Verona, Genova, Bologna, Venetie, Firenze, Monterossa Al Mare... Stuk voor stuk prachtige steden en allemaal reeds bezocht en bewonderd. Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier vergeet ik steeds weer hoe adembenemend Italie is. Het weer, de cultuur, de natuur, de schattige huisjes, marktjes,... In elke Italiaanse stad kan je je kaart wegsteken en gewoon beginnen wandelen 'smorgen en 'savonds tevreden terugkeren naar je hotel.
Jaja...hotel.
Oke, ik geef het bij deze officieel toe: Ik, Kelly Van Boom, ben geen campeerder. Geef mij een douche, een bed en een stevig ontbijt. Geef mij verse handdoeken, kleine flesjes shampoo en individuele zeepjes. Geef mij een toilet, God, een eigen toilet! Nee, ik ben geen campeerder, maar verdorie, ik ben er trots op! Wel, trots is veel gezegd...maar ik schaam me er niet voor!
Wel, dat was het weeral. Morgen vertrek ik op een tour door de Cinque Terre van Italie (5 stadjes langs de kust) en dan is het op naar Napoli! Zoals altijd, tot de volgende keer dat ik WiFi heb!
Gegroet vanuit het (verassend genoeg) zonnige Oostenrijk!! Allereerst, sorry dat ik niet consequent dit blog update, maar elke avond een stukje schrijven is echt onmogelijk. Ten eerste, heb ik niet altijd Wifi en ten tweede, ben ik 's avonds vaak doodmoe! Ik ben zoveel aan het stappen, aan het reizen en vooral aan het genieten, dat ik 's avonds vaak geen energie meer heb om me nog achter men computer te zetten. Ik beloof echter dat als ik een momentje heb en Wifi-zoals nu op de trein-ik zal updaten!
Momenteel ben ik onderweg naar Werfen. In dit dorpje zouden zich naar het schijnt prachtige ijsgrotten bevinden, dus besloot ik zelf een kijkje te gaan nemen en daar men eigen oordeel over te vellen ;-)!
Als je in Oostenrijk bent, moet je natuurlijk ook de klassiekers gezien hebben en dus ben ik al langs Salzburg en Wenen gepasseerd. Beide zijn zeker aanraders! In Salzburg voel je je net deel van The Sound Of Music en Wenen transporteert je dan weer naar de tijd van Keizerin Sissi. Als je nog nooit in Wenen bent geweest-zoals ik tot gisteren- en je hebt weinig tijd om het te bezoeken is er eigenlijk maar 1 MUST SEE: Schloss Schonbrunn. Het doet een beetje denken aan Versaille, maar-zoals de naam doet vermoeden-is het duizend maal mooier EN groter. Je kan er werkelijk-zoals ik-uren rondlopen terwijl je naar de Gloriette klimt, in het gras van de zon geniet, de Tiergarten bezoekt of in de tuinen van de Oranjerie ronddwaalt. In de Oranjerie zelf kan je niet binnen zonder afspraak maar als je bijvoorbeeld twee mannen in kostuum naar binnen volgt en dan 'Ja' antwoord wanneer de bewaker langs de neus weg vraagt of je bij die mensen hoort EN als je dit alles doet terwijl je een constante, verzekerde wandelpas aanneemt alsof je exact weet waar je naartoe gaat, dan kan het weleens zijn dat je je opeens IN de Oranjerie bevind terwijl de zon binnenstroomt door de enorme ramen en de geur van de lellies die heel de kamer bezetten je huid doet tintelen. Natuurlijk is deze situatie wederom geheel hypothetisch want hoewel het niet echt illegaal zal zijn, denk ik toch dat het brave Oranjerie-personeel zulke actie zou afkeuren. Algoed dus dat dit hypothetisch was en ik zoiets nooit zou durven....
Het Brienzermeer. De Griessbachwatervallen. Als deze twee bezienswaardigheden nog niet op je Bucket-list stonden, zet ze er dan nu op. Onmiddelijk. Alsof de azuurblauwe zee op zichzelf nog niet adembenemend is, geeft een boottocht op deze plas ook nog eens toegang tot de Greissbachwatervallen. Na een (te) korte vaart, nam ik een klein treintje naar Hotel Griessbach om van daaruit naar de top van de waterval te wandelen. Twee uur later stond ik bovenaan op een berg, met het mooiste zicht aller tijden. Een helder blauwe zee, een witrood sprookjes-hotel, omringt door bossen en een waterval aan mijn voeten. Het is op zo'n ogenblikken dat ik het verschrikkelijk vind dat je geen momenten kan downloaden in je brein zodat je ze nooit of te nimmer vergeet. Daar sta je dan, alleen. Geen stroom toeristen die hun beurt op de brug afwachten en daarbij veel te luid praten. Enkel ik. De geur, het geluid, het gevoel van die sloten water die naar beneden donderen... Onbeschrijfelijk. Geen foto kan zo'n moment vastleggen. Geen woorden kunnen dit beschrijven. En dat ga ik dus ook niet proberen.
Meiringen. Een ongeplande stop die zoveel meer werd. Alleen al de tocht er naartoe was opmerkelijk. Voor de eerste keer legde ik mijn eBook neer en deed ik niets anders dan...kijken. We reden door valleien, langs meren, tussen rotsen, van de ene postkaart naar de andere. Prachtig gewoon, zeker vanuit een Panoramische Coach. De zin "It's not the Destination, it's the Journey" schoot door mijn hoofd en voor de eerste keer begreep ik ze ook (al nam ik ze in deze instantie misschien wat te letterlijk). Het liefst van al wou ik uren op die trein blijven zitten en gewoon kijken met men Ipod in mijn oren, want hoe kon welke bestemming dan ook dit overtreffen?
En dan kwam ik in Meiringen.
Meiringen is een van die stadjes waar iedereen elkaar kent en vreemden die van een trein stappen nieuwsgierig worden bekeken. Toch voel je je er enorm veilig. Beoordeelt, maar veilig.
Meiringen is ook een van die stadjes die je de adem afsnijden. Een scheet klein-je bent rond in een half uurtje-en toch kom je onderweg ruines tegen, watervallen, berghutten, verborgen botanische tuintjes... Het is zo vreemd dat mensen hier effectief wonen. Hoe krijgen ze iets gedaan, omringt door al die natuurpracht?
Op mijn tocht bemerkte ik echter iets vreemd. Een standbeeld van Sherlock. Een Sherlock museum. Het Sherlock Hotel. Het Sherlock Cafe. De Sherlock Lounge. Baker Street. Adler Avenue. Nu, I'm no Sherlock, maar ik had al snel door dat er een thema was. Ik begreep eerst niet goed waar de obsessie vandaan kwam...tot ik een pijl ontdekte met daarop 'Reichenbach Falls'... ONGEPLAND was ik terecht gekomen bij de freaking REICHENBACK FALLS!!! Een leuke verassing na een al prachtige dag!
Bern. Een stad zoals er duizenden zijn...tot je het oude gedeelte ontdekt. Door 1 simpele straat in te slaan kom je plots van een grootstad, in een sprookjeswereld terecht. Kastelen met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, overdadige fonteinen, bergpasjes, blokhutten, oude mannen die diep in gedachten naar reuzeschaakstukken staren, en dit allemaal in een autovrije, serene setting. Het enige spijtige is dat er te weinig van was. Het oude gedeelte is veel te klein vergeleken met het moderne, drukke deel en aangezien ik vroeg was aangekomen, en dus tijd op overschot had, besloot ik door te trekken naar Meiringen in plaats van in Bern te overnachten.
Op het station van Bern, en daarna bij de overstap in Luzern, leerde ik een eerste zeer belangrijke les: Als je in Zwitserland bent, en je pakt het slim aan, moet je nooit, never, jamais...chocolade kopen. Op stations delen ze deze lekkernij, om de een of andere reden, lustig uit. Dus-en dit is een volledig hypothetisch geval en TOTAAL NIET echt gebeurt- stel ze delen pralinen uit aan 1 kant van het station, trek dan naar de andere kant en je vindt ongetwijfeld opnieuw uitdelers...en als dit nu, volledig hypothetisch, ook een station is met 2 verdiepen, ga dan ook naar boven en waag een derde keer je kans. Voila, een eerste tip vanuit Zwitserland! Volledig hypothetisch!
Vlugger dan verwacht, toch al een blog-berichtje! Ik zag een Starbucks, besefte dat ik nog niet heb ontbeten (maar er wel al een tocht van 6km had opzitten) en aangezien een Starbucks gekend is onder backpackers voor stopcontacten en WiFi, besloot ik te stoppen ;-)!
Mijn eerste stop in Keulen was al zeer geslaagd! De Dom is echt PRACHTIG!! Gotiek op zijn best! Na een korte wandeling door de Dom en een kaarsje te hebben gebrand voor Dennis (op de laatste rij, aangezien hij daar altijd zat in de klas (ja, ik onthoud zo'n dingen, mama)), vertrok ik aan een tochtje van 6 km naar de Camping Stadt Köln. Een mooie tocht, dat wel, maar ik was blij toen ik aankwam!
Mijn tent opzetten ging vlot (al moest ik toch 1x de handleiding raadplegen (nogmaals dank, mama)), dus al snel was mijn volgende prioriteit: eten. Aangezien ik geen zin had nog de stad in te trekken (die 6km terug lag), besloot ik plaatselijk iets warms te eten. In het winkeltje hadden ze een blik Ravioli. Hongerig kocht ik dit...en besefte dan dat ik geen enkele manier had om deze pasta-lekkernij op te warmen. Ach, koud dan maar. Het was tenslotte nog lekker warm buiten. Ik zette mij op een bank, opende het blik...en stelde mezelf de vraag: "Hoe ben ik van plan dit te eten zonder enige vorm van bestek?" Ik kon altijd men vingers gebruiken, maar...er zijn grenzen! Dus, een lieve glimlach en een onschuldige blik later was ik de trotse eigenaar van een Spork (Spoon+Fork) dankzij een groep jongens die medelijden met mij hadden en een extra setje afstonden. Mochten zij dit blog lezen, al zou dat een klein mirakel zijn: dank, jongens. Jullie hebben mij gered van de hongerdood! Wel, zo dramatisch was het niet, maar toch, bedankt!
Dat was het weeral! Op nu naar Wiesbaden waar de Upper Rhine Valley wacht!!
Morgen is het eindelijk zover (iieeeppp)!!!!! De rugzak is tot de nok gevuld, men haar is een pak korter (zie foto), de Ipod staat bomvol nieuwe muziek en mijn Ereader is 47 boeken rijker. Dus, met andere woorden, IK BEN ER KLAAR VOOR !!!! Heel men lijf kriebelt van de spanning, maar toch dringt het nog niet helemaal door dat ik morgen, eindelijk, vertrek op de tocht die ik al plan sinds ik oud genoeg was om te dromen . Het is ook moeilijk te bevatten. Wat ga ik allemaal zien? Ervaren? Leren?
Terwijl ik hier zit-achter de computer bij mijn ouders thuis terwijl mijn vader & broer naar een voetbalmatch kijken en mijn moeder, weeral eens, is ingedommelt in de zetel-overwelmt mij een gevoel van intense liefde en...dankbaarheid. Dankbaarheid omwille van het feit dat ik altijd een warm nest heb om naar terug te komen. Dankbaarheid tegenover ouders die mij steunen in ALLES dat ik doe (hoe zot en onconventioneel mijn keuzes soms ook zijn). Dankbaarheid naar mijn broer toe, simpelweg omdat hij mijn broer is (mijn zotte, macho broer die er altijd in slaagt een lach op mijn lippen te toveren). Zij zijn de drie mensen die mij in staat stellen te doen wat ik nu doe: mijn dromen volgen, zonder angst, wetende dat er altijd een thuisfront is om op terug te vallen, wetende dat er niets is dat wij niet aankunnen...samen.
Wel, met die plotse, emotionele uitbarsting ga ik afronden. Hierna volgt nog een lijst van de landen die ik ga aandoen (in volgorde). Data staan er niet bij, simpelweg omdat ik niet weet hoe lang ik telkens ergens blijf.
op vraag van de achterblijvers (Ja, jullie daar, achter je computer) heb ik besloten om toch maar een blog te starten. Op deze manier kunnen jullie mijn reis volgen en er relatief zeker van zijn dat ik niet ben opgegeten door een beer of meegenomen door een vloot piraten (Yep, dit zijn echte, uitgesproken angsten van sommige-toegegeven overdramatische-vrienden).
Nu, zoals jullie weten, begin ik op één mei aan mijn rondreis door Europa. Met (niet minder dan) drie Interrail-passen en mijn mad camping-skills (*kuch, kuch*) onder de arm, ben ik klaar om drie maanden alles achter me te laten en ons prachtige Europa te verkennen. Mijn job zei ik met pijn in het hart (tijdelijk) vaarwel, mijn centjes werden de afgelopen maanden honderden keren omgedraaid voor ze mijn hand verlieten (Damn you, A.S. Adventure) en mijn reisboeken liggen al een tijdje permanent in de weg, maar de vooruitzichten zijn het meer dan waard.
Toch moet ik toegeven dat, met nog maar ietsje meer dan twee weken tijd, de stress me wat begint te besluipen. Nog zoveel kleine dingen moeten gekocht worden, geregeld worden en dan ben ik er zeker van dat in die laatste dagen nog dingetjes gaan bovenkomen die ik over het hoofd heb gezien. Ik heb immers nog nooit zo'n lange reis gemaakt! Ga ik dingen vergeten? Te weinig bijhebben? Ga ik mijn weg wel vinden in die wirwar van treinen, stadjes? En dan hebben we het nog niet over het opzetten van een tent! Mijn laatste poging was...memorabel. (*Hartslag terug naar beneden brengen...en adem...*) Ach ja, zoals wel meer in het leven is ook dit een kwestie van ogen dicht en gewoon springen in het diepe (en hopen dat je niet uiteenspat bij de landing).
Zo, dat was mijn eerste post. De volgende zal al vanuit mijn eerste Europese bestemming komen, the first of many. Er zullen ook fotos volgen en natuurlijk zou ik het enorm leuk vinden moesten jullie reacties achterlaten!
!!!! Heel men lijf kriebelt van de spanning, maar toch dringt het nog niet helemaal door dat ik morgen, eindelijk, vertrek op de tocht die ik al plan sinds ik oud genoeg was om te dromen 
. Het is ook moeilijk te bevatten. Wat ga ik allemaal zien? Ervaren? Leren? 
