyaungshwe bijvoorbeeld waren de prijzen van het guesthouse (Teakwood Guesthouse) van 10 tot 25 USD (volgens de LP) opgetrokken tot 30-50 USD. De meeste zaken die voor ons interessant waren (midrange) waren volboekt ondanks het feit dat het nu laagseizoen is. Er waren ook opvallend veel Fransen.
Nog een belangrijk verschil met andere landen is dat dit een cash land is. Geen credit cards, geen bankautomaten voor internationale kaarten. Je moet alles cash (in USD) meebrengen en dan ten gepasten tijde omwisselen in Kyats. Dit zorgt er voor dat je je meer bewust bent van wat je uitgeeft. Maar toch hebben we nog nooit zoveel souvenirs meegebracht als uit Myanmar.
Enfin we hebben fantastische herinneringen aan Myanmar overgehouden. Echt een aanrader. Al hebben we reeds vrij veel van Azië ontdekt, toch was dit een unieke ervaring.
hieronder de fotoots
Shwe Dagon Pagoda in Yangon vanop het terras van de Inya 1. De eerste nacht en nu al in een "chique" restaurant. Dat legt niet goed aan.
Na 2 dagen verhuizen we richting Bagan. Speciaal maar niet zo mooi als Ankor Wat. Een heel ander klimaat als Yangon. 36 graden maar niet vochtig. Het deed ons een beetje aan Rajasthan denken. Hier nog minder auto's. Vervoer gebeurt met calèche, slechts een handvol taxi's en Chinese tweedehandstrucks.
De eerste dag fietsten we rond de site.
Geen auto's. De tijd van toen. Maar wel overal zeer proper. Geen afval te bespeuren (wat een verschil met Cambodja, India en Thailand).
Schoon hé
Gekookt.
Terug van de markt. Hier is een broek nauwelijks te bespeuren. Zowel mannen als vrouwen dragen een Longyi.
De tweede dag hielden we de fietsen voor bekeken en trokken we rond met paard en kar. De diverse stoepa's, pagodes en kloosters liggen verspreid over een grote oppervlakte (13x8 km). We betalen 20000 Kyats (18.59 EUR) voor een hele dag.
's Middags lunchen we in een Myanmar restaurant. Je bestelt gewoon een curry en de rest wordt er gewoon bijgezet. Lekker en veel groenten.
Monniken 's morgens in de vroegte. Op weg voor de dagelijkse ronde voedsel ophalen.
Naar school ! De gele vlek op de wangen is een dagelijks ritueel voor de vrouwen. Af en toe is er ook een man die dit doet, maar die zijn eerder zeldzaam.
Inle: Geen wasmachine te bespeuren. Het water dient voor alles.
We huren een boot en gaan een dag het meer op. De kalender voor de dag zit vol. We vertrekken om 7.30 en moeten anderhalf uur varen naar een dorpje aan de andere zijde van het meer waar er die dag markt is.
Visschers zonder buitenboord motor met fnuik.
Ze hebben hier een speciale manier van peddelen.
Onze schipper.
Op de markt.
Eens de markt gedaan is (rond 10.30) vertrekt iedereen terug naar zijn dorp en blijft er niet veel achter.
Jong geleerd. De nonnen worden van jongs af opgeleid.
De laatste dag in Mandalay snorren we met de fiets door Mandalay. Twee witte op oude Chinese fietsen. Constant wuiven en praatjes maken met jonge gasten die hun kennis van het Engels willen toetsen.
Laatste middagmaal in Mandalay. (The Green Elephant: aanrader!)
Alweer lang geleden dat we nog iets gepost hebben, maar ja, als er wordt gewerkt valt er weinig te beleven.
Dit weekend zijn we naar Chengdu getrokken. Chengdu is de hoofdstad van Sichuan Province. Sichuan is gekend voor bergen, pikant eten en panda's. Sichuan is ook gekend van de grote aardbeving van 2008 waarbij naar schatting 68000 mensen omkwamen.
We logeerden er in de Old Chengdu Club. Dit is een typisch Chinees hotel dat dienst doet als evenementenlocatie voor de high society. Er is ook een hotel aan verbonden met 22 kamers en een aantal suites. Het domein strekt zich uit over meerdere gebouwen die knap werden gerestaureerd. Restauratie betekent in China niet noodzakelijk behouden van wat er is, maar kan ook betekenen platsmijten en opnieuw bouwen volgens de traditionele bouwstijl. Ik vermoed dat dit complex aan de "Chinese" definitie voldoet.
Enfin hieronder de foto's want ..... een foto zegt meer dan duizend woorden.
Gearriveerd en op naar het Chinees restaurant voor een eerste kennismaking met Sichuan food. Gelukkig spreekt Kathleen "menu" want geen Engelse spijskaart voorhanden.
In een stijlvol kader, al fresco en 35°C. Fantastisch gewoon.
't was van "verbrand mijn lipke" maar o zo lekker.
Nagenieten en uitblazen op het terras met een kopje koffie.
Mijn vervoer voor de dag. Super auto van Duitse makelij. Geen Minerva gespot.
Nog ééntje om het af te leren.
De inrijpoort van ons hotelletje (dat trouwens de helft kost van gelijk welk westers hotel in de stad).
Schoon verdiep. Met ecologische verlichting met bewegingsdetectie.
Onze kamer. Eerst hadden we een kamer toegewezen gekregen met Chinees alkoofbed en een voorplekje met TV, maar er was geen raam in de kamer dus kozen we voor een ietwat bescheidener kamer ('t moet gezegd: 't was ook in orde hoor).
De buurt rond het hotel is een gerestaureerde buurt (opnieuw op zijn Chinees te interpreteren) met theehuisjes, curiosa winkeltjes en dergelijke meer. Zeer gezellig, zeer proper en zeer vriendelijke mensen.
De gazet van toen, met Mao op de foto. Ik wou zoeken naar een gazet van mijn geboortedag, maar Kathleen had dorst.
Ziet dat er niet lekker uit?
Net buiten het gerenoveerde deel gaat het leven zijn gewone gang. Topprioriteit: werken, eten, spelen.
Sichuan hotpot plekje. Gezien ik niet op restaurant ga om zelf mijn eten te moeten klaarmaken (en ook omdat Sichuan hotpot ook voor mij te spicy is) gaan we er niet naartoe.
Tijd voor wat bezinning in het nabijgelegen "Wenshu Yuan" klooster. Zeer mooi, uitgestrekt en weinig volk. Inkom: 5 RMB per persoon. Helaas hebben we het theehuisje niet gevonden.
Wel het park binnen het klooster met de koele plekjes ingenomen door "ouden van dagen".
Wel de bibliotheek van het klooster.
Wel een zeer mooie ronde deur met de kar van de vuilnismonnik.
Dan maar buiten de muren van het klooster op zoek naar een theehuisje. Thee is naast het laden van een mobilet met zoveel mogelijk brol een ware kunstvorm hier in Chengdu. De Chengdunezen gaan er prat op dat de theecultuur hier teruggaat tot 1000 voor Christus.
HK, 2 april 2014
