|
|
|
|
|
|
09-03-2019 |
Freeman Dyson |
De
morgen die middag wordt, die avond wordt, tot je de nacht in duikt: het
verloop van een stukje eeuwigheid waar je niet aan tornen kunt; je bent er
trouwens op ingesteld; je leeft er naar toe, immer de blik gericht op het
komende terwijl het nu aan jou voorbijgaat, of hoe moeilijk het wel is te
zijn van het ogenblik zelf.
Het
ogenblik zelf dat is van het zijn, van het
Dasein zou mijn vriend van gisteren zeggen. Zoals ik soms in het Frans denk
zo denkt hij in het Duits, hij verrast me telkens met zijn kennis ervan. Hij
kent er, als niet een, de strakheid van die uitmondt in een sluitende gladheid.
Een perfect schilderij waar elk woord is ingesteld op het andere en, in zijn
wezenheid, ook het andere woord ondergaat. Ik kan erin komen dat iemand van de
structuur en het bijna mathematische ervan, ondergaat als een speelsheid en
ervan gaat houden en daarenboven het is de taal waar we het dichts bij
aanleunen, een soort moeder- of zustertaal.
We
zijn opgegroeid met die taal in onze broekzak, ook met het Engels en het Frans,
we zijn er van in de aanvang mee vertrouwd geweest, zo vertrouwd dat je
ontsteld bent als iemand, een jonge man van twintig en wat meer, niet weet wat
une abeille is. Wat heeft die wel
geleerd in de klas, hoe weigerig heeft hij niet gestaan tegenover het Franse
eerste woord dat hem wellicht toch onderwezen werd? Hij dacht dat het een
libelle was, hij was er dus dichtbij, maar dichtbij was niet wat we horen
wilden. Daar tegenover stel ik, de vraag van mijn achterkleinzoon van vijf die
aan zijn vader vraagt of hij weet wat de zwaartekracht is. Hij kan zelfs de
vraag in het Frans stellen.
Ik
ben afgedwaald al schrijvend; ik heb mijn gedachten gevolgd, en ik kom nu terug
op wat ik zeggen wou over het leven in het nu. Hoe moeilijk het is
geconcentreerd te blijven op je omgeving, op wat je doet of zegt en, bewust
ervan te zijn dat jij het bent en niet de machine die je bent, een groot deel
van de dag. Het is de raad die P.D. Ouspensky - die het leerde van Gurdiëff -
ons voorhoudt in zijn In search of the miraculous. Hij leerde me dat ik het
ben die daar zit en schrijf, natuurlijk ben ik het, maar ik besef het niet
grondig, niet tot op het been van het zijn, niet tot in het merg ervan.
Als
ik het naga achteraf is het mijn ik die hier vanmorgen een persoon heeft
neergezet die luistert naar wat hem wordt ingefluisterd, die de woorden heeft
weergegeven die hem overvielen. Hij heeft die geschikt en op elkaar laten
inwerken om uit te komen op een zin die een betekenis droeg, die iets vertelde.
Maar ik, ik heb me zelf niet bezig gezien, ik heb niemand bezig gezien, ik wist
zelfs niet meer dat ik er was, het waren mijn handen die bewogen die naar de
letters werden toegezogen: een snoer van woorden waarbij het ene voortvloeide
uit het vorige en reeds het volgende klaar hield, en het schrijven een gebeuren
is dat van buiten ons komt.
Alsof
ik er naar toe verwezen werd door het onbekende, haal ik Freeman Dysons Infinite in all Directions[1]
uit zijn rek om de passage te vinden waarin hij het wonder dat het schrijven
is, vergelijkt met het wonder van de vlucht van de monarch butterfly, en ik val op de volgende onderlijnde zin:
If this assumption is true, that life is
organization rather than substance, then it makes sense to imagine life
detached from flesh and blood and embodied in networks of superconducting
circuitry or in interstellar dust clouds.
Komt
dan, wat ik ingegeven krijg, zoals Dyson het mogelijk acht, uit 'interstellar
dust clouds', uit de magische golven die me omhullen?
[1] Penguin Books 1988, pag 107
09-03-2019, 05:43 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
08-03-2019 |
Aan de vriend die denkt 'afvallig' te zijn. |
Is
er ook bij mij die panische schrik waar de moslim, Khalid El Jafoufi het
gisteren over had? Ik begin het te geloven, die gevoelens duiken regelmatig op,
ik neem ze ernstig, ook omdat ze wijzen in de richting van heel ernstig. Erger
nog, als ik er mijn dag mee begin, kom ik er niet meer van los, blijf ik er in
gedachten over schrijven. Ken je dit gevoel?
Gisteren
was er nochtans ook een andere kreet, een alarmkreet van een vriend die vreesde
dat we hem zagen als een afvallige, omdat hij, op sukkel zijnde na een
armbreuk, die een (te) lang herstel vergde en blijft vergen, zich niet meer
vertonen kan zoals hij het wenst, in de groep vrienden die wel nog regelmatig samen
komen, nu telkens zonder hem.
Ik
wou hem zeggen, dat we zijn toestand kennen, dat we hem dus zeker niet zien als
een afvallige, integendeel we denken aan hem als we onder elkaar zijn, zijn
naam ligt op onze lippen omdat hij blijvend aanwezig is in ons herinneren en
hij altijd een van de figuren is geweest die een centrale plaats bekleedde
onder ons.
En,
mijn vriend, ik zeker niet , ik zou er nooit aan denken je te zien zoals je vreest
dat we je zien. Herinner je de momenten dat we samen waren om je Sauternes -
was het er niet een van 1966? - te drinken, in je appartement met zicht op het
hart van de stad waarmede je zo vertrouwd bent; herinner je de cluster we toen
vormden, samen met Jan. Wel, mijn vriend, die gevoelens zijn gebleven,
onveranderd. Ik ken je voldoende; ik kan me voorstellen, welke de impact is van
de toestand waarin je lichaam verkeert, op je gemoed; hoe je geteisterd wordt
door de beperktheid, die er het gevolg van is, om je te verplaatsen. Ik weet wat
het betekent omdat ik ook op het punt sta terecht te komen in een bijna
identieke toestand: de mogelijkheid me te verplaatsen onder de mensen, onder de
vrienden is aan het tanen. Ik loop er nu op vooruit, maar ik voel het aankomen.
Trouwens
het feit dat je me erover schrijft is het bewijs dat je geen afvallige bent. Een
afvallige vergeet, jij vergeet niet, jij denkt aan ons, je vrienden, maar je
kunt je gevoelens niet meer veruiterlijken met je te verplaatsen. We kunnen,
jij noch ik, we kunnen niet meer terug naar de dag dat we met Jan, naar het kasteel
van Beauvoorde reisden om er deel uit te maken van een groep mensen - Tom
Lanoye incluis, in korte broek die er het woord voerde - waar we de hoogdag van
de Nederlandse taal beleefden.
Dergelijke
hoogdagen zijn er nog, maar niet meer voor ons. Jammer, meer dan jammer, maar
er rest ons, gelukkig nog de herinnering, de foto die toen genomen werd op de
terugweg, op het terras van een café ergens op de markt in Oudenaarde is er het
sprekend bewijs van.
Ik
moet je meer betrekken in wat ik doe, en je erover vertellen opdat jij me zou
kunnen spreken over wat je bezielt in de ruimte van de dagen over jou. Ik had
je nu kunnen bellen, of je een mail terug kunnen sturen, maar ik verkies het te
vermelden in het soort dagboek dat ik bij houd, opdat het geweten zou zijn,
niet alleen vandaag en tussen ons, maar opdat het geacteerd zou staan voor wat van
de toekomst is. Het krijgt aldus een grotere waarde, het wordt een literaire
akte onder vrienden, een akte waar iedereen kennis van kan krijgen. Ik grijp
aldus heel graag de mogelijkheid die me gegeven is te vereeuwigen wat ik jou
te zeggen had. Ik maak het bekend aan de wereld van vandaag en aan deze van
morgen. Dus ik maak het wereldkondig als je dit woord aanvaarden kunt van mij.
08-03-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
07-03-2019 |
Sourate 10 |
Ik
volg de morgenzon, de schittering ervan. Ik zie hoe ze, dag aan dag, dichter en
dichter naar het punt van het precieze oosten
schuift, naar het punt van de lente-equinox. Ik zie hoe het licht het
haalt op de duisternis. Ik zie heel wat als ik rondloop met de ogen open,
vooral dan deze van de geest. En ik weet hoe ik me inspannen moet om bij te
houden en weer te geven al wat er gebeurt in en rondom mij, om naar niet te
spreken wat van de wereld is. En dan denk ik bij momenten, en de media helpt me
daarbij aan wat is van de Islam die ons belaagt, die ons inlijven wilt.
Zo
las ik in de Standaard van 5 maart, de ingekorte versie van het hoofdstuk, De islam als rechtsbron, uit het boek,
Het vervallen huis van de islam,
van Ruud Koopmans, hoogleraar, sociologie en migratie aan de Humboldt
Universiteit in Berlijn.
Koopmans
stelt dat het islamitische
fundamentalisme en de daarmee gepaard gaande afwijzing van een scheiding van
staat en religie een marginale stroming is waar de overgrote meerderheid van
de gematigde moslims niets van zou willen weten, helaas, niet strookt met de feiten binnen de islam
van vandaag.
De
sharia maakt het rechtsstelsel uit in 29 van de 47 landen met een islamitische
bevolkingsmeerderheid. In veel van die islamitische landen zijn grote meerderheden
van de bevolking zélf van mening dat de sharia de wet van het land moet zijn,
en in 13 ervan is het strafrecht, geheel of grotendeels inbegrepen
Zelfde
Standaard brengt ook een wederwoord van Khalid El Jafoufi, Voorzitter van de
politieke partij Democratisch-Solidair Appél. Hij vindt dat de historische compromissen tussen liberalen en katholieken door de
panische angst voor de islam en de
bijhorende religieuze praxis van de moslims, steeds meer onder druk wordt gezet.
Hij vraagt
zich niet af, hoe het komt dat onze panische angst voor de islam/de sharia,
zo algemeen verspreid is in het westen, schijnbaar is er voor hem geen enkele aanleiding
toe, wel, of, de scheiding tussen religie
en staat in het gedrang komt nu de islamitische eredienst zijn rechtmatig deel
van de koek opeist. Ik begrijp dit als een vrees van hem dat het westen de
scheiding religie-staat gaat inroepen om hun recht op de koek subsidies te
weigeren of uit te stellen.
Is
het geraadzaam, de ogen te sluiten en steun te verlenen aan een Religie die zich, in wezen, opstelt met de sharia in
het achterhoofd. Hij droomt die man, hoop ik toch. Hoop ik dat zijn droom geen
realiteit wordt.
Hij
verwijst ook naar het islamitisch cultureel erfgoed van 1.400 jaar oud. Het
overbrengen, zegt hij: van de
islamitische kennis - welke kennis? -
is misschien de grootste uitdaging voor de moslimgemeenschappen in het westen.
En
nog iets en dit in verband met die panische schrik die ons overheerst. We
consulteren volgens hem onvoldoende de stem van de islamitische deskundigen ter
zake. En hij verwijst naar hoofdstuk 10 van de Koran:
En als jouw Heer het had gewild, dan zouden
degenen die op aarde zijn , zeker allemaal geloven. Ben jij dan in staat om de
mensen te dwingen om gelovig te worden?[1].
Twee
paragrafen van de 109 van hoofdstuk 10, een van de 114 hoofdstukken. Heel
gemakkelijk over te slaan, zelfs voor zij die gaan slapen met de Koran onder
hun hoofdkussen, maar als te volgen regel is het heel mager en zeker
verwaarloosbaar als we horen en zien, en niet alleen van de fundamentalisten,
hoe het met hen is gesteld en hoe ze ons waarmerken.
Van
de sharia, spaar ons Heer, met alle middelen ter uwer en onzer beschikking.
[1] Le
Coran, traduction et notes par D. Masson, Bibliothèque de la Pléiade,
Gallimard, 1967:
'Si ton
Seigneur lavait voulu /tous les habitants de la terre auraient cru / Est-ce à
toi de contraindre les hommes à être croyants, alors quil nappartient à
personne de croire sans la permission de Dieu? (Sourate X, 99-100.)
07-03-2019, 05:29 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
06-03-2019 |
In afwachting. |
Ik
denk vanmorgen in het bijzonder - niet dat ik er niet altijd aan denk - aan de twee
vrienden van het allereerste uur, aan hen die me van mijn eerste verschijnen af
hebben aangemoedigd en gesteund om vol te houden. We zijn nu jaren verder en ik
weet dat ze me trouw gebleven zijn, dat ze me zijn blijven lezen en blijven aanmoedigen.
In de loop der jaren zijn er andere lezers opgedoken die me even trouw gebleven
zijn. Ik vermoed hun namen maar zekerheid hierover heb ik niet. Het gebeurt dat
ze me iets laten weten en als ik het
aantal lezers zie die me dagelijks hebben opgezocht, dan weet ik dat ze er nog
steeds moeten zijn en met een grote regelmaat me bezoeken. Ook hen bedank ik
voor hun trouw, ook zij leven in mijn gedachten als ik schrijf, als ik zoek
naar de woorden die tegemoetkomen aan wat ze wensen te lezen van mij.
Maar
vandaag denk ik vooral aan de steunpilaren van het eerste, het allereerste uur,
ze zijn me duurbaar, zonder hen stond ik nergens, wat niet wegneemt dat deze
van het tweede en derde uur, de getrouwen, me even duurbaar zijn.
Waarom
zeg ik dit nu, waarom het niet vroeger laten blijken dat ik allen dankbaar ben?
Wel ik denk dat ik de laatste dagen een soort spasme heb gekend; minder
duidelijk ben geweest. Dat er een grote aarzeling in mijn teksten is geslopen
die wijst in de richting van een vermoeidheid die is opgetreden, een duidelijk
tekort aan inspiratie, met het gevolg een gemis aan spontaneïteit, een teveel
moeten-zoeken, wat neer komt op het uitwringen van de citroen.
Ik
ben gisteren op wandel geweest op mijn harde schijf en ben geconfronteerd
geweest met het vele dat zich daar heeft opgestapeld. Het is een grote warboel
die zich gevormd heeft, teksten van ver voor mijn eerste blog, teksten van de
vorige eeuw, nog in het spoor van Willem Kloos, van Marnix Gijsen. Als ik deze
niet herneem dan zijn ze verloren voor altijd, want niemand, ik ook niet kan er
klaar in zien er is een te grote massa van oude teksten die gebleven zijn en in
de loop der jaren hernomen, niet eenmaal maar meerdere malen.
Ik
heb ooit eens kuis gehouden in de teksten op papier, maar dit nooit meer, zo
ook heb ik moeite iets van wat er staat, definitief te deleten. En toch zal
het moeten, toch kan ik het zo niet overlaten want dan is het reddeloos
verloren, wat ik niet wil.
Ik
geraak niet meer los van mijn 'werken' en Ik zit er altijd verloren in, omdat
de goede oplossing niet gevonden wordt. Verwacht je dus aan zaken die ik ooit
schreef, maar die, tot mijn verwondering nog altijd stand houden, het zijn er
die met de jaren zijn gerijpt echter voldoende aantonen van waar ik kom. En dit
is van heel ver.
Of
er iets van uit de verte in mijn blogs gaat terecht komen weet ik vandaag nog
niet, het zijn de omstandigheden die dit bepalen zullen. Afwachten is de
boodschap en dit geldt zowel voor mij als voor jullie.
06-03-2019, 07:07 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
05-03-2019 |
Toevlucht. |
Elke
dag komen de momenten waar hij een haat-liefde verhouding mee heeft: enerzijds
schrikken ze hem af, weet hij dat hij er niet aan ontkomen kan, anderzijds is
het een voldoening als deze momenten zich hebben uitgeleefd en er staan als het
teken van ons mens zijn. En, wat er ook nog van is, hij kan die momenten niet
meer missen, ze zijn van hem, ze zijn hem. Hij is deze momenten geworden na al
die tijd. Het zijn de momenten dat hij luistert naar wat is van het mens-zijn
binnen in hem.
Een
vreemd gebeuren is het waarbij hij een deur opent op het bevreemdende van het
naar-binnen-gekeerd-zijn, als hij zichzelf gaat opzoeken en kijkt hoe hij
ingesteld is; welke gedachten zich hebben opgehoopt en zich bevrijden willen.
Soms opent de deur zich niet - dit was gisteren het geval - soms is het maar zo
en zo, soms is het een vloed die hij amper inhouden kan. Zo gaat het nu eenmaal
in het leven, zo ziet hij zich als een doender, het woord dat in is de laatste
dagen. Hij zoekt dan het
verhaal te vertellen van wie hij is, opdat hij zich zelf beter kennen zou,
alsof het nog nodig zou zijn, alsof er nog verborgen kanten zouden zijn die nog
niet werden blootgelegd.
En
er zijn er nog, kanten die hij niet benaderen wilt, gebeurtenissen, verlangens
die niet uit te spreken zijn, die hij opvangt en achterlaat achter een hoek van
zijn gedachten, waar ze lang blijven zullen, wachtende. Dit ook is van ons mens
zijn, we vertellen niet alles, er is altijd een verborgen deel dat je zelfs
niet tonen wenst aan jezelf: het berouw om het verkeerde dat hangen blijft,
zoals ook James Joyce het zo goed te zeggen wist in zijn Ulysses, over sins or evil memories: Yet a chance word will call them forth suddenly and they will rise up to
confront him
Dit wat
Bloom betreft, maar ook Joyce betrekt er zich bij, schaamteloos. Hij ook weet
dit, zoals we het allemaal wel weten, het verkeerde dat we deden en waar we
liefst niet aan herinnerd worden.
Al dit is van ons ingewikkeld mens zijn,
de schroomvalligheid die ons bevangt als het gaat over onze diepste gedachten, over
ons schaduwgedeelte.
Hij moet dit al gezegd hebben, zo iets
verzwijgt je niet lang, het of de ogenblikken dat je, je bevond op een plaats
waar je beter waart weg gebleven maar waar je naar toe gezogen werd, onmogelijk
eraan te ontkomen.
Zoals ik niet ontkom aan dit gesprek hier
met mezelf, dat ook een gesprek is met jullie die me lezen. Hij denkt niet veel
verschillend te zijn, beiden zijn we, elk op zijn gebied, doenders; de ene niet
minder dan de andere en we houden het
zo, we wijken er niet van af, geen haarspeld.
Zoals de luchten waren deze morgen, enkele
ogenblikken toen hij de gordijnen openschoof, lichtend grijs, maar o zo zuiver,
met naar het zenit toe de donkere wolken die hij er, zonder ze een waarde te
geven, heeft bijgenomen, zo waren, deze zelfde ochtend zijn gedachten, heel zuiver
als water dat opborrelt uit de bron, die, en Umberto Eco wist dit ook, van de
Kosmos is.
Hij heeft niets of niemand anders om naar
te verwijzen, het is zijn enige, blijvende toevlucht.
05-03-2019, 07:10 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
04-03-2019 |
Over de stilte van het gesloten zijn |
Nu
alles nog gesloten is, langs welke opening is het dat hij vandaag binnen glijdt
in zijn geest; zijn keuze lijkt moeilijk nu. De nacht was van een te grote
dichtheid, nu als toegemetst achter hem. Hij geraakt er niet buiten. Hij hoort
wel de wind om het huis, het slaan van een losgekomen luik, hij hoort wel de
regen tegen het raam, maar dit helpt hem niet, omdat er niets méér te openen is,
schijnbaar toch.
Zo,
man, waar wandel je heen, wie wacht je op eens het grijsblauwe licht van de
morgen zich zal hebben uitgeklaard en de zon rijzen zal achter de ceder voor
het raam? Je er niets aan toe te voegen hebt. Geen besluiten je er uit te
trekken hebt, noch uit wat is, noch uit wat was, zelfs niet uit wat nog komen
zal. Wat gisteren was is van gisteren, wat nu is, is nog van nergens, enkel van
de stilte van het nu, lijk een blok binnen in jou en uitzwerven lukt je niet,
er is geen Beethoven ditmaal, en ook je zoekt hem niet op, er is geen weg die naar
hem toe leidt.
Het
zijn de te vele ja ren, denkt hij, die
alles dichthouden, de opgeslagen hoop ervan is te hoog gestegen, is begroeid
met mossen en met wieren, met zwammen lijk hangsloten. Elke hunker erin weggeborgen.
Dit
is wat hij te zeggen heeft, meer is er niet vandaag alsof er geen vandaag zou
zijn, zelfs geen verwachten is dat hij komen zou. Dat de uren verder schuiven
zouden, de dag binnen, naar de nieuwe avond, de nieuwe nacht toe. Jij
woordeloos met wat gestold leven dat hangen bleef in je aderen. En niets te
bereiken, zelfs de wil niet hoger op te komen: te zijn zonder er te zijn, alsof
dit mogelijk zou zijn. Maar de gedachte is er en dit is voldoende opdat het zo
zou opgetekend worden.
Dit
lijkt, op een begin van, op een aanloop naar, een soort van bevochtiging van de
ogen, het is schijnbaar daar waar het begint, waar het zich ophoopt om los te
laten erna, niet in tranen, je bent te oud hiervoor, maar het zit hem dieper,
onder de oogleden nog, waar het blijven zal, enkel in je woorden vastgezet.
Hij
ziet pas nu, de regen op het raam, de wind hoe speels hij is, een kind gelijk,
in de takken van de ceder. Hij denkt wat van het speelse is, is van het verre
kind in mij, van de relieken die ergens nog zijn blijven hangen, het weinige
dat ik hier achter te laten heb op dit blad en is, van het weinige dat er was
op deze dag, gesloten alles bleef als met een laken toegedekt.
Hij
heeft er zich niet tegen verzet. Hij heeft alles genomen zoals het kwam. De
stilte erna was ijzig, té, om er iets meer over te zeggen. Alles lijk in een lang gedicht.
04-03-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
03-03-2019 |
Misschien |
Beethoven:
het Andante uit zijn eerste pianoconcerto waar je je dag mee begint. Groot,
immens: de golven van de wildste zee die tegen de rotsen beuken, opspattend,
schuimend en terugvallend, keer op keer, met rustpunten soms. Zo ervaar je het,
zo zit de zee in jou vastgehecht. En de muziek, het is niet dat je elke noot ervan
kent zoals de pianist, zoals de dirigent, maar je kent het geweldige ervan, de klanken
ervan die opspringen tot tegen de gewelven van je herinneren. Je komt er wel
van los, later, naarmate de dag vorderen zal, maar nu, op het ogenblik van je
schrijven zijn ze er nog, zie je van zovele zeeën hoe ze aanrollen, zich ophopend,
zich kronkelend, wit schuimend rollend over het strand, of in andere contreien,
waar je je nu bevindt, en het zijn deze die je bekoren, hoog opspattend tegen
de dorre grillige rotsen waar je waart.
Je
er gedichten over schreef, je er dagboeken mee vulde, elke morgen, elk ogenblik
dat je er waart, aan de voet ervan, waterdroppels, zilver in je ogen of, gezeten
op de hoogste rots, het spektakel van water en licht en luchten tot de verre
horizon, nooit te vergeten.
Beethoven
die je er naar verwijst. Welke stormen waren het die hem bezielden toen, zijn
eerste pianoconcerto dat hij schreef. Hoe jong was hij, hoe vurig om te horen
wat hij hoorde en het op te tekenen met een brede zwaai van de hand op zijn
blad. En jij, kleine man, die hem navolgen wilt en je woorden raapt en schikt
om enkele ogenblikken ook Beethoven te zijn, of minstens te doen alsof. Het je leven is, deze enkele
momenten die je optekent alsof ze van het hoogste belang waren, die geschreven
staan, die je misschien later herlezen zult en je afvragen wie deze zonderlinge
gedachten ooit verwoord kan hebben, niet meer wetende dat jij het waart, jij op
een morgen, wakker geworden uit een droom die je je niet meer herinnerde, omdat
alles opgelost werd in de eerste klanken van de muziek die je overdonderde en
je vervoerde, je weg bracht naar een wondere plaats in de wereld van je
geheugen, waar het goed is te zijn omdat je er van de zee kunt zijn, zodat je
er van alle tijden bent en van alle plaatsen waar je ooit waart, tot de plaats
van je schrijven hier.
De
oneindigheid van het zijn die je bezit om, van op deze onooglijke plaats, van
elk punt te zijn waar je ooit waart en dit alles nu samengebracht in deze luttele
woorden dankzij, de grote Beethoven, die je bezocht toen je ogen nog gesloten
waren op de nacht.
Vertrekkende
van hier uit, waar zwerf je uit, waar ligt het punt, waar je, nu je dit sluiten
gaat, weer zult opduiken als je neerzit voor je klavier? Je weet het niet, zoals
je het niet wist toen je, je vorige blog afsloot. Wat er was voorheen, je voldoende
het weet, je voelt de essentie ervan: hoe je leefde, hoe je geworden bent wie
je bent; je weet niet wat er komen gaat, al denk je het te weten hoe je dag
verlopen zal, maar zekerheid heb je niet, heb je nimmer, jij toch niet.
Wat
geschreven staat was er zo-even nog niet. In potentie was het er wel, zoals er in
potentie al is wat ik morgen schrijven zal, als er nog een morgen komt voor
mij, zul jij me misschien lezen.
Misschien,
als je het bekijkt, zoals het er staat, een vreemd uitziend woord.
03-03-2019, 07:01 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
|
|
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|