Mijn naam is Katleen (36). Tijdens een jaarlijkse controle bij de genaecoloog heeft die een knobbeltje gevonden in mijn borst. Echo en mammo laten maken, 2 dagen later een punctie en op donderdag 29 nov. 2007 op 33-jarige leeftijd kreeg ik te horen dat het knobbeltje kwaadaardig was. Borstkanker ! We zijn er snel bij, dat speelt in het voordeel. Op 7 december werd dit knobbeltje en een klier verwijderd tijdens een borstbesparende operatie. Daarna chemokuur en na deze 8 behandelingen nog 25 bestralingen. Een lange tocht met verschillende etappes ...
2010: diagnose cvs en fibromyalgie als gevolg van chemo.
wekelijks ga ik naar de kinesiste voor lymfedrainage. Zo ook deze week dus. Ze heeft nu vooral aandacht gehad voor mijn benen want deze zijn echt heel gevoelig. Blijkbaar houden ze vocht vast en dat zorgt voor allerlei extra kwaaltjes natuurlijk. Het is mede de oorzaak van een serieuze terugval tijdens de revalidatie. Ze heeft mijn beide benen dus van boven naar onder behandeld en ik hoop dat dat een verschil maakt. Als we dat nu een tijdje in het oog houden, heb ik misschien wat minder pijn en ongemakken.
Ik hou van woorden en besef heel goed de intensiteit ervan. Eén zin blijft door m'n hoofd spoken, een zin die ik blijf herhalen ... hopelijk kan ik die zin op een dag op een andere manier zeggen: 'Dat knobbeltje, dat was niets in vergelijking met wat daarna gekomen is.' Daarna is het begonnen en het is nog niet gestopt.
De kinesiste van de revalidatie vertelde me dat ik bij wijze van spreken acht keer slaag gekregen heb. En dat je na die 8 keer blijft liggen. Het opnieuw recht staan kost blijkbaar heel veel moeite en energie. En ik wil het zo graag.
warme groet, Katleen
29-10-2008
hulpmiddelen
Hey,
sinds gisteren neem ik wat hulp in. 4 druppeltjes op de tong ... Rescue Remedy.
Vorige week had ik al een moeilijke week maar in 't weekend was dat doorgespoeld door de aangename ontmoeting met lotgenoten, en sinds gisteren is het weer wat minder. Als je me ziet, zul je dat niet zien. Tenzij je goed kijkt misschien. Maar binnenin ligt het overhoop. Letterlijk en figuurlijk.
Gisteren bij de dokter langsgeweest die ons tijdens de revalidatie opvolgt. Ik heb de laatste 3 weken hetzelfde programma en ik kan niet hoger. Fietsen tegen een laag wattage, wandelen in een gewoon tempo, tijdens de grondoefeningen lijken mijn spieren korter en korter te worden. En ik heb meer pijn, veel meer reacties in mijn lichaam, vooral dan m'n benen.
Dus een spier-gevoeligheidstest om te kijken of dat iets oplevert, maar alles is normaal. Mijn heup is drukpunt-gevoelig en volgens de dokter zit het onderhuids. En dat voelt niet goed aan voor mij. Want hoe moet ik dat dan aanpakken? Mijn lichaam kan niet mee tijdens de revaliatie en heeft dus meer tijd nodig om te genezen en te herstellen. Ik mag van de dokter ook niet meer doen in de revalidatie.
Maar verdomme dat is moeilijk om te aanvaarden. Want dit ben 'ik' niet. Sinds vorig jaar beslist mijn lichaam alles, en niet mijn karakter, persoonlijkheid, wil, verlangens, ... En zolang ik echt ziek was, kon dat. Tijdens de nabehandeling voelde dat goed. Maar nu in de heropbouw voelt dat al niet meer zo goed aan. Toch weet ik 1 ding. Ik moet hierdoor. Hoe moeilijk het mentaal en lichamelijk ook is.
En ik geraak erdoor, geef me wat tijd.
Katleen
26-10-2008
samenkomst
Goedemiddag,
We, 5 dertigers, lotgenoten met een kankerverhaal hebben voor de eerste keer afgesproken. Gebabbeld, lekker gegeten, gelachen, en een fotoke getrokken. Een lotgenote kon er niet bij zijn maar dat komt een volgende keer wel in orde.
En ik heb inderdaad een nieuw digitaal fototoestel gekocht. Reeds enkele weken had ik het gevoel om mooie dingen vast te willen leggen. Een boom met bladeren in de herfstkleuren, dieren, mensen om me heen, veldrijders, ... Het is veel geld maar ik dacht op een gegeven moment foert !
Wat ik al eerder gemerkt heb, was deze nacht ook weer zo. Als ik ergens naar toe geweest ben, heb ik 's nachts veel te verwerken en lig ik dus regelmatig wakker. Zoveel indrukken die ik binnen gekregen heb, hebben een plaatsje nodig. En misschien omdat je geheel vermoeid bent, dat dat intenser is.
Vandaag rustig aan, cross op tv volgen, wat lezen en computeren. Ik heb gisteren geproefd van de normale dingen in het leven en dat vloeit vandaag nog verder door.
Mmm Katleen
25-10-2008
samenkomst bloggenoten
joepie !
vandaag komen we samen met blog-lotgenoten. Jonge mensen (dertigers) met borstkanker of baarmoederhalskanker, dat schept een band.
Ik kijk er naar uit !
smile, Katleen
24-10-2008
slapeloze nachten - pijntjes - uitkijken naar
Hey,
om 23u in m'n bed ... vele uren zien passeren ... naar het toilet ... eventjes lezen in Libelle ... een sudoku of twee invullen ... opnieuw naar het toilet ... ik denk aan morgen ... tegen mezelf zeggen dat ik moe ben ... 03u30 gepasseerd ... geslapen ! Deze nacht maar weer een slaappilleke innemen denk ik.
De laatste tijd heb ik het klaag op m'n blog (denk ik dan toch, ook al dient hij daarvoor). Want met momenten heb ik het gehad.
Ik ben aan 't revalideren en daardoor had ik de eerste weken meer energie. Daarna was ik extra vermoeid en nu is het zowat neutraal ;-) Maar de pijn die ik maanden gehad heb door de chemo met Taxothere is aan het terugkomen. Zo lijkt het toch. Niet op een stoel kunnen blijven zitten want die heup straalt pijn uit; niet lang kunnen blijven stilstaan; als ik veel beweeg heb ik daarna pijnlijke voeten; af en toe pijnscheuten in m'n benen; spierspasmen kun je dat misschien ook wel noemen; pijnlijke vingers omdat je een borstelsteel hebt vastgehad. De voorbije dagen is het weer erger geworden. Dus neem ik weeral (voor de 3de keer) ontstekingsremmers in. En vitaminen. En glucosamine. En laxeermiddel voor m'n darmen die onderhevig zijn aan de ijzer in de vitaminen.
En toch is het niet allemaal kommer en kwel. Af en toe verschijnt er een lach rond mijn lippen. Door de honden die me enthousiast begroeten, doordat ik m'n kattengeschrift van 's nachts (als ik wakker lig) 's anderendaags niet meer kan lezen, een leuk liedje op de radio, je mooi voelen door sexy lingerie, een tip krijgen over een mooie dagelijkse gedachte, je mama die boodschappen voor je doet omdat het er eventjes niet bij kan, je zus en haar laptop op een plaats waar je je zus met die laptop niet verwacht *lol*, ...
En er is altijd uitkijken naar die volgende wandeling met een vriendin als je je goed voelt, nog eens naar de film gaan, de volgende veldrit, een mailtje van iemand, de kalender van Bond Zonder Naam 2009, eens een keer de slappe lach krijgen, leuke ontmoetingen en deugddoende gesprekken, naar 2009 om dit *jaar af te sluiten, ... naar zoveel moois dat me nog te wachten staat.
En nu loslaten en verdergaan hé.
liefs, Katleen
21-10-2008
goede raad
Goedenavond,
een drukke dag achter de rug en sebiet ga ik moe maar voldaan slapen. Deze voormiddag revalidatie. Kinesiste An vroeg hoe het op de cross geweest was. Ik vertelde haar over mijn dubbel gevoel. En toen vertelde ze me iets wat nodig was dat ik het hoorde. Ze zei dat het goed is dat ik toch naar het veldrijden ga ook al voelt het helemaal anders aan. Ook al kan mijn lichaam nog niet mee en heb ik een stoeltje nodig om te rusten. En dat ik er op die manier voor zorg dat ik me niet laat gaan. Want dat is belangrijk.
Namiddag heb ik de thema-dag in het inloophuis in Turnhout bijgewoond. Kristien van den Bon is komen spreken over haar boek. Haar boek is het eerste boek rond borstkanker dat ik ga lezen. Een leuke namiddag vol herkenbare anekdotes, raad, tips, ... Het doet steeds deugd lotgenoten te ontmoeten.
En deze avond zijn mijn oogjes moe.
warme groet, Katleen
20-10-2008
dubbel gevoel
Hallo,
deze voormiddag hebben we groepssessie gehad (praten met andere deelnemers revalidatie).
Het gevoel dat ik al een aantal weken heb, kan ik nu bekijken als een 'dubbel gevoel'. Hoe het geweest is (operatie, chemo, bestralingen), hoe het nu is (bijwerkingen die er nog zijn), de toekomst (?) Dromen over waar ik al wil staan en wat ik wil kunnen, herinneringen aan hoe het geweest is. Overstap van een lichaam dat alle aandacht vraagt naar een lichaam, emoties en verstand die allemaal aandacht willen.
En verder: . Eén dag tegelijk. . Geluk helpt soms, moed altijd. . Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd !
Positief denken hé Katleen
19-10-2008
cross
Ik ben naar de cross geweest. Maar het is moeilijk om er echt van te genieten. In de auto naar huis heb ik nog gezegd dat het een mooie dag was. Supporteren voor de veldrijders, het zonnetje is later op de dag beginnen schijnen, vrienden om me heen, ... En toch voel ik me een aantal uur later niet voldaan. Het is net of er een donkere wolk boven hangt.
Ik zit op een stoeltje omdat ik niet lang meer kan rechtstaan. Het parcours rondwandelen is er ook al niet meer bij. Ik zie Rob wel rijden maar ik mis delen van de wedstrijd. Soms heb ik het idee dat de andere supporters me anders bekijken omdat ik er een jaar geleden natuurlijk anders bijliep. En ik heb de hele dag pijn in m'n benen.
Alles is veranderd, anders.
De periode van ziek zijn van de chemo en moe van de bestralingen vond ik makkelijker dan nu. Ik doe vanalles maar het is net of mijn gevoel nu ziek is. Snik
Katleen
18-10-2008
weekoverzicht
Goedemorgen,
buiten de reeds bestaande afspraken, heb ik deze week niet veel extra gedaan. Veel gerust, dat wel. Door de revalidatie ben ik extra moe. De 5de week zit erop. De eerste weken had ik effectief meer energie, de laatste 2 weken ben ik extra vermoeid. Mijn lichaam moet opnieuw een balans vinden.
Dus 3 dagen gewoon gaan revalideren en naar de kinesiste. Geen boodschappen gedaan, niet gepoetst, ... niets van dat alles. Gisteren dan een wandeling gemaakt, een vriend bezocht en naar de kapper. Korte haren zijn nog steeds het makkelijkst. Onder de douche en klaar. En vandaag wat opruimen, rustig aan.
Morgen ... naar de cross, joepie ! Ik kijk er echt naar uit. Buiten zijn, supporteren voor Rob, vrienden zien, tijd samen met mijn zus. Dat is mijn ding. Ik hoop dat alles goed gaat. Ik neem alvast een stoeltje mee om tijdig te kunnen rusten.
smile, Katleen
13-10-2008
Hamam
Hallo,
vandaag stond een Hamam reinigingsritueel in m'n agenda. Samen met mijn mama hadden we dat wel verdiend na alles. Ik ben helemaal gereinigd en ontspannen teruggekomen. Zalig. Mocht je het zelf eens willen beleven, Badhuis Beata in Beringen is een echte aanrader.
Maar ik ben zo ontspannen en rustig, dat ik verder geen woorden vind om te delen met jullie.
daaag Katleen
11-10-2008
Niet te geloven
Stel je voor: mijn lichaam heeft het lelijk te verduren gehad door de chemo. Meer dan 3 maanden later heb ik nog steeds veel last van vermoeidheid, mijn maag laat zich nog dikwijls voelen, pijn in spieren en gewrichten, ...
En dan: voor de diagnose van kanker ben ik samen met mijn zus naar het concert van Milk Inc geweest. Goeie muziek, sfeer in 't Sportpaleis. Toen de tickets van dit jaar vrij kwamen, dacht ik dat opnieuw naar het concert gaan een mooie afsluiter zou zijn van de behandelingen. Ik zou me in oktober al veel beter voelen. Maar nu we in oktober zijn, ben ik helemaal zover nog niet. Toch ben ik gisteren naar het concert geweest.
Tijdens het concert had ik een goede plaats waardoor ik als ik niet rechtstond ook zicht had op het podium en een groot scherm. De pijnstiller heeft geholpen maar toch had ik last van pijnlijke voeten, knieën, heupen en was mijn kaarsje op een gegeven moment helemaal uit.
En toch ... ben ik blij dat ik geweest ben. Proeven van het leven. Tijdens het nummer Run to you was ik wel wat emotioneel. Omdat ik dan denk aan het leven dat nog komt. Ik ren naar het leven toe.
... I'm gonna run run fast as I can Cause I just wanna be with you again I'm gonna run run out of this place So I can see the sunshine on your face
And I can be with you Be with you, be with you again And I can be with you Be with you, be with you again ...
En vandaag ? ... valt goed mee op die pijnlijke benen na. Maar dat had ik er wel voor over.
big smile Katleen
09-10-2008
step-aerobics
Goedemiddag,
kun je het geloven ... we hebben vandaag tijdens het revalidatie-uur aan step-aerobics gedaan. Met pauzes welteverstaan. Na de eerste pauze heb ik die step al opzij gezet. Mijn spieren kunnen dat nog niet aan. Dus heb ik de oefeningen gewoon meegedaan en dat voelde al veel beter.
Naar huis gereden en een heerlijke douche genomen. Ik denk dat ik voor de eerste keer na de diagnose de deugd voelde van wat er bij mij vanbinnen zit. Sporten en daarna een douchke. Zalig. En dan weet ik het weer ... ook al ben ik moe, lukt iets me niet, gaat het niet zoals ik het graag heb ... Ik ben op de goede weg. joepie ! Ik proef weer van het leven, en doe iets wat bij mij hoort.
Mocht mijn volgend blogje anders klinken, that's life, ik heb er nu dan toch van genoten.
smile, Katleen
08-10-2008
Hydrotherapie - geheugen
Goedenavond,
gisteren voor de eerste keer hydrotherapie gehad. Met 6 mensen doen we oefeningen in het water van een klein zwembad met een zalig temperatuurtje. Ik was gisterenavond al moe maar vandaag ben ik heel moe geweest. Ik heb het hier eerder al eens geschreven denk ik. De balans vinden tussen herstellen, revalideren, meer moe zijn, meer lichamelijke klachten, ... het is niet gemakkelijk. Want ik ben nu meer dan 3 weken na de start van de revalidatie meer moe, maar toch anders moe. Dan doen we niet veel hé.
Mijn geheugen laat het nog steeds met regelmaat afweten. Als ik dan terugdenk is dat een aantal weken geleden begonnen. Toen ik het er met mijn kinesiste over had, vertelde ze me dat dit logisch is. Mijn lichaam kan zich door alles wat het dit jaar meegemaakt heeft slechts bezig houden met 1 ding tijdens het herstel. Tijdens de revalidatie is dat dus de fysieke conditie. Concentratie, geheugen, e.d. schieten er dus wat bij in op het moment. Voor mezelf valt dat nog mee, ik heb er me al bij neergelegd. Voor de mensen in m'n omgeving is het minder denk ik. Vooral als ik een half uur later dezelfde vraag stel.
groetjes, Katleen
05-10-2008
weekend = 2 dagen
Helaba,
een weekend bestaat uit 2 dagen, een zaterdag en een zondag. In dit geval, een zonnige dag en een dag met wind en regen.
Zaterdag heb ik een mooie wandeling gemaakt in de bossen samen met mijn moeder en een vriendin. Eerst zelf gewandeld tot ik moe was, dan in de rolstoel, weer wat gewandeld en weer in de rolstoel. Een stralend zonnetje, een dikke sjaal en jas, wat babbelen. Heerlijk genieten.
Een aantal uurtjes later ben ik nog met mijn moeder gaan winkelen. Ik denk dat ik nu wel ongeveer alles heb wat ik wilde/nodig had. Genoeg geld uitgegeven, 't zullen de kriebels van de nabehandeling zijn. Gelachen, gewandeld, vriendin tegen gekomen, ... een zalige dag.
Zondag ... cross-dag. Dacht ik. Hoopte ik. Want de weersvoorspellingen beloofden veel regen maar de positiviteit in me dacht dat het weer wel zou meevallen. Niet dus, en nu een verdrietige Katleen. Lichaam, gezondheid en weersomstandigheden zorgen ervoor dat ik vandaag niet naar het veldrijden kan. En ik had er zo naar uit gekeken, snik, en dan valt dat tegen.
Dus nu maar rusten op de zetel. En daar heeft mijn lichaam zeker behoefte aan, dat weet ik. Maar het doet pijn na zo'n goede dag als gisteren. Stomme wind, stomme regen.
zucht, Katleen
04-10-2008
druk ... rusten ... te moe
Hello,
het is voor mijnlichaam nog wennen aan 'zo druk' bezig zijn. Na het revalidatie-uurtje kom ik thuis, eet ik wat en dan val ik wel eens als een blok in slaap. En het is natuurlijk ook de bedoeling om voldoende te rusten met de (been)spieren die geoefend worden.
Verder ben ik tegenwoordig 's avonds ook echt moe. Maar het is een andere vermoeidheid dan een aantal maanden geleden. Dus doe ik 's avonds meestal niets en ga ik op tijd slapen.
Door dit alles schiet de blog er al eens over. Misschien is het ook wel dat ik al eens een week minder los te laten heb. In het vorige stukje had ik het over de impakt van woorden en dat heeft dan z'n tijd nodig om een plaatsje te vinden.
Vandaag schijnt het zonnetje. Hopelijk kan er iemand mee met de rolstoel. Dan kan ik zelf wat wandelen en na 10 minuten de rolstoel in. Genieten van de zonnestralen met een sjaal aan hé. Gisteren heb ik een leuke babbel gehad, iets gedronken, lekker gegeten. Meer moet dat niet zijn, dank je wel dames.
smile, Katleen
28-09-2008
woorden ... en hun impakt
Goedemiddag,
sinds ik zelf kanker gehad heb trekt het woord kanker mijn aandacht. Vrijdagavond heb ik in een programma het verhaal van een man gehoord en zijn visie over kanker na 5 jaar lymfeklierkanker. Kanker is een bijzondere periode met heel veel zware hindernissen en toch een verrijking. Het heeft hem tijd gegeven en hem laten zien 'ga nu wat doen met je leven'.
In een ander programma kwam ik dan het volgende tegen: Soms kan het leven je verrassen. Je maakt er het beste van. Je krijgt maar één leven. En als je de pijn en de angst verbijt, zul je zien dat het geluk je aan de andere kant staat op te wachten.
Pink Ribbon ligt voor me. Ik heb er al eens in gebladerd maar heb het nog niet gelezen. Op het moment komt het te dichtbij maar op een dag begin ik er in te lezen. Gewoon wanneer het voor mij goed voelt.
Ik ben op zoek naar de balans tussen bewegen en rusten. Een uurtje revalidatie en ik voel me redelijk goed. Na een uurtje winkelen voel ik me veel minder goed door het pijnlijke gevoel in spieren en botten. En dat kan ik niet uitgelegd krijgen aan mezelf. Dat is na de kanker, chemo en bestralingen. Maar tegelijkertijd is het een uitdaging om die balans te vinden. Ik ga die vinden ... nog eventjes geduld. Want ik ga al winkelen, plan al eens iets dat meer inspanning vraagt, ... dat komt in orde.
warme groet, Katleen
26-09-2008
waarom?
Ik heb een goede intuïtie en dat heeft me al een aantal keren goed geholpen. Maar gisteren had ik een gevoel waarvan ik hoopte dat het niet waar zou zijn.
Een vriend werd na het ontdekken van een hersentumor geopereerd, bestraald en heeft een chemokuur van 18 maanden genomen die hij in juni beeïndigd heeft. Vandaag had hij opnieuw een scan en een afspraak bij de dokter. Mijn intuïtie gaf me het gevoel dat hij geen goed nieuws zou ontvangen.
Ik heb net bericht gehad dat de tumor wat gegroeid is en dat hij terug begint met een chemokuur van x-aantal maanden.
Ik ken kanker. Ik ken chemo. En hij heeft een plaatsje in mijn hart.
Verdomme.
Katleen
25-09-2008
Pink Ribbon
Elke 2 jaar verschijnt 'Pink Ribbon'. Een tijdschrift rond borstkanker waarvan de opbrengst integraal naar het goede doel gaat (bijvoorbeeld kankeronderzoek). In deze editie kun je ook een stukje vinden over blog- en lotgenote Elly (http://ellys.skyblogs.be/).
Pink Ribbon ligt vanaf vandaag in de krantenwinkel.
24-09-2008
herfst komt eraan en ik kijk er naar uit
hallo,
Gisteren hebben mijn revalidatie-maatjes mij een pluim gegeven en hebben we nog eventjes gepraat over mijn medewerking aan de dag tegen kanker. En een welgemeend dank je wel aan alle lotgenoten voor de steun na het dipje van maandag. Ook zij herkennen die emoties natuurlijk.
Ondertussen ben ik er ook achter waarom ik het gevoel had dat er zondag iets niet klopte. Ik hou van buiten te zijn, in beweging te zijn, waar te nemen, te ontdekken ... en dan zet je jezelf in een rolstoel. Dat was zo'n groot contrast met de altijd vooruit denkende Katleen die donderdag in beeld is geweest. Mijn zus had een foto van mij gemaakt in de rolstoel en dat beeld klopte niet. Nu ik daarachter ben, kan ik er niets mee doen en ben ik dus volop op zoek naar een licht hulpmiddel om op te zitten tijdens de cross.
Zoals elke week heb ik al een lymfedrainage achter de rug. Een uurtje manuela drainage van de afvalstoffen. De spieren en gewrichten losmaken. En het is nodig, geloof me. Mijn spieren zijn zodanig verkort van het liggen, ziek zijn, chemo, ... dat ik daarvoor extra oefeningen moet doen maar daar had ik dan gisteren weer kniepijn van. Revalideren wordt een boeiende uitdaging en het bewaken van mijn lichamelijke grenzen. Ik kijk er naar uit om tegen het einde van het jaar lichamelijk aan de beterhand te zijn. De weg er naar toe gaat me lukken.
Maar eerst wordt het herfst en daarna winter, mijn favoriete seizoen.
liefs, Katleen
22-09-2008
emoties komen los na bezoek veldrit
Goedemorgen,
gisteren ben ik naar het veldrijden gaan kijken, in de rolstoel. Het was een mooie dag, samen met m'n zus doen wat we voor de kanker ook deden. Er waren een heleboel mensen die ik ken, Rob heeft heel goed gereden ... maar ik paste niet in het plaatje.
Want de beleving is niet hetzelfde, je zit naast de omheining en kijkt. Normaal gezien gaan wij het parcours rond, wandelen we een uur aan een stuk, roep ik op Rob en moedig ik ook de anderen aan, kijk ik naar het wedstrijdverloop. Het is net of ik dat gisteren voor een groot stuk gemist heb. Ik heb Rob elke ronde zien rijden, maar de rest niet echt. Een uurtje concentratie is op dit moment nog steeds heel wat. Er zijn teveel indrukken.
De ziekte en de behandeling erna hangen nog rond me. Ik zie er goed uit maar ben nog niet waar ik was. De revalidatie is gestart maar de confrontatie met de realiteit doet pijn. Ik kan boodschappen doen, naar het ziekenhuis rijden, iemand bezoeken, ... dikwijls voel ik lichamelijk reacties, soms zelfs geen pijn. Ik weet dat het nog tijdelijk is, maar tijdelijk duurt al en nog zo lang.
En dan word je tijdens je slaap wenend wakker. Waarschijnlijk tijdens het verwerken van alle indrukken en emoties van zondagnamiddag. Het is net of de emoties rond mijn borstkanker zich op de voorgrond beginnen plaatsen. Want dit is niet wie ik ben en waar ik voor sta. Vooruit denken en m'n best doen hoort bij mij. Als ik al niet meer kan genieten van buiten te zijn, cross te zien en te praten met vrienden, ...
In plaats van te denken dat ik beter minder pijn heb en dus in de rolstoel ga zitten heb ik me voorgenomen om met de rolstoel tot aan het parcours en daarna te staan en te bewegen. Ik wil genieten, ik wil deelnemen aan dit gebeuren en niet aan de zijlijn een glimp meepikken.
Deze emoties mogen er zijn, het is goed dat ze loskomen. Ze brengen me in contact met mezelf.
