Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
13-02-2012
Hij tjilpt nog steeds hetzelfde, al was het in stilde de afgelopen jaren
Het is nu bijna vier jaar geleden. Na jaren van zigeunerbestaan, en neem het niet te letterlijk want een woonwagen heb ik nooit gehad, hebben we ons nestje gekocht.
Hij stond me op te wachten, alleen, maar met een heel mooie welkomstserenade. De ochtenden die volgden was hij telkens weer op post. Goedgezind en nooit met een moment van minder gedrevenheid en inzet. Hij liet me welkom voelen in wat in eerste instantie toch weer een vreemde omgeving was. Een ochtendhumeur liet hij verdwijnen als sneeuw voor de zon, zelfs al was het 25 graden buiten. Hij wist wat hij moest zingen om mijn ogen open te krijgen en na de derde keer mijn wekker te verzetten toch de moed te vinden de juiste kant van het bed te kiezen en halfsoezend de douche in te springen.
Hij werd een deel van ons ochtendritueel, zonder dat hij het waarschijnlijk besefte en die kans is wel heel groot. Maanden passeerden, koude winters lieten mijn raam s nachts gesloten en de warme zomernachten lieten me gewend en bewust worden van elk geluid in mijn omgeving. Woelend op zoek naar enige koelte begon ik elk geluid dat mijn slaap enigszins kon verstoren te ervaren als irritant. Onbewust begon hij te verdwijnen en toch weet ik nu dat hij er altijd is gebleven. Er moet alleen af en toe iemand zijn die je attent maakt op de mooie en kleine dingen in het leven. Hij was er nog steeds, alleen voor mij. Dat wil ik dan gewoon geloven. Hij heeft me opnieuw laten ontwaken met zijn mooie serenade van voordien. Van melodie is hij nooit veranderd, van gedrevenheid en enthousiasme ook niet.
Die tjilper daar buiten in de boom heeft mijn oor opnieuw gevonden en ik vind het heerlijk