Hoe dikwijls had hij niet gedacht en geschreven, dat de gang van zijn leven al vast lag voor hij eraan begonnen was. Dat alles, van af zijn geboorte of conceptie, in de lijnen van zijn handpalm was neergezet. 

Een boude uitspraak, maar hij is tot het besef gekomen dat zijn leven bepaald is geweest, niet zo zeer door hem zelf, maar vooral door de omstandigheden waarin hij terecht gekomen is, geconditioneerd door de genen van zijn ouders en van  de vele voorouders, en - hoewel niet bewezen maar het is een grote mogelijkheid - door de stand bij zijn conceptie of geboorte van sterren en planeten. Hij kon aan deze voorwaarden niet ontkomen, evenmin als aan de omstandigheden waarin ze zich voltrokken hebben. Dit alles hem voerend tot het punt waar hij zich thans zo materieel als spiritueel bevindt. 

Hij dacht dit, omdat er in zijn leven, achteraf gezien, te veel elementen in deze richting wezen. Ware hij in andere omstandigheden geboren hij zou anders zijn opgegroeid; had hij zich niet bevonden op de plaats waar hij was, hij zou niet ontmoet hebben wie hij nu heeft ontmoet, en zo maar verder wat plaatsen of ontmoetingen betreft. En, wat zijn spirituele evolutie betreft, want het is deze die belangrijk is, had hij dit of dat boek - ook sterk afhankelijk van de omstandigheden - niet gelezen,  hij zou zeker niet geschreven hebben wat hij nu schrijft, hij zou iemand totaal anders geweest zijn, of dan toch, hij zou wellicht niet gedacht hebben een blog te beginnen.

Een blog waaraan, ‘El Cuaderno’, ( Het Schrift), het blog-boek van José Saramago, aan de basis lag. Om hierbij ook te vermelden, het artikel in Le Monde waarin over dat boek een recensie te lezen was; een recensie waarin een bepaalde zin van Saramago, over de vreugde die hij kende om de woorden die hij geschreven had, hem in het bijzonder getroffen had, en misschien was het deze zin die er hem had toe aangezet, zelf met een blog te beginnen.

Het is hem verder overduidelijk dat naast de ontmoetingen met mensen en de omstandigheden waarin deze ontmoetingen plaatsvonden, er de ontmoetingen waren met  boeken die doorslag gevend waren. Zo bijvoorbeeld, om er maar enkele te noemen, zijn ontmoeting met de KIng James’Bible , met het Evangelie van Thomas, met La Langue Hébraïque restituée van Fabre d’Olivet, en verder met de werken van Velikovsky, van Bentov, van Capra, van Davies, met deze van Vittorini, Steinbeck, Faulkner, met tal van anderen, Pasternak, T.S.Eliot, namen die hem nu te binnen vallen, om Maurice Gilliams niet te vergeten, noch Stefan Hertmans.

Al deze boeken - en er waren er nog honderden in meer te noemen, spijtig genoeg geen duizenden - waren zijn leven en ook zijn bestemming. Had hij deze boeken niet gelezen hij zou zeker niet de man zijn geweest die hij geworden is, de man die zich engageerde een blog te schrijven, een man die, ten overstaan van zich zelve, de  verbintenis aanging een dagboek bij te houden, opdat niets verloren zou gaan  van de impact op zijn denken van de boeken die hij las.

Maar materieel is er ook een negatieve kant aan verbonden, het heeft hem blind gemaakt voor de realiteit van het leven, hij heeft te veel geleefd in de wolken en niet met de voeten op de begane grond, en het is die realiteit die hem nu overrompelt.

Hij weet nu ook dat de dertig dagboeken die hij vulde voor hij aan zijn blog-avontuur begonnen is niet de inhoud halen van wat hij nu schrijft. Tot en met vandaag voelde hij zich heel goed met dit alles, heel goed met de evolutie die hij heeft door gemaakt, en zeker nu hij dit schrijft, wordt hij er door overweldigd. Maar hijzelf heeft er weinig toe bijgedragen, alles in alles verweven zijnde, zijn het de levensomstandigheden  die dit gemaakt hebben. 

Het is hen die hij danken moet. 

14-07-2018, 06:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

De golflijn van de branding zien als teken van de eeuwigheid: ebbe en vloed, de lijn getekend door het water op het strand, neergezet zonder enige verzwakking, keer op keer, zelfde beweging en zelfde geluiden, eigen aan alle zeeën en oceanen, dagen en nachten, sedert het begin der tijden, alsof water, de hartklop was van de aarde en de luchten erover, de hartklop van wat onzichtbaar is en het zichtbare levend houdt, eeuwig, eeuwig.

Dit had een gedicht kunnen zijn.

Je loopt op de waterlijn, de zee is in je hart. De winden die gedachten zijn, gedachten die jij bent. Elke vezel ervan geladen met elke vezel van wat is geweest. Wie je bent, van waar je komt en waar je heen zult gaan, opgeslorpt door de oneindigheid van tijd en ruimte.

Dit had een gedicht kunnen zijn.

Het is de essentie van wat is dat het draagvlak is, En als je er bent, er toch een reden is waarom  je er bent, zelfs is je optreden hier maar een schicht van al wat is. Zelfs al weet je maar nooit wat je schrijven zult op morgens zoals deze, als woorden worden neergezet in het geluid van zeeën, en je van zeeën hier bezeten bent, beweegloos of bewegend, in een aureool van licht, een pelgrim van het woord.

Overrompeld als je bent, niet wetend of je er bent of er niet bent: het een gedicht had kunnen zijn.

Je blote voeten in het water, de zee die je omspoelt, en niets hoeven te houden, niets van wat was, en niets van wat nog komen zal. Niets meer dus dan wat daar te zijn, wat bewegen op en af, wat ademen nog, de adem van de golven, de zee die je wilt zijn. Het boek te lezen dat nog je leven is, omdat je van dit ogenblik bent en van niets meer, maar ook van niets minder. Het ogenblik dat er is omdat jij er bent.

Dit had een vreemd gedicht kunnen zijn.

Het had van vele zaken de essentie kunnen zijn van wat het leven is, ogenblikken gewenteld in ogenblikken, lang uitgerokken. En als je niets hebt opgetekend heb je geen lijn getrokken van ogenblik naar ogenblik, niets nagelaten van wat je waart en van wat je bent nu de zee er is en niet had kunnen zijn ware de zee er niet geweest.

En niets te houden, helemaal niets: je voeten op de waterlijn neergezet, daarna uitgewist, geen sporen nagelaten dus, alleen wat woorden, achteraf, gelukkig maar.

Dit alles hier, had een gedicht kunnen zijn, een niet aflaten uit te kijken, na te gaan wat anders had kunnen zijn, en ook niet.

Een gedicht van oudsher.

13-07-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht aan heel wat zaken deze morgen toen ik op mijn plaats zat aan de vijver, het water een donker spiegelbeeld van de luchten. Ik toen, ik beken het graag - waarom wist ik pas later - aan Meister Eckhart dacht, en wat hij wist over zijn God zonder naam die ook mijn God is, al heb ik ook vele van zijn twijfels.  

En ik me trachtte even maar in te beelden hoe alles er gekomen is zonder dat er ooit Iets was? En ik er geen antwoord op wist, alsof het  ik, zoals ik daar zat in de schaduw een morgen in juli, het absoluut nodig had te weten had hoe alles wat is, er gekomen is?

Alsof het niet meer dan voldoende was te zien met mijn ogen dat het er was, en toch, toch zoals Eckhart, me af te vragen van waar het kwam datgene dat er was?  

Als ik me tracht in te beelden, het ook dus visueel te verkennen, hoe in al wat levend is, het leven in de cellen is, en in al wat statisch is, het leven is van de elektronen binnen de atomen ervan; en samen genomen, welke kennis er geborgen is én in de cellen, én in hun atomen, en in deze van alles wat  voor ons beweegloos is? 

Ik me afvraag welke diepere betekenis er kan aan gegeven worden. Een vreemde morgen wordt het aldus. Maar ik ga verder. 

Ik kan niet schrijven in den beginne was het atoom want dit is onjuist. Ik kan niet schrijven in den beginne was er het minimaalste deeltje, het Higgs deeltje - dat mijn favoriete deeltje blijft omdat nog steeds onbepaalbaar het is - want dit ook moet van ergens komen, van een Ergens dat er niet was, gezien er niets was. 

Ik verlaat Eckhart, ik laat hem waar hij nog lang zijn zal, als een lichtende baken die je aanzet verder te denken dan wat je hoort of ziet. 

ik dacht er over na dat, toen ik mijn eerste woord hier heb neergezet, er, het precieze ogenblik ervoor, nog geen woord was; dat er helemaal niets was, maar, dat het eerste woord er in wel in potentie moet geweest zijn, en ook in potentie, al wat uit dit eerste woord voortkomen zou, mijn geschrift, mijn blog zoals hij er nu uitziet.  

Kan het, dat er altijd-altijd, in een Ergens dat er nog niet was, in potentie, een begin van Universum was? En er uit dit begin, gekomen is al wat is, van in den beginne, wij inbegrepen? 

We gissen maar, gissen van waar we komen is de reden van ons bestaan. 

12-07-2018, 06:22 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe ben ik er in 1981 ooit toegekomen het boek van Georges Lacroix: ‘Théorie de la Dialectique cosmique’[1] te kopen, een boek dat  nu al jaren onaangeroerd is gebleven en dat ik een paar dagen geleden terug heb genomen, lijk heel wat zaken terug genomen worden, zo maar, omdat is wat is.

Een dialectiek - een wijze van redeneren - die voor mij, voor een groot deel niet te benaderen is omwille van de mathematische formules erin verwerkt en de vreemde woordenschat die hij hiervoor gebruikt, maar dan toch een baanbrekende bedoeling had omdat hij wilde:

Edifier une théorie de l’Etre, applicable non seulement à l’atome mais à tout l’Univers et en particulier à l’homme dans la vie de tous les jours…

Une théorie qui réside davantage dans une grande rencontre se situant entre le père du Taoisme, Lao Tseu et le père de la relativité, Albert Einstein, le flux cosmique.

Omdat wist hij er een intieme affiniteit bestaat tussen de mystieke visie van het Taoïsme en de moderne fysica. (Hij was trouwens niet de enige, ook Fritjof Capra in zijn ‘Tao of Physics’, schrijft uitgebreid hierover).

Lacroix puurt hieruit zijn paradigma: ‘Être, Dieu et Cosmos ne sont qu’un’ en ziet dit als een vorm van religie om naar te leven. Een religie waar we grote nood aan hebben. Ik herhaal me meer dan eens als ik hier verder over schrijf, maar het is eens iets anders dan wat je dagelijks ontmoet in onze media, vooral wellicht vandaag.

Trouwens ik heb meer dan ooit het gevoel dat het leven ogenschijnlijk stilstaat in mij, terwijl nochtans alles beweegt; terwijl de cellen van mijn lichaam zich langzamer misschien, blijven vernieuwen. En ook ik weet dat voortdurend andere gedachten ontstaan in mij, die ik niet opvolgen kan, die zich lijk wolken wijzigen, wegdrijven en terug opduiken.

Maar, meer dan ooit ben ik bezeten om dit alles op te tekenen, gedachten opspringend uit gedachten, lijk cellen geboren uit cellen. En aanwezig in mij de idee van Lacroix en van zovele anderen, die ik maar blijf herhalen, elke dag in een andere toonaard.

We zijn allen deel van de Kosmos die IS, van het grote ZIJN; deel  van het oneindige en sublieme, deel en schakel; we zijn de voortzetting van wat is, naar wat komt. Welke naam je er ook aan geven wilt het binnenste zijnde, het Universum het uiterlijke, het zichtbare. En beiden samen, elk deeltje ervan met zijn binnenste en zijn buitenste, hoe minimaal ook, verbonden met elk ander deeltje ervan, één ineen slingerende, ineen groeiende, ordenende beweging van het Zijn.

Lacroix noemt dit ‘le flux cosmique, le produit de l’Esprit.’

Uiteindelijk, vanuit het oogpunt van het Zijn is er enkel beweging, is het streefdoel van het Universum, in zijn totaliteit, niet de mens, maar de Geest, zoals hij opduikt in de mens, waarvan we ons, als we maar willen, als mens een idee kunnen vormen. De Geest die het binnenste is van het Universum, het deel dat primeert, het deel dat Leeft en Heerst, het deel dat overleven zal, alle materiële beelden die we er van hebben ten spijt.

Dit zijn zaken die ik schrijf, alles in mij, wat is van de zee en de bergen , wat is van de velden, van het licht en de luchten, bewegend, voluit. Ik maar wat geest zijnde.

11-07-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vond het nodig, dit verhaal, want het is er een, eens terug te halen uit mijn geschriften van 2010, geschreven naar aanleiding van een artikel verschenen in het nummer van National Geographic Magazine van september 2010: ‘King Tut’s DNA, unlocking Family Secrets’, van de hand van Zahi Hawass, Egypt’s head archeologist.

Op 4 november 1922 ontdekten de arbeiders van Howard Carter, in de Vallei der Koningen een graf, dat na het openen ervan, de meest sensationele archeologische vondst aller tijden worden zou, nl. het graf van Toetanchamon. De schatten in het graf waren zo aanzienlijk en van een dergelijke aard dat de wet, wat betrof het behoud van de bij opgravingen gevonden voorwerpen, gewijzigd werd en dat, de van dan af gevonden voorwerpen, eigendom werden van de Egyptische Staat.

De details van deze vondsten zijn voldoende gekend en werden regelmatig tentoongesteld. Maar tot op heden blijven nog steeds de omstandigheden waarin de jonge farao, de dood vond, onopgelost. Wel werd uitgeklaard wie zijn vader was, en als we het Zahi Hawass en N. G. Magazine, mogen geloven, ook dat van zijn moeder.

Dit werd uitgemaakt aan de hand van de DNA-analyse van de mummie van Toetanchamon en de analyses van tien andere mummies van wie vermoed werd dat ze leden waren van zijn nabije familie[1].

Onder de ongeïdentificeerde mummies bevond zich dit van een mannelijk persoon, gemerkt als KV55, waarvan men dacht dat het waarschijnlijk dit van Akhnaton zijn kon. Bij het vergelijken van de DNA’s was het team van onderzoekers: ‘able to establish with a probability of better than 99.99 % that Amenhotep III was the father of the individual in KV55, who was in turn the father of Tutankhamun.

Verder kon aan de hand van de DNA van haar ouders, Yuya en Tuyu, het graf KV35EL (Elder Lady) geïdentificeerd worden als dit van koningin Tiye, de vrouw van Amenhotep III en bleek ook, dat KV55 de mummie was van haar zoon Akhenaton, die de vader was van Toetanchamon. En ook: ‘that Akhenaten had conceived a son with his own sister, the child would be known as Tutankamon.’

Hiermede schijnt alles gezegd wat het artikel betreft, maar niet voor mij. Het raadsel begint nu pas, want de DNA-analyse heeft wel uitgemaakt dat Tutankamon geboren is uit het huwelijk van Akhenaton en zijn zuster, beide kinderen van Amenhotep III en zijn vrouw Tiye maar, wat indien men de uitslag van de DNA-analyse, in plaats van deze van de zuster te nemen, deze van Tiye, de moeder, had genomen, ware men niet even goed, zo niet beter, tot de conclusie kunnen komen dat Tutankamon de zoon was van Akhenaton en zijn moeder Tiye. Deze laatsten, buiten hun weten, gehuwd zijnde met elkaar?

Of, zoals Sophocles ons leert: Œdipus gehuwd met zijn moeder, Jocaste, en de oude Tiresias die uiteindelijk, na lang aandringen, aan Œdipus vertelt[2]:

Qu’il est de ses enfants et le père et le frère,

De la femme dont il naquit et le fils et l’époux

Et de la même femme tour à tour fécondée

De son père le meurtrier…

Ik zelf zou nooit deze vergelijking tussen Akhnaton en Œdipus hebben gemaakt, ware er niet Immanuel Velikovsky geweest die op een schitterende wijze, een soort van detective roman uit de Oudheid heeft gebracht met zijn ‘Œdipus and Akhenaton[3], waarin hij hoopte te bewijzen dat de geschiedenis van Œdipus die zonder het te weten gehuwd was met zijn moeder, een kopie was van Akhenaton die ook, zonder het te weten, zijn moeder huwde.

Het verhaal van Œdipus was trouwens al gekend door Homerus. En George Steiner in zijn Les Antigones[4] vermoedde sterk dat het Œdipus-verhaal een geschiedkundige ondergrond moet gehad hebben.

Ik heb destijds, in september 2010, een e-mail gericht aan het National Geographic Magazine, (ngsforum@ngm.com.), om hen hierop te wijzen en te vragen of het niet kon, dat uit de resultaten van de DNA van Tiye en deze van Aknaton even goed blijken kon, zo niet beter, dat niet de zuster maar Tiye de moeder was van Toetanchamon. Maar hierop kreeg ik  van N.G.M. enkel een ontvangstmelding, meer niet, ze waagden het niet hierop in te gaan.

Is het belangrijk dit te weten? Voor velen helemaal niet, voor anderen, o.m. voor Velikovsky was het en voor Robert De Telder is het van levensbelang. Het maakt deel uit van hun herziening van de Egyptische chronologie. Mij hebben ze weten te overtuigen, de geschiedenis van Akhnaton is voor een deel deze van Œdipus. 

10-07-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

09-07-2018, 06:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

08-07-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde