Bijlagen:
https://plus.google.com/photos/103515420830936666732/albums/5775894506631328865   

Bijlagen:
1507.JPG (139.2 KB)   
https://plus.google.com/photos/103515420830936666732/albums/5775888723981696657   

Het was een schitterende tocht, jammer van de vele regen maar, dit heb ik nu ook eens meegemaakt… Uiteindelijk kon ik telkens mijn kleren drogen en ben ik nergens in nood geraakt. Alleen ging het niet veel om te kamperen. Ik ben weerom dankbaar dat ik dit heb mogen doen.

Ik had mooie ontmoetingen die ik heel lang zal blijven koesteren:

-Alfonso uit Varzy… hij deed me mijn melkgebruik verminderen op de tocht… ik heb me lichamelijk nog nooit zo goed gevoeld als dit jaar... wellicht toeval maar toch!

-De gepensioneerde postbode op een bankje in Bourges. Klare kijk op het leven!

-De Nederlanders Constance en Peter… allebei onderwijsmensen. Een beetje gekwetst in hun loopbaan… Mooie mensen!

-Georges, de pelgrim uit St.-Etienne. Onder de indruk van de weg naar Santiago! Schitterende kerel!

-Monique uit Neuvy-Pailloux. Haar “joie de vivre”. De ad rem dialogen vol plagerijen. Haar pleidooi voor haar streek, haar gastvrijheid!

-Sandra… de jonge Spaanse vrouw waarmee ik een dag optrok. Een kind van deze tijd. Leuke babbels, snedige discussies… Mooi! Deed me nadenken over ecologie en het pamflet van Stéphane Hessel "Indignez vous".

-Laurence, de kleuterjuf uit Toulouse. Heel principieel. Een doorzettertje!

-Jean-Claude Bénazet: de componist van het aanstekelijke staplied “Ultreia”. Lied dat over de hele wereld bekend is bij pelgrims naar Santiago de Compostela. Voor het samen zingen in het schooltje van Crozant en het mooie gesprek na onze “menu péregrino”.

-De erg-zieke vrouw uit Annécy in Gargilesse. Voor haar moed, haar trots over zichzelf en haar dochter… Ik hoop dat het met haar verder goed gaat.

-Het Collectivum Musonia uit Nederland in Gargillesse voor hun schitterende optreden. Je zit achteraf met een kater om zoveel schoonheid.

Ik vond in een foldertje "Sur le chemin de Compostelle en Limousin" de volgende tekst van de bisschop van Limoges (François Kalist).

"Beste pelgrims,    Wij reizen vaak... voor het werk, voor de studies, voor het plezier. Maar nemen we de tijd om te reizen? In het "alledaagse" leven (deze woorden bevatten reeds een "haast" --> la vie courante --> het "lopende" leven) zijn we altijd gehaast. Eenmaal vertrokken willen we er al zijn. De verplaatsing houdt nauwelijks onze aandacht.

Santiago de Compostela is een bestemming. Maar het is in de eerste plaats een weg. Gedurende maanden, weken... iedere dag is een etappe. De bedevaart laat ons leven op een ander ritme, op maat van ons lichaam en op de grenzen van onze fysische maar ook spirituele krachten.

Krachten die iedere keer opnieuw moeten versterkt. In iedere etappe moeten we voedsel en rust kunnen vinden... moeten we kunnen terugkeren naar de bron van onze motivatie en naar onze absolute zoektocht..."

MOOI HE?

...

Om 5u45 wakker… wassen en alles klaarmaken. Ontbijt: de zustertjes hadden brood, toespijs en oploskoffie klaargezet. Om 6u45 deed ik de kloosterdeur achter me dicht. Op een kwartiertje stond ik aan het station. Ik kocht een krant en kreeg van de verkoopster nog een pakje kauwgom… “Au revoir monsieur!”

Het werd een mooie terugtocht… In de coupé zaten geen 10 mensen. Het stuk tussen Parijs en Lille gaat aan 300 km per uur…

Omstreeks 14u15 was ik in het station van Vichte.  Carine kwam me halen, het was een blij weerzien.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/280711   

Vanmorgen warmde ik mijn rijst met kip op… smullen maar. Nog een perzik en een peer voor de vitamientjes. Om 7u30 schoof ik de sleutel onder de deur van de boekenwinkel volgens afspraak.

Eigenlijk is St.-Leonard de Noblat een heel mooi stadje. Ik zag in de Michelingids (ter beschikking in de refuge) dat het tot de 100 mooiste stadjes van Frankrijk behoort. Het zicht bij het verlaten van de stad is heel mooi. In het begin van de route zaten nog enkele stevige klimmetjes. Ik zal wat aan mijn fysiek moeten doen wil ik volgend jaar de Dordogne doorkruisen… wat meer sporten (joggen???)

Ik at mijn brood en kaas op (+ de slok water voor het drinken) in een kerkportaal. Ik ontmoette alweer het Britse koppel. Zij – een beetje glimlachend - door het raampje van hun auto: “You want a lift?” Omsteeks  14 uur arriveerde ik in Limoges. In de toeristische dienst wist men te vertellen dat de gemeentelijke refugio gesloten was en dat er plaats was bij de nonnetjes, dichtbij de kathedraal. Ik reserveerde mijn trein naar Lille in het station van Limoges. Morgen om 7u38 rijdt de enige rechtstreekse trein: 87 euro.

Limoges is geen mooie stad. Alleen de kathedraal kan bekoren. Bij de zusters van de Heilige Franciscus vond ik een bed en een douche. Voor 17,5 euro in totaal had ik ook nog een ontbijt. Een heel oud nonnetje ontving mij (aanbellen aan het klooster, zeggen dat je “un pélérin” bent en men doet open). Ik deed nog wat inkopen voor morgen op de trein. Die avond zette ik me op een terrasje dichtbij de kathedraal… Ik bestelde een goede aperitief, een schitterende maaltijd met streekprodukten, wat frietjes en een goede karaf rode wijn… Mmm.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/270711   

Ik had de wekker om 4u45 gezet. De rest van mijn maaltijdsoep in de microgolf en smullen maar. Nu ja… smullen?  Het was een beetje met lange tanden. Mijn was was droog. Alles opgekraamd, mooi gepoetst + een gelukwensberichtje in het gastenboek voor  Sarah van de toeristische dienst (die ik dus niet heb gezien maar waarvan de bediende wist dat ze vorige zaterdag was getrouwd en zich normaal over de pelgrims ontfermde). De sleutel dropte ik in de brievenbus van de gîte… zo simpel.

Het was nog donker toen ik vertrok. Het hoofdlampje aan, ik kon goed opschieten.

De weg naar St.-Léonard de Noblat heeft nogal wat hoogteverschillen. Er zitten stevige klimmetjes in. Het landschap doet denken aan onze hoge Ardennen. In Les Billanges kon ik eten aan een picknicktafel dichtbij de kerk. Daarna stapte ik naar le Châtelet-en-Dognon.  Ik kocht er een baguette en met “La Vache qui rit”werd het een heerlijk maaltje… mmm! De laatste 10 km waren hard. Soms heel sterk stijgend (en soms pokdalig – precies een rivierbedding in de bossen… keien, bronnetjes, modder).

Omstreeks 14u30 arriveerde ik in het mooie Saint-Leonard de Noblat na 29,8 km (300 m gemist). Ik bestelde meteen een 50cl pint op een terrasje. Ik ontmoette het Engelse koppel… we hadden weerom een leuke babbel.

In St.-Léonard de Noblat is de gîte voor de pelgrims vlakbij de kapittelkerk. De sleutel moet je vragen in de boekenwinkel vlakbij. Je betaalt maximum 10 euro. Je hebt de beschikking over een keuken, wasmachine, droogkast en een goed uitgeruste keukenkast (met pasta, rijst, siropen…). Echt… de Rolls Royce van de refuges! Ook zijn er verschillende slaapkamertjes zodat je ongestoord (tenminste als je met niet teveel bent) kan slapen. Ik kocht kippenfilet. Het smaakte met wat currysaus, rijst en rozijntjes. Het werd een feestmaaltijd! Om 21 uur lag ik te pitten.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/260711   

Om 6u45 stond ik op. De beide dames lagen nog te ronken. Het beloofde vandaag geen leuke dag te worden. Laurence wist dat het de hele dag zou regenen. Sandra zou op eigen tempo naar het station van Marsac (+- 5 km) stappen. Haar kousen waren nog niet droog, dus stak ze nog even het radiatortje aan. Ik vertrok omstreeks 9u15 na een heel stevige knuffel. De baas ( mr. Godson) wenste ons het allerbeste en wist dat regen goed is voor de huid (“good for the skin”). Van in het begin was het al aan het regenen. Fijne druilregen die alsmaar harder werd. Bovendien was het terrein niet vlak. Dus ook nog een beetje eigen nat onder mijn regenkledij! Van Marsac (369 m boven zeespiegel) naar St.-Goussaud (668 m boven zeespiegel) is het dus wel degelijk klimmen. Bovendien liep het parcours in ondergeregende bossen. Alles was onder de modder en bovendien heel glibberig. In St.-Goussaud vond ik een restaurant open. Een pelgrimsmenu (“zeetaartje met tomaat”, kalkoenragout met champignons en een koffietje) voor 8,50 euro… Daarvoor konden we niet sukkelen. Bovendien was ik nat tot op mijn blote vel. Ik zag nog het Engelse echtpaar dat ik eerder in La Soutteraine had ontmoet. De man (ik ken zijn naam niet) deed eerder de camino en was nu samen met zijn vrouw de hele route aan het overdoen met de auto. We wensten elkaar “au revoir” en weg was ik weer.

Het laatste stuk was dalen… leuk. Ik kwam aan in Châtelus-le-Marcheix en liep meteen naar de toeristische dienst. Daar wist men te vertellen dat ik kon beschikken over de gemeentelijke gîte maar dat er verder geen enkele winkel meer open was.

In de gemeentelijke refuge vond ik een mooie keuken, een slaapzaal met 6 bedden en een propere douche. Het is mooi, netjes… Ik kon mijn was doen want de verwarming zorgde ervoor dat mijn kleren droog zouden zijn. Wat de maaltijd betreft… Het werd improviseren die avond. Ik had nog een blik tonijn in citroensaus, smeerkaas, salami, een pakje Chinese soep en in de kast stond nog een restje pasta. Het werd een maaltijdsoep met pasta en tonijn… niet slecht. Ik plande om morgen ongeveer 30 km te stappen als het weer het toeliet.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/250711   

Vanmorgen was ik, voor het opstaan, nog even aan het babbelen met Sandra. Blijkbaar moet ik nogal enthousiast over het pelgrimeren hebben verteld want ze besliste om mee te stappen. Ze was niet echt voorbereid maar allez. Om 8 uur konden we aanschuiven voor een rijkelijk ontbijt. We vertrokken.

De weg is redelijk vlak. In St-Priest-la-Fueuille dronken we wat en later deelde ik een stuk brood en  kaas met Sandra. Zij is een kind van een Spaanse vader en een Duitse moeder. Ze spreekt vlot Engels, Spaans, Duits en ook Frans. Ze werkt als gidse in Andalousië maar wil “officiële” gids worden en moet daarvoor nog een examen doen. We praatten over van alles en eigenlijk is ze heel leuk gezelschap. Ze was vroeger misdienaar en haar geloof was ze niet helemaal kwijtgeraakt. Ze had net een boek gelezen over moeder Théresa waar ze van onder de indruk was gekomen. Haar vriend is in Spanje achtergebleven. Tien dagen voordien was ze vertrokken op een “toevalsvakantie” met alleen een rugzak, wat geld, een I-phone en wat kleren. Ze is een gebruiker van  couchsurfing, een site waarbij je je eigen huis ter beschikking stelt voor anderen en waarbij je ook bij anderen kan slapen tegen een heel zachte prijs.  Ze had de dag voordien een slechte ervaring opgedaan met een jongeman die haar niet had vertrouwd. Sandra is een verstandig kind met levenservaring. Ze is actieve aanhanger van de beweging "indignez vous" (Stéphane Hessel) in Spanje. Bij het aankomen in de B&B gîte van Bénévent-l’abbaye (ik had gereserveerd bij het echtpaar Godson, Britten) kregen we een koele pint…

Heerlijk… een terrasje in een mooie tuin, er was zon, leuk gezelschap, schoenen af en dat pintje! Zo simpel kan geluk zijn!

Nadien kwam nog een Franse kleuterjuf aan (Laurence). Zij was bezig aan een tocht langs de GR-wegen naar Vézelay… dus in tegengestelde richting. Een taaie tante. Net als ik sleurde ze 15 kg mee. Ook zij was interessant gezelschap… sprak vlot 3 talen (Frans, Spaans en Engels) en bovendien heel erg principieel. Ze vond het bv. een schande dat in sommige refuges alleen pelgrims met een crédencial binnen mochten (eigenlijk heeft ze gelijk!) We aten omstreeks 19 uur: bonen, worstjes, kool, aardappelen en brood/kaas en een flan als dessert. Nadien kletsten we nog wat. Vooral het Spaanse, Franse en Vlaamse onderwijs kwam aan bod… Eens te meer een schitterende avond op mijn camino. Omstreeks  22 uur was het bedtijd. Ik kon redelijk goed slapen. Alleen Laurence snurkte af en toe. De I-phone van Sandra speelde nu en dan een muziekje als er een bericht toekwam. Tja… dit is de camino!

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/240711   

Deze morgen kon ik niet blijven liggen in bed want de matrassen hadden van die plastieken overtrekken… veel te warm. Mijn ontbijt (de overschot van gisteravond) smaakte. Het regende niet toen ik vertrok.

Eerst de vallei van de Sedelle. Watervalletjes, mooie bossen,  waaw. Af en toe hellingen maar voor de rest zeker te doen. Het landschap doet denken aan onze hoge Ardennen.

In La Chapelle Baloue kocht ik brood. Het smaakte met wat smeerkaas. Onderweg kwam ik twee luid blaffende , grommende en loslopende honden tegen. Je hebt geen tijd meer om je stok te nemen. Het enige wat ik kon doen is doorstappen en de honden kalm aanspreken (zonder ze aan te kijken). Het had blijkbaar effect want de honden dropen af zonder me te bijten of aan te vallen.

Via St.-Germain Beaupré en Saint-Agnant de Versillat kwam ik omstreeks 14u30 in la Soutterraine aan. Ik “pinde” wat geld en bezocht de mooie kerk van La Soutteraine. Een medewerker van de parochie was fier om me een stempel te geven en de kerk te “gidsen”. De B&B “Maison numéro neuf” is zeer mooi… schitterende design. Het is een Engelse familie die het uitbaat. Op mijn kamer ontmoette ik ook een jonge Spaanse vrouw Sandra. Ze reist Europa rond met de trein. Na de voortreffelijke maaltijd (aan tafel met een bont gezelschap van Engelse toeristen en een Franse wielerpelgrim) kuierde ik nog wat rond in het stadje. Er is een mooie stadstoren en er zijn knappe huizen in vakwerk. Ik dronk nog wat op een terrasje en had ter afsluiting een leuk gesprek met een jong Italiaans toeristenkoppel.

Om 21u30 lag ik te slapen.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/230711   

Vandaag was het “strontweer”. Fijne regen maar hevig. Omstreeks 8 uur vertrok ik na afscheid te hebben genomen van de Franse mensen. In het begin had ik mijn poncho aan (écht… een betere sauna kan je je niet voorstellen, je vermagert er zo van). Al mijn gerief was goed beschermd.

Na een uurtje kon ik de poncho afdoen want het regende bijna niet meer. Het pad was lastig maar zeer mooi. Ik kwam schitterende bossen tegen. De Creuze-rivier is machtig… er zijn snelstromende gedeelten. Er zijn prachtige weiden met mooie heggetjes. In Eguzon dronk ik een cola en kocht wat koeken voor middagmaal (de noodzakelijke suikers). Ik raakte op een bankje in gesprek met een Canadese wielertoerist die nu in Clermont-Ferrand woont. Hij houdt helemaal alleen zijn “Tour de France”. We praatten wat over de politiek in België. Hij wist heel goed wat we meemaakten… Ook in Canada is er een taalstrijd.

Ik trok verder en algauw kwam ik in Crozant aan. Ik kreeg – helemaal alleen- de beschikking over een gîte met 10 bedden, 2 douches en 2 toiletten en een keuken. Men had er de refter van de plaatselijke school tijdelijk ingericht als refuge. Ik ontmoette een koppel fietsers uit Kuurne die met hun twee kleine kindjes op fietstocht waren. Ze verbleven op een camping in de omgeving. Ook ontmoette ik Jean-Claude Bénazet uit Toulouse die met een tocht bezig was naar de Mont St-Michel in Normandië. Jean-Claude Bénazet is de componist van het lied “Ultreia” dat bekend is bij de meeste Compostelapelgrims. Het lied schreef hij in de jaren ‘80.

Hij is leraar Spaans, spreekt ook voortreffelijk Engels… schitterende kerel! We bereidden samen een pelgrimsmenu (de klassieker: “lardons “– courgettes- tomaat  – pasta – kaas). Hij trakteerde op een biertje op het terras van het hotel waar hij logeerde. We hadden nog een uitgebreid gesprek over pelgrimeren en geloven in deze tijd. Een mooie avond- eens te meer!

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/220711   

Yes… nationale feestdag… Ik wenste mezelf en alle Belgen een regering toe. Wat doet een Belg verder??? Een beetje in zijn nest blijven liggen ! Haha… mijn was was droog. Ik keek nog wat televisie en maakte me klaar voor een korte etappe. De Nederlanders zouden verder gaan. Ik kocht nog wat brood en een koffiekoek met rozijntjes.

Het weer was prima… bijna geen regen, lekker fris. Ik nam nog wat foto’s van het mooie stadje Argenton-sur-Creuse. Het landschap is vanaf hier veel mooier. Er zijn haagjes, bomenrijen, bosjes, wat klimmen en dalen. In de kerk van Le Ménoux zag ik heel mooie fresco’s van de Franse kunstenaar Carasco. De weg liep verder door bosjes, velden en vooral… langs de Creuse. Er volgde aan de barrage een heel lastig klimmetje. Het deed een beetje denken aan de Bierzostreek in Spanje… heel steil. Ik zweette als een das!

Het pad slingerde zich verder tussen enkele wijngaarden. Er volgde een mooie afdaling naar Gargilesse. Op het terras HR Les Artistes bestelde ik een pintje. De eigenaars bleken Vlamingen te zijn. Ik leerde er ook de uitbaters van restaurant Médoc (Kortrijk) kennen die er op vakantie waren. Toffe mensen!

Omstreeks 14u30 was ik aan de duiventoren van Gargilesse waarin de toeristische dienst is gevestigd. Ik kreeg de sleutel van het prachtige pand ernaast. Ik had een magnifiek zicht vanuit de gîte op de romaanse kerk en de vallei. Ik at een maaltje couscous dat ik al had meegezeuld.

Die avond was er in de Romaanse kerk een voorstelling (Femmes fatales van het Collectivum Musonia uit Nederland). Ze brachten schitterende stukken uit opera’s van Mozart, Mendelssohn en Bizet. Jammer van de lage opkomst maar deze voorstelling gaf me weer 200 km moed. Wat een geluk dat ik dit op mijn weg mocht meemaken! In de refuge waren Franse mensen toegekomen. .. een vrouw, haar dochter en haar broer (geen pelgrims…  de vrouw zag er erg ziek en mager uit. Ze was volgens zeggen  op vakantie (hopelijk niet haar laatste)). We babbelden wat. Ze was bijzonder fier op haar veertienjarige dochter “ze studeert goed en ze speelt voortreffelijk dwarsfluit”. Ook zij hadden van het concert genoten. Hopelijk biedt deze schitterende muziek hen ook wat troost.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/210711   

Om 7u30 was er ontbijt. Geroosterd brood, confituur, yoghurt, koffie. Nog een foto van ons en ik vertrok omstreeks 8u10. Na 6 km kon ik op een pak stenen aan een huis zitten. Daar kwam ook Peter aan. Van Constance geen spoor. We wachtten nog even en ik vertrok weer. Het was prachtig wandelweer. Niet echt regen, fris, wat wind…  heerlijk! Er zijn meer kleine hellingen. Na een tijdje zagen we Constance terug. Haar scheenbeen bleek OK. Allez vooruit.

Ik kwam aan in St.-Marcel (mooie kerk) na een paar klimmetjes (genre Tiegemberg). Ik zette me aan een terrasje en samen met Constance dronk ik een pintje. Aan de afslag van de camping was het juist aan het regenen. Ik besliste om door te gaan en een hotelletje op te zoeken. In hotel “Beauséjour” betaal je voor een kamer 35 euro. Dit valt mee. Ook Peter was al aangekomen.

We aten samen in Argenton-sur-Creuse  in een restaurantje en namen afscheid. Leuke mensen die Nederlanders. Hij is 61 en zeer sportief. Zij is 59, ook een sportieve tante en al een tijdje weduwe. Ze zijn beiden van onder de Moerdijk… dat scheelt altijd een beetje om elkaar te begrijpen. Mooie herinnering die ik zal blijven koesteren.

Ik deed vooraf nog boodschappen (beetje wijn, een maaltje voor in de microgolf en pakjessoep )voor in Gargilesse want daar was er niets te verkrijgen.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/200711   

De rest van het avondmaal stond vanmorgen bij mij op het menu. Lekker en voedzaam. Het zou me goed van pas komen , zou later blijken.

Ik vertrok rond 8 uur, richting Velles. Ik moest eerst door de stad Châteauroux. Rond 8u30 begon het heel hard te regenen. Ik schuilde in een bushokje in de hoop dat het zou overgaan. Niets van dit alles. Het begon alleen nog harder te regenen. Dan maar mijn poncho aangetrokken boven mijn regenvestje. Na 5 km sopten mijn kousen in mijn schoenen … verschrikkelijk. Ik nam de kortste weg (langs de D40). De weg verliep bijna volledig door bossen. Wat een rotweer. Ik liep aan één stuk door, geen eten en bijna geen drinken. Tja dat kan ik dus ook… 20 km stappen met een rugzak van 15 kg…zonder zitten. In Velles was het bijna gedaan met regenen. Een oudere heer (B&B bij Jean-Claude en Arlette Aucante-hij is een look-a-like van monsieur Alphonse uit “Allo Allo” en heeft bijna hetzelfde stemtimbre) deed open en wees me de kamer… 24 euro voor half pension, dat valt mee. Ik nam een douche en legde me te slapen.  Later kwamen de Nederlanders aan. Vooral Peter had uren zitten wachten in een cafeetje + het station van Châteauroux om de regen te laten voorbijgaan. Constances  spullen waren nat geworden. Blijkbaar  laat haar rugzakbeschermer nogal wat water door. Ook had ze pijn in haar scheenbeen. Achteraf bleek dat de pijn te wijten was aan een of andere insectenbeet. Peter en ik namen nog een kijkje in de plaatselijke kerk waarvan we de sleutel  hadden meegekregen. Het eten ’s avonds bij de Aucantes (courgettesoep/ gegrillde hesp met courgettes en kaas)smaakte. Mr. Alphonse : « Quand il pleut trop en France… if faut le dire à Sarkosy… C’est sa  faute !” Mét ironie uiteraard! Schitterend !

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/190711   

Omstreeks 6u45 stond ik op. Monique was al bezig in de keuken. Mijn was had ze netjes gedroogd en om 7u15 kon ik aan tafel. Geroosterd brood, kaas, confituur, honing en koffie… lekker.

Het was hard aan het regenen toen ik wou vertrekken. Ik wachtte tot het over was, nam afscheid van Monique (een dikke knuffel) en vertrok. De weg is vlak en een beetje saai. Stoppelvelden met reeds afgemaaide tarwe.

In de gemeentelijke refuge in Déols was alles in orde. Mooie douche, goede keuken. In Déols hebben ze vriendelijk personeel in de toeristische dienst. Ik haalde wat benodigdheden voor een avondmaal (pasta, kikkererwten, een grote ui, spek en kaas). De Nederlanders Peter en Contance kwamen rond 17u30 aan. Ik haalde nog wat ingrediënten bij en kookte voor ons allemaal (even stroomonderbreking). Het eten smaakte! Omstreeks 21 uur lagen we allemaal te slapen.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/180711   

Vanmorgen werd ik wakker om 6u30. Een appel, een perzik en wat happen uit mijn biobrood… samen met een slok water. Ik nam vanaf Charost de N151. Het is zondagmorgen en ook dan liggen de Fransen massaal in hun nest. Op het einde voor Issoudun nam ik terug de pelgrimsweg door de velden. Ik kocht in Issoudun een croissant, een chocoladebroodje en een “piro”. In een plaatselijk cafeetje kon ik alles opeten onder het genot van een koffie. Nadien trok ik nog even naar de plaatselijke kerk waar juist een zondagsdienst begon. Ik vervolgde mijn weg naar Neuvy-Pailloux. De weg was vlak, er stond veel wind. In Tizay had ik een gesprekje met twee petanque-spelende Fransen. Na een uurtje (en een  omweg) bereikte ik de B&B van Monique. Ik werd er hartelijk ontvangen. Een pintje, een mooie kamer, een nette douche. Het was leuk. ’s Avonds brandnetelsoep, aardappelen met spekjes in een taartje, een dessertgebak (met courgettes in) en kaas + enkele glazen wijn. Om af te sluiten nog een kopje thee…

Monique is een vrouw van 62 jaar. Ze is nog garde-champètre en weet haar gasten goed te ontvangen. Ik had een heel leuke babbel met haar… over van alles maar vooral over “la vie”! Een optimistische vrouw. Ze toonde nog de plaatselijke kerk waar ze ongelooflijk veel over wist. Om 21 uur was ik al boven.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/170711   

Vanmorgen was ik vroeg op. Omstreeks 7u00 was ik al weg van de camping. Eentonige weg… vlak … geen warm weer. Op het laatste begon het wat te regenen. Ik kwam in Charost aan omstreeks 13u30. Eerst probeerde ik om in de plaatselijke school (ingericht als refuge des pélerins) een bed te bemachtigen. Er hingen twee nummers om te bellen. Ik had in Charost (zowat alles geprobeerd... inclusief als een onnozelaar op een bankje op het dorpsplein gaan staan met mijn GSM in de lucht) echter geen ontvangst op de GSM en moest van armoede naar een plaatselijk hotel. Veertig euro voor een ouderwetse kamer met bad en WC… Allez vooruit. Ik nam een douche en deed de klerenwas. Ik kon alles  goed drogen. In de Ronde van Frankrijk won een Belg. Philippe Gilbert had het moeilijk. ’s Avonds maakte ik bij het eten nog kennis met Peter en Constance, twee Nederlandse pelgrims. Allebei mensen uit het onderwijs. Zij… een psychologe uit Maastricht en hij een leerkracht “inburgering”. We hadden nog een gezellige babbel op het terras, genietend van een tasje koffie. Ze gaan morgen naar Issodun. Ik ga verder.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/160711   

Vandaag wou ik niet stappen… te moe en eigenlijk wou ik niet meer samen zijn met Georges.

Bericht aan Georges, pélerin de St.-Etienne (France)

Beste Georges… Het is al een tijdje dat onze wegen elkaar kruisen. Je bent een heel toffe kerel maar het is me een beetje teveel geworden. Toen we samen in de gemeentelijke refuges waren, hield je me ongewild telkens uit mijn slaap. Je snurkt nogal luid en bovendien  heb je veel last van je keel en longen. Je keelschrapen klinkt heel luid en bovendien fluim je, als je buiten bent, de hele omgeving onder… Ik weet het … je kan er niets aan doen maar ik heb besloten om  hier te blijven. Ik doe wat inkopen en ga nog eens op mijn gemak naar het stadscentrum. Vergeef me Georges dat ik je bij het afscheid gisteren niet alles zei. We hadden het nog over het verschil tussen religieus en gelovig zijn. Een fijn gesprek waar we elkaars mening goed aanvoelden en respect voor elkaar toonden.

Het is beter voor ons beiden dat onze wegen scheiden. Nu kan je zonder gène je longen uit je lijf hoesten, je flesje wijn alleen opdrinken  en snurken dat het een lieve lust is. Ik heb vooral slaap nodig!!!

Je medepelgrim Karel (de la Belgique)

Ik trok vandaag eerst naar een plaatselijke supermarkt voor wat proviand. Terug op de camping hield ik een brunch met vers brood (al dagen niet meer gegeten), tomaten en hesp… Mmm.

Ik bezocht nog eens de kathedraal. Ook enkele musea (Musée du Berry – Musée des Meilleurs Ouvriers de France) stonden op mijn programma. In “Le Jardin de l’Archevêché” zette ik me op een bankje. Ik had een heel goed en lang  gesprek met een gepensioneerde postbode… Het gesprek zou zo zijn kunnen uitgezonden worden in “Man bijt hond”. De man kende nog de tijd dat een postbode een beetje de psycholoog was om hulpbehoeftige mensen wat door het leven te helpen… “C’est pass酔 Hij was boos over zijn karig pensioentje en maakte zich druk dat men blijkbaar meer geeft aan jongeren die niet willen werken dan aan iemand die een hele leven lang heeft gewerkt. Lap…nog één die niet voor Sarkozy zal stemmen!

Bij het terugkeren pikte ik nog een tentoonstelling mee in een gebouwtje dat gevestigd was in een overblijfsel van een Gallo -Romeins gebouw. Op de camping kon ik mijn avondmaal nuttigen op een bankje. Tonijn Catalane uit een hermetisch gesloten schoteltje met wat brood en een flesje wijn. Het smaakte!

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/150711   

Nationale feestdag in Frankrijk. Vorig jaar maakte ik het mee in Brienne-le-Château. Lawaai, voetzoekers, mensen op de straat, fanfares… In Baugy …niets van dit alles! Doodse stilte. De avond ervoor geen “bal des pompiers”… niets… alleen het slaan van de kerkklok… elk kwartier!

Ik had mijn GSM-wekker gezet om 5u30. Ik werd een uurtje later wakker. Georges vertrok. Ik maakte me klaar maar had weinig moed.  Het zag er buiten zeer zonnig uit. Ik was moe want ik had bijna de hele nacht wakker gelegen. Georges had tijdens de nacht een heel oerwoud omgezaagd.

Ik at de rest van mijn pelgrimsmenu… en of het smaakte. Met een koffietje… waarom niet? Om 7u40 liet ik de sleutel vallen in de bus van het gemeentehuis. Alles was proper achtergelaten. Ik vertrok met een beetje een angstig gevoel… in dergelijke omstandigheden ben ik al uren op stap. Mijn vrees bleek ongegrond. Het was zonnig maar ook dikwijls bewolkt en bovendien stak een fris windje op. Mooi. De weg liep voornamelijk langs D-wegen maar op 14 juli ligt iedere Fransman lang in zijn bed. Er was bijna geen verkeer. Ik miste in de namiddag één pijltje en kwam verkeerd uit. De GPS berekende een alternatief. Tja ik moet wat gemist hebben. In de documentatie van de “Voie de Vézelay” spreekt men dat men op een bepaald moment een prachtig zicht tussen de velden over de stad Bourges heeft. Niets van dit alles… alleen een lelijke stoffige weg met voortdurend auto’s voor en achter je. Tja… volgende keer beter opletten. Ik kwam in Bourges aan en zocht eerst de camping op. Een mooie en gezellige camping. Een onvermijdelijke schare Nederlanders was er weer present. Na een douche en een klerenwas trok ik om 18u30 de stad in. De kathedraal van Bourges is één van de mooiste gotische gebouwen die ik ooit zag. Wat ben ik blij dat ik deze weg heb gekozen. Alleen al de aanblik van dit gebouw is het waard. De brandglazen, de architectuur, gratievol… Waaw.

Ik ontmoette Georges in de kathedraal en dronk samen met hem nadien een glaasje wijn (Menetou Salon) als aperitief. Georges logeerde in een hotel en moest weg. Ik at op een terrasje dichtbij de kathedraal. Het smaakte! Ik had nog een leuk gesprek (over de politiek)met Deense mensen. Een dame van lichte zeden maakte avances maar ving bot.

Ik zal vanavond niet te lang opblijven. Ik ben moe. Het vuurwerk ter gelegenheid van de nationale feestdag (op 800 m van de camping… ik zal het wel niet zien.) ’s Avonds kwam ik wakker. Heel luide muziek en harde knallen… Tja!

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/140711   

De regen viel vannacht met bakken uit de hemel. De tent was helemaal nat. Ik stond op omstreeks 7 uur en trok eerst naar het stadje om nog een grote koffiekoek (ik deelde hem met een bedelaar) te kopen en een kaart van de streek. Ik zal vandaag niet de chemin lopen maar een kortere weg via D-wegen. Niet zo mooi maar ja… wat doe je? Spullen nat, niets kunnen wassen. Ik moet zo snel mogelijk naar Baugy. In de morgen had ik al gereserveerd in de gemeentelijke refugio. Het was een lastige en niet zo’n mooie weg. De D-wegen hebben meestal verhoogde en gemaaide bermen (niet zoals in België waar men langs de bermen alles nauwelijks nog maait – brandnetels en hoog onkruid alom). Je kan er ten allen tijde opwippen als er een auto afkomt. Omstreeks 15u30 arriveerde ik. In het gemeentehuis wist men al van mijn komst. Ook Georges was er – de pelgrim uit St.-Etienne. Toen ik toekwam had hij al een fles rode wijn binnen en wou gaan slapen (ook de dagen ervoor merkte ik dat Georges nogal wat alcohol kon verzetten). Ik deed boodschappen in de plaatselijke ATAC om een heerlijk maaltje te bereiden (menu peregrino). Ook kocht ik wat snellijm, mijn rechterschoen was opengegaan bovenaan door het vochtige weer. We praatten nog wat en deden onze was. Op het binnenpleintje van de refugio kon alles min of meer drogen… ook mijn tent. Morgen is een zware verplaatsing op komst. Een dame gaf nog de sleutel van de kerk om die te gaan bezichtigen… wat we ook deden. Mooi… Om 21 uur lagen we beiden te ronken.

Bijlagen:
https://picasaweb.google.com/106266243437519290715/130711