Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
een maand Down Under
25-01-2012
Christchurch, een stad met veel brokstukken
Iets na de middag komen we na een prima rit via haast rechte banen aan in Christchurch. Christchurch (Maori: Ōtautahi) is de grootste stad op het Zuidereiland, en de op een na grootste stad van Nieuw-Zeeland met ruim 380.000 inwoners. De stad is vernoemd naar de Christ Church van de universiteit van Oxford en ligt halverwege de Oostkust aan de monding van de rivier de Avon. Op 31 juli1856 werd Christchurch per Koninklijk Besluit een stad en het is daarmee de oudste stad in Nieuw-Zeeland.
Veel gebouwen in Christchurch zijn in neo-gotische stijl en in de stad zijn veel parken en plantsoenen te vinden. Hierdoor doet de stad erg Europees aan. Ze wordt ook wel 'De meest Engelse stad buiten Engeland' genoemd.
Het motel waar Aussie Tours voor ons had geboekt zit vol doordat er patiënten van een ziekenhuis in de buurt naar daar moeten worden overgebracht. De eigenaars hebben een ander motel, een vijftal minuten verder, gevonden. De kamer is wel de kleinste en ongezellig zodat we een andere gevraagd hebben. We vragen info aan de eigenaars over parkeermogelijkheden en vertrekken naar het centrum.
Het is toch even rondtoeren want in de meeste straten mag je maar heel beperkt parkeren en het is ook erg duur. We vinden tenslotte een plaatsje waar we onbeperkt en gratis kunnen staan. Een rondkijk in het centrum toont ons de grote schade die Christchurch heeft opgelopen door de verschillende aardbevingen. Veel straten zijn afgesloten voor het publiek en je ziet reuzegebouwen, hotels, winkels, banken er armzalig leeg staan. Op verschillende ervan is al met graffiti gespoten wat het nog armzaliger doet lijken.
We vinden een toffe zaak om te lunchen en gaan daarna wat wandelen. Zo komen we bij een heel knap museum Canterburymuseum met Maori-kunst en geschiedenis, de stad 130 jaar geleden uitgebeeld in winkeltjes. Er is ook een tentoonstelling OFF THE WALL: WORLD OF WEARABLE ART UP CLOSE; een collectie van prachtige kostuums, het ene al origineler dan het andere. Spijtig genoeg mochten we geen fotos nemen want het was echt de moeite!
Na al deze pracht en praal wandelen we verder naar de Christchurch Botanic Gardens. Met dit mooie zonnige weer is het een echt paradijs: bloemen van allerlei kleur, imposante bomen, vijvers met heel veel eenden, goed onderhouden grasperken met gezellige banken, een grote rozentuin een echte aanrader! We hebben niet de hele tuin doorlopen want we hadden geen idee hoe groot de botanische tuin wel is.
Vanmorgen zijn we naar Kaikoura gereden. Op de plek waar de oceaan en de bergen elkaar ontmoeten ligt Kaikoura. Het plaatsje ligt halverwege Blenheim en Christchurch en is vooral bekend als startpunt voor whalewatch cruises. Kaikoura, dat Maori is voor eet rivierkreeft, is van een klein slaperig vissersplaatsje door toedoen van een aantal avonturiers uitgegroeid tot een van de belangrijkste toeristische trekpleisters. Zo kunt u walvissen, dolfijnen en ander zeeleven gaan spotten. De oceaan bij Kaikoura is hiervoor de ideale plaats dankzij het zeer diepe water en het samenkomen van subtropisch warm water en het voedselrijke koude poolwater.
Het is 180 km rijden langs weeral grotendeels rechte wegen. We moeten wel voorbij verschillende wegenwerken en de opspattende steentjes zorgen ervoor dat we heel traag kunnen rijden. Enkel de laatste 30 km gaan gepaard met het bekende bochtwerk. Onze Whalewatch Tour staat geprogrammeerd om 13.15 u. maar toch duurt het nog een uur voor we vertrekken. We varen met een catamaran aan een behoorlijke snelheid. De bemanning adviseert ons om te blijven zitten zolang ze ons geen seintje geven om buiten te gaan kijken. Ondertussen krijgen we een heel interessante uitleg met beeldmateriaal over alles wat leeft in de Kaikouraregio: walvissen, dolfijnen, zeehonden, albatrossen,
Na een tijdje geeft de whalewatcher van dienst het sein dat we buiten aan de reling mogen gaan kijken. We zien enkele albatrossen zweven over het water en zeehonden die spelen met de golven. Na nog wat verder varen, krijgen we enkele dolfijnen Duskys te zien. En ineens, een stuk voor onze boot, zien we een walvis die bovenkomt om te ademen. We naderen zo dicht mogelijk en bewonderen dit prachtig dier. Het is een mannetjeswalvis die er al 23 jaar thuishoort. Een deel van het jaar zwemmen de walvissen naar de oceaan maar komen toch telkens terug naar Kaikoura. Het vrouwelijk gezelschap van moeders, kinderen, grootmoeders en tantes reizen al heel vroeg af naar Zuid-Amerika waar ze het grootste deel van het jaar verblijven.
De walvis zwemt een tijdje evenwijdig met onze boot om dan ineens naar beneden te duiken. Ze blijven zon anderhalfuur onder tot ze opnieuw komen ademen.
De boot vaart een stuk verder en ineens zien we een massa dolfijnen die zwemmen en spelen, buitelen, hoge sprongen maken een echt schouwspel! Mijn verjaardag kan niet meer stuk!
We rijden heel tevreden terug en genieten nog van een lekker etentje een 20-tal km van Christchurch. Ik schrijf deze bijdrage met een glas heerlijke Lindauerchampagne naast mij. Morgen is het onze valiezen pakken en alles goed schikken zodat we zonder veel problemen in de luchthaven geraken. Eerst nog met de auto naar de carwash, voltanken en dan via Nationwide Rental Cars naar de luchthaven.
Onze vakantie in Nieuw-Zeeland is hiermee teneinde maar we houden ontelbare mooie herinneringen in ons hoofd en zullen nog lang nagenieten van dit prachtige land van de lange witte wolk.
Twizel, het dichtstbijzijnde dorp bij het Mount Cook National Park
De weg naar Twizel, zon 258 km van Dunedin, is gemakkelijk berijdbaar. Geen zwaar bochtwerk en opnieuw schilderachtige landschappen. Omdat het toch op onze route ligt, stoppen we bij de Moerai Boulders. De Moeraki Boulders zijn een soort grote, ronde, logge stenen, die over circa 50 m strand aan State Highway 1 verspreid liggen tussen Moeraki en Hampden, zo'n 80 km ten noorden van Dunedin) op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Deze grijze keien zijn vrijwel perfect rond, met een omtrek tot 4 meter.
De boulders, gelegen in het "Moeraki Boulders Scenic Reserve", zijn al lang het onderwerp van legendes: de keien komen door erosie van de duinen langzaam vrij en verder in zee te liggen. In het verleden dacht men dat dit het werk van de goden was, maar uit onderzoek is gebleken dat deze keien zo'n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan zijn, toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern.
Ook Oamaru, de belangrijkste stad van Noord-Otago mag niet ontbreken. De stad is een heel gezellige en toeristische plaats en is het centrum van een rijk boerenachterland. De stad heeft brede straten, goed onderhouden tuinen, musea, stranden, een kolonie dwergpinguïns (Little Blue's vanwege hun blauwige vachtkleur) en een kolonie geeloogpinguïns en de best bewaard gebleven collectie historische openbare en commerciële gebouwen in Nieuw-Zeeland. Ze werden eind 19de eeuw gebouwd van Oamarusteen en zijn een herinnering aan de periode van welvaart toen pakhuizen en graanopslag net zo groot moesten zijn als de openbare gebouwen die eromheen stonden. Oamaru is met name bekend dankzij de schrijfster Janet Frame. De naam betekent in de Maoritaal schuilplaats van Maru. Er rijdt een oud dieseltreintje rond met o.a. toeristen. Wat verder zien we een beeldhouwer aan het werk. Ian Andersen is een internationaal erkend kalksteenbeeldhouwer. Veel van zijn gravures zijn beland in huizen over de hele wereld. Hij werkt vanuit zijn galerie en atelier in de Harbour en Tyne straat van het historische Oamuru. Al het werk in de galerie is ontworpen en met de hand gemaakt door Ian die gebruik maakt van traditionele instrumenten en methoden. We stappen tot aan het water en zien verschillende houten huisjes voor de pinguïns. Zowel de Blauwe als de Geeloogpinguïn zijn te vinden in Oamaru. Maar we zien er geen aangezien ze overdag in zee gaan om te eten.
Na de lunch rijden we verder naar Twizel. Twizel is een plaats in het Mackenzie Basin in de regio Canterbury op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. In de plaats wonen circa 2000 inwoners. Gezien de toeristische ligging verdrievoudigt het aantal inwoners zich in de zomermaanden (december maart).
Twizel is in 1968 gebouwd als tijdelijke nederzetting voor de arbeiders en ingenieurs die betrokken waren bij de aanleg van de kanalen en kunstmatige meren van het Benmore Hydro Power Project en aan het Upper Waitaki Hydroelectricity Scheme (een groot waterkrachtcentrale project op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland). Toen het project eenmaal gereed was, slaagden de inwoners er in 1983 in de plaats te behouden.
Twizel is nu vooral een toeristische bestemming door de nabijheid van Lake Ruataniwha. Verder ligt Mount Cook op 60 kilometer afstand. Een van de belangrijkste attracties van Twizel is de Kaki Visitor Hide. De Kaki (de zwarte steltkluut) is een van de zeldzaamste steltlopers in de wereld. Twizel was in deel drie van de filmtrilogie The Lord of the Rings het decor van de Slag van de Velden van Pelennor.
Veel is er niet te beleven in het kleine stadje en bijna alles is gesloten als we aankomen.
Vandaag gaan we naar Mount Cook. De weg er naartoe is prachtig: op de voorgrond meren en kanalen met azuurblauw water met op de achtergrond de besneeuwde Mount Cook.
Mount Cook (Maori: Aoraki, de berg die de wolken pakt), een berg op het Zuidereiland, is de hoogste berg (3766 meter) van Nieuw-Zeeland. Hij is genoemd naar de Engelse zeevaarder James Cook, die Nieuw-Zeeland voor Groot-Brittannië heeft ontdekt. Hij kreeg zijn naam van kapitein Stokes, de cartograaf die dit gebied in kaart bracht. De berg is een toeristische trekpleister. Mount Cook ligt in het Nationaal park Aoraki/Mount Cook, dat in 1953 werd geopend en dat samen met het Nationaal park Westland Tai Poutini, het Nationaal park Mount Aspiring en het Nationaal park Fiordland een van de UNESCO World Heritage Sites is. Het park bevat meer dan 140 bergtoppen hoger dan 2000 meter en 72 gletsjers, die 40 procent (700 vierkante kilometer) van het park bedekken.
Op 10 augustus 2011 maakte de regering van Nieuw-Zeeland bekend, dat de zuidkant van de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, Mount Cook, wordt vernoemd naar Edmund Hillary. De Aoraki Mt Cook's South Ridge wordt omgedoopt tot Hillary Ridge. Edmund Percival Hillary was een Nieuw-Zeelandsebergbeklimmer, ontdekkingsreiziger, diplomaat en publicist. Hij genoot bekendheid als de eerste bergbeklimmer die de top van de Mount Everest beklom, een prestatie die hij samen met de Nepalese SherpaTenzing Norgay op 29 mei1953 leverde. Aan The Hermitage staat een groot bronzen beeld naar een foto van Hillary toen hij de Mount Everest had beklommen in 1953.
Mount Cook bestaat uit drie toppen. De Tasmangletsjer ligt het oosten en de Hookergletsjer ten westen. Mount Cook Village (ook bekend als The Hermitage) is een toeristisch centrum en het basiskamp van de berg. Het ligt 7 km van de Tasmangletsjer en 12 km ten zuiden van Mount Cook. Daar parkeren we de auto en gaan dan op stap naar Hooker Valley, een wandeling van 4 uur heen en terug. Het eerste stuk is gemakkelijk begaanbaar maar na een driekwartuur stappen, verandert het parcours ineens in scherpe stenen. Ik stap nog een stuk verder maar na een uur keer ik terug en JP gaat verder. JP zijn tempo ligt hoog want na 3 uur staat hij terug aan de auto. We lunchen laat in Twizel.
Straks gaan we iets drinken in een lokaal café. Ze serveren een seizoensbier dat JP heet, een triple van 9°. Dat wil JP natuurlijk gaan proeven!
Morgen nog eens 282 km rijden en dan zijn we in Christchurch, onze laatste bestemming in NZ.
Via Highway 6 en 94 rijden we langs gemakkelijke wegen door prachtige landschappen. Het is droog weer, hier en daar wat zon en opnieuw staan we versteld van de schitterende natuur van NZ. Een rit van bijna 4 uur brengt ons in Dunedin, de universiteitsstad. Als bijnamen krijgt Dunedin: Edingburgh van het Zuiden en Victoriaanse stad van NZ. De stad met zijn 130.000 inwoners bezit nog veel gebouwen uit de beginperiode van de Europese kolonisatie. Dunedin werd in 1848 gesticht door presbyteriaanse immigranten uit Schotland die aan de andere kant van de wereld een typisch Schotse stad wilden bouwen, inclusief een Schotse naam. Dunedin is het Keltische woord voor Edinburgh. De stad werd in de glorietijd van de goudvondsten gebouwd en dat getuigen de kapitale gebouwen.
We installeren ons in een mooie studio en gaan dan richting centrum naar het toeristisch infocentrum. Aangezien we zeker naar Pinguin Place willen, besluiten we om diezelfde namiddag nog te gaan en we boeken een begeleide tour om 16.45 u. De weg naar het schiereiland Otago is verschrikkelijk bochtig en smal maar we krijgen ongelooflijke mooie landschappen te zien. We zijn een halfuur te vroeg maar krijgen ondertussen een boeiende dvd te zien van de verschillende soorten pinguïns over de hele wereld.
Na een inleiding over de pinguïnkolonie gaan we met een busje tot aan het reservaat. Er zijn nog slechts 10 paar broedende geeloogpinguïns. Dit met uitsterven bedreigde dier komt uitsluitend voor aan de zuidoostkust van Nieuw-Zeeland, Stewarteiland en de nog zuidelijker gelegen Auckland- en Campbelleilanden. Als gevolg van de houtkap is de populatie op het vasteland van Nieuw-Zeeland sterk achteruitgegaan. Ook geïntroduceerde roofdieren zoals katten, honden en fretten hebben veel geeloogpinguïns het leven gekost. Sinds 1985 hebben het New Zealand Department of Conservation en andere groeperingen in Otago pogingen ondernomen om het verder afnemen van de populatie te stoppen. Hiertoe zijn beschermde gebieden aangelegd- zoals Pinguin Place - waarin de geeloogpinguïn ongehinderd kan broeden en geobserveerd kan worden. Sinds 2000 staat de geeloogpinguïn op de rode lijst van de IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, voluitvermeld) als bedreigd. De gehele populatie wordt geschat op ongeveer 4000 individuen.
De geeloogpinguïn heeft een witte borst en een zwarte rug. Op de kop loopt vanaf de snavel via de ogen een helder gele band naar achteren. De naam heeft deze pinguïn te danken aan de karakteristieke gele ogen. In het Maori heet de geeloogpinguïn "Hoiho" wat als "luidruchtige" is te vertalen en verwijst naar het schrille geschreeuw van deze pinguïn. Kuikens brengen een hoog piepgeluid voort, vooral wanneer ze hongerig zijn. Een volwassen geeloogpinguïn heeft een grootte van ongeveer 65 à 68 cm, het gewicht varieert van 5 tot 8 kg en de gemiddelde maximumleeftijd ligt rond de 22 jaar. Geeloogpinguïns zijn schuwe en individualistisch ingestelde dieren en bouwen hun nest bij voorkeur op plaatsen waar ze geen zicht hebben op andere nesten. Meestal nestelen ze elk jaar op dezelfde plek waarbij mannetjes en vrouwtjes afwisselend de eieren uitbroeden. Half september leggen ze normaal gesproken twee eieren die ongeveer anderhalve maand later uitkomen. Zo'n 80% van de gelegde eieren komt uit en tot eind februari/begin maart blijven de kuikens in het nest. Wanneer ze het nest verlaten, zijn ze geheel zelfstandig. Mannetjes beginnen te broeden op een leeftijd van 3 tot 5 jaar, vrouwtjes vaak een jaartje eerder. De geeloogpinguïn is een onverschillige eter. Bij voorkeur staat er rode kabeljauw en pijlinktvis op het menu, maar ook tientallen andere vissoorten worden door de geeloogpinguïn verorberd. Op zoek naar voedsel zwemmen ze tot maximaal 50 kilometer uit de kust en duiken geeloogpinguïns tot 100 meter diep. Uit ondezoek blijkt dat sommige individuen hun vaste favoriete voedselplek hebben.
Hun aantal daalt of stijgt ook door o.a. klimaatsschommelingen. Pinguïns verdragen geen al te grote hitte en vorige lente was het hier erg warm zodat er veel gestorven zijn. In het reservaat zijn de oppassers voortdurend op de loer voor natuurlijke vijanden. Schapen houden de weilanden kort zodat de pinguïns gemakkelijk vanuit zee naar hun nest kunnen. De geeloogpinguïn is de enige soort die aan land gaat. Om te eten, vertrekken ze s morgens naar zee en blijven daar tot hun maag gevuld is om dan langs dezelfde identieke weg naar hun nest terug te keren. Dit doen ze volledig op hun gemak. We krijgen al meteen een pinguïn te zien die als kuiken door de oppassers van het pinguïnziekenhuis is grootgebracht. Alhoewel de pinguïn al 6 maanden teruggeplaatst is, gaat hij wel vissen maar wacht nog steeds tot de oppassers hem komen voeren. We stappen verder en zien enkele zeehonden op de rotsen liggen. Door een soort tunnel stappen we tot aan een poel die dient om te pinguïns tussenin te laten afkoelen, en krijgen een groot kuiken op een nest te zien en aan de poel een moeder-pinguïn met haar twee kuikens. De kuikens lijken zelfs groter dan de moeder maar dat komt door hun overvloedige bruine dons. Dit zijn helaas de enige exemplaren die we zien want de rest zit nog op zee. Het inkomgeld wordt volledig gespendeerd aan de zorg voor de pinguïnkolonie. Gewonde dieren worden naar het pinguïnziekenhuis gebracht en verzorgd tot ze sterk genoeg zijn. In Nieuw-Zeeland zijn nog slechts 4000 geeloogpinguïns te vinden. Dit werk op Pinguin Place is dus van onschatbare waarde.
Na dit bezoek rijden we verder door tot The Royal Albatrosse Centre in Taiaroa. Op Pinguin Place hadden ze gezegd dat de laatste tour om 17.00 u. was maar gelukkig voor ons klopt die informatie niet en kunnen we om 19.00 u. nog een begeleide tour meedoen. Een enthousiaste gids geeft uitleg over deze koninklijke vogel. De albatros kan een lengte van 120 cm en een spanwijdte tot 305 cm bereiken. Zijn gewicht bedraagt zon 9 kg. Op het land is de albatros onhandig, boven zee kan hij moeiteloos wekenlang zweven. Hij zoekt vooral naar eetbare resten aan het oppervlak. De laatste jaren worden veel albatrossen slachtoffer van de lijnvisserij.
Tussen 1914 en 1919 was het bekend dat Koningalbatrossen op Taiaroa Head neerstreken en in 1920 werd daar het eerste ei gevonden. Vanaf 1937 werden pogingen ondernomen om de kolonie te beschermen tegen verstoring. Hun pogingen werden beloond in 1938 toen het eerste kuiken geboren en getogen op Taiaroa, uitvloog. In 1951 werd een voltijdse veldmedewerker aangesteld die de zorg had voor de albatroskolonie en opzichter was over de planten en dieren van het Otago schiereiland. In 1972 werd het eerste bezoekerscentrum en uitkijkpost voor het publiek geopend. Taiaroa Head, op het oostelijk einde van het schiereiland Otago, heeft de enige Royal Albatros kolonie ter wereld die broedt op het vasteland.
De vogels die gaan broeden, komen in september op Taiaroa Head aan. Het nest, dat begin november wordt gebouwd, wordt gemaakt door een vogel die op de grond zit en die met zijn snavel planten en aarde om zich heen verzamelt. Het witte ei dat tot 500 gr kan wegen, wordt gelegd tijdens de eerste drie weken van november. Tijdens het broeden, wisselen de ouders elkaar elke twee tot acht dagen af gedurende 11 weken. De broedduur van de albatros is een van de langste van alle vogelsoorten. Eens het ei uitgebroed, bewaken de ouders beurtelings het kuiken gedurende de eerste 30 tot 40 dagen en ook het voeden gebeurt door beide ouders. Bijna 12 maanden na de aankomst op Taiaroa Head, waarvan 300 dagen voor het ei en het kuiken wordt gezorgd, verlaten de ouders de kolonie en brengen een jaar op zee door voordat zij terugkomen om opnieuw te broeden. De kuikens komen tussen eind januari en begin februari uit. Het duurt ongeveer drie dagen, vanaf het moment dat het kuiken het eerste gaatje maakt, om uit de schaal te komen. Gedurende de eerste 20 dagen wordt het kuiken gevoed als het erom bedelt, daarna krijgt het drie tot vier keer per week voedsel. Als het kuiken 100 dagen oud is, heeft het dons de maximale lengte van 12 cm bereikt. Op deze leeftijd krijgt het jong grotere hoeveelheden vaster voedsel, zon twee kg per keer. Vanaf begin augustus krijgt het jong lichtere maaltijden en in september wanneer het volgroeid is, verlaat het jong het nest, oefent zijn vleugels en uiteindelijk vliegt het met behulp van een sterke wind uit. De jonge albatros zal de volgende drie tot zes jaar op zee doorbrengen en zal dan terugkeren naar dit unieke punt om een nieuwe generatie Koningalbatrossen voort te brengen.
Het zicht dat we hebben vanuit de uitkijkpost is onbeschrijfelijk. De immense vogels laten zich zweven op de sterke zeewind en spelen een onuitputtelijk spel. Enkele albatrossen zitten te broeden en blijven plichtsgetrouw op hun nest. Het is een beeld waar je stil van wordt.
We hebben enorm genoten van beide bezoeken en keren tevreden terug naar ons motel.
Vanmorgen gaan we opnieuw naar het stadscentrum. De voorstraten van het centrum zien er maar grauw en verlaten uit. In de winkelstraten is het al wat drukker. Na onze lunch in een Indisch restaurant gaan we naar het station van Dunedin. Het in 1906 gebouwde station is opgetrokken in Edwardiaanse stijl en wordt tot de mooiste gebouwen van NZ gerekend. Na de opheffing van de spoorlijn tussen Christchurch en Invercargill is de toeristische Taieri Gorge Railway nog de enige trein die hier vertrekt. Je kan er een rit van 4 uur mee maken voor 86 NZD/p.p. (ong. 55 euro). In het gebouw is veel Oamaru-steen verwerkt en de stationshal is prachtig met zijn vloermozaïeken en glas-in-loodramen. Oamaru-steen is een harde, compacte kalksteen, ontgonnen in Weston, in de buurt van Oamaru in Otago, Nieuw-Zeeland. De steen wordt prominent gebruikt in combinatie met de sterkere blauwe hardsteen.
Ook een bezoekje aan de Chinese tuin staat op ons programma. De Dunedin Chinese Garden is een voorbeeld van een late Ming, vroege Ching-dynastie Geleerden Tuin, omringd door een muur van vier meter omtrek. Een Chinese tuin is meer dan alleen een tuin in de Europese betekenis: de rotsen, waterplanten en gebouwen zijn belangrijke, symbolische elementen.
Een paar geleden is deze Chinese tuin geschonken aan Dunedin. Naast de handgemaakte houten gebouwen, beschikt de tuin over handgemaakte tegels, bakstenen en rooster-werk en met de hand afgewerkte granieten straatstenen. Het gebruik van 'meer van steen' - 900 ton ervan - vormt een wezenlijk onderdeel van de Chinese kunst uit de Tang Dynastie (600-900 AD).
Het bezoek aan de tuin is best wel een leuke ervaring, zeker als je je wat verdiept in de uitleg, die de symboliek van de tuin verklaart. Zo loopt er door de tuin een 'rivier', die de scheiding vormt tussen binnen en buiten: de dagelijkse werkelijkheid en de afgescheiden, rustbrengende binnentuin. Over de rivier koopt een zigzaggende brug, die aangeeft dat er wel altijd een verbinding tussen buiten en binnen is. De rivier loopt precies over de scheidslijn tussen yin en yang en heeft dus ook 2 bochten. Midden in de brug zit een eilandje (midden in de tuin dus), waar je tussen yin en yang zit en dus alle kanten uit kunt. Het punt van evenwicht, waar je het liefst zou willen blijven. De tuin is gebouwd in Shanghai en daarna stukje voor stukje uit elkaar gehaald en in Dunedin weer opgebouwd. Het is een tuin zoals veel werden gemaakt in de late Ming (1368 - 1644) en vroege Qing (1644 - 1912) dynastieën.
JP is nog wat gaan wandelen en ik maak ondertussen dit toch wel uitgebreide verslag. Fotos volgen zeker! Morgen verplaatsen we ons naar Twitzel, Mount Cook, onze voorlaatste bestemming in NZ.
Te Anau⦠toegangspoort tot Fjordland National Park
Tegen iets na 12.00 u. arriveren we (17/01) in Te Anau aan onze B&B. De kamer is nog niet klaar en daarom gaan we een kijkje nemen in het kleine centrum. Het is rustig in de wijk waar we door lopen en ookin het centrum zie je amper mensen. We bekijken al eens het aanbod van restaurantjes want dat zijn er heel wat. Je merkt zo dat Te Anau volledig op toerisme is ingesteld.
Onze kamer is een upstairs unit, heel mooi en ruim, met een eethoek op de veranda en een aparte bergruimte wat handig is voor onze bagage.
Helen, de gastvrouw, geeft nog wat tips voor wandelingen en voor een trip naar Milford Sound. We brengen de boeking voor een nature cruise in orde bij het kantoor van Southern Discoveries waarmee we in Queenstown de minicruise deden. Dit leverde nog 10 % korting op.
We vertrekken om 08.00 u. naar Milford Sound, een afstand van 118 km waar we toch 2,5 uur moeten voor tellen. We zijn de bussen voor. Het Fjordland National Park, waartoe Milford Sound behoort, is een van de meest regenrijke gebieden ter wereld. Milford Sound krijgt jaarlijks ongeveer 7000 mm neerslag te verwerken vooral in de periode november tot januari. De koudste maanden met sneeuw en vorst zijn mei tot augustus. De bergen zijn ongeveer 15 miljoen jaar geleden omhooggestuwd. De valleien zijn tijdens verschillende ijstijden gevormd door de uitschurende werking van gletserijs. De fjorden ontstonden doordat de zee in diepgelegen valleien overstroomde. Diepe holten vulden zich met het smeltwater van de omliggende bergen en vormden zo de grote meren Te Anau en Manapouri.
De route naar Milford Sound leidt ons door wondermooie landschappen en we zien ontelbare schapen grazen op kurkdroge weilanden. We zien dichtbegroeide regenwouden, valleien met lupinevelden, woeste beken en spiegelende meren zoals Lake Mirrors waar we even halte houden. Op dit redelijk vroege uur is het wateroppervlak spiegelglad en worden de bergen mooi weerspiegeld. We moeten ook door de 1,2 km-lange Homertunnel. Er staan lichten en een bord met de waarschuwing dat het 15 minuten duurt vooraleer het licht verspringt. De tunnel is echt 'spooky' en er is inderdaad maar plaats voor 1 auto of bus. Hierna verandert het landschap en worden de rotswanden veel steiler.
Om 10.15 u. vertrekken we met een goedgevuld cruiseschip. We smeren ons in met een speciale gel tegen de gemeen stekende zandvliegjes. De kapitein geeft heel interessante uitleg over geschiedenis en natuur en brengt het schip zo dicht mogelijk bij bezienswaardigheden zoals de mineraalhoudende rotswanden met diverse kleuren naargelang het mineraal, de watervallen, de hangende tuinen,... De Milford Sound is het absolute hoogtepunt van het Fjordland National Park. De fjord snijdt 16 km het land in en is populair vanwege de recht uit zee omhoogrijzende bergwanden, waarvan indrukwekkende watervallen in het donkere water van de sound vallen. De driekhoekige Mitre Peak (1692 m) is de hoogste berg ter wereld die direct uit zee oprijst. We zien zeehonden lui op rotsblokken liggen maar de dolfijnen die in de reisgids staan vermeld, laten zich niet zien. Er waait een frisse wind maar de zon schijnt volop en het is genieten van al dat natuurschoon. Na 2 uur varen, bereiken we onze vertrekplaats en rijden met de auto een stuk terug. JP wil na onze picknick naar Lake Marian wandelen. We vertrekken samen maar na een twintigtal minuten verdwijnt het enigszins begaanbaar wandelpad en krijgen we een 'weg' met spitsuitstekende rotsstenen die steil naar boven gaat. Ik besluit om terug te keren en ga in de auto nog wat documentatie van NZ lezen. JP komt na 2,20 u. terug en is vol van al het moois dat hij heeft gezien. Hij zegt dat het goed is dat ik niet verder ben gegaan want dat het een echt acrobatenwerk is om er te geraken.
Op onze terugweg nemen we nog wat fotos van unieke landschappen en keren terug naar onze B&B. Voor morgen staat het programma nog niet vast. In ieder geval kraken we een fles Jacobs Creek om een glas te drinken op onze 10-de huwelijksverjaardag en natuurlijk ook op onze Jona die 9 wordt.
Toen we gisteren het gordijn op onze kamer in Wanaka opendeden, merkten we dat de bergtoppen besneeuwd lagen. Een raar zicht zo midden in de zomer!
Na een lekker ontbijt rijden we naar Queenstown, deze keer niet zon lange weg. We maken een kleine omweg om de in 1888 door goudzoekers gebouwde Kawarau Suspension Bridge te zien. Vanop deze brug werd voor de allereerste keer aan bungyjumping gedaan. Er is een modern complex rond gebouwd met veel glazen wanden zodat we volop kunnen genieten van de durf van verschillende mensen.
Even verder houden we halt in Arrowtown, een vroegere nederzetting van goudgravers. In de hoofdstraat staan fraaie huizen uit de 19-de eeuw, souvenir- en andere winkeltjes en eetgelegenheden. We zien ook de restanten van een Chinese nederzetting uit de goudzoekerstijd. Veel Chinese goudzoekers en handelaars vooral uit de provincie Guangzhou waren er rond 1866 actief. Ze werden vaak gediscrimineerd en woonden daarom op enige afstand van de Europese kolonisten. Op een informatiebord staat dat Nieuw-Zeeland in 2002 officieel excuses heeft aangeboden aan China voor deze discriminatie.
Je kan 'les volgen' om naar goud te zoeken; er zijn nog steeds minuscule gouddeeltjes te vinden in de rivier.
We rijden verder na een tankbeurt en stoppen in Frankston om een stekkeradapter te kopen want degene die we van Aussie Tours kregen, heeft het begeven en anders kunnen we de laptop niet meer opladen. We vinden gemakkelijk ons motel en krijgen een mooie studio met kitchenette.
Tijdens een bezoekje aan het Infocentrum hebben we al snel door dat Queenstown leeft van de activiteiten in de lucht en op het water. De winkelstraten bestaan grotendeels uit sportkledijwinkels, juweliers en souvenirshops.
Vanmorgen zien we een stralende zon maar de bergwind is heel guur en koud. Toch besluiten we een minicruise te maken op het prachtige Wakatipumeer. Het meer met zijn z-vorm heeft schitterend blauw water, is 84 km lang en bijna 5 km breed. Het is op een na het grootste meer van het Zuidereiland. De gletsjervallei is gevuld met smelt- en regenwater en is 377 m op zijn diepst. Wegens te weinig deelnemers kunnen we pas om 12.30 u. afvaren i.p.v. 10.30 u. Het wordt een leuk boottochtje met schitterend zicht op Queenstown vanaf het water en aan de andere kant, de onbewoonde bergen met hier een daar een besneeuwde bergtop. Na de minicruise gaan we lunchen in een Ierse pub en dan ga ik met de Gondola en JP te voet naar Bobs Peak (460 m). Boven heb je schitterende vergezichten over de stad, het Wakatipumeer en de scherpgekamde Remarkables. Voor JP wordt het een mooie maar pittige klim. Behalve genieten van de vergezichten kan je op Bobs Peak ook bungy-jumpen, parachutespringen, skelteren op een bochtig circuit (The Luge) van 800 m of mountainbiken. Terug beneden gaan we naar een begraafplaats van voor 1900 waar de teksten op de stenen ons iets vertellen over de geschiedenis van Queenstown. Na de middag is de wind wat gaan liggen en nu is het nog volop zon aan een bijna wolkenloze hemel. We reizen dan verder naar Te Anau vanwaar we naar Milford Sound willen gaan. Daarvoor moet het weer wel goed zijn en dat voorspellen ze niet in die omgeving voor morgen. Gelukkig blijven we drie nachten in Te Anau en zal het hopelijk een van die dagen kunnen.
Het regende pijpenstelen toen we gisterenmorgen van Fox Glacier naar Wanaka reden via Highway 6. Het had ook de hele nacht geregend en JP maakte zich zorgen omwille van de Haast-Pas die we over moesten met dat rotweer. De wegen waren ondanks het slechte weer, goed berijdbaar. Het had weinig zin om langs de weg te stoppen om fotos te nemen want het uitzicht was volledig belemmerd door grijze regenwolken. We zullen veel gemist hebben. De Haast-Pas viel uiteindelijk heel goed mee; we hebben al ergere kronkelbanen meegemaakt. Wanaka is een klein maar tof stadje waar momenteel zon 7000 mensen wonen. Het is eventjes zoeken naar de B&B van Dennis en Deidre want in het Infocentrum gebruiken ze nog de oude straatnaam. Maar dan kennen ze JP nog niet die overal zijn weg vindt. Volgens Dennis had het sinds begin december niet meer geregend. Alles was kurkdroog. Jammer voor ons dat het net nu wel regende! We worden heel vriendelijk onthaald door Dennis die meteen voor een tas koffie zorgt met verse notencake. We installeren ons en gaan na een tip van Dennis naar het Wanaka Transport & Toy Museum. JP heeft tientallen keren herhaald: hier zijn geen woorden voor. Inderdaad, wat je daar vindt, is niet te beschrijven: speelgoed gaande van meccano, Lego, Barbie tot Star Trek, Er zijn drie grote hangars van boven tot onder propvol gestoken met oldtimers, brandweerwagens, kleine vliegtuigen, Het is zo overweldigend dat je het niet allemaal kan bevatten. Ze zijn trouwens bezig met nog een extra hangar te zetten en dat zal zeker nodig zijn. Na dit amusante en indrukwekkende bezoek stappen we nog wat rond in het centrum en gaan eten in een Indisch restaurant.
Vanmorgen is het volop zon en we kunnen niet geloven dat het gisteren nog zo slecht was. Na een heerlijk ontbijt beslissen we om een wandeling te maken naar Mount Iron. Dennis zegt dat het nogal steil is naar de top en daarom neem ik maar mijn boek mee. Inderdaad, ik voel meteen aan mijn knieën en benen dat ik beter pas. Ik heb al een paar keer Voltaren 25 ingenomen (is hier vrij te krijgen) maar wil dit toch wel vermijden. JP stapt wel naar boven en geniet volop van het mooie zicht op de bergen en op het Wanakameer. De wandeling duurt 3 uur maar na anderhalfuur is JP al terug. We rijden iets verder richting centrum en maken een toffe wandeling langs het Wanakameer. De wind is volop van de partij en bij momenten snijdend koud. Gelukkig zorgt de zon voor wat warmte. We eten onze lunch buiten aan de B&B. Dennis zegt dat hij met ons na de lunch naar zijn arboretum gaat kijken. Zijn verzameling van 150 bomen is indrukwekkend. Verschillende ervan kent JP maar andere komen niet in België voor omwille van ons klimaat. Rond de bergen duiken grijze wolken op en inderdaad, de regendruppels vallen neer. Dan maar wat op onze kamer gebleven en vanavond terug naar het centrum voor een lekkere maaltijd in een toffe zaak.
Op weg van Greymouth naar Fox Glacier stoppen we in Hokitika want zoals de moteleigenares ons had gezegd, is dit de laatste plaats waar je grootwarenhuizen vindt. We zitten dan op 22 km van Greymouth en 159 km van Fox Glacier. En ik thuis maar klagen dat ik naar Asse of Anderlecht (10 km) moet voor mijn boodschappen in een grote Colruyt te kunnen doen. J
Hokitika blijkt een aangenaam plaatsje te zijn dat langsheen de Westkust ligt. We vinden een atelier van glasblazers die bezig zijn met glas te blazen. Alles wat ze produceren, wordt verkocht. Er staan heel mooie zaken; o.a. een damspel maar in de plaats van damschijven, zijn het glazen pinguïns prachtig gemaakt maar helaas mochten we geen fotos nemen. Gelukkig kan JP nog zijn hart ophalen aan de zee die met serieuze golven, toch wat mooie plaatjes oplevert. Ook de jade (groensteen) is hier volop aanwezig in de shops. Volgens een Maori-legende werd de Polynesische zeevaarder Ngahue op een van zijn expedities belaagd door het groene watermonster Poutini. Toen Ngahue de top van de Aorangi (Mount Cook) in zicht kreeg, zeilde hij naar de kust en voer de Arahua-rivier op. In die rivier werd Poutini gedood door verwoestende stroomversnellingen en veranderde langzaam in steen. Nhague hakte er kleine stukjes van af en nam die mee naar zijn thuisland Hawaiki. De eerste Maori die zich in Aotearoa (NZ) vestigden, ondernamen gevaarlijke expedities naar de westkust van het Zuidereiland om groensteen te vinden. Ze gebruikten het om wapens, gereedschap en sieraden van te maken.
We rijden verder langs de Highway 6. Het parcours is hetzelfde als bij onze vorige tussenreizen: hier en daar kilometers kronkelende weg met nu en dan een brug waar je maar vanuit één richting tegelijk kunt rijden. Het staat wel altijd duidelijk aangegeven met een rode en witte pijl en op de weg zelf staan: give way als je voorrang moet geven aan de andere kant. We zien de bordjes van de andere grote gletsjer Franz Josef en stoppen om wat fotos te nemen. De gletsjers Franz Josef en Fox Glacier zijn de topattracties van Westland National Park. Ze omvatten samen een gebied van meer dan 4000 hectare ijs en rotsen. Beide gletsjers zijn bereikbaar via een weg en wandelpaden, maar ook per skivliegtuig of helicopter. We vinden heel gemakkelijk ons motel in Fox Glacier en krijgen een moderne en recente studio met minikeukentje en gelukkig hebben we hier wel een goede internetverbinding. Er is zelfs een klein terrasje met buitentafel en twee stoelen. Het is erg warm en zwoel buiten. Ik zorg eerst voor de was en het drogen ervan en we ordenen allebei onze valies. Tegen de avond wandelen we naar het piepkleine centrum waar we snel een leuk restaurant vinden. Ondertussen is het beginnen gieten en ook vannacht regende het hard. Deze morgen was het over en konden we zelfs buiten ontbijten maar een uur nadien, opnieuw bakken regen. We zijn de hele morgen op onze kamer gebleven want we konden zelfs de bergen met de Fox Glacier-gletsjer niet meer zien van de regenwolken. Tegen 12.30 u. was het iets beter en zijn we een paar km van ons motel naar het Matheson Lake gereden. Na een lekkere lunch hebben we de wandeling rond het Mathesonmeer gemaakt; een kleine twee uur stappen doorheen het bos met mooie planten en bomen die enkel aan de Westkust te vinden zijn. JP is nog wat gaan wandelen maar ondertussen heeft het hier weeral gegoten. Westland, ook wel Wetland genoemd, staat bekend om zijn grijze, laaghangende bewolking en vele regendagen. Als het gevolg daarvan heeft het park een unieke fauna en flora. Behalve een overaanbod van touroperators die helicoptervluchten en gletsjerwandelingen aanbieden, accommodaties en restaurants vind je weinig anders in Fox Glacier.
Morgen rijden we naar Wanaka, een rustig stadje dat enkel in de winter overspoeld wordt door skiërs en snowboarders van over de hele wereld. Gelukkig voor ons is het nu zomer (alhoewel?)
Het weer is zonnig als we Monaco-Nelson verlaten. We rijden via Highway 6 richting Punakaiki. De wegen zijn goed met hier en daar veel bochten en zelfs nu en dan een eenvaksbaan als we door de heuvels rijden. We merken meteen dat we gearriveerd zijn want hoewel we weinig tegenliggers zagen onderweg, staat hier toch wat volk. Via een goed verzorgd wandelpad met langs alle kanten weelderige begroeiingen komen we bij de Pancake Rocks, een bizarre rotsformatie die er uit ziet als lagen pannenkoeken. Ze zijn de hoofdattractie van het Paparoa National Park (opgericht in 1987). Het eeuwenlange spel van wind en golven gaf het zachte afzettingsgesteente bizarre vormen. Bij vloed en zware deining spuit er wit schuim uit diverse blowholes maar dat fenomeen hebben we helaas gemist.
Na dit prachtig stukje natuur rijden we verder naar Greymouth. Dit is een klein plaatsje en volgens ons, enkel goed als korte overnachtingsstop want er is weinig te beleven. We installeren ons in het motel en rijden dan terug naar het centrum. Het valt ons op dat de benzine (Regular 91) hier minimum 6 dollarcent per liter duurder is dan alles wat we al gezien hebben. Na een wandeling in het kleine centrum en een bezoekje aan enkele Green Stone-shops, gaan we eten in een tof restaurant. JP is naar het strand om nog wat fotos te nemen en ik doe een poging om de blog te uploaden want de internetverbinding laat te wensen over op onze kamer. Morgen rijden we naar Fox Glacier waar er heel wat meer te zien en te beleven valt.
Vandaag hadden we heel mooi weer: niet continue zon maar wel een aangename temperatuur. Heb voor het eerst een zomerkleedje kunnen aantrekken! We zijn naar Nelson gereden en hebben enkele mooie parken/tuinen bezocht. De eerste stop is heel dicht bij ons hotel, in Stoke: het Broadgreen Historic House. Het huis is gebouwd in 1855 en er woonde een Victoriaanse familie in. Het park rondom het huis bestaat uit een erg mooie rozentuin - Samuels Rose Garden - en immense bomen.
In Nelson vinden we al snel een goede (gratis) parkeerplaats en stappen dan via het Infokantoor voor een plannetje. We gaan door enkele winkelstraten en houden nu en dan halte bij originele dingen. We wandelen verder langs mooie huizen met verzorgde tuinen. De agapanthus groeit hier overal weelderig en natuurlijk ook de Pohutukawa, een boom met speciale rode bloemen. We zagen hem ook op het Noordereiland. De Kiwis noemen het Christmas Tree omdat hij rond Kerstmis volop bloeit.
Even verder komen we aan de Melrose-tuin. Er staat een prachtig huis midden het park dat als café/restaurant dienstdoet. De vroegere eigenaars hebben het als historisch pand aan Nelson geschonken. Het huis is op zijn Victoriaans ingericht. Het is gekend voor zijn High Tea-partys waar je zelfs voor moet reserveren. Op zondag halen ze hun beste Chinees porselein uit. Ondanks het prachtige interieur vallen de prijzen heel goed mee en we besluiten om er te lunchen. Een goede beslissing blijkt achteraf! We nemen zelfs nog een tea for two. Met hernieuwde kracht wandelen we verder naar Queens garden; een schitterende tuin met vijvertjes, brugjes en niet al te druk. JP had gelezen dat we vanaf daar naar het middelpunt van NZ konden. Op een bordje staat dat het nog 50 meter stappen is, maar oh wee, het blijkt een serieuze klim te zijn van 20 minuten. Het zicht boven maakt de uitputtende klim wel goed. We blijven wat genieten en dalen dan terug af.
Nog een paar zolen halen bij de schoenmaker voor JP want in zijn ene sandaal is de binnenzool aan de hiel bijna weggesleten. Vandaar naar de auto, nog een stop bij New World in Stoke en dan terug naar het hotel. Morgen rijden we naar Punakaiki, naar de Pancake Rocks en dan door naar Greymouth, zon 316 km hiervandaan, waar we slechts 1 keer overnachten.
De weersverwachtingen zijn allesbehalve goed voor die streek maar we maken er het beste van.
Kreeg gisterenavond nog een antwoord van Aussie Tours dat wat hen betreft, alles in orde is met de boeking. Ze gingen de lokale agent opbellen die dan moest het hotel contacteren. Ondertussen weten we dat er geen enkel probleem is. Het hotel had de naam verkeerd gespeld en daarom was het niet terug te vinden in het boekingssysteem. We moeten niets opleggen voor de kamer dus al bij al hebben we profijt gedaan met de verdwenen boeking.
Na een goede nachtrust zijn we deze morgen richting Richmond gereden waar we van het Infokantoor, de nodige kaarten en uitleg kregen over wandeltochten in het Abel Tasman National Park. De Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman wordt beschouwd als de Europeaan die voor het eerst Nieuw-Zeelandontdekte toen hij op 13 december 1642 als eerste het Zuidereiland in zicht kreeg. Het nationale park dat naar hem wordt genoemd, is het kleinste van Nieuw-Zeeland. Tot dit park behoren alle eilanden en riffen die tot een afstand van 2,5 km in zee liggen. Het grenst in het noorden aan Golden Bay en in het zuiden tot aan de Sandy Bay. Het Pikikiruna-gebergte met Mount Evans (1134 m) en Murrays Peak (1101 m) als hoogste toppen, vormen de westgrens. Het park wordt gedomineerd door dichtbegroeide bossen zandstranden, azuurblauwe zeeën, kloven, watervallenen grotten. Ook veel soorten (zee-)vogels leven er. Er gaan geen wegen door het park. Wij besluiten om een wandeling te maken in Marahau tot aan Appletree Bay. Het is een hele mooie wandeling van 1,30 u. (enkel) doorheen het bos. We horen onbekende vogels en krekels; helemaal stil is het er nooit. De wandeling brengt ons langs een overwegend goed begaanbaar pad; hier en daar wat kleine hindernissen en het blijft uitkijken waar je je voeten zet. Nu en dan is er tussen de bomen en struiken een uitkijkpunt waar we prachtige strandjes te zien krijgen. We komen veel andere wandelaars tegen en iedereen zegt elkaar vriendelijk goeiedag. Dat is iets wat ons enorm opvalt in NZ: de mensen zijn hier supervriendelijk en erg hulpvaardig. Onze wandeling eindigt op een mooi strand. De wind is ondertussen fel opgestoken en we zien veel grijze wolken. Op zee zijn mensen aan het kanoën, een aangeprijsde activiteit; anderen wagen een duik in het water. Lijkt me niet zo warm, vooral als je uit zee komt. We vinden een mooi plekje en eten onze lunch. Na wat genieten van het schitterende uitzicht, starten we onze wandeling terug. Vanaf een bepaalde plaats beslist JP om over het strand terug te stappen en ik ga verder langs het wandelpad. Bijna gelijktijdig komen we na 1.15 u. aan de vertrekbrug. Het doet heel raar om de plek terug te zien die s morgens onder water stond en nu bijna droog staat door de getijden. In de buurt van de startplaats ontdekken we nog een winkeltje met heel mooi houtsnijwerk zowel binnen als buiten in de tuin, juweeltjes, houten muziekinstrumenten, prachtig om te zien.
Tijdens onze terugtocht met de auto, begint het te regenen. We brengen nog een kort bezoekje aan Kaiteriteri, heel toeristisch met ook een mooi strand. Veel kinderen zwemmen en spelen in het water terwijl het toch wel serieus aan het regenen is. We zijn gaan eten in Smugglers, een heel gezellige pub/café in zeeroversstijl in Tahunanui Nelson (zie www.smugglerspub.co.nz). Behalve voor het erg lekkere eten, is Smugglers zeker een bezoekje waard voor de mooie en originele inrichting.
Ondertussen is het opgehouden met regenen en hopen we van morgen een droge dag te krijgen. Wellicht blijven we in Nelson en directe omgeving maar dat lezen jullie morgen dan wel. J
