Ik reserveerde een gîte d'etape in Bragelogne-Beauvoir. 38 euro zonder maaltijd. Tja, er zit niets anders op. Ik kocht nog brood, tomaten en wat fruit. Om 21uur ging ik slapen.

's Avonds ontmoette ik nog een koppel Nederlanders (uit Purmerend). Ze waren op doorreis naar Dijon voor een familiereünie en verbleven ook in de gîte. We aperitiefden buiten. Hélène, de bazin en haar man Fernand hadden eten klaargemaakt. Veel groenten en kalfsvlees in de wok...het smaakte. Nadien home-made taart... en wijn. Ik had nog een goed gesprek met Peter en zijn vrouw. Hij is een gepensioneerd leraar met veel levenswijsheid (had o.a. een zware kanker moeten overwinnen). Zij is een echt familiemens. Om 22 uur ging iedereen slapen.

Om 10 uur was ik al op mijn bestemming. Het Hotel des Voyageurs was gesloten. Ik stapte verder naar het hotel "Au Croix Blanc". Toen ik vroeg of ik er kon slapen, kon dit niet! De waardin was niet bijzonder vriendelijk en gaf geen reden op. Blijkbaar hebben ze in het "Witte Kruis" liever geen rugzaktoeristen. Ik belde naar het hotel des Voyageurs en er werd opgenomen. Een vriendelijke man liet me binnen en gaf me een kamersleutel.

Ik nam meteen een douche en waste mijn kleren. In het stadscentrum kon ik nog wat brood, fruit en kaas kopen. Ik genoot van de voorbijtrekkende fanfare en bezocht nog even de mooie kerk (prachtige brandglazen in okergeel en zwart).

Omstreeks 16 uur trok ik naar het toerismebureau (gevestigd in een oude militaire school waar Napoleon Bonaparte zijn opleiding kreeg tussen zijn 11de en 16de levensjaar. Het begon ineens heel hard te waaien. De regen bleef (helaas voor de boeren hier) uit. Naast het toerismebureau was er ook een museum. Daarin een mooie verzameling van kerkzilver en ook van Bonaparte. Over zijn nederlaag in Waterloo geen woord- wel over zijn verblijf en terugkeer naar Brienne le Château, over zijn overwinningen en over zijn dood op St.-Helena. Bonaparte moet, omwille van zijn Italiaans accent, nogal wat gepest zijn geweest als kind. Hij was ook van verarmde adel afkomstig... wellicht heeft die jeugd hem getekend en verklaart dit zijn ambitie om te overwinnen... blij dat ik de tentoonstelling kon bezoeken. Ik reserveerde nog een chambre d'hôte in Vendeuvre sur Barse. 

Bij de terugkeer naar het hotel begon het wat te regenen... toen ik binnen was, brak een hevig onweer uit.

De waard maakte nog een avondmaal klaar. . Om 20u45 was ik op de kamer en ging ik slapen.

Na drie kwartier trok ik de deur van het klooster achter me dicht en ging op stap. Het vlotte goed. Het eerste deel (+- 12 km) deed ik langs gewone wegen. Het tweede gedeelte nam ik de GR654. Beetje hetzelfde landschap... graanvelden, maïs, bomenrijen. Gisteravond had ik een slaapplaats gereserveerd in Outines.

Om 11u30 stond ik aan het dorpsplein van Outines. Mooi dorpje... veel vakwerkhuizen, zelfs de kerk (St.-Niklaas) is opgetrokken in vakwerk. Op nr.8 van het dorpsplein had ik een afspraak om een kamer te betrekken. Ik zette me in de tuin van het huis. Ik belde de bazin (Chantal) en een poosje nadien was ze er. Ik kreeg een hele gîte voor mij alleen (Place d'église nr.10). Ik deed mijn was en at wat brood-kaas-worst met een goede slok water. In het dorp is er geen winkel, geen café... niets. Ik nader stilaan de Bourgogne. 

's Avonds kon ik in het gezelschap van Pascale en Jean-Pierre (eigenaars) en Brigitte (gaste en ornithologe) het souper nuttigen. Te eten: Meloen met hesp, vegetarische lasagne en roomijs met pêche... heerlijk. Prachtige gesprekken over de natuur, de Champagne, la vida enzovoort! Mooi!

Nadien trok ik verder naar het centrum. Een plaatselijk cafeetje zat zonder stroom... dan maar een cola i.p.v. een koffie besteld. Tot Vitry-le-François was het nog 3,5 km. Ik stapte verder in de regen en kwam omstreeks 10u30 in de mooie kathedraal de Notre Dame van Vitry.

Ik rustte wat uit en verwijderde een steentje in mijn schoen. Verschillende mensen bekeken ook de kathedraal en begroetten me (en français)... bleken het wel mensen uit Menen te zijn. Ze kenden onze Jean-Yves (onze diaken ... zijn vrouw Sofie was ondertussen bevallen van een zoontje Eli) goed. Zij waren erg geïnteresseerd in mijn pelgrimstocht. Ze waren op doortocht naar de Jura. Ik kreeg van hen het adres van het parochiaal centrum. 

Daar verwees men me door naar het klooster Doyenné du Perthois (Soeurs Jesus Miséricordieux). Een heel jong en mooi nonnetje gaf me de sleutel van mijn kamer en van het centrum. Alles was voorzien... koelkast, douche, bed, propere lakens, lectuur, leeslampje, fornuis... schitterend!

Het is een donnativo refugio maar op het papiertje dat op de kamer lag, verwachtte men tussen de 10 en de 20 euro. Met plezier zullen we dit geven! Ik spaar een maaltijd in een restaurant hiermee uit en ik kan hier ook mijn kleren wassen. In de plaatselijke Match deed ik nog mijn boodschappen... toespijs (worst en smeerkaas), brood, twee nectarines, drank, en een avondmaaltje (kip + salade).

's Avonds kwam ik in het stadscentrum nog de twee Brusselaars van de dag voordien tegen. De dikste van de twee was aan het strompelen... zijn voeten zaten vol blaren. Zij hadden niet kunnen schuilen tijdens het onweer en hun schoenen waren drijfnat.Ik loodste hen nog naar de nonnetjes. Zij kregen er ook onderdak. Omstreeks 20u00 volgde ik nog een dienst in een zijkapel van de Notre-Dame. Een zwarte priester... een mooi verhaal over een vrouw met twee geadopteerde kinderen (en één eigen kind) ... 15 aanwezigen die intens meevolgden...

Om 20u30 mijn bed in.

Onderweg vroeg ik aan een vrouw om mijn flesjes te vullen met drinkwater. Geen probleem. Ik kwam in La Chaussée sur Marne aan en stapte meteen naar het Hôtel du Midi (met groot terras). Ik was de enige klant. Ik kreeg een studiootje met bed, tafeltje, douche... De wc was aan de overkant. De waardin is een vriendelijke dame (echtgenoot was chef in de keuken).

Meteen vroeg ik een  pint en zette me op het terras in de schaduw. Dit was genieten! Ik nam een verkwikkende douche, waste mijn kleren, hing ze te drogen en keek nog een beetje TV. In de tour de France won Schleck en hij reed Armstrong op 11 minuten. Niet echt pelgrimsleven maar ja...

In de late namiddag kwamen twee Brusselse pelgrims toe. Ze smeekten om een slaapplaatsje en eten aan de waardin en kregen dit uiteindelijk ook. Leuke gasten. Deden ieder jaar een stukje van de Camino. We aten samen een heerlijke salade.

's Avonds keek ik nog een beetje naar de finale wereldbeker voetbal. De scènes die ik zag waren weinig lovend voor de Nederlanders... trekken, duwen, vuil spel... mooi dat de Spanjaarden hebben gewonnen... het moet nog een beetje sportief blijven.

Ineens kwam ik uit het bos en zag de zonsopgang boven de champagnevelden... Waaw, heel mooi. Ik zette me neer om wat te eten, te drinken en me zelfs te scheren (ik was dit 's morgens vergeten).

Ik trok verder. Na Condé-sur-Marne (heel dicht bij Tours-sur-Marne - onze huischampagne Brisson-Lahaye komt van hier). Naar Chalons-en-Champagne was het nog 18 km... Allez vooruit. Het was bloedheet, mijn waterflesjes moesten af en toe worden bijgevuld, ik was doodop.

Omstreeks 13u30 kwam ik nat bezweet aan bij een Mac Donalds. Ik bestelde een grote cola en een broodje met hamburger en mosterdsaus. Ik "strompelde" voort naar de kathedraal maar voor een pelgrimsonthaal moest ik in de Notre-Dame-en-Vaux zijn. In deze schitterende kerk zijn er drie brandglazen gewijd aan Sint Jacob (o.a. als Matamoros). Ik kreeg een glas water en een stempel. Voor een overnachting verwees men me naar de camping (zo'n 3 km verder uit het centrum). 

Ik haalde het en zette er mijn tentje op. Het was weer even wennen. Op de camping ontmoette ik wat pelgrims. Een Nederlands koppel dat met de fiets naar Santiago wou. Heel sympatieke mensen... ze hebben twee dochters en een kleindochter. Zij is zeer gelovig. We hadden een leuk gesprek! Ook ontmoette ik een 61-jarige Bruggeling die te voet naar Santiago wil. Hij hoopte er begin oktober aan te komen. Zijn vrouw volgt hem met de auto en kampeert. Op verschillende campings komt hij op krachten en trekt dan verder... mooi!

's Avonds ging ik naar de plaatselijke "friterie" weer wat junk-food kopen (had geen andere mogelijkheid meer).

Vandaag heb ik +- 35 km in de benen... morgen ga ik zo ver niet. Om 21 uur lag ik te slapen.

Aan de noord-oostkant van Reims bevindt zich nogal wat industrie. Het duurde meer dan twee uur vooraleer ik de eerste wijngaarden (Champagne) in de gaten kreeg. Ik vond een mooie alternatieve weg die me leidde naar Verzenay en tenslotte naar Verzy. Het was prachtig wandelweer, bewolkt, een beetje wind- er vielen zelfs enkele druppels regen. Ik kwam wijngaarden tegen van o.a. Pommery en Veuve Clicquot... mooie hellingen naar het zuiden gericht. Het was bijna 11u00 als ik in Verzy aankwam. Een oudere vrouw sprak me aan... "Zoek je het echtpaar Michel voor een overnachting als pelgrim? Ik heb de sleutel van "la maison pastorale"! Ik kreeg de sleutel en trok binnen. Heel de accomodatie had ik voor mij alleen: douche, slaapkamers, keuken, koelkast. Ik kocht wat pasta, tomaten, en een drankje in het dorpje.

Ik zette me aan het koken. Tja zonder olie en specerijen (zelfs geen zout en peper) was het een basic-maaltje. Na de was en een verkwikkende koude douche trok ik naar boven naar één van de slaapkamers. Het was er te warm (+ een vast tapijt op de grond). Ik verhuisde alles naar beneden. Ik blies mijn matje op en legde het op de tegelvloer beneden. Zo kon ik lekker slapen.

 

In de kathedraal (heel vriendelijk onthaal van de Franse Jacobsgemeenschap) kan iedere pelgrim zijn naam inschrijven in een boek. Ik kreeg een stempel. Ik ontving eveneens een lijst met overnachtingsadressen + mogelijkheden om aan eten te geraken in de dorpen tussen Reims en Vezelay. Het ziet er naar uit dat ik bijna nergens mijn blog zal kunnen bijwerken. De voorgestelde weg op de lijst volgt zoveel mogelijk de GR654 maar snijdt soms stukken af.

 

Om 22u15 zochten we ons bed op en sliepen weldra in.  

De begrafenis is donderdag a.s. en eigenlijk wil ik er bij zijn. Steun aan mijn neven en nichten en elkaar nog eens weer zien.

Ook het feit dat Carine nog altijd last heeft met de spieren (en misschien niet tot in Saint-Seine zal geraken met de auto) deden mij besluiten om in Signy l'Abbaye te stoppen. Dit dorpje ligt op de Jacobsroute (GR 654 tot Vezelay) en ik kan volgend jaar van hier vertrekken. Het is niet zo ver meer van Reims (+-50 km) en de stad loopt niet weg.  Volgend jaar kan ik dit ook doen.

Om 7u30 stond ik beneden in de living voor een goed ontbijt. De boerin had voor alles gezorgd... verse koffie, brood, fruitsap, chocopasta, verschillende soorten confituur. Ik zat alleen aan tafel (de anderen lagen nog te slapen) en na een kwartiertje kon ik starten.

Het had vannacht geregend en de naaktslakken waren duidelijk aanwezig naast de berm. Ik kwam snel vooruit langs mooie dorpjes (Flaignies Havys, Cernion, Aubignies les Pothées. Ik was in Signy l'Abbaye omstreeks 13u30. Het plaatselijke toerismebureau ging pas open om 15u maar een sympathieke bediende liet me toch binnen. Ik regelde mijn bus naar Charleville-Mezières en mijn trein tot in Lille.

Op de plaatselijke camping vond ik plaats aan een snelstromend beekje in de schaduw. Ik kon geld afhalen in een plaatselijke winkel. Er stond een geldautomaat in de winkel zelf (de "SHOPI").

Ik had een leuk gesprek met een Duits hoogbejaard koppel. (hadden de tijd van Hitler nog meegemaakt... "hij kon prachtige redevoeringen houden")... zij hadden vele steden op de weg naar Santiago bezocht.

Met een Nederlands koppel uit Groningen hadden we een gezellige babbel. Hij is muziekleraar en zij is gemeentebeambte... Bert en Janne... Leuk gesprek over discipline, onderwijs en "la vie". Mooi!

's Avonds laat ontmoette ik nog een ander Nederlands koppel (een antropoloog en een maatschappelijk werkster) die op fietsvakantie waren.We hadden een prachtig gespek over het werk en over geloven (hij was overtuigd atheïst, katholiek opgevoed, zij gereformeerd), zij wou ook de camino stappen, hij was niet tegen.

Het was mijn laatste avond. 's Nachts was er een heel hevig onweer.

De volgende dag nam ik de bus (met medewerking van de campingbeambte die me naar de halte bracht) naar Charleville-Mezières. Daar nam ik de trein naar Lille en daarna naar Kortrijk - Vichte. Ook hier valt het op bij het terugkeren in België. In vergelijking met de steden en dorpen in Frankrijk lijkt België meer en meer een verpauperd en sjofel landje. Alleen de treinen zijn hier wat netter dan ginder.
Carine stond mij op te wachten in het station van Vichte...Het was een hartelijk terugzien.

Het is altijd goed om terug thuis te zijn. 's Avonds dronken we een goede fles met de zonen.

Ik ben blij dat ik dit weer heb mogen meemaken... Ik denk dat het zwaarste stuk van de camino er op zit.

 

Een geluk dat ik nog de toeristische dienst van Signy-le-Petit binnenstapte. De camping in Rumigny bestaat niet meer. Men reserveerde voor mij een chambre d'hôtes in Girondelles.

Girondelles ligt op 12 km, te doen dus, maar na de 30 km. van gisteren, meer dan genoeg. Ik kwam rond 14 uur aan in het dorpje en vond gemakkelijk het verblijfadres. Hartelijk onthaal door de boerin... leuk kamertje, mooi terras om te zitten. Het plaatselijke biertje Ardwen smaakte heerlijk.

In de namiddag kwam een "niet-koppel" aan, ze waren zich aan het voorbereiden op de dodentocht in Bornem. Zij 53 jaar, een moeilijke en dominante tante, Vlaamse maar hield niet van haar moedertaal... Ze drukte zich dan ook bij voorkeur in de taal van Molière uit. Hij... een 60-er uit het Meetjesland die graag wandelde. Beiden vrienden van elkaar maar verder geen relatie!

Om 19u30 was het eten klaar. Ik maakte ook kennis met een koppel uit Brussel (70-ers). Al het eten was door de boerin voorbereid en klaargemaakt.

Lang geleden dat ik nog zo smakelijk had gegeten. Ik betaalde nog mijn 50 euro voor het avondmaal, mijn overnachting en mijn ontbijt en bedankte de boerin voor het warme onthaal. Ze zou morgenvroeg alles klaarzetten voor mijn vroege vertrek.

Ik had nog een schitterend gesprek met de mensen aan tafel over werk, geluk, politiek, onderwijs. Ook hier was het verschil in mening tussen Vlamingen en Walen duidelijk.

Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/200709

Ik bezocht de prachtige kerk en de schitterende binnentuin. Voor het bezoek aan het kerkhof was het teveel aan het regenen. Nog een blik in hun boekenkiosk (met o.a. een boek over de ontmoeting van de vader abt van de abdij van Chimay met monniken uit Nepal... wat zeggen zo'n mensen tegen elkaar ???... dat moet ik eens lezen).

"Goede en behouden reis" wenste de pater me. Via een klein weggetje, duidelijk op de kaart, wou ik de grens oversteken naar Signy-le-Petit.

Toen ik aan de grens kwam was er geen doorgang. Alles was dichtgegroeid en een bord wees aan dat er een privédomein was. Er stond een huis en ik belde aan.

Een bijzonder onvriendelijke man wees me erop dat de weg al vier jaar gesloten was. Ik moest terugkeren en een andere weg terugkeren. Pelgrim of niet... in de regen dien je de paar kilometer die je stapte, maar terug te keren.. Door weer en wind en via bospaden (en ettelijke keren mislopen- het terugkeren doet enorm veel pijn) kwam ik op de goede weg. (Bij nader inzien was het in het dorp Cendron dat ik de grens overstak).

Ik moet zo'n dertig km hebben gestapt toen ik eindelijk in Signy-le-Petit aankwam. Het is een klein dorp met een hotel-restaurant, enkele cafés en een frituur. In de frituur kon ik mijn dorst lessen en mijn honger stillen. De camping, 800 m verderop, is mooi en onderhouden. Er is een zwembad en een minigolfterrein. (Het valt op... Frankrijk ziet er veel meer onderhouden uit dan België. Ieder dorpje heeft zijn netjes onderhouden zomerbloemen, er is geveegd, de straten zijn onderhouden... Wat is er eigenlijk aan de hand in België?)

Voor 8 euro kreeg ik een mooie plaats en kon ik mijn was doen. Terug moest ik mijn tent op handen en voeten opzetten.

Ik had al een hele dag een blik Leffe van 50 cl meegesleept... en of het smaakte (met de rest van mijn camenbert, brood en salami).

Om 9u00 zat ik terug in mijn bedje.

Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/190709

Ik kwam aan de "vlinderschuur", juist voor Chimay. Een oudere vrouw, in het gezelschap van een +-15-jarig "mulatje" stopte met haar autootje. Ze hield me tegen... "In het Frans: waar ga je?" "Chimay" "En dan?" "Reims" "En verder?" "Ik stapte van Orthez naar Santiago de Compostela". "Ik deed dit ook, ik heb de Vezelayroute gestapt... c'est génial, je moet eens bellen... ik woon in Thuin." Ze gaf haar telefoonnummer. Wat een toeval om hier ook een pelgrim tegen te komen. Het gaf me moed. Ze wist me nog te vertellen dat Rocroi en Signy l'abbaye op de "chemin" lagen.

Ik stapte door tot het centrum van Chimay en bestelde wat te eten en te drinken. Ik maakte nog kennis met een Vlaams koppel (met Els van Moen) die An Verplaetse, mijn nicht goed kenden. "De wereld is klein". Haar vriend: "maar ik zou hem wel niet willen kuisen".

Ik trok nadien naar het "Maison de Tourisme". Heel vriendelijke bediening. Ik kocht enkele stafkaarten van de streek en van Noord-Frankrijk. Ik vroeg mijn stempeltje in mijn "credential" en trok naar de camping. De camping was bijna volzet. Er was een motorcross in Chimay en er was heel veel volk... Hollanders, Engelsen, Fransen, Vlamingen... Stoere motards hadden de camping "bezet". Ik kon mijn tentje aan de ingang "placeren" op een hellend stukje grond.

Terug het stadje in om wat inkopen te doen. Helaas, ik vond alleen een Turkse nachtshop. Ik bezocht de mooie Petrus- en Pauluskerk en vergaapte me aan het kasteel van Chimay. Het kasteel is te bezichtigen mits betaling van 7 euro... wat denken die nobiljons wel?

Om 20 uur was ik terug op de camping voor een Leffe in blik, wat camenbertkaas en wat brood. Mmm. De motards lieten me met rust en ik kon goed slapen. Ik had nog een kort gesprekje voor het slapen met Vlaamse motards (uit Outrijve) die terugkeerden van de wedstrijd... Ik moet zeggen... motards zijn een heel gedisciplineerd volkje. De camping ligt er proper bij en na tien uur was het stil (of kwam het door de regenbui die plots kwam opzetten). 

Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/180709

Wasje gedaan en naar Beaumont. Het pad vanaf de camping tot het stadje is zoals een pelgrimspad moet zijn... stenig, steil... het deed me weer aan Spanje denken. Op de grote markt vind je van alles. Restaurants, cafés, winkeltjes... een verademing na het desolate landschap langs de N50. Ik trok naar het Office de Tourisme om informatie. Ik kreeg een prachtige brochure met informatie over de "laars van Henegouwen" Dit gaf moed... er zijn dus nog alternatieve wegen om Chimay te bereiken.

Voor het middagmaal trok ik naar Hostellerie Charles Quint. Ik probeerde de plaatselijke specialiteit escavèche uit als voorgerecht. Dit is een stuk gekookte paling in azijnsaus. "On aime ou on n'aime pas. Het is niet aan mij besteed maar kom... als je honger hebt smaakt alles. De tournedos in roquefortsaus maakte veel goed.

Terug naar camping Astoria. 

Iets over de mensen: om negen uur 's morgens zie je nauwelijks volwassenen. Alleen de hondjes en de kinderen zijn buiten. Er wordt gekeft en geblaft. De kinderen roepen en lachen en rijden rond met hun fietsjes. Ik ben op deze camping de enige gebruiker van de wasplaats. Ze heeft meer weg van een koestal. Er hangt nog één vuile spiegel. De mensen wassen zich wellicht in hun caravan.

Het volk dan... typische Waalse gewone mensen. De vader met een buik van teveel pils van de Aldi. De moeder slonzig in trainingsvest en -broek,... meestal ook oversized. Al lang geleden dat ze zich mooi maakte. De zoon met de gel in het haar en het lief (een tot blond geverfde zwartharige) met de onvermijdelijke kauwgom in de mond. Daarbij nog een schare kleine kinderen met plaktattoo's op armen en benen... sterrenmeisjes in spé.

's Avonds komen de mensen buiten om te barbecuen en zich te bezatten. Niemand die gaat wandelen. Bijna niemand die hier wist hoe je te voet naar het stadje moet. Voor die ene kilometer gebruiken ze dan ook allemaal hun auto... schreeuwerige elementen erin... Disneyfiguren, een fuck-you-vinger achteraan. Wat de meesten hier ook hebben is een aanhangwagen, een goede "remorque". Dit om kratten bier, kunstvloertjes, golfplaten en brol aan te slepen.

Eigenlijk zijn de mensen hier heel lief. Iedereen heeft medelijden met mijn klein tentje. De meesten zoeken wel contact en zijn verbaasd dat ik te voet ben... "On n'est plus vingt ans". Tja ik weet het, ik wil dit doen. De stilte die dan volgt spreekt boekdelen. "Zo zonder vrouw?", ze zien dat ik getrouwd ben. "Jaja...ik bel regelmatig en we gaan volgende week samen op vakantie." Weer een stilte... Ze vertellen dan over hun kinderen en kleinkinderen, hun eventuele handicap , ziekte of hun werk. Mooi toch.

Ik voel me echt veilig tussen deze mensen!

Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/170709
 

Ik vlotte snel op weg buiten Mons. Op de N50 was het een lange weg naar Beaumont. Op de bermen geen brandnetels deze keer zodat ik er bij gevaar kon opwippen. Onderweg kocht ik brood, een perzik en wat lekkere charcuterie. Ik zette me op een terrasje en at mijn middagmaal op (omstreeks 13u30). Daarna moest ik nog 12 km. Deze kilometers waren heel hard. Niet veel schaduw en veel vrachtwagens. Op het laatste ging ik nog nauwelijks aan 2 km per uur vooruit. Een Hollander bood een lift aan... neen bedankt... ik zal het wel uithouden. Omstreeks 18u30 kwam ik op camping Astoria aan. Geen douche, vuile toiletten maar ik had een plaats om mijn tent op te zetten in de schaduw.

Op de camping typische Belgische kneuterigheid en ambiance. Caravans met voortenten, bijgebouwtjes, koterijen, kiosken, tuinkabouters, stenen schapen, uilen, beelden van honden, nog te leggen vloertegels uit de Aldi en rond ieder perk een tuindraadje. Op ieder afgesloten grasveldje zit dan ook een hond. Geen grote loebassen maar van die keffertjes (chiwawa, pekineesjes, poedels...). Camping Astoria... als men één plek in België zou moeten verheffen tot kunstwerk en voor het nageslacht bewaren is het deze wel. De camping heeft twee hoofdstraten. Recht voor mij is een afzichtelijke caravan met een luifel in een uniek soort gepatineerd textiel uit de jaren zestig... een soort bruin-grijs dat wellicht ooit oranje moet geweest zijn. De verzameling tuinkabouters is heel uitgebreid. De caravan erachter heeft er minder maar er zit dan ook een uniek exemplaar tussen: een tuinkabouter, gezeten op een varken... waar haal je zo'n dingen? Wat ik miste was een geel-rode caravan met "FRITERIE" op geschilderd. Dat zou het kunstwerk Astoria compleet hebben gemaakt.

Een sympathieke Waal (Filip 53 jaar), nodigde mij uit voor een biertje. Leuke gast, 180 kg... Hij en zijn vrouw zouden zaterdag vertrekken naar een andere camping. Volgens hem zou camping Astoria moeten sluiten tegen het einde van het jaar (uniek cultureel erfgoed dreigt dus verloren te gaan).

Filip gaf me een plastieken tuinstoel in gebruik om een beetje te kunnen zitten.

Ik at een stuk salami, een beetje kaas en nog wat oud brood. Ik zag het niet meer zitten om een restaurantje op te zoeken in Beaumont (de camping ligt net voor Beaumont). Da's voor morgen.

Ik ben uitgeput en heb nauwelijks de kracht om de tent op te zetten. Ik had er dan ook meer dan 30 km op zitten (in de hitte en met bijna 15 kg bagage op de rug).

Donkere gedachten komen in je op... opgeven, stoppen, het is de moeite niet meer... Gelukkig waren de mensen van camping Astoria heel vriendelijk en bezorgd. Verschillenden deden een praatje. Iedereen was benieuwd waar ik vandaan kwam en of ik wel goed zou slapen in dat kleine tentje.

Om 21u00 lag ik al te ronken.

Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/160709

In de buurt van Ghlin is er veel industrie. Omstreeks 14u. arriveerde ik in Mons en trok ik naar de hoofdkerk (Sint Waltrudis). De kerk met de vergulde koets. Dit voertuig (met de relieken van de heilige) wordt ieder jaar door de stad getrokken (en ook geduwd).

Mons is een prachtig stadje... vernieuwde marktplaats, mooie fonteinen, veel volk op de zomerse terrasjes. 

De jeugdherberg... heel vriendelijk personeel. Op de kamers zijn telkens 4 bedden. Ik nam een verkwikkende douche, deed mijn was en hield een siësta. Er kwam een ietwat vreemde man binnen... zuiders type, bandana in het golvende haar. Bleek een clown te zijn die 's avonds op de markt kunstjes deed om aan zijn geld te komen. Was afkomstig van het zuiden van Frankrijk.

Op het terrasje van de jeugdherberg deed hij al één van zijn trucjes. Hij droogde mij meteen geld af met een flauwe mop met een ballon. "Tu veux un grand ou un petit?" "Un petit". Hij blies de ballon op en tekende er een klein penisje op... haha... Om te gieren... 1 euro SVP pour le gag.

Hij keerde terug naar het terras vooraleer hij de stad introk. Hij had zich heel lelijk en zelfs angstaanjagend geschminkt.

Zijn optreden zal wel geen groot succes geweest zijn, te horen aan het zwakke gerinkel van de centen in zijn zakken toen hij 's nachts terugkeerde.

Verder had ik een rustige en mooie nacht ('s avonds nog een leuk gesprek gehad met een logopedist uit Zwitserland die, samen met zijn vrouw en zijn twee dochters op vakantie in België was).

Foto's op: http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/150709