~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke Randdebiliteit ~
~ HÉT "progressief" Orgaan Der "Hangmatsocialisten" ~ Gesticht àls Gesticht ter Voorkoming v/d Maatschappelijke & Politieke Randdebiliteit
19-11-2010
CIA en nazi's ook Vlaamse deel IV Onze eigen Robert Verbelen...
Verbelen richt het Veiligheidskorps op
Met de zwarte lijsten van de DeVlag-Inlichtingendienst ondertekend door Jef Van de Wiele, onder de arm volgt er olv. Rober Verbelen tussen november 1943 tot en met februari 1944 opnieuw een golf van vergeldingsaanslagen gericht tegen vooraanstaanden waarbij in het totaal 13 doden en een dertigtal gewonden vielen.
Op 4 november 1943 wordt een VNV'er(!) verdacht van verzetsactiviteiten, Martin Goemans, doodgeschoten. Enkele dagen later wordt op 10 november '43 een deserteur uit de NSKK, Henri Vernier vermoord. Op 4 december '43 vermoordt Verbelens groep Guillaume Nijsen, een cafébaas uit Winksele. Op 2 december 1943 wordt een rechter bij de rechtbank van eerste aanleg te Brussel, Camille Paulsen, doodgeschoten en twee dagen later de banketbakker uit Anderlecht, Julien Gijsels. Op 17 januari 1944 wordt de ingenieur-directeur bij de Belgische holdingmaatschappij Sofina, Paul Thoreau doodgeschoten.
De reeks aanslagen door de DeVlagwacht bereikte een hoogtepunt tijdens de inmiddels berucht geworden Nacht van 28 februari 1944, wanneer Verbelen samen met de pasbenoemde nieuwe SS-Standartenführer Tony Van Dijck met de goedkeuring van Jungclaus, in Brussel een grootscheepse vergeldingsactie op gang brachten. Als eerste slachtoffer werd de gouverneur van de Société Générale Alexander Galopin in het portaal van zijn woning door twee SS-mannen doodgeschoten.
Twee hold-ups werden gepleegd op een café in Sint Agatha-Berchem waar SS'rs een handgranaat naar binnenwierpen, waarbij 8 gewonden vielen. Even later namen vijf met machinegeweren en revolvers gewapende SS-mannen de klanten van de bekende herberg Muscadin onder vuur en wierpen twee handgranaten naar binnen. 26 personen werden gewond waarvan twee later overleden. Het vierde en laatste doelwit was het politiecommissariaat in Vorst, waar voordien twee Nieuwe Orde-gezinde agenten door het verzet werden vermoord. Hier deed SS-Standartenführer Tony Van Dijck een brutale inval en vermoordde eigenhandig drie politieagenten met een machinegeweer.
De golf van aanslagen door het Verzet en de Groep Verbelen blijft verder toenemen en in mei 1944 wordt besloten om in de schoot van de DeVlag het Veiligheidskorps olv. Verbelen op te richten. Heinrich Himmler gaf persoonlijk het Veiligheidskorps carte blanche om "de onverbiddelijke tegenterreur in volle hevigheid te voeren" Robert Verbelen en Tony Van Dijck verzamelden rondom zich een groep die bestond uit 2.000 tot 2.500 manschappen, die uitgerust waren met revolvers en geweren.
Na de landing in Normandië op 6 juni 1944, verkeerde ons land in permanente staat van burgeroorlog. Wanneer de bevrijding nog maar een kwestie van maanden is, worden de collaborateurs door de Gewapende Partizanen allen vogelvrij verklaard. Terwijl in mei 1944 74 personen het slachtoffer werden van een aanslag, steeg dit aantal in juni tot 110 en verdubbelde het daarna in juli '44 naar 217 personen! Ook VNV-leider Elias staat onder druk om de tientallen moorden op VNVers, vooral in Limburg en in de streek rond Leuven, te vergelden. Vanaf juli 1944 verzet hij zich niet langer tegen represailles van het VNV.
Verbelens dubbele razzia op 1 en 11 augustus in Meensel-Kiezegem is het zoveelste bloedige hoogtepunt. Vier burgers worden ter plaatse doodgeschoten, eenenzestig anderen worden als vergeldingsmaatregel gedeporteerd naar Duitse concentratiekampen, voornamelijk naar KZ Neuengamme. Slechts acht van hen zullen na de oorlog levend terugkeren uit de kampen.
Na de Oorlog
In september 1944 vluchtten naar schatting 15.000 Vlaamse en 8.000 Franstalige collaborateurs naar Duitsland. In Bad Pyrmont vormen de collaborerende leiders van de Vlaamse Beweging een regering in ballingschap en ook Robert Verbelen maakt deel uit van de zogeheten Landsleiding die werd voorgezeten door Landsleider Jef Van de Wiele van DeVlag.
Na de capitulatie van Duitsland vlucht hij naar Oostenrijk waar hij voor de Amerikaanse contraspionage en later voor de Oostenrijkse inlichtingendiensten ging werken. Zo kan Verbelen een repatriëring vermijden. In België wordt hij tijdens de repressie in 1947 bij verstek ter dood veroordeeld.
In 1959 wordt hij Oostenrijks staatsburger. In april 1962 werd Verbelen op verzoek van de Internationale Unie van Weerstand en Weggevoerden door de Oostenrijkse overheid onder arrest geplaatst. In 1965 werd het proces tegen Verbelen gevoerd aan het Hof van Assisen in Wenen. Het proces Verbelen zorgde ook in ons land voor grote beroering. Tijdens zijn gevangenschap had Verbelen het boek van Pater Marcel Brauns (1913-1995) "Radicalisme in de Vlaamse strijd"' gelezen. Hij vroeg pater Brauns op zijn proces als getuige ten ontlaste op te treden wat deze aanvaardde. Zijn optreden maakte enige indruk op de rechters en haalde er de internationale pers: ter zitting zong Brauns zowaar de Vlaamse Leeuw. Pater Brauns was in 1991 kandidaat op de Gentse Vlaams Blok-lijst.
Op 21 december 1965 werd tot ieders verbazing en verbijstering Robert Verbelen vrijgesproken voor oorlogsmisdaden wegens verjaring van de feiten. De ontgoocheling bij de nabestaanden van de vermoorde slachtoffers door het Veiligheidskorps was groot en zeker in Meensel-Kiezegem waar zoveel slachtoffers te betreuren vielen.
Robert Verbelen is sinds 1965 een vrij man en schrijft boeken en neemt actief deel aan lezingen en voordrachten. Hij geeft ook een tijdschrift uit, "Huttenbriefe" genoemd. Zo organiseert de Oostenrijkse rechtsextremistische groep 'Arbeitsgemeinschaft für Politik' (AFP) elk jaar een zogenaamde "Politieke Academie". Onder de sprekers vinden we de volledige leiding van extreemrechts in Oostenrijk, zowel leidinggevende FPÖ'ers als radicalere elementen.
Eén van de sprekers voor de AFP in 1988 was Robert Verbelen, en naast Verbelen stond in 1988 nog een 'Vlaming' op het sprekersgestoelte namelijk Vlaams Belang(voorheen-Blok)volksvertegenwoordiger Francis Van den Eynde(!) Dat hij er zich in goed gezelschap bevond werd een paar jaar later duidelijk toen er wapens en nazi-propaganda gevonden werden op het secretariaat van het AFP. Natuurlijk hield dit het Vlaams Belang niet tegen om contacten te blijven onderhouden met het AFP.
In 1996 verscheen in het Vlaams Bloktijdschrift 'Doorzicht' een artikel dat overgenomen werd uit een AFP-brochure. Het artikel handelde over het internationale zomerkamp van Youth Against Racism in Europe (YRE, de Europese overkoepeling waartoe o.m. Blokbuster behoort). Hilarisch werd het artikel helemaal wanneer het zomerkamp van Blokbuster erin werd omschreven als een "trainingskamp" waar gevechtstechnieken zouden aangeleerd worden.
In 1990 overlijdt Robert Verbelen zonder ooit één dag in een Belgische gevangenis te hebben vastgezeten(!)
Na de oorlog eisen de Gewapende Partizanen en de andere verzetsbewegingen 1.137 dodelijke aanslagen op collaborateurs op. De tol aan verzetszijde is echter veel hoger: 14.000 verzetsstrijders verloren het leven, door ophanging, executie, het slachtoffer van represailles of overleden in de concentratiekampen.
CIA en nazi's ook Vlaamse deel III Onze eigen Robert Verbelen...
We waren effe uit het net verdwenen wegens wat kleine technische problemen te wijten aan een overijverige jonge hond die dol is op electriciteits- en verbindingskabeltjes Maar we waren net aan het uitleggen wie Robert Verbelen was. We staan duidelijk niet op de zelfde lijn als Radio Islam die een pure fascistische en revisionistische haatsite is. We gaan dus te rade bij :
Robert Jan Verbelen wordt in 1911 geboren in Herent bij Leuven waar zijn vader politiecommissaris was. Ofschoon zijn vader Belgicist was en zijn kinderen een Franstalige opvoeding gaf, werd Roger al erg jong actief in de Vlaamse Beweging. Tot voor de oorlog wees niets erop dat Robert de door het Verzet en de burgerbevolking de zo gevreesde 'killer' zou worden. Zijn broer trad tijdens de bezetting toe tot het verzet en bracht het zelfs tot commandant van de plaatselijke afdeling van de Witte Brigade en zou ooit tegenover een verzetsman hebben verklaard dat hij dikwijls op het punt heeft gestaan om zijn broer neer te schieten maar het nooit heeft gekund omdat Robert nog altijd zijn broer was.
Wanneer eind 1933 het VNV wordt opgericht, treedt hij toe en brengt het tot VNV-gewestleider voor het arrondissement Leuven. Op het ogenblik dat de Duitsers binnenvallen was Robert Verbelen, van opleiding journalist, eveneens algemeen secretaris van de V.V.B. (Vlaamse Voetbalbond). Zo beweerde hij dat nergens meer dan in Duitsland en Italië de echte sport naar waarheid werd geschat. Volgens Verbelen was de sport in ons land ten prooi gevallen aan democratische menners die elk nationalisme weerden, daardoor was de sport "hol, oppervlakkig en zonder zin" geworden.
Enkel de Vlaamse Voetbalbond huldigde volgens hem nog ware principes voor een sport in dienst van de grote gemeenschap. De inval van de Duitsers interpreteerde hij als volgt: "Er gebeurde echter een groot wonder ! Uit het Oosten kwam een volk, een hoogstaand broedervolk tot ons en het verdreef met een zwaai van zijn machtigen arm de vijanden van ons volk, van de traditie, van het vermolmde democratische gedoe. De echte Vlamingen, de werkelijke sportmannen kunnen weer ademen en aan het werk schieten. ... Overal treedt het Germaanse ros te voorschijn, kloeker dan ooit, het is een teeken des tijds!"
In september 1940 wordt onder het commando van door SS-Gruppenführer Gottlob Berger de Algemeene SS-Vlaanderen opgericht en één van de eerste leden wordt Robert Verbelen. Kort nadat de nazi's ons land bezetten wordt eveneens de DeVlag van Jef Van de Wiele nieuwe leven ingeblazen en eind 1941 treedt Verbelen toe tot de DeVlag. De DeVlag en de Vlaamse SS waren van bij het begin nauw met elkaar betrokken en zullen vanaf augustus 1943 ook met elkaar versmelten.
Tot 1942 waren er maar zelden aanslagen van het verzet tegenover collaborerende Belgen. Maar wanneer op 22 juni 1941 de Duitsers Rusland binnenvallen en korte tijd later -op 25 augustus 1941- de communistische partij wordt verboden en hun leden buiten de wet worden gesteld, verandert het aangezicht van het verzet compleet.
Met de oprichting van de Gewapende Partizanen onder de mantel van het Onafhankelijkheidsfront wordt het een bloedige strijd. In het eerste nummer van Le Partisan (De Partisaan) worden er geen doekjes om gewonden: "De gewapende stoottroep, de gewapende voorpost van Europa samengesteld uit vastberaden manschappen die geen lijsten van verraders opstellen, maar ze neerknallen, die de productie niet afremmen, maar de machines doen springen, de voorraden in brand steken, de treinen doen ontsporen en die Duitsers naar het paradijs van Wotan sturen!"
Tussen 1942 en 1944 volgt een eindeloze reeks aanslagen -en in crescendo naar september 1944- tegen collaborateurs met als gevolg keiharde represaillemaatregelen van de nazi's -maar ook collaborerende militiegroepen- tegen onschuldige burgers. In de laatste maanden van de bezetting regent het aanslagen door het Verzet op vele vooraanstaande collaborateurs. Tot februari 1944 werden 55 VNV'rs gedood, 48 anderen werden gewond en er werden 69 aanslagen uitgevoerd op gebouwen. Gedurende de ganse oorlog heeft het verzet naar schatting 1.137 collaborateurs omgebracht!
De DeVlagwacht
Op 4 december 1942 loopt de 26-jarige SS-Untersturmführer August Schollen aan de Schaarbeekse Poort in Brussel in een hinderlaag en wordt door de Gewapende Partizanen vermoord. Vermoedelijk was het echte doelwit Schollens goede vriend Robert Verbelen. Deze aanslag zal grote gevolgen hebben en het begin worden van een geweldspiraal van terreur en contraterreur. De vermoedelijke daders worden al enkele uren later gevat en begin 1943 terechtgesteld.
Overal breken incidenten uit, zo ook in Antwerpen waar de leider van DeVlag, Jef François dreigende taal spreekt: "Uw dood zal honderdvoudig gewroken worden!" Drie dagen later al worden op bevel van Von Falkenhausen voor de moord op Schollen in het kamp van Breendonk onmiddellijk 10 politieke gevangenen opgehangen, onder wie acht leden van de Gewapende Partizanen.
Na de liquidatie van Schollen op 4 december 1942 wordt in de schoot van de Algemeene SS een vergeldingscommando opgericht. Deze Polizeizug bestond uit zo'n 15 tot 20 blindelings gehoorzamende 'killers', vormde tevens de lijfwacht van Jef Van de Wiele en werd geleid door Jef De Meyer en een aantal beruchte doders zoals Julien Van Doren, Basiel Michiels, Robert Donvil, Frans Mirjolet, Jan Prevoo e.a. Vanaf eind 1942 zaait deze stoottroep in samenwerking met een aantal SS-mannen, dood en verderf. Een niet aflatende golf van terreur en vergeldingsacties waart over het land.
De stootgroep krijgt nagenoeg carte blache en gaat, met de toestemming van SS-Brigadeführer Richard Jungclaus van de Vlaamse SS, eigenhandig over tot een hele reeks moorden, overvallen, razzia's, afpersingen en aanhoudingen die dikwijls gepaard gingen met folteringen en diefstallen. Al in de eerste drie maanden van 1943 worden 4 bekende vrijmetselaars door Verbelens stootgroep vermoord.
Op oudejaarsavond 1942 wordt de voormalige burgemeester van Sint Joost ten Node, Georges Pêtre, neergeschoten. Op 20 januari 1943 werd de 72-jarige gepensioneerde generaal Emile Lartigue in zijn appartement te Brussel doodgeschoten. Op 8 februari 1943 werd Eric Sasse, schepen van Antwerpen, in zijn woning aan de Jan Van Rijswijcklaan door zes onbekenden overvallen en vermoord. De 24ste februari werd de 55-jarige advocaat Raôul Engel in Elsene, met een kogel in de rug doodgeschoten.
Niet dat deze vier slachtoffers ergens betrokken waren bij de aanslagen. Maar Verbelen stelde hen als vrijmetselaars moreel verantwoordelijk voor de aanslagen van het Verzet. Een bloedige reeks van terreurdaden loopt verder tegen verzetslieden en prominenten. Ook vele joden werden door Verbelens groep opgepakt en naar de Dossinkazerne gezonden.
De opvolger van August Schollen, Jozef Bachot, zei over deze golf van vergelding en wraak: " Represailles op eenvoudige mensen hadden geen enkel effect gehad. Het terechtstellen van vooraanstaanden in de maatschappij, van grote persoonlijkheden maakte bij iedereen indruk en dat was precies onze bedoeling."
In het voorjaar van 1943 wordt Robert Verbelen aangesteld als Stafleider binnen de DeVlag en krijgt van DeVlagleider Jef Van de Wiele de opdracht om een wachtkorps op te richten: de DeVlagwacht. De stootgroep rond Verbelen wordt uitgebreid tot meer dan 60 man en die wordt officieel belast met de bewaking van het DeVlaghoofdkwartier in Brussel en met de bewaking van de villa van Jef Van de Wiele in Tervuren.
De DeVlag heeft ook een eigen I.D. (Inlichtingendienst) opgezet die in samenwerking met de S.D. (Sicherheitsdienst) gegevens verzameld over zogenaamde terroristen en anti-Duitse elementen. De I.D. legde zwarte lijsten aan met namen van vooraanstaanden uit de Belgische magistratuur en administratie alsmede uit economische en politieke kringen.
Maar ook de Gewapende Partizanen ondernamen een nieuwe reeks van aanslagen op vooraanstaande collaborateurs. Op 2 maart 1943 werd een mislukte aanslag gepleegd op de nieuwe korpscommandant van de Rijkswacht en tevens hoofd van de Algemene Rijkspolitie, luitenant-kolonel Emiel Van Coppenolle. Enkele dagen later werd Jan Acke, de eigenaar van Steenlandt, de grootste collaborerende uitgeverij en drukkerij tijdens de bezetting door een Partizanencommando, samen met een bediende doodgeschoten.
Op 17 april werd de Rexist, Paul Collin, uitgever van de Franstalige collaboratiebladen "Le Nouveau Journal" en "Cassandre" door de Partizanen doodgeschoten. In mei 1943 mislukt een aanslag op de Rexistische leider Léon Degrelle en wordt de organisator van de aanslag, Marcel Demonceau enkele maanden later opgepakt door de stootgroep van Robert Verbelen en aan de Sicherheitsdienst uitgeleverd. Demonceau werd op 22 februari 1944 in Breendonk geëxecuteerd.
In
many ways, however, the truth has already been revealed. A careful
reading of the various investigations reports and a thorough inspection
of the declassified US intelligence records indicate that CIA and other
American intelligence agencies had a mixed track record during the Cold
War. Within weeks after Nazi Germany's defeat, American intelligence
(not to mention British, French, and Soviet intelligence) embarked on
various projects to draw upon the expertise of the German intelligence
services. Initially designed to thwart the resurrection of a Nazi
underground movement, these sources also proved valuable for information
on the USSR as tensions developed between the East and West. By 1947,
the use of German intelligence figures and their collaborators had
become a fixture of all intelligence services in Europe. The
CIA, perhaps more than its Army counterparts or those of other foreign
services, exercised some caution about using these sources. It initially
opposed the use of East European émigré groups and the nascent West
German intelligence service. It reluctantly worked with these groups, as
much to oversee them as to gain intelligence about the Soviets. As the
pace of the Cold War picked up, CIA's expansion also brought a
tremendous growth in its overseas operations. The quality of these
projects varied, and CIA soon abandoned a number of projects as
failures, including the recruitment and training of "hot war"
contingency forces. A new organization in an old game, CIA needed to
learn the ropes, and it made mistakes in the process. The
Nazi war criminal investigations pointed out the government's sloppy
recruitment measures in Europe. While CIA and other intelligence
agencies used individual Nazis and their collaborators as assets, there
is no evidence of a specific program to recruit these people as a group.
In bringing such people to the United States, Allan Ryan, in his
memoirs as director of OSI, says the government assisted in the
immigration of a "small roomful of people at the very most." In Ryan's
view, postwar American immigration laws, suffering from imprecise
standards and weak enforcement, allowed far greater numbers of Nazi war
criminals and collaborators to enter the United States than any covert
US intelligence project.(25) [Top of page]
Cooperation and Controversy
CIA
has been straightforward in its dealings with Congress and the OSI over
the past 20 years concerning Nazi war criminals. Because of the
richness of CIA's records, the Justice Department closely cooperates
with the Agency. While it took time to develop this steady working
relationship, the investigations have clearly benefited from the
Agency's participation. Nonetheless, CIA will not escape from the
enduring legacy that preceded its own formation. The public is intrigued
by tales of escaped Nazis, and CIA's own mystique lends itself to the
belief that it directed classified operations that allowed such people
to escape from justice. The media and self-proclaimed Nazi hunters
quickly link the Agency to any new rumors of one Nazi fugitive or
another. This
controversy will outlive its participants--the accused war criminals
and collaborators as well as their American case officers. Although the
World War II generation is fading, the issue lives on. While the bulk of
the OSS and SSU records have been declassified and transferred to the
National Archives, thorough histories of these agencies and their
operations have yet to be written. Likewise, continued classification of
CIA's records hampers the efforts of historians to determine the full
extent of the Agency's efforts during the Cold War. Many of the Agency's
critics will not be satisfied until every document is open for public
examination and that, in itself, will raise new questions and further
controversies. [Top of page]
soms
is het komkommertijd en trekken bepaalde artikels de aandacht. Ook de
combinatie CIA en nazis garandeert steeds weer de nodige
nieuwsgierigheid van een heleboel lezers. Maar wat we nu lezen in onze
eigen pers over deze zaak, namelijk dat de CIA steun zou hebben gegeven,
na de instorting van hun rijkje, aan sommige nazis is geen nieuws.
http://www.demorgen.be/dm/nl/992/Wetenschap/article/detail/1182454/2010/11/14/Nazi-s-kregen-onderdak-van-CIA-na-Tweede-Wereldoorlog.dhtml Veel
nazi's trokken na de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten. Dat
blijkt uit een tot nu toe geheim rapport waar The New York Times de hand
op wist te leggen. De oorlogsmisdadigers werden opgevangen door
inlichtingendiensten als de CIA en werden onder meer ingezet voor de
ontwikkeling van wapens.
Het Amerikaanse ministerie van Justitie heeft zich vier jaar lang
verzet tegen de vrijgave van het rapport. Maar toen The New York Times
naar de rechter wou stappen, werd het document beschikbaar gesteld voor
de verslaggevers. Gisteren maakte de krant de informatie openbaar.
Het
zwaarlijvige dossier (600 bladzijden!) is het werk van het 'Office of
Special Investigations', een orgaan dat sinds 1979 nazi's probeert op te
sporen in de VS om ze uit te leveren aan landen waar ze misdaden
gepleegd hebben.
Veilige haven De
CIA werkte in de naoorlogse jaren bewust met medewerkers van het
Hitler-regime samen om van hun kennis gebruik te kunnen maken. De
nationaalsocialisten werden toegelaten tot de VS, hoewel de autoriteiten
op de hoogte waren van hun duister verleden.
"Amerika,
dat zichzelf roemde als veilige haven voor de vervolgden, was - in
kleine mate - ook een veilige haven voor de vervolgers", schrijft New
York Times.
Onderscheiding van NASA Tientallen
prominente oorlogsmisdadigers komen aan bod in het dossier. Arthur L.
Rudolph was bijvoorbeeld een wetenschapper die wapens ontwikkelde voor
de nazi's. In 1945 werd hij naar de VS gehaald in Operatie Paperclip,
een Amerikaans programma om nazi-wetenschappers uit Duitsland weg te
plukken. Rudolph zou uiteindelijk de Saturn V-raket ontwikkelen en kreeg
een onderscheiding van NASA.
Jodenvervolging Een
andere figuur is Otto von Bolschwing. Hij regelde de vernietiging van
de Joden in Europa. Hij kreeg van de CIA papieren om in de VS te
verblijven. In 1981 probeerden ze hem alsnog te deporteren, maar de man
overleed in datzelfde jaar en heeft de VS dus niet meer verlaten.
Eerdere
schattingen hadden het over 10.000 oorlogsmisdadigers die in de VS
woonden. Dat aantal zou volgens het rapport wel aanzienlijk lager
liggen. (anp/gb/edp)
We
raadplegen eventjes het leuke internet en vinden al heel snel een zeer
nauwkeurig gedocumenteerde site over dit zogezegde nieuwe item en wie
zou er nu beter gedocumenteerd over dit onderwerp zijn dan de CIA zelf
met in één van de hoofdrollen een goeie Vlaming namelijk Verbelen,
waarover later meer:
CIA's Support to the Nazi War Criminal Investigations
A Persistent Emotional Issue
Kevin C. Ruffner The
story of escaped Nazis after the collapse of the Third Reich in 1945
has long gripped novelists and Hollywood screenwriters and provided the
grist for such box office hits as The Boys From Brazil and The ODESSA File.
Since the 1970s, the topic has also provided steady fare for historians
and journalists anxious to explore supposed cabals between American
intelligence agencies and such personalities as Josef Mengele, the
"Angel of Death" at Auschwitz, and former Austrian President Kurt
Waldheim, a German intelligence officer in the Balkans during World War
II.(1) Separating
fact from fiction about the alleged postwar relationships between
American intelligence and its former German enemies and collaborators is
both difficult and confusing. The General Accounting Office (GAO), at
the request of the US Congress, has conducted two major investigations
since 1977 to ascertain whether the US Government assisted in the
immigration of these individuals to the United States and later
concealed Federal involvement. In addition, the Immigration and
Naturalization Service (INS) and, later, the Department of Justice's
Office of Special Investigations (OSI) have proceeded with independent
inquiries since the mid-1970s. OSI, dedicated solely to the
investigation, denaturalization, and deportation of individuals who
violated US immigration laws by covering up illegal activities during
World War II, has stripped 52 people of their citizenship and removed
another 44 since 1979. In addition, OSI has conducted nearly 1,500
investigations and placed the names of some 60,000 individuals on a
"watch list" that alerts US immigration officials to prevent their entry
into the United States.(2)
Continuing Suspicions
Despite
these efforts, doubts persist in some circles as to whether the United
States Government has been fully honest about this emotion-charged
issue. For example, Christopher Simpson, in his 1988 book, Blowback: America's Recruitment of Nazis and Its Effects on the Cold War,
asserts that "US intelligence agencies did know--or had good reason to
suspect--that many contract agents they hired during the Cold War had
committed crimes against humanity on behalf of the Nazis. The CIA, the
State Department, and US Army intelligence," Simpson states, "each
created special programs for the specific purpose of bringing former
selected Nazis and collaborators to the United States. Other projects
protected such people by placing them on US payrolls overseas."(3) The fact that most US intelligence records from this time period are still classified only lends greater mystery to the issue. The CIA comes under particular scrutiny because of its secrecy and reputation. Over the years, observers have charged that:
CIA,
and its predecessor organizations such as the Office of Strategic
Services (OSS, 1942-45), the Strategic Services Unit (SSU, 1945-46), and
the Central Intelligence Group (CIG, 1946-47), employed German
intelligence personnel as sources of information. Afterward, the CIA
sponsored the new West German intelligence service, an organization
under the control of officers of the defunct German general staff. The
ranks of the organization sheltered many officers of the German SS and
SD whose loyalty to the new West German Government remained in doubt.
CIA
and its predecessor organizations employed former collaborators of the
Third Reich, primarily from Eastern and Southern Europe, initially as
sources of information and later as operational assets for activities
behind the Iron Curtain.
CIA,
including the Office of Policy Coordination (OPC, 1948-52), brought
Germans and East Europeans to the United States to provide detailed
information on the Soviet Union.
CIA,
including OPC, formed "secret armies" from various émigré groups in
Europe and trained them in the United States. The ranks of these groups
included numerous former collaborators of Nazi Germany, and some of
these people remained active in other CIA projects.
CIA
evacuated Nazi war criminals and collaborators through "rat lines" in
southern Europe, allowing them to escape justice by relocating them
incognito in South America.
CIA abused its legal authority to bring Soviet and Soviet Bloc defectors and other persons of interest to the United States.
CIA covered up its these activities from Congressional and other Federal investigators.
The
extent to which the Agency is guilty or innocent of these charges is a
matter of continuing debate among historians. Certainly, the Agency's
own secretiveness and its previous public scandals color the debate. For
decades, the CIA faced little public scrutiny of its operations or the
identity of its agents. But the Bay of Pigs debacle in 1961,
highlighting the CIA-sponsored, ill-fated invasion of Cuba and the
Agency's reliance on Cuban émigrés, cracked CIA's picture-perfect
mirror. Controversies in Vietnam later in the decade only increased
concern among Americans about CIA's accountability. During the 1970s, a
series of Congressional investigations pointed to extensive problems
within CIA and presented an image of the Agency as a "rogue elephant." [Top of page]
GAO's First Investigation
The
Nazi war criminal investigations followed in the wake of these scandals
at the instigation of two aggressive Congressional leaders,
Representatives Joshua Eilberg and Elizabeth Holtzman. Frustrated by the
slow pace of the INS in reviewing its own records, Congress finally
demanded that the GAO determine whether the INS or any other government
agency had conspired to obstruct legal action against alleged Nazi war
criminals living in the United States. Congress made this request in
January 1977, marking the beginning of the first GAO investigation. The
Special Litigation Unit, a new office within INS and the immediate
predecessor to the OSI, also started its separate investigation at the
same time. In May 1978, the GAO released its formal report, Widespread
Conspiracy To Obstruct Probes of Alleged Nazi War Criminals Not
Supported by Available Evidence--Controversy May Continue.
Regarding CIA's involvement, the GAO found that in its search for
information on 111 alleged Nazi war criminals, the Agency had no records
on 54. Of the remaining 57, CIA had references, such as newspaper
articles and general correspondence with other Federal agencies, on 35.
That left 22 individuals with whom CIA admitted to GAO investigators
that it had a more substantial relationship. In an unnamed case, CIA
sponsored the immigration of a "senior official of the German Foreign
Ministry during the Nazi era" to the United States. The remaining 21 had
contact with CIA either overseas or after their immigration to America;
some were paid, while the Agency declined to use others.(4) GAO
noted that the CIA assisted only one person to immigrate to the United
States. At the same time, the Agency employed others where "unproven
allegations existed indicating that some of the individuals of whom
operational use was subsequently made had been members of wartime
organizations." The CIA employed these individuals after they had been
screened by Federal agencies and permitted to enter the United States.
The Agency denied that it employed any individual "against whom
allegations of war crimes were well-founded." The report reiterated
CIA's contention that these people were "all strongly anti-Communist and
their willingness to cooperate and their knowledgeability were the
definitive factors leading to their use by CIA."(5) The
1978 GAO Report unleashed a storm of criticism about the use of alleged
Nazi war criminals by the United States. Congressman Eilberg blasted
the Federal Government because "this report makes clear that the CIA and
FBI were more interested in using these people and getting information
from them than in conducting any background investigation as to their
wartime activities or pursuing allegations that they were war
criminals."(6)
The GAO's investigation, however, denied that there was any evidence of
a conspiracy to obstruct justice, although it claimed that it did not
enjoy full access to governmental records. "GAO's investigation," the
report stated, "was hindered by the effect of the passage of time on the
availability of information and limited access to agencies' records."(7) Frank
C. Carlucci, then Deputy Director of Central Intelligence, protested to
the GAO that "we would like the record to show that we were prepared at
all times to make complete files (appropriately sanitized to protect
intelligence sources and methods) available for review by the
investigators to validate their conclusions."(8)
Despite Carlucci's contention, Congress felt that the GAO report had
been a disappointment. Congressman Eilberg, in open hearings later in
the summer of 1978, exclaimed that "it is just regrettable that so much
time and man-hours and money was expended and we have so little to show
for it."(9) The GAO's failure, in large part, was blamed on CIA's restrictions on access to its records. [Top of page]
Formation of OSI
As
a result of continuing frustration with the course of the Nazi war
criminal investigations, Congresswoman Holtzman strengthened US
immigration laws to "exclude from admission into the United States
aliens who have persecuted any person on the basis of race, religion,
national origin, or political opinion, and to facilitate the deportation
of such aliens who have been admitted into the United States."(10)
Holtzman also called for the formation of the Office of Special
Investigations in the Criminal Division of the Department of Justice.
This made the Justice Department, not the INS, responsible for the Nazi
war criminal investigations. Before
OSI was created, the various INS investigations had been haphazard and
incomplete. Journalists dominated the field, and allegations were often
based on unverifiable sources. While it took OSI some time to establish
its working procedures and to resolve the problems of its predecessors,
the Department of Justice and CIA reached agreements in 1980 concerning
name-trace procedures. After that, CIA and OSI instituted a regular
reporting system--a process that continues. The
Nazi war criminal investigation is now the longest running
investigation in CIA's history, extending for two full decades. The
Office of General Counsel (OGC), the Directorate of Operations, and the
Office of Personnel Security are among the primary offices that respond
to OSI requests for information. While the Agency and OSI experienced
some teething problems during the early years of the investigations, a
routine procedure has evolved. OGC's attorneys undertake close
consultation with OSI to protect legitimate national security interests
if it appears that a CIA asset is involved in an investigation. The CIA
has never deflected OSI from any investigation or prosecution of any
individual for concealing illegal wartime activities. The
two agencies achieved a major breakthrough in 1981, when a Federal
court stripped Otto Albrecht Alfred von Bolschwing of his citizenship.
Perhaps the most important Nazi war criminal case involving a CIA asset,
Bolschwing had been one of the Agency's leading agents in Austria after
World War II. The German-born Bolschwing had previously served as an
officer in the SS and was the SD's representative in Rumania in 1941,
when Iron Guardists launched a pogrom against Jewish residents of
Bucharest. Bolschwing also concealed from his CIA case officers the fact
that he had worked in the same office with Adolf Eichmann in the 1930s.
CIA learned about Bolshwing's close relationship with Eichmann after
the latter's abduction by Israel in 1960. Several years before that
event, CIA brought Bolschwing to the United States, and he received
American citizenship in 1959.(11) [Top of page]
Another GAO Investigation
The
Nazi war criminal investigations took an unexpected turn in May 1982,
when John Loftus, a former OSI attorney, announced on CBS-TV's 60 Minutes
that numerous branches of the US Government, including the Army, the
FBI, the CIA, and the State Department, had employed Nazis and brought
them to America after the war. Furthermore, Loftus charged that these
same agencies had refused to support the GAO's 1977-78 investigation.
These allegations sparked an immediate response on Capitol Hill and
generated considerable media attention.(12) The
upshot was a new GAO investigation that took another three years and
unearthed thousands of documents from numerous agencies. This time, the
Agency granted the GAO investigators full access to its records in an
effort to avoid the controversy that marred the first GAO examination. [Top of page]
A Surge of Cases
While
the GAO plowed through mountains of records, new events raised further
questions about US intelligence activities during the early years of the
Cold War. In 1983, Bolivia extradited Klaus Barbie, "the butcher of
Lyon," to France to stand trial for his crimes in that country during
the German occupation. Reporters quickly ascertained that Barbie had, in
fact, escaped from postwar Germany with the assistance of American
intelligence.(13) Whether the United States continued to support him in South America remained unclear. In
the spring of 1983, OSI Director Allan A. Ryan, Jr. assumed the lead in
the Barbie investigation. Several months later Ryan issued a report
that clearly demonstrated that the US Army had employed Barbie as an
agent in Germany and had sponsored his escape from Europe. The Ryan
report absolved the CIA of any wrongdoing, but it highlighted the
entangled webs of the Allied intelligence services in Austria, Germany,
and Italy in the decade after 1945. Ryan also explored the Army's use of
"rat lines" from Europe--escape routes that apparently served several
purposes.(14) A
slew of other major war criminal cases followed the Barbie case--so
many that the 1980s can be referred to as the decade of Nazi war
criminals. No sooner had the ink dried on the pages of the Ryan report
than OSI undertook the examination of Robert Jan Verbelen, a member of a
Flemish SS group, and his employment by US Army intelligence in Austria
and Germany. While the Verbelen report did not attract as much public
attention as the Barbie investigation, it confirmed that American
intelligence, especially the Counter Intelligence Corps, had been
slipshod in its recruitment of agents.(15) [Top of page]
GAO's Findings
In the summer of 1985, the GAO released its second report, entitled Nazis and Axis Collaborators Were Used To Further US Anti-Communist Objectives in Europe--Some Immigrated to the United States.
After years of research through 150,000 files and interviewing numerous
surviving American intelligence officers, the GAO concluded that "US
intelligence used anti-Communist resources that had immediate
intelligence potential." These "resources" included former Nazi
intelligence personnel and collaborators. The GAO investigated some 114
individuals and provided detailed summaries on 12. Of this latter
number, CIA was involved with five with "undesirable or questionable
backgrounds" who had received aid to move to the United States. The GAO
"found no specific program to aid the immigration of undesirable
aliens," and it concluded that "its review was sufficiently broad and
unrestricted to state that this report fairly portrays the conditions
that existed following World War II."(16) Even
so, the GAO's report admitted that while it was "not denied access to
any documents requested ... intelligence agencies often assign projects
innocuous names which do not reflect the projects' purposes and,
therefore, we cannot assure that we requested all relevant projects'
files." With the passage of time, the destruction of records, and the
death of participants, "we cannot be completely sure that we have
obtained all relevant information or that we have identified all Nazis
and Axis collaborators assisted by US agencies to immigrate to the
United States."(17) With this statement, the GAO has left room for further speculation about the US Government's actions during the Cold War. [Top of page]
Mengele and Waldheim
In
1985, the Mengele investigation created a media frenzy as sightings of
the German doctor were reported throughout South America. While the case
appeared to be solved with the discovery of Mengele's remains in July
of that year in Brazil, questions still lingered concerning his escape
from Europe and his postwar activities. Once again, American
intelligence, especially CIA, came under close scrutiny. Another OSI
investigation cleared the Agency and all other American intelligence
organs of any connection with Mengele.(18) The
sensitive nature of the Nazi war criminal investigations is best
illustrated by the Kurt Waldheim case in 1986-87, in which an
international figure, a former secretary general of the UN and
soon-to-be Austrian president, stood accused of hiding his role in World
War II. While Waldheim had long admitted his service in the German
Army, he had never fully described the extent of his activities in the
Balkans, a region marked by numerous Nazi atrocities. The fact that
Waldheim rose to such high levels after the war led many observers to
question whether he enjoyed a special relationship with American,
Soviet, or Yugoslav intelligence services. The
CIA once again fell suspect and, over the years, there have been
demands that the Agency disclose any holdings that it might have
regarding the Austrian diplomat/politician.(19)As
early as 1980, Congressman Stephen J. Solarz expressed interest in
Waldheim's early life, and he put questions in writing to Waldheim and
to Director of Central Intelligence William Casey. The Agency's Office
of Legislative Counsel told Congressman Solarz that "we believe that
Waldheim was not a member of the Nazi Youth Movement, nor was he
involved in anti-Jewish activities." In addition, the CIA provided a
brief synopsis of Waldheim's military record and said there were no
indications that Waldheim had "participated directly or indirectly in
anti-Jewish activities."(20) The
Agency's response to Solarz resulted in great embarrassment in both
Congressional hearings and during OSI's examination into Waldheim's
wartime activities. As a result of OSI's 1987 report, the US Attorney
General placed Waldheim's name on the "watch list" to prevent his entry
into the United States. OSI concluded that Waldheim had participated in
the transfer of civilians to the SS for slave labor; the mass
deportation of civilians to death camps; the use of anti-Semitic
propaganda; the mistreatment and execution of Allied prisoners of war;
and the reprisal execution of civilians. The report, however, did not
address whether Waldheim had postwar intelligence connections with the
East or West.(21) Consequently, whether he had any contact with either Western and Eastern intelligence services is still a matter of conjecture.(22) [Top of page]
More Cases, More Demands
With
the demise of the Warsaw Pact and the fall of the Soviet Union, the
Nazi war criminal investigations have been rejuvenated by an influx of
new sources and witnesses.(23)
The OSI and the CIA continue to cooperate in the form of name traces;
in fact, the CIA is a leading source of information for individual Nazi
war criminal investigations. The
end of the Cold War also spurred demands that the CIA open its files to
the public. Former Congresswoman Holtzman, New York's comptroller and
then candidate for the US Senate, wrote the CIA in 1992 and asked for
complete disclosure of records concerning Klaus Barbie and Otto von
Bolschwing. "In the process of employing these people and bringing them
to safe haven in the United States and elsewhere, laws were broken, lies
were told, and the President, Congress, and other government agencies
and the public were deceived," Holtzman asserted, "but we still don't
know the whole story. Forty-seven years after the end of World War II,
it is time for the American people to find out the truth."(24) [Top of page]
We
branden reeds gans het weekend kaarsen voor Sint Donatus van
Munstereifel, jullie allen waarschijnlijk bekend. Of toch niet? Das
nochtans het enige dat helpt tegen natuurrampen zoals overstromingen,
blikseminslagen enz... Volgens madam Schouwvlieg, minister, moeten we
immers leren leven met dergelijke rampen: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/101114_Water_Beton en
je kan ze niet eens ongelijk geven want men heeft inderdaad toegelaten
gelijk waar te bouwen en je kan moeilijk op elk beekje een waterbekken
zetten. Dus blijft enkel Sint Donatus over. Je moet nu maar eens
opzoeken waar die brave heilige man in vroegere devote tijden werd
vereerd in Vlaanderen...We zochten het even vlug op: Grimbergen (De
Borght), Merchtem (school), Affligem...en kijk kijk kijk, toevallig
plaatsen die nu voorkomen op het lijstje van Vlaams-Brabantse gemeenten
met wateroverlast.... Ook in Nederland was en is hij een bekende
heilige, wat ons niet verwondert. Blijkbaar
waren onze voorouders wel wat wijzer wat betreft de gevaren van
bepaalde plaatsen. Dat zal natuurlijk de vele mensen met een nat huis
weinig vooruit helpen. Daar bestaan nu verzekeringen voor. Wij kiezen
echter volop voor Sint Donatus pleiten want hij zorgde er toch maar voor
dat onze kelder net niet onderliep (mede dank zij wat pompen maar die
zijn bijzaak) en dat we dus geen beroep hoeven te doen op onze
verzekering. Leve Sint Donatus dus! Misschien moeten we maar eens naar Sint-Pieters-Leeuw trekken om daar wat schapulierekes te slijten...
