Ondertussen ben ik al een weekje terug thuis, en ik verschiet ervan hoe snel ik me terug aanpas aan het drukke belgische ritme! Vliegen van hier naar daar, feestje in Leuven, feestje in Antwerpen, zoveel mogelijk vriendinnen terugzien per dag want hen heb ik allemaal zo lang moeten missen, overal je verhalen mogen doen en nog precies echt geïnteresseerde mensen ook Helemaal super!!
Ik heb het zo leuk gehad! Het waren een heerlijke tien maanden, maar nu terug thuis besef ik dat toch ook heel graag in ons klein Belgiëlandje ben. Ik werd dan ook opgewacht door familie en vrienden, een lekkere bbq vergezeld door een warme zon, ballonnen en slingers, een fruitmand, belgische chocolaatjes en cd's met de laatste hits op om terug voluit op belgische feestjes te kunnen dansen want op muziekvlak sta ik letterlijk tien maanden achter
Je hoort het, beter thuiskomen kan niet, maar toch zal ik Zuid Amerika voor altijd een beetje blijven missen.
Nog enkele foto's van mijn laatste tien dagen:
1. Avondje gitaarspelen bij vrienden thuis
2. Ik met Muro, de hond van het gezin waar ik verbleef, wij waren dikke vrienden
3. De mama, ik en maté
4. De mama en een vriendin des huizes
5. Typische hapjes en drankjes die zo rond 18u worden genuttigd om het te kunnen uithouden tot aan het avondeten om 22u!
6. De papa die twee uur supervisie moet houden over dit vlees, veel werk dus maar het loont wel de moeite, het was superlekker!!
Aiaiai, zit een pijnlijk afscheid van Latijns Amerika er weer aan te komen! Zie ik net op mijn eigen blog dat ik over twaalf dagen thuis ben...
Maar we hebben het zo goed gehad!! China op een heerlijke manier afgesloten:
- het olympisch dorp bezocht, overdag én 's nachts, en we waren het erover eens dat het met al zijn verlichting 's nachts nog veel indrukwekkender is. Leuk om het vogelnest te bezoeken waar onze meisjes de Belgische eer toch nog hebben weten te redden in 2008.
- een chinese opera 'genoten', waar we het een uur hebben volgehouden maar dan toch zijn gaan lopen Het begon best grappig; we hadden vanwege de toonhoogte na een hele tijd pas door dat er een man aan het zingen was, waarna de vrouwen antwoorden in zo mogelijk nog hogere noten. Volgens mij kwam het erop neer zo schel mogelijke tonen uit te stoten, proberen boven je tegenstander uit te krijsen, en zo goed mogelijk een kat te immiteren zoals je die weleens hoort 's nacht als ze in een zwaar gevecht verwikkeld zijn. Echt, het was gegil, het waren korte hoge klankuitstoten en dit dan begeleid door een prachtige kakafonie van deksels die zo hard mogelijk op elkaar worden geslagen. We waren letterlijk lichamelijk uitgeteld toen we de taxi terug naar huis namen!
- en nog gesmuld van onze favoriete chinese gerechten, waaronder 'dim sum' of 'dumblings', noodles (uiteraard), inktvis en groentjes China: lekkerrrrr eten!
En toen, na zes maanden samen op schok, zes maanden samen slapen, koken, drinken, eten, lachen, huilen, kibbelen, ziek zijn, veel te lange bus- en treinritten nemen, mountainbiken, stappen in de bergen, de ene keer gapend en de andere keer geïnteresseerd musea bezoeken, fruit eten op bankjes in parken, alle buitenlandse specialiteiten proberen, mensen uitlachen, overdosissen mojito's en black russians drinken en zoveel meer was het zover... Kristien naar den Belgique en ikzelf terug naar de andere kant van de wereld.
Niet evident om de overstap te maken van rondtrekken met een vlotte reispartner naar alleen de wereld intrekken maar... Het bevalt me bijzonder goed! In Buenos Aires werd ik opgewacht door vrienden, waar ik mijn eerste dagen rustig heb kunnen aanpassen aan het Latijns Amerikaanse ritme. Feestje en siësta hier, empanada en asado daar, terug overschakelen naar het Spaans, het maté drinken en het late uitgaan, en na enkele dagen was het tijd om op mezelf door te trekken.
Mijn eerste bestemming in mijn eentje (best spannend) was Córdoba. Oké, beetje valsspelen want hier was ik met Kristien al geweest in januari, maar vandaar kon ik pas een bus nemen naar mijn eigenlijke doel: Mendoza. Kleine stad die in heel Argentinië bekend staat voor zijn wijnvelden en bodegas. Het plan was een fiets te huren om de bodegas te bezoeken, maar ik had natuurlijk niet gedacht aan de koude temperaturen en de lange afstanden tussen de verschillende wijngaarden. Aangesloten bij een groep dus, wat heel leuk is uitgedraaid.
Rustig rondwandelen in de stad, empanadas eten, een museum bezoeken en het geluk hebben de kunstenaar daar te treffen die toevallig in België gestudeerd heeft en beter Frans blijkt te spreken dan ik (niet dat dát zo moeilijk is), 's avonds pintje drinken op café en aan de praat geraken met een groepje bompa's en daardoor veel te laat in mijn bed liggen, de andere avond asado (=bbq) eten in het hostel, vele mensen leren kennen en feestje bouwen... Als je alleen reist ben je eigenlijk niet vaak alleen. Je kiest wanneer je omringd wil zijn door mensen, door wélke mensen, en wanneer niet.
Uit Mendoza nam ik de bus richting Chili. Tijdens deze busrit werd ik uitgenodigd om mee met de chauffeurs vanvoor in het 'chauffersgedeelte' te komen zitten en maté met hen te drinken waar ik natuurlijk op inging, want maté drinken in groep is echt zooo gezellig! Ze vullen een mok met kruiden (de matékruiden), gieten er daarna een beetje kokend water bij, eventueel een beetje suiker en dan mag de eerste persoon (meestal de maker van het mengsel en eigenaar van de mok) ervan beginnen slurpen. Na enkele kleine slokjes is het al op, wordt het opnieuw gevuld met kokend water uit de thermos en is het aan de volgende. Heel straffe thee en erg bitter, waarschijnlijk daarom vrijwel altijd vergezeld door zoete alfajores, tortas of biscoches.
In Santiago de Chile kreeg ik van Edgardo, een vriend die we in januari in het noorden van Chili hebben leren kennen, een appartementje om in te verblijven zolang ik maar wou! Kon ik enkele mensen die ik heb leren kennen blijmaken door hen ook een gratis verblijfplaats aan te bieden want ik had drie kamers, lekker samen gekookt, wijntje gedronken, reisverhalen uitgewisseld... Ech tof zo'n eigen stek in een stad aan de andere kant van de wereld!
Santiago is een typische drukbevolkte grootstad, leuk om in rond te lopen en te verkennen. Maar mijn grote moment brak aan toen ik doortrok naar Valparaíso. De belangrijkste chileense havenstad waar Isabel Allende vaak naar verwijst in haar boeken en waar ik al erg lang naartoe wou gaan.
Valparaíso is nog mooier dan ik me had voorgesteld! Sinds ik hier ben is de glimlach op mijn gezicht nog geen minuut verdwenen De stad heeft iets van een sprookje; oude gebouwen afgewisseld met vrolijk gekleurde gezinswoningen, oude liften die je om de haverklap tegenkomt en kan nemen om niet elke heuvel te moeten beklimmen, prachtige grafiti everywhere, en dan de bezige haven die je van overal kan zien want de stad ligt in een soort halve kom met de haven als laagste punt (erg logisch zou het niet zijn moest de haven op het hoogste punt liggen natuurlijk, maar ik beschrijf het toch maar even ).
Vandaag het huis van Pablo Neruda bezocht, de grootste chileense schrijver aller tijden (en groot bedoel ik erg figuurlijk, want ik moest mij bukken om zijn huis binnen te kunnen) en met Tyler, een canadese jongen uit mijn hostel, door Viña del Mar en het oude gedeelte van Valparaíso gewandeld, en nu is het hier avond en ben ik mijn blog voor de laatste keer aan het bijwerken. Heerlijker kan het niet, want ik zit vlakbij een lekker warm haardvuur en word momenteel begeleid door gitaarmuziek van Tyler die Andres, de eigenaar van het hostel, gitaarles is aan het geven
Ik sluit mijn reis af in Buenos Aires, waar ik nog heel wat feestjes ga bouwen, maté ga drinken en Maaike ga terugzien! Jippie!! Heeey, ik zie jullie over twee weken allemaal terug! Dikke zoen en tot dan! Kate -x-
1. De vijf olympische mascotten zijn nog steeds grote chinese trots. En ja hoor, ze dansen!
2. Kus voor Frauke
3. en 4. De waterkubus en de grote toren by night
5. Ik had beloofd een kippenpoot te eten voor we China zouden verlaten, dus ik hing eraan vast Smaakt helemaal niet slecht, maar het heeft toch even geduurd voor ik eraan ben begonnen!
6. Peoplefitness: geweldig concept van China! Je vindt in elke stad om de 100 meter een fitness in de straat, zodat ook de minder rijke mens zijn die dag binnengeschrokte noodles kan verbranden.
7. De vertrekhal vlak voor ik op mijn vliegtuig naar Argentinië stapte
8. Bodega in Mendoza
9. In het centrale park van Mendoza worden allemaal gratis sporten in openlucht aangeboden. Elke zaterdagavond is er om 17u dansles. En die dames gingen ervoor zene! En terecht: ze zetten daar twee lekkere venten vanvoor op het podium die de shakende vrouwen oppeppen door ' Fuegoooooo!' en 'Impresionanteeeee!' te roepen, kiezen de meest opzwepende muziek uit en zorgen op die manier voor toch een 200tal zwetende vrouwen die zich gedurende 60 minuten de zwoelste en sensueelste danseressen ter wereld wanen. Heerlijk om zien, ik stond er bijna tussen!
10. Las montañas de Mendoza
11. Fiesta!
12. Museum in Santiago
13. Santiago in den donkere
14. Met Sandra en Peter op 'mijn' appartement
15. Atardecer in Valparaíso
16. ´s Morgens met een tas koffie in de hand op het balkon van ons hostel
17. en 18. Kuieren door de straatjes van Valparaíso
19. Zonsondergang Viña del Mar
20. Zo zijn de straten hier versierd
21. Met Tyler champignons aan het snijden voor mijn laatste avondmaal (in Valparaíso)
China is een heerlijk land om te reizen! Al kan een grote portie geduld je wel helpen
Na een maand China kunnen we in het chinees tot tien tellen, 'hallo' en 'danku' zeggen. Plaats daarbij dat ze hier zelfs in de grootsteden amper Engels spreken en je kan je voorstellen hoe vlot wij hier communiceren! Het grappige is dat zij veronderstellen dat wij chinees spreken. Als ze dan uit onze verwarde gezichten kunnen afleiden dat we het echt niet verstaan denken ze de taalbarriere te kunnen oplossen door chinese karakters (ideogrammen) in de lucht te schrijven. Als ze merken dat we ook die tekens niet kunnen lezen, geven ze meestal ontgoocheld hun poging vriendjesmaken op.
We vinden het ontzettend lieve mensen de chinezen, zowel in de grote steden als in de kleinere dorpen. Dit is buiten het openbaar vervoer of een chinees in groep gerekend. Als we in de verte een groep chinezen zien aankomen, allemaal mooi met een felgekleurd petje op, het vlaggetje van de gids aan het volgen, maken we meestal dat we daar zo snel mogelijk weg zijn. Geraken we toch in zo'n groep verstrikt is het ieder voor zich en worstel je je jezelf het best zo snel mogelijk door die alles fotograferende, luid gillende, duwende massa, of je wordt helemaal gek! Ook de metro nemen lijkt vaak een strijd op leven en dood, ze duwen en trekken om toch maar een plaatsje te kunnen bemachtigen. Dit is vooral grappig als je weet dat er om de twee minuten een nieuwe tram stopt. Eenmaal op de tram is het de bedoeling dat je zo snel mogelijk een zitplaats verovert. Vanuit hun ooghoeken speuren ze alle zittende mensen af op zoek naar enige rechtsta-beweging om dan zo snel mogelijk daarnaar toe te kunnen snellen om desnoods nog net voor een zwangere vrouw op het bankje te belanden. Soms doen we voor de grap mee, waarbij we enorm veel plezier hebben plaatsen van de chineesjes af te snoepen Ook voorsteken is iets dat ze niet kunnen laten, maar wij zijn telkens zo vriendelijk om de verstrooide mensen te wijzen achteraan de rij waar wij ook deel van uitmaken, te mogen aansluiten.
De meisjes gaan hier gekleed in om ter schattigste kleedjes. Als het maar roze is, schattig en fluffy, met kraaltjes of pareltjes bedekt en dit dient dan combineerd te worden met hoge hakken. Roze uiteraard. Als ze lachen doen ze dit schattig, als ze eten doen ze dit schattig, en ook voor een foto poseren doen ze uberschattig. Alle dochtertjes gaan hier gekleed zoals wij onze kinderen als prinses op carnaval naar school zouden laten gaan. Drie jaar, maar ze hebben een handtasje of toverstokje in hun hand en hakjes aan. Als ze maar schattig zijn!
Toen we in Shanghai aankwamen na een treinrit van 23 uur, werden we hartelijk ontvangen door Lieve en Jan, de ouders van een vriend van Kristien die daar drie jaar wonen voor Jan zijn werk. Een luxueus, gezellig appartement met eigen badkamer stond ons op te wachten. Dit konden we enorm apprecieren na de slaaptrein van de nacht daarvoor. Dat was weer een ervaring! We deelden een treinwagon met zo'n vijftig chinezen en een voor een gingen ze zich wassen in het badkamertje en kwamen ze in hun pyama terug De 23 uren gingen eigenlijk heel vlot, we waren in Shanghai voor we het wisten.
Eerst Shanghai wat verkend, nadien met collega's van Jan een waterstadje op een uur rijden bezocht. Hier kan je je een soort Venetie bij voorstellen, heel mooi maar vrij toeristisch. Shanghai is een prachtige stad die volop in opbouw is voor de Expo 2010 waardoor heel de stad soms een grote bouwwerf leek. Alle kleine oude huisjes worden stilaan allemaal gesloopt en in ruil mogen de mensen een nieuwbouwappartement huren enkele kilometers verderop.
Enkele dagen kunnen genieten van de luxe een appartement te hebben om naar terug te keren na een daguitstap, een lekkere huisgemaakte spaghetti of biefstuk, een pot choco voor het ontbijt, een filmpje in de zetel voor het slapengaan... Pas dan beseffen we hoe hard we de luxe van thuis missen!
Vanuit Shanghai naar het kleine Suzhou gereisd dat bekend staat voor zijn prachtige tuinen. Van daaruit de grote vergissing begaan een treinticket te kopen voor een nachttrein met zitplaats. De slaapplaatsen waren uitverkocht en Peking riep ons, onze laatste lange verplaatsing, het zou allemaal wel meevallen... Wrong!! Er wachtten een harde zitbank, heel veel noodles en bijgevolg ook veel smakkende en slurpende mensen, zweetvoeten en sigarettenrook op ons. Het was heerlijk 24 uur later verlieten we volledig afgepeigerd onze treinwagon op zoek naar een gezellig hostel dat we gelukkig snel vonden.
Momenteel bevinden we ons dus in Peking, hoofdstad van het immense China en het bevalt ons hier uistekend! We hebben de verboden stad, het Tiananmenplein en de Chinese muur al bezocht en hebben ook een driedaagse uitstap naar Chengde gemaakt waar zich een ongelooflijk groot park (met loslopende reeen en herten) en veel indrukwekkende tempels bevinden. Het olympisch dorp, enkele avondmarkten, een fietstocht en goedkope voetmassages staan nog op het programma.
Woensdagnacht vertrekt Kristien naar huis om daar verenigd te worden met haar grote liefde en rest mij nog een maandje om terug te keren naar het prachtige Zuid Amerika. Ontdekken wat het alleen reizen geeft, kan interessant zijn voor de toekomst Ik beloof jullie nog een verslag in juni, maar voor diegenen die het graag al in hun agenda noteren, vanaf 24 juni bevind ik mij terug in Belgie!
Hele dikke kus, Kristien en Kate
Foto's: 1. Shanghai by night
2. Noodles en dim sum in een kraampje op straat. Het eten in China is zoooooooo lekker!! De Chinees in Antwerpen gaat nooit meer hetzelfde zijn
3. Deze krekels kan je kopen op verschillende markten. Ze geven geluk en je kan er ook goed geld mee verdienen door ze tegen elkaar te laten vechten. Ze zijn hier gek op gokken en kaartspelen. Als Kristien en ik het spel UNO bovenhalen vinden ze ons helemaal te gek en komen ze allemaal nieuwsgierig over onze schouder meekijken
4. De TV-tower op Pudong, het Manhattan van Shanghai
5. Sushi in het park, heel goedkoop hier! Voor dit bakje betaalden we een euro
6. Uitzicht vanop Pudong
7. Veel plezier gehad met deze goalcar in Shanghai, vooral door overal te rijden waar we niet mochten
8. In een restaurant met Lieve, Jan en Charlotte, een meisje die daar stage deed
9. Het bekendste circus van Shanghai, ze deden straffe dingen!
10. Gelakte eend, een van de favoriete maaltijden van het volk
11. Met ne koffie van Starbucks in de hand kom je door het hele land
12. Een park in Suzhou
13. 14. 15. en 16. De verboden stad
17. Dim sum in een chinees eetstalletje
18. Het park van Chengde
19. Alle kleine kindjes hebben hier een bloot poepeke, echt een gat in hun broek vanachter zodat ze eender waar en wanneer een plasje kunnen doen. Zo houden de mama's hun kinderen dan vast, is hier heel gewoon, enkel wij kijken daarvoor om
20. Ze eten hier zoooooooveel en blijven toch mager! Wij ontdekten dat dit door de gezonde mais- en erwtenijsjes komt. Als je soep invriest en dan probeert op te eten, zo smaken ze.
21. 22. 23. en 24. The great wall!
Zoals de chinese meisjes van ons afscheid nemen (uitgesproken op heel hoge, bijna gillende toon): Byebye!!!
Wooooooooow Hongkong!!! Wat een indrukwekkende stad! Zo futuristisch dat zelfs Belgie precies nog in de 20e eeuw leeft
Alles is perfect in orde en zo goed geregeld, dat we het vaak amper konden geloven. Er leven zovele mensen in deze stad, dat Hongkong genoodzaakt is zelfs ondergronds leefruimte te creeeren. Samen met alle dubbele netwegen boven de grond, bruggen, liften, roltrappen, nieuwe chique flatgebouwen en kantoren, geeft dit een ongelooflijk moderne en onwerkelijke indruk. Hierdoor kan er ook vlot openbaar vervoer voorzien worden. Je kan kiezen uit metro, bus of tram, maar wat je ook kiest, snel op je bestemming geraak je altijd. Hierdoor hebben de meeste mensen geen auto nodig, wat op zijn beurt zorgt dat de bussen zich nog gemakkelijker kunnen verplaatsen. Het zich daar goe ineen
Wat ons opviel was dat er in heel Hongkong geen enkel huis te vinden is. Enkel flats. De meesten zijn al gerenoveerd, en de gebouwen die er toch nog een beetje vervallen of ouderwets uitzien (zoals het gebouw waar wij in verbleven op Nathan Road, hehe), staan op het renovatielijstje voor de komende maand, daar ben ik van overtuigd Ook als we wat rondstapten weg uit het centrum, kon je de stad amper betrappen op oude gebouwen die aan hun lot worden overgelaten. Alles moet in orde zijn, en dat blijkt het eigenlijk ook te zijn. Je kan eender waar in Hongkong rondlopen, je zal nooit verdwalen. Overal hangen plannen en mappen, zodat je je overal kan situeren. Zeker voor mensen met een minder ontwikkeld orientatiegevoel (en nee, ik voelde me niet persoonlijk aangesproken ) is dit handig..
Tussen de flats is er zoals het een perfecte stad betaamt, ruimte voorzien voor sport en ontspanning. Als ze beslissen ergens een zwembad te voorzien, vinden ze blijkbaar dat er eigenlijk evengoed vijf zwembaden kunnen komen. Zodat de mensen zeker niet te klagen hebben zeker? In elk deel van de stad is er ook een prachtig park aangelegd, uiteraard voorzien van keurige zitbanken, vijvers met de prachtigste vissen, mooie afgereden grastapijten, flamingo's, een vogelreservaat, om de vijf meter een vuilbak, enz enz. Geen stukje onkruid te bespeuren! Er zijn sportvelden voorzien midden in het drukke centrum, plaatsen voor yoga en Tai Chi, een loopbos.. Ideaal voor de zakenmens, die na de werkuren zijn kantoor kan uitwandelen, zich vijf meter kan verplaatsen en in een recreatiewalhalla terechtkomt!
Alle winkels zijn hier van 7u tot 23u open, zodat de mensen die de ochtenshift hebben 's avonds overal nog terechtkunnen en nog lekker kunnen gaan shoppen en de mensen met de avondshift net omgekeerd. Alles is hier op consumptie gericht. De mensen werken, en geven hun geld precies het liefst zo snel mogelijk uit, want overal vind je winkels, winkels en nog eens winkels. En restaurants. Doordat er in de straten tot heel laat veel te beleven viel, hielden we er in Hongkong zowaar een nachtleven op na! De eerste week in onze reis denk dat we elke nacht pas na middernacht in ons bed lagen
Uiteraard hebben we het in Hongkong met al die luxe erg naar onze zin gehad We hebben geprobeerd ons helemaal in te burgeren door zoals een echte chinees te gaan zwemmen, te gaan winkelen, veel te gaan eten en zelfs naar het plaatselijke pretpark 'Ocean Park' te gaan. Ook dit pretpark was voorzien van roltrappen om je te verplaatsen en veel dieren. We hebben zelfs een dolfijnen- en zeeleeuwenshow gezien (nostalgie naar de goede oude tijd van de Zoo van Antwerpen )!
Na Hongkong was het tijd om wat meer van het landelijke China te zien, en trokken we door naar Guangzhou, wat in het nederlands bekend staat als Kanton. Heerlijk om op de plaatselijke drukke marktjes rond te lopen en je plan te moeten trekken met gebaren, want zij verstaan geen woord van wat wij zeggen en wij hebben geen idee van wat zijn ons proberen uit te leggen Levert soms extreem grappige situaties op! We genieten er ook van lokale restaurantjes binnen te stappen, waar we dan bezien worden alsof we van een andere planeet komen, en iets aan te duiden op de chinese menukaart terwijl we geen idee hebben wat we bestellen Hierdoor krijgen we telkens iets anders voorgeschoteld, meestal heel erg lekker! We kunnen niet altijd ontcijferen wat er allemaal in ons eten zit maar misschien is dat maar beter zo...
Nu bevinden we ons in het stadje Yangshuo, waar we ons drie dagen volledig hebben toegewijd aan de kunst van het Tai Chi. Dit is een sport waar je aan de hand van rustige bewegingen, volledige controle leert krijgen over je lichaam. We hebben gemerkt dat de sport een enorme coordinatie en lenigheid vereist. En conditie, amai, want na tien minuten stonden wij daar al te zweten en te puffen Kristien volgde thuis al een Tai Chi cursus terwijl ik nog een groentje was, maar toch was de cursus voor ons allebei een uitdaging, want Tai Chi is een sport die je nooit perfect kan uitvoeren, je bewegingen kunnen altijd nog verbeteren en verfijnen. Na drie dagen intens sporten, gezond eten en op tijd naar bed, voelen we ons weeral heel wat fitter, een leuk gevoel. Nu kunnen we er weer eventjes tegen
Van hieruit vertrekken we naar Guilin, om van daaruit een trein te nemen naar Shanghai. Volgende update vanuit Shanghai of Peking! Groetjes!
(vergeef het me dat ik geen trema's en accenten plaats, maar ik kan ze niet terugvinden op het chinese toetsenbord )
Foto's:
1. Het culturele centrum van Hongkong: kunstmuseum, wetenschapsmuseum, ruimtemuseum... En allemaal gezien he!
2. Hongkong is een stad met teveel inwoners op een te kleine plek, dus bouwen ze boven de grond en onder de grond leefruimte bij Auto's kunnen meestal kiezen tussen rijden onder de grond, het normale wegdek of bruggen en rijbanen boven de grond. Voetgangers hebben maar twee voetpaden, ofwel de begane grond ofwel een loopbrug tien meter hoger. Als voetganger moet je een goed conditie hebben, want vaak moet je veel rondlopen om aan de overkant van een straat te geraken!
3. Om de verwarring van het snelle verkeer een beetje onder controle te houden duiden ze wel aan in welke richting je als voetganger moet kijken om niet onder een auto of dubbeldekbus te sukkelen.
4. Hongkong Island by night
5. Bank Tower op Honkong Island
6. Sze, een vriendin van Peng die we in Peru hebben leren kennen was zo vriendelijk ons rond te leiden in HK en enkele plaatselijke bars te laten zien. Noodles met groenten en vlees in dat we niet konden benoemen, zoete dessertje met grappige texturen en kleuren, ...
7. en 8. Uitzicht vanop Victoria Peak op Hongkong Island
9. Mooie winkels in Hongkong Let op de wafel die ik ben aan het eten. Ziet er grappig uit, maar is lekkerrrr!!
10. en 11. Typisch Hongkong: volgebouwd, maar toch plaats voorzien voor een park en voetbalvelden!
12. De Tin Hau tempel, binnen vol, maar dan ook echt vol wierook!
13. Sushi!! Oke, niet helemaal chinees, maar te lekker om over te slaan die verse vis!
14. Ocean Park, pretpark op Hongkong Island
15. en 16. Flamingo's en andere vogels, IN het pretpark!
17. De Meir van China
18. We kozen het vierde geloof ik
19. Dan krijg je iets op je bord, meestal heel lekker. De spinazie kan niet verser zijn, was net gekocht en lag te drogen in de winkel op de grond!
20. Mei, de hoofdleerkracht van de Tai Chi school. Het was prachtig om haar bezig te zien, nog nooit iemand tegelijkertijd zoveel kracht en elegantie zien uitstralen!
We worden hier elke dag keihard met onze neus op het feit gedrukt dat we rotverwend zijn! Doordat Nepal het al zo lang zonder regen moet doen (in sommige streken hebben ze al acht maanden geen druppel gezien) en het land zo afhankelijk is van de natuur, staan de rijstvelden en akkers zo goed als droog, is het waterpeil in de rivieren lager dan ooit, is er een enorm watertekort waardoor vrouwen hun dagen nu kunnen vullen met het aanschuiven in lange rijen om toch enkele kannen te kunnen vullen en kan er nog steeds maar enkele uren van de dag stroom voorzien worden.
En toch kunnen wij het niet laten te klagen als er geen fris water op ons wacht na een warme dag wandelen of durven we zuchten als de ventilators 's nachts niet werken waardoor het omwille van de warmte onmogelijk is om in slaap te geraken.
Het gaat niet goed met Nepal. Om de haverklap zijn er stakingen of wegversperringen. Niet dat je daar als toerist al te veel last van ondervindt want wij geraken overal wel waar en wanneer we willen, maar de plaastelijke bevolking houden ze tegen en zij mogen de volgende dag nog eens proberen zich te verplaatsen. We merken ook een ongelooflijke gelatenheid bij de mensen hier. Geraken ze hier vandaag niet, lukt dat morgen of overmorgen wel. En is er geen elektriciteit, dan gaan over enkele uren de lichten wel weer aan. No hurry no worry, no chicken no curry! Die Indische uitspraak halen we regelmatig nog eens boven.
Wij zijn in ieder geval drie dagen ons karma gaan zuiveren in de 'Sadhana Yoga' te Pokhara. Ons programma zag er als volgt uit:
6u: meditatie 7u: ochtendwandeling (niet te onderschatten, steeds voorzien van een stevige bergop op het einde) 8u: thee 8.30u: neuscleansing, waar ge door uw ene neusgat een lauwe zoutoplossing goot en dan kwam dat er normaal gezien langs uw ander neusgat terug uit (zie foto's) 9u: ochtendyoga, en dit alles op nuchtere maag.. 10u: ubergezond ontbijt! (eindelijk) 11u: modder- of stoombad 12u: meditatie (een heel uur "So Ham" herhalen! Mocht luidop, fluisterend of in je hoofd, wat een keuzevrijheid)
13-15u: Dal Bhat als lunch en platte rust 15u: karmayoga, hierbij werden we geacht te helpen kuisen omdat 'onbaatzuchtig werken' uw karma zou zuiveren. Deze sessie hebben we de volgende dagen vriendelijk overgeslagen 16u: chanting, waar ge enkele woorden een uur herhaald op zangerige toon, bijzonder grappig in groep 17u: yoga 18: ayurvedisch verantwoord avondmaal 19: wat napraten met de groep, samen een beetje fantaseren over snickers of een fris pintje en slapengaan
Was heel leuk, wel enorm vermoeiend. We deden echt bij elke sessie flink ons best om helemaal op te gaan in het mediteren en dit lukte ons vrij goed zolang we achter elkaar zaten. Kozen we matjes naast elkaar ging het falikant mis en schoten we bij het minste in een gibberlach, die heel moeilijk in te houden is omdat je op die momenten dan net niet mag lachen. Ook al concentreerde ik me echt, als ik in mijn ooghoeken Kristien haar schouders op en neer zag gaan, kon ik mijn lach echt ni meer inhouden. In lachmeditatie waren we dan ook bij uitstek de besten van de groep!
In Pokhara na onze driedaagse pijnigingskuur onze spieren laten losmasseren bij de 'Seeing Hands Organisation', een knap initiatief waar blinde mensen opgeleid worden tot en door fysiotherapeuten. Het project komt overgewaaid vanuit Cambodia en Singapore waar het al meer op punt staat en zorgt ervoor dat deze mensen een echte job kunnen uitvoeren, wat hier niet altijd zo vanzelfsprekend is want een handicap wordt nog vaak aanzien als een straf van God. Of Boeddha eigenlijk.
Vanuit Pokhara naar het zuidelijke Chitwan gereden, waar we het nationaal park bezochten en in een Safarilodge verbleven. Gekko's, hagedissen, kakkerlakken, muggen en zelfs spinnen (deze laatsten moet Kristien wel altijd eerst vangen voor ik ga slapen) zijn we ondertussen wel gewoon in onze kamers, maar ik was toch blij een muskietennet te zien hangen
We gingen op junglesafari: eerst in een kano door het water, nadien terugstappen door het park op zoek naar wilde dieren. We kregen enkele richtlijnen mee voor moesten we wilde dieren tegenkomen en moesten zij ons even interessant vinden als wij hen:
- bij tijgers in hun ogen kijken en hen niet je rug toekeren want dan vallen ze aan - bij neushoorns moesten we zigzaggend weglopen of in een boom klimmen - bij olifanten in een hele dikke boom klimmen - bij beren zeker geen boom inklimmen want dat kunnen zij ook want daar zoeken ze hun honing
Ik besloot dat als ik zo'n beest op mij zag afkomen ik gewoon zou gaan wenen.
We kwamen enkele neushoorns tegen, veel reeen en bambi's, olifanten en een tijger, maar deze zat opgesloten omdat hij al vijf mensjes had opgepeuzeld.
In de namiddag hebben we samen met de olifanten gebaad, wat errrrrug leuk was! We gingen op de rug van de olifant mee het water in en die vond dat dan plezant om die idiote toeristen van zijn rug te gooien waardoor we telkens in het water terecht kwamen. Een van ons was zo slim om haar mond goed dicht te houden, de ander is de dag erna aan een infuus gelegd omdat ze de hele nacht moest overgeven en diarre had. Niet moeilijk als je ziet wat ze allemaal doen in dat rivierwater. Ik denk dat er in elke druppel wel 1000 bacterien zitten
Helemaal terug hersteld zitten we nu terug in Kathmandu. Morgen vliegen we naar Hongkong! Laatste Nepalesen groetjes dus en tot de volgende!
Foto's:
1. Aanschuiven voor water, twee bidons vullen waar je gezin dan weer twee dagen mee voortkan en de dag erna terugkomen. Let op de pisstraal!
2. Zo verkopen ze hier groentjes op straat
3. We hebben het lekkerste dessertje van Kathmandu gevonden, misschien wel het lekkerste dessertje ever! Om onze gelukzalige glimlach vast te leggen hebben we wel 20 foto's getrokken, ik dacht dat eentje op de site misschien wel volstond
4. Modderbad. Modder trekt en is niet aangenaam op uw huid
5. Dit was al heel wat aangenamer
6. Neuscleansen, deed eigenlijk echt wel deugd. Achteraf bekeken.
7. 8. en 9. Roeien bij zonsondergang op het meer van Pokhara
10. Een gelukkige olifant
11. Visjes aant zoeken
12. Ook een gelukkige olifant. Schattig he?
13. In zo'n kano hebben we gevaren
14. Echt heel tof om gewoon in de natuur op minder dan 100m afstand van een neushoorn te staan. Je ziet, geen bomen in de nabije omgeving, wenen zou dus de beste oplossing zijn!
15. 16. en 17. Op de olifant, af de olifant en via de slurf er opnieuw op
18. In de namiddag met de jeep op safari
19. Dit is het lieverdje! Eenmaal tijgers de weg naar het dorp kennen en ze eenmaal een mensje hebben geproefd, komen ze telkens terug want mensenbloed blijkt zo lekker te zijn, dat ze geen genoegen meer nemen met andere dieren uit het park. Dus worden ze zo snel mogelijk gevangen. Toch is deze kat zijn record menselijke slachtoffers vijf geworden.
20. Aan het werk op de rijstvelden in een gebied waar het een beetje heeft geregend.
Nu we even elektriciteit hebben kan ik mijn blog bijwerken. Kathmandu kan momenteel niet genoeg stroom leveren om iedereen 24 op 24 van elektriciteit te voorzien, dus heeft de Nepalese overheid beslist dit te beperken tot 8u per dag. Grappige maatregel, want zo kan het voorvallen dat je 's avonds in het donker moet douchen, of 's nachts in het hotel met een zaklamp naar het toilet moet Je moet je eens voorstellen wat dit in Belgie zou geven!
Twee weken geleden vertrokken we vol goede moed op trektocht door het natuurreservaat van Langtang en het Helambugebied. Onze eerste dag bestond eigenlijk enkel uit de busrit vanuit Kathmandu naar ons vertrekpunt. Nooit geweten dat er zoveel mensen in een bus konden! Toen de bus vanbinnen vol zat - lees: overal mensen op en onder elkaar, met vieren op elkaars schoot zoals je vroeger bij de scouts wel eens deed om de onderste persoon te pesten, babytje in mijn armen geduwd dat het dan ook nog nodig vond mij onder te plassen, mensen gestapeld tot aan het dak, enz. - begonnen de mensen zich op te hopen op het dak en uiteindelijk besloten er zelfs enkelen zich aan de zijkant van de bus vast te houden, terwijl de bus langs ijzelingwekkend steile hellingen reed en bochten moest maken die niet voor zo'n bus bestemd zijn.
De volgende dag begonnen we aan het eigenlijke stappen. Het werd een zware eerste dag. Moe, maar heel voldaan kwamen we in onze eerste lodge aan, waar een fris pintje ons stond op te wachten. Omdat het eten zo lang op zich liet wachten bestelden we een tweede en een derde fles bier, dat allemaal zonder te klagen Toen we aan onze vierde fles begonnen besloten we toch even te vragen hoe lang we nog zouden moeten wachten op onze Dal Bhat. Deze maaltijd zouden we trouwens nog twee weken lang, elke middag en avond eten. Onze gids Hira zijn leuze was 'Dal Bhatpower, 24 hour, no toilet, no shower!' wat volgens hem zo ongeveer de Nepalese cultuur samenvat.
Hira moest lachen en zei dat Nepalezen het eten pas zouden opdienen als ons bierglas leeg was, want zij drinken enkel alcohol voor het eten!
De volgende dagen klommen we via het Langtangdorp naar onze laatste lodge, vanwaar we naar de hoogste piek (5200m) zouden klimmen. Moest het niet zijn dat op basis van de combinatie 'high altitude + slechte zonnecreme' mijn gezicht besloot te verbranden en voornamelijk de huid rond mijn ogen zwaar ontstoken was waardoor ik mijn ogen amper nog openkreeg. De mop dat ik met mijn Chinese integratie beter nog een maandje had gewacht werd meermaals in de groep gegooid. Humor is relatief.
Geen piekbeklimming dus, maar niet getreurd, we hadden nog een mooie week voor de boeg en met wat zonnecreme van onze Israelische vrienden konden we beginnen aan onze afdaling terug naar het beginpunt. Daar besloten we ipv de Helambu trekking te doen, naar de Tibetaanse grens te wandelen en onderweg bij Nepalese gezinnen te overnachten. Hira had overal vriendjes, wat ons goed uitkwam
In elk dorpje werden we vriendelijk ontvangen, kinderen vouwden hun handjes samen voor hun borst en riepen 'Namaste!' en volwassenen verwelkomden ons met hun vriendelijke ogen. Nepalezen hebben vaak een erg zachte gelaatsuitdrukking. Hoge jukbeenderen, een lieve blik en een eeuwige lach. Kinderen helpen hier trouwens altijd mee in het huishouden. Het is ook geen uitzondering dat je je kind uitleent aan een ander gezin tegen betaling. We hadden het niet altijd gemakkelijk met het aanvaarden van dit kinderarbeid. Het doet raar dat jij een tas thee bent aan het drinken terwijl een tienjarig jongetje naast jou de afwas is aan het doen, het huis kuist of kleren moet wassen van 6u 's ochtend tot 10u 's avonds. Doet je nadenken.
Enkele dagen flink doorgewandeld, soms in volle zon, soms in harde, harde regen. 's Avonds vaak kou gehad, zeker in de hogere dorpen. We hebben momenten gehad dat zelfs onze nep-North Face-fleece (gekocht in Kathmandu, waar je heel echt North Face-materiaal voor twee euro kan kopen) de kou niet kon tegenhouden. We ontdekten dat gewoon gekookt water enorm kan smaken, zelfs al proeft het gewoon naar het houtvuur waarop het is klaargemaakt. Het was net of je goot bij elke slok een beetje warmte in je lichaam. Heerlijk!
Maar toen begonnen Kristien haar voeten op heel eigenaardige manier helemaal te vervellen. Het leek op een grote blijn, maar dan over heel haar voeten en het vel kwam er gewoon af. Doorstappen op botinnen ging niet meer, dus moest ze de rest van de route op haar sletskes afleggen. Grappig en zielig tegelijk, want je kan je voorstellen hoeveel grip je hebt met zo'n heuse stapschoenen. Gelukkig kende Hira een kortere route terug, zodat we na een bezoek aan de Tibetaanse grens niet meer teveel afstand moesten afleggen.
Dat was trouwens een bevalling man! Eerst werden we op 3km van Tibet al tegengehouden, maar na heel wat gehoempapa kreeg Hira het toch voor elkaar dat we mochten doorwandelen tot aan de grens. Onderweg kwamen we Nepalezen tegen die slechtgezind terugkeerden, omdat de Chinese grenswacht die dag had besloten dat ze Tibet niet binnenmochten. De ene dag mogen ze wel oversteken, de andere dag hebben ze pech en wordt hen verteld morgen nog eens te proberen. Hangt af van de goedgezindheid van de grenspost. Echt geen doen toch? Via de dochter van het gezin waar we verbleven toch Tibetaase mandarijntjes en appelen kunnen kopen. Het voelde echt alsof we iets enorm fouts deden en we bezig waren met een illegale smokkelopdracht ofzo. Maar ze hebben toch gesmaakt.
Na elf dagen namen we de bus terug naar Kathmandu, en spraken met Hira af dat hij ons nog een dagje ging rondleiden in Kathmandu.
Zo hebben we gisteren de grootste Boeddhistische tempel van Nepal bezocht en ook de heilige rivier, waar lijken openbaar worden gecremeerd. De lichamen worden op een stapel hout gelegd, kleren worden verwijderd, en het lichaam wordt door de oudste zoon in brand gestoken. Erg luguber om te zien! Hira verzekerd ons dat het een hele eer is dat je asresten na verbranding in de heilige rivier worden gekieperd, ook al is die rivier bijna uitgedroogd, krioelt het daar van vechtende apen die op zoek zijn naar eten, lome koeien en voelen sommige mensen de behoefte hun kleren in die rivier te wassen! Dan sta je daar te kijken in de assen die door de lucht vliegen, naar lichamen die een voor een in brand worden gestoken. Hoe anders kan een cultuur zijn?!
Morgen gaan we ons visum voor China aanvragen, hopelijk zonder problemen, en als dat in orde is vertrekken we naar Pokhara, de tweede grootste stad van Nepal.
Nog even wat uitleg over de foto's:
1. Langtang natuurgebied
2. Na een lekkere douche (om de vier dagen, want ze hebben maar in enkele lodges een douche!) bij het vuur een thee drinken. Gezellig!
3. Net begonnen aan de afdaling. Mijn gezicht volledig ingepakt om de schade alsnog te beperken.
4. Een vrouw die de groentjes voor onze Dal Bhat aan het snijden is. Dal betekent soep en Bhat betekent rijst. En dat eten zij dus heel hun leven, elke middag en elke avond! Wij probeerden ons mooi aan te passen door dit ook te eten en ook elke ochtend Tibetan bread met een eitje te bestellen zoals zij doen, maar na twaalf dagen hadden we het helemaal gehad! Terug aangekomen in Kathmandu hebben we ons ter compensatie eens goed verwend door in een lekker Italiaans restaurant alles te bestellen wat ons lekker leek. Een wereldreis heeft zijn grenzen
5. Langtangdorp
6. Akkerbewerking zoals het bij ons, euh, ... eeuwen geleden werd gedaan? Harde werkers zijn het, en alles zonder klagen, dag in dag uit.
7. Met hout zijn ze op grote hoogte heel zuinig
8. Hier worden mensen Boeddhistische mensen in begraven. Je moet om die graven telkens langs links voorbij lopen, anders breng je ongeluk aan de doden en aan jezelf. Tegen de Tibetaanse grens, in de kleine bergdorpjes zijn de mensen allemaal Boeddhistisch, terwijl deze godsdienst maar voor 9% voorkomt in Nepal. De rest is Hindu, zoals in India.
11. We hebben een kip geslacht omdat we na 9 dagen rijst en groenten hunkerden naar een stukje vlees! We mochten onze haan zelf kiezen Hier heeft Hira hem gevangen, want het was (nog) geen kieke zonder kop, die het op een lopen zette omdat hij goed genoeg besefte wat we van plan waren.
12. Smul smul.. Onze gids en onze porter aten de deeltjes van de kip op die wij overlieten omdat we het niet eetbaar vonden. Dit wil zeggen: pootjes met bot en al, nek, hals, kop, kam, ... Enkel het snaveltje en de teentjes bleven over. Je hoorde het bot kraken in hun mond, ongelooflijk! ' Hihi, Nepali way' giechelden Hira en Karzhang.
13. Mais aan het drogen
14. Mooie kindjes toch!
15. Hier waren ze een weg aan het aanleggen, daar moesten we dus over. We hebben onze witte vriendschapssjaaltjes aan, die we kregen van een gezin als bedanking omdat we bij hen overnachtten!
16. Rijstvelden
17. Hira, ik en onze porter (24 koppen kleiner dan ik, maar wel onze grote zak aan het dragen )
18. en 19. De Boeddhistische tempel
20. en 21.Kaarsjes als offer en vlaggetjes die je overal ziet, ter ere van Boeddha
22. Daar worden de mensen dus gecremeerd. Bij de persoon rechts zijn ze bezig met de allerlaatste afscheidsrituelen, de persoon in het midden is net aangestoken en de persoon links is bijna helemaal gecremeerd. Alle kasten mogen hun geliefden hier cremeren, maar het kost wel wat geld.
23. Toeschouwer. Volgens Hira brengen veel mensen hun tijd hier door, kijkend, zittend, terwijl ze zich vragen stellen over het leven en de dood.
24. Als je de lonely planet van Nepal bekijkt, zal je zien dat onze centrale vriend hier op de voorkaft staat!
Of het nu de steden op zich waren, of of wij ons ondertussen beter hadden aangepast, de steden die we aandeden na onze dromedarissafari waren opvallend aangenamer.
We konden echt genieten van de dakterrassen vanwaar je telkens een prachtig overzicht over de hele stad hebt en de heerlijke ginger-lemon-honey-teas die echt geen geld kosten! We vonden bovendien restaurantjes met uitgebreidere menukaarten, verminderden het contact met onze taxichauffeur -die nog steeds op professionele wijze wist het bloed van onder onze nagels te halen- door langer op eenzelfde plek te blijven en we werden helemaal vrolijk door de vele kleuren in de klederdracht van de vrouwen. Het rondreizen ging vlotter, we leerden India beter en beter apprecieren.
We weten ondertussen ook dat een brommertje eigenlijk een vijfpersoons-voertuig is en dat je tijdens zo'n rit heus niet hoeft te wachten met borstvoeding te geven. Gewoon een kwestie van je evenwicht bewaren. Ook het mannelijke aspect van de Indische cultuur hebben we grotendeels doorgrond: Je mag elkaar innig vastpakken, aaien, lieftallig door elkaars haren gaan of elkaars nek masseren, hand in hand lopen (en vingertjes gekruist), zelfs samen in het gras liggen met in elkaar verstrengelde armen en benen. En ondertussen natuurlijk naar vrouwen lonken Terwijl wij dachten: "Goh, knap toch wel dat homo's zo geapprecieerd worden in deze cultuur", blijkt het gewoon de normaalste zaak van de wereld te zijn dat mannen op die manier laten zien wie hun beste vriendjes zijn. Toch wel even wennen als mannen omarmd naar je fluiten!
Terug in Delhi was het tijd om afscheid te nemen van Wim en van India. Waar we het meest om treuren laten we in het midden
Met enige vertraging kwamen we aan in Kathmandu. Samen met een belgisch koppel namen we een taxi naar een mooi hotelletje, waar een Hollander ons meteen op sleeptouw nam naar het centrum van de stad. Hij kent de stad erg goed en had er plezier in ons zijn leukste plekjes van de stad te laten zien. En wat een rust in de straten! Ik begon zelfs bijna het geclaxoneer te missen. Bijna.
Twee dagen op ons gemak de Nepalese hoofdstad verkend, tempels bezocht, terrasjes gedaan, wat gewinkeld, door de gezellige straatjes gewandeld, ... Mja, Nepal bevalt ons uitstekend
Komende twee weken ga je geen contact met ons kunnen hebben, want we gaan een dertiendaagse trektocht door het Langtanggebied maken. Zal wel zwaar worden, maar onze zak wordt in ieder geval voor ons gedragen door een gids/porter. Hihihi, welle ni stoem zene
Als we terug zijn, zeker een nieuw verslag!
Groetjes!
1. Uitzicht van op een dakterras in Udaipur
2. In tempels behoren vrouwen op zijn minst hun schouders en knieen te bedekken. Heb je geen truitje bij krijg je een prachtig soort pyama, wat heel mooi is
3. Tempels van de prostituees. Zegt genoeg
4. Ik en de heilige trotter
5. De schommel van een zekere Maharadja, vraag me niet meer dewelke
6. Plekje in het gebouw van diezelfde Maharadja
7. Kraampjes vol kleurtjes
8. Een nepalese slager
9. Papayaverkoper
10. Nepalees kindje
11. Gedroogde visjes, een plaatselijke specialiteit
12. Deze lieve Hollanders hebben ons op het vliegveld vele euro's voorgeschoten om ons visum te kunnen betalen, daar de enige ATM kapot was en we anders dik in de problemen hadden gezeten. Toen we de volgende dag naar hun hotel gingen om hen terug te betalen, nodigden ze ons mee uit aan tafel in hun chique hotel. Pintje gedronken, verhalen uitgewisseld en enorm gelachen. Leuke avond!
13. Centrum van Kathmandu, Durban Square.
14. Durban Square. Vroeger werden hier de koningen gekroond, je kan voelen dat het een belangrijk centrum is geweest
15. Lekkere fruitjes te vinden hier!
Goed, wij kruipen in ons bed, want morgen moeten we vroeg uit de veren! Kus!
'Wat een drukte!' was onze eerste indruk van India. Een land met 1103 miljoen inwoners.
De straten in Delhi vullen zich van `s morgens vroeg tot `s avonds laat met ongeduldig claxonerende auto`s, riksja`s en brommertjes, lome koeien die goed genoeg weten dat ze hier heilig zijn en daar dik misbruik van maken door overal in de weg te gaan liggen, dromedarissen, paarden en olifanten die overvolle karren voorttrekken en voetgangers die zich proberen door die massa te murwen zonder tenen kwijt te geraken. Ongelooflijke chaos, en toch ergens ook gezellig.
Verkeer rijdt hier zoals in Engeland aan de linkerkant van de weg, en vooral in de bochten geven chauffeurs graag veel gas (vinden ze spannend ofzo) waardoor ik alleen al in de taxi van het vliegveld naar ons hotel tien keer heb gedacht: "Ja, die mensen (of die honden) daar rijden we gewoon plat, kan niet anders..." Nu kan ik echter wel zeggen dat dit went. En blijkbaar is iedereen (mens en dier) hier goed getraind in op de allerlaatste seconde een auto ontwijken.
India is een vuil land. Heel vuil. De eerste dagen bleven we ons verbazen over hoeveel armen er op straat lagen en, aan hun huizen te zien, hoe arm de gemiddelde mens wel niet moest leven. Ondertussen vermoeden we dat dat de gewone levensstandaard is en zij gewoon minder belang hechten aan hygiene en ordelijkheid. De mensen leven praktisch op straat en het betekent niet omdat je een bed op straat ziet staan dat de eigenaar daarvan perse arm is. `s Nachts koelt het hier niet hard af en hierdoor kan je vaak bedden op hun daken of voor hun huizen zien staan. Toch is het een erg arm land, met groot contrast tussen arm en rijk. Je kan hier een gezin aantreffen die van een tent hun huis hebben gemaakt en vlak daarnaast de mooiste tempel, vol offers, pracht en praal.
We bezochten ook 'Old Delhi' waar het Rode Fort heel veel faam geniet. Binnen de muren van het fort leek het wel een stad op zich. Enorm groot en indrukwekkend, maar zoals zovele gebouwen in India wordt het aan zijn lot overgelaten en je ziet dat het steeds meer aangetast wordt door de tijd. Aan restauratie wordt hier nauwelijks gedaan. Is een gebouw te vervallen, bouwen ze gewoon een nieuwe tempel een beetje verderop!
Als we dachten dat we in Zuid-Amerika vaak werden nagefloten en aangekeken, waren we duidelijk nog niet in India geweest. We waren op voorhand door verschillende mensen gewaarschuwd dat we ons best zedig konden kleden, dus wij, brave meisjes zijnde met bedekte schouders en benen naar buiten. Maar zelfs met een sjaaltje rond ons hoofd bleven de mannen ons vunzig bekijken, ons naroepen en probeerden ze ons telkens aan te raken. De blikken van de mannen waren ronduit vulgair en van ongewenste aanrakingen word je ook niet echt blij. Ook Wim vond dit heel aangenaam. Omdat we ons hieraan stoorden vroegen we uitleg aan enkele mensen, maar zij verzekerden ons dat we zelfs met eskimopakken mannelijke blikken zouden aantrekken, want dat het lag aan onze huidskleur. De clue is dat ze ons zo vulgair bekijken omdat in pornofilms nooit Indische vrouwen, maar enkel Westerse vrouwen voorkomen en dus denken ze dat wij blanke vrouwen erg gewillig zijn in bed.
Die mannen ruiken dus allemaal mooi hun kans, want klagen vaak over hun eigen vrouwen. Moest ik uitgehuwelijkt worden, ik zou ook enkel voor de kindjes gaan en daarna jaren hoofdpijn veinzen zene
Nadat we in Delhi de belangrijkste tempels en musea bezochten, regelden we een taxi voor 20 dagen, die ons van stad naar stad zou rijden. Onze eerste stop was Agra, waar de Taj Mahal zich bevindt. Dit wereldberoemde monument werd vlak voor de Engelse kolonisatie gebouwd door moslimse mogols die het toen in India voor het zeggen hadden. Een heel indrukwekkend bouwwerk.
Van Agra reden we door naar Bharatpur, waar we het nationaal park en vogelreservaat met een riksja hebben bezocht. Hier hadden we ontzettend veel geluk mee, want eind maart vertrekken alle vogels naar betere oorden om de moessonregens te ontvluchten en ze komen pas in oktober terug. In dat park konden we heerlijk bekomen van alle drukte en lekker ontspannen.
Jaipur, hoofdstad van de provincie Rajasthan, was onze volgende bestemming, waar we het Holy Festival hebben kunnen meemaken. Elf maart is in heel India een feestdag, waarbij je iedereen die op straat komt mag bekladden met verf. (Noot voor de mama`s: het was een soort poeder en het ging makkelijk uit de kleren ) Tof concept! Wij mee op straat natuurlijk Eigenlijk verliep het vrij ordelijk, mensen komen naar je toe en roepen 'Happy Holy!' waarna ze een beetje poeder uit hun zakje pakken om op je voorhoofd en armen te smeren. Daarna geven ze je zelf een beetje poeder en mag je hen insmeren. Heel leuke ervaring! Enkel voor grote groepen moest je oppassen, want daar zaten vaak zatte mannen tussen die je maar al te graag overal met verfpoeder insmeerden..
Via Mandawa reden we naar Bikaner, vanwaar we onze zesdaagse dromedarissensafari begonnen. Waren we meteen ook even verlost van onze irritante taxichauffeur die ons altijd naar dure hotelletjes brengt waar hij een commissie krijgt. Steeds ambras, want wij willen zelf bepalen waar we slapen, hij dan boos, blabla ... Jammer, geen vriendje erbij.
Zes dagen van rust, harde zon en veel zand. Buitengewone ervaring!
`s Morgens opstaan met zonsopgang, een tasje Chai drinken (zwarte thee met veel melk, suiker en kruiden) en een toast eten. Indiers ontbijten zelf nooit. We hadden drie dromedarissen, de Johnny die de kar met al het gerief trok en twee vrouwtjes, ons Isabella en ons Samira (bewuste multiculturele naamkeuze!). Er kon dus steeds iemand uitrusten op de kar, want amai, op zone dromedaris zitten is niet geheel ontspannend! Blauwe plekken aan de binnenkant van de dijen, spierpijn van aan de kuiten tot aan de rug en doorzitwondjes, ... Het was het allemaal meer dan waard! We hadden een gids bij ons, Harphool, en drie kamelendrijvers, Harry, Saroewan en (de schattigste van allemaal) Bangihrat.
`s Middags en `s avonds aten we een pikante groentenmix met brood (dag 1: mmm, lekker!, dag 2 tem 6: mmm, weeral..), allemaal klaargemaakt op een klein houtvuurtje. Het was een echt slurp, smak en boerconcert! In India moet je duidelijk laten merken dat het je smaakt. Het geheel zorgde vooral `s avonds voor een echte gezellige kampsfeer. Slapen deden we in openlucht, de gids vertrouwend dat hij wist waar er geen schorpioenen zaten. Geen eentje gezien trouwens
Wisten jullie dat je kon afwassen met zand? Na het eten, borden en bekertjes gewoon uitschuren met zand en dat wordt dus effectief proper he! Die mannen hebben veel woestijntrucken.
Erg gezellige beesten trouwens, dromedarissen. Doordat ze ook vier magen hebben (familie van de kikker geloof ik) herkauwen ze een hele dag. Slapen doen ze slechts een uurtje en ze kunnen makkelijk tot zes dagen zonder water!
Regelmatig kwamen we door een woestijndorpje, of kwamen we kindjes tegen die dan riepen "bottle d`eau, bottle d`eau" (waarschijnlijk om zeker te zijn dat ze meteen alle toeristen aanspreken?). Dan doelden ze op lege plastic flessen, wat voor hen veel waard is want daar kunnen ze olie en andere etenswaren in bewaren. Voor de kindjes waren we echt een attractie. Hoorden ze ons aankomen, liepen ze meteen op ons af, heel grappig.
Na zes dagen kwamen we aan in Phlodi, waar onze dikke vriend ons met de taxi stond op te wachten om ons naar Jodhpur te brengen. Deze stad en de stad waar we nu zijn, Udaipur, zijn bij uitstek onze favoriete Indische steden. Iets meer toeristen maar erg gemoedelijk en gezellig. In Jodhpur hebben we het fort van Mehrangarh bezocht waar ze net een Bollywoordfilm aan het opnemen waren. Grappig om zien!
Nog enkele dagen India, dan keert Wim terug naar huis en vliegen Kristien en ik vanuit Delhi op Kathmandu. Volgend verslag dus vanuit Nepal!
Grtz!
1. El grande Taj Mahal
2. Zonsondergang Taj Mahal
3. Monkeytempel vlakbij Jaipur, het krioelde daar van de aapjes! Maar niet te dichtbij komen, want ze zien er schattig uit maar kunnen venijnig bijten..
4. Het vogelpark in Bharatpur
5. Olifantenfestival in Jaipur, waar het op neerkomt je olifant zo mooi mogelijk te versieren
6. Het waterfort
7. Happy Holy!
8. Rattentempel in Bikaner. De ratten liepen overal!
9. Ingesmeerd, zonnebril op, hoofddoek op, ... en we zijn vertrokken!
10. Onze gids aan het koken. (die kunnen trouwens uren in die houding blijven zitten! Moet je eens proberen..)
11. Welle aant eten
12. Rondedansje omdat ze een bottle d`eau hebben kunnen bemachtigen. Helemaal tevreden!
13. Welle net wakker
14. Dromedaris bij zonsopgang
15. Toeristeuuuhhh!!!
16. Met de kindjes van een gezin waar we verbleven (alle, in hun zandtuin)
17. Henna. Als ik jouw hand beklad, jij dan dat van mij?
18. Mooi kindje
19. Op weg naar Phlodi, dag vijf
20. Jodhpur, ofwel de blauwe stad. Zo genaamd omdat de huizen vroeger eigendom waren van de Brahmanen, die vooral de god Krishna vereerden en die heeft een blauwe huidskleur.
Gisterenavond aangekomen in Delhi, hoofdstad van India na een lange maar aangename vlucht vanuit New York. Ik moet zeggen dat het een verandering is!
Enkele uren later kwam ook Wim aan, vriendje van Kristien, die enkele weken met ons gaat meereizen. Ze leken vrij gelukkig elkaar na drie maanden terug te zien
Plannen de komende dagen zijn rustig op ons plooi komen, ons aanpassen aan het uurverschil, het klimaat en de cultuur. Tijd dus om jullie even mee te delen hoe geweldig NY was:
Door de, uiteraard heel nodige, belachelijk uitgebreide controle bij aankomst in Miami misten we onze aansluiting naar NY. Tot euforie van Lise en Katrien uiteraard. Geen gsm, geen internet, we konden elkaar dus niet bereiken ... Onze knuffels en tranen waren dus voor in de hotelkamer, waar onze vriendinnetjes op ons zaten te wachten. Ik kan je zeggen, een uitgesteld terugzien maakt het knuffelgehalte er niet minder op
We besloten op te splitsen, omdat het mijn eerste keer was in NY en Kristien daar al bijna jaarlijkse bezoeker is. Katrien liet me meteen de leukste plekjes zien, zoals Central Park, het Guggenheim museum, Madame Tussauds, Time Square, the Brooklyn bridge en the Statue of Liberty enz. Samen met Lise en Kristien zijn we een basketbalmatch -Knicks vs Philadelphia- gaan zien, wat echt een zotte ervaring was. Overduidelijk de populairste sport in Amerika!
Onse laatste avond wilden Katrien en ik zo Amerikaans mogelijk maken, waardoor MacDonalds, de musical Chicago en achteraf een cocktail met uitzicht op Time Square op het programma stonden. Heeeeeerlijke avond geworden! (Tjeeke, film al gezien?)
De drie vanzelfsprekend veel te korte dagen waren meer dan de moeite, kijk maar naar de foto's! Ook voor Lise en Kristien was het een superleuke en gevulde tijd! Na drie dagen wel beseft da we geen enkele foto met z'n vieren hebben.. Welgemeende excuses.
1. Picknick in Central Park
2. Guggenheim museum
3. Rockefeller Center, met een ijsje van Ben & Jerry's in de hand. Ge zou u kunnen afvragen waarom, want wij kwamen van 35 graden naar 0.
4. Time Square, enorm imposant, zeker by night
5. 6. en 7. Madame Tussauds, veel vrienden gemaakt
8. De grootste M&Mshop ter wereld. Ze hebben aaaaaaaalleus wat maar met die snoepjes te maken kan hebben.
9. The Knicks
10. en 11. Brooklyn bridge + uitzicht
12. Opwarmen in 1 van de 1000en Starbucks
13. De grote madam. Het was daar door de wind volgens mij minstens -10 graden!!
14. Cocktail met achtergrond Time Square. Frauke, we hebben op u getoast zene!
15. Uitzicht vanop Brooklyn laatste nacht NY
16. Toch even Winter (yep, met hoofdletter) meegemaakt!
Na vier koude dagen zitten we dus terug op temperatuur.
Zodra we de eerste indrukken van India wat verwerkt hebben, plaats ik een nieuwe update, maar ik kan jullie alvast vertellen dat er veel koeien zijn!
Brazilië is een knap land! Wij hebben maar een heel klein deel kunnen zien, maar zijn toch blij dat we ook van de Braziliaanse cultuur - lees: het carnavalgedeelte - even hebben kunne proeven.
Na Foz de Iguaçu reisden we naar Sao Paulo, de derde grootste stad ter wereld. Als je Sao Paulo wilt beschrijven is 'indrukwekkend' het understatement van het jaar. Het is een stad met erg verschillende buurten. Bijvoorbeeld het oude stadscentrum, waar zwervers en zakenmensen als een rare mix door elkaar lijken te leven. Om de 100 meter moesten we even stil staan om de stad op ons te laten afkomen en te genieten van de uitzichten. Met momenten zo overweldigend! Een ingewikkeld kluwen van verkeerswegen dat toch voor een vlotte doorgang blijkt te zorgen, arme, vaak dronken mensen overal langs en op de weg, knappe gebouwen die aan verkrotting worden overgelaten en duizenden zakenmensen die druk van hun lunchpauze terug naar kantoor rennen, ...
Een grote stad stap voor stap ontdekken is helemaal ons ding We zagen de chiquere buurten, met de Rua Oscar Freire, die bij de tien rijkste straten ter wereld behoort. Het zijn nog solden in Zuid-Amerika, waardoor de broeken nog maar 300 waren dus we hebben ons eens goed kunnen laten gaan Ook nodigde Chris, een jongen die we in Iguaçu zijn tegengekomen ons uit mee naar een voetbalmatch te gaan kijken. Tot Kristiens verbazing een heel leuke avond gehad Ook hadden we Israeliërs ontmoet op de busrit die voor ons een lekkere Israelische specialiteit klaarmaakten. En wij lieten ons graag verwennen natuurlijk Nog wat culturele highlights bezocht, uitgerust in het grote Iberapuerapark en dan was het alweer tijd om naar onze volgende bestemming te rijden.
Na wel 1000 verschillende meningen te hebben gehoord, kunnen wij het nu met zekerheid zeggen: Rio de Janeiro is méér dan de moeite waard om te bezoeken rond de carnavalperiode!
Niet enkel de Sambodromo, waar de beste sambascholen het tegen elkaar opnemen in 's werelds bekendste carnavalcompetitie is ongelooflijk om zien, maar ook de straten in Rio zijn de moeite om door te lopen. Er vinden verschillende 'blocos' plaats op verschillende tijdstippen. Hier moet je je gewoon een soort jaarmarkt bij voorstellen, waar iedereen de hele tijd loopt te eten en te drinken, maar dan in een hitte van 35 graden! Dat belet echter niemand om al vanaf 12u 's middags aan de 'cervejas' de beginnen en (waarschijnlijk mede als gevolg hiervan) zijn of haar beste sambapasjes te laten zien. We wilden écht wel mee opgaan in de sfeer, maar als wij nog maar dáchten aan onze linkervoet op te heffen om de Belgische sambakunsten te showen, waren we al bezweet van kop tot teen!
Tegen die temperaturen was echt niets te beginnen! Regelmatig moesten we onze plannen overdag wijzigen omdat we gewoon niet konden buitenkomen van de warmte. De vochtigheid zorgde ervoor dat je heel de dag zweette van kop tot teen!
Gelukkig verbleven we in een pràchtige, maar dan ook echt een pràchtige bed and breakfast! Voor deze verblijfplaats alleen al raden we jullie allemaal aan een keer naar Rio te reizen 's Morgens stond er telkens een zalig ontbijt op ons te wachten, vanuit ons raam konden we de Cristo Retendor zien die uitkijkt over de stad (zie foto's, dan herken je het beeld wel), het huis had het allermooiste uitzicht, was omgeven door een heerlijk rustige tuin, ... We zagen er telkens naar uit (de ene keer doorweekter dan de andere) terug te keren naar ons huisje!
We hebben genoten van de indrukwekkende show in de Sambodromo! Vooral ook omdat de toegansprijzen via officiële weg minstens 450 Reias waren, wat zo'n 170 betekent. Dat vonden we teveel dus gingen we gewoon op eigen houtje naar de show waar uiteraard enkele mannen hun tickets aan bodemprijzen nog probeerden te verpatsen. Voor 40 Reias hebben we de show meegemaakt Entertainment van de hoogste plank, met de prachtigste kostuums en de beste sambadanseressen ter wereld! Een perfecte afsluiter voor Zuid-Amerika...
Nu zijn we terug in Lima, waar het ons nu opvalt hoe geleidelijk we moeten geklommen zijn in de luxe (Bolivia, Peru, daarna Chil, Argentinië, Uruguay en Brazilië) want alles lijkt plots terug zo goedkoop en de mensen zijn ook minder Europees, hardere gezichten. Terug Zuid-Amerikaans gechingelchangel op de radio en geen Britney Spears. Met een kleine steek in mijn hart denk ik terug aan mijn eerste maanden in dit continent. Al een beetje heimwee en we zijn Zuid-Amerika nog niet uit
Nee, het was prachtig, maar we zien er ook naar uit weer een hele nieuwe cultuur te ontdekken! Azië zal ons zeker ook, en waarschijnlijk op een heel andere manier, versteld doen staan! Maar Zuid-Amerika, we'll meet again!
Besito, Kristien en Kate
Foowtoows:
1. Hét bewijs: Kristien heeft een voetbalmatch gezien! Samen met Chris op de foto, erg grappige jongen
2. Er heeft iemand haar roeping als fotomodel gemist.. Een fotograaf in het Iberapuerapark vond dat Kristien zo mooi van haar waterflesje kon drinken dat hij het wou vastleggen. Vooruit dan maar, een complimentje kan nooit kwaad
3. Uitzicht Iberapuerapark in Sao Paulo
4. Aan het wachten op onze laatste Zuid-Amerikaanse busrit, van Sao Paulo naar Rio de Janeiro
5. Cristo Retendor
6. Uitzicht van daarboven aan de voeten van christus
7. 8. 9. 10. en 11. Enkele staaltjes van de Sambodromo. Denk er bijzonder luide, sfeervolle sambamuziek bij en ongeveer duizend mensen die errond dansen met pakken in alle kleuren van de wereld. (Filmpjes zijn voor als ik thuis ben)
12. Enkele artiesten na hun optreden
13. Toch ook even een hoed opgehad. Zwáár man!
14. Jardín Botanico in Rio, gelukkig was het die dag iets minder drukkend, we haalden amper de 30 graden
15. De meeste Zuid-Amerikanen hebben nog nooit van België gehoord, laat staan dat ze het kunnen situeren, maar als we het over ons bier of onze chocolade hebben zien we toch enige herkenning in hun ogen. Olé
16. 17. en 18. Enkele uitzichten van onze bed and breakfast. 's Avonds, als de temperatuur daalde tot 25 graden was het eindelijk doenbaar om rustig buiten te zitten met een boekje. Genieten, genieten..
Ons volgende verslag komt van de andere kant van de wereld!
Helemaal super!!
).
(zie foto's) 
