Ik wil nog even iets schrijven over H en over de therapie zelf. Het wordt hier zo vreselijk lang en ik wil nog zoveel neerschrijven maar ‘k zal het verder dan nog houden op die twee dingen.

Ik weet dat ik misschien nog meer wantrouwend ben naar het feit dat H enkele uren in de praktijk zal werken dan wanneer iemand die ik enkele keren in de les gezien heb dat zou doen. Een risico dat ik wil nemen is dat iemand die mijn naam kent of mijn gezicht, maar niets anders, zou komen werken of de altijd aanwezige, zeer kleine kans van een hacking van het systeem of inbraak door totaal onbekenden ofzo. Waarom ik het zeer moeilijk vind bij H (ik weet niet of je de kans van 1 op 100 ongeveer die ik schat dat het zou kunnen mislopen overdreven vindt…) is dat die kans te groot is voor de mogelijke gevolgen. H is niet enkel bezig geweest met dezelfde thesis, onder dezelfde promotor. Maar ik huur ook haar kot, waardoor ze contactgegevens heeft van mijn kotbaas en van mijn ouders, ze kent erg veel mensen in L (waar ik nu dus onderzoek moet doen), enkele van mijn medestagairs volgend jaar en enkele mensen waar ik nog af en toe contact mee heb momenteel. Ik ben daarom echt heel blij dat je samen verder wil zoeken naar andere oplossingen dan alles stopzetten en vernietigen. Ik  ging er na mijn mail over het feit dat ik haar ken eigenlijk van uit dat de dossiers niet automatisch met iedereen werden gedeeld en ik verwachtte op mijn vraag of iedereen in principe aan alle dossiers kan een ‘nee’. Toen dat toch zo bleek te zijn is alles een beetje omgeslagen door paniek.

Wat de therapie verder betreft heb ik echt nood aan meer structuur en betere afspraken. Het is in de therapie bij jou al wel meer dan bij de vorige cliëntgerichte therapeuten die ik had, maar het blijft soms moeilijk. Dinsdag hadden we afgesproken dat ik zou zeggen over welke dingen ik het wilde hebben en dat we het over allemaal een beperkte tijd zouden hebben. Uiteindelijk is een deel uitgelopen waardoor de brief naar Sarah is blijven liggen die op dat moment ook erg belangrijk was, daarom begon ik op het einde ook erg geprikkeld te worden wat je misschien gemerkt hebt. Ik vond het wel fijn dat ik de onderwerpen allemaal even kon benoemen zonder gewoon met één onderwerp te beginnen en waar geen tijd voor was gewoon weer mee naar huis te nemen. Het verschil was dat je wist dat er nog dingen rond Sarah spelen terwijl als we gewoon met dr. I of H ofzo waren begonnen en hadden doorgedaan tot het einde ik het gevoel heb dat ik zoveel niet gezegd had. Terwijl dat iets minder was nu ik wist dat je wist dat er nog andere dingen spelen.

Ik blijf het ook enorm moeilijk vinden om grenzen zelf aan te voelen en in te schatten wanneer ik over je grens ga wanneer ik een afspraak niet helemaal nakom of wanneer dat net een goede reactie is in een gegeven situatie om één of andere reden. We hadden de afspraak dat ik niet kon mailen zonder verwijzing naar een afspraak, wat ik de laatste week toch een aantal keer gedaan heb (over H, over opname…) en dat ik je niet zou bellen. Ik heb na elke mail de spanning en angst gevoeld dat ik te horen zou krijgen dat ik iets gedaan had wat niet kon en de therapie zou stoppen. Tot mijn verrassing was je over alle mails en zelfs mijn telefoon op woensdag positief. Woensdag liet je me weten dat ik je donderdag telefonisch tussen 9 en 11 rechtstreeks kon bellen als dat nodig was. Gisteren in de sessie liet je weten dat ik je vandaag kon mailen. Ik voel me behoorlijk dubbel. Ik ben écht heel dankbaar voor de voorbije dagen en voor de manier waarop je me probeert erdoor te helpen, ik heb het ook zo hard  nodig (anders had ik die mails niet gestuurd, had ik niet gebeld woensdag) maar het wekt ook angst op. Toen we de afspraken maakten was ik bang dat je werken met mij bijzonder moeilijk vond en tot het minimum wilde beperken. Wanneer je teveel toelaat (ook al heb ik dat nodig), ben ik bang dat ik over je grens ga en dat ik opnieuw niets mag en dat dat zich zal blijven herhalen (periodes dat we goed samenwerken en enkele dingen even wel kunnen en periodes dat je alles terugschroeft en strikte regels stelt) en als dat zich blijft herhalen dat de emmer op een keer overloopt en de therapie niet meer kan. Ik vind deze dingen moeilijk omdat ik telkens gestraft of beloond word en dat mensen steeds de voorwaarde stellen: je moet het goed, braaf meisje zijn want anders… en het probleem is dat ik vaak niet goed ben maar slecht. Ik vind het moeilijk om een juiste betekenis te geven aan dingen die veranderen, zeker wanneer daar niet over gepraat wordt. Ik vind het moeilijk om in te schatten wat goed is en wat niet. Het gaat altijd om graag zien of niet graag zien en om verwachtingen die ingelost worden die beloond worden en dat je anders gestraft wordt. Ik vind het moeilijk om daar alleen over na te denken. Ik blijf me ook steeds afvragen wat je allemaal opschrijft en denkt. Ik denk dat het voor een psycholoog of psycholoog in opleiding misschien soms echt wel moeilijker is om in therapie te zijn dan voor andere mensen.  Je vraagt je af waarmee de therapeut die tegenover je zit bezig is, welk denkproces aan elke vraag voorafgaat en welke ‘geheime’ aantekeningen tussendoor of in het dossier worden gemaakt. Je vraagt je af of je gezien wordt als een hopeloos geval dat niet reageert op de aangeboden interventies, je vraagt je af of de therapeut soms op teamvergaderingen raad vraagt aan collega’s. Je vraagt je zoveel af en je wil eigenlijk dingen vragen maar je doet dat niet omdat dat niet gedaan wordt door de cliënt. Je weet dat de therapeut in de therapie een onvoorwaardelijke en aanvaardende houding probeert aan te nemen, maar soms wel met frustraties, gevoelens of gedachten zit die hij of zij dan zelf even moet doorwerken. Ik vraag me soms af of het frustreert dat ik telkens opnieuw in crisis geraak. Ik vraag me soms af of mijn therapeut de hoop op verbetering verliest. Of de therapeut blij is dat het afgelopen zal zijn als ik 18 ben, als ik ontslagen wordt, als ze met zwangerschapsverlof gaat, als ik zelf uit angst en wanhoop vertrek omdat ze denkt ‘daar was toch niets meer aan te doen’…

28-08-2012 om 18:58 geschreven door Karen25  

Ik heb vaak het gevoel dat ik totaal geen idee heb van wat gepast is en wat niet. Ik reageer vaak erg impulsief en kwaad omdat ik mijn behoeften wil opdringen en daarbij geen rekening houd met andere mensen. Als ik er achteraf over nadenk besef ik dat ikzelf niet op die manier benaderd zou willen worden, maar op het moment zelf denk ik alleen aan mezelf. Ik ben de laatste keer heel erg kwaad geworden op Sarah omdat ze me niet had gevraagd voor het ‘samenhuizingsproject’, maar gezien de ups en downs van de laatste maanden zou ik haar op dat moment zelf ook niet gevraagd hebben en ik zou, als zij het wel gevraagd zou hebben, waarschijnlijk zelfs afgewezen hebben. Als ik Sarah een tijdje zou laten wachten voor iets zou ik van haar verwachten dat ze dat aanvaardt begrijpt omdat ik die tijd nodig heb en dat ze er terug zou zijn wanneer ik mijn hoofd heb uitgeklaard, maar ik voel nu zelf dat ik misschien niet ga kunnen wat ik van anderen zou verwachten. Ik denk dat ik soms enorm hoge eisen aan anderen stel en weinig tolerant ben. En dat ik soms ook niet weet wat ik wil of verwacht en eender welke reactie van de ander ‘niet juist ‘ is voor mij. Zoals mijn impulsieve mail van dinsdag. Je hebt daar met veel respect voor mijn keuze op geantwoord en ik werd ambetant omdat je me zomaar liet vertrekken. Ik denk dat als je gereageerd zou hebben met het voorstel van het daar toch nog over te hebben volgende week dat ik vanbinnen evenzeer kwaadheid zou voelen omdat je mijn keuze niet respecteerde en dat ik ook iets kwaad zou teruggestuurd hebben. Gelukkig was kwaadheid niet wat overheerste bij jouw antwoord. Eerder een teleurstelling en angst. Maar zoals ik al zei was er op dat moment in mijn ogen geen ‘juiste reactie’. Dat is iets waar ik het zelf heel moeilijk mee heb. Ik weet niet hoe het bij andere mensen is, maar ik heb het gevoel dat ik op geen enkele manier kan voorspellen wat mijn reactie bij een ander aan tegenreactie oproept. Soms als het niet goed gaat en ik reageer ambetant op iemand is die vriendelijk en vraagt die of ik ergens over wil praten, of alles wel goed is. Een andere keer reageren mensen kwaad terug. Ik denk dat ik niet goed weet hoe ik moet zeggen of vragen wat ik nodig heb en met mijn acties en reacties iets probeer uit te lokken ook al weet niet zelf niet altijd goed wat ik nu precies wil. Ik lig vaak zo in de knoop omdat ik denk dat ik het ene wil (bv dat iemand gewoon weg gaat en me met rust laat) en dat ook uitlok, maar als het zo ver is merk dat ik eigenlijk heel dicht bij die persoon wil blijven. En ja, vaak is er dan geen weg meer terug. Of met andere dingen. Dat ik iets opgeef waarvan ik denk dat ik het niet wil, maar als ik dat gedaan heb besef wat ik kwijt ben. Of omgekeerd dat ik ergens met veel enthousiasme aan begin, maar dan weer snel spijt heb of opgeef.

Er is dit gezegde: Have the courage to change the things you can, the serenity to accept the things you cannot and the wisdom to know the difference. Vaak heb ik het gevoel dat ik vooral de wijsheid mis om het verschil te zien. Wat zijn de dingen die bij het leven horen en die ik moet accepteren? Wat zijn dingen die aan mij liggen en die ik kan veranderen. Een snel wisselende vriendengroep waarin je je plaats niet altijd goed weet maar waarmee je plezier hebt en enkele mensen die je echt wel graag hebt… is dat iets wat je moet accepteren en waar je eigenlijk blij voor moet zijn omdat je die mensen hebt, of is dat iets wat veranderd moet worden omdat het niet helemaal goed voelt. De problemen die ik ervaar met andere mensen: in hoeverre moet ik buigen en accepteren dat ik soms gekwetst wordt (want ik kwets anderen ook!) of moet ik denken dat het niet de juiste mensen in mijn leven zijn en dat accepteren? Welke van mijn mankementen moet ik accepteren en aan welke kan ik werken? Wat zijn mijn fouten en wat die van anderen? Al deze vragen maken dat ik twijfel over wie ik ben en wie ik wil of kan zijn. Ik weet dat ik niet wil zijn wie ik nu ben;  dat ik dat niet kan accepteren, maar kan ik voldoende veranderen en misschien toch een aantal dingen accepteren om gelukkig genoeg te zijn om het leven verder te zetten? Indien het op deze manier moet blijven doorgaan zie ik het niet zitten om nog tientalle jaren te leven, daarom zijn deze vragen zo ontzettend belangrijk. Elke keer verlies ik meer energie.

Ik merk op verschillende vlakken dat ik echt aan het vastlopen ben met mezelf. Twijfels over mijn studies blijven komen en gaan. Elke keer dat het even beter is gegaan en dan weer slecht lijkt mijn energie nog minder (alsof ik tussendoor niet genoeg tijd meer heb om op te laden). ‘k merk het ook in mijn eigen interesse en nood aan sociaal contact. Wanneer het goed gaat ligt het vooral aan tijds-en planningsaspecten of ik mensen opzoek/inga op uitnodigingen. Wanneer ik merk dat het iets minder begint te gaan heb ik erg veel nood aan sociaal contact om mijn zinnen te verzetten en kan ik zelfs moeilijk een avond alleen zijn. Op dit moment ben ik op het punt gekomen dat mijn interesse en nood aan sociaal contact serieus beginnen te minderen. Op de weinige uitnodigingen die ik nog krijg ga ik niet meer in of zeg ik op het laatste moment af en zelf zoek ik geen contact. Dat is pas de laatste week zo eigenlijk, maar het verontrust mij een beetje. Soms mis ik wel even een knuffel of iemand die gewoon even mijn hand vasthoudt en laat weten dat ie er is, maar dat weegt momenteel niet op tegen de energie dat t allemaal kost.

28-08-2012 om 18:52 geschreven door Karen25  

 In de eerste twee jaar middelbaar had ik mijn eerste vrienden en bloeide ik een beetje open. Één van de twee vriendinnen is later overleden. Het derde en vierde middelbaar gingen weer minder. In het vierde ben ik maar een maand naar school gegaan omwille van opnames. Toen ik uiteindelijk opgenomen werd had moeder er genoeg van dat ik anderen wel kon vertrouwen en haar niet. Ze heeft verschillende keren gedreigd de ‘brug tussen ons op te blazen’ als ik niet vertelde wat er scheelde (en dat was moeilijk want het was niets concreet, ik was gewoon vreselijk depressief…. Hoe vertel je dan de reden van je verdriet en moeilijkheden???).  Ze las mijn dagboeken en mestte mijn kamer uit op zoek naar brieven van vrienden tijdens het middelbaar.   Van mijn vader in die tijd herinner ik me niet veel, hij leek vooral erg afwezig. Ik herinner me nog wel de tranen toen hij me van de badkamergrond opraapte na een zelfmoordpoging met medicatie en ik naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik heb hem niet vaak zien wenen. Ik besliste na de opnames van school te veranderen omdat ik vreesde dat ik moest blijven zitten, aangezien ik geen examens had gemaakt, maar ik kreeg toch een A-attest. En ik bleef één van de besten van de klas. Ik ben toch maar van school veranderd om een nieuwe start te maken. De laatste twee jaar van het middelbaar gingen met ups en downs maar ik heb er wel enkele mensen aan overgehouden die ik nog steeds opzoek wanneer ik in de buurt ben en waarmee ik schrijf en altijd kan bellen..

Sinds ik in Leuven zit gaat het sterk met ups en downs wat mijn relatie met mijn moeder betreft. Ik denk dat ik dit vooral wilde opschrijven om te laten zien dat ik besef dat er dingen beter hadden kunnen lopen in mijn kinder-en jeugdjaren en dat dat besef er vooral ook is omdat ik niet de enige dochter ben geweest met problemen. Ik vind het alleen heel moeilijk om hier een goede positie in te vinden, het te accepteren of zo en los te laten? Of wat kan ik doen? Ik schommel constant tussen kwaadheid naar mijn ouders toe en een schuldgevoel bij mezelf. We hebben altijd te horen gekregen dat we het moeder zo moeilijk maakten (ik die geen vriendjes had op school, zus die niet wilde leren en slechte punten haalde en later ik met zelfmoodpogingen en automutilatie en zus met anorexia, spijbelen, weglopen,…). Ik heb vaak inderdaad het gevoel dat ik het mijn ouders enorm zwaar heb gemaakt en dat ik het feit dat ik op dit moment heel weinig krediet van hen krijg om dingen minder goed te doen, in iets te falen of iets op te geven heb verdiend. Ze hebben al die problemen in mijn jeugdjaren waarin ik echt een vreselijke dochter was, die toen ze opgenomen was zelfs bezoekverbod heeft gevraagd en gekregen (wat, besef ik nu, zeer pijnlijk geweest moet zijn evenals mijn zelfmoordpogingen en zelfdestructief gedrag) ‘verdragen’, ze betalen al 6 jaar mijn kot en inschrijvingsgeld om verder te kunnen studeren. Als ik het nu, tijdelijk of definitief, zou opgeven kan ik denk ik wel begrijpen dat hun emmer vol is. Zelfs als ik me nu even niet goed voel, denk ik dat ik kan begrijpen dat dat een teleurstelling is want ze hebben me de voorbije jaren enorm veel gegeven zoals de mogelijkheid om verder te studeren, ze komen op bezoek wanneer ik zelf een tijdje niet daar geraak. Wanneer ze de laatste jaren horen dat het minder goed gaat krijg ik steeds hetzelfde te horen: We doen alles om u gelukkig te houden want we kunnen het zelf niet meer aan dat gij die crisissen hebt. Als gij gelukkig zijt zijn wij ook gelukkig. Zet gewoon door zoals de andere studenten, die kunnen dat toch ook. Ge geeft veel te snel op en hebt veel te weinig vertrouwen in wat gij kunt. En ik voel me zo dubbel. Ik ben enorm dankbaar voor vele dingen, maar ik heb ook vaak het gevoel dat ik hen daarvoor een voorbeeldige, gelukkige dochter moet teruggeven en dat lukt niet altijd. 

24-08-2012 om 22:20 geschreven door Karen25  

Dag S,

Je had gisteren laten weten dat ik vandaag kon mailen als ik nog steeds sterk het gevoel had vast te zitten. Dat is zo. Ik heb nu na het schrijven gemerkt dat mijn mail ontzettend lang is geworden. Ik verwacht niet automatisch dat je hem leest enkel indien jij daar tijd voor hebt en dat zinvol vindt. Als mijn printer op tijd terug werkt zal ik hem afprinten en volgende week meebrengen.

24-08-2012 om 00:53 geschreven door Karen25  

13-03-2012 om 01:27 geschreven door Karen25  

13-03-2012 om 01:22 geschreven door Karen25  

07-03-2012 om 14:29 geschreven door Karen25  

Een half uurtje later ging ik terug online en hebben we erover gepraat. Dat kan wel met Sarah. Ze voelt zich gelukkig niet te snel gekwetst of persoonlijk aangevallen wanneer ik bijvoorbeeld toegeef dat mijn eerste en sterkste reactie afwijzing is, en dat dat mij wel erg verdrietig maakt. Ze probeert het te begrijpen. De volgende dag zijn we samen gaan eten. Het was wel gezellig, maar 'k voel me precies met niemand meer echt verbonden op dit moment. 

06-03-2012 om 15:42 geschreven door Karen25  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

06-03-2012 om 15:13 geschreven door