Voorbereiding en reisverslag van Karel Demeulemeester
05-08-2012
Zondag 05/08/2012 Naar Orthez
Vandaag mijn laatste etappe voor mijn camino naar Santiago. In 2008 startte ik mijn voettocht in Orthez. Vandaag zou ik er aankomen.
Om 5u45 was ik al op stap. Het was bewolkt. Het duurde wel even voor ik uit Hagetmau was, de weg is er heel slecht aangeduid (vanaf de gîte). Ik zag mooie landschappen en af en toe waren enkele stevige klimmetjes. Mooi zicht op de Pyreneeën (alhoewel het bij helder weer nog mooier zou zijn geweest). Om 13 uur begon het te regenen. Ik wachtte aan het kasteel van Orthez want Dries en ik hadden afgesproken om samen de stad binnen te wandelen. Zoals altijd was Dries later opgestaan maar aangezien hij sneller stapt dan ik, haalt hij mij toch in. Ook hij had een uurtje gesukkeld om Hagetmau buiten te geraken. Om 13u45 konden vader en zoon Orthez binnenstappen.
In hotel de la Lune (de plaatselijke refugio) was het een beetje thuiskomen. De bank beneden was vernieuwd, de trapleuning was geschilderd maar de dekens op de bedden (vierkanten op oranje achtergrond) waren nog dezelfde. Dries en ik waren er niet alleen. De Française Marie-Chantal en ook Emiel en Geert waren er. Dries had voor mij een fles champagne meegebracht. We dronken, samen met alle andere medepelgrims een glaasje. Voor mij is Orthez het eindpunt. De hele camino, van bij mij thuis tot Finisterra zit er op. Dries en ik gingen nog eens goed eten. Nadien controleerden we de rugzakken. Dries kreeg van mij een steen mee (neer te leggen aan de Cruz de ferro).
Het was behoorlijk laat geworden voor Dries. Hij had wat kunnen babbelen met plaatselijke jongeren en één van de plaatselijke schones was er met zijn pet vandoor gegaan. We besloten hier te rusten. Om 8 uur wou ik brood halen maar een bende feestvierders liet niemand door. Ik keerde terug en na een tijdje kon ik wel door. Nog wat inkopen voor deze middag en vanavond. Toen ik aan mijn siësta wou beginnen kwamen Emiel en Geert binnen. Miel (Walraevens) is een zestiger - de belleman van Lennik en was in mei gestart met de camino bij hem thuis. Leuke man, was al 15 kg vermagerd. Hij zag er als een echte pegrim uit... lange grijze baard, stok met jakobsschelp, een buikje... De plaatselijke jeugd wilde perse met hem op de foto. Miel was in het gezelschap van Geert, een vijftiger uit Nederland. We aperitiefden samen en na het eten trokken Dries en ik het stadje in. De beloofde stoet om 22 uur liet op zich wachten. Wel waren er overal bandjes aan het spelen... Veel volk... doet denken aan Pamplona. Veel Spaanse muziek, ambiance, dansen, ritmes mooi!
Vandaag was het gemakkelijk. Ik vertrok omstreeks 7u00. Mooie, rustige wegen. Omstreeks 11 uur kwamen we bijna tegelijkertijd aan. Aan de kerk konden we eten. Hagetmau was in feest. Stierengevechten - straatparades - jongerenfuiven ...
We kregen de code van de refuge aan het onthaal van het zwembad. De refuge had twee slaapkamers, dus namen we elk een aparte kamer. De bedden hadden dikke plastieken matrasovertrekken... dus niet ideaal om op te slapen.
De plaatselijke priester maakte een interview van ons voor zijn parochieblad. Hij wou de pelgrims "een gezicht geven". Hij had ook nog een verhaal over twee mensen die hij had "gekoppeld" in Santiago. In de mis- die ik bijwoonde- waren de twee aanwezig. Achteraf trakteerde de priester ons nog op een pintje. De pastoor organiseerde regelmatig pelgrimstochten met parochianen per fiets en probeerde zo mensen te winnen voor zijn kerk. Een redelijk succes want in september had hij al 29 ingeschreven pelgrims die de tocht met hem naar Santiago zouden doen. 's Avonds trokken Dries en ik nog naar de start van de festiviteiten in Hagetmau. Er was een corrida met koeien en stieren... behoorlijk "boring" hoe ze met die dieren sollen. Na de corrida was er nog een fuif in de straten. Veel jong volk... ik ging slapen. Dries bleef nog een tijdje. We zouden morgen blijven.
Om 7u00 vertrokken... Bewolkt... mooi wandelweer. Het was een leuke tocht - afwisselend - niet veel schaduw weliswaar. Onderweg een heel oud kerkje met klokkenzelen. Ik trok er eens aan! Tegen 13 uur had Dries me ingehaald. We moesten nog langs de Adour-rivier. In Saint-Sever (mooi stadje) waren weinig inkoopmogelijkheden. De refuge was een deel van het Jacobijnenklooster. De gemeente had blijkbaar het klooster aangekocht en o.a. ingericht als expositieruimte. Ik kocht wat ingrediënten voor spaghetti... Dries maakte een voortreffelijke saus.
Nog een pintje in een cafeetje, een goed gesprek en dan onze tram in... Dries zou willen tot Santiago de Compostella stappen!
Het beloofde een moeilijke etappe te worden... 31 km... dit is ver (maar wel vlak en langs de spoorwegbedding!) Ik stond zelf om 4 uur op. Ontbijten en ik kon vertrekken. Ik liet voor Dries brood en klaargemaakte koffie achter. Het was bewolkt... goed wandelweer. Onderweg (in Bostens) zette ik me neer rechtover een kapel. Een oudere dame in nachtkledij kwam aangewandeld en deed de kapel open... er was zelfs een pelgrimsopvang met koffie en koekjes... mooi! Toen ik vertrok liet ze zelfs de klokken luiden!
In Gaillères dronk ik een koffietje... nadien "en route" voor nog 18 km. Ik stopte aan de kerk van Bougue. Ik had een blaar op mijn hiel. Ik haastte me om de sleutel op te halen in de plaatselijke superette van Mont-de-Marsan. Net op tijd (omstreeks 12u45) voor dat het warenhuis sloot... gelukkig, anders konden we wachten tot 15 uur. Keuken - wasmachine - douche - goede en propere bedden... leuke refuge - buitenterras. Dries was pas om 8u00 vertrokken en zou pas om 14 uur aankomen.
Ik verwelkomde Dries met een koel pintje dat we konden nuttigen op het terrasje aan het binnenplein van de refugio. Daarna hielden we onze siësta. Dit maal zouden we niet zelf koken maar gingen we eten bij Bistro Chez Marcel aan de oever van de rivier de Douze. Het smaakte.
Bij het terugkeren was de jonge Française (lerares Engels uit Labavheyre) aangekomen op terugreis van Estella (Spanje). We hadden nog met ons drietjes een leuk gesprek tot heel laat.
Om 6u30 opgestaan. Dries bleef nog liggen. Te laat want het zou heel warm worden. Collette had de weg veel te ingewikkeld uitgelegd. In het begin was er bijna geen schaduw. Ik zweette al vanaf 8u30.De weg is een vroegere spoorwegbedding en loopt kaarsrecht. De dennen zijn nog klein en geven niet veel schaduw. Het werd middag en ik geraakte nauwelijks vooruit. Wat een weer... Omstreeks 14 uur kwam ik aan in Roquefort. Dries had mij ingehaald en zat al een pintje te drinken in café "de vrede". Daar kregen we ook de sleutel. De gite is formidabel. Ook de hospitalera Françoise (74 jaar) was supervriendelijk en ze deed nog regelmatig haar "caminootje". Ze kookte voor ons - wildragoût... heerlijk. Dries en ik deden de afwas. Weer een mooie ervaring rijker.
Omstreeks 5u30 was ik weg. Eerst de nationale weg, daarna langs de "chemin" als het licht werd. Mooi, door de bossen, de streek is vlak. Veel dennenbossen... we naderen de Landes. Na 18 km stopte ik nog voor Captieux. Ik kwam Jean nog tegen. We dronken samen een koffietje. Het laatste stuk was heel zwaar door de warmte. Ik liep nog enkele km te ver en moest terugkeren (le Billon is slecht aangeduid). Zo kwam het dat Dries en ik met nauwelijks een half uurtje verschil aankwamen. In le Billon ontving Collette ons in een bijgebouwtje naast haar hoeve. Knus, gezellig, er was zelfs een TV. Ik had wat ravioli mee, zalmlasagne en kip en rijst (diepvriesmaaltijd). Het pintje erbij smaakte. Nogal vroeg in onze tram (elk een aparte kamer).
Om 5u30 opgestaan, samen met Odette. Odette had ontbijt klaargezet en liep bij het vertrekken mee tot aan de brug over de Garonne. Dries sliep nog.Ook de Duitser Alexander vertrok met zijn fiets. Hij zou vandaag ook tot in Bazas rijden !!!. Moet er ongeveer een uur over doen... Wellicht een rustdag voor hem!
Omstreeks 12u30 was ik bezig met de laatste kilometer. Ook Dries kwam aangewandeld. Een pintje op het terras vlakbij de kathedraal... We moesten wachten tot 15 uur. De toeristische dienst gaf ons de code voor de gite. Dries had zijn schoenen afgedaan en op zijn sletsen naar de toeristische dienst gewandeld. In de toeristische dienst had hij zijn schoenen neergezet en... vergeten.
De gite is in een beeldhouwschool, dichtbij de kathedraal. Warme douches, goed bed, wel slecht voorziene keuken. We deden de was en hielden een siësta... toen ik de was wilde ophalen was die verdwenen. Ik belde aan bij wat "geburen". Iedereen vertelde dat er hier van alles wordt gestolen... Geen probleem. De gendarmerie werd opgebeld. Ze zouden niet afkomen want ze zaten in Bordeaux. Ik kon wel een klacht indienen. Na twee uur kwam een jonge man de was terugbrengen. Hij had ze "per ongeluk" binnengepakt... ??? 's Avonds maakte ik nog een maaltje klaar voor ons beiden. We kregen nog het gezelschap van de fietspelgrim Jean Garcia. Hij had zowat de hele wereld afgefietst. 's Avonds realiseerden wij ons dat Dries' schoenen nog in de toeristische dienst stonden. Hij zou de volgende morgen pas om 9 uur kunnen vertrekken. Geen probleem voor hem want hij stapt veel sneller dan ik! 's Nachts lag de Fransman uren te ronken. Dries was het snurken afgeleerd... wellicht door een beetje te vermageren. We zijn allebei al een vijftal kilogrammen kwijt.
Na een voortreffelijk ontbijt konden we omstreeks 8u00 vertrekken. Mooi wandelweer. We zagen nog steeds vele wijngaarden (Entre Deux Mers). Geen bossen. Dries werd gebeten door een poedeltje waartegen hij zich niet kon verdedigen. Het beest vloog hem direct aan. Bij aankomst in La Reole moest hij nog een uur wachten op mijn komst. Ik arriveerde om 12u30 en ontsmette meteen zijn wonde. We aten samen op een bankje en dronken een frisse pint. In La Réole vonden we onderdak bij mevrouw Odette Moreau (Rue Cousseau 9). In het huis liep ook een brave Pyreneese berghond rond. We kregen elk een aparte kamer, een goed bed in dit oude herenhuis. Odette toonde haar albums met verschillende pelgrims. Haar man was een jaar geleden gestorven maar ze wou zich verder inzetten. Die avond kon ze niet voor ons koken want ze zou met vrienden naar de pizzeria gaan.
Ik deed nog boodschappen naar de Intermarché (6 km heen en terug naar la Réole) terwijl Dries sliep. Bij het terugkomen was ook een Duitser Alexander uit Hessen aangekomen. Hij verplaatste zich per ligfiets. We aperitiefden samen (nootjes, kaas, worst en een biertje). Dries en ik maakten onze broodjes voor morgen klaar (een gewoonte die we van Wendy hadden geleerd... maak je broodjes 's avonds klaar, verpak ze in plastiek en leg ze in de koelkast. 's Middags kan je bij aankomst direct je maaltje nuttigen en het is nog goed vers.
's Avonds trokken we nog samen naar de plaatselijke pizzeria. We hadden een leuk gesprek met de Duitser (beetje een gek en bijzonder sloom).
We stonden vroeg op want het beloofde heel warm te worden. Dries en ik staken samen de Dordogne over, ik ging eerst nog wat geld afhalen. Dries trok meteen verder.
Via wat omwegen, de weg is hier anders aangegeven, was het wat sukkelen om de juiste weg te vinden. We zitten in een ander departement (Gironde) en hier wil de staat zelf alle bewegwijzering doen. Dries wachtte me op aan de abdij van Saint Ferme. Ik zag nog Nederlandse mensen van wie we een flesje water kregen. Josef, de hospitalero, zag ons aan de kerk en vertelde dat we meteen naar de refuge konden gaan. We werden er ontvangen door zijn vrouw Marie José. Josef en Marie-José zijn een bejaard koppel uit Luik en zijn af en toe hospitalero voor de Associatie "la voie de Vezelay". Ze baten dan 14 dagen een (gloednieuwe) refuge uit en kunnen er zelf gratis verblijven.
We werden hartelijk ontvangen... we kregen een glaasje muntlimonade en een stukje cake.
Omstreeks 17u30 kwam een Franse familie (uit de Franse Alpen - Haute Savoie) aan. De tante - de vader en de dochter. Ze zouden een weekje stappen. Tijd voor het aperitief... Jupiler + nootjes op het terras.
Marie-José had eten bereid: soep- gyros met rijst - kaas - koffie - chocoladepudding. Leuke gesprekken aan tafel. Samen deden we de afwas. Omstreeks 21u30 gingen we slapen. Het was zeer warm op de kamer.
Gisteravond had ik met Dries afgesproken om een rustdag in te lassen. Allebei waren we heel moe en het is te warm. In eenzelfde kamer slapen is moeilijk. Ik kan geen gesnurk aan. Om 5u30 stond ik op om Wendy onze beslissing mee te delen. José wou eigenlijk ook niet meer met Wendy lopen en zei dit vlakaf... Een beetje spannend moment... Wendy wenste Dries veel beterschap en zei dat hij een schitterende kerel was! Blijkbaar hadden ze ook veel met elkaar gesproken en was ze onder de indruk gekomen. Wendy vertrok. Ook José vertrok na een tijdje.
Om 9 uur haalde ik vers fruitsap, croissantjes en wat eten voor 's avonds. Ik zette koffie en verhuisde alles naar buiten. Dries kon opstaan. We genoten van ons ontbijt onder de grote linde in de tuin.
Dries ging direct terug slapen. Ik trok naar de overkant van de Dordogne om zeker te zijn dat de wegbeschrijving goed was. Geen probleem... Sainte Ferme op 24 km. Dat zal lukken morgen.
De hospitalière vond het geen probleem dat we nog een nachtje bleven. Als een pelgrim ziek is kan dit altijd!
De tuin is zalig hier. Veel schaduw, vogels in de bomen, een oase van rust. Gisteren zagen we een egeltje scharrelen rond de tuintafel. Mooi!
Om 3u30 was ik opgestaan. Het beloofde heel warm te worden en vandaag moesten we 33 km. Ook Wendy zou meetrekken. We volgden de D20 tot La Cabane en namen de weg naar Monfoucon. Op deze weg is er tijdens de nacht geen verkeer. Lampje aan en vooruit. De sterrenhemel was prachtig.
Een vijftal km. voor Port-Saine-Foy hielden we halt en konden we rusten in de schaduw van een boom. We wachtten op Dries en op José. Het was heel warm toen Dries na meer dan een uur arriveerde.
De laatste vijf km waren loodzwaar... de hitte was bijna niet meer uit te houden. Port-Sainte-Foy ligt net als St.-Foy la Grande ertegenover, aan de Dordogne.
Dries en ik stuurden wat overtollige bagage terug. Eén tent, twee slaapzakken en mijn slaapmatje Ik hou het kamperen voor bekeken. Vanaf hier zijn refuges genoeg om te overnachten.
De donativo refuge in Port-Sainte-Foy was ruim, er van alles voorzien. We kregen er een koel glas thee bij het binnenkomen...het smaakte.
Ik kookte andermaal voor Dries, Wendy en ikzelf. Couscous met kip en currysaus. Ook nu vond vooral Wendy het "delicious- fine cooking".
Om 7 uur ben ik vertrokken met Wendy. Het was warm vandaag. Dries zou later vertrekken. De weg was mooi en volgde de bedding van de l'Isle, dus redelijk vlak. Omstreeks 13u30 kwam ik al aan in Mussidan. Dries had me al overstoken en zat samen met José al eentje te drinken op een terrasje.
We moesten wachten tot na 16 uur om de gemeentelijke gite binnen te mogen. Ook Beatrix, de Française kwam later toe. Béatrix is een heel gelovige vrouw (+- 30 jaar oud) - werkt in een bank maar is lekenhelpster in de parochie van Limoges. Ze is verantwoordelijk voor de vormelingen (daar zijn ze +- 15 jaar oud) en zetelt in de kerkraad. Ze ziet de bisschop van Limoges regelmatig. Ik vertelde haar van mijn blog waarin ik de bisschop vorig jaar had geciteerd. Ze was er van ontroerd.
Ik haalde de ingrediënten voor een menu peregrino en kookte voor iedereen. We deelden de kosten... iedereen vond het menu lekker!
We vertrokken bij Sue om 7u30 na een goed ontbijt en een laatste zoen tot afscheid. We kregen een paar stevige klimmen door het bos. Mooi. Ik was alleen en kwam aan bij het klooster van Chancelade. Een broeder gaf me een stempel en vroeg me om voor hem te bidden in Santiago. Ik zal het aan Dries vragen. Ik liep wat verkeerd. De pijlen zijn blijkbaar nu van twee concurrerende organisaties... een beetje verwarrend. De Franse Beatrix hielp me en hield me gezelschap... mooi. We kwamen pompaf in St.-Astier en bestelden meteen een biertje. Ik reserveerde voor Dries en mezelf meteen kamer in een gîte dichtbij de rivier (l'Isle)... prachtig!!! Ook Wendy logeerde er. José was doorgelopen tot een kasteel dat nu vlak langs de weg lag.
Op de binnenplaats had ik nog een mooi gesprek met een verantwoordelijke voor de wijnaankoop in supermarkt Declercq. Om 22 uur lag ik in mijn bed. Wendy zou morgen met mij mee gaan want haar tempo was lager dan dat van José.
Vertrokken kort voor de Nederlandse en de Australische omstreeks 8 uur na een goed ontbijt. Stevige klimmetjes 24 km... mooie weg veelal door bos. Gesprekken met Peggy onderweg (vriendin pas gestorven, had nog niet echt kunnen rouwen). Dries had gereserveerd en wij vonden onderdak bij Mme Palfreman, Rue D'Alma in Périgeux, een Engelse. In Périgeux volgden we in een cafeetje de laatste kilometers van de Tour de France. Bradley Wiggins in het geel, de eerste Brit ind e geschiedenis die de tour won. 's Avonds hadden we een diner met een familie uit Wales (buitenverblijf in de Périgeux). Heerlijke wijnen (o.a. Fronsac uit 2003) - truffel- foie-gras - salade- couscous met lamsbil - groenten - chocolaatjes van "Jef de Bruges" - fruitcake... voor 5 euro... fenomenaal. Leuke gesprekken met de Welsche familie (vader is een Pakistaan, bekleedt een heel hoge functie in het verzekeringswezen) Jamal - Anouschka- Patricia - Hamid. Een heel mooie avond. Voor het slapengaan hielpen we Sue nog met de afwas.
Vandaag bleven we lang slapen.Om 9 uur zette ik thee (er was geen koffie). Het smaakte. Omstreeks 10 uur konden we vertrekken. Een man hield ons tegen en vertelde fier dat hij de weg waarop we liepen zelf had aangelegd en beplant. Eens te meer was de weg mooi. Prachtige landschappen! Spedig kwamen we in het mooie Sorges aan in de gemeentelijke refugio (Square R.François) achter de kerk. We maakten kennis met de Nederlandse José. José is een 53-jarige vrouw die uit Tongeren was vertrokken. De 63-jarige Australische Wendy had een bezoek gebracht aan een vriendin in London en had toen beslist om de camino te doen. Had al een heel leven achter zich vol miserie, vooral met haar kinderen. Zij was vertrokken uit Vezelay. Er was een Duits koppel met nogal wat ervaring op de camino. De hospitalière was een Parisienne , een 4-talige managementsconsulente... rad van tong, heel creatief en geestig maar nogal bazig! Ze kookte voortreffelijk voor ons, de 6 pelgrims.
Het werd een schitterende avond met mooie gesprekken en een goede verstandhouding onder elkaar. Met zes op een kamer boven in de refuge... Er werd niet zoveel gesnukt... gelukkig!
Om 7 uur begon ik al op te kramen. Wassen en alles inpakken. Bernadette had voor koffie en geroosterd brood gezorgd. Het smaakte... nog een buen camino en we konden vertrekken. Weer langs mooie wegen, weiden, bossen. We kwamen enkele Duitse pelgrims tegen.
Spoedig kwamen we in Thiviers aan. De plaatselijke Carrefour sloot voor onze neus... merde. Geen nood... even verder konden we een broodje kopen. We vonden algauw de camping toen het net begon te regenen. Voor 20 euro kregen we de beschikking over een bungalow met 4 bedden, een koelkast, een microgolfoven en een servies. Dries was heel moe en hield zijn siësta. Ik deed de was in een machine die op de camping aanwezig was. Onze marseillezeep-douchegel deed dienst als wasmiddel. Ik trok nog naar het stadje voor wat boodschappen (met o.a. een beetje foie-gras) + een overschotel van de Perigord (aardappelen, bonen, spek, tomaat). Het smaakte. Om 9 uur onze tram in!
Om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk... chocoladebroodjes, croissants, fruitsap, verse koffie. We konden vertrekken.We zagen he al vanuit onze kamer: miezerig weer, fijne regen. De weg was voornamelijk door bossen, langs meertjes, heel mooi. Dries hand een beetje misgelopen. Hij vond de weg terug via de GPS door het bos. Hij had behoorlijk was schrammen op de benen. Dries zat al aan de kerk van Coquille toen ik toekwam. Hij had brood gekocht. Wij aten ons middagmaal aan het kerkportaal. Daarna moesten we wachten tot 16 uur om in de refugio binnen te mogen. We deden boodschappen (gehakt, tomaten voor spaghetti).
In de refuge was alles netjes. Bernadette, een zestigjarige hospitalero, had net dit jaar haar camino gestapt (van SJPDP tot Santiago) in 4 weken. Ze had wel heel weinig bagage meegedaan. We hielden nog een goed gesprek. Terwijl Dries zijn siësta hield, bereidde ik de spaghettisaus: ajuin, paprika, tomaat, gehakt, wijn + kruiden die ik in de kast vond. Anderhalf uur laten pruttelen en klaar was ze. De saus werd goed bevonden. Nog een thee op het terrasje en gaan slapen.
Rond 7 uur konden we vertrekken na een nachtje met af en toe gekwaak van een bende brulkikkers. Onze was was helemaal droog. Na 5 km stopten we en liet ik Dries voorgaan. Afspraak aan de kerk van Châlus.
SMS-correspondentie onderweg:
Dries: Eventjes pauze. Let op, dode slang op de weg!
Ik: Ah, zelf gedaan?
Dries: Ja ik had honger
Ik: Heeft ze gesmaakt?
Dris: Ja een echte delicatesse. Ik liet nog een stukje over voor jou. Echt een aanrader!
Ik: Tja, ik zie ze ... nee dank je!
En toen ging het mis... Eén pijltje niet gezien en ik liep zo'n kilometer te veel. In Chalus zat er niets anders op dan in HR Le Centre - bij Britten- te logeren. Elk in een aparte kamer (50 euro per stuk) Dries deed zijn siësta tot 17u45. Ik kocht ondertussen wat droge worst.
De kamer was proper. We konden onze kleren wassen. In het restaurant van het hotel aten we een pizza. 's Avonds was er nog een circusoptreden (Circus Panini). Dries bleef nog ietsje langer maar omstreeks 22u30 zaten we beiden ons bed in.
Om 6u30 stonden we op en begonnen we op te kramen. Het was redelijk fris. Onze fleecetrui deed dienst. Een ontbijt van zachte sandwichen met chocolade. Een ice-tea erbij en "en route". De zon brandde al redelijk. De weg naar Flavignac is mooi, een beetje heuvelachtig maar te doen. We stopten om wat boorzuurschilfers in onze kousen te doen. Ik liet Dries voorgaan want hij gaat vlugger dan ik. Geen nood... we spraken af aan de kerk van Flavignac. Toen ik aankwam was ik meer dan een kilometer achterop geraakt. Dries had al een alcoholvrij biertje op. We aten nog de rest van het ontbijt (noten + gedroogd fruit) en trokken naar de camping. Deze is schitterend gelegen aan een meertje. De douches (ook van een plaatselijke voetbalclub) waren proper. Er was warm water.
We wassen onze kleren à la façon de Ben (de ex-militair die ik vroeger ontmoette)... t.t.z. we douchen ons eerst met en daarna zonder kleren. De kleren worden onderaan de douche gelegd (het afvoergat afstoppen) en dan "trappelen" maar. Heel efficiënt. Onze was kon netjes drogen. Dries legde zich te slapen buiten in de schaduw. Hij heeft blijkbaar nog veel slaap nodig (uitrusten na KSA-kamp?). Na een tijdje trok ik alleen het dorpje in. Men was voorbereidingen aan het treffen voor een dorpsfeest (tentjes + podium opzetten). Dries vond mij aan een terrasje. We dronken een pintje en een ice-tea en deden onze boodschappen in de COOP (plaatselijke geitenkaas, brood, pathé, chips, wijn, limonade). Op de camping vonden we een tafel dichtbij het meertje waaraan we konden eten. Om 21 uur trokken we "tentwaarts".
Het was behoorlijk laat geworden voor Dries. Hij had wat kunnen babbelen met plaatselijke jongeren en één van de plaatselijke schones was er met zijn pet vandoor gegaan. We besloten hier te rusten. Om 8 uur wou ik brood halen maar een bende feestvierders liet niemand door. Ik keerde terug en na een tijdje kon ik wel door. Nog wat inkopen voor deze middag en vanavond. Toen ik aan mijn siësta wou beginnen kwamen Emiel en Geert binnen. Miel (Walraevens) is een zestiger - de belleman van Lennik en was in mei gestart met de camino bij hem thuis. Leuke man, was al 15 kg vermagerd. Hij zag er als een echte pegrim uit... lange grijze baard, stok met jakobsschelp, een buikje... De plaatselijke jeugd wilde perse met hem op de foto. Miel was in het gezelschap van Geert, een vijftiger uit Nederland. We aperitiefden samen en na het eten trokken Dries en ik het stadje in. De beloofde stoet om 22 uur liet op zich wachten. Wel waren er overal bandjes aan het spelen... Veel volk... doet denken aan Pamplona. Veel Spaanse muziek, ambiance, dansen, ritmes mooi!
Vandaag was het gemakkelijk. Ik vertrok omstreeks 7u00. Mooie, rustige wegen. Omstreeks 11 uur kwamen we bijna tegelijkertijd aan. Aan de kerk konden we eten. Hagetmau was in feest. Stierengevechten - straatparades - jongerenfuiven ...
Om 7u00 vertrokken... Bewolkt... mooi wandelweer. Het was een leuke tocht - afwisselend - niet veel schaduw weliswaar. Onderweg een heel oud kerkje met klokkenzelen. Ik trok er eens aan! Tegen 13 uur had Dries me ingehaald. We moesten nog langs de Adour-rivier. In Saint-Sever (mooi stadje) waren weinig inkoopmogelijkheden. De refuge was een deel van het Jacobijnenklooster. De gemeente had blijkbaar het klooster aangekocht en o.a. ingericht als expositieruimte. Ik kocht wat ingrediënten voor spaghetti... Dries maakte een voortreffelijke saus.
Het beloofde een moeilijke etappe te worden... 31 km... dit is ver (maar wel vlak en langs de spoorwegbedding!) Ik stond zelf om 4 uur op. Ontbijten en ik kon vertrekken. Ik liet voor Dries brood en klaargemaakte koffie achter. Het was bewolkt... goed wandelweer. Onderweg (in Bostens) zette ik me neer rechtover een kapel. Een oudere dame in nachtkledij kwam aangewandeld en deed de kapel open... er was zelfs een pelgrimsopvang met koffie en koekjes... mooi! Toen ik vertrok liet ze zelfs de klokken luiden!
Om 6u30 opgestaan. Dries bleef nog liggen. Te laat want het zou heel warm worden. Collette had de weg veel te ingewikkeld uitgelegd. In het begin was er bijna geen schaduw. Ik zweette al vanaf 8u30.De weg is een vroegere spoorwegbedding en loopt kaarsrecht. De dennen zijn nog klein en geven niet veel schaduw. Het werd middag en ik geraakte nauwelijks vooruit. Wat een weer... Omstreeks 14 uur kwam ik aan in Roquefort. Dries had mij ingehaald en zat al een pintje te drinken in café "de vrede". Daar kregen we ook de sleutel. De gite is formidabel. Ook de hospitalera Françoise (74 jaar) was supervriendelijk en ze deed nog regelmatig haar "caminootje". Ze kookte voor ons - wildragoût... heerlijk. Dries en ik deden de afwas. Weer een mooie ervaring rijker.
Omstreeks 5u30 was ik weg. Eerst de nationale weg, daarna langs de "chemin" als het licht werd. Mooi, door de bossen, de streek is vlak. Veel dennenbossen... we naderen de Landes. Na 18 km stopte ik nog voor Captieux. Ik kwam Jean nog tegen. We dronken samen een koffietje. Het laatste stuk was heel zwaar door de warmte. Ik liep nog enkele km te ver en moest terugkeren (le Billon is slecht aangeduid). Zo kwam het dat Dries en ik met nauwelijks een half uurtje verschil aankwamen. In le Billon ontving Collette ons in een bijgebouwtje naast haar hoeve. Knus, gezellig, er was zelfs een TV. Ik had wat ravioli mee, zalmlasagne en kip en rijst (diepvriesmaaltijd). Het pintje erbij smaakte. Nogal vroeg in onze tram (elk een aparte kamer).
Om 5u30 opgestaan, samen met Odette. Odette had ontbijt klaargezet en liep bij het vertrekken mee tot aan de brug over de Garonne. Dries sliep nog.Ook de Duitser Alexander vertrok met zijn fiets. Hij zou vandaag ook tot in Bazas rijden !!!. Moet er ongeveer een uur over doen... Wellicht een rustdag voor hem!
Na een voortreffelijk ontbijt konden we omstreeks 8u00 vertrekken. Mooi wandelweer. We zagen nog steeds vele wijngaarden (Entre Deux Mers). Geen bossen. Dries werd gebeten door een poedeltje waartegen hij zich niet kon verdedigen. Het beest vloog hem direct aan. Bij aankomst in La Reole moest hij nog een uur wachten op mijn komst. Ik arriveerde om 12u30 en ontsmette meteen zijn wonde. We aten samen op een bankje en dronken een frisse pint. In La Réole vonden we onderdak bij mevrouw Odette Moreau (Rue Cousseau 9). In het huis liep ook een brave Pyreneese berghond rond. We kregen elk een aparte kamer, een goed bed in dit oude herenhuis. Odette toonde haar albums met verschillende pelgrims. Haar man was een jaar geleden gestorven maar ze wou zich verder inzetten. Die avond kon ze niet voor ons koken want ze zou met vrienden naar de pizzeria gaan.
We stonden vroeg op want het beloofde heel warm te worden. Dries en ik staken samen de Dordogne over, ik ging eerst nog wat geld afhalen. Dries trok meteen verder.
Gisteravond had ik met Dries afgesproken om een rustdag in te lassen. Allebei waren we heel moe en het is te warm. In eenzelfde kamer slapen is moeilijk. Ik kan geen gesnurk aan. Om 5u30 stond ik op om Wendy onze beslissing mee te delen. José wou eigenlijk ook niet meer met Wendy lopen en zei dit vlakaf... Een beetje spannend moment... Wendy wenste Dries veel beterschap en zei dat hij een schitterende kerel was! Blijkbaar hadden ze ook veel met elkaar gesproken en was ze onder de indruk gekomen. Wendy vertrok. Ook José vertrok na een tijdje.
Om 3u30 was ik opgestaan. Het beloofde heel warm te worden en vandaag moesten we 33 km. Ook Wendy zou meetrekken. We volgden de D20 tot La Cabane en namen de weg naar Monfoucon. Op deze weg is er tijdens de nacht geen verkeer. Lampje aan en vooruit. De sterrenhemel was prachtig.
Om 7 uur ben ik vertrokken met Wendy. Het was warm vandaag. Dries zou later vertrekken. De weg was mooi en volgde de bedding van de l'Isle, dus redelijk vlak. Omstreeks 13u30 kwam ik al aan in Mussidan. Dries had me al overstoken en zat samen met José al eentje te drinken op een terrasje.
We vertrokken bij Sue om 7u30 na een goed ontbijt en een laatste zoen tot afscheid. We kregen een paar stevige klimmen door het bos. Mooi. Ik was alleen en kwam aan bij het klooster van Chancelade. Een broeder gaf me een stempel en vroeg me om voor hem te bidden in Santiago. Ik zal het aan Dries vragen. Ik liep wat verkeerd. De pijlen zijn blijkbaar nu van twee concurrerende organisaties... een beetje verwarrend. De Franse Beatrix hielp me en hield me gezelschap... mooi. We kwamen pompaf in St.-Astier en bestelden meteen een biertje. Ik reserveerde voor Dries en mezelf meteen kamer in een gîte dichtbij de rivier (l'Isle)... prachtig!!! Ook Wendy logeerde er. José was doorgelopen tot een kasteel dat nu vlak langs de weg lag.
Vertrokken kort voor de Nederlandse en de Australische omstreeks 8 uur na een goed ontbijt. Stevige klimmetjes 24 km... mooie weg veelal door bos. Gesprekken met Peggy onderweg (vriendin pas gestorven, had nog niet echt kunnen rouwen). Dries had gereserveerd en wij vonden onderdak bij Mme Palfreman, Rue D'Alma in Périgeux, een Engelse. In Périgeux volgden we in een cafeetje de laatste kilometers van de Tour de France. Bradley Wiggins in het geel, de eerste Brit ind e geschiedenis die de tour won. 's Avonds hadden we een diner met een familie uit Wales (buitenverblijf in de Périgeux). Heerlijke wijnen (o.a. Fronsac uit 2003) - truffel- foie-gras - salade- couscous met lamsbil - groenten - chocolaatjes van "Jef de Bruges" - fruitcake... voor 5 euro... fenomenaal. Leuke gesprekken met de Welsche familie (vader is een Pakistaan, bekleedt een heel hoge functie in het verzekeringswezen) Jamal - Anouschka- Patricia - Hamid. Een heel mooie avond. Voor het slapengaan hielpen we Sue nog met de afwas.
Vandaag bleven we lang slapen.Om 9 uur zette ik thee (er was geen koffie). Het smaakte. Omstreeks 10 uur konden we vertrekken. Een man hield ons tegen en vertelde fier dat hij de weg waarop we liepen zelf had aangelegd en beplant. Eens te meer was de weg mooi. Prachtige landschappen! Spedig kwamen we in het mooie Sorges aan in de gemeentelijke refugio (Square R.François) achter de kerk. We maakten kennis met de Nederlandse José. José is een 53-jarige vrouw die uit Tongeren was vertrokken. De 63-jarige Australische Wendy had een bezoek gebracht aan een vriendin in London en had toen beslist om de camino te doen. Had al een heel leven achter zich vol miserie, vooral met haar kinderen. Zij was vertrokken uit Vezelay. Er was een Duits koppel met nogal wat ervaring op de camino. De hospitalière was een Parisienne , een 4-talige managementsconsulente... rad van tong, heel creatief en geestig maar nogal bazig! Ze kookte voortreffelijk voor ons, de 6 pelgrims.
Om 7 uur begon ik al op te kramen. Wassen en alles inpakken. Bernadette had voor koffie en geroosterd brood gezorgd. Het smaakte... nog een buen camino en we konden vertrekken. Weer langs mooie wegen, weiden, bossen. We kwamen enkele Duitse pelgrims tegen.
Om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk... chocoladebroodjes, croissants, fruitsap, verse koffie. We konden vertrekken.We zagen he al vanuit onze kamer: miezerig weer, fijne regen. De weg was voornamelijk door bossen, langs meertjes, heel mooi. Dries hand een beetje misgelopen. Hij vond de weg terug via de GPS door het bos. Hij had behoorlijk was schrammen op de benen. Dries zat al aan de kerk van Coquille toen ik toekwam. Hij had brood gekocht. Wij aten ons middagmaal aan het kerkportaal. Daarna moesten we wachten tot 16 uur om in de refugio binnen te mogen. We deden boodschappen (gehakt, tomaten voor spaghetti).
Rond 7 uur konden we vertrekken na een nachtje met af en toe gekwaak van een bende brulkikkers. Onze was was helemaal droog. Na 5 km stopten we en liet ik Dries voorgaan. Afspraak aan de kerk van Châlus.
Om 6u30 stonden we op en begonnen we op te kramen. Het was redelijk fris. Onze fleecetrui deed dienst. Een ontbijt van zachte sandwichen met chocolade. Een ice-tea erbij en "en route". De zon brandde al redelijk. De weg naar Flavignac is mooi, een beetje heuvelachtig maar te doen. We stopten om wat boorzuurschilfers in onze kousen te doen. Ik liet Dries voorgaan want hij gaat vlugger dan ik. Geen nood... we spraken af aan de kerk van Flavignac. Toen ik aankwam was ik meer dan een kilometer achterop geraakt. Dries had al een alcoholvrij biertje op. We aten nog de rest van het ontbijt (noten + gedroogd fruit) en trokken naar de camping. Deze is schitterend gelegen aan een meertje. De douches (ook van een plaatselijke voetbalclub) waren proper. Er was warm water.
