We hebben ons van de bank, kappersstoel en overwerkplek gehesen. We hebben onze spalken afgedaan en onze nepbril met hip montuur opgezet. We hebben onze kater van vrijdag uitgeslapen en onze groeiende buik ingesmeerd met bio-oil. We zijn er klaar voor, het is zaterdagavond. De vrouwen mogen los.

Er is eten ingekocht waarbij knoflook weer de boventoon voert. Er is drank, waarom zou ik dat nog zeggen. En er zijn meisjes. Dat zijn wij. Allemaal hebben we zo onze eigen specifieke kwaliteiten. Ik noem de naam Jenny nog niet, laat u nog even in spanning.

De langverwachte echo van onze Romeinde slavenleider Spartacus zit in de dvd speler. Met ooo’s en aaa’s proberen we enkele lichaamsdelen te onderscheiden. We herkennen een ruggengraat, voet, mond en arm. Wij gaan door naar de volgende moederronde. Latoya vindt het maar een vreemd gezicht. Diaan zelf kan ook moeilijk bevatten dat dat lieve nieuwe vriendje van ons allemaal in haar buik zwemt. De bewegende echobeelden laten zien dat hij een beetje ligt te chillen. Voeten in de lucht, gaapje hier en daar. En terwijl ik die kleine knul in me opneem begin ik me te beseffen dat we hier wel eens te maken kunnen hebben met een zeer intelligent exemplaar. Zo eentje die nadenkt voor hij zomaar op aarde besluit te arriveren. Dat denk ik omdat hij met kerst heeft besloten ons te gaan begroeten. Slimme vent, zie je. Want wij weten wat er rond kerst met een noodklap op onze deurmat dondert. Jawel, de speelgoedgids. Extra dik en het allerbelangrijkst,  bij elk speelgoedobject vind je een on-ingekleurd rondje. En dat rondje kun je inkleuren als dat speelgoed van de kerstman wil krijgen. En als onze romein het niet van de Kerstman krijgt, dan vraagt hij het gewoon voor zijn verjaardag. Donders en wel verdraaid! Daar had u nog niet aan gedacht!

Dan is het tijd voor de talentenjacht. Vorige week aflevering 1 waarin Latoya het alfabet opboerde zonder ademhalen tussendoor. Volgende week probeert Jolanda dit te gaan evenaren. Zij kan het alfabet namelijk uitscheten. Daarvoor moet zij wel eerst 13 curryballen wegspoelen met koolzuurhoudende drank. 

Dit is de week van Jenny. Ik denk nog, naïef als ik ben, dat ze ons gaat laten zien hoe je in 60 seconden 38 balonnen opblaast, of met 7 rouwe eieren op je hoofd de vogeltjesdans doet. In plaats daarvan duwt Jenny in 1 seconde een wijnfles in haar keel. Iets waar ze zelf heel trots op is. Karin meet de lengte van de fles en komt op 2 linialen uit. De tip van de week is dat je bij het naar binnen steken van de fles een inadembeweging moet maken en daarbij een zeehondengeluid moet loslaten. Binnen een paar minuten verandert Priscilla haar huis in pieterburen. Het klinkt naar de Noordzee, ik waan me in een Blijdorp.

Enigszins jaloers kijken we naar deze kunst. We proberen te bedenken wat je met deze gave zou kunnen doen. Extra veel paracetamol tegelijk inslikken na het drinken van een kater. Of binnen korte tijd grote hoeveelheden Quarante Tres opslokken. Verder dan dat komen we niet. Ik vind het een overbodige kunst. Heb je niks aan.

Ondertussen probeert Priscilla deze aflevering helemaal tot onvergetelijk te bombarderen door ons regisseerkunsten te leren. Hoe je met een camera moet omgaan enzo. Welke knoppen je moet bedienen en welke camerastand het beste resultaat oplevert. We wisten niets van dit verborgen talent. Ik leer een hoop op een avond als deze. Ondertussen krijgt Miranda weer last van haar op slot zittende kaak. Op zich kan zij daar ook niks aan doen.

Als sommigen van ons liever luchtiger zaken bespreken besluiten we een film te kijken over kunstmatige inseminatie. Lekker licht. Karin vertelt ons ondertussen dat ze het een man heeft aangedaan hem de hele dag te laten kijken naar haar twirlwedstrijd. Wij hebben allen de grote eer gehad om eens aanwezig te mogen zijn bij 1 van die wedstrijden en voelen inmiddels erg mee met onze architect. Het is fijn dat er nog zulk soort onvoorwaardelijke liefde bestaat.

Als mijn rechterbeen werkelijk van moeheid in elkaar dondert en uitgebreid gaat liggen slapen, ondanks het feit dat ik al drie keer van positie ben gedraaid, besluit ik dat het tijd is om naar huis te gaan. Ik mis de vof. Ik mis de drank. Ik mis de ruzie tussen Toya en Jen. Ik mis een barman in legerpak. Ik mis de hartverscheurende tunes van de Vof-DJ.

Thuis gekomen denk ik aan de avond en zet een pot curryballen bij de deur. Zodat ik ze volgende week niet vergeet.

Terwijl ik een chocoladewafel weghap komt het verjaardagsbezoek binnen. Eindelijk vieren we een feestje waar je een feestje hoort te vieren; in een bachelorcrib in Rotterdam. De bachelor is inmiddels geen bachelor meer maar het appartement heeft haar vrijgezellensporen achtergelaten. Er zijn twee grote walk-in-closets gevuld van vloer tot plafond, een bubbelbad en massagedouche, een ruim dakterras, loungebanken in de living en dure champagne in de koelkast.

Om de beurt doen we een dansje en zetelen neer in de lounges, nippend van de champie. Al snel stijgt de temperatuur in ons hoofd en zetten we een raam open. De nog niet benevelde geest van Diaan bemerkt dat er vijf jongens voorbij fietsen. Ik hang al uit naar buiten om ze gedag te roepen, sociaal als ik ben. Voor we goed en wel realiseren wat er gebeurt springen ze van hun fiets en staan ze voor de deur, spontaan als ze zijn. Ze zingen 27 keer hoera voordat we vragen waar hun cadeautje blijft. En terwijl ik heel onschuldig met twee van hen de polonaise begin te schuiven over het balkon trekt de meest onaantrekkelijke variant van het stel z’n onderbroek naar omlaag. Het is zijn cadeau voor de jarige Job blijkt, gul als hij is. Latoya kijkt ‘het boeltje’ eens aan en besluit een joker in te zetten.

Lang vervelen zonder blote jongens doen we niet, want twister ligt al klaar. En terwijl  er op special request van Jolanda een Spaanse chanson door de boxen blaast wint Priscilla het eerste potje. En het tweede en derde ook. Dat is wat mij betreft een bijzondere prestatie want Priscilla heeft een doseringsprobleem. Terwijl ik onderuit lig midden op het speelveld vraag ik me af hoe ze haar linkervoet op blauw heeft weten te zetten. Ik betuig mijn respect met een overtuigende ‘clap to the hand!’ en word direct uitgelachen door de rest. High five valt niet te overtreffen met mijn vocabulaire van het Engelse woord. I blame it on the Moët uit de koelkast van tante Helen.

Jan Smit blèrt over een tuintje in z’n hart en ik besluit dat dit het moment is om de party een halt toe te roepen. Kacheltje lam-lendig  wandelen we richting het centrum van de stad om nog een ander dansje te wagen en gratig shotjes te vragen.  Dat blijkt niet moeilijk als je alle acht een verjaardagshoedje draagt. Contact leggen met de rest van Rotterdam evenmin. Iedereen roept naar de jarige Job en iedereen feliciteert met een ‘Heeeee’ en een kus. Ik vermoed van wang tot wang, statistisch gezien, zes mexicaanse griepen te hebben opgelopen. Gelukkig is alcohol desinfect tegen eerstegraads besmettingsgevaar.

Als we drie kroegen hebben gehad, de pot weg is en onze hoedjes treurig hangen gaat de helft van ons naar huis. Daisy, Latoya en ik resteren. Heel fout gaan we naar Club Fout. Daar doe ik mijn best Latoya te koppelen aan een vakantievriend en zoent Daisy met haar jeugdliefde, heel fout. Latoya besluit na wat verhelderende watertjes weer op de rosé over te gaan en staat tijdens het bestellen te gabberen aan de bar. Op naaldhakken, heel fout.

Na 2 uur is deze afvalrace op z’n hoogtepunt. Ik ben nog over met de jarige en krijg haar niet mee naar huis. Zelfs niet als de lichtbalken aangaan. Zelfs niet als Tim meewandelt. En zelfs niet als ik uit onderhandelingsoverweging voorstel een kipburger voor haar te kopen.

Jägermeister doet wonderen voor de zwaartekracht. Ik voel me zo licht als een aerobed en de bodem is gelegd. Deze wordt bijgevuld met bier; onze nieuwe aanwinst op het gebied van goedkoop te nuttigen drank op zaterdagavond. Latoya kan een groot glas, voor intimi ‘een vaasje’ in een teug naar binnen werken. Ik doe het vervolgens met kleine slokjes en een dichtgeknepen neus.

Alles valt op z’n plek als Latoya flirt met een jongen die doorgaat voor Zweeds model, ik word uitgenodigd voor een after party pour deux, Jenny bijna van haar barkruk valt en Bonnie in de rij staat voor een nieuw glaasje rosé.

Als we er net lekker in komen hoor ik de kaskraker van een deun ‘Het is tijd om de laatste slok te drinken, het is mooi geweest , de barman wil naar huis. De muziek speelt de laatste keer ons liedje, vandaag ben jij de bob dus kom ik veilig thuis’. En terwijl ik de tekst tot mijn, door alcohol verschrompelde, brein door laat dringen, realiseer ik me dat Wolter Kroes geen flauw benul heeft van wat hij zingt. Het is wat mij betreft namelijk nog lang geen tijd voor de laatste slok. Ik ken de barman van de Vof toevallig persoonlijk en die wil echt nog niet naar huis. Bob ben ik al helemaal niet vanavond, en als ik zo’n beetje om me heen kijk, lijkt het me verstandig als we de auto laten staan.  

Het enige vertier wat ons nog rest als de tl-balken gaan gloeien is de Oriënt. Omdat we weten dat variatie in je voedingspatroon van belang is proberen we elke week iets nieuws. Latoya fleurt haar kapsalon op met pindasaus en Karin probeert de kaasburger zonder kaas.

Terwijl Jenny onze restjes naar binnen schuift lopen wij vast naar buiten. We passeren het Zweedse model en terwijl Latoya haar mooiste lach probeert zegt hij op romantische toon: ‘Doei’. Latoya is zeer onder de indruk.

Ik zeg altijd maar zo; een mens heeft niet veel nodig blijkt, zolang er een zweeds model aan de horizon prijkt.