Ze vechten als een kat en een hond.
We doen het allemaal wel eens, waarschijnlijk niet letterlijk, maar eerder bekvechten. Een klein, of net iets groter meningsverschil. Alleen heb ik het gevoel dat wij mensen beter af zouden zijn met een mogelijkheid tot communicatie minder. Ik denk dat we soms niet slim genoeg zijn om zowel het verbale als de lichaamstaal op een juiste manier te gebruiken en ik spreek dan uiteraard ook voor mezelf. Voor het lezen van die lichaamstaal zijn we dan weer net iets te klever…te veel mogelijkheden zouden waarheid kunnen zijn. Té veel interpretaties worden in onze hersenen gevormd en allemaal bevatten ze wel iets van een waarheid misschien.

Wist je dat een kat en een hond soms moeilijk met elkaar kunnen omgaan, gewoon omdat ze niet dezelfde taal spreken? Een geblaf en een miauw kunnen we misschien vergelijken met het West Vlaams en het Antwerps, niet te linken en compleet onverstaanbaar voor elkaar. Toch praten ze vooral door hun lichaamstaal én ook die is als het West-Vlaams en het Antwerps. Een hond die met zijn staart kwispelt, is goedgezind en wil contact zoeken. Een kat die met haar staart van het noorden naar het zuiden gaat, is juist geïrriteerd en wil met rust gelaten worden. Je kunt je al voorstellen dat er geen kindjes gaan komen wanneer de vrolijk kwispelende hond op de, in zijn ogen, vrolijk kwispelende kat afgaat...om te spelen.

Toch zijn ze beiden klever. Hoewel ze dezelfde taal niet spreken, kunnen ze elkaars taal een beetje leren om in harmonie met elkaar te kunnen samenleven…

Misschien moeten we wat meer kwispelen, wat minder interpreteren én wat vaker één communicatiemiddel gebruiken, maar dan liefst het algemeen geblaf en gemiauw, zodat we elkaar echt leren verstaan. Een beetje water bij de melk kan echt geen kwaad.

23-03-2012 om 09:29 geschreven door Kate