Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
verhalen en columns
17-04-2008
naaktmodel
Voor een vriendin die fotografie studeerde, poseerde ik als naaktmodel. Het onderwerp van haar tentoonstellingswerken 'natuur(lijk)!!!' betrof een reeks kunstzinnige zwart -wit foto's in een lege loft. Ik heb weinig scrupules en zat er dan ook niet mee om haar hierbij te helpen.
De dag van de tentoonstelling echter was ik bloednerveus. Het is toch vreemd om jezelf in full size aan een muur te zien prijken, met enkel het gebrek aan kleuren om je achter te verbergen. Ik had voor de gelegenheid mijn haren laten loshangen zodat ik de helft van mijn gezicht kon maskeren. Gewapend in een zwart kleedje en zwarte laarsjes, stijlvol heet zoiets, stond ik voor één van de foto's. Een man van een jaar of veertig voegde zich bij me. 'Knap hé juffrouw' zei hij. Ik knikte en glimlachte een beetje gegeneerd. 'Sara is dan ook een geweldige fotografe' mompelde ik. De man keek me aan met een blik vol onbegrip en sprak toen 'oh, maar ik bedoelde niet de foto, enkel de dame die erop staat'. Ik zonk haast door de grond. Als dat zijn pick-up line was, had hij nog wat werk aan de winkel. 'Vult zoiets u niet met jaloezie' vroeg hij? Verbouwereerd vroeg ik waarover hij het had. 'Wel' zei hij, 'wilde u niet stiekem dat u er zo uitzag'. Totaal van mij stuk gebracht, ben ik de zaal uitgelopen.
Vandaag moet ik naar het hospitaal. Ik ben niet echt gek op die dingen, maar ze moeten nu eenmaal gebeuren. En ik heb er genoeg ervaring mee om er niet teveel mee in te zitten. Ik heb mijn afspraak om half acht 's ochtends laten zetten. Dat is behoorlijk vroeg, maar dan zijn er geen wachttijden.
Aan de balie begroeten ze mij als een oude bekende. Ik vraag me af in hoeverre ik dat als positief mag beschouwen. Ik spring de lift in en kom aan op het eerste. Medische beeldvorming heet dat daar. Na amper vijf minuten wachten, komt een jonge verpleger mij halen.
Hij gaat me voor naar een piepklein paskotje en stapt samen met mij naar binnen. De buitendeur doet hij op slot. Ik heb niet echt last van claustrofobie, maar dit doet me toch even naar adem happen. "Ik ben Mario en je mag je uitkleden" zegt hij "enkel je slipje aanhouden, je bh moet ook uit"
Ik denk dat ik een hysterische aanval zal krijgen, weet niet wat mij overkomt. Maar voor ik kan beginnen gillen, is Mario al verdwenen door de tweede deur. "Ik kom je zo halen" hoor ik hem nog net zeggen.
Razendsnel kleed ik me uit, ontdoe me van ringen, armbandje, halsketting en oorbellen. Daarna zet ik me op het bankje en wacht. Het duurt een eeuwigheid voor de verpleger terugkomt. Ik staar hem uitdagend aan. Hij wordt knalrood en mompelt dat ik natuurlijk wel een T-shirt mag aanhouden. Ik voel me rood worden tot in mijn kruin en schiet haastig mijn shirt over mijn hoofd.
We lopen samen naar de tafel. Ik leg me neer en wacht tot hij me in de goede houding heeft gedraaid. We zeggen geen woord tegen elkaar. Zelf wanneer ik in de meest ongemakkelijke houding lig, durf ik niet te klagen. "Niet bewegen" zegt hij, ik knik en hij verdwijnt. Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt, komt hij terug. Ik ben uitgeput, voel mijn spieren net iets te goed zitten. Ik verdenk hem ervan bewust zo lang gewacht te hebben, terwijl ik in deze pijnlijke houding lig. "Dat is het voor mij" zegt hij, ik glimlach, Mario is een snel tevreden man denk ik. Hij zegt me dat ik voorzichtig van de tafel kan komen en me terug aankleden. Ik knik, val haast op mijn gezicht wanneer ik elegant naar beneden probeer te springen en loop snel naar het kleedhokje.
Wanneer ik terug, gekleed en wel, mijn papieren ga afhalen, ben ik helemaal mezelf weer. Ik glimlach, staar recht in zijn ogen en bedankt hem voor een heerlijke ochtend. Dat zal hem leren!!!
Ik denk dat ik omgeven wordt door een toverstof die zowel per mail, telefoon als bij levensechte ontmoetingen vrijkomt. Vooral bij mannen die een tiental jaar of meer ouder zijn dan ik. Vandaag krijg ik daar alweer het bewijs van. Een e-mail waar ik helemaal rood van kleur, de slappe lach krijg en van mijn stoel val van verbazing. Ik lees dit soort mails altijd voor aan mijn collega. Volgens haar ligt het aan mijn natuurlijke charme. Ze zegt dat mijn blik een belofte inhoudt. Welke belofte wil ik zelfs niet weten. Het idee alleen al! Het vreemde is dat ik die reacties helemaal niet uitlok. Maar dan ook echt helemaal niet! Ik ben de braafheid zelve. Ik werk als office coördinator in een persbureau. Eén van de taken binnen mijn job, houdt in dat ik de communicatie verzorg. Ik krijg dus regelmatig klanten of partners aan de lijn of lees hun mails. En dat zijn vaak mannen van die welbepaalde leeftijd. Zo dus ook de e-mail van vandaag. Iemand die zijn paswoord kwijt is. Ik stuur dus een zeer eenvoudige mail terug met de correcte informatie. Iets later krijg ik een mail terug waarin staat dat ik het leed van het ouder worden verzacht... En dat is dan nog een relatief normale reactie, ik maak wel erger mee.
Het is een gave! Al werkt ze niet altijd. Ik ben het type persoon dat mensen ofwel mogen ofwel haten. Ik lok bijna altijd zwart/wit reacties uit, zelden een grijs tussenin. Ik ben nochtans behoorlijk veelzijdig. Ik doe mijn best om steeds beleefd, charmant, vriendelijk en intelligent over te komen. En ik bedoel het nooit slecht, en dat is toch een goed begin.
Om half vijf zit mijn werkdag erop en loop ik langs enkele straatwerkers. Eén van de mannen, een struise vijftiger roept me na dat ik mooi ben. Ik maak een kniebuiging, bedankt hem en loop stralend verder. Een compliment doet het altijd goed bij mij, van wie het komt heeft geen belang. De man van de krantenwinkel straalt als ik de Flair kom kopen. Wanneer ik bij het binnenlopen van de gang bijna tegen een oudere heer aanloop, begint ook die stralend te lachen. Het is natuurlijk warm, ik draag een kort kleedje en loop breed glimlachend te huppelen. Dat zal er ook wel iets mee te maken hebben.
Wanneer ik de tuinman op het wegje naar de garage zie, dans ik hem voorbij en strooi vrolijk met mijn toverstof.
H Een klein jaar geleden stond ik op met een afschuwelijke uitslag op armen en benen. Omdat het geen zicht was, deed ik een lange broek en een truitje met rolkraag aan vooraleer mij in de wereld der kritische collega's te begeven. De voormiddag verliep goed, geen last van jeuk, geen andere symptomen die op één of andere vieze ziekte konden wijzen, gewoon een lelijke uitslag. Rond de middag echter werd het steeds erger en mochten ook mijn buik en rug eraan geloven. Om een zwangere collega geen risico te laten lopen, besloot ik dus maar richting dokter te vertrekken. Na een blik op mijn getormenteerde huid werd tot het besluit gekomen dat ik aan een voedselallergie leed. Dat zou niet geheel onlogisch geweest zijn, ik heb wel meerdere allergieën, ware het niet dat een voedselallergie optreedt binnen het half uur na consumptie en ik een hele nacht zonder eten was gebleven. Maar dokters laten zich niet gemakkelijk tegenspreken en gaan er prat op dat een studie tot een juiste conclusie leidt. Met enkele geheel nutteloze voorschriften keerde ik dus huiswaarts. Tegen de avond liep alles faliekant verkeerd. Ik was bedekt met rode bolletjes, enkel mijn mooie gezichtje was gespaard gebleven. Waar ooit benen, borsten, billen, armen... waren geweest, zaten nu vreemde misvormde gedrochten. Toen ook nog eens een hoge koorts kwam opzetten besloot ik naar de spoedafdeling van het hospitaal te gaan. Helaas ben ik iemand die nogal impulsief te werk gaat en vertrok ik dus zonder enige vorm van voorziening. Geen tandenborstel, ondergoed, kleding... met enkel mijn SIS-kaart en zakdoeken in aanslag stapte ik mijn wagen in. Het hospitaal bleek een grote vergissing, ondanks mijn panische angstreactie op alles wat eruit ziet als een naald besloot men mij vol te spuiten met elk product dat daar op dat uur nog verkrijgbaar was. En daar hoge koorts en uitslag een slechte combinatie zijn voor een volwassen persoon, kreeg ik ook nog een ticketje voor hotel Hospitalia... En daar hoorde, bij gebrek aan een nachtgewaad, een prachtig roze operatieschortje bij. Nu had ik, onder normale omstandigheden, het verstand gehad ondergoed te dragen onder zo'n ding met open rug, in dit moment van ziekte en wanhoop besloot ik mij van elk ander kledingstuk te ontdoen, hopende minder irritatie te voelen van mijn pas verworven bubbeltjes. Toen ik 's ochtends, nog steeds bedekt door wat later mazelen bleken, ontwaakte, kon ik maar aan één ding denken: ik moest en zou een sigaret roken. Nog half slapend sloop ik uit het bed, graaide een peukje uit het pak en begaf me met baxter en in prachtige outfit richting gang. Zoals je weet, zijn er in ziekenhuizen echter geen rookruimtes en moet men zich in open lucht begeven vooraleer men zijn longen met rook kan vullen. Dat heb ik dan ook gedaan. Binnen de kortste keren begon de ene auto na de andere te claxonneren bij het voorbijrijden van de ingang van het hospitaal. En ik, met de billen bloot, vroeg me af welke voetbalwedstrijd er gespeeld was, en wie de vrolijke winnaars waren...
Het heeft lang geduurd, het is niet de eerste poging, het vervult me met angst, maar ik ben officieel gestopt met roken. Ter voorbereiding heb ik zowat elk boek gelezen dat mogelijk te vinden is rond dit onderwerp. Heb het hele net afgesurft voor informatie betreffende mogelijke hulpmiddelen. Aan de hand van mijn kruidenboeken heb ik kilo's mengelingen gemaakt om antirokers thee mee te zetten. Mijn huis is gevuld met de heerlijke geuren van mijn rookstop aromatherapie en ik dreun de hele tijd spreuken af. Soms in mijn hoofd en op de zware momenten luidop.
Omdat stoppen met roken natuurlijk geen kleintje is voor mij, heb ik besloten ook gebruik te maken van modernere hulpmiddelen. En de keuze is op nicotinepleisters gevallen. Gisteren ben ik deze dus gaan halen en vanochtend heb ik de eerste op mijn borst gekleefd.
Het eerste half uur liep alles nog op rolletjes. Ik denk relatief veel aan sigaretten, maar heb er nog geen opgestoken. Ik loop scheef van de stress, maar besef dat dit een psychosomatische klacht is. En ik heb nog niemand uitgescholden, maar ik ben alleen thuis dus dat scheelt wel.
Na een half uur echter is het volledig verkeerd beginnen lopen. Mijn borst ziet vuurrood en jeukt ontzettend fel. Ik heb razende hoofdpijn, kan geen twee seconden stilzitten, ben misselijk en loop de muren op. Zelden heb ik me zo rottig gevoeld en als dit blijft duren, weet ik nu al dat stoppen niets voor mij is.
In mijn wanhoop bel ik mijn neef. Wanneer ik mijn beklag heb gedaan, vraagt hij of ik nog stiekem een sigaret heb gerookt. Hij is de eerste die ik uitscheld sinds mijn stoppen. Natuurlijk heb ik niet gerookt, denkt hij nu echt dat ik nog geen halve dag kan stoppen!!! Ik weet dat ik verslaafd ben, maar zo erg is het nu ook weer niet met mij gesteld.
Kwaad gooi ik de hoorn op de haak. Mijnhel blijft duren.
Wanneer er rond drie uur in de namiddag nog steeds geen teken van beterschap is, bel ik mijn huisarts voor een afspraak. Ofwel heb ik de ergste nicotine-afkick ooit, ofwel heb ik een zware griep te pakken. Ik heb geluk en kan dadelijk langskomen.
Mijn dokter luistert rustig naar mijn verhaal. Hij vraagt hoeveel sigaretten ik ongeveer rookte op een dag. Volledig naar waarheid zeg ik dat het ongeveer een half pakje moet zijn. Ik moet mijn T-shirt uitdoen zodat hij mijn rode borst kan zien. Na één blik weet hij genoeg. Ik moet de pleister dadelijk verwijderen.
Bang wacht ik op zijn prognose. Vraag me af of ik ooit van het roken verlost zal zijn.
"Juffrouw De Cupere" zegt hij "De pleister waar u mee rondloopt, bedraagt de hoeveelheid nicotine van drie pakjes sigaretten. De symptomen die u heeft wijzen op een zware overdosis nicotine in uw gestel. Het lijkt me dus verstandig om pleisters met een lichtere dosis te halen en diegene die u hebt niet langer te gebruiken. De bedoeling van de pleisters is namelijk dat u minder nicotine opneemt en niet meer."
Niet geheel onverwacht begint de ochtend op een pijnlijke manier vorm te krijgen. Ik heb een rusteloze nacht gehad. Verschillende keren ben ik wakker geworden. Beltane siddert nog na, alhoewel ik niets gedaan heb om het te vieren. Sommige dingen vier je met je hart en niet met je lichaam. Toch voelt het alsof ik dat wel gedaan heb. Mijn schouder blijft aanhoudend pijnscheuten krijgen. Ik vermoed een spontane breuk, maar heb niet veel zin om er iets aan te doen. Ik hoor wel eens zeggen dat de ochtendstond goud in de mond heeft, ik kan het er vandaag niet mee eens zijn. Op kantoor is het stil. Mijn collega's houden er niet van om op dit vroege uur al aanwezig te zijn. Dat is één van de redenen waarom ik zelf wel zo vroeg kom. Ik kan echt genieten van alleen te zijn. Niets dan rust rondom mij. Mijn schouder blijft hardnekkig zeuren. Ik besluit een eerste keer de oefening van de dag te doen. Vandaag bestaat die eruit een minuutje of twee naar mijn handen te kijken. Zonder oordeel, zonder filosofie, zomaar... De oefeningen zijn altijd zinloos, ze geven je de kans je geest vrij te maken en niets anders dan jezelf toe te laten. Dat lijkt misschien eenvoudig, maar na jarenlange training kan ik zeggen dat het dat niet is. De meeste mensen begrijpen dat niet. Het is één van die zaken die je moet doen om er inzicht in te krijgen. Het is al maanden geleden dat ik nog een spreuk heb geschreven, nog een magische handeling heb uitgeprobeerd. Het gaat me niet af de laatste tijd. Soms vraag ik me zelfs af in welke mate ik mezelf nog een heks kan noemen. Ik weet wel dat het iets is dat je gewoon bent en dat je acties niet bepalend zijn voor je hekszijn, maar toch. Vroeger was ik zelfzekerder. Nu ik dat schrijf, moet ik er haast zelf om lachen. Ik denk dat de meeste mensen dat zullen tegenspreken. Ik ben behoorlijk zelfzeker, altijd al geweest. Maar waar het vroeger altijd echt was, is het nu soms slechts een facade. Een houding die ik mezelf aanmeet. Ik word haast misselijk van de pijn in mijn schouder. Misschien moet ik nog eens een echt boek der schaduwen kopen. Mijn kruidenkennis terug ophalen, gebruik maken van aromatherapie of edelstenen. Ik kan best een afspraak maken voor een reiki-behandeling. Misschien kan ze iets aan die schouder doen. Ik weet dat het zo niet werkt, maar hoop doet leven. Ik voel me cynisch vandaag en mijn schouder blijft maar steken.
Ik werk sinds 1998 bij Gossip n co, de roddelfirma bij uitstek. Ik zou zelfs durven beweren dat we niet enkel marktleider zijn in europa, maar een heuse wereldleider in de wereld der roddels. Onze roddels kan je al kopen voor de luttele som van vijf euro, maar ons gamma reikt tot de crème de la crème. Vanzelfsprekend moet je dan wel wat meer neertellen.
De goedkoopste producten kan je kopen bij onze afdeling praatjes makerij, bevolkt door een tiental jonge mensen met veel ambitie en weinig schroom. Ideaal dus voor dit soort snufjes. Ze nemen hun werk wel ter harte en ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik weinig mensen ken die de roddelmarkt zo goed beheersen als zij.
De meer gesofisticeerde roddels daarentegen, allesbehalve standaard dus, vind je echter op de afdeling waar ik zelf werk. Speciaal, prijzig en echt uniek. En kostelijk, maar dat hoort er nu éénmaal bij. Jarenlang heb ik, samen met een team gedreven collegas, mijn hoofd gebroken over de ultieme roddel, de perfecte lancering, het ideale moment. Het werd meer dan een streven, meer dan een doel of passie, het werd een obsessie.
En nu, bij het verlaten van de firma, heb ik de oplossing gevonden die ik altijd heb gezocht. De moeder van alle roddels. En het heeft mij niet meer dan vijf euro gekost. Via, ondertussen ex-collegas heb ik vernomen dat men er niet over kan zwijgen, ik gespreksonderwerp nummer één ben. Mijn opzet is geslaagd.
Ik heb slechts één roddel gekocht, éénvoudig, goedkoop en getuigend van pure intelligentie.
Suzy heeft haar hele opzegpremie gebruikt om een roddel te kopen. Niet meer en niet minder
