Voettocht naar Santiago de Compostela
Voorbereiding en reisverslag van Karel Demeulemeester
29-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.29.07.08 Naar El Burgo Ranero
Klik op de afbeelding om de link te volgen Op mijn blog zet ik niet veel beschrijvingen van wat ik zag. Ik heb een fototoestel mee en het boekje van de ANWB "Spaanse Sint-Jacobsroute" geeft voldoende beschrijving van alle bezienswaardigheden onderweg.

Vanmorgen was ik omstreeks 6u30 vertrokken na een niet-zo-goede-nacht. Na een uurtje kwam ik in Calzada del Coto aan. Er was een refugio waar twee Koreaanse zussen de voorbije nacht hadden geslapen. Deze zussen zijn echt merkwaardig. Ze kunnen geen woord Spaans of Frans. Ze behelpen zich met heel gebrekkig Engels. Ze zijn heel vriendelijk en lachen constant.
Vanmorgen hadden ze een hele kan koffie gemaakt. Iedereen die voorbijkwam kreeg een potje... heerlijk toch.
Ik vervolgde mijn weg. Ik kom de voorbije dagen regelmatig dezelfde mensen tegen: drie Franse priesters, waaronder een toekomstig bisschop (volgens Pierre-Lise uit Guadeloupe (woont in Parijs, heeft al 2 kleinkinderen)), een moeder en dochter (Diane en Myriam) uit Canada en twee dames uit Grenoble (Marie-France en Josiane).

Leuk groepje en als we mekaar ontmoeten hebben we altijd wel een babbel. Iedereen is bezorgd over mijn tand... ik zei dat het een halve kilo scheelde om mee te sleuren dus...geen probleem.

Na Calzada del Coto konden we kiezen uit twee alternatieve wegen. Ik koos voor de originele weg... ietsje langer maar o zo mooi. Er is weer wat schaduw onderweg, het is groener... Ik denk dat ik heel leuke foto's nam.

Omstreeks 12u30 arriveerde ik in El Burgo Ranero waar ik mijn intrek nam in de donativo herberg. Men heeft er internet, wasmachines, propere douches en kleine slaapkamers...
Daar zag ik Estelle terug. Estelle is een Amerikaanse vrouw die nogal kloek gebouwd is. Ik zag ze in het begin van de camino heel dikwijls aan de kant zitten, hijgend en zwetend. Iedereen had er medelijden mee. Ze doet de camino deels met de bus, deels te voet. Ze is joodse maar is vol bewondering voor de christelijke levenswijze en kunstuitingen.

Het dorpje hier is niet zo groot. Een aantal huizen zijn nog in leem opgetrokken alsook onze herberg. Ik bezocht de St.-Petruskerk.
Pierre-Elise, de Koreaanse zussen en de drie priesters zijn wellicht een dorp verder gegaan. Het was een beetje raar maar aangezien ik vanmorgen de mooiere route had genomen, moest ik een stukje van de weg afwijken (en bijna terugkeren) om naar El Burgo Ranero te geraken.

Vanavond werd ik uitgenodigd door Myriam, Diane en Anna, de Canadezen, voor het avondeten. Samen met Estelle aten we een heerlijke maaltijd (vlees met heel veel gestoofde groenten... eindelijk). Ik zorgde voor het pellen en snijden van de ajuinen en kocht de wijn en het dessert (verse kersen, druiven en koekjes voor bij de koffie). Diana en Myriam zijn moeder en dochter die samen de camino lopen. Anna is een Canadese die ontwikkelingswerkster was in Guatemala. Leuke gesprekken,... daar geniet ik van. Ik vernam dat Estelle een actrice is in de USA (Wisconsin).

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/290708


28-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.28.07.08 Naar Sahagùn
Klik op de afbeelding om de link te volgen Na een onrustige nacht (koorts - zweten - wakker worden- wellicht reactie op de insectenbeten) vertrok ik om 4u45. Ik wou absoluut de hitte vermijden en het was een ietwat langere etappe (24 km).
Het stappen ging voortreffelijk. Uiteraard zie je niet zoveel maar toch genoeg om de omgevende heuvels te onderscheiden. De sterrenhemel was ook prachtig. Ik nam een klein ontbijt onderweg (koekjes, noten, rozijnen) en kon er weer tegen.
Na 1.5 uur was ik al in Legidos. In Moratinos was er een bar open en kon ik een warme chocomelk drinken. Je ziet hier veel lemen huizen... heel andere stijl dan de dagen voordien.
Ik vervolgde mijn weg, bijna niemand overstak me en omstreeks 11 uur arriveerde ik in Sahagùn. Ik koos voor een private refugio (wegens de slechte ervaringen met de municipal in Fromista) en bezocht het stadje. De San Tirso-kerk is heel mooi, heeft een indrukwekkende vieringstoren die drie verdiepingen hoog is. Binnenin de kerk staan standbeelden die in de Goede Week worden rondgedragen in een processie. Ik kocht nog een anti-jeuk-zalfje, at een spaghetti en ging terug naar de refugio. Er is gratis internet, dus ik kan mijn blog bijwerken.
Ik sliep een beetje en kwam wakker met een helse tandpijn. Ik had het vanmorgen al gevoeld maar nu was het menens. Ik vroeg aan de hospitalero naar een tandarts in het stadje. Volgens haar was er maar één.
Ik trok naar het opgegeven adres en belde aan. Niemand thuis... In een aanpalende bar bestelde ik een cognac om de pijn te verzachten. Uiteindelijk zag ik de tandarts maar vandaag bleek ze niet te werken. Ze verwees me naar een collega in het stadje.
Bij de tandarts gaan is hier niet op afspraak maar je wacht zoals je bij de huisarts gaat. Ik geraakte in gesprek met een Spaanse corpulente dame - ze heeft familie in Frankrijk- en ze eet graag (ze heeft dan ook een "curba de felicidas"). In afwachting rookten we buiten een sigaretje en geraakten in gesprek met een Spanjaard die 30 jaar in Luik had gewerkt.
Ik werd binnengeroepen. De tandarts (vrouwelijk +-30 jaar) sprak voortreffelijk Engels. Heel voorzichtig trok ze de slechte kies. Ik was van de pijn verlost ( ik kreeg wel een pijnstiller en antibiotica voorgeschreven). Ze vond het zelf jammer dat ze dit moest doen... indien ik meer tijd zou hebben gehad (en verschillende dagen) zou ze de kies wellicht gered kunnen hebben.

Na een voortreffelijke pelgrimsmaaltijd trok ik naar de refugio om te slapen. Ik ontmoette daar nog de Brusselse filmmaker Jozef... een heel sympathieke gast. Hij loopt de camino voor de tweede keer... gaat wel 40 km per dag. We dronken een glaasje bier en kletsten nog wat.

Om 22 uur ben ik gaan slapen.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/280708

27-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.27.07.08 Naar Calzadilla de la Cueza
Klik op de afbeelding om de link te volgen Een korte wandeling vandaag. Ik ben opgestaan om 6 uur. Ik vertrok na een ontbijt van brood, kaas en koffie. De zustertjes stonden buiten om ons uit te wuiven. Warempel... er was er eentje dat mijn naam kende... "Karel, buen camino !!!"  Wel... dit doet iets. Groot respect voor deze lieve mensen.

Het landschap bestaat uit grote dorre velden. Er zijn bijna geen bomen. Er is geen enkele bron op deze etappe.
Een slimme Spanjaard had ongeveer halfweg op een lommerrijk plekje een kleine bar ingericht en verkocht koffie, frisdrank en zelfs barbecueworst.
Bijna iedere pelgrim stopte en dronk wat.
Het dorp Calzadilla de la Cueza  ligt lager dan de omringende hoogvlakte. Je ziet van kilometers ver alleen de kerktoren een beetje uitsteken boven de graanvelden. De meeste pelgrims gingen door tot het volgende dorp. Het is zondag en ik wil een beetje rusten. Het was ook verschrikkelijk warm. Ik besloot om een hotelkamertje te nemen (20 euro). Er is ook internet zodat ik mijn blog kon bijwerken.
Morgenochtend vertrek ik heel vroeg... ik kan de hitte in de meseta niet verdragen.
Ik ontmoette Harmen, geboren in Avelgem maar nu al sedert 1969 Antwerpenaar. Hij doet de camino vanaf zijn huis. Vorig jaar stapte hij tot Bordeaux. Dit jaar loopt hij tot Santiago de Compostella. Harmen is 65 jaar en loopt alleen. Hij gaat maar 10 km. per dag. Hij verloor zijn vrouw, zijn dochtertje en kreeg enkele jaren geleden een beroerte. Moedig en wijs man, beetje chochardtype. We hebben uren gepraat.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/270708

26-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.26.07.08 Naar Carrion de Los Condes
Klik op de afbeelding om de link te volgen Slechte nacht gehad... rode vlekken en een brandende jeuk op armen en benen. 's Morgens bleek bijna iedereen in de refugio gebeten te zijn geweest door luizen of wantsen. De hospitallero verdedigde zich en zei dat het in onze slaapzakken zat en niet in zijn matrassen.
Ik vertrok om 6u30. De weg was soms moeilijk te vinden (wegenwerken) maar ik vergiste me niet. Als de meseta ergens monotoon is, is het hier wel... kilometers lang een breed voetpad naast een rechte autoweg. Er staan betonnen paaltjes om te verhinderen dat de automobilisten de brede voetweg zouden gebruiken. Echter... de monotone weg heeft ook iets bezwerends. Je hoeft echt niet na te denken en op te letten om de weg te volgen.
Ik stopte in iedere pleisterplaats om wat te eten en te drinken. Het was eerst bewolkt maar nadien was het zonniger. Met de zon kwamen de kleine vliegjes die uit zijn op je zweet. Iedereen liep hier voor zich uit te wuiven.
Om 11u30 kwam ik aan in Carrion de los Condos. Ik informeerde bij de toeristische dienst naar een goede refugio... zonder luizen of wantsen en met een wasmachine om al mijn kleren en slaapzak te wassen. Ze raadden me de parochiale albergue aan --> aan de Santa Maria de Camino-kerk (Clerigo Pastor 2), uitgebaat door nonnetjes... een absolute aanrader !!!
Het begon al bij het binnenkomen... je kreeg een glas koele thee aangeboden. De zusters vertelden ons dat het hun werk en plicht was om de pelgrims op te vangen, de verzorgen en te ondersteunen. Ik kon mijn kleren wassen en een beetje slapen.
's Avonds werd er gezongen... een zustertje op de gitaar en eentje op de djembé. Veel Spaanse liederen over o.a. la vida maar ook het pelgrimslied Ultreia. Het werd vele pelgrims te machtig (ook ik) als het Europese vredeslied ("Alle mensen worden broeder"... melodie L.V.Beethoven) werd gezongen. Een heel emotioneel moment op mijn camino.
Op het einde van de zangstonde kreeg iedereen van de zustertjes een gekleurd, papieren sterretje. Mooi en ontroerend.
Die avond nam ik ook afscheid van Christine en Brad. Zij zouden zondag de bus nemen naar Léon. Ze hadden hun vlucht geboekt rond de 14de en wilden ook nog naar Finisterra gaan. Mimi (de 64-jarige uit de Bourgognestreek) had voor ons een lekkere maaltijd bereid... Ik had geholpen bij het snijden van de groenten... zo gaat dat op de camino... iedereen doet wat en iedereen is tevreden.
Om 22 uur ging ik gaan slapen maar stil was het nog niet... de nonnetjes zelf waren met de overgebleven pelgrims nog een beetje aan het kletsen en zelfs de djembé was pas stil om 22u30.
Deze keer geen luizen maar brandende jeuk... ik moet dringend naar de apotheek voor een middel om de jeuk wat te verzachten... Tja morgen is het zondag... het zal voor maandag zijn.

Tot slot... Christine wou eigenlijk al liftend Léon bereiken... "If they don't stop, I'll show my........." Hilariteit alom natuurlijk. Christine en Brad zijn twee dertigers die mijn pad regelmatig hebben gekruist. Christine Engelen is een wat onrustig type, bruist van de creativiteit (lees haar blog maar) en zorgde steeds voor de ambiance in de groep. Haar vader is militair. Ze weet dat haar biologische klok tikt. Ze heeft een lange relatie achter de rug  "but he married another girl". Misschien brengt de camino voor haar wat duidelijkheid.
Brad Ball is het prototype van een wildebras... stevig gebouwd, bandana in het geverfde haar, 5 oorringen... Hij is een kok (a chef) in Australië. Grote mond maar klein hartje... hij was telkens heel blij als hij mij terugzag. Goede mensen die Christine en Brad...Ik zal ze missen!!!

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/260708

25-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.25.07.08 Naar Fromista
Klik op de afbeelding om de link te volgen Gisterenavond zat ik nog een beetje in het restaurant na te genieten van de maaltijd en de dag. Voor mij hing een grote foto met daarop 2 mannen...veertigers (of hoogstens begin de vijftig)... vol zelfvertrouwen kijkend in de cameralens. De waard kwam erbij en vertelde dat dit de laatste foto van hen was in zijn restaurant. Twee hospitallero's van het stadje, in de fleur van hun leven. Enkele dagen nadien verongelukten ze in een vreselijk treinongeval. "C'est la vie", zei hij met tranen in de ogen. Ik dacht aan ons vader... meester Raf... 47 jaar. "C'est la vie".

Vanochtend was ik weer vroeg op. De hospitalero had koffie gemaakt, er was brood, melk, fruitsap, jam. Een deftig ontbijt dus. Het was 5u50 en ik was aan het stappen. Wie zegt dat de meseta een saai stuk weg is tussen Burgos en Leon heeft het mis. De meseta is hier grandioos.
Het begon met een stevige klim naar de volgende hoogvlakte met als beloning een magnifiek uitzicht op de streek.
Heel veel dorpen zijn er niet. In de Hermita de San Nicolas kreeg ik van een Italiaanse lekenbroeder een koffie aangeboden. Leuk! Ik stak wat geld in de collectebus en vervolgde mijn weg. Ik probeerde onderweg zoveel mogelijk te eten en te drinken (lece con cacao). Om 13u00 kwam ik aan in de gemeentelijke refugio. Hij zag er netjes uit. Op mijn kamer slaapt ook een groep Polen. Ik zag een Pools meisje met verschillende blaren op de onderkant van haar voeten. Het vel was losgekomen en de voet zag rood. Ik had met haar te doen.
Tijdens de laatste kilometers was mijn scheenbeen enorm pijn beginnen doen. Op aanraden van Carine (via SMS)  kocht ik Voltaren... Dit hielp enorm. Ook kocht ik minerale zouten om in mijn drinkwater te doen.
's Avonds had ik nog een leuke babbel met enkele Poolse jongeren. Ze zijn met 8 onder leiding van een priester die met hen de camino loopt.
Het gesprek ging over trouwen, kinderen, geloof... Ze hadden er blijkbaar iets aan want de een na de ander kwam er bij. Wat mij opviel was het diepe geloof van deze Poolse jonge mensen.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/250708

24-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.24.07.08 Naar Castrojeriz
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Vanochtend werd ik (in afspraak) gewekt door een Franse vrouw uit Grenoble die samen met haar vriendin de camino loopt. Ieder jaar een stuk - dit jaar de meseta. Beide dames zijn in de zestig maar hebben heel veel moed. Om 5u40 was ik op stap... het koplampje aan en vooruit. Weer een waawmoment... Deze keer was het niet bewolkt en kon ik de sterrenhemel boven de desolate meseta zien... echt om stil van te worden.
Ook de zonsopgang blijft hier steeds verbazen... zo mooi!
Na ongeveer drie uur kwam ik in het dorp Hontanas. Het pelgrimspad loopt vanuit de meseta, steil naar beneden. In een plaatselijke bar kocht ik een chocolademelk. Ik had even voordien al mijn brood en mijn chorizoworst opgegeten... Om te stappen heb je eten nodig.
Ik passeerde de prachtige ruïne van het klooster van St.-Anton met de nissen waar men vroeger voor de pelgrims wijn en brood klaarzette.
Even later kwam ik in Castrojeriz en meldde me aan in de refugio Casa Nostra. Vooraf had ik nog de kerk "Del Manzano" bezocht. Er was een tentoonstelling met altaarstukken en schilderijen.
Een van de leukste momenten van de dag is het douchen. Je voelt je nadien fris, je doet je sandalen aan, je kuiert een beetje rond... waaw.

Na een beetje geslapen te hebben, bezocht ik het stadje. In de San Juan-kerk was er een bijzonder mooie tentoonstelling: "De Castrojeriz a Brujas"... jawel Brugge dus. Brugge was in de 14de en 15de eeuw inderdaad één van de grote Europese handelssteden en uiteraard was er ook handel tussen Brugge en deze stad.

Ik bewonderde heel mooie stukken (houtsnijwerk, schilderijen en tapijten) van Vlaamse meesters. Het was me al opgevallen... de hospitalero hier had bijzondere aandacht voor mijn pelgrimspas... "Belgica... Flandres???" Toch iets om fier over te zijn.

's Avonds at ik nog een pelgrimsmenu in een naburig restaurantje. Nadien had ik nog een leuke babbel met de blinde Andrea. Ze is van Burgos en komt hier op vakantie met haar moeder en haar tante. Ze kan verschillende talen vloeiend spreken waaronder het Engels. Ze is gids in de tentoonstelling "De Castrojeriz a Brujas". Ze vroeg me dan ook honderduit over Vlaanderen, Brugge en de andere kunststeden. Ze wou lerares Engels worden... prachtig toch... hoe mensen ondanks hun handicap niet bij de pakken blijven zitten.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/240708


23-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.23.07.08 Naar Hornillos
Klik op de afbeelding om de link te volgen Om 7 uur vertrok ik deze morgen uit Burgos,  langs de kathedraal en enkele mooie kerkjes (met bijhorende ooievaars).
Het landschap begint er desolater uit te zien... We naderen de meseta. Ik kocht onderweg een chocoladebroodje en een appeltaartje in een bakkerij. Verderop kon ik een warme chocolademelk drinken. Vanaf Tadajo begon de hitte toe te slaan. Het landschap is desolaat, bijna geen bomen meer en de heuvels zijn op plaatsen niet meer begroeid. Door de blootliggende kalksteen heb je de indruk dat er zout op de heuvels is gestrooid. Je ziet hier heel veel graanvelden. Het graan is rijp maar het wordt nog niet geoogst. Ik was blij als ik omstreeks 13u10 in de refugio van Hornillos aankwam. Ik had een leuk gesprek met een leerkracht uit Parijs (Pierre-Lise) die de camino vanuit Bourgos was gestart... alleen de meseta dit jaar!
In het plaatselijke restaurant had ik een onmoeting met Guy uit St.-Etienne die direct na zijn pensionering (hij is 62 jaar) de camino is beginnen lopen vanuit Le Puy. Leuke gast. Hij logeert alleen in hostals... voor hem is het dus een hele dure bedoening.
Ik ontmoette nog wat jonge gasten en een aantal onder hen zochten de meseta speciaal op voor de uitdaging. Het geeft hen meer mogelijkheid om alleen te zijn, te mediteren... We zullen zien.
Morgen sta ik vroeg op en plan om tot Castrojeriz te stappen. Ik zag van de hele startgroep (we startten dus allemaal tegelijkertijd in SJPDP) alleen Florian en Felix. Volgens hen was het een heel zwaar feestje geweest de avond voordien.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/230708

22-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.22.07.08 Naar Burgos
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Je ziet hier veel mensen met blaren, pijnlijke voeten en knieën. Een tip voor wie als jongeman nog niet van de straat is:
1. Volg deze winter een cursus voetverzorging, massage... whatever... zorg dat je alles weet over tendinitis en andere kwalen...
2. Spijker ook je talenkennis wat bij. Engels verstaan ze hier bijna allemaal.
3. Koop bij Pascal Verhoest (apotheker te Vichte) een grote doos Compeed, zalfjes, boorzuurschilfers, crèmes... Hij kan je adviseren.
4. Begin de camino niet in St.-Jean-Pied-de-Port maar in Pamplona of verder. In het begin heeft niemand pijn.
5. Begeef je in de achterhoede van het peloton (zie vroeger artikel)
6. Als je er eentje ziet manken, vraag onschuldig of ze pijn heeft en of je kan helpen. Het moet al erg tegenslaan als ze niet op je vraag in gaat.
7. Etaleer je kennis, verzorg haar (eventueel later in de refugio)... misschien is ze je je hele leven dankbaar.

Ik deelde de kamer vannacht met vijf anderen. Drie ervan deden een wedstrijd. "Om het luidst snurken". De competitie ging tussen een stevige Spaanse vrouw, een jonge Fransman en een grote dikke Duitser. De Duitser won. Je kent dat type wel... bleekroze vel, 1m90, bierbuik en glimmend. Ze hangen tot ´s avonds laat aan de toog en drinken grote pullen bier. Ze komen stommelend binnen. Ze leggen zich neer en na drie minuten is het van dadde. O jee. Ik ben vannacht verschillende keren opgestaan om naar de sterren te kijken... wat moet een mens anders doen?
Soit... deze morgen was ik al om 6u20 op stap. Het was heel fris. Na een klein klimmetje kwam ik in open weiden met hier en daar een boom. Het was mistig. Het pad was stenig en ruw. Er stond echt een ijskoude wind. Mijn flesjes water waren bijna bevroren. Ik zat dan ook op een hoogte van meer dan 1000 m boven de zeespiegel. Na een tijdje (ook een letterlijk kippenvelmoment) zag ik de stad Burgos liggen in de zon. Waaw... wat mooi. Ik zag de wolken net boven mijn hoofd rollen. Er volgde een afdaling en het was rond 9u30 als ik de industriezone van Burgos bereikte.
Er volgde een lange lelijke weg... ik zag alle bedrijven van de stad. Rond 12u30 kon ik me neerzetten om een plaatselijk wijntje te proeven in de oude stad. Ik kwam Brad tegen die een ontsteking aan zijn voet heeft. Op doktersbevel moet hij enkele dagen rusten.
De plaatselijke refugio... er stond een rij voor met buspelgrims. Bijna iedereen doet het laatste stuk met de bus... ik niet dus... koppig als ik ben.
Ik zocht en vond een hotelletje in de oude stad. Ik bezocht de mooie kathedraal (met nogal wat schilderijen van Vlaamse meesters) en de grote markt. Burgos is een mooie en gezellige stad. Ik zag Felix en Florian in hetzelfde hotel. Vanavond spreken we af aan de kathedraal. De groep (uitgezonderd Albert, Mimi en Joseline) komt weer bij elkaar.
Gelukkig kon ik hier een cybercafé vinden. Mijn foto´s kan je dus zien. De foto's zijn uiteraard nog ruw materiaal maar ik ben blij dat ik ze kon opladen. 

Tja... iedereen was er vanavond... de hele bende: Mimi, Joseline, Krista, Christine, Brad, Florian, Felix en zelfs Albert had de groep teruggevonden. We aten samen in een gezellig restaurantje. Ik maakte nog kennis met een Australische schooldirecteur (Gunnar) die de camino als "bijscholing" deed. Hij was dus verdorie zijn camino betaald door de Australische overheid!

Iedereen ging nog  feesten in een bar "München" in de Calle St.-Juan. Duitse pinten, lawaai... Ben zelf om 24 uur gaan slapen. 

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/220708


21-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.21.07.08 Naar Atapuerca
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik stond wat later op. Ik had het eerste deel van de nacht niet zoveel geslapen. Het hotel ligt aan de drukke N120 en er zat nogal wat verkeer op. Ik stak mijn oordoppen in en kon meteen goed slapen... Oordoppen... goud waard op de camino.
Ik vertrok om 8u00. Het was koud vanmorgen. We zitten op ongeveer 850 meter boven de zeespiegel en dat voel je. In het begin was er een stevige klim te verwerken. Nadien volgde de weg door dennen- en eikenbossen. Ik stopte in San Juan de Ortega en bezocht er de kerk. Heel mooi met een graftombe van deze San Juan de Ortega. In een plaatselijke bar kocht ik een warme chocolademelk... mmm. Ik ontmoette een groep Hongaren die ik vroeger al had gezien. We maakten een praatje. Twee ervan (Acos en Kinga) hebben kinderen (van 4 en 9) maar die zijn bij de grootouders gebleven.
Na 19 km besloot ik te stoppen in Atapuerca in een mooie refugio. Goede bedden, prima douches en wasgelegenheid.
Atapuerca is gekend voor zijn archeologische site. Men heeft er resten gevonden van de Homo Antecessor. Ik bezocht de archeologische site. Busrit: 4 euro. Op de bus had ik een leuk gesprek met de Amerikaanse Anna over de komende verkiezingen daar. Ze vreest dat Mc.Cain zal winnen. Ze is dan ook van Texas. Op de site zelf was er een doorgesneden put te zien waarin dieren vielen die door de voorloper van de mens werden gedood en opgegeten. De Homo Antecessor had geen dodencultus (de Neanderthaler wel), integendeel... er zijn aanwijzingen dat hij aan kannibalisme deed.
In een plaatselijk restaurantje at ik een plat-de-jour... paëlla, rundsvlees met frietjes en een stuk chocoladetaart. Een pelgrim moet sterk staan.
Ik nam ook afscheid van de Franse familie uit Parijs (Esther, Olivier, Aude, Alix, Gabriël en Ann)... waarvan foto.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/210708

20-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.20.07.08 Naar Villafranca Montes de Oca
Klik op de afbeelding om de link te volgen De avond voor deze had men ons gezegd dat het heel warm zou zijn. Iedereen was dan ook heel vroeg uit de veren. Om 5u30 was ik al aan het stappen... hoofdlampje aan en vooruit.
Echter... het was bewolkt en het zou zo blijven de hele dag. Wandelen in het donker is een speciale ervaring. Je moet goed uit je doppen kijken. Bij ieder kruispunt is het zoeken naar een pijl of een bord.
Ik verliet de Riojastreek en kwam Castilië binnen. Veel graanvelden (het graan is hier rijp) en geen al te hoge heuvels. Hier en daar nog bomen maar de streek begint er kaler uit te zien. Onderweg kwam ik door leuke dorpjes. Bijna geen bronnen met drinkbaar water maar het was niet zo warm, dus het hoefde niet zo nodig. Ik zag een achtergebleven tent liggen in een bushokje... nog een pelgrim die het moe was. Ik maakte onderweg kennis met Christian uit München en met een familie (vader, moeder, kinderen van 5,9 en 16 jaar oud) uit Parijs. Ieder jaar stappen ze een stukje van de camino. Dit jaar gaan ze tot Burgos.
Ik kwam toe in Villafranca Montes de Oca aan om 13u30 en vroeg meteen, bij het binnenkomen van het dorp, een kamer.
Heerlijk... na 14 dagen eens in een kamer voor jou alleen te kunnen slapen. Een douche kunnen nemen zonder opgejaagd te moeten zijn. Jezelf wat te verzorgen (nagels knippen, eens deftig scheren...)
Ik sliep een beetje, keek wat TV en vulde mijn dagboek aan.
's Avonds zocht ik een restaurant en vond een kleine snackbar waar ik terug de Franse familie ontmoette. Ze bleken in hetzelfde hotel te slapen als ik. Ze nodigden me uit aan hun tafel. De beide ouders geven les in het hoger onderwijs (jawel... alweer onderwijsmensen) Er werd gevraagd naar de situatie in België: "Dit is toch een grap" zeiden ze. "Is de situatie in Baskenland bij jullie dan een grap?" vroeg ik.
Als er iets is waar ik nogal gevoelig voor ben, is het dit... Belgen hebben geen lessen te leren over taalkwesties van andere volkeren en zeker niet van Fransen. Ik kreeg de kans om een beetje de situatie uit te leggen. "Stel je voor dat een groep Britten in Frankrijk komt wonen en er een Engelstalige school eist. Ze vragen bovendien dat al hun bestuursdocumenten in het Engels worden vertaald en gaan klagen bij de Raad van Europa dat ze niet vrijuit hun taal kunnen spreken...wat zouden jullie doen?" En verder: " Bovendien kan je in Vlaanderen in het Frans, Engels en in het Duits terecht. De meeste Vlamingen zullen je kunnen helpen".
Deze Franse ouders schenen het toch te hebben begrepen.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/200708

19-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.19.07.08 Naar Grañon
Klik op de afbeelding om de link te volgen Er zijn veel leerkrachten op de camino. Ik vind dit heel goed... het zijn zij die de grote verhalen moeten vertellen aan de volgende generaties. De camino is een heel groot verhaal. Een verhaal van mensen die op avontuur trokken om gezondheid, zieleheil en geluk voor hen en hun naasten af te smeken.
Echter... de camino is niet te onderschatten. Ondanks de mooie ervaringen en ontmoetingen blijft het ploeteren, zweten en doorzetten. Vooral de hitte in de zomer drukt.
Ik was vanmorgen om 6u30 vertrokken na een bijna slapeloze nacht. Albert naast mij was bijzonder in zijn "snark-element"... niet te doen.
Alweer een heel mooie zonsopgang gezien in deze machtige streek. Om 11 uur bereikte ik Santo Domingo de la Calzada. Ik probeerde de kathedraal te bezoeken (waar een kip en een haan zijn in ondergebracht). Een bijzonder onvriendelijke bediende vroeg 2.50 euro.
Als men mij afsnauwt, dan ben ik weg... zo ook deze keer.
Ik at mijn stuk kaas en nog wat oude croissants en een slok water. Het bracht me weer op krachten.
Het was 12u30 toen ik in Grañon arriveerde.
Eén van de charmantste refugio's is deze van San Juan Bautista, naast de kerk. Het is een parochiale refugio met basic comfort (matrasjes op de grond) maar o zo gezellig. Houten balkjes... de was- en droogplaats is pal boven het schip van de kerk. Je kan van de slaapplaats zo in de klokkentoren. De refugio wordt uitgebaat door vrijwilligers met een hart van koekenbrood.
In de namiddag kon ik enkele uren slapen op een matrasje op de grond. 's Avonds kwamen Mimi en Joseline, Brad en Christine nog aan. Albert was achtergebleven alsook "the two german puppy's" Florian en Felix. Ik had nog gesprekjes met een Deense moeder die de camino met haar dochter liep en met een Hongaarse student. Een Poolse priester hield de mis buiten. Men vroeg het niet maar bijna iedereen die kon, ging. Iedereen mocht het Onzevader in de eigen taal zeggen.
Na de mis was het heel gezellig. Alle pelgrims tesamen aan tafel. Iedereen deed wat... Brad en ik zetten de tafel. De Siciliaan Roberto had pasta met tonijn klaargemaakt. Het dessert ( fruitsalade) was van Mimi en Joseline. Ze kregen een applaus in alle talen. Om 22u30 ging het licht uit.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/190708

18-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.18.07.08 Naar Azofra
Klik op de afbeelding om de link te volgen De Riojastreek levert heel goede rode wijnen op. Persoonlijk vind ik de Riojawijnen van de beste die ik tot nog toe mocht proeven.
Vanmorgen stond ik heel vroeg op. Om 6u20 was ik al aan het wandelen.

Het was een ongelooflijke ervaring vanmorgen om helemaal alleen, wandelend tussen de Rioja-wijngaarden, de zon te zien opkomen. De mist nog in de verte, het geluid van de vogels rondom...Alleen jezelf en de natuur... fantastisch! Je wordt er stil van.

Het wandelen ging heel goed. Ik kon flink doorstappen en rond 11 uur kwam ik in Najera... een heel mooie stad.
Toen ik Najera wou verlaten, hoorde ik mijn naam roepen. Het was Albert die de dag voordien was doorgelopen om in een volgende refugio te slapen. Ook hij had gewacht op de groep. Goed zo.
Op mijn eigen tempo (tamelijk vlug) trok ik verder naar Azofra... een klein dorpje met een mooie refugio. Er is zelfs een zwembadje en een heerlijke binnentuin. Ik kon me heerlijk douchen en mijn kleren wassen.
Ik ontmoette er een Luiks koppel en we geraakten aan de praat. Ze doen elk jaar een stukje van de camino. Dit jaar gaan ze tot Burgos.
Ik weet het... ik kan in de hitte niet wandelen. Vandaag was het bloedheet. Ik moet dus in het vervolg heel vroeg opstaan om kilometers te kunnen doen.
Vanavond eten we een pelgrimsmenu en vooraf gaan we misschien wijn degusteren. Mimi is van de Bourgognestreek en kent er dus heel wat van.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/180708

17-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.17.07.08 Naar Navarrete
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik vertrok om 6u40 na een sober ontbijt in de refugio. Het was heerlijk weer om te stappen. Bewolkt... een beetje wind... goed zo. We kregen een lange afdaling naar Logroño. Het is een grote stad met een Jacobskerk. In de kerk lagen koekjes en stond fris water voor de pelgrims. Ik nam een koekje... het smaakte.
Ik heb in al deze tijd nog geen blaren, geen krampen... alleen wat pijnlijke voetzolen 's avonds maar dat heeft iedereen. Mijn tips:
Iedere dag boorzuurschilfers in de kousen - Iedere dag de voeten goed wassen na het wandelen - Tijdens het wandelen, regelmatig stoppen en veel water drinken - Schoenen niet te hard aanspannen - Geniet van de wandeling en luister naar je lichaam - Als je honger hebt... een klein beetje eten-
Na Logroño kwam een lang pad door een aangelegd natuurpark met een meer. Ik stapte mijn eigen tempo en stopte af en toe, samen met Albert.
Ik kreeg kippenvel als ik, gezeten aan een tafeltje alleen (met zicht op het meer en de omgevende bergen) het liedje hoorde van Joan Osborne.
Ik trok verder door de Riojastreek en kwam rond 13u30 aan in Navarrete. De gemeentelijke refugio is netjes. Felix en Florian, Joseline en Mimi waren er ook. Felix had in Logroño per ongeluk (bij het posten van zijn kaarten) zijn pelgrimspas in de brievenbus geworpen (vermoedde hij). Hij kreeg een nieuwe in de refugio.
Soms slaat het tegen en heb je zin om te stoppen. Hij zat er een beetje door. We hielden nog een goede babbel en om 19 uur aten we met de hele bende (ook Christina was met haar scharrel Brad aangekomen) een pelgrimsmenu. Ik had nog een goed gesprek met Michel uit Bordeaux en Shaun (een ex-voetballer uit Engeland maar van Ierse afkomst). Om 21u30 ben ik gaan slapen.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/170708

16-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.16.07.08 Naar Viana
Klik op de afbeelding om de link te volgen Enkele dagen geleden beweerde ik dat er meer vrouwen zijn op de camino... neen dus. Er zijn evenveel vrouwen als mannen die de camino lopen. Alleen... vrouwen lopen anders dan mannen.
Mannen staan vroeg op, poetsen alleen hun tanden en doen kilometers. Vrouwen nemen meer hun tijd, bekijken alles, genieten meer. Mannen niet... de blik op oneindig en vooruit.
Vandaag stond ik vroeg op. Het was 6u20 toen ik aan het wandelen was. Waarom? Het beloofde een hete dag te worden en dan moet je uitkijken. Na twee uur in de namiddag kan je niet meer wandelen.
Ik werd door heel wat mannen voorbijgehaald. Dit demotiveert wel. Vooral jonge gastjes gaan heel snel. Geen tijd voor een babbel. Laat ze maar doen. 's Avonds zie je ze dan in de refugio's. De knieën omzwachteld, de tenen ingetaped. Ze moeten naar de dokter of naar de kinesist.
Vrouwen hebben meer verstand... Als je niet snel wandelt zoals ik, kom je in de achterhoede. Je komt dus meer vrouwen tegen... Why hurry???
In Viana stopte ik en wachtte op Albert. Ik zat er mentaal wat door en had nood aan wat steun.
Ik knoopte eveneens een gesprek aan met 3 Spaanse priesters die de camino in zwarte soutane liepen. Eén van hen gaf me een kaartje dat hij ter gelegenheid van zijn priesterwijding had laten drukken (27 juni 2008). De ander gaf me een Maria-schapuliertje voor onderweg. Het deed me wel wat. Ik bedankte hen uitbundig en wenste hen een "buen camino".

In de namiddag arriveerde ik in de parochiale refugio naast de hoofdkerk van Viana. Heel basic allemaal... dunne matrasjes op de grond. Er werd ons voorgesteld om de mis te volgen en daarna gezamenlijk het avondmaal te nuttigen. Waarom niet? Het werd nog een gezellige avond. Om 21u45 trok iedereen naar zijn nestje. Die nacht heb ik wel niet veel geslapen.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/160708

15-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.15.07.08 Naar Los Arcos
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik wou echt weg van de groep. Ik vertrok om 7 uur. Aan Michaël gaf ik mijn internetadres. Eerst wou ik een ontbijt en wat geld afhalen... dus de stad in. Ik kreeg een heerlijk ontbijt maar nadien...tja wat wil je... binnen de kortste keren liep ik verloren. La Estella is een redelijke stad (een beetje te vergelijken met Waregem) en de weg naar Compostella is bijna nergens aangegeven. Na een uurtje oponthoud kwam ik aan de St.-Michaëlkerk. Een priester ging met mij mee en toonde de juiste weg. De brug over... en ik kon mijn pelgrimsweg verderzetten.
Maar ja... aan een benzinestation kwam ik terug Michaël en Krista tegen... Hey Karl... you drink a coffee?... OK, nog een laatste. Michaël wou een huis kopen in Spanje en wou zijn tocht niet meer verder gaan. Krista had pijn en zou vroeg stoppen.
Het was heel warm vandaag... Bloedheet. Een voorsmaakje van de meseta. Ik zag prachtige landschappen (met zelfs ergens een wijnbron in plaats van een waterbron). Ik kwam om ongeveer 15 uur aan de gemeentelijke refugio uitgebaat door Vlaamse hospitaleros (Peter en Myriam).
Leuk om eens in het Vlaams te kunnen spreken.
Ik volgde nog een misdienst (waauw... wat een kerk), ging nog eten en trok naar de refugio om de blog bij te werken.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/15070802

14-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.14.07.08 Naar Estella
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik vertrok om 7u30 uit de refugio, samen met Michaël (de Amerikaan) en Krista (de Oostenrijkse). We ontbeten in een leuke bar in de hoofdstraat van Puenta la Reina. Voor mij een chocoladekoek en een café con lece. Al gauw wandelde ieder op zijn of haar tempo. Ik trok verder en kwam langs oude bruggen (een Romeinse, een middeleeuwse...) Het dorp Ciraugui is adembenemend mooi, reeds van ver te zien. Ook daar stopte ik even om te eten. En jawel... de ganse groep verenigde zich weer. De Amerikaanse Christine (met een nieuwe scharrel, de Australische stierenloper... hij was er...Brad): "I want you to meet my latest pick-up... Brad". Michaël, Christa, Felix, Josef (Christina: "My two German puppys"). Enerzijds vond ik dit wel leuk maar anderzijds wou ik wel alleen zijn. Ik vertrok vroeger en op mijn eigen tempo. Ik kwam heelhuids en zonder blaren aan in de parochiale refugio van Estella. Er was een wasmachine en een droogkast. Ik kon eindelijk eens al mijn kleren wassen... ze stonken. Er is ook gratis internet. Ik kon de blog een beetje bijwerken.
La Estella is een mooi stadje. 's Avonds aten we nog een menu. We hadden met de hele bende moeite om de refugio terug te vinden. 
Geen al te veel last gehad van snurkers.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/140708

13-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.13.07.08 Naar Puente la Reina
Klik op de afbeelding om de link te volgen De Santefermines is een feest dat ter ere van de heilige Firmin in Pamplona wordt gevierd. Hermingway beschreef het in zijn boek Fiësta.
Vele jaren komt een groot aantal bezoekers naar Pamplona van 6 tot 14 juli. Na het carnaval in Rio en de Oktoberfeste in München is dit het derde grootste feest op de wereld. Typisch is dat iedere morgen stieren door de straten naar de arena worden gedreven door mensen die hun moed willen bewijzen. Deze stieren worden dan 's avonds in een gevecht bekampt.

Ik vertrok om 6u30 uit de refugio. Al gauw kwam ik weer Krista tegen die ook rond het zelfde uur was vertrokken. Ook de Duitser Albert trok richting Pamplona. Na een uurtje kwamen we in de stad. Het aanzicht was verschrikkelijk. Overal zatte mensen, kapotte flessen, gebroken plastieken bekers, lawaai... we werden regelmatig lastiggevallen en bleven dus heel dicht bij elkaar. We konden  dicht bij het parcours  wachten. Door de mensenmassa konden we echter  niets zien. We hoorden een knal die het begin aankondigde. Na een tijdje hoorden we een gesis. De mensen schreeuwden maar na 5 minuten bleek alles voorbij. We vervolgden onze weg door de stad maar waren blij dat we weg waren. Een pelgrim heeft er eigenlijk niets te zoeken.

Even buiten Pamplona kwamen we een heel groot windmolenpark tegen dat op een heuvelkam was gebouwd (Alto del Pardon). Deze heuvelkam moesten we over. Het zicht was adembenemend.
De tocht verder was mooi maar vermoeiend. Het went nooit. Vooral de afdalingen op een stenig pad zijn steeds heel pijnlijk.

's Avonds kwamen we toe in de refugio van de Padres Reparadores in Puente la Reina. We sliepen in een zaaltje van 10 personen. En ja... we kwamen weer Michael tegen die ook de tocht achter ons had gemaakt. Ik geraak niet weg van de groep. Ik maakte verder kennis met de sympathieke Anne-Marie uit Zwolle... eindelijk kon ik nog eens Nederlands praten. Zij maakte de camino per fiets. Samen met Michaël aten we een pelgrimsmenu in het mooie stadje.
Het valt op hoeveel vrouwen eigenlijk de camino maken.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/130708

12-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.12.07.08 Naar Trinidad de Arre (voor Pamplona)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ik stond laat op en we besloten om samen te stappen... Krista, Christina en Michael. Michael bleef al gauw achter om een koffie te drinken. Even verder (in het dorp Larrasoana) bleek alles gesloten. Je ziet hier 's middags in de dorpen mannen rondlopen in witte kleren en een rode halsdoek. Stierenlopers dus. Het werd geen al te zware etappe (mooie bloemen onderweg - wel stenige paden). Het regende af en toe en je moest goed opletten waar je je voeten zette. Onderweg zagen we Estelle (een Amerikaanse die enorm veel last van haar knieën had) en ook een Italiaanse die heel traag liep.Velen hadden last van de benen, voeten... Ik heb eigenlijk nog geen pijn. Ik kwam de  Ierse Eileen tegen. We hadden een leuke babbel over het Gailic en het Ierse neen tegen Europa.
Om 13 uur arriveerde ik aan de middeleeuwse brug van Trinidad de Arro. Vlakbij is een refugio uit de 12e eeuw. Je kan je goed voorstellen hoe het in de middeleeuwen voor een pelgrim was. Stemmige kapel, binnentuin, wasplaats, leuke keuken...

We aten verderop nog een pelgrimsmenu. Bij terugkomst zagen we een jonge Française die helemaal verkleumd was. Ze was vergeten een regenjas te kopen en had de etappe zonder bescherming gestapt. Tja... Soms plannen mensen heel slecht... de camino is geen plezierreisje.
Morgen ga ik weg van de groep. Ik wil even alleen wandelen.
 
http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/120708


11-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.11.07.08 Naar Zubiri
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik vertrok uit Roncevalles om 6u45, samen met de 65-jarige Amerikaan Michaël. Een goede man die de tweede keer de camino loopt. Algauw kwamen we Christina tegen en Krista (een Oostenrijkse). Het was puffen en zweten want het was heel warm. We stopten in een bar voor een koffie en zagen op de televisie het stierenlopen in Pamplona. Ambiance bij de aanwezige Spanjaarden en ook bij ons. Na vele malen gestopt te hebben, kwamen we uiteindelijk in de gemeentelijke refugio van Zubiri aan (doodmoe met pijnlijke knieën maar geen blaren- mooie landschappen veelal door bossen). Zes euro voor een overnachting. Het wordt weer SSF... maar allez. Een pelgrim moet tegen een stootje kunnen.
Het pegrimsmenu werd geserveerd: Russisch ei, varkensvlees met frieten, yoghurt. In het zelfde restaurant werkte ik deze blog af.

Later op de nacht vulde ik de blog verder aan vanuit een bijgebouwtje aan de refugio. Ik kon toch geen oog dicht doen.

P.S. De foto`s zal ik wellicht niet meer kunnen upladen, op deze computers is geen USB-poort beschikbaar

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/110708

10-07-2008
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.10.07.08 Naar Roncevalles
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik vertrok na het ontbijt om 7 uur uit SJPDP... de koninginnen-etappe. Het was direct een steile klim (zo'n 7 km.). Ik zweette als een das. Ik leerde de Amerikaanse Christina Engelen kennen. Zij is lerares Engelse literatuur. Het was haar eerste dag. Ze had 15 kg. bagage en was het niet gewoon te stappen. Af en toe kwamen we elkaar tegen. Twee oudere dames (Joseline en Mimi) liepen meer haar tempo.Christine heeft een blogspot. www.merlintoes.blogspot.com .

Bij de tweede waterbron (Roelandsbron) was het feest. Eindelijk fris koel water want het was bloedheet. Ik zag adembenemende landschappen. De passen die ik mocht bewandelen hebben een grote geschiedenis. Het laatste stuk was het zwaarst. De afdaling naar Roncevalles door het bos. Heel steil en pijnlijk. Ik overleefde. Het klooster van Roncevalles is indrukwekkend. Middeleeuws en prachtig... De refugio ernaast liet 110 pelgrims toe te slapen. Het werd een SSF (Stinking - Snoring - Farting)-refugio. Ik at een pelgrimsmenu en ontving in de kerk nogmaals de pelgrimszegen. "Ga en bid voor ons in Santiago de Compostella". Het heeft wel iets.


Vergeef me als in de blog foutjes staan... Dit is een qwerty-klavier met Spaanse tekens. Ik ben het niet gewoon.

http://picasaweb.google.be/kareluitvichte/100708



E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


Blog als favoriet !




Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs