Voorbereiding en reisverslag van Karel Demeulemeester
07-07-2010
Woensdag 07/07/2010 naar Bazancourt
Om 4u15 werden we wakker (even te vroeg) en bleven doorslapen tot 5u30. Om 6u00 stonden we met pak en zak klaar om te vertrekken. We verlieten Château Porcien over de Aisne en het Ardennenkanaal. Het was stil... alleen de vogels hielden ons gezelschap. Langs mooie weggetjes, door de velden kwamen we achtereenvolgens in Avançon, Saint-Loup en Champagne en l'Ecaille. Verderop moesten we langs een bomenrij Bazancourt bereiken. De vliegen (dazen) waren verzot op onze kuiten. Vooral André had veel succes. Zijn meegebrachte stok heeft vooral gediend om de vliegen weg te jagen... Je had het moeten zien... André als een gek rondom zich slaan en de dazen... maar bijten! Omstreeks 11u40 kwamen we aan in Bazancourt. In het gemeentehuis kregen we een stadsplannetje. We rustten uit op de trappen van de kerk. We aten er ons middagmaal (yoghurt - brood, koekjes en worst). We begaven ons naar hotel "Le Moderne". We kregen een mooie kamer, propere douche, net toilet... mooi. Onze siësta duurde tot 16 uur. We kregen de laatste kilometers van de Ronde van Frankrijk te zien. Tonie en Willy hebben we niet tussen het volk kunnen ontwaren. Achteraf bleef dat ook zij in een ander hotel in Bazancourt hadden blijven slapen. Ook het eten in "Le Moderne" smaakte. We bekeken nog de laatste momenten van de match Duitsland-Spanje en trokken naar onze bedstee.
Het was omstreeks 7u15 als Harold ons kwam halen om te ontbijten. Ze hadden moeite gedaan. Zelfs de spinnenwebben in huis waren weg. Voordien hadden we een goede nacht gehad in het bakkershuisje. Er was van alles, helaas geen brood voor André, ze waren het vergeten...). We maakten ons lunchpakket klaar en Harold bracht ons naar de overdekte markthal van Wasigny. Via schitterende weggetjes ("bonjour monsieur-dame" 2X) en dorpjes (Justine-Herbigny- Hauteville) bereikten we omstreeks 11u30 Château Porcien. We installeerden ons aan de Aisne op een bankje en namen onze lunch. In restaurant Longchamp kregen we de deurcode van de gemeentelijke refugio. Een klein, proper optrekje, speciaal voor pelgrims... Bravo aan deze gemeente. We konden een douche nemen en ook onze kleren werden gewassen. Op de binnenkoer van het restaurant hingen we onze was te drogen. En toen kwamen ze binnen... Zij een grijze zestiger uit Arnhem. Hij een vijftigplusser uit Maastricht. Ze hadden elkaar op het internet ontmoet en wilden samen Lourdes bereiken. Zij had er duidelijk genoeg van ("dit is geen vakantie meer") en wou meteen de trein op naar Nederland. Hij (een sportieve natuurgids) wou morgen al Reims bereiken (40 km) om de Tour te zien. Hij wou, terwijl we allen op een bed zaten in de kamer, zijn schoenen uittrekken. André en ik zijn naar buiten getrokken. We installeerden ons weer aan de Aisne. Omstreeks 19 u kwamen we in het restaurant Longchamps aan waar Willy bleef wachten op haar aperitiefje van Tonie. Tonie was in een dronkenmansgesprek verwikkeld waar vooral les "Belges" het moesten ontgelden. Het pelgrimsmenu was eerlijk. Koude schotel - Wildragout, aardappelen in de room en tuinbonen - bessentaart of yoghurt. We namen onze was mee en we deden onze babbel verder. Tonie werd langzamerhand onverstaanbaar en Willy ging slapen (in een tweede gedeelte van de refugio --in opbouw) Om 22u00 bekeken we de binnenkant van onze oogleden... Tonie wou per sé morgen de Tour in Reims zien.
Om 5u30 was ik al klaar wakker. André zaagde nog een boompje om. De wekker was gezet om 6u15 maar ik stond al op. Een goede wasbeurt en om 6u15 konden we al ontbijten. De koffie was gezet, er lag vers brood, er was melk, fruitsap, confituur, kaas... André had zijn eigen brood (glutenvrij) mee. Om 7u10 trokken we de hoteldeur achter ons dicht en gingen op stap. Via mooie weggetjes, door het bos of langs kalme wegen (Quatre Frères, Lalobbe, Neuville les Wasigny... kwamen we omstreeks 10u45 aan in de prachtige halle (overdekte markt) van Wasigny.
Een beetje van de hak op de tak... In Lalobbe vonden we een mooi beeld van St.-Jacob (met kalebas, hond en schelpen) In de nabijheid van Wasigny heb je een echt "Café René". De waardin is oversised en hing aan de tap bij het schenken van een "pression". Elle aime les Belges. We konden onderweg zitten aan het kerkhof van Lalobbe. Rustig... onze buren waren stil. De E-trex Legend HCX van Garmin is een prachtig toestelletje. Geen enkele keer liepen we verkeerd. De kleine wandelwegen zijn goed aangeduid. Een groot verschil met de gebrekkige bewegwijzering van de GR-routes hier. Omstreeks 12u45 kwamen Harold (Duitser) en Lynn (Deense) ons halen met de auto om ons naar ons logement te brengen. Het was een verbouwd bakkershuisje... heel knus.We namen een douche en wasten onze kleren. We hielden een siësta en daarna een korte wandeling (met bezoek aan het kerkhof) door het godvergeten dorpje. Eten: kip met citroen en rozemarijn en verse tuingroenten met rijst en curry. Daarna yoghurt met vers fruit. Leuke gesprekken over "la vida" met Harold en Lynn en André... Om 21u30 zaten we in onze tram.
Hier zijn we dan terug... Om 13u10 vertrokken we (Carine, Rita (schoonzus), André(schoonbroer) en ik) met de auto naar Signy l'Abbaye. We deden een ommetje naar het mooie Chimay. Om 17u30 arriveerden we in het schitterende hotel "Auberge de l'Abbaye". André en ik installeerden ons op de kamer. We namen afscheid van onze ega's en trokken naar de plaatselijke camping om nog eens een blik te werpen op de plaats waar ik vorig jaar was. We dronken wat in bar Derby (beetje marginaal maar heel vriendelijk). Bij het terugkeren bezochten we het mooie kerkje van Signy. De dagschotel in het hotel smaakte. Nog een korte wandeling om de GPS te testen. Tja... dit jaar heb ik dus een wandel-GPS mee. Alle stafkaarten van Noord-Oost Frankrijk zitten er in. De pelgrimsweg in dit gedeelte van Frankrijk is toch nauwelijks aangeduid. De GR 654 vind je wel gemakkelijk terug maar als je dit pad volgt tot Vezelay ben je goed voor meer dan 500 km. Dit is niet de bedoeling.
Om 22u15 zochten we ons bed op en sliepen weldra in.
Gisteravond meldde Carine dat mijn tante Marie-Josephe Baert was overleden. Tante Marie-Josephe was een groot mens. Toen mijn vader gestorven was in 1969 nodigden zij en nonkel Lucien ons (moeder en de vier kinderen) geregeld uit op een zaterdagavond om naar TV te komen kijken. Zij hadden één van de eerste kleurentelevisies in de Nieuwenhovestraat. Ik heb fantastische herinneringen aan die avonden, onbezorgd en "bourgondisch". Goede hapjes, lekkere drankjes, spelen en fantaseren met de neven en nichten... heerlijk. Nooit heb ik tante Marie-Josephe betrapt op een roddel of een lelijk woord.... Zij was onderwijzeres van opleiding maar na haar huwelijk wijdde zij haar leven aan haar gezin en de zaak van haar echtgenoot. Een in-goed mens met een hart van koekenbrood. Als er één mens de hemel verdient dan is zij het wel.
De begrafenis is donderdag a.s. en eigenlijk wil ik er bij zijn. Steun aan mijn neven en nichten en elkaar nog eens weer zien.
Ook het feit dat Carine nog altijd last heeft met de spieren (en misschien niet tot in Saint-Seine zal geraken met de auto) deden mij besluiten om in Signy l'Abbaye te stoppen. Dit dorpje ligt op de Jacobsroute (GR 654 tot Vezelay) en ik kan volgend jaar van hier vertrekken. Het is niet zo ver meer van Reims (+-50 km) en de stad loopt niet weg. Volgend jaar kan ik dit ook doen.
Om 7u30 stond ik beneden in de living voor een goed ontbijt. De boerin had voor alles gezorgd... verse koffie, brood, fruitsap, chocopasta, verschillende soorten confituur. Ik zat alleen aan tafel (de anderen lagen nog te slapen) en na een kwartiertje kon ik starten.
Het had vannacht geregend en de naaktslakken waren duidelijk aanwezig naast de berm. Ik kwam snel vooruit langs mooie dorpjes (Flaignies Havys, Cernion, Aubignies les Pothées. Ik was in Signy l'Abbaye omstreeks 13u30. Het plaatselijke toerismebureau ging pas open om 15u maar een sympathieke bediende liet me toch binnen. Ik regelde mijn bus naar Charleville-Mezières en mijn trein tot in Lille.
Op de plaatselijke camping vond ik plaats aan een snelstromend beekje in de schaduw. Ik kon geld afhalen in een plaatselijke winkel. Er stond een geldautomaat in de winkel zelf (de "SHOPI").
Ik had een leuk gesprek met een Duits hoogbejaard koppel. (hadden de tijd van Hitler nog meegemaakt... "hij kon prachtige redevoeringen houden")... zij hadden vele steden op de weg naar Santiago bezocht.
Met een Nederlands koppel uit Groningen hadden we een gezellige babbel. Hij is muziekleraar en zij is gemeentebeambte... Bert en Janne... Leuk gesprek over discipline, onderwijs en "la vie". Mooi!
's Avonds laat ontmoette ik nog een ander Nederlands koppel (een antropoloog en een maatschappelijk werkster) die op fietsvakantie waren.We hadden een prachtig gespek over het werk en over geloven (hij was overtuigd atheïst, katholiek opgevoed, zij gereformeerd), zij wou ook de camino stappen, hij was niet tegen.
Het was mijn laatste avond. 's Nachts was er een heel hevig onweer.
De volgende dag nam ik de bus (met medewerking van de campingbeambte die me naar de halte bracht) naar Charleville-Mezières. Daar nam ik de trein naar Lille en daarna naar Kortrijk - Vichte. Ook hier valt het op bij het terugkeren in België. In vergelijking met de steden en dorpen in Frankrijk lijkt België meer en meer een verpauperd en sjofel landje. Alleen de treinen zijn hier wat netter dan ginder. Carine stond mij op te wachten in het station van Vichte...Het was een hartelijk terugzien.
Het is altijd goed om terug thuis te zijn. 's Avonds dronken we een goede fles met de zonen.
Ik ben blij dat ik dit weer heb mogen meemaken... Ik denk dat het zwaarste stuk van de camino er op zit.
Ik stond laat op. Rond 9 uur vroeg ik aan het onthaal van de camping of de camping van Rumigny nog bestond. "Oui, je crois bien" zei een leuk uitziende receptioniste. Ik at nog een halve "baguette" met mijn camenbert en een blokje "La vache qui rit". aan de ingang van de camping. De andere helft van het brood nam ik mee.
Een geluk dat ik nog de toeristische dienst van Signy-le-Petit binnenstapte. De camping in Rumigny bestaat niet meer. Men reserveerde voor mij een chambre d'hôtes in Girondelles.
Girondelles ligt op 12 km, te doen dus, maar na de 30 km. van gisteren, meer dan genoeg. Ik kwam rond 14 uur aan in het dorpje en vond gemakkelijk het verblijfadres. Hartelijk onthaal door de boerin... leuk kamertje, mooi terras om te zitten. Het plaatselijke biertje Ardwen smaakte heerlijk.
In de namiddag kwam een "niet-koppel" aan, ze waren zich aan het voorbereiden op de dodentocht in Bornem. Zij 53 jaar, een moeilijke en dominante tante, Vlaamse maar hield niet van haar moedertaal... Ze drukte zich dan ook bij voorkeur in de taal van Molière uit. Hij... een 60-er uit het Meetjesland die graag wandelde. Beiden vrienden van elkaar maar verder geen relatie!
Om 19u30 was het eten klaar. Ik maakte ook kennis met een koppel uit Brussel (70-ers). Al het eten was door de boerin voorbereid en klaargemaakt.
Lang geleden dat ik nog zo smakelijk had gegeten. Ik betaalde nog mijn 50 euro voor het avondmaal, mijn overnachting en mijn ontbijt en bedankte de boerin voor het warme onthaal. Ze zou morgenvroeg alles klaarzetten voor mijn vroege vertrek.
Ik had nog een schitterend gesprek met de mensen aan tafel over werk, geluk, politiek, onderwijs. Ook hier was het verschil in mening tussen Vlamingen en Walen duidelijk.
Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/200709
Tegen 8 uur vertrok ik voor wat een korte etappe zou zijn. Ik verliet Chimay richting abdij de Scourmont. Af en toe regende het en ik diende mijn rugzakovertrek en en mijn regenvestje aan te doen. Ter hoogte van de abdij begon het fel te regenen. Ik nam een stukje het bospad en ging toen de abdij binnen. Ik werd er verwelkomd door een sympathieke pater (60-er?) met een grijze baard, lichtogen en een Bourgondisch buikje. Het bleek een Westvlaming te zijn die nog met Frederic Tack uit Vichte had gestudeerd.
Ik bezocht de prachtige kerk en de schitterende binnentuin. Voor het bezoek aan het kerkhof was het teveel aan het regenen. Nog een blik in hun boekenkiosk (met o.a. een boek over de ontmoeting van de vader abt van de abdij van Chimay met monniken uit Nepal... wat zeggen zo'n mensen tegen elkaar ???... dat moet ik eens lezen).
"Goede en behouden reis" wenste de pater me. Via een klein weggetje, duidelijk op de kaart, wou ik de grens oversteken naar Signy-le-Petit.
Toen ik aan de grens kwam was er geen doorgang. Alles was dichtgegroeid en een bord wees aan dat er een privédomein was. Er stond een huis en ik belde aan.
Een bijzonder onvriendelijke man wees me erop dat de weg al vier jaar gesloten was. Ik moest terugkeren en een andere weg terugkeren. Pelgrim of niet... in de regen dien je de paar kilometer die je stapte, maar terug te keren.. Door weer en wind en via bospaden (en ettelijke keren mislopen- het terugkeren doet enorm veel pijn) kwam ik op de goede weg. (Bij nader inzien was het in het dorp Cendron dat ik de grens overstak).
Ik moet zo'n dertig km hebben gestapt toen ik eindelijk in Signy-le-Petit aankwam. Het is een klein dorp met een hotel-restaurant, enkele cafés en een frituur. In de frituur kon ik mijn dorst lessen en mijn honger stillen. De camping, 800 m verderop, is mooi en onderhouden. Er is een zwembad en een minigolfterrein. (Het valt op... Frankrijk ziet er veel meer onderhouden uit dan België. Ieder dorpje heeft zijn netjes onderhouden zomerbloemen, er is geveegd, de straten zijn onderhouden... Wat is er eigenlijk aan de hand in België?)
Voor 8 euro kreeg ik een mooie plaats en kon ik mijn was doen. Terug moest ik mijn tent op handen en voeten opzetten.
Ik had al een hele dag een blik Leffe van 50 cl meegesleept... en of het smaakte (met de rest van mijn camenbert, brood en salami).
Om 9u00 zat ik terug in mijn bedje.
Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/190709
Heel goed geslapen. Er was hevige regen vannacht maar alles bleef droog. Het was 4u45 als ik begon op te kramen. Om 5u30 was ik al in het centrum van Beaumont. Richting Chimay, 24 km voor de boeg. Ik wou de "groene route" proberen. Sivry-Rance, daarna Froid-Chapelle. Mooie landschappen, soms door het bos... heerlijk... Ik nam na een tijdje terug de weg N939... niet veel verkeer, het was bewolkt, af en toe een spatje regen. Niet nodig om de rugzakbeschermer aan te doen.
Ik kwam aan de "vlinderschuur", juist voor Chimay. Een oudere vrouw, in het gezelschap van een +-15-jarig "mulatje" stopte met haar autootje. Ze hield me tegen... "In het Frans: waar ga je?" "Chimay" "En dan?" "Reims" "En verder?" "Ik stapte van Orthez naar Santiago de Compostela". "Ik deed dit ook, ik heb de Vezelayroute gestapt... c'est génial, je moet eens bellen... ik woon in Thuin." Ze gaf haar telefoonnummer. Wat een toeval om hier ook een pelgrim tegen te komen. Het gaf me moed. Ze wist me nog te vertellen dat Rocroi en Signy l'abbaye op de "chemin" lagen.
Ik stapte door tot het centrum van Chimay en bestelde wat te eten en te drinken. Ik maakte nog kennis met een Vlaams koppel (met Els van Moen) die An Verplaetse, mijn nicht goed kenden. "De wereld is klein". Haar vriend: "maar ik zou hem wel niet willen kuisen".
Ik trok nadien naar het "Maison de Tourisme". Heel vriendelijke bediening. Ik kocht enkele stafkaarten van de streek en van Noord-Frankrijk. Ik vroeg mijn stempeltje in mijn "credential" en trok naar de camping. De camping was bijna volzet. Er was een motorcross in Chimay en er was heel veel volk... Hollanders, Engelsen, Fransen, Vlamingen... Stoere motards hadden de camping "bezet". Ik kon mijn tentje aan de ingang "placeren" op een hellend stukje grond.
Terug het stadje in om wat inkopen te doen. Helaas, ik vond alleen een Turkse nachtshop. Ik bezocht de mooie Petrus- en Pauluskerk en vergaapte me aan het kasteel van Chimay. Het kasteel is te bezichtigen mits betaling van 7 euro... wat denken die nobiljons wel?
Om 20 uur was ik terug op de camping voor een Leffe in blik, wat camenbertkaas en wat brood. Mmm. De motards lieten me met rust en ik kon goed slapen. Ik had nog een kort gesprekje voor het slapen met Vlaamse motards (uit Outrijve) die terugkeerden van de wedstrijd... Ik moet zeggen... motards zijn een heel gedisciplineerd volkje. De camping ligt er proper bij en na tien uur was het stil (of kwam het door de regenbui die plots kwam opzetten).
Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/180709
Heerlijk geslapen... het beloofde onweer bleef uit. Carine had op het weerbericht gehoord dat er heftige storm, hagel en buien aankwamen. Ze stond zelfs op punt om mij te komen halen. Ik hield de boot even af. Gelukkig... na een slaap tot 9u00 was ik helemaal uitgerust.Waarlijk... in mijn tentje is het best comfortabel. Geen spatje regen binnenin. Wat een luxe! Het tentje heeft dan ook wel wat gekost maar het is het waard... Jack Wolfskin rules!!!
Wasje gedaan en naar Beaumont. Het pad vanaf de camping tot het stadje is zoals een pelgrimspad moet zijn... stenig, steil... het deed me weer aan Spanje denken. Op de grote markt vind je van alles. Restaurants, cafés, winkeltjes... een verademing na het desolate landschap langs de N50. Ik trok naar het Office de Tourisme om informatie. Ik kreeg een prachtige brochure met informatie over de "laars van Henegouwen" Dit gaf moed... er zijn dus nog alternatieve wegen om Chimay te bereiken.
Voor het middagmaal trok ik naar Hostellerie Charles Quint. Ik probeerde de plaatselijke specialiteit escavèche uit als voorgerecht. Dit is een stuk gekookte paling in azijnsaus. "On aime ou on n'aime pas. Het is niet aan mij besteed maar kom... als je honger hebt smaakt alles. De tournedos in roquefortsaus maakte veel goed.
Terug naar camping Astoria.
Iets over de mensen: om negen uur 's morgens zie je nauwelijks volwassenen. Alleen de hondjes en de kinderen zijn buiten. Er wordt gekeft en geblaft. De kinderen roepen en lachen en rijden rond met hun fietsjes. Ik ben op deze camping de enige gebruiker van de wasplaats. Ze heeft meer weg van een koestal. Er hangt nog één vuile spiegel. De mensen wassen zich wellicht in hun caravan.
Het volk dan... typische Waalse gewone mensen. De vader met een buik van teveel pils van de Aldi. De moeder slonzig in trainingsvest en -broek,... meestal ook oversized. Al lang geleden dat ze zich mooi maakte. De zoon met de gel in het haar en het lief (een tot blond geverfde zwartharige) met de onvermijdelijke kauwgom in de mond. Daarbij nog een schare kleine kinderen met plaktattoo's op armen en benen... sterrenmeisjes in spé.
's Avonds komen de mensen buiten om te barbecuen en zich te bezatten. Niemand die gaat wandelen. Bijna niemand die hier wist hoe je te voet naar het stadje moet. Voor die ene kilometer gebruiken ze dan ook allemaal hun auto... schreeuwerige elementen erin... Disneyfiguren, een fuck-you-vinger achteraan. Wat de meesten hier ook hebben is een aanhangwagen, een goede "remorque". Dit om kratten bier, kunstvloertjes, golfplaten en brol aan te slepen.
Eigenlijk zijn de mensen hier heel lief. Iedereen heeft medelijden met mijn klein tentje. De meesten zoeken wel contact en zijn verbaasd dat ik te voet ben... "On n'est plus vingt ans". Tja ik weet het, ik wil dit doen. De stilte die dan volgt spreekt boekdelen. "Zo zonder vrouw?", ze zien dat ik getrouwd ben. "Jaja...ik bel regelmatig en we gaan volgende week samen op vakantie." Weer een stilte... Ze vertellen dan over hun kinderen en kleinkinderen, hun eventuele handicap , ziekte of hun werk. Mooi toch.
Ik voel me echt veilig tussen deze mensen!
Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/170709
Na een verkwikkende nacht stond ik op om 6u30. Een korte was en ik was klaar om te vertrekken. Op de kamer sliep iedereen nog. Ik nuttigde nog een stevig ontbijt en had een leuke babbel met een Italiaanse die stage kwam doen in de jeugdherberg. Ze was pas aangekomen en kende eigenlijk niets van België. Toen ik haar vertelde dat Mons een burgemeester heeft met Italiaanse roots, klaarde ze op. "His name is Elio, he's always wairing a bow tie(strikje) and he is gay!".
Ik vlotte snel op weg buiten Mons. Op de N50 was het een lange weg naar Beaumont. Op de bermen geen brandnetels deze keer zodat ik er bij gevaar kon opwippen. Onderweg kocht ik brood, een perzik en wat lekkere charcuterie. Ik zette me op een terrasje en at mijn middagmaal op (omstreeks 13u30). Daarna moest ik nog 12 km. Deze kilometers waren heel hard. Niet veel schaduw en veel vrachtwagens. Op het laatste ging ik nog nauwelijks aan 2 km per uur vooruit. Een Hollander bood een lift aan... neen bedankt... ik zal het wel uithouden. Omstreeks 18u30 kwam ik op camping Astoria aan. Geen douche, vuile toiletten maar ik had een plaats om mijn tent op te zetten in de schaduw.
Op de camping typische Belgische kneuterigheid en ambiance. Caravans met voortenten, bijgebouwtjes, koterijen, kiosken, tuinkabouters, stenen schapen, uilen, beelden van honden, nog te leggen vloertegels uit de Aldi en rond ieder perk een tuindraadje. Op ieder afgesloten grasveldje zit dan ook een hond. Geen grote loebassen maar van die keffertjes (chiwawa, pekineesjes, poedels...). Camping Astoria... als men één plek in België zou moeten verheffen tot kunstwerk en voor het nageslacht bewaren is het deze wel. De camping heeft twee hoofdstraten. Recht voor mij is een afzichtelijke caravan met een luifel in een uniek soort gepatineerd textiel uit de jaren zestig... een soort bruin-grijs dat wellicht ooit oranje moet geweest zijn. De verzameling tuinkabouters is heel uitgebreid. De caravan erachter heeft er minder maar er zit dan ook een uniek exemplaar tussen: een tuinkabouter, gezeten op een varken... waar haal je zo'n dingen? Wat ik miste was een geel-rode caravan met "FRITERIE" op geschilderd. Dat zou het kunstwerk Astoria compleet hebben gemaakt.
Een sympathieke Waal (Filip 53 jaar), nodigde mij uit voor een biertje. Leuke gast, 180 kg... Hij en zijn vrouw zouden zaterdag vertrekken naar een andere camping. Volgens hem zou camping Astoria moeten sluiten tegen het einde van het jaar (uniek cultureel erfgoed dreigt dus verloren te gaan).
Filip gaf me een plastieken tuinstoel in gebruik om een beetje te kunnen zitten.
Ik at een stuk salami, een beetje kaas en nog wat oud brood. Ik zag het niet meer zitten om een restaurantje op te zoeken in Beaumont (de camping ligt net voor Beaumont). Da's voor morgen.
Ik ben uitgeput en heb nauwelijks de kracht om de tent op te zetten. Ik had er dan ook meer dan 30 km op zitten (in de hitte en met bijna 15 kg bagage op de rug).
Donkere gedachten komen in je op... opgeven, stoppen, het is de moeite niet meer... Gelukkig waren de mensen van camping Astoria heel vriendelijk en bezorgd. Verschillenden deden een praatje. Iedereen was benieuwd waar ik vandaan kwam en of ik wel goed zou slapen in dat kleine tentje.
Om 21u00 lag ik al te ronken.
Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/160709
Deze morgen stond ik heel vroeg op. Het beloofde warm te worden en ik wou in de vroege namiddag in Mons zijn. Tja, zonder GPS zit er niets anders op dan de kaart te volgen. Zo gedetailleerd is die niet. Ik wandelde dus op de N526 richting Sirault. Bijna geen plaats voor voetgangers, behalve als je door dorpskernen wandelt. Soms is het heel gevaarlijk zoals het stuk door het Bois de Baudour. De vrachtwagens razen voorbij en er is geen berm om op te wandelen (tja, door de brandnetels stap ik niet). Ik zwaaide met mijn kaart om de automobilisten te waarschuwen. Onderweg kocht ik Sultanakoekjes (mijn ontbijt) en druivensuiker. Toen ik Mons naderde, moest ik op de N50. Gelukkig is er een mooi wandelpad langs het "Canal du Centre". De zon is hier meedogenloos, veel drukkender dan in Spanje. Om 9 uur loop ik hier al te zweten. Ik heb dan ook al een hele mooie "farmers tann", je weet wel, bruin in je gezicht, armen bruin tot net boven de ellebogen , een klein stukje van de benen en je nek. De rest is spierwit... haha!
In de buurt van Ghlin is er veel industrie. Omstreeks 14u. arriveerde ik in Mons en trok ik naar de hoofdkerk (Sint Waltrudis). De kerk met de vergulde koets. Dit voertuig (met de relieken van de heilige) wordt ieder jaar door de stad getrokken (en ook geduwd).
Mons is een prachtig stadje... vernieuwde marktplaats, mooie fonteinen, veel volk op de zomerse terrasjes.
De jeugdherberg... heel vriendelijk personeel. Op de kamers zijn telkens 4 bedden. Ik nam een verkwikkende douche, deed mijn was en hield een siësta. Er kwam een ietwat vreemde man binnen... zuiders type, bandana in het golvende haar. Bleek een clown te zijn die 's avonds op de markt kunstjes deed om aan zijn geld te komen. Was afkomstig van het zuiden van Frankrijk.
Op het terrasje van de jeugdherberg deed hij al één van zijn trucjes. Hij droogde mij meteen geld af met een flauwe mop met een ballon. "Tu veux un grand ou un petit?" "Un petit". Hij blies de ballon op en tekende er een klein penisje op... haha... Om te gieren... 1 euro SVP pour le gag.
Hij keerde terug naar het terras vooraleer hij de stad introk. Hij had zich heel lelijk en zelfs angstaanjagend geschminkt.
Zijn optreden zal wel geen groot succes geweest zijn, te horen aan het zwakke gerinkel van de centen in zijn zakken toen hij 's nachts terugkeerde.
Verder had ik een rustige en mooie nacht ('s avonds nog een leuk gesprek gehad met een logopedist uit Zwitserland die, samen met zijn vrouw en zijn twee dochters op vakantie in België was).
Redelijk goede nacht gehad... Een bende Franse jongeren hield van "rap" maar na 22 uur was het stil. De oordopjes die Bert me had meegegeven werkten heel goed. De hanen, duiven en ander gevogelte hoorde ik nauwelijks. Ik stond op om 6 uur en begon mijn boeltje op te ruimen. Om 6u45 stond ik aan de ingang te wachten, ik had immers nog niet betaald. Het was 7u15 als ik kon vertrekken. De baas was niet erg geïnteresseerd om zijn geld te innen. De camping zal op het einde van dit jaar sluiten. Deze keer gebruikte ik de GPS waar ik vooraf de stafkaarten van België had ingeladen en de route had uitgestippeld. Heerlijk ding... je volgt het pijltje op de kaarten en that's it. Ik naderde Frasnes-les-Anvaing en zag dat de GPS-batterijen leeg waren. Ik verving ze maar o... wee. Nadat ik het boeltje weer opstartte, waren de opgeladen kaarten uit de GPS verdwenen. (achteraf zou blijken dat het geheugenkaartje uit het houdertje was omhooggekomen, niets ernstigs dus). Tja... er zat niets anders op dan - zoals het een echte pelgrim betaamt- de papieren kaarten te gebruiken. Na wat zoeken en wellicht nog wat omwegen trok ik via het dorp "La Ligne" verder. Af en toe stopte ik. Een bezoekje aan een plaatselijke dorpskerk is in deze warmte een verademing. Ik vond zelfs een kerk met vooraan een bronnetje. Ik geraakte er in gesprek met een patattenboer. Ik kon er mijn flesjes water vullen. Terug de weg op... geen wandelwegen maar links op de rijbaan. Mooie landschappen, meestal vlak. Het landschap doet me een beetje denken aan de Meseta van vorig jaar... eentonig, vlak, heet (alhoewel de warmte hier drukkender is). Je moet af en toe stoppen... een cafeetje, een boom, wat schaduw... ik had het nodig. Om 16u15 arriveerde ik op de camping te Beloeil. Een bijna lege camping, uitgebaat door een bejaarde landbouwer en zijn dochter. Na mijn tentje te hebben geïnstalleerd (en dat is pijnlijk na 28 km stappen) maakte ik een praatje (onder het genot van een koel Moinette-biertje) met een koppel fietstoeristen uit Chièvre. Heel sympathieke mensen, ze kenden de Bourgognestreek heel goed. Ook de bejaarde baas-boer kwam er bij zitten. Er was weinig volk op zijn camping. Volgens hem "trekt" het kasteel van Beloeil niet meer omdat de Prince de Ligne zijn kasteel op te weinig uren openstelt. Blijkbaar haalt de prins nu zijn inkomsten uit grote private evenementen die hem miljoenen opbrengen. Een privéfeestje in het kasteel van Beloeil... het kan en alles heeft zijn prijs. Ik trok nog naar een plaatselijk restaurantje (Café du Château) waar ik 20 euro betaalde voor koetong in madeirasaus en de obligate frieten. Het is 20u30. Ik ga slapen want morgen wil ik naar Mons.
Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/140709
Vertrek om 7 uur... Een laatste knuffel aan Carine "Tot in Saint-Seine". "Wees voorzichtig". Het is schitterend weer om te wandelen. Niet veel wind, wat bewolkt... heerlijk. Ik laat Vichte achter. Tja... Wie stopt er met de auto langs de N36? ?? Corrie Catteeuw. Het was alsof het zo moest. Vorige week zaten we nog samen toen zijn vriend Jean uit Sable d'Olonne bij hem toekwam. Eens pelgrim, altijd pelgrim... "Goede reis... het allerbeste". Ik was van plan om de eerste dag al in Kluisbergen te stoppen maar om 10 uur was ik er al. Ik dronk er een waterke en vroeg om mijn flesjes te vullen. Camping Panorama biedt inderdaad een prachtig uitzicht. De electriciteitscentrale van Ruien die dominant aanwezig is, moet je er maar even bijnemen (of wegdenken, er staan waarempel nog bomen naast). Dan maar verder getrokken. Ik had van Google Maps de te volgen weg uitgeprint... Complete rommel natuurlijk want één kruispunt missen en je bent eraan voor de moeite. Ik keek op de gewone kaart en slenterde langs Orroir-Amougies- Russignies-Ronse en dan richting Leuze. Op grondgebied Saint Sauveur wandelde ik nog een flink stuk door en deed dan een steile klim naar camping "Les Hauts". Deze zag er heel verlaten uit. Helemaal in rust. Alleen de vers aangebrachte bitumen op de straatjes plakten aan mijn schoeisel. De vogeltjes in de bomen. Ik zette mijn tentje op een mooie plaats in de schaduw. Wasje gedaan, mezelf gewassen aan de lavabo (geen douche dus, je moest er een 20 frank stuk in steken om warm water te bekomen (of een jeton die je aan de receptie kon krijgen maar de campinguitbater was er niet). Hier is geen restaurant, geen winkel... niets. Gelukkig had ik 's middags een bordje frieten met wat vlees kunnen eten in Ronse. Avond... het is 19u40. De zon staat al laag. Prachtig zicht achter mijn tentje. Panorama op de Vlaamse Ardennen. Mooi!
Foto's op http://picasaweb.google.be/kareluitvichte2009/130709
Vorig jaar deze tijd zat ik op deze tijd in de omgeving van Pamplona... (Trinidad de Arro)... Minder fraaie berichten dit jaar over de San-Ferminfeesten. In de stierenloop vielen de voorbije dagen al één dode en twee zwaargewonden. Jammer.
Tja...
Hier zijn we terug... Op de vooravond van, wat ik noem... mijn camino-in-stukjes. De weg tussen mijn huis en Orthez (Zuid-Frankrijk) deed ik dus niet te voet en de drang is groot om dit in mijn leven te vervolmaken.
Dries is op kamp met de KSA en komt binnen 9 dagen terug. Bert is thuis en bewijst zijn capaciteiten als chef-kok en huisman. Carine moet nog even doorwerken maar we hebben een huisje geboekt in de Bourgognestreek en daar gaan we van genieten terwijl Bert in Vichte blijft.
Morgen vertrek ik te voet, via Chimay naar Frankrijk... Deze keer geen refugio's, albergues of hotels maar mijn tentje dat ik vorig jaar na een dag al terugstuurde. Het wordt wellicht het moeilijkste stuk van mijn camino. De kans dat ik een medepelgrim tegenkom is bijna nihil.
Eerder dit jaar onderging ik een zware darmoperatie en eigenlijk heb ik bijna niet getraind. Ik heb dan ook geen "ambitieuze" route uitgestippeld... In het begin kleine stukjes om wat routine op te bouwen. Ik zou de Vezelayroute willen nemen. Dit betekent een stukje omweg langs Reims en de Bourgognestreek... Dit jaar bijlange nog geen Vezelay maar ik zal blij zijn als ik een diep stuk in de Franse Ardennen bereik.
Mijn rugzak staat klaar. Nog even naar school gereden om te controleren of alles in orde is... Tja, ik ben al terug in het begin van augustus en ik heb er zin in.
De voorbije weken waren wat men noemt "een lach en een traan". Het grote familiefeest ter gelegenheid van Dries' achttiende verjaardag, gisteren de begrafenis van nonkel Eric Sabbe, een optimistisch en integer man... 's avonds nog een leuke familiebijeenkomst bij zus Triene... Leuk als je een grote familie hebt. Ik vertrek morgen vroeg... het "kopje" van Simon + mijn schelp hangen weer aan de rugzak.
21-08-2008
20-21-22-08.08 Terugreis en thuiskomst
Ik vertrok om 9u04 vanuit het station te Santiago. De trein volgde in het begin een beetje de route die ik had afgelegd. Ponferrada was het eerste stadje dat ik ook op de camino had gezien. Ook Astorga herkende ik (ik was er veertien dagen voordien 's morgens vroeg door gestapt). De trein stopte onder meer in Leon, Sahagun, Burgos (via Palencia) en nam toen een andere route. Je beseft welke afstanden je hebt afgelegd. De trein beweegt door landschappen die je allemaal te voet hebt doorkruist. Het graan in de meseta was netjes geoogst. Op de trein zitten naast enkele pelgrims meestal Spanjaarden. Ik ben blij dat ik voor de terugreis de trein heb gekozen. Je neemt op een rustige manier afscheid van de landschappen. Je ziel reist mee.
Ik heb het nog niet gehad over het potje van Simon. Simon is een 71-jarige Nederlander die ik leerde kennen in Ostabat. Hij liep er - samen met een Nederlandse vriendin- een deel van de camino. Hij had de camino verschillende malen gelopen. We deelden de kamer in Saint-Jean-Pied-de-Port. Bij het afscheid gaf hij mijn zijn tas (plastieken drinkbeker). "Ik heb ze toch niet meer nodig en jij kan ze gebruiken" zei hij. Wel... deze tas (het kopje in het Hollands) bevestigde ik achteraan mijn rugzak. Ik heb de tas nooit gebruikt maar af en toe tikte ze tegen de slotjes en linten van mijn rugzak. Een heel vertrouwd geluid op mijn camino. Het gaf me heel veel power. Het was alsof die oude Simon telkens tegen mij zei: "kom op jongen, vooruit Karel, je kan het!". Dit potje is mij heel waardevol. Als een 71-jarige man de camino kan lopen, dan kan ik dat ook.
Tijd voor een reflectie over de camino... Ik heb heel hard van deze tocht genoten. Iedere dag was een geschenk. Wie denkt dat dit een uitzonderlijke prestatie is... wel vergeet het... Iedereen met een redelijke gezondheid en wilskracht kan dit doen. Deze prestatie is niets in vergelijking met wat wegenarbeiders, bouwvakkers en arbeiders in fabrieken dagelijks moeten doen.
De innerlijke reflecties over de camino hou ik voor mezelf, mijn familie en vrienden. Dit hoort m.i. niet op het internet. Ik bedank iedereen voor de steun. In de eerste plaats mijn vrouw Carine voor de liefdevolle boodschappen iedere dag... Deze boodschappen waren voor mij het anker (home: the place where I belong) en de vuurtoren (gaven richting op mijn weg). Ik ben blij dat ik deze weg mocht doen. Ook de steun die ik mocht voelen van familie, vele vrienden en kennissen... bedankt!
De camino is een ervaring die ik alleen kan omschrijven als groots en uniek... het is een simpel maar o zo grandioos concept... je stapt met een doel... iedere dag een beetje dichter bij je doel. Je hoeft je niet veel aan te trekken van de weg, de pijlen zijn duidelijk... je passeert ongelooflijke landschappen en dorpen. Je eet en je slaapt en je ontmoet interessante mensen.
Ik wil de camino naar Santiago in mijn leven niet opnieuw doen. Dit zou alleen maar de herinneringen verstoren. Misschien stap ik nog wel eens stukjes die ik heb gemist (de camino duro - het stukje vanaf Villafranca de Bierzo en O Cebreiro-ook van het dorp zelf heb ik niet veel gezien). Het zal met Carine zijn... ooit eens.
Morgen ben ik thuis... bij mijn gezin, bij de familie en vrienden die mij dierbaar zijn.
Ik was op 22 augustus omstreeks 15u30 in het station van Waregem. Ik deed nog een ommetje naar mijn geboortedorp Nieuwenhove. Ik bezocht het kerkhof van Waregem. Ik legde een steentje op het graf van mijn ouders en mijn schoonmoeder, uit dank voor het mooie leven dat ik heb gekregen. De stenen had ik opgeraapt op één van de oude stukken van de camino. Duizenden mensen zijn er wellicht overheengestapt, allemaal met een goede bedoeling.
Het was een heel warm weerzien met Carine, Bert, Dries, Vanessa en Eline... Heel veel familie en vrienden (met meer dan 40) waren aanwezig op mijn terugkomst. Het deed deugd en het was heel laat (na heel wat cava en hapjes) toen we eindelijk ons bed vonden...
Zondag ben ik nog met Carine naar het graf van nonkel Joël in Rumillies geweest. Hij was onze voogd toen ons vader lang geleden stierf. Ook daar beleefde ik mijn thuis-cruz-de-ferro en legde een steentje van de camino op het graf van hem en tante Marthe.
Zo... het zit erop en maandag begint het gewone leven weer. Het was een ervaring uit de duizend!
Om 8 uur stond ik aan de bushalte. De bus was er al. Er zat niet veel volk op. Van Finisterra naar Santiago is het langs de kustroute 3 uur rijden met de bus. De bus stopt aan vele haltes en wacht in grotere dorpen. Deze bus deed het anders... hij nam slechts gedeeltelijk de kustroute. Het doet eigenaardig om in een kwartiertje reeds 15 km te hebben overbrugd. Na ongeveer een uur moest ik uitstappen en wachten op een andere bus die ons meteen naar Santiago bracht. Ik zag nog de (verkeerde) weg die ik met de Nederlanders had gewandeld. Het was inderdaad de autoweg naar Finisterra die men ons had aangewezen. Om 10u30 was ik in Santiago. Om 11 uur was ik aan de kathedraal en ik zag o.a. Jean Claude (Canadees waarmee ik eens een hele avond had gebabbeld) en de onvermijdelijke vriend schooldirecteur Gunnar... Hij heeft eindelijk zijn compostela gehaald. Gunnar en ik volgden samen de pelgrimsmis om 12 uur. Deze keer zat ik vooraan en kon ik er meer van genieten (vorige keer kwam ik helemaal bezweet toe en er was toen veel meer volk). Het zwaaien met het wierookvat is indrukwekkend. Vier man trekken aan de touwen. Soms gaat het vat zo hoog dat het tegen het plafond van de kathedraal tikt. Ik nam mijn intrek in het bijzonder mooie hotel Rua Villar (zelfde straat als vorige keer maar deze keer met drie sterren). Voor de laatste nacht in Santiago mag het wel eens. Ik dronk nog een wijntje met Gunnar en een Schots koppel + Jean-Claude (bijzonder interessante man) en Annie die ik eerder op de camino had leren kennen. We aten in het hotel rechtover de kathedraal (Praza de Immaticulada)... soep, varkensribbetjes met frieten en een yoghurt. Ik nam afscheid van de groep en trok naar mijn kamer. Ik luisterde nog naar de CD van de groep "Cuarteto Saravani" die mij eerder bijzonder had ontroerd. Ik nam nog een heerlijk bad. Ik had overal jeuk door de beten die ik had opgelopen in Negreira. Gelukkig heb ik nog calamine om de jeuk wat te milderen. Carine telefoneerde en we praatten nog lang... dat deed deugd!!!
Ik bleef liggen tot 7 uur. Waarom mij haasten? Slechts 16 km voor de boeg en ik had alle tijd. Om 8 uur vertrok ik na een ontbijtje van vezelkoekjes. Er was een stevig klimmetje in Corcubion. De weg was mooi. Af en toe had ik zicht op de zee links van me. Ik slenterde voort en omstreeks 10u45 kreeg ik Finisterra in de gaten, Ik besloot om meteen door te stappen tot de vuurtoren, het uiterste punt. Om 12 uur arriveerde ik aan de kilometerpaal nr. 0. Ik zette me voor de vuurtoren op een rotsblok en keek naar de zee. Ik bleef lang zitten. Er waren heel wat toeristen die de rotsen op en af klauterden. Geen pelgrims te zien. Ineens kwamen er enkele (uit Frans-Vlaanderen). Ze waren vertrokken uit Montélimar. We verbrandden onze onderbroek. Heel wat mensen namen foto´s van het gebeuren. Naast het terras van het restaurant (op punta de Finisterra) was er een webcam. Ik ging in het zicht staan. Thuis konden Dries en Carine mij zien. Na een bocadillo en een pintje vertrok ik terug naar Finisterra (+- 2.5 km). Ik stapte meteen naar de toeristische dienst voor mijn tweede compostela (bewijs van afgelegde weg tussen Santiago en Finisterra). Daar vernam ik dat de gemeentelijke refugio van Negreira was gesloten. Ook daar waren bedwantsen gesignaleerd. Ook dit heb ik geweten. Mijn armen waren nog maar genezen van de beten in Fromista... Ik had enkele ferme beten die momenteel erg jeuken. Ik boekte een kamer in hotel Cabo Finisterra (gedaan met de gemeentelijke refugio´s) en trok het stadje in. Ik vond de Canadese Joseline. Het was een heel gelukkig weerzien. Mimi was al teruggekeerd naar Frankrijk. Joseline was vergezeld van een Parijse zuurpruim. Ik bleef nog een tijdje babbelen met Joseline en nam afscheid. Ik zal ze wel nooit meer zien. Joseline heeft in Canada haar werk opgegeven en haar appartement verkocht. De camino heeft haar veel geleerd. Ze zit er niet mee in om nieuw werk te zoeken. In het hotelrestaurant at ik een pulpo con almejas... de lekkerste die ik in heel Galicië heb gegeten... tja we zitten aan de zee nietwaar. Pulpo is inktvis en almejas zijn schelpdieren... Heerlijk gekruid, lekker warm, zacht... een goed wijntje erbij. Zalig!
Vanmorgen was het zeven uur als ik het hotel verliet. De kamer was koud en vochtig. Buiten was het mistig. Mijn broek en T-shirt waren niet droog. Tja... dat gebeurt. Ik zal de was aan mijn rugzak moeten hangen om te drogen. Ik verliet Olveiroa en spoedig bereikte ik het dorp Hospital. In een plaatselijke bar dronk ik wat en al spoedig kwam ik de kruising tegen tussen de weg naar Muxia en Finisterra. Ik nam de originele caminoweg door de heuvels (vele pelgrims nemen hier de weg langs de autoweg... 4 km. korter) naar Cee. Ik liep de hele weg praktisch alleen... wat een zalig gevoel. Aan de Ermita San Pedro Martir stopte ik om wat te eten. Ik schreef een boodschap in het boek dat in de nis lag. Ik passeerde mooie landschappen en enkele km. voor Cee zag ik ineens de oceaan voor me opdoemen. Wat een prachtig gevoel!!!. Na een scherpe afdaling (tussen vele bomen die verbrand waren) kwam ik in het dorp aan. Cee ziet er vuil uit (er was een plaatselijke kermis, de kerk was volledig aan het oog onttrokken door kermiskramen en een podium). Ik trok naar de plaatselijke refugio. Er was weer geen hospitalero te bespeuren. Alleen een Duitser (van een groep die ik al eerder tegenkwam) lag te slapen. De slaapplaats zag er zeer vuil uit - luizenbakken van bedden. Ik besloot verder te stappen. Net op de rand van Cee en Corcubion vond ik een heel mooi pensionnetje. Mooie kamer, propere douche en toilet...leuk! Corcubion is veel mooier dan Cee. Ik sprak er nog met een Belgische uit Brussel (Franstalig) die ook stilaan naar huis verlangde. Morgen nog een kleine etappe en het is gedaan met "tjolen". Ik plan om nog een nachtje in Finisterra te slapen, daarna neem ik de bus naar Santiago waar ik ook nog een nacht zal verblijven. Woensdag neem ik de trein naar huis. Mijn was kan ik nog nauwelijks doen. Ik zal zien of de refugio in Finisterra mogelijkheden biedt. ´s Avonds verkende ik nog Cee, er was de zondagsmarkt... ik at een pizza en trok om 21 uur naar mijn bed.
Het had vannacht veel geregend. Vele pelgrims moesten buiten onder het afdak slapen en in tenten rondom de albergue. Het dak lekte en het drupte af en toe op mijn matras. Ik sliep naast een jonge Spanjaard die soms goed snurkte. Ik maakte hem af en toe wakker... had ik van de Nederlanders geleerd... een snurker moet je uit zijn bed sleuren en uit de kamer schoppen. Ik dreef het nog niet op de spits maar ze hebben gelijk. Een snurker ontneemt de slaap van velen, je moet er niet veel respect voor hebben. Ze moeten er maar iets aan doen (vermageren, geen bier drinken, op de zij gaan liggen, in een hostal gaan slapen... op de camino zijn er ook grenzen). Ik nam afscheid van Johan en Erzsi en vertrok met de française Hélène. Ze had een gedetailleerde beschrijving van de weg en ik niet. Ze stapte voor mij ietsje te vlug maar paste zich aan. Ze was nogal onzeker over de weg en had weinig ervaring (had maar een stukje van de camino norte gelopen en was met de bus naar Santiago gekomen). Ze is van Agèn en werkt in het onderwijs. Ik stopte af en toe (bijna in iedere bar... er waren er niet veel). Zij paste zich aan. ´s Middags (in Santa Marina) aten we een bocadillo en namen afscheid. Ze wou per sé vlug de albergue in Olveira bereiken. Geen probleem... mijn bed was gereserveerd. Het landschap is groen. Het doet een beetje denken aan de Vlaamse Ardennen (denk de eucalyptusbossen, de hogere heuvels en de windmolens van hier even weg). Heel lastig was de etappe niet maar ze was wel lang. Drieëndertig km. is voor mij geen probleem als het maar niet te warm is. Het was bewolkt en af en toe regende het... ideaal wandelweer. Rond 15u15 kwam ik aan in het pension Residencia As Pias. Ik zette me buiten onder het genot van een pintje en een wijntje... tijd om mijn dagboek aan te vullen. Ik waste me, deed mijn was, hield een siësta en om 19 uur trok ik naar het hostalrestaurant. Ik ontmoette de ingenieur Reiner en de pedagoge Magret, allebei uit Duitsland. We haalden herinneringen op van de camino en lachten veel. Margret had maar een klein stukje van de camino norte gelopen. Reiner en ik hebben haar overtuigd om de volgende keer de camino francès te lopen. Om 22 uur ging ik slapen.
Omstreeks 6u30 was ik al op stap. Na enkele honderden meter was ik de weg al kwijt. Wat wil je, het is niet goed aangeduid in de stad (of je vindt de pijlen niet terug in het donker). Ik ontmoette het Nederlandse gepensioneerde koppel Johan en Erzsi (zij is van Hongaarse afkomst). Zij waren de camino vanuit hun woonplaats gestart. Je zou ze moeten zien... Hij, een zestiger met een grijze baard en een Lennon-brilletje, zij met de twinkeling van een schoolmeisje in haar ogen. Ze zijn allebei heel leuke mensen en een beetje Bourgondiërs. Als iedere Nederlander zo zou zijn, ik vroeg direct aan Leterme de "anschluss" met Nederland. Ze hebben wandelstokken waarop alle veren die ze vinden, prijken... net Indianen. We vroegen de weg aan enkele (zatte) Spanjaarden die ons de autoweg opstuurden, richting Finistera maar dan in noordelijke richting. Na 12 km stopten we in een bar en vroegen de weg. Tja... er zat niets anders op dan 6 km zijweg te nemen om dan uiteindelijk nog maar 4 km uit Santiago geraakt te zijn. We hadden er genoeg van en bestelden een taxi (voor hen en voor mij de eerste keer). Deze zette ons terug op de weg. We wonnen geen tijd maar we werden terug op de goede weg gezet. Na een prachtige route - wel heel mistig - (heuvelachtig) kwamen we omstreeks 11u30 aan in de albergue municipal van Negreira. Er was al een Franse dame aanwezig die wellicht met de bus was aangekomen. De hospitalero was nergens te bekennen. We namen onze douche en aten een beetje (voor mij wat oud brood en een stuk chorizo + enkele donuts die ik had gekocht). Iedereen die in de albergue binnenkwam, vroeg naar de hospitalero... op de duur zeiden we... He's not here... we´ve killed him tonight... Hilariteit alom natuurlijk... Met Johan en Erzsi heb ik nog veel lol gehad, eigenlijk de hele dag... Deze mensen hebben al de hele wereld gezien, het zijn levensgenieters en maken graag plezier. We fantaseerden erop los, soms speelde ik hospitalero en zette me achter het bureau. Het verhaal "Murder on the camino" begon meer en meer vorm te krijgen. We fantaseerden hoe andere pelgrims aan hun einde zouden komen enzovoort... we hebben gelachen. Heel veel pelgrims kwamen na ons toe maar hadden geen plaats meer. Het ziet er naar uit dat we hier hetzelfde verhaal zullen meemaken als de laatste 5 dagen... geen plaats meer in de albergues. In de namiddag trokken we naar het stadje (heel mooi standbeeld met vertrekkende vader op pelgrimstocht, familie achterlatend). We bezochten een bar met een Duitstalige opdienster en nadien een leuk restaurantje. Ik maakte nog kennis met Stephan en Tabea uit Duitsland die ook heerlijk meefantaseerden over de moord op de camino. Fantastisch toch als mensen een beetje de fantasie op hol kunnen laten.
In hetzelfde restaurant werkte ik nog de blog bij en ging slapen omstreeks 22 uur. Mijn hotel heb ik voor morgen al gereserveerd. Ik heb wel een dagtocht van 33 km voor de boeg.
Om 4u15 werden we wakker (even te vroeg) en bleven doorslapen tot 5u30. Om 6u00 stonden we met pak en zak klaar om te vertrekken. We verlieten Château Porcien over de Aisne en het Ardennenkanaal. Het was stil... alleen de vogels hielden ons gezelschap. 
Het was omstreeks 7u15 als Harold ons kwam halen om te ontbijten. Ze hadden moeite gedaan. Zelfs de spinnenwebben in huis waren weg. Voordien hadden we een goede nacht gehad in het bakkershuisje. Er was van alles, helaas geen brood voor André, ze waren het vergeten...). We maakten ons lunchpakket klaar en Harold bracht ons naar de overdekte markthal van Wasigny. 
Om 5u30 was ik al klaar wakker. André zaagde nog een boompje om. De wekker was gezet om 6u15 maar ik stond al op. Een goede wasbeurt en om 6u15 konden we al ontbijten. De koffie was gezet, er lag vers brood, er was melk, fruitsap, confituur, kaas... André had zijn eigen brood (glutenvrij) mee. Om 7u10 trokken we de hoteldeur achter ons dicht en gingen op stap. Via mooie weggetjes, door het bos of langs kalme wegen (Quatre Frères, Lalobbe, Neuville les Wasigny... kwamen we omstreeks 10u45 aan in de prachtige halle (overdekte markt) van Wasigny.
Hier zijn we dan terug... Om 13u10 vertrokken we (Carine, Rita (schoonzus), André(schoonbroer) en ik) met de auto naar Signy l'Abbaye. We deden een ommetje naar het mooie Chimay. Om 17u30 arriveerden we in het schitterende hotel "Auberge de l'Abbaye".
Gisteravond meldde Carine dat mijn tante Marie-Josephe Baert was overleden. Tante Marie-Josephe was een groot mens. Toen mijn vader gestorven was in 1969 nodigden zij en nonkel Lucien ons (moeder en de vier kinderen) geregeld uit op een zaterdagavond om naar TV te komen kijken. Zij hadden één van de eerste kleurentelevisies in de Nieuwenhovestraat. Ik heb fantastische herinneringen aan die avonden, onbezorgd en "bourgondisch". Goede hapjes, lekkere drankjes, spelen en fantaseren met de neven en nichten... heerlijk. Nooit heb ik tante Marie-Josephe betrapt op een roddel of een lelijk woord.... Zij was onderwijzeres van opleiding maar na haar huwelijk wijdde zij haar leven aan haar gezin en de zaak van haar echtgenoot. Een in-goed mens met een hart van koekenbrood. Als er één mens de hemel verdient dan is zij het wel.
Ik stond laat op. Rond 9 uur vroeg ik aan het onthaal van de camping of de camping van Rumigny nog bestond. "Oui, je crois bien" zei een leuk uitziende receptioniste. Ik at nog een halve "baguette" met mijn camenbert en een blokje "La vache qui rit". aan de ingang van de camping. De andere helft van het brood nam ik mee.
Tegen 8 uur vertrok ik voor wat een korte etappe zou zijn. Ik verliet Chimay richting abdij de Scourmont. Af en toe regende het en ik diende mijn rugzakovertrek en en mijn regenvestje aan te doen. Ter hoogte van de abdij begon het fel te regenen. Ik nam een stukje het bospad en ging toen de abdij binnen. Ik werd er verwelkomd door een sympathieke pater (60-er?) met een grijze baard, lichtogen en een Bourgondisch buikje. Het bleek een Westvlaming te zijn die nog met Frederic Tack uit Vichte had gestudeerd.
Heel goed geslapen. Er was hevige regen vannacht maar alles bleef droog. Het was 4u45 als ik begon op te kramen. Om 5u30 was ik al in het centrum van Beaumont. Richting Chimay, 24 km voor de boeg. Ik wou de "groene route" proberen. Sivry-Rance, daarna Froid-Chapelle. Mooie landschappen, soms door het bos... heerlijk... Ik nam na een tijdje terug de weg N939... niet veel verkeer, het was bewolkt, af en toe een spatje regen. Niet nodig om de rugzakbeschermer aan te doen.
Heerlijk geslapen... het beloofde onweer bleef uit. Carine had op het weerbericht gehoord dat er heftige storm, hagel en buien aankwamen. Ze stond zelfs op punt om mij te komen halen. Ik hield de boot even af. Gelukkig... na een slaap tot 9u00 was ik helemaal uitgerust.Waarlijk... in mijn tentje is het best comfortabel. Geen spatje regen binnenin. Wat een luxe! Het tentje heeft dan ook wel wat gekost maar het is het waard... Jack Wolfskin rules!!!
Na een verkwikkende nacht stond ik op om 6u30. Een korte was en ik was klaar om te vertrekken. Op de kamer sliep iedereen nog. Ik nuttigde nog een stevig ontbijt en had een leuke babbel met een Italiaanse die stage kwam doen in de jeugdherberg. Ze was pas aangekomen en kende eigenlijk niets van België. Toen ik haar vertelde dat Mons een burgemeester heeft met Italiaanse roots, klaarde ze op. "His name is Elio, he's always wairing a bow tie(strikje) and he is gay!".
Deze morgen stond ik heel vroeg op. Het beloofde warm te worden en ik wou in de vroege namiddag in Mons zijn. Tja, zonder GPS zit er niets anders op dan de kaart te volgen. Zo gedetailleerd is die niet. Ik wandelde dus op de N526 richting Sirault. Bijna geen plaats voor voetgangers, behalve als je door dorpskernen wandelt. Soms is het heel gevaarlijk zoals het stuk door het Bois de Baudour. De vrachtwagens razen voorbij en er is geen berm om op te wandelen (tja, door de brandnetels stap ik niet). Ik zwaaide met mijn kaart om de automobilisten te waarschuwen. Onderweg kocht ik Sultanakoekjes (mijn ontbijt) en druivensuiker. Toen ik Mons naderde, moest ik op de N50. Gelukkig is er een mooi wandelpad langs het "Canal du Centre". De zon is hier meedogenloos, veel drukkender dan in Spanje. Om 9 uur loop ik hier al te zweten. Ik heb dan ook al een hele mooie "farmers tann", je weet wel, bruin in je gezicht, armen bruin tot net boven de ellebogen , een klein stukje van de benen en je nek. De rest is spierwit... haha!
Redelijk goede nacht gehad... Een bende Franse jongeren hield van "rap" maar na 22 uur was het stil. De oordopjes die Bert me had meegegeven werkten heel goed. De hanen, duiven en ander gevogelte hoorde ik nauwelijks. Ik stond op om 6 uur en begon mijn boeltje op te ruimen. Om 6u45 stond ik aan de ingang te wachten, ik had immers nog niet betaald. Het was 7u15 als ik kon vertrekken. De baas was niet erg geïnteresseerd om zijn geld te innen. De camping zal op het einde van dit jaar sluiten.
Vertrek om 7 uur... Een laatste knuffel aan Carine "Tot in Saint-Seine". "Wees voorzichtig". Het is schitterend weer om te wandelen. Niet veel wind, wat bewolkt... heerlijk. Ik laat Vichte achter. Tja... Wie stopt er met de auto langs de N36? ?? Corrie Catteeuw. Het was alsof het zo moest. Vorige week zaten we nog samen toen zijn vriend Jean uit Sable d'Olonne bij hem toekwam. Eens pelgrim, altijd pelgrim... "Goede reis... het allerbeste".
Ik vertrok om 9u04 vanuit het station te Santiago. De trein volgde in het begin een beetje de route die ik had afgelegd. Ponferrada was het eerste stadje dat ik ook op de camino had gezien. Ook Astorga herkende ik (ik was er veertien dagen voordien 's morgens vroeg door gestapt). De trein stopte onder meer in Leon, Sahagun, Burgos (via Palencia) en nam toen een andere route. Je beseft welke afstanden je hebt afgelegd. De trein beweegt door landschappen die je allemaal te voet hebt doorkruist. Het graan in de meseta was netjes geoogst. Op de trein zitten naast enkele pelgrims meestal Spanjaarden. 
Om 8 uur stond ik aan de bushalte. De bus was er al. Er zat niet veel volk op. Van Finisterra naar Santiago is het langs de kustroute 3 uur rijden met de bus. De bus stopt aan vele haltes en wacht in grotere dorpen. 
Ik bleef liggen tot 7 uur. Waarom mij haasten? Slechts 16 km voor de boeg en ik had alle tijd. Om 8 uur vertrok ik na een ontbijtje van vezelkoekjes. Er was een stevig klimmetje in Corcubion. De weg was mooi. Af en toe had ik zicht op de zee links van me. Ik slenterde voort en omstreeks 10u45 kreeg ik Finisterra in de gaten, Ik besloot om meteen door te stappen tot de vuurtoren, het uiterste punt. Om 12 uur arriveerde ik aan de kilometerpaal nr. 0. Ik zette me voor de vuurtoren op een rotsblok en keek naar de zee. Ik bleef lang zitten. Er waren heel wat toeristen die de rotsen op en af klauterden. Geen pelgrims te zien. Ineens kwamen er enkele (uit Frans-Vlaanderen). Ze waren vertrokken uit Montélimar. We verbrandden onze onderbroek. Heel wat mensen namen foto´s van het gebeuren. Naast het terras van het restaurant (op punta de Finisterra) was er een webcam. Ik ging in het zicht staan. Thuis konden Dries en Carine mij zien. Na een bocadillo en een pintje vertrok ik terug naar Finisterra (+- 2.5 km). Ik stapte meteen naar de toeristische dienst voor mijn tweede compostela (bewijs van afgelegde weg tussen Santiago en Finisterra). Daar vernam ik dat de gemeentelijke refugio van Negreira was gesloten. Ook daar waren bedwantsen gesignaleerd. Ook dit heb ik geweten. Mijn armen waren nog maar genezen van de beten in Fromista... Ik had enkele ferme beten die momenteel erg jeuken. Ik boekte een kamer in hotel Cabo Finisterra (gedaan met de gemeentelijke refugio´s) en trok het stadje in. Ik vond de Canadese Joseline. Het was een heel gelukkig weerzien. Mimi was al teruggekeerd naar Frankrijk. Joseline was vergezeld van een Parijse zuurpruim.
Vanmorgen was het zeven uur als ik het hotel verliet. De kamer was koud en vochtig. Buiten was het mistig. Mijn broek en T-shirt waren niet droog. Tja... dat gebeurt. Ik zal de was aan mijn rugzak moeten hangen om te drogen. Ik verliet Olveiroa en spoedig bereikte ik het dorp Hospital. In een plaatselijke bar dronk ik wat en al spoedig kwam ik de kruising tegen tussen de weg naar Muxia en Finisterra. Ik nam de originele caminoweg door de heuvels (vele pelgrims nemen hier de weg langs de autoweg... 4 km. korter) naar Cee. Ik liep de hele weg praktisch alleen... wat een zalig gevoel. Aan de Ermita San Pedro Martir stopte ik om wat te eten. Ik schreef een boodschap in het boek dat in de nis lag. Ik passeerde mooie landschappen en enkele km. voor Cee zag ik ineens de oceaan voor me opdoemen. Wat een prachtig gevoel!!!. Na een scherpe afdaling (tussen vele bomen die verbrand waren) kwam ik in het dorp aan. Cee ziet er vuil uit (er was een plaatselijke kermis, de kerk was volledig aan het oog onttrokken door kermiskramen en een podium). Ik trok naar de plaatselijke refugio. Er was weer geen hospitalero te bespeuren. Alleen een Duitser (van een groep die ik al eerder tegenkwam) lag te slapen. De slaapplaats zag er zeer vuil uit - luizenbakken van bedden. Ik besloot verder te stappen. Net op de rand van Cee en Corcubion vond ik een heel mooi pensionnetje. Mooie kamer, propere douche en toilet...leuk!
Het had vannacht veel geregend. Vele pelgrims moesten buiten onder het afdak slapen en in tenten rondom de albergue. Het dak lekte en het drupte af en toe op mijn matras. Ik sliep naast een jonge Spanjaard die soms goed snurkte. Ik maakte hem af en toe wakker... had ik van de Nederlanders geleerd... een snurker moet je uit zijn bed sleuren en uit de kamer schoppen. Ik dreef het nog niet op de spits maar ze hebben gelijk. Een snurker ontneemt de slaap van velen, je moet er niet veel respect voor hebben. Ze moeten er maar iets aan doen (vermageren, geen bier drinken, op de zij gaan liggen, in een hostal gaan slapen... op de camino zijn er ook grenzen). Ik nam afscheid van Johan en Erzsi en vertrok met de française Hélène. Ze had een gedetailleerde beschrijving van de weg en ik niet. Ze stapte voor mij ietsje te vlug maar paste zich aan. Ze was nogal onzeker over de weg en had weinig ervaring (had maar een stukje van de camino norte gelopen en was met de bus naar Santiago gekomen). Ze is van Agèn en werkt in het onderwijs. Ik stopte af en toe (bijna in iedere bar... er waren er niet veel). Zij paste zich aan. ´s Middags (in Santa Marina) aten we een bocadillo en namen afscheid. Ze wou per sé vlug de albergue in Olveira bereiken. Geen probleem... mijn bed was gereserveerd. 
Omstreeks 6u30 was ik al op stap. Na enkele honderden meter was ik de weg al kwijt. Wat wil je, het is niet goed aangeduid in de stad (of je vindt de pijlen niet terug in het donker). Ik ontmoette het Nederlandse gepensioneerde koppel Johan en Erzsi (zij is van Hongaarse afkomst). Zij waren de camino vanuit hun woonplaats gestart. Je zou ze moeten zien... Hij, een zestiger met een grijze baard en een Lennon-brilletje, zij met de twinkeling van een schoolmeisje in haar ogen. Ze zijn allebei heel leuke mensen en een beetje Bourgondiërs. Als iedere Nederlander zo zou zijn, ik vroeg direct aan Leterme de "anschluss" met Nederland. Ze hebben wandelstokken waarop alle veren die ze vinden, prijken... net Indianen. We vroegen de weg aan enkele (zatte) Spanjaarden die ons de autoweg opstuurden, richting Finistera maar dan in noordelijke richting. Na 12 km stopten we in een bar en vroegen de weg. Tja... er zat niets anders op dan 6 km zijweg te nemen om dan uiteindelijk nog maar 4 km uit Santiago geraakt te zijn. We hadden er genoeg van en bestelden een taxi (voor hen en voor mij de eerste keer). Deze zette ons terug op de weg. We wonnen geen tijd maar we werden terug op de goede weg gezet. Na een prachtige route - wel heel mistig - (heuvelachtig) kwamen we omstreeks 11u30 aan in de albergue municipal van Negreira. Er was al een Franse dame aanwezig die wellicht met de bus was aangekomen. De hospitalero was nergens te bekennen. We namen onze douche en aten een beetje (voor mij wat oud brood en een stuk chorizo + enkele donuts die ik had gekocht). 
