Voorbereiding en reisverslag van Karel Demeulemeester
10-08-2008
10.08.08 Naar Portomarin
Spanjaarden zijn zeer efficiënte organisatoren. Belgen kunnen er nog een puntje aan zuigen. Neem hun bars bijvoorbeeld. Je vindt er nauwelijks een asbak. Niet nodig... iedereen gooit alles op de grond... sigarettenpeuken, papiertjes, plastiek, stukjes brood of restjes chorizo... alles gaat op de vloer. ´s Morgens, bij de eerste klant, haalt de waardin haar grote bezem uit. Twee minuten werk en alles is weer proper... heel efficiënt! Alle gekheid op een stokje... de weg begint er op bepaalde plaatsen als een stort uit te zien. Er liggen lege flesjes, papierresten, plastiekzakken... bah... Ik denk niet dat dit allemaal van de Spaanse pelgrims komt maar vanaf hier krijg je toch geen al te beste indruk van een aantal medepelgrims.
Ik startte vandaag om 6u15. Wat ik moeilijk kan verdragen zijn wieltjeszuigers. Van die gasten die voortdurend bij het wandelen een meter achter je aan lopen. Noem ze rug- of lagerplakkers. Ik verdraag het niet... Vanmorgen, in het donker, volgde me een hele groep Spanjaarden in de bossen. Ik had mijn lampje aan en ze volgden me. Ik liet ze voorgaan. Ineens floepten hun lampjes aan en liepen ze door. Verstandige jongens!
De weg was andermaal heel mooi. Het landschap is vlakker maar je gaat door prachtige eikenbossen en op wegen die af en toe afgeboord zijn met leistenen muurtjes. Ik stopte af en toe en dronk wat. Er was flink wat mist vanmorgen. Om 12 uur kwam ik in Portomarin aan. Deze stad is prachtig gelegen aan een stuwmeer. Je moet een brug over en dan een flinke trap beklimmen om de stad te bereiken.
In de private refugio was alles volzet (je kon er reserveren). Ik trok naar de gemeentelijke refugio. Deze opende pas om 13 uur en er stond al een rijtje aan te schuiven om u tegen te zeggen. Ik kwam Gunnar, de Australische schooldirecteur tegen. Hij had een private refugio gevonden in een parallelle straat. Het onthaal was er heel vriendelijk, alles was proper en ik maakte er kennis met een Israëlische mama en een medepelgrim uit Hongarije. Ook het Baskische koppel dat me veilig uit Leon had geloodst, verbleef er. Gunnar is een beetje de opa van de camino. Hij is vlot, heeft een vreselijk Australisch accent maar is zeer charmant. Hij is tot nog toe buspelgrim. De dokter verbood hem te stappen. Hij staat laat op, neemt de bus naar de volgende stad en zet zich in een bar langs de camino. Iedereen kent hem. Samen met hem ging ik het stadje verkennen. We ontmoetten algauw twee leerkrachten (Stephanie en Pamela) uit Ierland, geraakten aan de praat en gingen het hen eten. Bij het terugkeren kochten we nog een goede fles Rioja en trokken naar onze albergue. Daar zaten een groep jonge wielerpelgrims uit Spaans Baskenland. We geraakten aan de praat... hun hoop is (ze twijfelden om het te zeggen) dat Baskenland ooit onafhankelijk wordt. Ik had veel sympathie voor deze jongeren (ik kwam ze trouwens de volgende dag tegen en we namen een fotootje). Om 22u30 nam ik afscheid van Gunnar en ging slapen. Vanaf nu zou hij de camino proberen te stappen (elke dag 10 km) en zo zijn compostela verdienen. Ik zal hem wellicht niet meer zien.
Wat eet een pelgrim? 's Morgens zou je zeggen: tandpasta. Bijna niemand van de jongeren eet nog. Ze lopen met een tandenborstel rond en poetsen. Ik eet 's morgens meestal een muëslireep of enkele koekjes met wat koffie, choco (als er in de refugio een automaat staat) of water. Bij het wandelen stop ik ieder uur en eet wat (nootjes, koekjes, rozijnen, gedroogde bananen)... met een volle maag kan je niet wandelen. Ik vergeet ook niet te drinken... water, veel water. Rond 8u30 probeer ik ergens te stoppen voor een choco met een croissant of een koek. Rond 10u30 krijg ik ferme honger en dan moet ik iets stevigers hebben. Ik heb altijd chorizo, kaas en een doosje paté mee. Eén van deze dingen moet er dan aan geloven.
Ik kom meestal in het dorp of stadje aan om 13u00. Ik bestel me een grote pint bier met een bocadillo (brood met hesp, kaas of eieren of nog ander beleg) of een tortilla ( stevige taart met vlees en groenten erin ). Helaas krijg je er geen salade bij. Tussendoor ga je al eens de stad of het dorp bezoeken. Ik proef dan dikwijls wel eens de plaatselijke wijn. De wijnen zijn hier altijd gekoeld. Bij je wijn krijg je dikwijls kleine hapjes. ´s Avonds is er veel variatie. Op restaurant eet ik meestal een pelgrimsmenu. Er zijn 3 gangen, wijn inbegrepen voor dikwijls maar 10 euro. Voorgerecht: keuze uit soep of gemengde salade of Russisch ei (prak met ei en aardappel). Hoofdgerecht: keuze uit een stuk gebakken vis, varkens-, runds- of kippenvlees met frietjes. Dessert: flan, yoghurt, gebak of ijs. Als je een pelgrimsmenu vraagt, krijg je dikwijls een volledige fles wijn erbij. Die krijg ik niet op. Je deelt die dan met iemand anders of je geeft de helft terug (als ik teveel rode wijn drink ´s avonds voel ik dit de volgende morgen bij het stappen in mijn dikke teen). Dikwijls wordt er in de refugio´s ook samen gekookt. Je deelt dan de kosten en meestal kan je voor 5 euro goed eten.
Ik stond vanmorgen op rond 6u00 na een verkwikkende nacht. Om 6u30 trok ik de hoteldeur achter me dicht. De weg was terug heel mooi. Fraaie holle wegen, mooie gehuchtjes, prachtige landschappen met de wolken in de dalen als toetje. Er is veel volk op de weg... nieuwe verse pelgrims. Ze staan nog te stretchen langs de weg of snellen je voorbij zonder "ola" te zeggen (iedere normale pelgrim zegt "ola" of "buenas dias" als hij iemand oversteekt - een verse pelgrim weet dit nog niet...). Ze stappen te rap en nemen geen tijd. Je weet beter... morgen zitten ze met krampen en blaren. Veel Spanjaarden lopen met van die grote pelgrimsstokken die ze kopen in die toeristenwinkels. Je hoort ze al van ver aankomen. De stokken tikken op de stenen. In Sarria zat er al veel volk te wachten voor de gemeentelijke refugio die pas om 13 uur opende. Ik trok naar de private (de netste die ik tot nog toe tegenkwam) Albergue International (Rua Major). Je betaalt wat meer maar het pand is kraaknet, de douches en toiletten... je kan van de vloer eten. Het beddengoed is proper... zoals het zou moeten zijn. De hospitalera is een taaie Spaanse tante. Ze spreekt naast Spaans vloeiend Frans en ook Engels. Als ze niet aan haar bureau zit, is ze aan het poetsen. Ik liet al mijn kleren wassen in de albergue want na een tijd begint alles een beetje te ruiken.
Om 15u00 was er in heel de stad geen enkel vrij bed meer te vinden. Ik zag Claudia en Cecilia (Italiaanse groep) en zij moesten buiten slapen. Tja het wordt vroeg opstaan de volgende dagen.
Sarria is een mooi stadje met leuke terrasjes. Je kan hier cider krijgen van de tapkraan. Goedkoper en niet zo sterk als bier. ´s Avonds werd ik voor de maaltijd uitgenodigd door een Canadese priester vergezeld van een groep jongeren (14-19 jaar oud). De priester is een heel vlotte man (Donald). Hij ontmoette tijdens zijn studies in het Belgische College te Rome koningin Fabiola. Ook kende hij kardinaal Danneels. Ik deelde zijn bewondering voor de man. We praatten over jongeren, verantwoordelijkheid, geloven... Leuke avond. Na de maaltijd deed ik nog een wandelingetje. Er was een folkloristische avond op een pleintje met optredens van groepen uit Polen, Frankrijk en Spanje... Mooi, ik genoot ervan!
Ik moet iets bekennen. Enkele dagen geleden vergat ik mijn pet in een refugio. Een pelgrim keert niet terug voor een pet. Een T-shirt op je hoofd is ook goed. In Santoibanes de Valdeiglesias kreeg ik van de hospitalero een strooien hoedje. Tot daar geen probleem. Op het hoedje was echter een band bevestigd met een reclame voor Amstelbier. De band kon ik er niet af krijgen zonder het hoedje volledig te beschadigen. Ik draaide de band een beetje maar het lukte niet zo goed. Op de zij- en achterkant was de reclame nog goed te zien. Stel je voor... een Vlaming met reclame voor een Hollands bier op zijn hoofd... hoe laag kan je vallen? Er zijn geen foto´s van... gelukkig. In Ponferrado kocht ik een toeristenhoed... zo één met een geel pijltje op... Ook niet je dát maar ik kan weer met opgeheven hoofd stappen. Deze nacht deed ik weer geen oog dicht. De Spanjaard in het bed boven me lag voortdurend te draaien. Ook de Italiaan hield af en toe een concertje. Hij kon echter niet tippen aan de kunsten van Garcia. Zonder slaap dus de baan op. Het landschap was weer bijzonder mooi. In Galicië (want momenteel ben ik in deze provincie) moet je dikwijls door kleine gehuchten. De weg ligt vol koeienvlaaien of schapenkeutels. De geur is behoorlijk landelijk en ook de vliegen volgen de camino.
Bij afdalingen kon ik me soms moeilijk concentreren (vermoeidheid). Ik besloot in Triacastela (na een etappe van slechts 13 km) te stoppen want het was voor me te gevaarlijk. Ik vond een hotelletje. Ik hoop dat ik vannacht eens goed kan uitrusten. In Triacastela zag ik Guiseppe wandelen. Hij is me nog altijd dankbaar voor de behandeling van zijn knie en nodigde me uit om samen te eten (met een grote groep, vooral Italianen). Hij logeert in de plaatselijke refugio. Ik heb de uitnodiging in dank aangenomen. Ik haalde nog een flesje wijn (een goede Rioja)... à l´amitié.' s Avonds dus een Italiaans gerecht (spaghetti carbonara met gemengde salade als voorgerecht). Guiseppe had moeite gedaan. Het was heel lekker! Deze groep Italianen zijn eigenlijk heel gezellige mensen om mee te tafelen. We hebben veel plezier gemaakt. Na het eten, deed ik samen met de Luxemburger Michel en de Spanjaard Conzales de afwas. Op een bepaald moment kwam Cecilia in de keuken. Cecilia is een Italiaanse en een beetje de clown van de groep en een echt fuifnummer. We vroegen haar naam en begonnen het nummer van de gebroeders Garfunkel ("Cecilia, you're breaking my heart, ..") te zingen. Nu is er bij Italianen niet veel nodig om de vlam in de pan te krijgen. Zing een liedje en ze worden zot... Deze keer zonder gitaar... het werd een heel leuke boel !!!
Ik heb hem ontmoet. Hij sliep 3 meter van mijn bed. De échte kampioen snurken van de camino. Geen Zweed, geen Fransman en ook geen Duitser. Het is een echte Spanjaard. Ik noem hem Garcia, zoals die dikke uit Zorro. Kortgestuikt, een buik van hier tot in Barcelona én glimmend. ´s Avonds draagt hij paarse teenslippers. Ik had het kunnen weten. Tijdens mijn siësta was hij al aan het trainen. Gisteravond en vannacht gaf hij een heel concert. Ongelooflijk wat die man kon. Lange solo´s, tremolo´s, tweestemmig, driestemmig (alhoewel ik hier niet zeker ben of hij altijd dezelfde lichaamsopeningen gebruikte). Hij kon zelfs snurken in morse (het was wel in het Spaans). De aanwezige pelgrims (we waren met zo´n 25 in dezelfde kamer) waren verrast. Een aantal zaten rechtop in hun bed. Sommigen gingen van pure adoratie buiten op de grond liggen. Ook daar was de symfonie te horen. Dit moet je meemaken... de kracht, de souplesse. Zowaar een grootse prestatie. Vanmorgen zag ik hem. Hij zag er uitgeslapen uit. Deemoedig boog ik mijn hoofd. Ik zag zijn paarse teenslippers. Deze man zal het nog ver schoppen op de camino! Ik ben ervan overtuigd dat nog veel pelgrims onder de indruk zullen komen van zijn kunnen.
Soit... het was 6u15 als ik al aan het stappen was. Vandaag een heel zware etappe (hoogteverschil van 700 meter) maar heel mooi. Vanaf Hospital Inglès gaat de route heel steil omhoog. Er is een heel stuk originele geplaveide pelgrimsweg en het landschap is bijzonder mooi. In O Cebreiro (mooi dorpje maar m.i. iets te commercieel en teveel op toeristen gericht) dronk ik een koffie en vervolgde mijn weg. Omstreeks12u30 kwam ik gezond en wel boven. Ik koos de albergue op de top van de Alto de Pojo... een private refugio. Op de weg kwam ik heel veel mensen tegen die problemen hadden met knieën en voeten. Ik heb mijn eigen stijl gevonden om te stappen. Bergop neem ik soms heel grote stappen ("comme un montagnard" leerde me een Fransman). Afdalen doe ik soms al lopend heel breed met de armen zwaaiend. Ik gebruik de zwaartekracht van de rugzak om me vooruit te duwen. Het werkt en dat is het voornaamste. Je zweet er wel veel van maar ik drink zeer veel water. Ook was het vanmorgen heel fris zodat ik niet verhitte. ´s Avonds at ik nog een pelgrimsmenu, samen met Guy. Guy is een heel joviale kerel en in tegenstelling tot enkele van zijn landgenoten, kan hij heel goed luisteren. Morgen doet hij heel veel kilometer. We dronken nog verschillende glazen wijn... à l'amitié. Toen ik ging gaan slapen, merkte ik dat heel veel mensen waren bijgekomen in de slaapkamer... enkele heel vriendelijke Italianen (waaronder een snurker... tweede klasse) en een koppel Spaanse fietspelgrims. Het zou me weer het nachtje worden.
Ik vertrok om 6u15 na een voortreffelijke nacht. Na een tijdje langs de N6 te hebben gewandeld, volgde ik een heel mooi pad... dwars door de wijngaarden van Bierzo. Al voor Ponferrado kan je ze hier zien... de wijnranken van deze streek. Niet zo mooi verzorgd als de Rioja (dit is mijn indruk) maar de wijn van hier is zeker lekker (kon ik al enkele avonden proeven). Ik kreeg een machtig zicht op Villafranca de Bierzo. Ik werd door een man uitgenodigd om een kerkje te bezoeken. Je ziet dat hier af en toe... een man of vrouw langs de straat die je uitnodigt om het plaatselijk kapelletje of kerkje te bezoeken... Ik sla zo´n uitnodiging nooit af. De mensen zijn fier op hun dorpskerk en vinden het eervol als een pelgrim binnengaat. Meestal geven ze nog een stempel in je credencial. De stad Villafranca is heel mooi. Er is een burcht en talloze mooie kerken. Aan de andere zijde van de rivier at ik een croissant (met boter en confituur). Daarna zette ik mijn tocht verder. Ik volgde de sportleraar uit Luxemburg met wie ik gisteren tafelde. Hij wou ook de camino duro doen. Na enkele km.stopte hij. We misten de afslag en stapten nu langs de autoweg... merde... we hadden hem dus gemist!!! Ik troostte me met de gedachte dat ik de originele camino francès had gevolgd. De camino duro zal voor een andere keer zijn en ik weet dat ik een prachtig landschap heb gemist. Na enkele km.zag ik een Italiaans koppeltje langs de weg zitten. Voor de jongen was de camino afgelopen. Hij had zijn voet omgeslagen (de stakker liep op sandalen). Er stonden Spanjaarden langs en er was een auto klaar om hem naar het ziekenhuis te voeren. Na een tiental km. kwam ik Pierre Lise weer tegen. Haar zoon had geld gestort en dit zou ze vandaag kunnen afhalen. Op hetzelfde moment begon mijn rechterknie pijn te doen... misschien gelukkig dat ik de camino duro heb gemist. Ik kwam omstreeks 12u30 aan in Vega de Valcarce. Ik kon mijn knie verzorgen en een siësta nemen.
Ik stond laat op (6 uur). Geen snurkers op de kamer. Alleen Spanjaarden die ´s avonds laat nog lang liggen te babbelen en te lachen. Spanjaarden doen in de namiddag hun siësta. Ze zijn bijgevolg goed uitgerust en blijven heel laat op. Het zijn echte nachtraven. Gezellig volkje maar je moet er tegen kunnen. Om 6u45 was ik al aan het wandelen. Er was veel volk op de weg. Ik geraakte zelf niet vooruit. Ik had dorst, honger, moest veel stoppen. De voorbije dagen waren zeer inspannend geweest ( telkens ongeveer 35 km waaronder vele kilometers in de Spaanse zon). In een cafeetje zaten twee leuke gasten (een Italiaan en een Galliciër). Ze herkenden me nog van gisteravond ("the guitarman"). Ze namen de camino heel vrolijk op. Iedere pelgrim die ze zagen voorbijlopen, begroetten ze met een liedje: "Ola, Buenas Dias, Buen Camino". Hilariteit alom, iedereen die passeerde had plezier. Het eerste stuk van de weg (van Ponferrado tot Camponaraya) is niet zo mooi. Het pad is meestal dat van de autoweg. Nadien ga je door mooie landschappen. Ik besloot te stoppen in Cacabelos, een mooi dorpje. Ik zocht deze keer een hotel. In de hoofdstraat heb je er verschillende.. La Gallega is een heel mooi hotelletje... de kamer is netjes, er is douche, WC, televisie, je hebt zelfs een balkonnetje. (voor de prijs van 22 euro). Eindelijk... het was geleden van in Burgos... eens tijd om je goed te verzorgen en alleen te zijn. Ik hield mijn siësta tot 4 uur en kon daarna, in het hotel, mijn blog bijwerken. Door hier te stoppen en morgen een plaats te bereiken tussen Villafranca en O Cebreiro, kan ik de zwaarste helling in de morgen doen. Dit is wellicht het lastigste deel maar ik doe dit liever in het begin van een etappe. In een restaurantje in de straat bestelde ik enkele witte wijntjes als aperitief. Ik kreeg er voortdurend leuke hapjes bij. Ik ging in het restaurantgedeelte zitten en bestelde het pelgrimsmenu met rode wijn. Spoedig had ik het gezelschap van Michel uit Luxemburg (een sportleraar) en Bruno uit Bordeaux. Leuke babbel over de camino, de ongemakken en uiteindelijk over het leven zelf. Leuke gasten... Ze stappen vele km. De kans is klein dat ik ze terugzie. Dit is de camino. Ze verblijven in de refugio.
Om 5 uur was ik aan het stappen. Ik was vergeten om in Astorga geld af te halen. Ik moest naar Ponferrada, zo´n 35 km verder en het was warm. De sterrenhemel zag er weer adembenemend uit.
Het landschap vanaf Foncebadon is ongelooflijk mooi. Je moet een pas over (redelijke klim) en je ziet dorpjes in de diepte liggen. Het was rond 6u45 en de lichtjes van de dorpen in de verte brandden, er was de zon die al de hemel kleurde... Waaw !!! Niet te beschrijven (en ook niet te fotograferen). Verderop was iedere pelgrim stil. Je bereidt je voor op één van de belangrijkste momenten van de tocht... de Cruz de Ferro. Aan dat kruis laten vele pelgrims een steentje, een tekst, een foto... iets persoonlijks achter. Ik had diverse zaken mee die ik in een plastieken zakje had gestopt. Aan het kruis stond een groep Spaanse wielertoeristen onnozel te doen. Met de hele groep stonden ze boven op het heuveltje met de handen omhoog voor de foto... alsof ze een col hadden bedwongen. ...Jammer... Ik wachtte tot de groep weg was en koos mijn moment om het zakje aan het Cruz de Ferro te bevestigen. Ik zocht het koetje van Laura Catteeuw (haar pa had vorig jaar de camino gelopen en o.a. een speelgoedkoetje aan de cruz de ferro gehangen). Jawel, ik zag er eentje maar ik moet nog de foto van Corry zien om zeker te zijn dat het het juiste koetje is.
Ik vervolgde mijn weg... het landschap is hier heel mooi.
Om 2 uur (juist op tijd voor de grote hitte) kwam ik in Ponferrada aan. Na geld te hebben afgehaald, zocht ik de parochiale refugio. Heel mooi maar het is er heel druk. Ook Gunnar, de schooldirecteur uit Australië, was er. Hij doet de rest van de camino met de bus of met de taxi want zijn knie mag hij niet meer belasten.. Hij had 35 euro betaald voor een taxi naar Cruz de Ferro. Tja... Op zijn blog kan je zijn relaas lezen:
Ik at nog een pelgrimsmenu in het stadje, de wijn die je erbij krijgt (1 fles per man), krijg je niet op. 's Avonds kreeg ik nog een blaar bij... op mijn vinger. Het zit zo... in de refugio hadden ze een gitaar en jawel 's avonds onder de pelgrims... "La Bamba, de blues, Guantanamera (de Spanjaarden kenden de tekst), een beetje rock (waarop enkele Italianen heerlijk improviseerden), Oh when the saints... Ambiance!!! Op een bepaald moment waren hier meer dan 10 pelgrims aan het rondhossen op het binnenpleintje. Na het zingen en het spelen zat er een blaar op mijn vinger.
Gunnars commentaar (was ik wel blij mee): "An hour or so later my friend and fellow school principal from Belgium came and got hold of a guitar and started to play - and could he play. He played the most fantastic blues and all of a sudden the whole place just gathered around us to listen and enjoy the music. It didn´t take long and we sang all sorts of songs, both Italian as well as Spanish - great evening which lasted to 10.30 when the hospitalier came and asked us all to go to bed. Once again a great night just happening (an old guy can´t even get peace just to sit and read - what a shame!)"
Om 22u30 kwam de hospitalero ons vriendelijk verzoeken het allerlaatste nummertje te zingen. Ik ging slapen om 22u50. De matrassen waren met een soort plastieken hoes overtrokken. Ik zweette enorm en kon de slaap moeilijk vinden.
Het landschap tot aan Astorga heb ik niet gezien. Ik stond op om 3u30. Om 4u00 was ik al aan het stappen. Lampje aan en vooruit. Er was geen maanlicht, alleen de sterren. Je ziet eigenlijk alleen enkele meters voor je, af en toe katten- of hondenogen die het licht reflecteren... ook spinnen die over de weg lopen. Sommige spinnenogen reflecteren ook het licht ... je verschiet wel. Af en toe stond ik stil - lampje uit - om naar de sterren te kijken... zo prachtig! De poolster aan mijn rechterkant, de melkweg in oost-westrichting... ongelooflijk! Ik kan me voorstellen dat in de middeleeuwen de melkweg werd gebruikt om zich naar Santiago de Compostela (= veld van sterren) te oriënteren. Je kan niet missen. Een nadeel van het pikdonker is dat je de pijlen niet altijd ziet. Ik keek dan op de grond en zocht de sporen van de vorige pelgrims. Enkele kilometer voor San Justo de la Vega wou ik wat eten. Ik stopte en zette mijn rugzak op de grond om wat koekjes en nootjes uit te halen. Ineens zag ik een auto naderen. Ik had de indruk dat ik midden in de velden stond. Dit kon niet waar zijn. De auto stopte. Na een halve minuut zette hij zich stilletjes in beweging... in mijn richting. Ik stond recht, deed mijn rugzak aan en stapte. Ik wuifde naar de auto. Het bleek de Guardia Civil (politie) te zijn die patrouilleerde. Ik vertelde aan de agenten dat ik liever ´s nachts wandel vanwege de warmte in de dag. No problem... Dat was toch even schrikken. Het was rond 7u30 als ik Astorga binnenkwam... heel mooi stadje. Hier en daar waren jongeren nog in groepjes aan het roepen en praten. Ik vond de mooie kathedraal en op de stoep at ik de rest van mijn ontbijt op.
Ik vervolgde mijn weg, kwam heel wat bekend volk tegen (Sylvia, Myriam en Diane, Guiseppe, een Frans en een Engels koppeltje, een groepje Italianen die al een paar dagen mijn pad kruisen, enz...) Het laatste stuk naar Rabanal was heel zwaar tengevolge de drukkende hitte. Op 5 km. heb ik in de middagzon 1 liter water nodig. Ik kwam heelhuids aan omstreeks 13u00 in de refugio "El Pilar". Morgen moet ik naar Ponferrada want ik moet geld afhalen. In de refugio kwamen ook de Kim-sisters. Nini was ziek. De meisjes hebben de gewoonte om ´s avonds hun drinkflesjes water in de diepvriezer te stoppen. De dag nadien hebben ze dan tijdens hun tocht ijswater. Niets is slechter natuurlijk dan in extreme warmte heel koele dranken te drinken. Guiseppe had vreselijk veel pijn in zijn knie. Ik hielp hem met "het electromachientje"van Carine (een toestelletje dat ik meekreeg voor de behandeling van tendinitis en andere kwalen. Guiseppe was me enorm dankbaar. Hij was diep ontroerd en weende. De behandelingen (2 X een halfuur) hadden geholpen. Ik kocht wat kaas voor het avondmaal. De Canadezen kookten pasta met veel look, ajuin en wortelen. Alles tesamen werd het een heel lekker maaltje. We vertelden nog wat over ons land. Myriam is 20 en doet theater. Ze zou dolgraag naar Nederland of België komen voor een theaterproject. Diane vertelde over de taalstrijd die ook in haar land bestaat. Ik vroeg een "mantas" (deken) aan de hospitalero en kon goed slapen.
Om kwart voor zes was ik al wakker. Ik had een heel rustige nacht. De Koreaanse zusjes waren al vroeger opgestaan en hadden hun rugzak heel stilletjes ingepakt. Sunny draagt een zak van wel 15 kg. Ik vroeg hen wat er zoal in zat mischien. Ze hadden 'toys' gekocht in Leon. Welke 'toys' het waren, zeiden ze niet maar ik kon me er wel iets bij voorstellen. We aten gezamenlijk (Guiseppe, Sylvia een advokate uit Barcelona, Jean-Claude, de Koreaanse zusjes en ikzelf. Ik had nog wat yoghurt en ik deelde het vlees dat ik eerder had gekocht. Koreanen smakken zeer luid als ze eten. Wellicht willen ze ermee zeggen dat het hen smaakt. Om 6u45 vertrok ik. Na een eerste stop in San Martin del Camino wandelde ik verder. In Hospital de Orbigo (heel mooi stadje, grote oude brug) kwam ik Josiane en Marie-France tegen. Zij zouden vandaag stoppen. De rest van de camino doen ze volgend jaar, bij leven en welzijn. Heel leuke dames, we hebben veel plezier gehad onderweg. Ik vervolgde mijn weg en nam deze keer de alternatieve route naar Astorga. Prachtig landschap, groen en in de verte het gebergte. Ik stopte in Santo Ibanes de Valdeigleisias. Er is een refugio maar hij opende pas om 13u. Tijd voor een pintje en een bocadillo. Ik zat buiten en met iedereen die passeerde deed ik een praatje. De meesten hadden de snurksymfonie meegemaakt in Leon. We konden er om lachen. Om 12u45 deed Hercules, de hospitalero, open. Hij spreekt Frans, Italiaans en uiteraard ook Spaans... nerveuze jongen. Estelle kwam ook aan en even later twee Duitse meisjes. In totaal zouden we slechts met vier in de refugio slapen. Estelle is joodse en kent niet veel van katholieke kerken. Het naburig kerkje konden we bezoeken en ik mocht één en ander uitleggen. Ze was heel geïnteresseerd.
Hercules maakte nog risotto voor ons klaar... heerlijk. Daarna hadden we nog met ons vieren een heel goed gesprek. Ik sliep alleen want ik wou heel vroeg starten morgen.
Heb je ooit al geslapen in een zaal met 60 zwetende en snurkende mannen? Neen ? Wel... ik ook niet! Gisteravond werden we na het gebed en de zegening binnengelaten in de slaapzaal. De ramen waren dicht want er was naast het klooster een openluchtoptreden. De stekkers van de ventilatoren waren uitgetrokken want sommigen wilden hun GSM opladen. Er hangt een geur die ik kan omschrijven als een mengeling van heel zure room, hervekaas, Voltaren en vergevorderde chorizo... zoiets maar dan in het kwadraat. Er zijn op dit punt van de camino mannen die zich niet meer wassen. Ze stappen, drinken bier, eten wat en leggen zich in een refugiobed. Hoogstens doen ze 's avonds nog eens hun T-shirt uit om te slapen. Bah... Deze keer geen gewone competitie maar de bekerfinale snurken. Het was alweer een Duitser die won... Albert (afkomstig van Aachen) lag in het bed boven mij op zijn rug. Hij was niet meer wakker te krijgen. Even vóór middernacht had ik er genoeg van. Ik pakte mijn rugzak en verhuisde met heel mijn boeltje naar het afdak van de nonnen. Op mijn matje en in mijn slaapzak (met een dekentje) kon ik nog bijna zes uur slapen. Om 6u20 was ik al weg na een ontbijt aangeboden door het klooster. Ik stapte met een Baskisch koppel probleemloos de stad uit. Daarna ging er één en ander mis. Ik moest een grote stop maken, ik had mijn eerste blaar te verzorgen... (de boorzuurschilfers zijn bijna op en ik kan ze hier alleen krijgen op doktersvoorschrift... ze hebben wel iets dat er op trekt... morgen koop ik dat). Bovendien nam ik de verkeerde route. Ik wou het alternatieve pad nemen en kwam toch op de minder interessante route terecht... tussen autostrade en de N120 (de originele camino Francès). Ik was moe en stopte in Valladangos del Paramo omstreeks 12 uur. De albergue is gevestigd in een oud schooltje. Er arriveerde veel volk dat ik ken. Gunnar (de schooldirecteur), Guiseppe, Jean-Claude (een vijftiger uit Canada) en jawel... de Kim-sisters uit Korea. Die avond kookte Guiseppe pasta met courgette, ajuin, look en parmesankaas... heerlijk! We hielpen allemaal bij de bereiding en de afwas. We hadden nog een lange babbel met de Koreaanse zusjes. Sonny en Nini zijn resp. 31 en 29 jaar oud. De ene ontwerpt mode en de andere doet traditionele Koreaanse dans voor de toeristen. Achter de lachende gezichten van de meisjes schuilt eigenlijk heel veel verdriet. Ze vertelden over de zeer prestatiegerichte Koreaanse maatschappij, het vele geweld, het weinige respect voor vrouwen. Ongeveer 80 procent van de huwelijken loopt op de klippen. De meisjes doen de camino om te herbronnen en wie weet, een andere job te nemen. Sunny zou graag een cafeetje openen waar mensen tot rust kunnen komen en kunnen ontstressen. Het was 22u30 als de hospitalero ons goedenacht kwam wensen en de lichten doofde.
Om 5u30 stond ik op. Samen met Marie-France en Josiane (twee pelgrims uit Grenoble) en nog anderen dronken we koffie. Ik vertrok omstreeks 6u00 . Het landschap is (duidelijk zichtbaar na zonsopgang natuurlijk) hier groener en minder vlak. Dit is al een tijdje de meseta niet meer. In het dorp Arcaheja kwam ik de Italiaan Guiseppe tegen... "Hallo Carlo... hallo Guiseppe..." Guiseppe was vanmorgen om 4 uur vertrokken, hij kon toch niet slapen. Zijn knie deed pijn en hij ging dus heel traag.
Ik kwam al omstreeks 10u45 aan in Léon. Meteen zette ik koers naar de refugio van de Benedictinen. Groot gebouw... we mochten binnen om 11 uur. Het onthaal was heel vriendelijk en hartelijk. Vrouwen en mannen slapen hier apart, er is misviering en een pelgrimszegen om 21u30. Om 21u30 gaat ook de grote poort van de refugio dicht. Morgenochtend is er ontbijt om 6 uur. We slapen in een grote zaal. Léon is een heel mooie stad. Nauwe straatjes, gezellige buurten... veel leuker dan Burgos. Ik at een kleine schotel in een restaurant aan de kathedraal. In de stad zag ik al heel veel bekenden terug... de "Kim-sisters" (de Koreaanse zussen), Pierre-Lise (Guadeloupe), Guy (St.-Etienne), Guiseppe (Firenze), Albert (Genève), Marie-France en Josiane (Grenoble)... We vroegen ons af waar de drie Franse priesters zijn. We zullen ze wel vinden. Pierre-Lise wou opgeven... Haar kredietkaart werkte blijkbaar niet en ze zit zonder geld. Misschien houden we een collecte voor haar.
Ik bezocht de kathedraal... prachtige brandramen. Ik vond hier een cybercafé en kon mijn foto´s opladen. Veel kijkplezier !!!
In de refugio van de Benedictinen gaat de kloosterpoort zonder pardon dicht om 21u30. De enige mogelijkheid om nog buiten te geraken, is het avondgebed en de zegening bijwonen. Met zo'n 30 pelgrims deden we dit. We werden door een klein nonnetje ontvangen in een sobere ruimte. Ze verwelkomde ons in het Spaans, we kregen een boekje met daarin gebeden en liederen die ook vertaald waren. De zuster leerde ons enkele gebeden en liederen aan. Wij, de pelgrims, werden binnengelaten in de kapel en mochten achteraan zitten. In het koorgestoelte links en rechts zaten in totaal zo'n 20 zusters. Ze keken recht voor zich. Niet één draaide zich naar ons. Er werd gebeden en gezongen.... op dezelfde toon, soms alleen, soms in meerdere stemmen. De zusters stonden heel dikwijls recht en draaiden zich naar het altaar. Ik vond het een prachtig ritueel. Het deed me denken aan boedhistische monniken met hun gebedstrommels... soms ook aan de eentonigheid van het stappen in de meseta. Op het einde werden we door een jonge zuster ook in het Engels aangesproken. Ik onthield verre van alles maar toch dit: "Wij hopen dat je op de camino antwoord mag vinden op vragen. Wie ben ik als mens? Wat is het doel of bestemming van mijn leven? Hoe plaats ik God hierin?" Het nonnetje wenste ons en onze familie het allerbeste. Waar de zusters van Clarion de los Condes rock en roll waren, zijn deze zusters de klassieke muziek... moeilijk toegankelijk maar to the point en herkauwd... Nog iets om mee te nemen. Ik ging slapen om 22u30.
Om 6 uur stond ik op na een voortreffelijke nacht. Er waren geen snurkers op mijn kamer... ik had flink kunnen doorslapen. Ik deelde de resterende koekjes met het gezelschap van gisteravond. Ik dronk nog een thee met veel suiker en om 6u45 vertrok ik. Estelle zou vandaag de bus niet nemen. Nog steeds sleurt zij haar grote rugzak mee. Ik kruiste haar pad na een kilometer. Hopelijk haalt ze het want de zon was weer goed van de partij. Tot 12 uur kan je hier wandelen maar dan wordt het echt niet meer leuk en zelfs gevaarlijk. Het pelgrimspad ligt voornamelijk langs de gewone autoweg. Er zijn platanen aangeplant. Er is een irrigatiesysteem (ondergrondse waterleiding) voor de groeibegeleiding van de jonge boompjes. Het landschap is tamelijk vlak tot licht heuvelachtig. Ik stapte een hele tijd met Guy uit St.-Etienne. Hij zou vanaf Léon terug zijn bagage zelf dragen. Nu liet hij zijn bagage iedere dag afleveren aan de volgende hostal. Guy gaat niet naar refugio's. In Reliegos dronk ik terug mijn warme chocomelk en om 11u15 arriveerde ik in Mansilla de las Mulas. Er zijn nog 320 km te gaan tot Santiago de Compostella. De refugio ging pas open om 12 uur zodat ik nog een bocadillio con jamon kon binnenwerken. Ik had echte honger gekregen. Ook de bijhorende pint smaakte. De refugio is heel gezellig, er is een binnenkoertje met tafeltjes en honderden geraniums. Van de Duitse hospitallero mocht ik een kaart trekken met een spreuk. Er stond een muilezel op (las mulas) met daaronder: "Iedereen komt op de camino zichzelf wel eens tegen". Plezier alom... ik mocht de kaart houden. Na een verkwikkende douche en een deugddoende siësta, werkte ik mijn blog bij. Intussen was Guiseppe (Italiaans bankier - ik had er gisteren een babbel mee - hij was op de camino om te ontstressen - het was dit of de psychiater) gearriveerd. Ook Estelle haalde het. Om 14u30 arriveerde ze, helemaal bezweet maar goed en wel... ongelooflijk moedig. Het stadje is middeleeuws met een grote versterke burcht en goed bewaarde muur eromheen. Het ligt aan een rivier. Ik bezocht één van de twee kerkjes. Mooi. In een winkeltje zag ik Albert terug - de Duitse Zwitser. We waren blij elkaar terug te zien. Hij was ook bij de nonnetjes van Carrion de los Condes... hij deelde dezelfde gevoelens. 's Avonds had ik nog een gesprek met de 58-jarige Diane en haar dochter Myriam uit Canada. Ze had kort na de geboorte van haar tweede dochter beloofd om de camino te lopen als haar dochtertje mocht blijven leven. We spraken over kinderen hebben, studeren, verantwoordelijkheid... Een leuk en verhelderend gesprek. Ik leerde wat bij. Op het binnenkoertje van de refugio was er feest. Een Franse vrouw vierde met een hele groep haar 50-ste verjaardag. Iedereen zong in de eigen taal het "happy birthday". De Koreaanse versie had het meeste succes. Van de hospitalero`s kreeg Dominique een rol toiletpapier als cadeau. Iedereen schreef in de eigen taal verjaardagswensen (40 man)... toch een heel mooi verjaardagsgeschenk.
Op mijn blog zet ik niet veel beschrijvingen van wat ik zag. Ik heb een fototoestel mee en het boekje van de ANWB "Spaanse Sint-Jacobsroute" geeft voldoende beschrijving van alle bezienswaardigheden onderweg.
Vanmorgen was ik omstreeks 6u30 vertrokken na een niet-zo-goede-nacht. Na een uurtje kwam ik in Calzada del Coto aan. Er was een refugio waar twee Koreaanse zussen de voorbije nacht hadden geslapen. Deze zussen zijn echt merkwaardig. Ze kunnen geen woord Spaans of Frans. Ze behelpen zich met heel gebrekkig Engels. Ze zijn heel vriendelijk en lachen constant. Vanmorgen hadden ze een hele kan koffie gemaakt. Iedereen die voorbijkwam kreeg een potje... heerlijk toch. Ik vervolgde mijn weg. Ik kom de voorbije dagen regelmatig dezelfde mensen tegen: drie Franse priesters, waaronder een toekomstig bisschop (volgens Pierre-Lise uit Guadeloupe (woont in Parijs, heeft al 2 kleinkinderen)), een moeder en dochter (Diane en Myriam) uit Canada en twee dames uit Grenoble (Marie-France en Josiane).
Leuk groepje en als we mekaar ontmoeten hebben we altijd wel een babbel. Iedereen is bezorgd over mijn tand... ik zei dat het een halve kilo scheelde om mee te sleuren dus...geen probleem.
Na Calzada del Coto konden we kiezen uit twee alternatieve wegen. Ik koos voor de originele weg... ietsje langer maar o zo mooi. Er is weer wat schaduw onderweg, het is groener... Ik denk dat ik heel leuke foto's nam.
Omstreeks 12u30 arriveerde ik in El Burgo Ranero waar ik mijn intrek nam in de donativo herberg. Men heeft er internet, wasmachines, propere douches en kleine slaapkamers... Daar zag ik Estelle terug. Estelle is een Amerikaanse vrouw die nogal kloek gebouwd is. Ik zag ze in het begin van de camino heel dikwijls aan de kant zitten, hijgend en zwetend. Iedereen had er medelijden mee. Ze doet de camino deels met de bus, deels te voet. Ze is joodse maar is vol bewondering voor de christelijke levenswijze en kunstuitingen.
Het dorpje hier is niet zo groot. Een aantal huizen zijn nog in leem opgetrokken alsook onze herberg. Ik bezocht de St.-Petruskerk. Pierre-Elise, de Koreaanse zussen en de drie priesters zijn wellicht een dorp verder gegaan. Het was een beetje raar maar aangezien ik vanmorgen de mooiere route had genomen, moest ik een stukje van de weg afwijken (en bijna terugkeren) om naar El Burgo Ranero te geraken.
Vanavond werd ik uitgenodigd door Myriam, Diane en Anna, de Canadezen, voor het avondeten. Samen met Estelle aten we een heerlijke maaltijd (vlees met heel veel gestoofde groenten... eindelijk). Ik zorgde voor het pellen en snijden van de ajuinen en kocht de wijn en het dessert (verse kersen, druiven en koekjes voor bij de koffie). Diana en Myriam zijn moeder en dochter die samen de camino lopen. Anna is een Canadese die ontwikkelingswerkster was in Guatemala. Leuke gesprekken,... daar geniet ik van. Ik vernam dat Estelle een actrice is in de USA (Wisconsin).
Na een onrustige nacht (koorts - zweten - wakker worden- wellicht reactie op de insectenbeten) vertrok ik om 4u45. Ik wou absoluut de hitte vermijden en het was een ietwat langere etappe (24 km). Het stappen ging voortreffelijk. Uiteraard zie je niet zoveel maar toch genoeg om de omgevende heuvels te onderscheiden. De sterrenhemel was ook prachtig. Ik nam een klein ontbijt onderweg (koekjes, noten, rozijnen) en kon er weer tegen. Na 1.5 uur was ik al in Legidos. In Moratinos was er een bar open en kon ik een warme chocomelk drinken. Je ziet hier veel lemen huizen... heel andere stijl dan de dagen voordien. Ik vervolgde mijn weg, bijna niemand overstak me en omstreeks 11 uur arriveerde ik in Sahagùn. Ik koos voor een private refugio (wegens de slechte ervaringen met de municipal in Fromista) en bezocht het stadje. De San Tirso-kerk is heel mooi, heeft een indrukwekkende vieringstoren die drie verdiepingen hoog is. Binnenin de kerk staan standbeelden die in de Goede Week worden rondgedragen in een processie. Ik kocht nog een anti-jeuk-zalfje, at een spaghetti en ging terug naar de refugio. Er is gratis internet, dus ik kan mijn blog bijwerken. Ik sliep een beetje en kwam wakker met een helse tandpijn. Ik had het vanmorgen al gevoeld maar nu was het menens. Ik vroeg aan de hospitalero naar een tandarts in het stadje. Volgens haar was er maar één. Ik trok naar het opgegeven adres en belde aan. Niemand thuis... In een aanpalende bar bestelde ik een cognac om de pijn te verzachten. Uiteindelijk zag ik de tandarts maar vandaag bleek ze niet te werken. Ze verwees me naar een collega in het stadje. Bij de tandarts gaan is hier niet op afspraak maar je wacht zoals je bij de huisarts gaat. Ik geraakte in gesprek met een Spaanse corpulente dame - ze heeft familie in Frankrijk- en ze eet graag (ze heeft dan ook een "curba de felicidas"). In afwachting rookten we buiten een sigaretje en geraakten in gesprek met een Spanjaard die 30 jaar in Luik had gewerkt. Ik werd binnengeroepen. De tandarts (vrouwelijk +-30 jaar) sprak voortreffelijk Engels. Heel voorzichtig trok ze de slechte kies. Ik was van de pijn verlost ( ik kreeg wel een pijnstiller en antibiotica voorgeschreven). Ze vond het zelf jammer dat ze dit moest doen... indien ik meer tijd zou hebben gehad (en verschillende dagen) zou ze de kies wellicht gered kunnen hebben.
Na een voortreffelijke pelgrimsmaaltijd trok ik naar de refugio om te slapen. Ik ontmoette daar nog de Brusselse filmmaker Jozef... een heel sympathieke gast. Hij loopt de camino voor de tweede keer... gaat wel 40 km per dag. We dronken een glaasje bier en kletsten nog wat.
Een korte wandeling vandaag. Ik ben opgestaan om 6 uur. Ik vertrok na een ontbijt van brood, kaas en koffie. De zustertjes stonden buiten om ons uit te wuiven. Warempel... er was er eentje dat mijn naam kende... "Karel, buen camino !!!" Wel... dit doet iets. Groot respect voor deze lieve mensen.
Het landschap bestaat uit grote dorre velden. Er zijn bijna geen bomen. Er is geen enkele bron op deze etappe. Een slimme Spanjaard had ongeveer halfweg op een lommerrijk plekje een kleine bar ingericht en verkocht koffie, frisdrank en zelfs barbecueworst. Bijna iedere pelgrim stopte en dronk wat. Het dorp Calzadilla de la Cueza ligt lager dan de omringende hoogvlakte. Je ziet van kilometers ver alleen de kerktoren een beetje uitsteken boven de graanvelden. De meeste pelgrims gingen door tot het volgende dorp. Het is zondag en ik wil een beetje rusten. Het was ook verschrikkelijk warm. Ik besloot om een hotelkamertje te nemen (20 euro). Er is ook internet zodat ik mijn blog kon bijwerken. Morgenochtend vertrek ik heel vroeg... ik kan de hitte in de meseta niet verdragen. Ik ontmoette Harmen, geboren in Avelgem maar nu al sedert 1969 Antwerpenaar. Hij doet de camino vanaf zijn huis. Vorig jaar stapte hij tot Bordeaux. Dit jaar loopt hij tot Santiago de Compostella. Harmen is 65 jaar en loopt alleen. Hij gaat maar 10 km. per dag. Hij verloor zijn vrouw, zijn dochtertje en kreeg enkele jaren geleden een beroerte. Moedig en wijs man, beetje chochardtype. We hebben uren gepraat.
Slechte nacht gehad... rode vlekken en een brandende jeuk op armen en benen. 's Morgens bleek bijna iedereen in de refugio gebeten te zijn geweest door luizen of wantsen. De hospitallero verdedigde zich en zei dat het in onze slaapzakken zat en niet in zijn matrassen. Ik vertrok om 6u30. De weg was soms moeilijk te vinden (wegenwerken) maar ik vergiste me niet. Als de meseta ergens monotoon is, is het hier wel... kilometers lang een breed voetpad naast een rechte autoweg. Er staan betonnen paaltjes om te verhinderen dat de automobilisten de brede voetweg zouden gebruiken. Echter... de monotone weg heeft ook iets bezwerends. Je hoeft echt niet na te denken en op te letten om de weg te volgen. Ik stopte in iedere pleisterplaats om wat te eten en te drinken. Het was eerst bewolkt maar nadien was het zonniger. Met de zon kwamen de kleine vliegjes die uit zijn op je zweet. Iedereen liep hier voor zich uit te wuiven. Om 11u30 kwam ik aan in Carrion de los Condos. Ik informeerde bij de toeristische dienst naar een goede refugio... zonder luizen of wantsen en met een wasmachine om al mijn kleren en slaapzak te wassen. Ze raadden me de parochiale albergue aan --> aan de Santa Maria de Camino-kerk (Clerigo Pastor 2), uitgebaat door nonnetjes... een absolute aanrader !!! Het begon al bij het binnenkomen... je kreeg een glas koele thee aangeboden. De zusters vertelden ons dat het hun werk en plicht was om de pelgrims op te vangen, de verzorgen en te ondersteunen. Ik kon mijn kleren wassen en een beetje slapen. 's Avonds werd er gezongen... een zustertje op de gitaar en eentje op de djembé. Veel Spaanse liederen over o.a. la vida maar ook het pelgrimslied Ultreia. Het werd vele pelgrims te machtig (ook ik) als het Europese vredeslied ("Alle mensen worden broeder"... melodie L.V.Beethoven) werd gezongen. Een heel emotioneel moment op mijn camino. Op het einde van de zangstonde kreeg iedereen van de zustertjes een gekleurd, papieren sterretje. Mooi en ontroerend. Die avond nam ik ook afscheid van Christine en Brad. Zij zouden zondag de bus nemen naar Léon. Ze hadden hun vlucht geboekt rond de 14de en wilden ook nog naar Finisterra gaan. Mimi (de 64-jarige uit de Bourgognestreek) had voor ons een lekkere maaltijd bereid... Ik had geholpen bij het snijden van de groenten... zo gaat dat op de camino... iedereen doet wat en iedereen is tevreden. Om 22 uur ging ik gaan slapen maar stil was het nog niet... de nonnetjes zelf waren met de overgebleven pelgrims nog een beetje aan het kletsen en zelfs de djembé was pas stil om 22u30. Deze keer geen luizen maar brandende jeuk... ik moet dringend naar de apotheek voor een middel om de jeuk wat te verzachten... Tja morgen is het zondag... het zal voor maandag zijn.
Tot slot... Christine wou eigenlijk al liftend Léon bereiken... "If they don't stop, I'll show my........." Hilariteit alom natuurlijk. Christine en Brad zijn twee dertigers die mijn pad regelmatig hebben gekruist. Christine Engelen is een wat onrustig type, bruist van de creativiteit (lees haar blog maar) en zorgde steeds voor de ambiance in de groep. Haar vader is militair. Ze weet dat haar biologische klok tikt. Ze heeft een lange relatie achter de rug "but he married another girl". Misschien brengt de camino voor haar wat duidelijkheid. Brad Ball is het prototype van een wildebras... stevig gebouwd, bandana in het geverfde haar, 5 oorringen... Hij is een kok (a chef) in Australië. Grote mond maar klein hartje... hij was telkens heel blij als hij mij terugzag. Goede mensen die Christine en Brad...Ik zal ze missen!!!
Gisterenavond zat ik nog een beetje in het restaurant na te genieten van de maaltijd en de dag. Voor mij hing een grote foto met daarop 2 mannen...veertigers (of hoogstens begin de vijftig)... vol zelfvertrouwen kijkend in de cameralens. De waard kwam erbij en vertelde dat dit de laatste foto van hen was in zijn restaurant. Twee hospitallero's van het stadje, in de fleur van hun leven. Enkele dagen nadien verongelukten ze in een vreselijk treinongeval. "C'est la vie", zei hij met tranen in de ogen. Ik dacht aan ons vader... meester Raf... 47 jaar. "C'est la vie".
Vanochtend was ik weer vroeg op. De hospitalero had koffie gemaakt, er was brood, melk, fruitsap, jam. Een deftig ontbijt dus. Het was 5u50 en ik was aan het stappen. Wie zegt dat de meseta een saai stuk weg is tussen Burgos en Leon heeft het mis. De meseta is hier grandioos. Het begon met een stevige klim naar de volgende hoogvlakte met als beloning een magnifiek uitzicht op de streek. Heel veel dorpen zijn er niet. In de Hermita de San Nicolas kreeg ik van een Italiaanse lekenbroeder een koffie aangeboden. Leuk! Ik stak wat geld in de collectebus en vervolgde mijn weg. Ik probeerde onderweg zoveel mogelijk te eten en te drinken (lece con cacao). Om 13u00 kwam ik aan in de gemeentelijke refugio. Hij zag er netjes uit. Op mijn kamer slaapt ook een groep Polen. Ik zag een Pools meisje met verschillende blaren op de onderkant van haar voeten. Het vel was losgekomen en de voet zag rood. Ik had met haar te doen. Tijdens de laatste kilometers was mijn scheenbeen enorm pijn beginnen doen. Op aanraden van Carine (via SMS) kocht ik Voltaren... Dit hielp enorm. Ook kocht ik minerale zouten om in mijn drinkwater te doen. 's Avonds had ik nog een leuke babbel met enkele Poolse jongeren. Ze zijn met 8 onder leiding van een priester die met hen de camino loopt. Het gesprek ging over trouwen, kinderen, geloof... Ze hadden er blijkbaar iets aan want de een na de ander kwam er bij. Wat mij opviel was het diepe geloof van deze Poolse jonge mensen.
Vanochtend werd ik (in afspraak) gewekt door een Franse vrouw uit Grenoble die samen met haar vriendin de camino loopt. Ieder jaar een stuk - dit jaar de meseta. Beide dames zijn in de zestig maar hebben heel veel moed. Om 5u40 was ik op stap... het koplampje aan en vooruit. Weer een waawmoment... Deze keer was het niet bewolkt en kon ik de sterrenhemel boven de desolate meseta zien... echt om stil van te worden. Ook de zonsopgang blijft hier steeds verbazen... zo mooi! Na ongeveer drie uur kwam ik in het dorp Hontanas. Het pelgrimspad loopt vanuit de meseta, steil naar beneden. In een plaatselijke bar kocht ik een chocolademelk. Ik had even voordien al mijn brood en mijn chorizoworst opgegeten... Om te stappen heb je eten nodig. Ik passeerde de prachtige ruïne van het klooster van St.-Anton met de nissen waar men vroeger voor de pelgrims wijn en brood klaarzette. Even later kwam ik in Castrojeriz en meldde me aan in de refugio Casa Nostra. Vooraf had ik nog de kerk "Del Manzano" bezocht. Er was een tentoonstelling met altaarstukken en schilderijen. Een van de leukste momenten van de dag is het douchen. Je voelt je nadien fris, je doet je sandalen aan, je kuiert een beetje rond... waaw.
Na een beetje geslapen te hebben, bezocht ik het stadje. In de San Juan-kerk was er een bijzonder mooie tentoonstelling: "De Castrojeriz a Brujas"... jawel Brugge dus. Brugge was in de 14de en 15de eeuw inderdaad één van de grote Europese handelssteden en uiteraard was er ook handel tussen Brugge en deze stad.
Ik bewonderde heel mooie stukken (houtsnijwerk, schilderijen en tapijten) van Vlaamse meesters. Het was me al opgevallen... de hospitalero hier had bijzondere aandacht voor mijn pelgrimspas... "Belgica... Flandres???" Toch iets om fier over te zijn.
's Avonds at ik nog een pelgrimsmenu in een naburig restaurantje. Nadien had ik nog een leuke babbel met de blinde Andrea. Ze is van Burgos en komt hier op vakantie met haar moeder en haar tante. Ze kan verschillende talen vloeiend spreken waaronder het Engels. Ze is gids in de tentoonstelling "De Castrojeriz a Brujas". Ze vroeg me dan ook honderduit over Vlaanderen, Brugge en de andere kunststeden. Ze wou lerares Engels worden... prachtig toch... hoe mensen ondanks hun handicap niet bij de pakken blijven zitten.
Om 7 uur vertrok ik deze morgen uit Burgos, langs de kathedraal en enkele mooie kerkjes (met bijhorende ooievaars). Het landschap begint er desolater uit te zien... We naderen de meseta. Ik kocht onderweg een chocoladebroodje en een appeltaartje in een bakkerij. Verderop kon ik een warme chocolademelk drinken. Vanaf Tadajo begon de hitte toe te slaan. Het landschap is desolaat, bijna geen bomen meer en de heuvels zijn op plaatsen niet meer begroeid. Door de blootliggende kalksteen heb je de indruk dat er zout op de heuvels is gestrooid. Je ziet hier heel veel graanvelden. Het graan is rijp maar het wordt nog niet geoogst. Ik was blij als ik omstreeks 13u10 in de refugio van Hornillos aankwam. Ik had een leuk gesprek met een leerkracht uit Parijs (Pierre-Lise) die de camino vanuit Bourgos was gestart... alleen de meseta dit jaar! In het plaatselijke restaurant had ik een onmoeting met Guy uit St.-Etienne die direct na zijn pensionering (hij is 62 jaar) de camino is beginnen lopen vanuit Le Puy. Leuke gast. Hij logeert alleen in hostals... voor hem is het dus een hele dure bedoening. Ik ontmoette nog wat jonge gasten en een aantal onder hen zochten de meseta speciaal op voor de uitdaging. Het geeft hen meer mogelijkheid om alleen te zijn, te mediteren... We zullen zien. Morgen sta ik vroeg op en plan om tot Castrojeriz te stappen. Ik zag van de hele startgroep (we startten dus allemaal tegelijkertijd in SJPDP) alleen Florian en Felix. Volgens hen was het een heel zwaar feestje geweest de avond voordien.
Je ziet hier veel mensen met blaren, pijnlijke voeten en knieën. Een tip voor wie als jongeman nog niet van de straat is: 1. Volg deze winter een cursus voetverzorging, massage... whatever... zorg dat je alles weet over tendinitis en andere kwalen... 2. Spijker ook je talenkennis wat bij. Engels verstaan ze hier bijna allemaal. 3. Koop bij Pascal Verhoest (apotheker te Vichte) een grote doos Compeed, zalfjes, boorzuurschilfers, crèmes... Hij kan je adviseren. 4. Begin de camino niet in St.-Jean-Pied-de-Port maar in Pamplona of verder. In het begin heeft niemand pijn. 5. Begeef je in de achterhoede van het peloton (zie vroeger artikel) 6. Als je er eentje ziet manken, vraag onschuldig of ze pijn heeft en of je kan helpen. Het moet al erg tegenslaan als ze niet op je vraag in gaat. 7. Etaleer je kennis, verzorg haar (eventueel later in de refugio)... misschien is ze je je hele leven dankbaar.
Ik deelde de kamer vannacht met vijf anderen. Drie ervan deden een wedstrijd. "Om het luidst snurken". De competitie ging tussen een stevige Spaanse vrouw, een jonge Fransman en een grote dikke Duitser. De Duitser won. Je kent dat type wel... bleekroze vel, 1m90, bierbuik en glimmend. Ze hangen tot ´s avonds laat aan de toog en drinken grote pullen bier. Ze komen stommelend binnen. Ze leggen zich neer en na drie minuten is het van dadde. O jee. Ik ben vannacht verschillende keren opgestaan om naar de sterren te kijken... wat moet een mens anders doen? Soit... deze morgen was ik al om 6u20 op stap. Het was heel fris. Na een klein klimmetje kwam ik in open weiden met hier en daar een boom. Het was mistig. Het pad was stenig en ruw. Er stond echt een ijskoude wind. Mijn flesjes water waren bijna bevroren. Ik zat dan ook op een hoogte van meer dan 1000 m boven de zeespiegel. Na een tijdje (ook een letterlijk kippenvelmoment) zag ik de stad Burgos liggen in de zon. Waaw... wat mooi. Ik zag de wolken net boven mijn hoofd rollen. Er volgde een afdaling en het was rond 9u30 als ik de industriezone van Burgos bereikte. Er volgde een lange lelijke weg... ik zag alle bedrijven van de stad. Rond 12u30 kon ik me neerzetten om een plaatselijk wijntje te proeven in de oude stad. Ik kwam Brad tegen die een ontsteking aan zijn voet heeft. Op doktersbevel moet hij enkele dagen rusten. De plaatselijke refugio... er stond een rij voor met buspelgrims. Bijna iedereen doet het laatste stuk met de bus... ik niet dus... koppig als ik ben. Ik zocht en vond een hotelletje in de oude stad. Ik bezocht de mooie kathedraal (met nogal wat schilderijen van Vlaamse meesters) en de grote markt. Burgos is een mooie en gezellige stad. Ik zag Felix en Florian in hetzelfde hotel. Vanavond spreken we af aan de kathedraal. De groep (uitgezonderd Albert, Mimi en Joseline) komt weer bij elkaar. Gelukkig kon ik hier een cybercafé vinden. Mijn foto´s kan je dus zien. De foto's zijn uiteraard nog ruw materiaal maar ik ben blij dat ik ze kon opladen.
Tja... iedereen was er vanavond... de hele bende: Mimi, Joseline, Krista, Christine, Brad, Florian, Felix en zelfs Albert had de groep teruggevonden. We aten samen in een gezellig restaurantje. Ik maakte nog kennis met een Australische schooldirecteur (Gunnar) die de camino als "bijscholing" deed. Hij was dus verdorie zijn camino betaald door de Australische overheid!
Iedereen ging nog feesten in een bar "München" in de Calle St.-Juan. Duitse pinten, lawaai... Ben zelf om 24 uur gaan slapen.
Wat eet een pelgrim? 's Morgens zou je zeggen: tandpasta. Bijna niemand van de jongeren eet nog. Ze lopen met een tandenborstel rond en poetsen. Ik eet 's morgens meestal een muëslireep of enkele koekjes met wat koffie, choco (als er in de refugio een automaat staat) of water. 
Ik moet iets bekennen. Enkele dagen geleden vergat ik mijn pet in een refugio. Een pelgrim keert niet terug voor een pet. Een T-shirt op je hoofd is ook goed. In Santoibanes de Valdeiglesias kreeg ik van de hospitalero een strooien hoedje. Tot daar geen probleem. Op het hoedje was echter een band bevestigd met een reclame voor Amstelbier. De band kon ik er niet af krijgen zonder het hoedje volledig te beschadigen. Ik draaide de band een beetje maar het lukte niet zo goed. Op de zij- en achterkant was de reclame nog goed te zien. Stel je voor... een Vlaming met reclame voor een Hollands bier op zijn hoofd... hoe laag kan je vallen? Er zijn geen foto´s van... gelukkig. In Ponferrado kocht ik een toeristenhoed... zo één met een geel pijltje op... Ook niet je dát maar ik kan weer met opgeheven hoofd stappen.
Ik heb hem ontmoet. Hij sliep 3 meter van mijn bed. De échte kampioen snurken van de camino. Geen Zweed, geen Fransman en ook geen Duitser. Het is een echte Spanjaard. Ik noem hem Garcia, zoals die dikke uit Zorro. Kortgestuikt, een buik van hier tot in Barcelona én glimmend. ´s Avonds draagt hij paarse teenslippers.
Ik vertrok om 6u15 na een voortreffelijke nacht. Na een tijdje langs de N6 te hebben gewandeld, volgde ik een heel mooi pad... dwars door de wijngaarden van Bierzo. Al voor Ponferrado kan je ze hier zien... de wijnranken van deze streek. Niet zo mooi verzorgd als de Rioja (dit is mijn indruk) maar de wijn van hier is zeker lekker (kon ik al enkele avonden proeven). Ik kreeg een machtig zicht op Villafranca de Bierzo. Ik werd door een man uitgenodigd om een kerkje te bezoeken. Je ziet dat hier af en toe... een man of vrouw langs de straat die je uitnodigt om het plaatselijk kapelletje of kerkje te bezoeken... Ik sla zo´n uitnodiging nooit af. De mensen zijn fier op hun dorpskerk en vinden het eervol als een pelgrim binnengaat. Meestal geven ze nog een stempel in je credencial.
Ik stond laat op (6 uur). Geen snurkers op de kamer. Alleen Spanjaarden die ´s avonds laat nog lang liggen te babbelen en te lachen.
Om 5 uur was ik aan het stappen. Ik was vergeten om in Astorga geld af te halen. Ik moest naar Ponferrada, zo´n 35 km verder en het was warm. De sterrenhemel zag er weer adembenemend uit.
Het landschap tot aan Astorga heb ik niet gezien. Ik stond op om 3u30. Om 4u00 was ik al aan het stappen. Lampje aan en vooruit. Er was geen maanlicht, alleen de sterren. Je ziet eigenlijk alleen enkele meters voor je, af en toe katten- of hondenogen die het licht reflecteren... ook spinnen die over de weg lopen. Sommige spinnenogen reflecteren ook het licht ... je verschiet wel. Af en toe stond ik stil - lampje uit - om naar de sterren te kijken... zo prachtig! De poolster aan mijn rechterkant, de melkweg in oost-westrichting... ongelooflijk! Ik kan me voorstellen dat in de middeleeuwen de melkweg werd gebruikt om zich naar Santiago de Compostela (= veld van sterren) te oriënteren. Je kan niet missen.
Om kwart voor zes was ik al wakker. Ik had een heel rustige nacht. De Koreaanse zusjes waren al vroeger opgestaan en hadden hun rugzak heel stilletjes ingepakt. Sunny draagt een zak van wel 15 kg. Ik vroeg hen wat er zoal in zat mischien. Ze hadden 'toys' gekocht in Leon. Welke 'toys' het waren, zeiden ze niet maar ik kon me er wel iets bij voorstellen.
Heb je ooit al geslapen in een zaal met 60 zwetende en snurkende mannen? Neen ? Wel... ik ook niet!
Om 5u30 stond ik op. Samen met Marie-France en Josiane (twee pelgrims uit Grenoble) en nog anderen dronken we koffie.
Om 6 uur stond ik op na een voortreffelijke nacht. Er waren geen snurkers op mijn kamer... ik had flink kunnen doorslapen. Ik deelde de resterende koekjes met het gezelschap van gisteravond. Ik dronk nog een thee met veel suiker en om 6u45 vertrok ik. Estelle zou vandaag de bus niet nemen. Nog steeds sleurt zij haar grote rugzak mee. Ik kruiste haar pad na een kilometer. Hopelijk haalt ze het want de zon was weer goed van de partij. Tot 12 uur kan je hier wandelen maar dan wordt het echt niet meer leuk en zelfs gevaarlijk.
Op mijn blog zet ik niet veel beschrijvingen van wat ik zag. Ik heb een fototoestel mee en het boekje van de ANWB "Spaanse Sint-Jacobsroute" geeft voldoende beschrijving van alle bezienswaardigheden onderweg.
Na een onrustige nacht (koorts - zweten - wakker worden- wellicht reactie op de insectenbeten) vertrok ik om 4u45. Ik wou absoluut de hitte vermijden en het was een ietwat langere etappe (24 km).
Een korte wandeling vandaag. Ik ben opgestaan om 6 uur. Ik vertrok na een ontbijt van brood, kaas en koffie. De zustertjes stonden buiten om ons uit te wuiven. Warempel... er was er eentje dat mijn naam kende... "Karel, buen camino !!!" Wel... dit doet iets. Groot respect voor deze lieve mensen.
Slechte nacht gehad... rode vlekken en een brandende jeuk op armen en benen. 's Morgens bleek bijna iedereen in de refugio gebeten te zijn geweest door luizen of wantsen. De hospitallero verdedigde zich en zei dat het in onze slaapzakken zat en niet in zijn matrassen.
Gisterenavond zat ik nog een beetje in het restaurant na te genieten van de maaltijd en de dag. Voor mij hing een grote foto met daarop 2 mannen...veertigers (of hoogstens begin de vijftig)... vol zelfvertrouwen kijkend in de cameralens. De waard kwam erbij en vertelde dat dit de laatste foto van hen was in zijn restaurant. Twee hospitallero's van het stadje, in de fleur van hun leven. Enkele dagen nadien verongelukten ze in een vreselijk treinongeval. "C'est la vie", zei hij met tranen in de ogen. Ik dacht aan ons vader... meester Raf... 47 jaar. "C'est la vie".
Om 7 uur vertrok ik deze morgen uit Burgos, langs de kathedraal en enkele mooie kerkjes (met bijhorende ooievaars).
