Eergisteren zijn we met Ella naar leuven moeten rijden. Ze was die dag bij moeke gebleven want ik voelde me alles behalve goed. De vermoeidheid van de afgelopen weken speelt z'n parten. Na haar middagdutje bij moeke werd duidelijk dat ze koorts had, 39,1° om precies te zijn. De oncologen hadden ons gezegd dat als de koorts echt hoog is, we hen moesten contacteren, dus dat doe ik. Ik krijg Veerle, de oncologe aan de lijn en ze zegt me dat't inderdaad het beste is dat we "even langskomen". We eten snel ons eten op, regelen met moeke de opvang voor Fien en vertrekken naar huis om onze zakken te maken. Ella begrijpt er niets van. Ik heb haar intussen al dafalgan gegeven, zoals Veerle me aanraadde aan telefoon. Op een half uur tijd is alles ingepakt (je weet maar nooit) en ook de spullen voor Fien worden thuis klaargelegd. Vake haalt alles later op de avond op, dan zijn we gerust dat zij haar knuffel enzo toch ook heeft. File, natuurlijk, het was te denken, we rijden bijna 2 uur over een rit waar we anders 1 uur en 10 minuten over doen als het verkeer meezit. Ella heeft't moeilijk onderweg en weet al naar waar rijden. Ze wordt onderzocht en ook haar bloed wordt genomen. Om half 11 krijgen we te horen dat Ella een virale infectie heeft en dat we haar mee mogen pakken naar huis. We vertrekken nog en zijn pas tegen half 1 thuis. In Leuven maken we nog een tussenstop bij mijn neef, Hans, om de sleutel van zijn huis op te halen. Zo kunnen we vanaf nu daar slapen indien nodig. We zijn hem enorm dankbaar, want dat betekent erg veel voor ons.Als we nu in Gasthuisberg moeten slapen met Ella kan de andere (Wim of ik) naar Hans rijden en moeten we niet in het familieverblijf gaan slapen, want dat is echt geen pretje. Om half 1 komen we thuis, helemaal uitgeput. We leggen onze prinses in bed. Ze heeft ervan geweten. Haar gezichtje is lijkbleek en ze weent. Het knaagt binnenin. s Morgens voelt ze zich al stukken beter en genieten we van de uurtjes met onze kleine meid.
Vandaag had Ella een superdag! Ella was terug mega mindy, want we gingen samen met nonkel Bert en tante Joke naar de carnavalsstoet van Vosselaar kijken. Fien en Ella(of beter prinses en mega mindy) hadden dit nog nooit gedaan, dus het was een hele belevenis. Ze genoten van elke seconde want zoiets hadden ze nog nooit gezien. Er werd snoep gegooid en we kregen zelfs ijsjes! Hmmm Ella en Fien smulden naar hartelust. Heerlijk om hen samen te zien genieten. Ella was weer even een gewone meid, zoals alle andere meisjes van bijna 3 jaar. Ze was even geen kankerpatiënt en ook wij waren het even vergeten. Het kan soms zo'n deugd doen om even niet met haar ziekte geconfronteerd te worden. Na de stoet zijn we bij moeke en vake gaan eten. Ella eet bijna niet, maar ze drinkt, dat is het belangrijkste. Ze heeft vandaag zo goed als niets gegeten, maar we mogen haar niet dwingen. Als ze maar goed drinkt, en dat doet ze zeker. Maar als je haar tengere lijfje dan vasthebt, vraag je je wel af hoe ze het allemaal volhoudt. Een kind is sterk hebben velen ons al gezegd en ik moet toegeven dat ik ervan opkijk hoeveel zo'n kleine prinses aankan.
Morgen ga ik terug proberen te werken. Ik voel me blij, bang, schuldig, opgelucht... Ik hoop dat alles aan beetje terug in zijn plooi zal vallen, want ik heb echt terug nood aan structuur en sociale contact (en dat niet alleen met dokters of lotgenoten). Sommige mensen begrijpen niet dat ik, als mama van een kankerpatiënt, terug aan't werk wil en kan. Ik weet niet of ik het kan, maar ik wil het wel proberen. Ik kan me het leven gewoon moeilijk voorstellen als mama die elke dag thuis is. Misschien ben ik egoïstisch? Ik weet het niet, maar ik heb voor mezelf de keuze gemaakt dat ik het wil proberen, zodat ik mezelf achteraf niets kan verwijten. Ik ga part time werken, dus normaal gezien zal het goed te combineren zijn met Ella's zorgen.
Woensdag moeten we terug naar Leuven. Tegen dan zal ik terug bloggen om al de fantastische mensen die ons zo hard steunen op de hoogte te houden.
lieve groetjes Hanne
|