Soms ben ik wel eens jaloers op een gezin. Ogenschijnlijk hebben ze alles. Een mooi huis, een mooie carrière, elkaar.
Je kent ze wel, de koppels die voor elkaar gemaakt zijn, en die blijkbaar nooit ruzie maken.
Tot een jaar geleden.
's Morgens stap ik binnen bij Manu en An. Ik krijg een kopje koffie en een paar kindersokjes in mijn handen.
Jawel, grote vreugde, na een aantal ivf pogingen is An zwanger. Ik krijg de vraag of ik het zie zitten om een kinderkamer te poetsen in 9 maanden. Wie kan daar nu negatief op antwoorden.
De zwangerschap verloopt niet goed. Ochtendmisselijkheid, bekkeninstabiliteit en op het laatste nog zwangerschapsvergiftiging.
Maar daar komt een einde aan bij de geboorte van Marie. De superlatieven schieten te kort bij het zien van zo een hoopje baby.
En dan volgt het harde werk. De slapeloze nachten die elke ouder zich levendig herinnert. Een huilende baby, de rede daarvoor wordt niet gevonden.
An is volledig uitgeput na 3 maanden. Op een van de ochtenden die volgen op een slapeloze nacht, vraagt An of ik het erg vind als zij nog even gaat slapen. Marie slaapt en ze neemt de babyphone mee, dus ik heb geen last van de baby.
Ik doe mijn gewone ronde en sla de slaapkamers over. In plaats daarvan geef ik de keuken een extra goede beurt.
Rond 11 uur wordt Marie wakker, maar An hoort de babyphone niet. Ik sluip de baby kamer in en probeer een tutje te geven, maar Marie wil er niks van weten.
Even aarzel ik nog, maar dan neem ik haar uit het bedje en neem haar mee naar beneden. Ze blijft brullen, dus maak ik een flesje voor haar warm.
Ik neem haar op mijn schoot en geef haar het flesje melk. Ze kijkt mij met betraande ogen dankbaar aan en slurpt haar fles leeg.
Nadien zet ik haar recht en laat haar boeren, ondertussen merk ik dat haar pamper ook aan vervanging toe is. Net als Marie haar pamper aan is komt An de living binnen.
Ze heeft zalig geslapen, is een beetje bijgerust en kan de dag weer aan.
En ik? Ik heb even terug een baby mogen vertroetelen, dat was ondertussen 15 jaar geleden.
De dienstencheque bedrijven zijn verplicht om bij aanwerving de verhouding 60 - 40 te respecteren.
Dit houdt in dat 60% van de nieuwe poetsvrouwen uitkeringsgerechtigd zijn of steun van het OCMW krijgen.
De resterende 40 % kan via reguliere arbeidsmarkt aangeworven worden.
Bij twijfel of een persoon die komt solliciteren uit het goed hout gesneden is, vragen de recruteerders om 4 uur samen te werken met een meer ervaren poetsvrouw.
Zo kreeg ik vorige week maandag een telefoontje of ik een nieuwe kracht een halve dag onder mijn hoede kon nemen. Nadien volgde dan een beoordeling.
Tja, dan zit je met 2 problemen: bij welke klanten kan je vragen of er een vreemde persoon even mee mag komen poetsen. Als argument kan ik aanbrengen dat er dan eens iets extra gepoetst kan worden. En wat ga je die persoon laten doen?
Na een telefoon aan een jong gezin waarvan de vrouw van huis uit werkt, heb ik de locatie gevonden. Wat te laten doen? Gewoon de living poetsen. Elk huis heeft er wel een, en zo krijg ik een beeld of ze logisch te werk gaat.
Groot was mijn verbazing toen de enthousiaste klant plots heel gereserveerd werd die ochtend. Waarom? Mijn 'collega voor 4 uur' bleek een knappe git zwarte vrouw te zijn. Ze sprak perfect Nederlands. Ik vergeef haar de Hollandse tongval, omdat ze nog maar pas van Rotterdam naar Belgie was verhuisd.
Plots wil de vrouw des huizes in de living werken ipv in haar werkkamer, en niets was goed genoeg.
Ja, mijn collega was niet perfect, maar dat was ik ook niet in het begin. Dat ben ik nog steeds niet.
's Avonds kreeg ik telefoon van de vrouw des huizes dat ze niet meer wou meewerken aan de opleiding van nieuwe poetsvrouwen, omdat deze dame haar werk niet naar behoren had gedaan. De waslijst opmerkingen die toen volgde bleek oneindig. Indien er na elke poetsbeurt mijn werk op dezelfde wijze gecontroleerd wordt, dan ben ik ook niet goed genoeg.
En mijn collega voor 4 uur? Dat is nu mijn collega.
En de vrouw des huizes? Hier heb ik mijn mening moeten bijstellen. Verder kijken dan het kleurtje is een brug te ver.
Er moeten moedige beslissingen genomen worden om de begroting in evenwicht te krijgen.
Overal hoor ik dat de gezinnen hier de dupe van zullen zijn en de voorbeelden daarvan die in de media verschijnen legio zijn.
Eerst en vooral, dat er bespaard moet worden, daar twijfel ik niet aan. Maar waar halen we het geld?
Er kan niet ontkend worden dat er in het verleden een discrepantie geweest is tussen inkomsten en uitgaven bij de overheid. Dat er allerlei constructies opgezet werden om een begroting in evenwicht te creëren. Maar ooit kom je op het punt dat zelfs dat niet meer kan.
Dit punt is nu, als ik de Heren Ministers mag geloven.
Als ik mijn werk niet goed doe, krijg ik 2 keer een schriftelijke waarschuwing en nadien mijn ontslagbrief. Als het helemaal tegenzit, krijg ik van de RVA nogmaals een sanctie dmv geen stempelgeld. Als ik mijn belofte en verantwoordelijkheid (een proper huis) niet nakom, word ik daarop afgerekend.
Wel nu heren ministers: het overgrote deel dat gisteren de septemberverklaring bijwoonde zit al een aantal jaar op die of soortgelijke zetel.
Jullie hebben een belofte en verantwoordelijkheid niet nagekomen, namelijk ons belastingsgeld als een goede huisvader beheren.
Het inkomen dat je ontvangt kan verdedigd worden door de grote verantwoordelijkheid die je hebt. En als je jouw werk naar behoren doet, maak ik daar geen punt van.
Maar als je nu verkondigt dat iedereen zijn steentje zal moeten bijdragen, dan wel.
Mijn voorstel aan de Heren Ministers: Jullie starten een proefperiode van laat ons zeggen 6 maanden, daarin verdienen jullie de helft van wat je nu krijgt, inclusief uw extra's. Na deze periode volgt een evaluatie.
Heel veel gezinnen hebben een huisdier. Dus, ook de gezinnen waar ik poets.
De firma waar ik voor poets, wil dat de huisdieren weg geplaatst worden als de poetsvrouw aanwezig is. Dit vooral om bijt ongevallen te voorkomen.
Zelf ben ik dol op dieren, dus op eigen verantwoordelijkheid vraag ik aan de mensen om de dieren toch los te laten lopen.
Jaap en Wendy zijn de trotse bezitters van 2 herdershonden. Vader en Zoon. Het zijn prachtige, imposante beesten, maar ook lief en onstuimig.
's Morgens door hen begroet worden is steeds een uitdaging. Ze springen gelukkig niet tegen mij op, maar als zo een kolos enthousiast op je toeloopt, slik je wel eens.
Vader Herder was eerst alleen, en nadat hij een teefje succesvol gedekt had, kregen Jaap en Wendy de eerste keuze uit het nest. Dus het gezin werd een hond rijker: Zoon Herder.
Stel u Vader Herder voor als een gezapige 50 plusser: kan nog wel eens zot doen, maar geniet toch het meest van zijn mand.
Enter Zoon Herder. Weet met zijn enthousiasme geen blijf, en zijn oren staan vooral voor de sier aan zijn kop.
Jaap had mij 's morgens als verwittigd dat de nieuwe hobby van Zoon Herder was, het stelen van de dingen waar je net mee bezig bent. Ze hebben de verstopplaats nog niet ontdekt.
Ik begin mijn poets ronde boven in de slaapkamers, daar mogen Vader en Zoon niet komen. Na een uurtje ben ik daar klaar en start ik beneden in de badkamer. Ook daar mogen Vader en Zoon niet komen. Dus pas na anderhalf uur begin ik aan de ruimtes waar de honden wel mogen aanwezig zijn. Ik plaats mijn emmertje met een doek in op de tafel, de droge doek in de zak van mijn schort, en verklaar de oorlog aan het stof in de living. De venstertabletten met nat geveegd, dus nu met droog er terug over. De schouw is vervolgens aan de beurt, maar waar is mijn natte doek? Nergens te vinden. Mijn lamp gaat nog niet branden. ( Dit getuigt niet van groot intellect :))
Ik neem een nieuwe doek en vervolg mijn werk. Rond de tijd dat ik mijn pauze neem, doe ik mijn schoenen uit om in het reeds gepoetste deel naar het toilet te gaan. Bij mijn terugkomst vind ik nog maar 1 schoen terug
Eindelijk krijg ik het "aha" moment. Ik roep Zoon Herder en vraag waar hij alles gelaten heeft. Hij kijk mij aan, krabt achter zijn oren en gaat in zijn mand een dutje doen. Met geen stokken kan ik hem nog in beweging krijgen. Net nu is zijn batterij leeg.
Na een zoektocht die toch wel een kwartiertje duurde, vind ik onder een struik, achter in de tuin, zijn verzamelplaats.
Daar vond ik mijn poetsdoek en schoen, maar ook mijn half opgegeten lunch, sokken van Jaap, onderbroeken van Wendy, verpakkingen van koeken,en zelfs een tijdschrift.
Van al het gevonden maakte ik een mooi pakje voor Jaap en Wendy 's avonds.
Nu kan het verbeelding zijn van mij, maar de week nadien kreeg ik de indruk dat Wendy ongemakkelijk was als ik aankwam. Zouden de gevonden broekjes daarvoor tussen zitten?
Ik heb een belangrijke les van mijn grootmoeder onthouden. Als je een werkje niet leuk vindt, zorg dan dat het toch nog leuk wordt.
Met andere woorden: ik strijk niet graag, maar voor de tv met een leuke film op, is de klus zo geklaard.
Als beginnenden poetsvrouw, moest ik het plezier in poetsen nog ontdekken. Het hielp dan om de radio helemaal open te zetten op een zender met leuke muziek.
Om een mentale schets te maken, ik beeldde mij Freddy Mercury in tijdens de clip "I want to break free". Dus telkens ik de stofzuiger nam... Ach ja, je zal het plaatje ook wel kunnen schetsen.
Dus op een dag dat een gezin met kinderen een daguitstap maakte, had ik alle tijd en ruimte om mij te laten gaan.
Radio volledig open en geluk,oh geluk, het was eindejaarsperiode, met de obligate top 2000 lijsten allertijden. Voor te poetsen is dit heel vaak stimulerende muziek, aangezien het meekweel gehalte heel hoog ligt. Zingen kan je het in mijn geval niet noemen.
Dus, gezin weg, radio op en de kuisvrouw aan de kuis.
Ik ben een half uur bezig en Anouk speelt met "woman" De Stofzuig is bijna gedaan, het lied trouwens ook, en ik ben mijn grote finale aan het ten beste brengen. Ik zie in mijn ooghoek een beweging en verstar.
Mijn gezin met kinderen staat in de deuropening naar mij te staren en gniffelen.
Resultaat: knalrood hoofd, mezelf geen houding weten geven.
Dus moraal van het verhaal; ik licht vanaf nu mijn gezinnen in van 2 dingen: als je een gevulde bonbonniére op tafel heb staan, ben je een paar snoepjes kwijt en als ik alleen ben om te poetsen, doe ik wel eens gek.
De mensen die je diensten gebruiken respecteren je, de anderen kijken op je neer.
Mijn gezinnen waar ik ga poetsen geven een goede reflectie weer van de maatschappij.
In mijn portfolio zitten: 80 plus alleenstaande dames en heren, die poetshulp opgestart zijn omdat de kinderen het belangrijk vinden. Zelf zijn ze daar niet zo van overtuigt. Ze kunnen toch ook wel de ramen poetsen op een trapladder, waarop ik zelfs hoogtevrees krijg.
Jongen 2 verdieners, met of zonder kinderen. En een CEO van een groot bedrijf, die een huis bewoont dat recht evenredig is aan zijn functie.
Overal word ik gewaardeerd voor het werk dat ik doe.
Bij de oude vrouwen staat mijn koffie klaar zodat ik nog even kan bekomen. Waarvan weet ik nog steeds niet, want mijn grootste wapenfeit om 8 uur 's morgens is een douche nemen.
De jonge gezinnen zijn al weg, of staan op het punt te vertrekken. Van hun huis heb ik de sleutel, met sleutelhanger. Die zorgvuldig uitgekozen zijn. Zo heb ik er eentje in de vorm van een legoblokje met opschrift: "op jou kan ik bouwen."
De CEO gaat vaak naar het buitenland en heeft mij af en toe al eens verrast met een flesje wijn of een speciaal soort koekjes, specialiteit van het land waar hij net van kwam. Sinds de CEO in een gesprek mijn verjaardagsdatum heeft gehoord, krijg ik op die dag een leuke mail of sms.
Ik kan met trots zeggen dat ik gewaardeerd word door mijn gezinnen, en dat is wederkerig.
Dit kan ik niet zeggen door anderen. Op de radio hoor je klachten over de poetsvrouw. Denk maar aan programma's als Hautekiet, of het ter ziele gegane Peeters en Pichal. Items als: "Hoe ga je om met je poetsvrouw" waren eens per jaar aan de orde.
Van die verhalen rezen mijn haren omhoog.
Maar voor alle mensen die mijn werk wel waarderen: een welgemeende MERCI.
Mie is een dame waar ik al een aantal jaren poets.
Mie is 86.
Ze is jaren naaister geweest, en naar ze zelf zegt was ze heel goed. De namen voor wie ze kleding gemaakt heeft doen mijn oren flapperen. Ze ging elk seizoen naar Parijs om modeshows te bezoeken van de Groten Der Aarde. Ik noem zo maar wat: Dior, Chanel, kocht daar patronen en had dan het alleenrecht om deze modellen te maken in Vlaanderen.
Ze heeft 6 kinderen alleen opgevoed. Haar man Julien was met de week van huis weg.
De eerste keer dat ik kwam poetsen kreeg ik heel precies uitgelegd wat er van mij verwacht werd. Welk product voor welke oppervlakte, hoe ze graag de keuken gereinigd had, hoe vaak haar ramen gelapt moesten worden. Heel gedecideerd legde ze het mij uit.
Na een paar weken legde ze een rok weg waar net een knoop was aangenaaid. Ze zuchtte en plofte in een rieten zetel in haar veranda.
Mie ploft nooit in een zetel.
Mie trekt haar rok recht, gaat met beide handen over haar billen tot aan de vouw van haar knieën, en zet zich in haar zetel, maar nooit zo dat ze de leuning raakt. Dat is trouwens een teken van vermoeidheid, en ze is nooit moe.
Maar nu plofte ze dus. Een diepe zucht en dan:"dit is het laatste dat ik genaaid heb."
En ze heeft woord gehouden. De rieten zetel in de veranda werd de lange sofa in de living. Haar punctualiteit verdween en maakte plaats voor onverschilligheid. Julien wist zich geen raad, tot de diagnose dementie viel.
En die sloeg genadeloos snel toe. Julien nam alle verantwoordelijkheden over, de kinderen schakelden meer verzorging in.
Ze kan mijn naam niet meer onthouden, maar weet wel dat ik kom poetsen.
Maar ik heb bij niemand zoveel plezier als bij Mie en Julien. Mie weet nog tot in detail uit te leggen dat ze de eerste keer met de auto reed en onmiddellijk vertrok naar Antwerpen. Dit moet de jaren '50 geweest zijn.
Ze stopt aan een druk kruispunt en geraakt niet aan de overkant. Ze moet er lang gestaan hebben, want de politie klopt haar raampje en vraag: "madammeke, wat is de planning? Er staat een flinke file achter u." Mie in paniek: "Ik moet aan de overkant geraken, maar de ander auto's zijn me te snel."
De agent heeft het verkeer aan het kruispunt stil gelegd, zodat Mie kon oversteken.
Op deze momenten zie je terug een sprankeltje Mie, de Mevrouw.
En op deze momenten ben ik blij poetsvrouw te zijn.
Ik ben de persoon die de mensen graag zien komen en nog liever zien vertrekken. Ik ben de kuisvrouw.
Al een paar jaar poets ik bij mensen met dienstencheques. Met hart en ziel, al zeg ik het zelf.
In een vorig leven werkte ik in een grootkeuken, waar ik stapels borden heb afgewassen. Nadien volgde een interimkantoor waar ze me uitzendconsulente noemde. Commerciëel bediende in een groot internationaal bedrijf was nog zo een mooie titel die ik een paar jaar droeg.
Maar nu dus: kuisvrouw.
Als mensen mij vragen wat ik doe dan antwoord ik mijn meest platte dialect: kuisvraaw. De blikken zijn dan onbeschrijfelijke. In mijn normale conversaties praat ik nooit dialect, en dan kuisvraaw.
"En valt dat mee?": is meestal de vervolgvraag. " Ja, ik doe dat heel graag." Op dat ogenblik beginnen mensen te twijfelen aan mijn geestestoestand, vooral diegene die weten dat ik een bachelor op zak heb.
Voor eens en altijd: poetsen is meer dan een dweil uitwringen. Ik treed binnen in een leven en mag daar voor een paar uur per week deel van uitmaken. Bij sommige mensen alleen om te poetsen, maar vaker ben ik de raam op het leven voor deze mensen. Ik maak grote vreugdes als ook droeve gebeurtenissen mee, samen met 'mijn' gezinnen.
En wat krijg ik terug: waardering, genegenheid, respect. Na al mijn professionele omzwervingen is dat de eerste keer dat ik dit mee maak.
Dus om te besluiten: ik ben kuisvraaw, de persoon die je graag ziet komen, maar na een paar uur ook graag ziet vertrekken. Ik garandeer je een proper, fris ruikend huis.
