Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
29-07-2011
hoeveel!??
Hoeveel heb jij er? 326, vandaag nog 3 bij gekregen en jij? 168, oei, niet zo populair blijkbaar....je zult wel zien, binnen een week niet jaloers zijn he
En ik? 4! Of ik me daar een beetje zielig bij voel? Nee, niet echt. Is dat nodig dan? Moet ik me zorgen maken? Moet ik aan zelfanalyse gaan doen? Kleeft er nu een etiket op mijn hoofd dat ik de rest van mijn jonge jaren, ja, ik voel me nog bijzonder jong met mijn bijna 35 lengtes ga moeten meedragen tot de rimpels des tijd het verschrompelde ding er met enige nostalgie laat afdwarrelen en denken, ach, wat was ze toen nog heerlijk naïef
Eigenlijk he, maar dat ga ik niet te luid roepen, want dat doe ik soms te vaak, tot grote ergernis van al die blauwe schenen, die stilletjesaan paars beginnen uitslaan, wat volgens mij toch een teken van genezing is, wat dan weer aangeeft dat ik er inderdaad minder tegen schop, anders zouden ze niet genezen eigenlijk he, kan het me niet schelen!!!!!!
Ik ben er tevreden mee en mijn 4 vrienden, waarbij er ééntje wel 436 heeft, hoor ik ook niet echt klagen.
Begin er maar eens aan he, die 436 vrienden te onderhouden. Neem er ééntje per dag om te laten voelen dat je echt wil en kan luisteren, dat je echt geïnteresseerd bent in alles wat hem of haar bezighoudt, dan kom je niet toe met een jaar .. om de 436 aan die ene laten voelen dat je er echt wel staat wanneer hij of zij het nodig heeft ik zou er niet voor tekenen
Touwens, het zal niet makkelijk worden, wanneer nu plots uit onderzoek blijkt dat 1 op de 7 Belgen aan de antidepressiva zit dat wil zeggen dat 62 van je 436 vrienden aan de pillen zit. Dit is op zich al een dramatisch probleem in onze maatschappij, maar over die macroschaal ga ik het nu niet hebben, laat ons even het microgedeelte bekijken. 62 van je vrienden gaan je sowieso meer dan 1 keer om de 436 dagen nodig hebben, want daar zijn vrienden voor, niet? Dus misschien kan je je vrienden in groepjes gaan delen de depressieve de ene maand, de niet depressieve de anderen, gebundeld in groepjes van 4, dat wil zeggen dat je 256 dagen voor jezelf hebt, wat op zich nog niet zo slecht is eigenlijk. Maar, als je niet goed in je vel zit, dringt de nood aan een babbel zich onaangekondigd op, dat valt niet te plannen man, ik word er eigenlijk niet goed van en zou er zelf van beginnen slikken, wat dus ook gebeurd is. Ik kon de druk van de sociale chaos niet meer aan, wat uiteraard niet de enige reden was, maar toch gedeeltelijk. Wanneer je niet meedraait in de mallenmolen van het sociale gebeuren, niet constant in contact staat met de ganse wereld, dan krijg je op een bepaald moment het gevoel geen deel meer uit te maken van deze maatschappij. Dat je jezelf daarbij helemaal kwijtspeelt, is totaal niet prioritair. Dat je geen rust meer vindt in je leven, is gewoon maar bijzaak Ik kon het niet meer opbrengen. Dus ja, ik ben blij met mijn 4 vrienden, want in zilke situaties ken je je echte vrienden, zij die er dag en nacht staan, zij die je een schouder, een arm aanbieden, zij die niet altijd hoeven te praten, niet altijd hoeven te luisteren, maar er wel steeds zijn. 4, voor mij helemaal prima!
