Tis alweer een tijdje geleden dat er hier nog iets getypt is...en dat is een goed teken. Het betekent dat we onze bezigheden hebben! Maar eerst een woordje over waarom we hier eigenlijk zijn..over kinesitherapie.
Wij zijn vertrokken met het gedacht in ons achterhoofd dat de kinesitherapie in Finland toch een heel stuk verder vooruit stond dan in ons land. Dat hebben ze ons toch ook altijd gezegd op school maar het blijkt nu toch wel meer wijsgemaakt! Al van onze eerste stage hebben we het gevoel dat wij meer wisten. Nu, drie stages later kunnen we dat alleen maar bevestigen: wij weten meer! Begrijp ons niet verkeerd, het gaat hier echt wel om de kennis over verschillende theoretische zaken en niet om de ervaring. Ervaring doen we hier trouwens allesbehalve op. De studies voor kine duren hier maar 3 en een half jaar in tegenstelling tot onze mooie vijf jaar. Voordeel of nadeel? We hebben het geluk dat op onze stages toch (meestal) aangename mensen zitten want anders gingen we echt helemaal doodgaan. Onze taak bestaat eruit om hoofdzakelijk te staan en te kijken. In het begin valt dat allemaal wel mee want alles is toch 'nieuw' maar ondertussen zit het ons tot hier. (we wijzen nu boven ons hoofd) Het blijkt meer en meer dat ons beroep niet alleen gebaseerd is op 'geef ze maar wat oefeningen' want dat is voor ons geen probleem, zelfs met het taalprobleem begrijpen mensen wel grotendeels wat je hen wil duidelijkmaken, maar ook op een sociaal probleem en dat is dan het babbeltje doen met de mensen. Weten wat er in hen omgaat , lachen met hen en om hen. Hier is het taalprobleem dan een écht probleem. Het knaagt dat je daar enkel kan staan en toekijken terwijl dat je weet dat je het zelf zeker ook kan (misschien zelfs beter niewaar?). Begrijp het opnieuw niet verkeerd, het blijft een hele ervaring waar je veel uit leert, al is het dan eigenlijk niet echt op ons beroepsvlak! Wat wel goed is, is het gezondheidssysteem hier in Finland moest het goed toegepast worden! Daar schort duidelijk ook nog wat aan!
EEEEEEEENNNNNNNNN verder.... Onze laatste stage was dus inderdaad bij mongolen, gehandicapte kinderen en volwassenen. Supertoffe kines en de kinderen vielen al bij al ook wel mee. Als ze nie kwijlen of kotsen op je zijn ze tof! Anu, onze kine die we het meest gezien hebben heeft ons elke dag komen halen en afgezet want het was deze keer toch wel een eindje van huis. Heel vriendelijk! Ook op stage nam ze geen blad voor de mond en sprak ze open hoe ze savonds eens van haar wijn en bier ging genieten, hoe lastig haar kinderen, haar man en familie wel waren. Haha we hebben daar goed gelachen! We keren waarschijnelijk nog eens terug binnenkort want JAJA de mongolen geven een muziekconcert! Olé paté Even nog een klein detail..onze werkdag bestond daar om acht uur toekomen en dan ontbijten tot negen uur. Een kind tussen negen en elf. Als de verpleging het kind niet brengt dan gaan ze er ook niet om vragen! hupla weeral geen werk! Om elf uur gaan lunchen en dan tussen 12 en 15 nog wat 'werken'. Bezig zijn eigenlijk want enorm veel therapie komt er nie aan te pas om dan tussen drie en vier te wachten tot het vier uur is omdat ze tot dan moeten werken! Maar eigenlijk vertrekken ze dan om twintig voor vier omdat ze het beu zijn! Asjeblieft, welkom in Finland.
De week derop hadden we stage in het health care center. Iets dat wij niet kennen. Als de mensen ziek zijn dan gaan ze naar dit center. Ze hebben hier ook privé dokters maar weinig. Dus in dat center..je kan het vergelijken met een hospitaal, een polikliniek en al die rommel. Het was ook onze eerste stage dat Kim en ik gescheiden werden van elkaar. Ik bleef in Seinajoki, onze thuisbasis, Kim moest15km verder en werd elke ochtend (opnieuw) gevoerd. Zij moest wel een uur vroeger opstaan dan ik . J . Daar viel eigenlijk niets te beleven. Weeral veel meelopen en kijken. Ook omdat je daar maar een goede week bent en op zich niet veel kan leren..maar ja..je hebt het dan toch maar weer gezien en je zou er bijna blind van worden van al dat kijken!Hoe dan ook.. de weken vliegen!
Onze vakantie..en niet alleen onze vakantie want meer dan twee weken hebben we ons in Belgische sfeer gevoeld. We hebben bezoek gekregen van broers, ouders en vrienden die allemaal een Belgisch souvenirtje mee hadden (lees alcohol). Voor ons was het ook eens plezant om andere mensen te zien, goed te eten en west vloams te kun klappen. Valt er nog meer over te zeggen? Wel..het geeft toch een dubbel gevoel om al die Belgische mensen hier in het Finse te zien en om dan eigenlijk wéér afscheid te nemen. Maar het is niet lang meer toch?
Tijdens onze stage heb ik elke dag gebeden, of toch iets in die zin, dat er sneeuw zou vallen want de snowboardkriebel euh kriebelt! Ennn er is dan toch sneeuw gevallen! JOEPI Ik kan je verzekeren, het was prachtig en leuk. De kale bomen , daken wegen en paadjes kregen plots enorm veel charme. Ben blij dat we dat ook gezien hebben want de mensen spreken hier over de natuurveranderingen als de dood. En gelijk hebben ze want voor tmoment is het hier om 16 uur (hou in je achterhoofd dat het dan nog maar DRIE uur in Belgie is!!!) al pikkedonker, precies nacht. ECHT GEK! Je staat op om te gaan werken en keert terug..opnieuw donker! Maar mensen hopen op sneeuw want sneeuw brengt hier letterlijk licht in de duisternis!
In onze vakantieperiode zijn we ook op cruise geweest naar Stockholm..onbewust! Het ging als volgt.. Vanuit de studentenvereniging , die verschillende scholen overkoepeld, werd een cruise georganiseerd naar Stockholm: de triangili cruise. Savonds vertrekken met de boot uit het zuiden van Finland om dan s nachts aan te komen in stockholm en drie uur later terug te vertrekken. Studenten waren niet toegelaten het schip te verlaten..ik denk dat je de reden zelf wel kan bedenken Zo gezegd zo gedaan, wij na twee uur wachten en een busrut van vijf uur met een goede duizend studenten op één boot. De boot had een klein casino, bars, restaurants, cafes , winkels..het is eigenlijk gewoon een ministad. Maar o wee, wat een groot titanic gevoel. Omdat wij een van de late boekers waren hadden we de kans niet meer om de goedkoopste kamers te boeken (wat achteraf maar enkele euros scheelde eigenlijk). Dus wij hadden het geluk om op het negende verdiep te zitten terwijl een groot aantal van de studenten HAHA onder de autos moest slapen of toch het dek onder de autos. Wij met een gerust hart gaan slapen want we gingen hun geschreeuw wel horen als de boot ging zinken.. Dat gaan slapen was in de vroege uurtjes want er was natuurlijk een leuk feestje aan boord. Was het nu op een schip of in een hangar, ik ging het allesinds nooit geweten hebben! Een feest is een feest Omdat we s nachts arriveerden in Stockholm hebben we het dus eigenlijk nooit geweten maar toch zijn we op het grondgebied van zweden geweest!En jij nu! (ok ,enkele zijn daar recent ook geweest haha) Het was wel een mooie boot en een leuke ervaring want die boot moest tussen duizenden kleine eilandjes manuvreren waar wonder boven wonder overal één huisje op stond! Kheb daar een woord voor..verdacht! Enfin, goed terug aangekomen was het niet weeral met wachten want de remmen van onze bus deden het niet meer. LEUK. We waren content als we in onze veerbak lagen!
Deze week zijn we dan op onze laatste stageplaats begonnen. Een bejaardentehuis voor veteranen. Finland zorgt heel goed voor zijn veteranen. Maar mijn eerste (en ik vind toch wel snuggere) opmerking was als de veteranen op zijn dan zitten jullie zonder job e! (maar dan int engels). EN GELIJK HEB IK! Binnen een goede twintig jaar loopt er geen een meer rond..als ze nu al niet in een rolstoel zitten tenminste. Dus..opnieuw stage..we hadden gehoord dat het daar eigenlijk een leuke plaats was hadden we misschien wel een klein beetje hoge verwachtingen. Maar verwachtingen zijn ook maar verwachtingen..Ze werken daar met maar liefst 8 kinesisten voor een goed 40 tal mensen die dan eens niet allemaal therapie willen/nodig hebben/krijgen. Daarbovenop staan er nog eens twee Finse studenten en twee Belgische studenten (wij!). Je kan je dus voorstellen dat we onze ogen weer goed kunnen gebruiken..tot mijn teleurstelling want ik zou wel stilletjesaan eens wat dingen willen doen. Wie weet veranderd mijn gedacht nog..we staan daar nog een dikke twee weken.
Alles gaat dus eigenlijk wel nog goed! De dagen vliegen en vliegen echt heel rap. We beseffen maar al te goed dat drie maanden echt supersnel voorbij gaan zijn. Als je dan eens stilstaat wat een jaar eigenlijk is, hoelang voelt een mensenleven dan eigenlijk aan?
Ons programma bestaat nog uit dit weekend een Finse markt te bezoeken waar we misschien wel enkele kadootjes kopen. Hoop er niet teveel op, tis niet omdat we op zes december thuiskomen dat we de langebaard en de zwarten zijn! Het weekend daarop gaan we misschien nog een uitstapje maken naar een stad en het weekend daarop verhuizen we van woonplaats. Voor de laatste week blijven we in het appartement van een Finse omdat we het stom vonden om ons appartement nog voor een volledige maand te huren terwijl we hier maar vijf dagen meer zijn .bij deze.
Het zal waarschijnlijk het laatste bericht zijn dat we posten want de komende weken bestaan uit stage en wat hierboven staat. Onze volgende afspraak is dus op zes december. Voor Kim in het knokse, voor mij in oostende!Of voor zij die willen..om 8u op de luchthaven van zaventem.
Ik laat jullie niet zonder een laatste portie : Je weet dat je in Finland bent als ..
Je de mensen begint aan te vullen als ze engels spreken..
Je zelf water op het vuur gooit in de sauna omdat het eigenlijk te fris is..
Jezelf blijft verbazen dat iedereen zo open is over hun alcoholgebruik..
Je te weten komt dat Finland ook het land wordt genoemd waar alle slechte dingen vandaan komen..
De sauna een sociale gelegenheid geworden is..
Je elke dag gewaarschuwd wordt voor black ice..
Je al meer dan tien keer zweedse balletjes hebt gekookt..
De dronkaard van enkele weken geleden nog altijd zat rondtsjoolt..
Je het openbaar vervoer gebruikt zoals je het thuis zou doen..
Je de koffiepauze als het belangrijkste van de dag begint te beschouwen..
Je niet meer let op al die bomen..
Je het vertikt om opnieuw dezelfde vraag te stellen, waarop je het antwoord drie weken geleden al te weten bent gekomen gewoon omdat je anders niets te zeggen hebt..
Je dan maar zwijgt..
Je dolgelukkig bent en naar Kim loopt om haar te vertellen dat een pint hier maar 4,50 euro kost..
Het is ondertussen al weer een goede twee weken verder maar voor ons voelt het precies één dag, één hele korte dag waar teveel in gebeurd om allemaal te vertellen. We proberen toch alles in een grote notendop te steken, zoiets als een halve kokosnoot.
Twee weken geleden was onze laatste week stage in Tules-Kuntoutus, het revalidatiecentrum voor rugpatienten. Aangezien we in die week nog twee dagen les hadden, bleven er maar drie dagen meer over. Een van die dagen was mijn verjaardag! De maandagavond stonden Kim en ik hier in onze keuken shake and bake pannekoeken te prepareren om de volgende dag mee te nemen. Kim was al heel goed voorbereid en kon absoluut mijn verjaardag niet meer vergeten aangezien ik haar sinds onze aankomst elke dag het aantal dagen tot de grote dag eventjes kort heb meegedeeld. 'T kwam maar een klein beetje haar oren uit! De big day zelf hebben de vriendelijke kinesistes daar voor mij het finse happy birthday gezongen en hadden ze taart en koekjes voorzien. Allemaal heel lekker en zeker als je er de hele dag van kan eten. Zoals het hoort passen er bij een verjaardag ook cadeautjes. Mijn lieve roommate vond dat mijn pantoffels hun laatste zucht hadden geblazen omdat ze overal wel een stukje van zichzelf achterlieten en besloot mij een nieuw (naar eigen keuze) paar te schenken! De stagedagen gaan voorbij om dan uiteindelijk toch te moeten aanvaarden dat we daar aangekomen zijn op onze laatste dag. Jammer, want we hebben daar allebei een heel goed gevoel gehad: lieve mensen, een beetje leerrijk maar vooral hebben we ons daar supergoed geamuseerd. Die laatste dag was waarschijnelijk de luiste werkdag in de geschiedenis! Om ons 'afscheid' te vieren hadden wij de lidl afgeschuimd op zoek naar Belgische (Is dat land nu nog niet failliet?) chocolade. Zo gezegd zo gevonden maar bijlange geen zo'n lekkere als bij ons thuis! Maar dat weten die Finnen niet! Naast weeral een tafel vol koekjes en chocolade kregen we allebei nog eens een gratis acupunctuur beurt erbovenop. Wij wat achterdochtig want het zijn tenslotte toch maar naalden dat ze in je hoofd!!! en de rest van je lichaam planten. Je weet dan pas hoe een teletubbie zich voelt als je tv kan ontvangen in je buik met al die antennes.. Na een hele positieve evaluatie voor Kim (ik moet die van mij nog gaan afhalen) en een wreed intens afscheid lieten we een stukje van ons geluk daar achter en reden de kiezelweg tussen hoge sparren af, richting huis..
Bij een verjaardag hoort natuurlijk ook een feest. Zo gezegd zo gegeven en die week de vrijdagavond was het dan ook time to party. Enkele van onze Finse amigos kwamen voor een aperitieftje naar ons appartement om daarna een dansje te gaan doen in de lokale discotheek. Bij een verjaardag hoort natuurlijk ook een cadeau: een finse trui, fins snoep en een fins doosje. In welk land zouden we zijn? Kan jullie nog vertellen dat het een heel leuke avond was en gepast voor een 22ste verjaardag!
Na een week komt er meestal een weekend, zelfs hier in Finland. In die twee dagen zijn we naar Pori getrokken want daar zitten nog twee gasten van ons jaar op Erasmus. Pori is een gezellig stadje en daar staat de brouwerij van het bekenste bier hier, karhu. (=beer, in de zin van die dieren dat je in de zoo vint en niet het engelse voor bier ) Plotseling werd veel duidelijk waarom zij daar zaten... Verder hebben we daar nog weggeweest met de locals (zotte kinders) en het strand bezocht in tijden van een storm. In Finland zijn alle stadjes echt hetzelfde, heb je eentje gezien dan heb je ze eigenlijk allemaal gezien. Maar het was een heel leuk weekend. Alleen al om nog eens Nederlands te spreken tegen andere mensen dan tegen elkaar. En moeilijk dat het was! Je gedachten staan er zo op ingesteld om tegen andere personen dan elkaar engels te spreken dat er af en toe wel eens een woordje engels uitfloepte. In het terugkeren mochten we van de vriendelijke conducteur gratis met de trein meerijden..Mensen zijn hier écht vriendelijk!
Vorige week... Hadden we nog drie dagen les op het programma. Deze dagen waren echt saai! We zzwijgen er dan ook liever over! Maar de week daarvoor ging het over de geschiedenis van Finland. Wonder boven wonder eigenlijk best wel interessant.
We sloten de week af met een bezoekje aan Helsinki. Een hele mooie en vooral dure stad. Heel modern maar niet kunst modern, gewoon normaal maar toch met een klassieke touch hier en daar.
Gisteren zijn we dan gestart op onze tweede stageperiode die slechts een weekje zal duren. We werken nu bij....
Vele groetjes aan iedereen en we bevinden ons nu al in de helft van ons verblijf!
...de ingang van je appartement een schoenwinkel is geworden ...je geen twee keer moet nadenken om de afwas nat in de kast te zetten ...je om vijf uur 's avonds eens goed moet kijken of die persoon aan de andere kant van 't straat nog nuchter is ...het aanvaard is dat je om elf uur 's morgens luncht ...je lege flessen gewoon weer mee naar de winkel neemt ...je ook hier turken hebt die vlaams spreken ...je eerste gedachten van de dag in het engels zijn ...je om vijf voor negen al te laat bent op een afspraak van negen uur ...je voor homo door het leven gaat als je op een belgische manier om een 'pintje' vraagt ...je de zaterdagavond ouder moet zijn dan 22 om binnen te mogen op café ...je je sportbroek niet meer als casual beschouwd maar eerder als formeel ...je het normaal begint te vinden dat zowel petatten, vlees als groenten zwemmen in je bord ...je verwacht dat de zondagmorgenwandeling voornamelijk zal bestaan uit het ontwijken van braaksel ...je aanvaard dat 80 graden in de sauna aan de frisse kant is maar 20 graden buiten enorm heet is ...je eindelijk begrijpt waarom er een douche in elke wc hangt ...een vreemdeling op straat naar je glimlacht, je ervan uitgaan dat: a. Hij dronken is b. hij krankzinnig is c. hij Duits is d. hij al het bovenstaande is ...je meer melk drinkt dan een koe per dag kan produceren
..achter je in het slot trekt maar niet meer zeker weet of je ooit nog de andere kant zal zien
...en dat geldt voor 10 jongeren. Zoals iedereen waarschijnlijk al gehoord heeft er zich afgelopen dinsdag een schietpartij in een school afgespeeld. Voor ons begon het dinsdagmiddag..
Wat een normale dag op stage bleek te worden werd na de middag abrupt veranderd. De anders zo leuke en humoristische sfeer was plots omgeslaan in angstig en nerveuze toestand. Blijkbaar was er een schietpartij gebeurd in een school in Kauhajoki, 50 km van Seinajoki waar wij wonen en werken. Je denkt misschien 50 km das toch ver maar hier niet. Finland is vier keer zo groot als België (bestaat dat nu nog altijd?) maar met nog minder dan de helft inwoners. De mensen leven hier op lange afstand dus 50 is voor hen alsof het bij de buren gebeurt. Bij die schietpartij kwamen in eerste instantie 9 mensen om vertelden onze kines. De patiënten en ook de kines zaten aan de radio gekluisterd want elke vijf minuten was er een nieuwsupdate. Wij hadden eerst helemaal nie door hoe erg dat da wel voor die mensen was want bij ons mag er nog iemand neergestoken worden voor een mp3 of een sigaret op minder dan 50 km en we staan er amper bij stil, hier helemaal niet dus
Omwille van de wij leven hier op lange afstand gedachte werd het dichtstbijzijnde ziekenhuis in hoogste vorm van paraatheid gebracht. Dit is het ziekenhuis hier in Seinajoki. Wij werken op een andere afdeling en hebben van die hele situatie dus niet veel gemerkt maar verhalen van personen die erbij waren zeggen genoeg.. Wat we ons afvroeg is natuurlijk het verband tussen de grote afstand en het overleven van die slachtoffers? Lokale ambulances brengen de gewonden naar hier zeiden ze. Enkel als het echt echt echt echt dringend is gebruiken ze de helicopter waar ze maar 1 exemplaar hebben voor een gebied zo groot als Belgie(serieus, bestaat da nu nog?) alst nie groter is!
Afstand heeft wel degelijk een invloed..alle gewonden die hier op de spoeddienst terecht konden hebben het overleefd. De dader (die zo dom was om zijn eigen hoofd te missen) is vervoerd naar Tampere dat op ruim 200 km van the crime scene gelegen is..wééral die afstand die een rol speelt maar is dit toeval? Naast de dader is ook nog een gewonde naar daar vervoerd want die helicopter willen ze echt nie bovenhalen en beide personen (nummer 10 en 11) zijn kort daarna ook overleden.
Terug naar de dag zelf..Kim en ik kwamen s middags thuis. We waren nog maar goed en wel binnen of we kregen een telefoontje van onze begeleidster in t school om te vragen of alles in orde was. Natuurlijk! Maar ze had meer nieuws Na het schietincident in Kauhajoki was er in onze school een bommelding gebeurd. Verschillende studenten hadden smsen gekregen dat er gevaar was waarop de volledige school werd ontruimd. En denk maar dat wij tot een uur daarvoor nog onbewust van onze petatten aant genieten waren in de cafetaria. Tarja, de begeleidster, was er echt helemaal van aangedaan. Ze klonk zo aangedaan aan telefoon, tot met tranen in haar ogen. Echt bangelijk
Onze school zit samen met de school in kauhajoki in één gemeenschap. Dus onze school was ook een vermoedelijk doelwit. Later hoorden we dat alle scholen in seinajoki ontruimd werden.
De gevolgen lieten niet lang op zich wachten Kim had de volgende dag al een patient waarvan drie van zijn vrienden en zijn oude leraar waren vermoord, de volgende dag zat iedereen in de cafetaria in tschool nog zwarter dan anders. Indrukwekkend! Veel mensen hadden vrienden, kenissen of familie in die school...
Alsof het nog niet genoeg was bleek er vrijdag onieuw een bommelding! Ze zijn der gewoon mee aant rammelen!
En ik maar hopen op drie dagen nationale rauw da we nie moeten gaan werken..nie dus!
Maar onze week begon natuurlijk zondag al met de traditionele rustdag, zwemdag en saundag. Waar de sauna vorige week heel goed meeviel was het deze week voor mij wel wat anders. Ik dacht dak levend aant verbranden was. De lucht , dat amper mogelijk was om in te ademen, verbrande als het ware mijn neusharen! ZO WARM. Theeft nie lang geduurd of ik ben uit die sauna GESPURT naar de koude doesje! Een kwestie van gewoon worden zeggen ze dan..
Maandag hadden we geen stage maar begon onze eerste lesdag van de cursus dat we hier volgen. Finnish Society and Culture. We zitten met tien, 9 meisjes en ik. Het is de wereld in één kleine ruimte. Japans, Turks, Litouwen of Letland (ben der nog altijd nie aan uit), Duits, Zwitsers, Fins en natuurlijk Belgen (of zijnt nu alleen nog Vlamingen?). Vooraan staat een kleine oude dwerg van om en bij de vijftig jaar die een groot omagehalte heeft. Ze spreekt wel vloeiend engels (maar wij spreken het nog beter!). Twas een interessante les..bweike LES! Het duurde nie lang of we zaten allebei te dromen!
Die oma heeft ons eigenlijk meer verteld over kosovo omdat ze daar een hele periode geweest is en volgens mij daar meer over weet dan over Finland zelf. Ook hebben we daar wat beginnend Finse taal geleerd of toch geprobeerd want het blijft enorm onverstaanbaar en onverklaarbaar. Maar als we de mensen horen spreken en dan vooral op stage dan zijn we het er beiden over eens dat het een fantastische taal is. De mensen spreken zo vlot, vloeiend en zacht. Het is alsof ze hun zinnen zingen! We hebben dan ook moeite om wakker te blijven als ze een heel verhaal opzetten tegen elkaar! Het is vaak een gevecht met de slaap!
Als onderdeel van onze Finse les moeten we ook enkele uitstapjes doen. Zo moesten we woensdagavond een bezoekje brengen aan de kerk. Pentagostal church ofzo, we weten het eigenlijk nog altijd niet goed. Maar maar maar..je zal er vlug wel een beeld van hebben. Ken je die beelden van Amerikaanse toestanden waar de zogenaamde priesters (die geen priesters zoals bij ons zijn) vooraan in de kerk staan(dat geen kerken zoals bij ons zijn) en zich daar staan boos te maken over alles wat goed en kwaad is terwijl de mensen met hun handen naar het plafond staan luidkeels mee te roepen..zo was het helemaal! Ik kreeg een vertaling van onze lerares en moest het dan aan kim doorzeggen die naast me zat. Uiteraard heb was het niet letterlijk doorzeggen maar met een eigen interpretatie! Gelachen da we hebben!
Gisteren, vrijdag, weeral lesdag maar deze keer iets specialer. In kader van de Finse cultuur gingen we op bezoek naar het huis van de lerares. Ze had voor ons zoon mongolenbusje geregeld waar je normaal ingeladen wordt met je rolstoel. Haar typische fins huis..was uit hout gemaakt, rood geschilderd en had een sauna. We kregen ook allerlei Finse koekjes. Appelcake (lekker!), een soort zoute rijsttaart waar je nog zoutigere boter met ei op moest doen (zoutig lekker!) en thee met koekjes en allerlei snoepen! Ja zelfs de omas zijn hier nog verslaafd aan snoepen. Al bij al een gezellige bedoening in een gezellig huisje en veel bijgeleerd over kosovo.
Om onze Finse dag verder te zetten hadden we smiddags een trip naar Ahtari gepland met de international students. Met zowat een honderdtal gingen we allemaal lekker gezellig samen naar de zoo! Echt prachtig een veredeld citadelpark waar om de haverklap beesten opgesloten zaten in een te kleine kooi waar ze opvallend veel hetzelfde toertje in liepen.Echt prachtig..beesten die er volgens mij meer opgezet uit zagen dan levend! Nergens zag je andere mensen lopen laat staan een parkopzichter..waar zijn ze nu met die Finse perfectheid?
Onze dag was nog niet gedaan want na dat taxidermisten park hadden we nog een bezoekje aan de Finse landbouwschool te goed. School of Forestry and agriculture waar we eerst 2 minuten uitleg kregen over de school en dan konden kiezen uit verschillende activiteiten. We kozen voor een churchboat race. Dit was gaan varen met een oude boot, noodzakelijk om zelf te roeien! Omdat we de tweede groep waren die aan de beurt kwam (en er eigenlijk maar één goep mocht) mochten wij in tdonker op het meer en twas plezant, echt plezant. Zalig om zo op twater te dobberen waar plots alle geluid wegvalt. Tzijn van die momenten da je zo kan genieten .
Twas een vermoeiende week want we hadden veel tiepwerk voor onze stage. Maar we hadden tevens ook een hele mooie week want de Ruska periode is bezig. Dit is de herfst maar dit gebeurt hier allemaal in twee weken. Elke dag word je als het ware wakker in een andere omgeving door de natuur die op een verbazingwekkende snelheid veranderd!
Moi-moi!
Kim: Kvind da Wim dat allemale schone kan uitleggen dus ik laat hem maar doen é, dan heb ik der even geen last van J. Met mij is ook alles in orde trouwens! Wim: En tis bijna mijn verjaardag!
Vorige zaterdag zijn we om een welbekend ballenspannertje voor mij geweest aangezien je niet met een normale zwemshort hier in het plonsbad mag..Zo gezegd zo gedaan..na enkele broekjes te passen, want in zoon ding voel je je gigantisch naakt, hebben we dan de ideale maat gevonden. Voor zover dat kan natuurlijk S middags zijn we dan gaan zwemmen in het zwembad dat hier op een honderd meter van ligt samen met de sporthal waar we ook gaan kickboxen. Tis een leuk zwembad met springplank van enkele meters hoog, een slierbaan, 25 meter bad , apart bad dat extra verwarmd is met sproeiers en dergelijke en..en .natuurlijk een sauna!
Mannen en vrouwen zijn volledig gescheiden in kleedkamers maar aangezien naakt geen taboe is voor Finse mensen de kleedkamer is gewoon bij de kastjes dus laat maar zakken die broek. Na tzwemmen gingen we ons dan eens wagen aan een sauna en zoals het hoort Het heeft mij enorm veel moed gekost om daarbinnen te stappen want toen ik de doesjeruimtje binnenstapte en de sauna voor me lag ging juist die deur open..allemaal mannen zonder ..dus helemaal .. Ongemakkelijk! Het was uiteindelijk dan toch aangenaam. Het doet echt deugd zo een sauna! Tis een aanrader maar in de doesjes waag ik het toch niet om me te bukken als men zeep gevallen is .
Zondag gingen we eens zot doen en rond het meer wandelen hier in Seinajoki. Een toertje van 16 km. Alleen moeten we er nog naar toe wandelen wat ook al een kleine drie km is. Maar zo goed als we zijn hebben we dan nog onvrijwillig een klein ommetoertje gemaakt Zo dat we uiteindelijk toch op een mooie zondagse 25 km uitkwamen.
Een hele mooie wandeling met veel bomen!Jammer van het weer want de laatste week is het hier grijs geweest, droog maar grijs! Tzou veel mooier zijn met een zonnestraaltje
Daarna zijn we naar traditie gaan eten! Het restaurant, Rosse, is een Italiaans gericht restaurant met Finse invloed. Zo stonde r op de kaart steak rudolf. Dat heb ik maar overgeslaan uit schrik voor represailles van de kerstman..en met tgedacht dak men eigen hond zou opeten. Dan heb ik maar wijs overgeschakeld naar chefs porc wat zo goed als overeenkomt met tzwien va de chef. En theeft gesmaakt
Deze week hadden onze eerste volle week stage. We hadden ook onze eigen patient die we van aankomst tot vertrek moesten opvolgen en behandelen..of nog beter gezegd: we moesten een week lang echt kinesist spelen. De plaats bevalt ons echt en we willen daar allebei eigenlijk zo stilletjes in ons hoofd niet weg! De kinesisten zijn echt super. Ze lachen nog meer met mensen (en ook met ons, alli toch vooral met mij) dan je kan voorstellen en we hebben daar echt een inbreng want volgens ons zijn die kinesisten ook nie de meest slimme mensen daar!
We zijn voortdurend bezig met ze proberen op te steken om ons mee te nemen naar plaatsen waar het mooi is! Zo gaan we volgende week naar Lapua, een heuvel met een uitkijktoren. JA dat is hier speciaal want er valt hier eigenlijk nougaballen te beleven!We hebben met alle patiënten ook minigolf gespeeld en nog een typisch fins spel waar je kegels moet omvergooien..een afkooksel van bowling maar dan toch helemaal anders!
Twas echt een vermoeiende week. Hoewel onze werkdagen niet lang duren is het toch enorm vermoeiend om elke dag opnieuw op die fiets te kruipen die nie hoger komt dan je knieen, een hele dag in de weer te zijn met mensen door er oefeningen voor te verzinnen en aan hun rug te sleuren om daarna terug naar huis te fietsen en dan nog vanalles te doen en te regelen. We slapen goed!
Gisteren zijn we er dan op uit getrokken naar Kokkola . Geen fins voor chocola maar een rustig vissersdorpje met oude huisjes, een dikke honderd kilometer naar het noorden. Er heerste een leuke en aangename sfeer vooral door de oude huisjes waar we met onze kodak goe ons werk geleverd hebben.
De rit was met trein en bus te doen en onderweg was er niets anders te zien dan ..ja inderdaad.
We hadden gehoopt toch nog eens een rendier ofzo te zien, al was et maar omver te rijden jammer..
Om dan nog even op de talrijke mannelijke vragen te antwoorden Veel Finse meisjes hebben grote maar dan moet je de überdikke buik en billen er ook bijnemen!
Voor mensen die graag eens een smsje sturen dan ist voor mij gemakkelijker op mijn fins nummer.(kost jullie nie meer geld)
+358 40 4644434(wim); +358 40 4644427 (kim) en als je gratis wil bellen dan kan je ons toevoegen op skype via de naam wim.poppe1 en strubbe.kim. Asjeblief!
Voor alle duidelijkheid, het vorige bericht en dit bericht werd geschreven door Wim
Dag lieve mensen, vrienden, collega's, lelijke surfers die toevallig op onze blog terechtkomen, emigranten en vooral dag smurf!
Graag willen we jullie een klein verhaaltje vertellen!Een verhaaltje over onze eerste week Fienland (haha) als erasmusstudenten uit België....België, bestaat dat eigenlijk nog? We hebben nu geluk dat we het internet van onze buren kunnen euhm lenen want de anders zo uberstipte Finse mensen, en in dit geval die van de telefoonmaatschappij, laten ons nu in de steek! Normaal hebben wij maandag , jawel, ons eigen internet! Stel je voor...
Het verhaal begon vorige week woensdagmorgen met een pittig afscheid op de luchthaven van Zaventem (in België). Na een grondige controle bij de security waar we beiden toch wel even apart geropen werden mochten we in de ijzeren vogel instappen die ons naar het verre noorden zou brengen. Na een kleine overstap richting Seinajöki met een propeller vliegtuig (Kim is daar zot van) kwamen we aan op een , gohja landingsstrook! De bagageband was welgeteld twee passen lang maar daar stonden onze 'tutors' op ons te wachten met een zelfgemaakt welkomstbordje: Welcome Kim and Wim. Hé , da zijn wij....
Aki en Sanna, twee Finse studenten van de kine school hier. Aki met petje en oorbel en Sanna met zwart haar en rood geverfde 'mischen' (hoe schrijf je da woord in godsnaam!). Wij dachten al, met ons belgisch gedachtengoed, MARGINAAL, om het simpel te zeggen maar dan zaten we nog niet in Sanna haar gele auto! Compleet geveld, met tien ton bagage in een gele auto, EEN GELE AUTO ZEG IK U!!!! Zij brachten ons naar ons appartement, in de gele auto dus en het eerste wat ons opviel was dat het hier stikt....van de bomen! Overal bomen, bomen en nog eens bomen en gele auto's!
Ons appartement: ligt op een campus waar allerei koten en appartementen zijn. Blijkbaar is hier ook een hotel en tegenover de deur is er een kinderopvang, zoals op elke hoek van de straat in Finland want kinderen moeten hier niet naar school voor hun zes jaar! DOMMERIKEN Het appartement bestaat uit een inkomhal waar het momenteel enorm riekt naar mijn stinkvoeten (haha) gevolgd door een ruimte waar keuken en, ik zou willen zeggen living maar het is gewoon een tafel met twee houten banken! Onze missie voor dag twee was dan ook een zetel kopen...zo gezegd zo gedaan! Wij beschikken momenteel over twee luxueuze zetels afgewerkt met hoogkwaliteit fins hout van de Finse den die enkel gekapt wordt in het hoge noorden....onze zetels komen dus uit een tweedehandswinkel, gekocht voor twintig euro tstuk! Maar we zijn tevreden want na een lange harde en koude finse werkdag kan het enorm deugd doen om lekker in je stoeltje te zitten en relaxen. Elk hebben we onze eigen kamer (best). Je kan wel zeggen dat ze ruim is..bureau, kast, boekenrek en bed. Het bed....is een matras op vier poten. De matras bestaat uit veren, 'ressors' voor de westvlamingen. Elke avond is het een kunst om je lichaam tussen die harde dingen te forceren! Maar eenmaal je slaapt...
De eerste avond konden we al direct kennis maken met 'the way of living'. We werden uitgenodigd hier op de campus om samen met wat locals iets te drinken. Blijkt dat het hier de gewoonte is in het land der sauna's dat je drinkt en terwijl rustig een sauna'tje doet. Maar eerst over die avond. Twas een goed idee om daar naartoe te gaan want we werden d rect voorgesteld aan iedereen en iedereen stelde zich voor. Als je je afvraagt hoe wij die mensen verstaan..alles gebeurt in het engels want fins is precies chinees! Bij manier van spreken e.. Twas een leuke eerste avond maar we hebben ons toch nog niet gewaagd aan de sauna. De sauna's hier staan een kleeeiiiiiin beetje warmer dan de sauna's die wij gewend zijn. De mensen hier vonden het dan ook nie echt een ideaal idee om meteen maar in die sauna te jumpen....naakt.... Ze hebben ons ervan verzekerd dat, wanneer je de sauna binnenstapt in je nakie dat er absoluuuuuut 'nothing sexual' mee te maken is! Tzou wel anders zijn bij ons!
The next day..kwamen Aki (voor alle duidelijkheid , dit is een jongensnaam) en Sanna ons halen en werden we naar school gevoerd. Daar hebben we kennisgemaakt met onze begeleider hier, Tarja Svahn (voor alle duidelijkheid, dit is een meisjesnaam) en nog wat andere mensen die zij dachten dat voor ons belangrijk waren. Onze eerste indrukken hier over de mensen: mensen zijn hier fanatastisch vriendelijk. Alles is hier voor ons geregeld. Mensen waren om de sleutel van ons appartement geweest, ze stonden ons op tijd op te wachten op de luchthaven en ook op school was alles tot in de detaills voorbereid. We konden van de ene naar de andere plaats gaan waar al onze papieren lagen die we nodig hadden in school of nog moesten tekenen. We kregen een schema met wanneer we waar werden verwacht en stageregelingen en dergelijke. Ik kreeg al snel de indruk dat ze ons hier willen tonen hoe perfect ze hier (kunnen) zijn maar dat dit in werkelijkheid helemaal niet zo is! Ik had de indruk dat onze tutors (Aki, Sanna en Piia) wat verplicht werden ons bij manier van spreken in de watten te leggen. Maar achteraf gezien is dit wel goed geweest want we hadden direct een thuisgevoel.( en ook omdat we zelf nie veel meer moesten regelen). Nog meer over hun perfectie: de mensen hier kunnen allemaal goed engels maar velen willen het nie spreken omdat ze weten dat ze hiet niet perfect kunnen. Nochtans kan je je met een enkel woord al duidelijk maken...in sommige gevallen...
De vrijdag werden we terug verwacht op school, opnieuw bij een andere persoon die ons wat uitlag gaf over wat zij allemaal gedaan had..SAAI! maar dan mochten we een praktijkles bijwonen! Boeiend want de handboeken zijn in het engels en er staan verdacht veel dezelfde prentjes in als in ons cursusmateriaal.....Tprincipe was tzelfde: leraar legt het uit, jongeren poberen het dan op elkaar. Wij wisten precies al alles wat ze daar deden want wij zijn dan ook slim en moeten VIJF jaar studeren terwijl ze er hier maar DRIEËNHALF moeten doen.Om maar te zeggen... De middag werd gevolgd door een rondleiding in de stad.. De avond werd gevolgd door een 'café' bezoekje van Kim en ik waar onze vier pintjes (voor alle duidelijkheid , elk twee) ons een lege portefeuille heeft opgeleverd: 26 euro! O jawel, alcohol is hier echt duur op cafe en in restaurants, ook in de winkel maar milder van prijs uiteraard.
Ons eerste weekend bestond , kortsamengevat uit shoppen, geld uitgeven want onze keuken had geen inhoud, lopen, zwemmen en op restaurant gaan. Onze wekelijkse zondagse afspraak..
Maandagmiddag werd onze rondleiding verdergezet in de bibliotheek en kregen we onze eerste stageplaats te zien.. Aangezien er hier in het stadje zelf nie al teveel te beleven valt is sporten hier populair. Dit staat volledig in tegenstelling tot wat je te zien krijgt en dan vooral op school: DIKZAKKEN, echt serieus, drie vierde van alle jongeren zijn hier dik, nie mollig, nie kloek maar dik! Ze hebben zelfs op school een snoepwinkel!!!! Niet alleen op school maar overal, van supermarkt tot videotheek staat het vol met kraampjes waar je snoep kan kopen..rekken vol en dat weerspiegeld hem duidelijk in het gemiddeld BMI! klein en dik! Enfin..sporten...om toch wat beweging te hebben zijn we beiden met een nieuwe sport begonnen. Zet je maar schrap want sommigen gaan goe kunnen lachen. Kickboxen! Jawel, Kim en ik gaan kickboxen, kloppen op elkaar ze smoel! Elke maandag, dinsdag en vrijdag en tis plezant. Een groep van studenten die bijna allemaal voor het eerst boxen en tevens ook goed voor allerlei frustraties uit te werken op elkaar! Bijlange niet zo moeilijk ook want wij verstaan nougaballen van wat ze hier zeggen maar door te kijken en enkele woordjes engels kom je er ook wel.
Over onze stage. Dinsdag begon dan uiteindelijk het echte werk. We zitten beide op dezelfde stageplaats, een revalidatiecentrum waar voornamelijk mensen met rugproblemen komen. Het is gelegen in een, hoe kan het anders, bosrijke omgeving in een ouder gebouw. Maar het is adembenemend mooi! Zoals nog vele plaatsen hier trouwens... De stage bestond deze week voornamelijk uit kijken en vragen. Weeral kwamen we tot de conclusie dat we eigenlijk wel al heel veel kennis hebben opgedaan de afgelopen drie jaar want alles wat ze daar doen kennen/kunnen we. Alleen hun systeem van behandelen is anders dan bij ons, 'more human' om het in Kim haar woorden te omschrijven. Maar we amuseren ons daar. Er wordt heel wat afgelachen en de werkuren vallen behoorlijk, eigenlijk fantastisch goed mee! De dag begint om 8u - 8u30 en eindigt tegen 15u maar de vrijdag is een uitzondering want dan werkt niemand langer dan 13u!! Het middagmaal valt hier wel vroeg. Ze eten daar om 11u, dat is 10u in België want het is hier met een uur verschil. Dat is het uur waar ik twee maanden lang normaal nog maar just ontbeten heb! Tegen twee uur lig ik alweer plat van de honger!
Een uitsprong deze week was woensdagavond toen we werden opgepikt door een kine van het centrum om met haar mee te gaan naar 'riding therapy'. Een voor tot dan toe onbekend fenomeen. Het principe bestaat erin om zwaarder gehandicapte mensen op een paard te smijten en daarmee rond te crossen! Fascinerend maar er zit wel heel wat in! Twas een fantastische avond, vooral door de omgeving bij zonsondergang! Je moet maar bij de foto's eventjes genieten!
Gisterenavond was er hier op de campus dan een feestje.Blijkbaar had er gewoon iemand een paar huizen verder een vriend uitgenodigd en die had aan elke deur een blaadje geplakt dat er in dien enen zen appartement een feesje was.Van een verassing gesproken! Maar twas een chinees, dus met die spleetoogjes zag hij toch nie hoeveel volk er eigenlijk wel in zijn klein appartement was binnengedrongen.
De afgelopen wekenalf is enorm snel gegaan. Onvoorstelbaar! Maar we stellen het bijzonder goed!
Naast weeral een tafel vol koekjes en chocolade kregen we allebei nog eens een gratis acupunctuur beurt erbovenop. Wij wat achterdochtig want het zijn tenslotte toch maar naalden dat ze in je hoofd!!! en de rest van je lichaam planten. Je weet dan pas hoe een teletubbie zich voelt als je tv kan ontvangen in je buik met al die antennes.. Na een hele positieve evaluatie voor Kim (ik moet die van mij nog gaan afhalen) en een wreed intens afscheid lieten we een stukje van ons geluk daar achter en reden de kiezelweg tussen hoge sparren af, richting huis..
) Plotseling werd veel duidelijk waarom zij daar zaten... Verder hebben we daar nog weggeweest met de locals (zotte kinders) en het strand bezocht in tijden van een storm.
