Het probleem voor een schrijver is dat als hij even niet aan zijn roman in wording wil denken, zijn verbeelding toch actief blijft; die kan hij niet uitzetten. – John Irving

De volgende dag zitten we op de trage trein doorheen de theeplantages naar Ella. De bergen en heuvels bedekt met groene theebladeren zijn overweldigend. Vaak kijk je ook recht een afgrond in alsof de trein elk moment kan kantelen en de dieperik in zal tuimelen. Opeens zijn we omringd door toeristen. Tot nu toe hadden we er nog niet zoveel tegengekomen. Voor ons zit een Sri Lankaans koppel. De jonge vrouw met lang gitzwart haar is ongelofelijk mooi. Niet alleen buiten, maar ook binnen hebben we een aangenaam uitzicht. Op een gegeven moment staat haar man recht met een rugzak en smijt deze uit het raam. Ik zie een kerel lopen naar de rugzak, maar ik vrees dat deze in een boog weer onder de wielen is gevlogen. Ik heb de afloop niet gezien, maar hoop dat ik het verkeerd heb ingeschat. De vrouw lacht om onze gezichten en zegt “For my sister”. Ik laat het maar aan haar zus over om te vertellen dat de buit misschien niet gevangen is.

De grootste bezigheid in Ella zijn natuurwandelingen. Ik doe natuurlijk niets liever, maar na 5200 trappen op en af en 9,4 kilometer heuvellandschap zijn de kleinste trapjes mij echter al fataal. Mijn compagnons zijn niet beter af dan mij dus we passen voor de wandelingen. In plaats daarvan gaan we pintjes drinken. Dat mag ook wel eens. Het lokale bier is Lion en valt wel te smaken. We vragen aan de eigenaars van Dreamcafé of we de volgende dag niet mogen meekoken met hun smakelijke curries. De vriendelijke gastheer lijkt zelfs blij om ons er bij te hebben.

Dus zo geschiedde. De kok is een klein mannetje met vliegensvlugge bewegingen. Ik probeer op mijn gsm het recept in te typen, maar kan bijna niet volgen. Hij hakt met een karateslag een knoflook in stukken en gooit halve tenen in het gerecht. Voor de Sri Lankaanse keuken moet je niet alleen van pikant houden, maar eveneens van knoflook, dat is zeker.

Aangezien er voor ons dus niet al te veel te doen is in Ella, trekken we voort naar Yissamaharam ofwel kortweg Yissa. We zitten te wachten aan een tusssenstop in Wellawaya wanneer we aangesproken worden door een oude Sri Lankaan. Zoals gewoonlijk stelt hij ons duizend vragen en vertelt ons dat we naar een hotel moeten gaan waar hij vroeger werkte. De man is zeer vriendelijk, dus we nemen zijn kaartje aan en antwoorden dat we het zeker eens zullen bekijken. Onderweg op de bus beginnen jonge kerels eveneens tegen Dieter te praten over hun gasthuis. Ze geven hem een GSM door die Dieter braaf aanneemt, aangezien ze je toch niet gerust laten tot je het doet. Hij probeert zelf zo vaag mogelijk te blijven en zeker geen beloftes te maken. Aangekomen aan het busstation is het opeens chaos. Van alle kanten proberen ze ons mee te pakken, allemaal naar hetzelfde hotel. Een oudere man wijst naar zijn bus waar het logo van het hotel opstaat. Het is dit of de gigantische jeep vol jonge kerels. We gaan maar met de oudere man mee en hebben hiermee gelukkig de juiste keuze gemaakt. De man vertelt ons dat de kerels oplichters zijn, die je naar een ander hotel meepakken en wijsmaken dat het hetzelfde is.

Aangekomen in het hotel moet Dieter plots overgeven. Ik word nogal overvallen door het gebeuren en sta stom te staren terwijl hij aan de kant met veel lawaai water uitkotst. Hij kan niet veel anders doen dan in de bungalow te blijven en te rusten. Terwijl ik en Hanne onze tickets voor Yala Park gaan boeken (waar Dieter hopelijk kan meegaan), ontmoeten we twee Nederlandse meisjes. We gaan samen met hen gaan eten en komen zo te weten dat zij vrijwilligers zijn van Projects Abroad, de organisatie waarmee ik naar India ben gegaan. Door met hun te praten kwamen we tot dezelfdeconclusies. Met Project Abroad betaal je veel te veel en doe je te weinig nuttig werk. Ze vertellen hoe ze een school gingen schilderen, maar dit ging niet door het slechte weer. Toen het vijf minuten goed weer was werden er foto’s getrokken en vervolgens stuurden ze hen naar het buffet.

Ik zou nooit mijn tijd bij Projects Abroad India willen terug nemen. Het was een ongelofelijke ervaring, ik heb prachtige mensen ontmoet en ik ben enorm veranderd als persoon. Maar het was gewoon pokkeduur, terwijl je veel nuttiger werk kan doen.  Het is iets dat je voor jezelf doet en niet voor een ander. Je doet ervaring op en leert een cultuur op een interessante manier kennen, maar enkel jij wordt er beter van.Ik ben dan ook al druk bezig een nieuw project te zoeken. Ik zou graag voor mijn volgende reis naar Peru. Bij mijn zoektocht naar vrijwilligerswerk stootte ik op volgende site : http://www.weeshuisperu.nl/vrijwilligerswerk/kosten/.

Voor dit project met weeskinderen hoef je niets te betalen. Het is enkel de bedoeling dat je een inzamelingsactie houdt waarbij je minstens 250 euro bijeen krijgt en met deze som beslist wat er gebeurt! Persoonlijk vind ik dit een fantastisch initiatief. Je kan dus kiezen of je een uitstap doet met de kinderen, speelgoed koopt of bijvoorbeeld bijdraagt aan de opbouw van de nieuwe school. Uiteraard betaal je zelf je vliegtuigticket en kost en inwoon. Ze kunnen wel een gastgezin voor je regelen tegen 200  euro per maand en eten daar moet je zelf maar wat zien uit te komen. Of dit allemaal zo goed is als het klinkt zal ik je hopelijk volgend jaar kunnen vertellen.

11-10-2012 om 21:04 geschreven door Kim  

Another world is on its way. It’s possible. On quiet days. I can hear it breathing – somewhere in a bar in Arugam Bay

Na drie uur slapen worden we kapot en kouwelijk wakker. Al onze kleren zijn doornat door waterrafting en de natte terugtocht van Adam’s peak. Het is ook veel te kou om ons te douchen, dus slaan we dat maar over. We rijden voort met de taxi naar Horton Plains waar we de volgende dag de schoonheid van World’s End gaan verkennen. Een prachtig natuurgebied beschermd door Unesco.

We slapen in een sober familiehuis waar we vragen of ze onze kleren kunnen wassen en drogen. Ik vraag vijf keer of ze zeker zijn dat ze wel een droger hebben. Vijf keer wordt dit bevestigd. We zijn verplicht om een warme pull te kopen, want het is heel kou. Daarna eten we masala dosa in een lokaal restaurantje, pikant maar lekker. Wanneer we ons willen douchen, merken we dat de elektrische draden gevaarlijk uitsteken uit de sproeier De zwarte rand laat zien dat er al eerder een kortsluiting is geweest. Ik zou niets liever dan een warme douche nemen, maar mijn leven heb ik er toch niet voor over dus ik pas maar. In het familiehuis krijgen we onze kleren doornat terug met de melding dat ze geen droger hebben…Zucht…

Om vijf uur de volgende ochtend staan we op met stramme benen om de 9,4 kilometer van World’s End. Ik moet mijn trainingsbroek lenen aan Hanne aangezien zij enkel nog maar een rok heeft en ik doe zelf mijn jeans aan. Uiteraard zijn onze kleren nog altijd nat, aangezien de temperaturen niet heel hoog zijn. We rijden naar het natuurreservaat en beginnen onze wandeling rond zes uur. Het zonnetje begint te schijnen en we krijgen zelfs warm. Tussen de bossen is een stuk met watervallen verstopt waar we naar beneden moeten klauteren met behulp van de bomen. Vervolgens komen we in een groot heuvellandschap terecht waar je kilometers ver kan kijken. De frisse lucht is fantastisch. We pauzeren eventjes op een brug om onze koeken op te eten. Al de bakkerijtjes verkopen een soort koek gevuld met confituur afgetopt met suiker, heerlijk. We zetten onze wandeling voort en komen aan bij World’s End. Het is adembenemend. We proberen zo dicht mogelijk bij de rand te gaan zitten, maar het zicht naar beneden is nogal angstaanjagend. Wanneer we voort stappen begint de mist op te komen.  Toegekomen aan ons familiehuis begint het zelfs te regenen dus we hebben geluk gehad. De wandeling door World’s End ging beter dan verwacht ondanks onze stramme benen.  Wanneer ik echter uit de bus probeer te stappen val ik bijna om. Ik moet denken aan een aflevering van “How I met your mother” waar Barney makkelijk een marathon loopt, vervolgens de metro pakt en niet meer kan rechtstaan van zijn plaats. Ik begrijp zijn situatie compleet. We zoeken een hotel met droger en een warm bed waar we kunnen uitrusten en eindelijk droge kleren krijgen.

11-10-2012 om 20:53 geschreven door Kim  

Whe the wheels touch ground, And you feel like it's all over, There's another round for you  - the Foo Fighters

Ik word wakker van een “oh neeee” van Hanne. Ik vraag of er iets scheelt met haar GSM en ze antwoordt dat dat het probleem niet is, maar we al moeten opstaan. Ik klauter langzaam uit bed en begin mij aan te kleden. Wanneer ik buiten een sigaret rook zie ik aan de top van Adam’s peak bliksemschichten. Ik hoop dat ik mij heb vergist, maar na de derde lichtflits begin ik mij zorgen te maken. Het lijkt mij niet zo een strak plan om een berg van 2243 meter op te lopen tijdens een storm. Onze chauffeur die tevens onze gids gaat zijn lijkt niet wakker te worden. Stiekem hoop ik dat onze tocht zal worden uitgesteld. Twintig minuten later staat hij daar. Slecht gehumeurd stap ik mee naar de berg. We beginnen aan de eerste van de 5200 trappen en ik raak al snel buiten adem. Opgejaagd door mijn angst voor de storm lijkt mijn conditie verdwenen. Ik vloek binnensmonds en soms ook eens luidop. We passeren een houten kotje met een priester die ons zegent. Het witte touwtje rond onze pols zou geluk moeten brengen. Daar reken ik op.

Na een tijdje krijg ik het ritme toch te pakken en gaat de tocht beter. Het is een uitdaging naar onszelf toe aangezien we het niet moeten doen voor het uitzicht, omdat er rond deze periode een dikke mist hangt.  Nergens staat er een indicatie en soms lijkt de weg eindeloos. En daarmee bedoel ik EINDELOOS. Ondanks het betere ritme blijven we puffen en zweten en dan even rusten en dan weer voort want het wordt koud en kijken of je niet op de afgebrokkelde trap stapt of steil achterover valt en aaaaaaaaaaah!! Wanneer we licht zien durven we bijna niet hopen dat we er zijn. Toch bereiken we de tempel helemaal bovenaan (EIN-DE-LIJK). De top van Adam’s peak is een gebedsoord waar duizenden pelgrims jaarlijks  naartoe trekken vanaf de maand oktober, vaak met een zak zand op hun rug om mee te helpen aan de bouwwerken voor de trappen (zotten). Aan de tempel woont ook een kerel helemaal alleen. Blijkbaar gaat hij twee keer per week op en af om inkopen te gaan doen. Hij doet de hele reis op twee uur ( wij vijf, drie uur op, twee uur af), waarschijnlijk nog met een bak cola op zijn rug.

Zoals verwacht is er geen uitzicht. De regen begint opeens met bakken uit de lucht te vallen. Het heeft geen zin om te wachten want het gaat toch niet stoppen. Na een uurtje rust vertrekken we weer naar beneden. Mijn knieën voelen ongelofelijk zwak en het lijkt alsof ik elk moment door mijn benen kan zakken. Aangezien we niet elke keer op adem moeten komen gaat de terugweg wel vlotter. Op bijna hetzelfde punt als de heenweg begin ik weer te vloeken. We moesten er al uren geweest zijn. De weg lijkt weer eindeloos, de trappen blijven maar komen. Ik mompel een beetje en soms roep ik dingen uit als “When does this ever end?!” of “This is not possible!”. Ik probeer mij te focussen op de goede afloop, maar ik word te fel afgeleid door de ontelbare trappen. Eindelijk na wat een eeuwigheid leek kan ik mijn doorweekte kleren afstropen en tintelend terug in mijn bed kruipen.

24-09-2012 om 13:06 geschreven door Kim  

When there's a trap set up for you, In every corner of your room, And so you learn the only way to go is through the roof – Gogol Bordello

De goden der elektronica zijn mij niet gunstig gezind. Na de diefstal van mijn mini – laptop en smartphone vorige week, heeft mijn camera waarschijnlijk door de hoge vochtigheidsgraad de geest gegeven.  Aangezien ik alweer met een mini – laptop op mijn schoot zit , gefinancierd door de mama, mag ik uiteraard niet klagen, het zullen dan maar GSM foto’s worden.

We huren een taxi naar Adam’s peak en komen terecht bij een praatgrage maar vriendelijke chauffeur. Wanneer we stoppen aan een restaurant vraag ik waar hij was tijdens de tsunami. Hij vertelt dat hij onderweg was naar een bankautomaat toen het noodlot toesloeg. Hij wist dat er iets niet in orde was wanneer een vissersboot langs hem passeerde. Hij legt uit hoe de paniek immens was aangezien niemand in Sri Lanka wist wat een tsunami was. Ze hadden zelfs geen naam voor deze ramp die nog ver strekkende gevolgen zou hebben. Hij beschrijft hoe de kleren van de slachtoffers afgerukt waren door de kracht van de tsunami en de lichamen bedekt waren met brandwonden.

Later vertelt een Nederlands meisje ons dat de zee helemaal terugtrekt vooraleer de tsunami toeslaat. Hierdoor komen een hoop vissen op het droge terecht. Aangezien de inwoners niet wisten dat er een tsunami op komst was spurtten zij richting zee om deze te verzamelen, volkomen onbewust dat ze hun eigen dood aan het tegenmoet lopen waren.

Opmerkelijk is dat een tsunami op voorhand gespot kan worden.  Voortekenen zijn: vissen die in het water spartelen, het terug trekkende water, bellen op het water, knetterend schuim, onrustige dieren,...[1] Als je dit weet kan je misschien zoals de jonge Britse Tilly Smith ooit honderden mensen hun leven redden. Zij was in Thailand op het strand aan het wandelen toen ze de symptomen opmerkte,  aangezien ze deze twee weken daarvoor had geleerd in de les aardrijkskunde. Ze waarschuwde haar ouders en de hoteldirecteur die Japans is en weldegelijk wist wat een tsunami was. Het strand werd geëvacueerd en bijgevolg honderden mensenlevens gered.[2]

Na onze lunch laat de chauffeur ons weten dat het restaurant waarin we momenteel vertoeven waterrafting doorheen de bergen op de prachtige rivier Kelani organiseert. We stemmen hiermee in en wat later staan we met helm, peddel en zwemvest klaar om te vertrekken. De jonge kerel die ons begeleidt legt de regels uit en spetst onverwacht het water over ons heen, kleddernat gaan we toch worden. Het plaatje is perfect. Het woud, de bergen, de rivier, de dunne handgemaakte bruggen…Dit is de reden waarom ik naar Sri Lanka wou komen. Puur natuur. Om wat meer pit de brengen in de rafting laat onze begeleider ons op een stel gladde stenen klimmen. Aan de voet kolkt het water woest. “Jump in, but far enough…Rocks.” Dat laatste woord klinkt mij niet echt geruststellend in de oren, maar ik ben ook niet meteen van plan om mij een weg te banen terug op de gladde stenen. Dus ik spring en… raak geen rots. Het water leek alleen maar woest en draagt mij  lichtjes met de stroming voort. Ik klauter weer veilig aan boord. Wat verder op een dieper stuk kunnen we zelfs een eindje zwemmen. Het is alsof de vrije natuur door je poriën stroomt. In rugslag peddel ik langzaam door het prachtige panorama.

Aangekomen aan Adam’s peak vertel de chauffeurs ons over zijn waarden:

-          Honesty

-          Helping other people

-          Money is not everything

-          If you earn money you have to earn it in a good way.

Ik geloof hem ook aangezien we al onze spullen inclusief visa en portefeuille in zijn busje hebben laten liggen tijdens het waterrafting. Hij had makkelijk kunnen wegrijden met meer geld dan dat hij ooit van ons zal krijgen en we zouden hem nooit meer teruggevonden hebben.

We kruipen vroeg in bed aangezien de tocht op Adam’s peak om twee uur in de nacht begint met de bedoeling om de zonsopgang te zien. Hier is echter weinig kans op aangezien er rond deze tijd van het jaar veel mist hangt. 5200 trappen zijn uiteraard wel een fikse uitdaging en dit is meer dan genoeg.

19-09-2012 om 13:03 geschreven door Kim  

You’ve been - THUNDERSTRUCK – AC/DC

Maar de rust is slechts voor korte duur. Een galmende donderslag weerklinkt in het midden van de nacht door de kamer en alle drie schieten we happend naar adem wakker. Nog nooit heb ik zo een luide donderslag gehoord. Regen valt met bakken uit de lucht en de oceaan gromt vervaarlijk. Daar is die haat weer. Ik ril en het is niet van de kou. Ik dacht dat ik mijn angst voor stormen had overwonnen in India. Ondertussen was ik al twee keer zonder problemen in een storm geland met het vliegtuig. Ik kan mij de tijd bijna niet meer herinneren wanneer ik zorgeloos het onweer doorliep. Nu word ik regelrecht terug gesleurd naar pukkelpop. Wanneer het weer rustig wordt is het al te laat en ik weet dat een rusteloze nacht ga volgen.

Rusteloos of niet, om zes uur staan we op om naar de lagoon te gaan. Onderweg met de taxi stoppen we aan een memoriam voor de tsunami van 2004. De chauffeur vertelt ons hoe er juist een trein passeerde op het moment van de ramp. Meer dan 1700 mensen hebben hierbij het leven gelaten, waardoor dit de grootste treinramp in de geschiedenis van de wereld werd.

Ondanks het druilerige weer genieten we van de lagoon. Er heerst een serene kalmte. Twee minuten nadat we zijn vertrokken komt er een jongentje afgevaren op een zelf geïmproviseerde kano. Hij heeft een klein aapje in zijn handen die hij mij meteen in de handen drukt. Het schattige ding hangt daar maar wat te hangen en is duidelijk gedrogeerd. Met afwezige oogjes plukt hij aan mijn regenjas en wanneer ik een foto probeer te pakken grijpt het naar mijn camera. De beweging is echter maar heel flauwtjes en hij laat meteen los. Dit is niets in vergelijking met de wilde apen die ik verscheidene keren ben tegen gekomen in India. We laten het diertje voor wat het is en kijken verder naar de varanen en verscheidene  vogels die onze weg kruisen.

De volgende stop is de turtle sanctuary . We worden rondgeleid door de trotse eigenaar van deze organisatie. Hij legt uit hoe zij helpen om meer schildpadden te doen overleven door de eitjes binnen te halen en de pasgeboren schildpadjes na twee dagen weer de zee in te sturen, zodanig dat ze sterker zijn en 50% meer overlevingskans hebben. Hij toont ook trots zijn zeldzame albinoschildpad. Het dier is prachtig. Vervolgens leidt hij ons naar de schildpadden met een handicap. Deze missen één of twee poten waardoor zwemmen onmogelijk is geworden. Velen hebben hun poten verloren door een botsing met een motorboot (en niet de goede kant van de boot). Het ziet er nogal komisch uit wanneer hij de schildpadden begint voort te duwen met een stok. “I help them swim”, informeert hij. Opeens pakt hij één van de gewone kleinere schildpadden op en duwt hem in de handen van een Nederlander. Het dier lijkt echt chagrijnig wanneer we foto’s proberen te pakken. Wanneer ik hem pak voel ik de tien kilo. Bij de laatste persoon heeft hij er duidelijk genoeg van en begint wild te flappen met zijn poten. Ik weet dat ik dit erg zou moeten vinden, maar ik moet mijn lach wel heel hard inhouden. “Watch out, don’t hurt my baby”, zegt de eigenaar en hij legt de schildpad weer in het water. Het is fantastisch dat er iemand op de wereld bestaat die begaan is met hun situatie.

Hierna volgt nog een bezoek aan de lokale ambachtelijke maskermakelij. Alles wordt met de hand gekerfd en geverfd. De maskers staren ons wezenloos aan, maar zijn prachtig. Twee kinderen werken mee aan het proces (ja , het is een schooldag). Toch kan ik niet naast de smartphone kijken van het jonge meisje. Zij trouwens ook niet, aangezien ze hem elke vijf minuten checkt. We komen uitgeput aan in het hotel en slapen ongeveer twee uur. We besluiten om de volgende dag reeds te vertrekken naar Adam’s peak en regelen een taxi. Rond vijf uur besluiten ik en Hanne om nog een laatste keer te gaan surfen. Er zijn enkele shortboards aanwezig en ik besluit om het bij deze kalme zee  er op te wagen. Ondanks de rommelige golven lukt het mij toch een paar keer om recht te staan. De zon begint te zakken. Telkens wanneer ik de golven weer trotseer, kijk ik naar de rozige hemel. De schemer wordt langzaamaan donker, maar toch blijven we surfen. Wanneer we bijna geen hand meer voor ogen zien gaan we eruit.

17-09-2012 om 13:24 geschreven door Kim  

Society, have mercy on me, I hope you're not angry if I disagree – Eddie Vedder

De dag voor Sri Lanka heb ik eigenlijk helemaal geen zin om te vertrekken. Ik ben even weer totaal afgestompt door het leven en kan voor niets veel gevoelens opbrengen. De sprankelende persoonlijkheid die ik na India had verworven is na een maand neergesabeld door het saaie ritme van de westerse maatschappij. Mijn karma moet ongelofelijk slecht hebben gezeten, want de ene tegenslag volgde de andere op. Elke keer opnieuw dacht ik: maar ja, blijven voort gaan , er zijn erger dingen in het leven, het hoofd omhoog houden. Maar daar krijg je op een gegeven moment ook wel maar een stijve nek van. Mislukte toekomstvisies, mislukte liefdes, financiële problemen… de wereld.

Zelfs toen ik in Chennai toekwam drong er niets tot mij door. Ik was moe, geïrriteerd. Op een gegeven moment werd ik wakker met een volledig opgezwollen gezicht. Ik keek in de spiegel en dacht: voila, de lelijkheid die je nu al een lange tijd in je draagt komt nu zelfs naar buiten. Het heeft een halve dag geduurd vooraleer de zwelling wegnam.

Zoals verwacht was de hoofdstad van Sri Lanka, Colombo, een stad. Een rumoerige, duistere, lugubere stad. In de prachtige hostel (voor slechts 8 euro per nacht) kalmeerde ik een beetje door de aanblik van de zee waarmee ik een haat/liefde verhouding heb. De zee is als een minnaar voor mij: ik heb er een intense liefde voor en zou voor eeuwig in haar armen kunnen drijven, maar als ze verwarrend en agressief wordt ga ik in de tegenaanval. Nu is ze weer een minnaar die mij met zachte geluidjes bedaart.

De volgende dag beslissen we om Colombo meteen te verlaten en vertrekken we in een volgestampte bus naar Hikkaduwa. Een strand in het zuidwesten van Sri Lanka. We verblijven bij Rita’s. Een geweldig hotel op het strand, dichter bij de zee kan je niet komen. En opeens is het enthousiasme daar weer. Wanneer de gastheer even verdwijnt begin ik op en neer te springen van geluk. Drie bedden, een eigen badkamer, airco en zo dicht bij de zee dat er bijna in kunne springen vanaf het balkon voor maar tien euro per nacht. Daarbovenop, wonder boven wonder, is het ook nog eens goed weer ondanks de moesson.

De volgende dag is er geen wolkje aan de lucht. Ik installeer mij op het muurtje van het balkon, terwijl ik een ochtendsigaret rook. Zo zou elke ochtendsigaret moeten zijn. De zee nodigt mij woest uit. En daar gaan we dan ook op in. We huren een surfboard en trekken de zee in. De golven doen niet wat ze moeten doen en komen van alle kanten. Daarbij is mijn board een halve meter korter dan ik gewoon ben en niet soft. Ik laat mij niet tegenhouden, zelfs niet wanneer mijn plank volop tegen mijn knikker slaat. Ik moet dicht tegen de kust surfen en hap redelijk wat zand, maar ik amuseer mij kapot. Golven slaan tegen elkaar en het wit schuim spuwt vervaarlijk de lucht in, als een explosie, alsof de zee mij bang probeert te maken. Het lukt een beetje.

Na een uurtje of twee te hebben uitgerust joggen ik en Hanne het strand af. Even ben ik in mezelf gekeerd en luister ik enkel naar mijn muziek. Opeens hef ik mijn hoofd op in de schemeravond en word volledig overweldigd door het aanzicht van de zee. We hebben het paradijs ontdekt. Na de vermoeiende tocht door het zand wandelen we langzaam terug naar Rita’s, ons hotel. Eddie Vedder’s “Society” galmt door mijn hoofd terwijl ik mijn ogen niet kan afhouden van de Indisch oceaan. Ik heb weer rust gevonden.

16-09-2012 om 16:36 geschreven door Kim  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

16-09-2012 om 16:26 geschreven door