De niet af maar al onderkomen en versleten stijl.
De niet af maar al kapot stijl
De niet van de vorige rij blokken te onderscheiden stijl.
De 1, 2 , 3 slaapkamerflats die niet te onderscheiden zijn
van de 1, 2 , 3 slaapkamerflats hiernaast stijl.
De als er hier volk komt wonen zal het echt, echtig en
techtig wel gezellig worden stijl.
Kortom,
ik geraak geobsedeerd door deze hoogbouwwoede, ik kan niet ophouden om er
fotos van te nemen (alhoewel ik er dus al wel enkele dubbel heb).
Vanuit mijn kamer in het hotel kan ik 35 torenkranen zien staan op bouwwerven,
en dat zijn dan enkel die in volle zicht.
50 shades of ugly.
Het wordt hier een beetje leeg. Vandaag Clay, morgen Santy. Het wordt hier stillekes. Wanneer deze twee verdwijnen zal er definitief iets worden beëindigd, dit zijn de twee overblijvende waar ik nog over iets anders kan ( en wil) praten dan enkel werkgerelateerde items. Moeilijk uit te leggen, maar diegene die hier nu nog blijven is mijn relatie toch weer even net dat anders, daar vind ik dat raakpunt niet. Met Clay verdwijnt mijne Amerikaanse shift compagnon, we aren het zeker niet altijd eens, er waren onderwerpen die je beter kon vermijden ( wapens, Obama,.....) maar hij was mijne maat en we hebben wat af gezeverd. En Santy, wel, gedreven en gemotiveerd, een grote mond en grote kennis, maar het hart op de juiste plaats. Laat niet met zich sollen maar wel steeds klaar met wijze raad ( het klinkt bijna alsof het sinterklaas is) Zijn terechte fustraties zijn ook de onze en ze komen ten gepaste tijden nar boven en ik heb gaandeweg veel respect gekregen voor deze oude Spanjaard. Het was een plezier en leerrijk om met hen samen te werken.
BTW we zijn erin geslaagd om schoenzolen te maken die tot de top van de markt horen, en dat werd gepast gevierd met een diner, door de salesmanager betaald.
Schreeuwen in hun GSM, hard, heel hard praten, roepen waar
een zachter volume duidelijker is.
Enerverend geluid van de krekels tijdens valavond.
Muzak in de lobby en eetzaal, vier maand dezelfde tape met
No sacrifice van Elton John , Sound of silence van Simon and Garfunkel in
liftkokerversie, 95 dagen na elkaar, gelukkig dat er nachtshiften waren.
Geclaxoneer van alle vehicels zonder enig doel, effect en
resultaat, buiten die buitenlander die telkens zich een ongeluk schrikt.
Het gemis van geluid van alle elektrische, rondrijdende
krengen, bestuurt door de meest arrogante, asociale bestuurders ter wereld.Komende van de zijde waar je ze het minst
verwacht, zonder enige vorm van stuurbeheersing, druk bezig met hun GSM. Voila , het moest eruit.
Sanfang, Sangang en nog zoiets op elk verdiep in de lift, op
elk verdiep bij elke oproep.Door heel
de hall. (zou zoiets betekenen als Hoger-Lager wie zal het zeggen Walter)
Elk uur van de dag, elke dag van de week, elke week van de
maand, elke maand van mijn aanwezigheid , het geknetter, geknal en gebonk van
Chinees vuurwerk, omdat er trouw is, omdat de maan goed staat, omdat China
bestaat, omdat het vorige vuurwerk opgebrand is, elke reden is goed.Niemand slaagt er acht op, niemand kijkt
ernaar of blijft even staan en de straatvegers wachten zelfs niet tot alles ontploft
is om de opgebrande rommel bijeen te vegen.