Voorbereiding en reisverslag van Karel Demeulemeester
18-07-2008
18.07.08 Naar Azofra
De Riojastreek levert heel goede rode wijnen op. Persoonlijk vind ik de Riojawijnen van de beste die ik tot nog toe mocht proeven. Vanmorgen stond ik heel vroeg op. Om 6u20 was ik al aan het wandelen.
Het was een ongelooflijke ervaring vanmorgen om helemaal alleen, wandelend tussen de Rioja-wijngaarden, de zon te zien opkomen. De mist nog in de verte, het geluid van de vogels rondom...Alleen jezelf en de natuur... fantastisch! Je wordt er stil van.
Het wandelen ging heel goed. Ik kon flink doorstappen en rond 11 uur kwam ik in Najera... een heel mooie stad. Toen ik Najera wou verlaten, hoorde ik mijn naam roepen. Het was Albert die de dag voordien was doorgelopen om in een volgende refugio te slapen. Ook hij had gewacht op de groep. Goed zo. Op mijn eigen tempo (tamelijk vlug) trok ik verder naar Azofra... een klein dorpje met een mooie refugio. Er is zelfs een zwembadje en een heerlijke binnentuin. Ik kon me heerlijk douchen en mijn kleren wassen. Ik ontmoette er een Luiks koppel en we geraakten aan de praat. Ze doen elk jaar een stukje van de camino. Dit jaar gaan ze tot Burgos. Ik weet het... ik kan in de hitte niet wandelen. Vandaag was het bloedheet. Ik moet dus in het vervolg heel vroeg opstaan om kilometers te kunnen doen. Vanavond eten we een pelgrimsmenu en vooraf gaan we misschien wijn degusteren. Mimi is van de Bourgognestreek en kent er dus heel wat van.
Ik vertrok om 6u40 na een sober ontbijt in de refugio. Het was heerlijk weer om te stappen. Bewolkt... een beetje wind... goed zo. We kregen een lange afdaling naar Logroño. Het is een grote stad met een Jacobskerk. In de kerk lagen koekjes en stond fris water voor de pelgrims. Ik nam een koekje... het smaakte. Ik heb in al deze tijd nog geen blaren, geen krampen... alleen wat pijnlijke voetzolen 's avonds maar dat heeft iedereen. Mijn tips: Iedere dag boorzuurschilfers in de kousen - Iedere dag de voeten goed wassen na het wandelen - Tijdens het wandelen, regelmatig stoppen en veel water drinken - Schoenen niet te hard aanspannen - Geniet van de wandeling en luister naar je lichaam - Als je honger hebt... een klein beetje eten- Na Logroño kwam een lang pad door een aangelegd natuurpark met een meer. Ik stapte mijn eigen tempo en stopte af en toe, samen met Albert. Ik kreeg kippenvel als ik, gezeten aan een tafeltje alleen (met zicht op het meer en de omgevende bergen) het liedje hoorde van Joan Osborne. Ik trok verder door de Riojastreek en kwam rond 13u30 aan in Navarrete. De gemeentelijke refugio is netjes. Felix en Florian, Joseline en Mimi waren er ook. Felix had in Logroño per ongeluk (bij het posten van zijn kaarten) zijn pelgrimspas in de brievenbus geworpen (vermoedde hij). Hij kreeg een nieuwe in de refugio. Soms slaat het tegen en heb je zin om te stoppen. Hij zat er een beetje door. We hielden nog een goede babbel en om 19 uur aten we met de hele bende (ook Christina was met haar scharrel Brad aangekomen) een pelgrimsmenu. Ik had nog een goed gesprek met Michel uit Bordeaux en Shaun (een ex-voetballer uit Engeland maar van Ierse afkomst). Om 21u30 ben ik gaan slapen.
Enkele dagen geleden beweerde ik dat er meer vrouwen zijn op de camino... neen dus. Er zijn evenveel vrouwen als mannen die de camino lopen. Alleen... vrouwen lopen anders dan mannen. Mannen staan vroeg op, poetsen alleen hun tanden en doen kilometers. Vrouwen nemen meer hun tijd, bekijken alles, genieten meer. Mannen niet... de blik op oneindig en vooruit. Vandaag stond ik vroeg op. Het was 6u20 toen ik aan het wandelen was. Waarom? Het beloofde een hete dag te worden en dan moet je uitkijken. Na twee uur in de namiddag kan je niet meer wandelen. Ik werd door heel wat mannen voorbijgehaald. Dit demotiveert wel. Vooral jonge gastjes gaan heel snel. Geen tijd voor een babbel. Laat ze maar doen. 's Avonds zie je ze dan in de refugio's. De knieën omzwachteld, de tenen ingetaped. Ze moeten naar de dokter of naar de kinesist. Vrouwen hebben meer verstand... Als je niet snel wandelt zoals ik, kom je in de achterhoede. Je komt dus meer vrouwen tegen... Why hurry??? In Viana stopte ik en wachtte op Albert. Ik zat er mentaal wat door en had nood aan wat steun. Ik knoopte eveneens een gesprek aan met 3 Spaanse priesters die de camino in zwarte soutane liepen. Eén van hen gaf me een kaartje dat hij ter gelegenheid van zijn priesterwijding had laten drukken (27 juni 2008). De ander gaf me een Maria-schapuliertje voor onderweg. Het deed me wel wat. Ik bedankte hen uitbundig en wenste hen een "buen camino".
In de namiddag arriveerde ik in de parochiale refugio naast de hoofdkerk van Viana. Heel basic allemaal... dunne matrasjes op de grond. Er werd ons voorgesteld om de mis te volgen en daarna gezamenlijk het avondmaal te nuttigen. Waarom niet? Het werd nog een gezellige avond. Om 21u45 trok iedereen naar zijn nestje. Die nacht heb ik wel niet veel geslapen.
Ik wou echt weg van de groep. Ik vertrok om 7 uur. Aan Michaël gaf ik mijn internetadres. Eerst wou ik een ontbijt en wat geld afhalen... dus de stad in. Ik kreeg een heerlijk ontbijt maar nadien...tja wat wil je... binnen de kortste keren liep ik verloren. La Estella is een redelijke stad (een beetje te vergelijken met Waregem) en de weg naar Compostella is bijna nergens aangegeven. Na een uurtje oponthoud kwam ik aan de St.-Michaëlkerk. Een priester ging met mij mee en toonde de juiste weg. De brug over... en ik kon mijn pelgrimsweg verderzetten. Maar ja... aan een benzinestation kwam ik terug Michaël en Krista tegen... Hey Karl... you drink a coffee?... OK, nog een laatste. Michaël wou een huis kopen in Spanje en wou zijn tocht niet meer verder gaan. Krista had pijn en zou vroeg stoppen. Het was heel warm vandaag... Bloedheet. Een voorsmaakje van de meseta. Ik zag prachtige landschappen (met zelfs ergens een wijnbron in plaats van een waterbron). Ik kwam om ongeveer 15 uur aan de gemeentelijke refugio uitgebaat door Vlaamse hospitaleros (Peter en Myriam). Leuk om eens in het Vlaams te kunnen spreken. Ik volgde nog een misdienst (waauw... wat een kerk), ging nog eten en trok naar de refugio om de blog bij te werken.
Ik vertrok om 7u30 uit de refugio, samen met Michaël (de Amerikaan) en Krista (de Oostenrijkse). We ontbeten in een leuke bar in de hoofdstraat van Puenta la Reina. Voor mij een chocoladekoek en een café con lece. Al gauw wandelde ieder op zijn of haar tempo. Ik trok verder en kwam langs oude bruggen (een Romeinse, een middeleeuwse...) Het dorp Ciraugui is adembenemend mooi, reeds van ver te zien. Ook daar stopte ik even om te eten. En jawel... de ganse groep verenigde zich weer. De Amerikaanse Christine (met een nieuwe scharrel, de Australische stierenloper... hij was er...Brad): "I want you to meet my latest pick-up... Brad". Michaël, Christa, Felix, Josef (Christina: "My two German puppys"). Enerzijds vond ik dit wel leuk maar anderzijds wou ik wel alleen zijn. Ik vertrok vroeger en op mijn eigen tempo. Ik kwam heelhuids en zonder blaren aan in de parochiale refugio van Estella. Er was een wasmachine en een droogkast. Ik kon eindelijk eens al mijn kleren wassen... ze stonken. Er is ook gratis internet. Ik kon de blog een beetje bijwerken. La Estella is een mooi stadje. 's Avonds aten we nog een menu. We hadden met de hele bende moeite om de refugio terug te vinden. Geen al te veel last gehad van snurkers.
De Santefermines is een feest dat ter ere van de heilige Firmin in Pamplona wordt gevierd. Hermingway beschreef het in zijn boek Fiësta. Vele jaren komt een groot aantal bezoekers naar Pamplona van 6 tot 14 juli. Na het carnaval in Rio en de Oktoberfeste in München is dit het derde grootste feest op de wereld. Typisch is dat iedere morgen stieren door de straten naar de arena worden gedreven door mensen die hun moed willen bewijzen. Deze stieren worden dan 's avonds in een gevecht bekampt.
Ik vertrok om 6u30 uit de refugio. Al gauw kwam ik weer Krista tegen die ook rond het zelfde uur was vertrokken. Ook de Duitser Albert trok richting Pamplona. Na een uurtje kwamen we in de stad. Het aanzicht was verschrikkelijk. Overal zatte mensen, kapotte flessen, gebroken plastieken bekers, lawaai... we werden regelmatig lastiggevallen en bleven dus heel dicht bij elkaar. We konden dicht bij het parcours wachten. Door de mensenmassa konden we echter niets zien. We hoorden een knal die het begin aankondigde. Na een tijdje hoorden we een gesis. De mensen schreeuwden maar na 5 minuten bleek alles voorbij. We vervolgden onze weg door de stad maar waren blij dat we weg waren. Een pelgrim heeft er eigenlijk niets te zoeken.
Even buiten Pamplona kwamen we een heel groot windmolenpark tegen dat op een heuvelkam was gebouwd (Alto del Pardon). Deze heuvelkam moesten we over. Het zicht was adembenemend. De tocht verder was mooi maar vermoeiend. Het went nooit. Vooral de afdalingen op een stenig pad zijn steeds heel pijnlijk.
's Avonds kwamen we toe in de refugio van de Padres Reparadores in Puente la Reina. We sliepen in een zaaltje van 10 personen. En ja... we kwamen weer Michael tegen die ook de tocht achter ons had gemaakt. Ik geraak niet weg van de groep. Ik maakte verder kennis met de sympathieke Anne-Marie uit Zwolle... eindelijk kon ik nog eens Nederlands praten. Zij maakte de camino per fiets. Samen met Michaël aten we een pelgrimsmenu in het mooie stadje. Het valt op hoeveel vrouwen eigenlijk de camino maken.
Ik stond laat op en we besloten om samen te stappen... Krista, Christina en Michael. Michael bleef al gauw achter om een koffie te drinken. Even verder (in het dorp Larrasoana) bleek alles gesloten. Je ziet hier 's middags in de dorpen mannen rondlopen in witte kleren en een rode halsdoek. Stierenlopers dus. Het werd geen al te zware etappe (mooie bloemen onderweg - wel stenige paden). Het regende af en toe en je moest goed opletten waar je je voeten zette. Onderweg zagen we Estelle (een Amerikaanse die enorm veel last van haar knieën had) en ook een Italiaanse die heel traag liep.Velen hadden last van de benen, voeten... Ik heb eigenlijk nog geen pijn. Ik kwam de Ierse Eileen tegen. We hadden een leuke babbel over het Gailic en het Ierse neen tegen Europa. Om 13 uur arriveerde ik aan de middeleeuwse brug van Trinidad de Arro. Vlakbij is een refugio uit de 12e eeuw. Je kan je goed voorstellen hoe het in de middeleeuwen voor een pelgrim was. Stemmige kapel, binnentuin, wasplaats, leuke keuken...
We aten verderop nog een pelgrimsmenu. Bij terugkomst zagen we een jonge Française die helemaal verkleumd was. Ze was vergeten een regenjas te kopen en had de etappe zonder bescherming gestapt. Tja... Soms plannen mensen heel slecht... de camino is geen plezierreisje. Morgen ga ik weg van de groep. Ik wil even alleen wandelen.
Ik vertrok uit Roncevalles om 6u45, samen met de 65-jarige Amerikaan Michaël. Een goede man die de tweede keer de camino loopt. Algauw kwamen we Christina tegen en Krista (een Oostenrijkse). Het was puffen en zweten want het was heel warm. We stopten in een bar voor een koffie en zagen op de televisie het stierenlopen in Pamplona. Ambiance bij de aanwezige Spanjaarden en ook bij ons. Na vele malen gestopt te hebben, kwamen we uiteindelijk in de gemeentelijke refugio van Zubiri aan (doodmoe met pijnlijke knieën maar geen blaren- mooie landschappen veelal door bossen). Zes euro voor een overnachting. Het wordt weer SSF... maar allez. Een pelgrim moet tegen een stootje kunnen. Het pegrimsmenu werd geserveerd: Russisch ei, varkensvlees met frieten, yoghurt. In het zelfde restaurant werkte ik deze blog af.
Later op de nacht vulde ik de blog verder aan vanuit een bijgebouwtje aan de refugio. Ik kon toch geen oog dicht doen.
P.S. De foto`s zal ik wellicht niet meer kunnen upladen, op deze computers is geen USB-poort beschikbaar
Ik vertrok na het ontbijt om 7 uur uit SJPDP... de koninginnen-etappe. Het was direct een steile klim (zo'n 7 km.). Ik zweette als een das. Ik leerde de Amerikaanse Christina Engelen kennen. Zij is lerares Engelse literatuur. Het was haar eerste dag. Ze had 15 kg. bagage en was het niet gewoon te stappen. Af en toe kwamen we elkaar tegen. Twee oudere dames (Joseline en Mimi) liepen meer haar tempo.Christine heeft een blogspot. www.merlintoes.blogspot.com .
Bij de tweede waterbron (Roelandsbron) was het feest. Eindelijk fris koel water want het was bloedheet. Ik zag adembenemende landschappen. De passen die ik mocht bewandelen hebben een grote geschiedenis. Het laatste stuk was het zwaarst. De afdaling naar Roncevalles door het bos. Heel steil en pijnlijk. Ik overleefde. Het klooster van Roncevalles is indrukwekkend. Middeleeuws en prachtig... De refugio ernaast liet 110 pelgrims toe te slapen. Het werd een SSF (Stinking - Snoring - Farting)-refugio. Ik at een pelgrimsmenu en ontving in de kerk nogmaals de pelgrimszegen. "Ga en bid voor ons in Santiago de Compostella". Het heeft wel iets.
Vergeef me als in de blog foutjes staan... Dit is een qwerty-klavier met Spaanse tekens. Ik ben het niet gewoon.
Ik was vroeg opgestaan en na een ontbijt vertrok ik van Ostabat naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik reserveerde op aanraden van Simon en Dini (twee Nederlanders) bij "l'Esprit du Chemin" in SJPDP. Na het telefoneren vergat ik mijn zonnebril en mijn pet. Het doet pijn wanneer je een kilometer moet terugkeren. Ik kwam Jens tegen... een twintiger uit Zweden. We hadden een heel gezellige babbel. Na een tijdje waren Simon en Dini er terug. Hij is een zeventiger maar wandelt als een haas. Zij is 61 met een heel sterke wil... Niet getrouwd (en ook geen relatie) met Simon. Ze wil volgend jaar de volledige camino lopen. Dit jaar vertrokken ze in Cahors en zouden ze stoppen in SJPDP. Ik liep met hen een tijdje mee. In de refugio in SJPDP was het prachtig. Uitgebaat door Nederlanders... stijlvol ingericht... een aanrader! Ik verkende het stadje, haalde geld af en liet mijn haar knippen (iedere gram telt). Ik trakteerde de Nederlanders omdat ze me eerder die dag ook trakteerden. We schrokken van de rekening (15 euro voor twee pinten en een fruitsap). Simon gaf later nog zijn kop (tas) om iets uit te drinken. Ik sliep op de kamer met de Nederlanders. 's Avonds hadden we een heerlijke pelgrimsmaaltijd. Simon snurkte wel wat tijdens de nacht.
Ik heb redelijk goed kunnen slapen. Na het heerlijk ontbijt vertrok ik om 8u00. Het prikte wel toen ik het prachtige Franciskanerklooster passeerde. Damn... Ik volgde zonder problemen het parcours. Prachtige landschappen van Saint-Palais naar Ostabat. Ik passeerde het kruispunt van de drie voornaamste Santiagoroutes( Vezelay- Tours - Puy). Indrukwekkende landschappen. Ik kon onderweg ook de blog bijwerken (12 euro) Ik vond een gîte voor 33 euro.... prachtig gelegen aan de voet van de Pyreneeën. Om 19u.30 werd een pergrimsmenu geserveerd. We waren met een twintigtal (Fransen, Duitsers, een Zweed, Nederlanders, Zwitsers, Oostenrijkers, Amerikanen). Het is heerlijk als je als Vlaming daartussen zit. Ik voel me bevoorrecht om vier talen te spreken. Je kan iedereen volgen... Wij onderschatten dit maar in de wereld appreciëert men onze talenkennis. In de avond was het ambiance verzekerd. De huisbaas leerde ons heel wat Baskische liedjes... er werd gezongen ... iedereen voelde zich verbonden.
Geen al te goede nacht gehad. Zowat alles uitgeprobeerd om te slapen. Het beste was de combinatie lakenzak, lange broek en fleecetrui aan. Het was vanmorgen heel koud. Mijn opblaasbaar matje is voortreffelijk. Je hebt echt het gevoel in een bed te slapen. Het matje is voldoende dik, geïsoleerd en warm. Mijn slaapzak is noppes (te nauw en te warm), ik moet met één been opgetrokken kunnen liggen. De lakenzak voldoet in dit opzicht ruimschoots. Wat mijn tentje betreft... Corry had gelijk... je zal dit nog terugsturen... Wel het is zover... Het is te zwaar (mijn rugzak weegt met proviant meer dan 12 kg). en ik zal maar de raad van Otto opvolgen... slapen onder een brug, in een voetbalstadion, desnoods in een kapelletje. Mijn matje hou ik. Het is goud waard. Na een ontbijt van koekjes en water (in het stadje waren de bakkers in vakantie tot 15 juli) vertrok ik omstreeks 8u00. Ik deed andermaal een poging om de echte route te volgen. Ik kwam langs mooie steegjes, bossen maar was alweer gauw het noorden kwijt. De route is op sommige plaatsen gebrekkig aangeduid en geen Fransman kan je helpen. Ik zat door mijn voorraad en moest dringend iets kunnen kopen. Dan maar voor de helft de D933 gewandeld. Dichtbij St.-Palais was er een supermarkt waar ik wat inkopen kon doen. Ik at buiten de winkel mijn middagmaal (een tomaat, een stuk kaas, 1/2 broodje, 0.33 l wijn). Eén man wenste me toch een bon appétit. Rond de middag kwam ik aan in St.-Palais. Ik stuurde eerst nog mijn tent + winterslaapzak terug naar België (2.3 kg). In de Office de Tourisme vroeg ik de overnachtingsmogelijkheden. Een "nieuwelinkske" (wellicht een studentje tijdens haar eerste dag in het office) raadde me een chambre d'hôte aan. Ik ging er op in. Te laat had ik gemerkt dat ook het Franciskanenklooster onderdak aanbiedt voor pelgrims. Miljaar... Bij Arnaud Escaudeur werd ik heel hartelijk onthaald. In de kamer deed ik de was en kon ik me douchen. Dus ja... deze nacht geen snurkers, geen kou. Een lekker avondmaal in het gezelschap van drie Parijse tantes (+- 65 jaar). Omelet, confit de canard en een lekker Baskisch gebak als toetje; Ik leerde enkele woorden Baskisch. (milo esker: dank u) De heilige Franciscus zal het me vergeven dat ik op zijn gastvrijheid niet ben ingegaan. De warmte en hartelijkheid die ik bij Arnaud, zijn echtgenote en zijn kinderen mocht ondervinden, was zeker de moeite waard.
's Morgens stond ik om 6 uur op. Otto deed nog wat yoga-oefeningen. De anderen ontbeten met mij. Mijn gewassen onderlijfje was nog niet droog. Ik heb het daar gelaten. Misschien kan het dienst doen voor een volgende pelgrim. Om 6u50 vertrokken Niki, Jean-Jacques en Henri. Ik nam afscheid van iedereen en vertrok zelf om 7u00.
Ik zal het nog gewoon moeten worden. De kleine pijltjes met de St.-Jacobsroute. In het begin liep ik verkeerd. Zo'n uur om terug te keren, dat doet pijn. In het begin (tot in Laneplaa) liep ik de gewone weg. Het Jacobspad was op sommige plaatsen herschapen in een riviertje. Verder kon ik redelijk de beschrijving volgen (dank je Corry). Ik kwam uiteindelijk in Sauveterre de Bearn aan. Onderweg was er in Andrein een kermis, compleet met fanfare en brocantemarkt. Ik dronk twee pintjes (4 euro) want mijn water was op. Nog een 5-tal km naar Sauveterre de Bearn alwaar ik me neerplofte op een terrasje. Oef... een koele Grimbergen. Mooi stadje!
Ik belde nog naar Karien. Ik trok naar de plaatselijke camping en zette mijn tentje op. Het tentje is echt wel heel klein. Je omkleden doe je al liggend. Je ligt tenminste in het droge want de hele dag heeft het gemiezerd. Ik trok mijn sandalen aan en ging op bezoek naar Sauveterre de Bearn. Pech... geen enkel restaurant open. In een bar kon ik nog een stuk brood met paté kopen (3 euro). Een plaatselijk wijntje en een fruitsapje kon er ook nog bij. En dan mijn bedje in!
Gisteren nog uitgebreid afscheid kunnen nemen van o.a. Corry, Conny en Laura (en ook nog wat goede raad en een Belgisch vlaggetje meegekregen). Dank je wel! Ook Jean-Yves en Sofie kwamen mij uitwuiven met een PAX ET BONUM (Vrede en alle goeds). Dank. Ook met familie en vrienden werd nog een gezellige avond gehouden onder het genot van een lekker wijntje (o.a. een Rioja van 1991 en een premier Cru Champagne). Het was 12 uur als we ons bed vonden. Om 3u15 ging de wekkerradio NIET. Gelukkig was ik zelf wakker geworden om 3 uur zodat ik het niet werken in de gaten had... Al de invloed van Sint Jacob??? Wie zal het zeggen?
Boterhammetjes klaargemaakt en rond 4u15 vertrokken we ( Carine en Dries mee) richting Lille. Het station ging pas open om 5u30. De trein (TGV DAX-IRUN) had een beetje vertraging. Afscheid van Dries en Carine.
Meegebracht kussentje was goud waard. Ik kon echt enkele tukjes slapen. Op de toiletten... geen toiletpapier... gelukkig hadden we voorraad mee.
TGV neemt niet de mooiste trajecten. Geen indrukwekkende landschappen maar veel koterijen, struiken en minder fraais. Af en toe een uitschieter (Libourne, de Landes en dan het traject tussen Dax en dichtbij Orthez) Om 7u45 Parijs 10u10 Futuroscope (Poitiers) 11u40 Libourne 13u10 DAX. Quiche Lorraine (heel typisch) gegeten in een taverne aan het station. 10 euro cola light inclusief.
Rond 15u aangekomen in Orthez. Ik ben direct naar de toeristische dienst geweest en een plaatsje gereserveerd in de plaatselijke refugio ( Hotel de la Lune). Ik maakte al kennis met Otto (+- 54 jaar) uit Duitsland. Hij was blij van eens in het Duits te praten. Hij kwam helemaal van zijn geboortedorp (ergens tussen de Moezel en de Rijn, ik ben de naam vergeten) naar Orthez en zal er enkele dagen verblijven om te recupereren. Hij doet de camino op sandalen (TEVA'tjes). Hij heeft wel geen rugzak mee. Hij vervoert zijn bagage op een karretje.
Zelf ben ik aan het rondkuieren geweest in Orthez. Het is een mooi en gezellig stadje. Mooi middeleeuws kerkje (St.-Petrus). Heel leuke oude brug. Ik zal nog wat inkopen doen voor morgen. Ik probeerde eveneens de foto's op te laden... niet toegelaten met dit systeem. Ik kan alleen op internet en that's it.
In Orthez, zeer leuke refugio. Proper, alles erop en eraan, leuke ontvangst. Zoals ik al zei, ik ontmoette Otto waar ik een heel mooi gesprek mee had. Is 54 jaar, gestopt met werken. Hij leeft de helft van het jaar in Arabische landen (vooral Egypte). Hij is heel gelovig. We hadden een gesprek over de Islam in Europa en geloof in 2008. Het is een leuke gast. Gaat de camino doen via Irun (de camino norte). Hij slaapt dikwijls in wouden, open lucht enz... Veel ervaring en optimist. Ook één Belg leren kennen van 62 jaar oud uit Huy. Hij vertrok van thuis en wil St.-Jean-Pied-de-Port bereiken. Hij deed in 2004 de camino vertrekkend vanuit SJPDP. Ook was er een koppel uit Montpellier dat ieder jaar een stukje van de camino doet. Het is hun laatste stuk. Zij vertrekken vroeg uit de refugio naar Sauveterre de Bearn. Ik plan hetzelfde. Ik kocht een plaatselijk wijntje, een doos canneloni, wat yoghurt en brood, kaas en koekjes. 's Avonds nog een wasje gedaan, een douche genomen, wat gegeten. Ik ging slapen om 9u00. 's Nachts viel de regen met bakken uit de hemel. Het verschrikkelijke onweer hield ons uren wakker
De meeste zaken zijn geregeld Thuis, op school Mijn buikpijn gaat voorlopig nog niet over. Ik zal op mijn voeding moeten letten: veel vezels, yoghurt, gezonde drankjes Gisteren een laatste check-up en een koffietje bij dokter Luc. Stoppen met roken??? Wellicht! Een wandelende roker is geen gezicht. Ook nog wat medicamenten bij Pascal gekocht. Veel succes!!! Bert en Dries zijn druk bezig met het KSA-kamp. Veel voorbereiding en vooral ook samen zijn met de andere leiders. Vanavond komt wat familie afscheid nemen. We zullen vroeg moeten gaan slapen want morgen om 5u55 vertrekt de trein uit Rijsel.
Vorige week afscheid genomen van de collega's... in het bijzonder van Stefaan die op pensioen gaat (enfin... TBS). We zullen hem missen. Ook de ouderraad gaf een feestje, zaterdag ll.. Een "wedstrijd tussen types barbecue"... gas of houtskool". Ik werd er gedurende het hele schooljaar mee geplaagd. De gasbarbecue heeft de test glansrijk doorstaan. Heel leuke bedoening!!! Prachtig georganiseerd en leuke sfeer.
De voorbije maanden werd de tocht goed voorbereid. Enerzijds met stappen, anderzijds met het samenstellen van de rugzak.
Vandaag 1/07/08 staat de rugzak klaar. Op internet vond ik voldoende informatie voor de samenstelling en ook in Corry's boek was één en ander te vinden. Ook het Vlaamse Genootschap zorgt voor veel informatie (Marc en Roos Patrouille-Bossuyt, Pieter de Conincklaan 70 8200 Brugge)
Voor alle zekerheid heb ik ook een lichtgewicht tentje gekocht (1650 gram)... Je weet maar nooit want overal lees je dat het in juli en augustus heel druk kan zijn op de camino. Het idee om in een slecht verluchte zaal met ronkende en zwetende pelgrims te moeten slapen, schrikt mij een beetje af. Nog meer ben ik bang dat ik in de refugio's of de hostals onderweg geen plaats zal vinden. Toen ik de tent kocht, was ik opgelucht.
Ik trainde voornamelijk in de Vlaamse Ardennen. Het vertrekpunt was meestal het mooie Kwaremont alwaar het dikwijls richting Kluisberg ging. Ook Wallonië werd bewandeld. Het valt op... aan de Franse kant van de taalgrens zijn de mensen tegenover een wandelaar vriendelijker en spontaner. Een "bonjour" kan er bij bijna iedereen af. In Vlaanderen is men wat achterdochtiger en wacht men af tot je zelf iets zegt.
Gedurende enkele tochten werd ik vergezeld door Damy, een jongen waarvoor we enkele maanden pleeggezin waren... Een goede jongen, verstandig en sportief. Vast en zeker vindt hij een goede pleegthuis bij Peggy en Frank in Zwevegem. Binnen een uur vertrekt hij ook. Wat zal het hier stil zijn.
Ik hoop van ook in Frankrijk en Spanje het album te kunnen aanvullen (ik zal op elke computer eerst Picasa moeten installeren). Hopelijk lukt het.
12-05-2008
Een grote tocht
Op 12/05/08 (Tweede Pinksteren) wou ik een grote tocht maken in warme weersomstandigheden. Ik vertrok om 7 uur, bepakt en bezakt, richting Kluisberg.
Na Ingooigem, Tiegem (berg), Kaster, Berchem, Kwaremont arriveerde ik op de Kluisberg die ik twee maal over ging. 's Middags genoot ik van een eenvoudige lunch in restaurant De Vierschaar. Via Avelgem en Zwevegem kwam ik terug naar Ingooigem en Vichte. Het laatste stuk (de Sint-Antoniusstraat) was er bijna teveel aan. Ik zat door mijn watervoorraad maar ik kon volharden. Moe maar gelukkig arriveerde ik omstreeks 16u30. Ik had er 34 kilometer op zitten. 's Anderendaags had ik geen noemenswaardige pijn in de voeten of kuiten. Ook de rugzak zat tijdens de tocht comfortabel. Positief dus!!!
Vertrek aan het Lijsternest voor een prachtige wandeling van 23 km. Het pad loopt langs Ingooigem, Tiegem, Anzegem, Kaster, Waarmaarde en terug Ingooigem. Prachtige route, volledig bewegwijzerd. Het was prachtig weer. Ik vertrok omstreeks 13u15 en was terug omstreeks 17u45. Gemiddelde snelheid dus 5.1 km/u. Niet slecht.
Na wat gewandel in de Ardennen en in de omgeving (waar ik tamelijk goed op reageer), een eerste testje in eigen gemeente. Ik wandel van Vichte naar Tiegem en Kaster en keer terug naar huis. Ik wandel er een uur of 4 over (wellicht +- 16 km) Het is schitterend weer.
Geen probleem met de voeten... alleen wat stijve beenspieren na afloop. Na wat getob en goede raad inwinnend, beslis ik om vanuit ORTHEZ (Zuid Frankrijk) te vertrekken. Het is dan nog zo'n 850 km van Santiago de Compostela.--> van hier tot in München.
Mijn besluit staat vast... Ik wil te voet naar Santiago de Compostela (vanaf het zuiden van Frankrijk). Niets aan te doen. Bijna iedereen reageert met ongeloof...
Het was een beetje een jongensdroom. Ooit zou ik dit doen. De historische route, waar miljoenen mensen voor mij op "getsjoold" hebben... misschien wel voorvaders van mij, ... dit moet ik in mijn leven eenmaal meemaken en doen. Ook even de zaken op een rijtje te zetten. De weg er naar toe geeft je kansen om over je leven na te denken. Lang twijfelde ik of ik dit alleen zou doen.
Oud-Vichtenaar Corry Catteeuw deed het eerder dit jaar (van april tot juli 2007) en steunt me direct. Moet je doen... de moeite waard! De schitterende foto's, het mooie boek dat hij uitgaf ("Zintuigen op de camino") doen me watertanden.
Ik twijfel... Heb ik wel de goede fysiek om dit te doen? Zal mijn lichaam dit aankunnen. Ik wil dit uittesten. Op 27 december stap ik van mijn woning te Vichte naar het O.-L.-Vrouwziekenhuis te Waregem en terug. Zo'n 17 km... nieuwe wandelschoenen aan. Het is donker als ik terugkeer. Onderweg koop ik wat lichtgevend materiaal voor de veiligheid. Moe maar tevreden... Ik heb het gehaald en voel geen echte pijn. Ik beslis om op 5 juli 2008 te vertrekken, niet vanuit thuis maar ergens vanuit het zuiden van Frankrijk.
Ik sloot me aan bij het Vlaamse Genootschap van Santiago... een eerbiedwaardige vereniging met heel goede info en begeleiding van de pelgrim. www.compostelagenootschap.be. Op 15 maart 2008 kreeg ik in Tongerlo de pelgrimszegen en mijn schelp.
De Riojastreek levert heel goede rode wijnen op. Persoonlijk vind ik de Riojawijnen van de beste die ik tot nog toe mocht proeven.
Ik vertrok om 6u40 na een sober ontbijt in de refugio. Het was heerlijk weer om te stappen. Bewolkt... een beetje wind... goed zo. We kregen een lange afdaling naar Logroño. Het is een grote stad met een Jacobskerk. In de kerk lagen koekjes en stond fris water voor de pelgrims. Ik nam een koekje... het smaakte.
Enkele dagen geleden beweerde ik dat er meer vrouwen zijn op de camino... neen dus. Er zijn evenveel vrouwen als mannen die de camino lopen. Alleen... vrouwen lopen anders dan mannen.
Ik wou echt weg van de groep. Ik vertrok om 7 uur. Aan Michaël gaf ik mijn internetadres. Eerst wou ik een ontbijt en wat geld afhalen... dus de stad in. Ik kreeg een heerlijk ontbijt maar nadien...tja wat wil je... binnen de kortste keren liep ik verloren. La Estella is een redelijke stad (een beetje te vergelijken met Waregem) en de weg naar Compostella is bijna nergens aangegeven. Na een uurtje oponthoud kwam ik aan de St.-Michaëlkerk. Een priester ging met mij mee en toonde de juiste weg. De brug over... en ik kon mijn pelgrimsweg verderzetten.
Ik vertrok om 7u30 uit de refugio, samen met Michaël (de Amerikaan) en Krista (de Oostenrijkse). We ontbeten in een leuke bar in de hoofdstraat van Puenta la Reina. Voor mij een chocoladekoek en een café con lece. Al gauw wandelde ieder op zijn of haar tempo. Ik trok verder en kwam langs oude bruggen (een Romeinse, een middeleeuwse...) Het dorp Ciraugui is adembenemend mooi, reeds van ver te zien. Ook daar stopte ik even om te eten. En jawel... de ganse groep verenigde zich weer. De Amerikaanse Christine (met een nieuwe scharrel, de Australische stierenloper... hij was er...Brad): "I want you to meet my latest pick-up... Brad". Michaël, Christa, Felix, Josef (Christina: "My two German puppys"). Enerzijds vond ik dit wel leuk maar anderzijds wou ik wel alleen zijn. Ik vertrok vroeger en op mijn eigen tempo. Ik kwam heelhuids en zonder blaren aan in de parochiale refugio van Estella. Er was een wasmachine en een droogkast. Ik kon eindelijk eens al mijn kleren wassen... ze stonken. Er is ook gratis internet. Ik kon de blog een beetje bijwerken.
De Santefermines is een feest dat ter ere van de heilige Firmin in Pamplona wordt gevierd. Hermingway beschreef het in zijn boek Fiësta.
Ik vertrok uit Roncevalles om 6u45, samen met de 65-jarige Amerikaan Michaël. Een goede man die de tweede keer de camino loopt. Algauw kwamen we Christina tegen en Krista (een Oostenrijkse). Het was puffen en zweten want het was heel warm. We stopten in een bar voor een koffie en zagen op de televisie het stierenlopen in Pamplona. Ambiance bij de aanwezige Spanjaarden en ook bij ons. Na vele malen gestopt te hebben, kwamen we uiteindelijk in de gemeentelijke refugio van Zubiri aan (doodmoe met pijnlijke knieën maar geen blaren- mooie landschappen veelal door bossen). Zes euro voor een overnachting. Het wordt weer SSF... maar allez. Een pelgrim moet tegen een stootje kunnen.
Ik vertrok na het ontbijt om 7 uur uit SJPDP... de koninginnen-etappe. Het was direct een steile klim (zo'n 7 km.). Ik zweette als een das. Ik leerde de Amerikaanse Christina Engelen kennen. Zij is lerares Engelse literatuur. Het was haar eerste dag. Ze had 15 kg. bagage en was het niet gewoon te stappen. Af en toe kwamen we elkaar tegen. Twee oudere dames (Joseline en Mimi) liepen meer haar tempo.Christine heeft een blogspot. 
Ik was vroeg opgestaan en na een ontbijt vertrok ik van Ostabat naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik reserveerde op aanraden van Simon en Dini (twee Nederlanders) bij "l'Esprit du Chemin" in SJPDP. Na het telefoneren vergat ik mijn zonnebril en mijn pet. Het doet pijn wanneer je een kilometer moet terugkeren. Ik kwam Jens tegen... een twintiger uit Zweden. We hadden een heel gezellige babbel. Na een tijdje waren Simon en Dini er terug. Hij is een zeventiger maar wandelt als een haas. Zij is 61 met een heel sterke wil... Niet getrouwd (en ook geen relatie) met Simon. Ze wil volgend jaar de volledige camino lopen. Dit jaar vertrokken ze in Cahors en zouden ze stoppen in SJPDP. Ik liep met hen een tijdje mee.
Ik heb redelijk goed kunnen slapen. Na het heerlijk ontbijt vertrok ik om 8u00. Het prikte wel toen ik het prachtige Franciskanerklooster passeerde. Damn...
Geen al te goede nacht gehad. Zowat alles uitgeprobeerd om te slapen. Het beste was de combinatie lakenzak, lange broek en fleecetrui aan. Het was vanmorgen heel koud. Mijn opblaasbaar matje is voortreffelijk. Je hebt echt het gevoel in een bed te slapen. Het matje is voldoende dik, geïsoleerd en warm. Mijn slaapzak is noppes (te nauw en te warm), ik moet met één been opgetrokken kunnen liggen. De lakenzak voldoet in dit opzicht ruimschoots. Wat mijn tentje betreft... Corry had gelijk... je zal dit nog terugsturen... Wel het is zover... Het is te zwaar (mijn rugzak weegt met proviant meer dan 12 kg). en ik zal maar de raad van Otto opvolgen... slapen onder een brug, in een voetbalstadion, desnoods in een kapelletje. Mijn matje hou ik. Het is goud waard.
Boerenlandschapsroute
Vichte 07/02/08
