Genoeg
gezeur en gezever, genoeg negativisme, genoeg neergekeken op het volk van PRC.
Vanaf nu gaan we voor een positieve aanpak, een frisse kijk en een
optimistische blik op de toekomst.(we
hebben hier uiteindelijk wel zelf voor gekozen, daar kan het volk van de PRC
niet aan doen)
We roepen reeds geruime tijd dat het drukke weken gaan worden, dat de grote dag
nabij is, dat het nu eindelijk bijna gaat gebeuren.
We komen langzaam maar zeker naar dat punt, maaaaaar, we zijn er nog net niet.
En daarom wil ik voor deze de mensen van de PRC, die werken voor Shandang Haoda
Chemicals Ltd een campagne starten om ze een beetje op te peppen, ze moed in te
blazen.En hoe kan dat beter dan met een
opbeurend lied.Laat ons in het thema
blijven, we willen tenslotte plastiek maken, neen geen Plastic Lee, sorry
Betrand, misschien Le plastic cest chique, al lijkt me dat nog een beetje
voorvarend.
Neen, het zou over hun grote droom moeten gaan, over de eerste plastiek die uit
de matrijs komt.Wacht eens even, hoor
ik daar plastiek en droom in een zin?Ik
weet een song om een steuntje te geven; Plastic dreams van Jay Dee.
Daar
kunnen we nu mee verder sé, laat de andere suggesties maar komen, wij, de
inwoners van de PRC zullen u dankbaar zijn.
Ps1 neen, we zullen geen Back to
live (back to reality) spelen van Soul to Soul
Ps2
neen, we mogen van de grote leider van de PRC geen verderfelijke You-tubekes
zien, dat zal je dus zelf moeten opzoeken.
Geen commentaar, kan dit blijven duren? Op dit ogenblik beschouw ik de Chinezen als de slechtste, meest ongedisciplineerde, asociale en irritantste chauffeurs die ik al ontmoet heb. En dan die elektrische krengen, die je van achter naderen en je geluidloos de pas afsnijden, soms bekruipt me de neiging om er eens flink tegen te stampen. Soit, het is niet al kommer en kwel, het is zelfs grappig hoe er 37 chineeskes in een rijdende schoendoos zitten geprangd.
Ik begin zo langzaam het gevoel te krijgen dat ik voor een
bedrijf werk, dat speelgoed maakt met het label erop; Niet geschikt voor kinderen
Meer en meer vraag ik me af of we ( het westen tussen
aanhalingstekens) niet voorzichtiger moeten zijn met het verkopen van onze
technologieën.Niet vanuit financieel
standpunt of vanuit de bedreiging dat China wel eens de grootste economie ter
wereld kan worden maar meer vanuit de bezorgdheid of China wel klaar is om om
te gaan met die toevloed van nieuwe, complexe technieken.
Tianjin indachtig, waar voorlopig 114 mensen stierven, begin ik te geloven dat, ondanks de bestaande
wetgeving hier in China, de mensen zelf niet klaar zijn om zich de gevaren,
problemen en moeilijkheden , gepaard gaande met de nieuwe industrieën , ten
volle te beseffen.
Als je kijkt hoe men zich hier behelpt met eigenhandig
geproduceerd gereedschap, en het daartoe voorziene gereedschap mishandeld en
voor dingen gaat gebruiken waarvoor ze niet ontwikkeld werden zinkt mijn hart
me in de schoenen. Er bestaan prachtige,
eenvoudige, doeltreffende oplossingen voor allerhande toepassingen, maar bij verkeerd
gebruik kunnen deze rampzalige gevolgen krijgen.
Het merendeel van de mensen die hier werken komen vanuit het veld en willen in
de stad geld verdienen en zij beseffen niet wat de gevolgen kunnen zijn en
worden ook niet hiermee geconfronteerd, zij vertrekken na de bouw naar een
volgende plaats.
Deze week het brandweermateriaal getest, van de 12
blusdarmen zijn er 11 gesneuveld, dit binnen de minuut, en het water slechts
een klein beetje open.De
veiligheidschef komt aan mij (aan mij, hé ) vragen hoe zijn mensen autonome
perslucht apparaten moeten gebruiken, mooie veiligheidschef.
Daarom pleit ik ervoor om een nieuw label op technologieën
te kleven;
