Hey lievekens allemaal!

Een week gepasseerd en ik heb al zoveel gezien dat ik er een boek over kan schrijven maar da zal ik jullie niet aandoen... Het is hier tot nu toe allemaal al heel goed meegevallen. Op de luchthaven in zaventem was mijn dag alweer goed na het ontmoeten van alweer een bekende landgenoot: Tom Boonen! Eerst wist ik het niet zeker maar toen ik zijn prachtig accent hoorde was er geen twijfel meer mogelijk. Wel lichte ontgoocheling van mijnen twegen wat de bilspieren betreft! Nu, hij is voor mij door de douane geraakt dus ik had niets meer te vrezen… De reis viel heel goed mee, afgezien van de zestigjarige in de rij achter mij die zich net iets te enthousiast in de rode wijn stortte en enkele uren later zichzelf onderkotste, de rest van de reis kon ik dus genieten van de geur van rode wijn die iets te lang gestaan heeft. Nu, de aziatische vrouwen van op het vliegtuig hebben hem flink zijn vet gegeven en de rest van de reis heeft hij zich onder zijn dekentje moeten verstoppen.

We hadden maar een dikke twee dagen in Bangkok, dus zijn we er zwaar ingevlogen en ongelooflijk maar waar, ik denk dat we het belangrijkste gezien hebben. Mijn eerste indruk was niet echt positief. Het is alles behalve een mooie stad en het verkeer is verschrikkelijk. Ik durfde bijna niet door mijn mond inademen op straat, zo ne mottige lucht. De stad zit ook zo onlogisch in elkaar. Er zijn een aantal prachtige gebouwen, maar die staan her  en der, omringd door hotels en sloppenwijken, echt alles door elkaar. Overal op straat staan kraampjes met beetje dubieus voedsel, en om de 5 meter (niet overdreven) wordt je aangesproken door een man in een taxi, tuktuk of iemand die je een kostuum wil aansmeren. Efkes wennen dus. We zijn begonnen met een boottocht op de rivier langs de paalwoningen (er zijn er niet veel meer, vroeger was bijna gans Bangkok zo, maar ze hebben overal beton gegoten om wegen aan te leggen) en zijn dan enkele tempels gepasseerd en naar een snake farm geweest. Daar kan je dan een python in uw nek leggen en op de foto gaan (gepast) en krijg je te zien hoe de slangen gemolken worden om het heel populaire en “geneeskrachtige” serum te bekomen; Verder nog wat kunstjes met de gevaarlijkste slangen, maar niet echt zo de moeite. Daarna gingen we naar de grand palace en de temple of the emerald Buddha. Amai, da was andere koek. Echt prachtig; zoveel moois bij elkaar. Ik heb geprobeerd om foto’s te trekken maar het is onmogelijk om weer te geven hoe het er in het echt uitziet. Verder hebben we nog heel wat andere tempels en boedha’s gezien, en hoe meer je er ziet hoe minder speciaal het natuurlijk wordt. Maar toch altijd nog heel mooi en leuke sfeer. Later passeerden we dan ook winkels waar ze die boedha’s in alle maten en kleuren verkopen dus dat haalt de charme er wel een beetje af. Ik vroeg aan de verkoopster hoeveel ze kostten, maar ze wilde het mij niet zeggen, en ik vrees dat ik haar een beetje beledigd heb met mijn vraag. Het was niet mijn bedoeling, gewoon uit nieuwsgierigheid. Verder zijn we daar ook nog naar ne mega-markt geweest waar ze echt alles verkochten voor zeer weinig geld, maar ik heb mij weer moeten inhouden want moet de baggage nog 3 maand meesleuren. Na een dag heb ik trouwens mijn voorzichtigheid alias eetembargo opgegeven, en mij aan alles gewaagd wat er verkocht werd, onder de sceptische blik van mijn reisgenoot Kevin. Nog geen gastro-intestinale problemen gehad, ik hou jullie op de hoogte.

Na drie dagen sightseeing dan naar Phnom Penh gevlogen waar ook Ariane een uurtje later toekwam. We werden er opgehaald door dr dara lem, die we al eerder in België ontmoet hadden. Toen we in onze guest house toekwamen was het al donker, dus hebben we niet zoveel van de stad gezien, maar toen we er een beetje rondliepen vond ik toch dat er een beetje een rare sfeer hing. Misschien was het omdat het al donker was en we de stad nog niet kenden…

De volgende dag dan eindelijk vroeg vertrokken met de bus naar siem reap. 7 uur aan een zeer trage snelheid, maar we zijn er zonder problemen geraakt. Onderweg werd er een paar keer gestopt om de motor af te koelen door er emmers water uit de rivier op te kletsen. Aan elke stop werden we bestormd door schattige kindjes: “hey lady, you wanna buy some pineapple? Omly one dollar? Maybe later? Hey sister, where are you from?” Ik moet zeggen dat ik content was dat we de volgende dag in het ziekenhuis gingen werken. Anders zou ik denk ik niet goed kunnen omgaan met het gevoel dat je hier krijgt als toerist. Iedereen ziet geld in je, en als je nee zegt heb je echt het gevoel dat je een egoïstisch monster bent…

Toen we aankwamen in siem reap een kleine teleurstelling wat onze bagage betrof: die was echt doordrenkt met benzine en al onze kleren stonken verschrikkelijk. De tuktuk bracht ons naar het guesthouse waar we zouden overnachten, maar dat was volzet, en het volgende waar ze ons brachten was niet echt geschikt voor een verblijf van 6 weken. Ik schat de kans dat ons gerief daar de eerste dag al gestolen zou worden toch in met 9/10. Dan maar naar dokter Rithy gebeld, die ons naar het guesthouse van zijn vrouw bracht, een beetje buiten het centrum. Het is eigenlijk een huis voor volunteers, en dik in orde. Ook omdat er hier buiten ons maar 1 andere volunteer is, dus is hier heerlijk rustig. Ondertussen hebben we ook wel gemerkt dat het hier wel nodig is om ‘s avonds een beetje het gevoel te hebben dat je een beetje naar “huis” gaat, en je bagage ergens achter te kunnen laten zonder bang te zijn dat het verdwijnt.

De volgende dag ( donderdag) kwam dokter Rithy ons ophalen om naar het ziekenhuis te gaan. We werden dan ook direkt voorgesteld aan meer dan 10 verschillende dokters, waarvan we geen enkele naam konden onthouden. Ze lijken dan ook allemaal zo op elkaar (de mensen en de namen). In mijn trotter stond dat er in siem reap twee ziekenhuizen waren, en van het ene werd er aan de toeristen afgeraden om er naar toe te gaan. Ik was ervan overtuigd dat wij naar het betere gingen, maar dat is toch niet het geval…

Ik sta hier de eerste drie weken op abdominale chirurgie en op de materniteit, en Ariane op orthopedische chirurgie. De eerste dag was al direct een mooie werkdag van 8h ‘s morgens tot 22h30 ‘s avonds. In het ziekenhuis zijn wij de enige westerse mensen, en iedereen gaapt ons ongelooflijk aan. De mensen zijn hier wel supervriendelijk, en iedereen zwaait en lacht naar ons, we zijn hier gelijk een beetje een attractie.

De eerste twee dagen waren eigenlijk heel lastig en confronterend. De anesthesie is hier echt niet te vergelijken met bij ons. De mensen hebben vaak veel pijn tijdens de operaties en als ze al onder volledige verdoving gaan, worden ze vaak wakker. Het is nogal moeilijk om daarmee om te gaan. Langs de ene kant kun je dat gelijk niet in overeenstemming brengen met u eigen gedachtengang, maar langs de andere kant mag je er tijdens de operatie niet bij stilstaan, want het moet vooruit gaan. Ik ben heel blij dat Ariane hier ook is en dat we er achteraf samen wa over kunnen babbelen. Ik heb hier nu al een paar keer met tranen in mijn ogen gestaan, en soms zou ik het liefst vanal in een hoekje kruipen en doen alsof het allemaal niet waar is. We hebben hier ook een zeer grote ( te grote) verantwoordelijkheid. Langs de ene kant kunnen we daardoor zeer veel leren, maar langs de andere kant is het ook weer niet verantwoord. De eerste dag al heb ik zelf een abortus moeten uitvoeren, en samen met Ariane een appendix verwijderd. Voorlopig is dat wel altijd onder toezicht, en toen de appendix een ingewikkelder geval leek dan normaal, is de dokter wel ingesprongen. Wij moeten ook de therapie opstellen postoperatief en op ronde gaan bij de patiënten om de medicatie aan te passen. In zoverre dat mogelijk is natuurlijk, want de middelen zijn erg beperkt en de verbale communicatie afwezig.

Het ziekenhuis is moeilijk te beschrijven. Ik heb nog geen foto’s getrokken omdat ik dat nogal raar vond om dat op de eerste dagen te doen, maar ik zal dat volgende week zeker doen, zodat jullie toch een indruk kunnen krijgen van hoe het eruit ziet. Het zijn eigenlijk voornamelijk grote zalen met een stuk of 20 bedden met patiënten in. Sommigen liggen ook op de grond. Er komen veel urgenties toe (echte urgenties, niet zoals bij ons) maar aan sommige dingen is hier niet veel te doen. Zo is er bijv een man met een volledig verbrand bovenlichaam door kokend water. Die ligt hier gewoon op de grond, en krijgt een infuus voor hydratatie, en voor de rest is het afwachten of hij blijft leven of niet. Er komen ook zeer veel mensen met geïnfecteerde wondes van een vorige operatie. Er gebeuren hier ook veel operaties die in onze ogen overbodig zijn. Zo worden sleutelbeenfracturen hier altijd geopereerd, terwijl dat bij ons gewoon conservatief met een 8-verband wordt behandeld. Als je ziet hoe een operatie er hier aan toe gaat en hoeveel complicaties er zijn vraag je je toch af waarom, dan voel je je toch machteloos…

Op materniteit is het ook volledig anders dan bij ons. De vrouwen wachten buiten tot het moment van de bevalling aangebroken is, en komen dan op een tafel terecht achter ne paravent. Er is geen monitoring of wat dan ook, om te controleren of de foetus is goede conditie is. De vrouwen hier maken veel minder lawaai tijdens de bevalling, en een keer dat ze bevallen zijn wordt het kind direct weggenomen ( bij ons mag je het toch eerst een uurtje bij u houden na al dat werk) en lijken die vrouwen ook niet blij of zo…zeer raar. Nu, de gynecologe spreekt geen woord engels, dus communicatie verloopt daar wat stroef, om niet te zeggen niet.

Er kwam hier ook een bevallende vrouw toe op spoedgevallen die dringend een keizersnede moest hebben. Ze was zwanger van een tweeling, en het eerste kindje had ze al op de wereld gezet, maar het tweede lag volledig verkeerd, met het armpje er al uit. Nu, tijdens de operatie was dat kindje al gestorven, maar het werd er dan uitgehaald met een tang aan de schedel. De schedel was open, en de hersenen kwamen er volledig uit. Nu, die dokter wou ons van alles uitleggen en was maar aan het trekken en doen aan dat dode kindje dat op tafel lag, maar ondertussen was die moeder er ook nog bij. Ze kon er wel niet veel van zien, maar zoiets zou bij ons nooit gebeuren en hier is da gelijk normaal.

We proberen hier zo snel mogelijk wat khmer te leren, en we kunnen al een beetje spreken ( heeeeeeeeel beperkt) maar verstaan lukt voorlopig nog niet. Ik hoop dat het realistisch is om dat nog een beetje te verbeteren. “Nam choe” versta ik al, want dat hoor je tijdens de operatie heel de tijd vanonder de doeken komen en betekent “het doet pijn”. De dokters hier in siem reap spreken hier meer frans dan engels, en het is vaak heel moeilijk te verstaan, maar aan dat accent zullen we waarschijnlijk wel wennen. In elk geval, communicatie verloopt hier niet echt optimaal.

Pfff, ik ben echt blij dat de eerste week er maar een van 2 dagen was en we nu het weekend hebben om op onze plooien te komen. Normaal gingen we dit weekend Angkor Wat bezoeken, maar we hebben onze plannen veranderd. We gaan zoveel mogelijk informatie proberen opzoeken, want onze kennis schiet hier echt wel tekort, en als we er hier iets van willen maken en met een goed gevoel naar huis willen gaan, denk ik dat we er alles moeten proberen uithalen dat erin zit. Voor de rest gaan we het zeer rustig houden en wat ontspannen. We hebben ons hier een fiets gekocht, zodat we altijd overal naartoe kunnen, wanneer we willen. Daardoor voelt het hier direct een beetje meer thuis. Ook de mensen op straat zijn supervriendelijk tegen ons. Sommigen kennen ons zelfs al een beetje, en onthouden dat we in het ziekenhuis werken. Het plaatselijke eten smaakt voorlopig nog fantastisch.

Ik heb hier echt het gevoel dat ik hier al lang ben en het is nog maar net begonnen. In enkele dagen hebben we hier al zoveel gezien en zoveel verschillende emoties moeten verwerken.

Maar dit klinkt allemaal zo zwaar. Voor de rest is alles echt wel goed met mij. Het is een zeer leuke stad, en genoeg leuke plaatsjes om de gedachten te verzetten. Vanmiddag gaan we ook gaan zwemmen en misschien ook wat proberen om wat mensen te leren kennen.

Sorry voor het ellenlange verslag, ik versta het volledig als jullie het maar diagonal gelezen hebben!! Ik probeer vanaf nu wat sneller iets op mijn blog te zetten, zodat het wat korter kan blijven,

Veel liefs en succes met die plaatselijke ijstijd daar,

Katrien

10-01-2009 om 07:34 geschreven door katrien