Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
05-06-2012
on the road
Het was weer een schoon tafereel deze ochtend. Zoals ik gisteren schreef dat het beste in elkaar naar boven halen toch wel heel belangrijk is, zo heb ik deze ochtend kunnen aanschouwen dat we daar in het verkeer nog niet aan toe zijn blijkbaar.
De stad is opgebroken en dan heb ik het hoogstwaarschijnlijk niet over Antwerpen alleen. Oktober komt eraan en het lijkt een terugkerende belofte dat we het verkiezingsjaar beginnen met het openleggen van elke straat, elk fietspad en elke voetpad. Op die manier zijn ze zeker dat ze iedereen bereiken, van voetganger tot automobilist. Democratie is uiteraard van en voor iedereen. En wees maar zeker dat men in dit opzet slaagt. De juiste middelen inzetten om iedereen te bereiken is dan ook van cruciaal belang.
Nu ja, voila, het is nu zo. En geloof me dat ik ook niet altijd rustig in de wagen zit, neuriënd op een muziekje en glimlachend naar elke fietser die zich onder mijn wielen probeert te begeven en elke voetganger die het nodig vind zijn hand op mijn motorkap te plaatsen. Erg he, ik kan daar niet tegen, blijf gewoon van die motorkap af en hou je staande op je twee voeten.
Anyway, deze ochtend was ik dus wél aan het mee neuriën en me compleet niet aan het doodergeren aan die ene straat die gisteren nog vrij te berijden viel en ook vandaag bestrooit was met allerlei verkeersborden - één was volgens mijn bescheiden mening ruim voldoende geweest- om ons duidelijk te maken dat de fun van gisteren voorbij was. Andere weg dan maar. Die keuze werd in mijn hoofd sneller gemaakt dan in de praktijk blijkbaar. Ik werd links al toeterend voorbij geraasd door een vingeropstekende kerel die het daarbij nodig vond ook nog even bijna een fietser van de baan te maaien. Het heeft hem dan toch 10 seconden minder gekost om even verder gewoon, net als ik - maar dan 10 seconden eerder - in de file te belanden die ons beiden zou leiden naar het volgende licht. Voorrangsregels werden éénzijdig afgeschaft en zebrapaden waren om je wagen op te laten stilstaan. Ik voelde zijn hartslag tot in mijn wagen, waarop ik prompt de muziek een beetje luider zette. Een stevige beat, waarbij het scenario van opstekende middelvingers en uitpuilende halsslagader, dat zich voor mij afspeelde, niet misstond.
Ik ben benieuwd welk theaterstuk ik morgen mag aanschouwen. Mercie!
Ik ben zelf een achttal jaar geleden gescheiden na een huwelijk van amper twee jaar.
Niet omdat ik hem niet meer kon luchten, niet omdat ik een hekel aan hem had, maar wel om dat alles te voorkomen denk ik. Hij is tenslotte de vader van mijn kind. Ooit heb ik de keuze gemaakt hem graag te zien, hoewel het geen keuze was, het overkwam me gewoon. Waren we juist voor elkaar, waarschijnlijk niet. En wat is dat dan juist voor elkaar? Ik denk dat we niet echt het beste in elkaar naar boven konden halen en dat is wat wij als koppel nét heel hard nodig hadden. Ik ga niet onnozel doen, ik denk dat iedereen dat gewoon nodig heeft.
Wanneer ik rond me kijk, ben ik best wel trots op hoe goed wij het doen als gescheiden ouders van een bloem van een dochter. Ideaal is het zeker niet, maar we slagen er nu wel in, om beiden op onze eigen manier het beste uit ons kind te halen. We zouden ons misschien doodergeren aan elkaar moesten we het echt samen doen, maar nu voeden we naar onze eigen bestwil onze dochter op. Het leuke en tegenwoordig straffe eraan is, dat ik me -niet meer- erger in de gelijkenissen tussen hem en haar. Het is even anders geweest, maar onze ergernissen zijn net op tijd afgewend tot een scheiding, waardoor de haat voorkomen werd en ik onze bloem helemaal graag kan zien mét de gelijkenissen en verschillen. En ja, dan ben ik soms papa of moeke en transformeert hij zich van tijd tot tijd ongewild in mama, maar so what.
Ik heb ooit geschreven dat we moeten leren aan een relatie te werken en daar sta ik nog steeds achter. We geven inderdaad veel te snel op en het gras lijkt alleen maar groener aan de overkant en ja, soms is dat effectief zo. Maar blijf niet samen tot je elkaar niet meer kan luchten, want daardoor worden jullie kinderen echt de dupe. Blijf niet samen enkel en alleen maar voor de kinderen, want de liefde van twee ouders die gelukkig in het leven staan, is zoveel intenser te ontvangen voor een kind. Je kunt ze volgens mij beter een beetje schizofreen opvoeden dan onder te dompelen in de koude van een hecht gezin. En dagelijks sta ik verbaasd van welke keuzes mensen maken het lijkt of het taboe rond sadomasochisme soms echt verdwenen is.
