|
Deze week is voorbij, eindelijk..
Donderdag heb ik een telefoontje ontvangen van de mutualiteit dat mijn aanvragen voor verhoogde toegemoetkoming en aanzien worden als alleenstaande geweigerd werd omdat ik een huis deel. Tenzij ik door de politie een pv laat opmaken maar daar voel ik niet veel voor. Vorige keer heb ik alles in orde gebracht en zou het in orde komen. Ik geloof het niet.
De stress die dat alles met zich meebrengt kan mijn lichaam niet aan met alle gevolgen van dien.
Dinsdag heeft de kinésiste de maagmeridiaan in mijn benen nog eens goed onder handen genomen en daardoor heb ik me vanaf woensdag elke dag misselijk gevoeld. Dus heb ik medicijnen ingenomen om me beter te voelen en heb ik toch gedaan wat ik gepland had.
Vrijdag ben ik dan bij die kinésist i.v.m. revalidatie langsgeweest en hij heeft allerlei oefeningen gedaan.
Hij vindt dat er meer aan de hand is dan 'het is nog van de chemo'.
Het is de combinatie van afvalstoffen, gebrek aan conditie, spieren en zenuwstelsel.
Als ik mijn spieren gebruik heeft dat een invloed op de zenuwen en omgekeerd. Ik ben kotsmisselijk thuisgekomen.
Dus dat belooft als ik daarmee zou starten. Maandag eens kijken wat de oncologe zegt.
Vandaag heb ik dan 2 minuten op de hometrainer gezeten.
Heel rustig gefietst en als ik afstapte voelde ik mijn bovenbenen en ademhaling dus ik moet inderdaad dringend mijn conditie opbouwen. Maar als je dan van de fiets bent en je krijgt allemaal steken in je onderbenen en enkels (reactie zenuwstelsel) dan vraag je je echt af ... hoe moet ik dat in orde krijgen? Weeral maar dag per dag ...
En ooit ...
Ik ga deze avond toch eens kijken hoe onze vernieuwde cultuurcentrum er uitziet.
Kwestie van af en toe toch eens een glimp te nemen van de wereld om je heen.
groetjes,
Katleen
|
