Er was eens, heel lang geleden ... 1999 ... vorige eeuw ... 

Een groep jeugdatleetjes die naarstig trainden bij AC. Zele, en een groepje moeders die de kinderen tegen 17.45u  brachten en een uurtje later weer moesten oppikken. Wat doe je als moeder tijdens dat uur? Winkelen ?... check ... terrasje? ... check ... kantine? ... check ... maar 2 x per week? dat gaat vervelen. 

Zelf liep ik toen 2x per week een aantal kilometer op Ter Elst, omdat ook mijn 2 oudste koters daar trainden. En toen was er de befaamde Paasstage in Den Haan. 

En daar, lieve lezers ... begon het allemaal ...

Myriam, de moeder van Dorothy (toen zelf een jeugdatleetje) stelde me de vraag. Ik weet nog precies waar ... het was aan het mooie tramstation in Den Haan. Kunnen we niet zelf ook iets doen terwijl onze kinderen lopen? Jij loopt toch ook? Mogen we meedoen?

Mogen we meedoen? Ja, aan zo een vraag kan ik niet weerstaan! Natuurlijk mogen jullie meedoen! En dit was de geboorte van START TO  RUN avant la lettre ... Nog geen Evi op de ipod, maar gewoon moeders van jonge atleetjes die samen "leerden" lopen!

Ik maakte een eigen programma en 2 x per week kwam een nieuwe groep "atleten" Ter Elst versterken. Sommige van die allereerste deelnemers lopen er nog steeds rond. 

Een paar jaar later (2001)  kwam Mieke Boeckx met de nieuwe rage in de kijker "start to run" ! Het kind kreeg nu dus een naam, maar voor ons was het dus niets nieuws. Nieuw was wel dat er vanaf toen 2 x per jaar officieel een start to run sessie ingericht werd. In de loop der jaren kregen we 1077 lopers over de vloer. uitschieter was het jaar 2004 met in totaal 205 deelnemers. Tijdens de sessie in september mochten we dat jaar maar liefst 97 beginners 0 naar 5 inschrijven.

Onze 1000e jogger werd letterlijk in de bloemetjes gezet. Het was Petra en zij maakt tot vandaag nog altijd deel uit van de oranje brigade die uit start to run deelnemers ontstaan is.

Rode draad doorheen de sessies was het beruchte fluitje ... De deelnemers zullen wel weten waarom   en ja durfde wel eens iets te laat fluiten. Sorry daarvoor Gelukkig ben ik nooit gelyncht. Een 2e rode draad was dat 2/3 van de deelnemers niet geloofden dat ze het ooit zouden kunnen. 1000n keren moest ik horen "ik ga dat nooit kunnen!!" En 1000n keren zei ik dan ... wacht maar af! En ja hoor al die 1000 keren lukte het!

Nog een constante was dat na afloop, dus na de brevettenloop alle deelnemers als kampioenen gehuldigd werden! Steeds waren Ingrid en  Linda er om iedereen van drankjes en hapjes te voorzien. En iedereen ging met een medaille en brevet naar huis. Het was voor mij ook altijd een heel mooi moment. Al die stralende gezichten, mensen die nooit gesport hadden en nu zomaar eventjes 5 km liepen ! Ze waren terecht allemaal fier !!!! 

Ik stond er steeds van versteld dat de meesten altijd op de training aanwezig waren, ook al was er regen, storm, sneeuw of was het snikheet! Sommige wedstrijdatleten kunnen hier een voorbeeld aan nemen!

Door de jaren heen gaf ik de training met 3 collega's. In het begin was er Nadine. Later kwam Dorothy haar plaats innemen en momenteel is er Erik. (tot groot jolijt van vele dames ... ;-)  Af en toe sprong ook Cynthia eens in. Bedankt aan alle 4!

 

En nu ... to the point ...

Dit jaar viert onze club zijn 40 jarig bestaan. En ter gelegenheid daarvan willen we op 21 september 2013 een grote reunie organiseren van alle start to runners ooit! Ook start to runners van  andere clubs zijn welkom! En zelfs wedstrijdatleten die zich nog herinneren hoe zij ooit begonnen willen we begroeten. Kortom het moet een heel groot LOOPFEEST worden! 

De hele organisatie gaat door op het sport-en wandelpark Ter Elst in Zele. 

Alles is volstrekt recreatief! Geen uitslagen of tijden. Er is een vrije start tussen 13.30u n 15.30u en je kiest zelf of je 5 - 10 of 15 km loopt. Ook wandelaars zijn welkom en kinderen kunnen als ze dat willen 2,5 km lopen.  Niemand zal met daarna met lege handen naar huis gaan.

Er is ook een attentie voor:

* De jongste deelnemer

* de oudste deelnemer

* de grootste groep

* groep die van het verst komt (vanaf 5 personen)

Voorinschrijving is € 5  / daginschrijving € 7  /  Dit kan via www.aczele.be  of via een berichtje op fb of via mail  karinevanhecke@hotmail.com  of  erik_v@aczele.be   / rekeningnummer BE 50 7372 2002 2618 van atletiekclub Zele met vermelding van naam - geboortedatum en afstand.   

like ons op FB en volg het laatste nieuws  https://www.facebook.com/pages/Remember-my-first-run-run/509803372390740?fref=ts  Je mag er zelf ook foto's posten van jouw S2R

Verspreid dit bericht en help ons zoeken naar alle start to runners over de jaren heen! Ook wie niet bij ons leerde lopen is van harte welkom !!! Het enige wat je moet meebrengen is je goed humeur!

(foto's: Geert De Rijcke / Gazet Van Antwerpen)

Dus gaan en genieten ...

Maar eerst nog werken op zaterdag. En dat werd een zware dag. Niet door het werk op zich, maar door mijn nek die af en toe eens opspeelt en me dan een duizelig gevoel geeft. Net of ik te lang op een kermismolen gezeten heb. Zou mijn 10 miles in het water vallen? Moest het zaterdag geweest zijn wel, ja! Maar ik geef niet graag toe. Mijn collega's hebben het zelfs niet geweten. 

Zondagmorgen nog even twijfel. Het was beter na een nacht van 12 u slapen, maar niet helemaal weg. Maar lopen zou ik!

Afspraak in de tent met mijn 3 hazen  Erik, Eddy en Stefaan. (die door een kwetsuur niet voluit kon gaan) we zouden samenblijven. Stefaan nam de taak als coach op zich.

Aan de start bleken de boxen al overvol te staan! Mensen stonden tot tegen de dranghekken, we konden er niet meer bij. Samen met ons nog 2 rijen lopers die stonden te wachten op een plaatjes binnen de hekken. We moesten dus echt wachten tot de start gegeven was en er wat plaats kwam om over de hekken te kruipen en zo te kunnen starten.

De eerste kilometers gingen zoals altijd vlot. De Kennedytunnel vond ik een belevenis. Lopen op de E17 en dan door die tunnel. Het was wel vrij zwaar. Al een stuk omhoog als aanloop op de tunnel, dan de tunnel zelf, als je buitenkomt is het nog niet gedaan! en even verder duik je al terug naar beneden onder het Justitiegebouw.

De sfeer is wel enorm! Langs het hele traject staat een massa volk. 

Tot ongeveer kilometer 8 ging het vrij goed, en daar stond dan de madam met de hamer. Elke meter werd afzien en steeds doemde het spook van de konijnepijn die nog moest komen voor me op! 

Op zo een moment ken je de kracht van loopmaatjes ... alleen was ik misschien een heel pak trager gaan lopen. Nu bleven ze me maar aanmoedigen om door te gaan. Erik ging van dat punt wel iets sneller lopen. Dat vond ik goed, want ik haat het als mensen zich inhouden voor mij, en ik ga me dan forceren. Een kilometer of 2 verder ging Eddy er ook vandoor. Mijn kaars was uit. Al zie ik nadien op de polar dat ik nooit onder de 9,2/u geweest ben, voor mijn gevoel leek het wandelen!

En daar was ze dan ... de gevreesde konijnepijp. Onderweg lagen 3 mensen op de grond en waren rode kruis mensen druk bezig. Geen leuk zicht als je zelf ook aan het einde bent. Al ging het eerste deel (de bergaf) nog vrij goed    Maar dan de bergop. Er kwam maar geen einde aan. Ondertussen hadden we Eddy wel terug bijgehaald. Dat gaf me weer even moed ... ik was niet alleen die het zwaar had dus. Eens buiten de tunnel was het maar 700m meer ... MAAR ...het waren de langste meters uit mijn loopcarrière! Het vat was leeg. De benen houten stokken. Maar stoppen nee dat kan niet. 

Nog 400m  ... 350 ... 300 ... om de 50 meter een bordje , nee dat helpt echt niet! Aanmoediging als "nog 1 pisterondje ...!" Nee dat hielp ook niet echt! ze hadden de piste precies groter gemaakt!

Maar eindelijk, daar was de finish! Dolgelukkig dat ik het haalde! De aankomstfoto zal mooi zijn! een stralende Eddy, een Stefaan die precies niet gelopen had en ik daartussen ... te slecht om te sterven! 

De klok stopte voor ons op 1u38'07"  ... plaats 14.008  op volgens de krant 25.000 ... awel ... ik ben best fier op mezelf!    Stiekem hoopte ik om onder 1u40' te finishen maar geloofde er niet erg in ... dus toch!

In de loop van vandaag werden mijn benen steeds stijver, alhoewel ik bij het opstaan niets voelde. Morgen is dat nog wat meer. In mijn rug voel ik ook dat ik lang op beton liep. Maar ... in mijn knieën voel ik niets ... en dat is wat me nog het meest blij maakt!

Bedankt Stefaan, Erik en Eddy voor de mentale support. Zonder jullie zou ik dit resultaat nooit gehaald hebben.