|
Het is een snoer van
momentopnames dat ik achterlaat. Voetstappen gezet in verse sneeuw, uitlopend
in de toendra van het leven. En, het is een lange tocht geworden die gelukkig
verder loopt, zelfs nadat de sneeuw gesmolten is, loopt het spoor door. Ik
retraceer het soms. Ik herneem een stuk weg ervan, niet omdat het een verkeerd
stuk was, maar omdat ik het met meer inzicht bewandelen wil. Zo is er niets
definitiefs van wat er is. Kan alles herbekeken worden, zelfs herontdekt, zoals
een violoniste die Sibelius speelt, die telkens en telkens een andere Sibelius
is. Hoe rijk we zijn, elke morgen op te staan in een andere gedachtewereld die
dezelfde is als de vorige maar toch verschillend wat de lichtinval betreft die
het vertrekpunt is en de richting aangeeft.
We merken het pas als
we onderweg zijn, als we, komende uit de holte van de slaap, uit de vervoering
van een droom die we vergeten zijn, de draad van het leven weer opnemen, zijnde
dans lattente de Godot, het
meditatiemoment, staande op de heuvel van de dag, wachtend op het onverwachte.
Ons leven is een lang
wachten op wat komt of op wat niet komt, het wachten is ons in elk geval
gegeven, we worden het niet moe, het is ons toegestaan te verwachten wat
misschien nimmer komen zal, en als het komt, het ofwel te laat zal zijn of te
vroeg, want het zijn niet wij die er over beschikken. We weten het en schikken
ons ernaar opdat we niet verschrikken zouden als het onverwachte komt.
Elke dag, elk uur van
de dag is dit zo. Een gedachte die je overvalt, een boek dat je in de hand
neemt, dat daar ergens lag tussen andere boeken, maar van het ogenblik dat je
het in je handen voelt, leven gaat, trillen gaat en je het meeneemt zoals het
tere van een kinderhand dat je hand omknelt alsof het een bloem was.
Een boek dat je
opneemt is zoals een bloem, is zoals een kinderhand, is zoals je verwacht dat
het is zoals je weet dat het is. Zoals je ook weet dat er binnenin nog altijd
iets in meer is. Of het oneindige van een waardevol boek, dat je, eens je het
in de handen houdt, je eens te meer koesteren gaat. Het is wel niet aan
iedereen gegeven een boek te koesteren, maar als het zo is, is het een geluk,
is het iets dat lijkt op het begin van het onverwachte dat zich toont, een deeltje
van de sluier erover opgelicht.
Het is een momentum
dat je vastlegt voor latere dagen, als je de tekst terug zult vinden - if ever - en je je afvragen zult wat je
die ogenblikken wel bezielde om te schrijven wat er staat. Wie je waart op dat
ogenblik eenvoudigweg bezield door een boek in de hand?
We kennen ons nimmer
volledig. Achter elke hoek gaat er een ander aspect schuil van je
persoonlijkheid, als je er een hebt. Je gaat zelfs schuil achter de totaliteit
van wie je bent. Het ken je zelf heb je nooit bereikt, het blijft een zoeken,
vooral tot in het kleine, les petites
choses qui donnent la paix wist Bernanos. Je weet het als je, zoals ook
deze morgen nog, in de ban bent van Sibelius, van het begin van zijn
vioolconcerto, de prachtige aanhef, zoals iemand in een breed gewaad gewikkeld,
die uit het geritsel van bladeren uit het donkere woud op jou afkomt die je
omhelzen wil. Hier is het de violoniste, de Koreaanse Ji Won Song die je
omhelzen wil, omdat haar bede haar te aanhoren zo subtiel teer, zo innig
verwachtend, ogenblikken lang zich herhalend, aangehouden wordt alvorens het
volledig orkest invalt.
Het boek in de hand ,
naast jou neergelegd - misschien ga je het kezen, misschien niet - en Sibelius
komende uit het woud van je dagen, twee momenten.
Twee momenten die je bewaren wil, houden wil, beleven wil een lange tijd nog, tot het moment van het
tijdloze.
PS. De tijd van het schrijven was de morgen van 22 mei. Een tekst die ik deze morgen herlezen heb en verbeterd. In feite is het, het vioolconcerto van Shostakovich die ik in mijn hoofd heb deze morgen van 23 mei. En dit is een ander verhaal, of ik het uitschrijven zal weet ik nog niet. Beide concerti zijn niet te vergelijken, Shostakovich overstijgt me, ontroert me omdat ik weet in welke omstandigheden het geschreven werd. Dit wou ik er nog deze morgen aan toevoegen.
|
