Het leven is een vat vol onzekerheden, het is de impact ervan die ons schrijven doet alsof dit ons vrijwaren kon van alle kwaad en kwalen; alsof we aldus het negatieve erin, ontmaskeren zouden en we in ons woorden een zekerheid zouden kunnen opbouwen die ons het leven gemakkelijker maken zou.

Hoe we het ook beoordelen, ons schrijven heeft een doel, heeft een betekenis. We weten niet hoe we in het net ervan zijn verzeild geraakt, het feit is dat we erin gevangen zitten en dat we blijven wandelen zoals een equilibrist op de draden ervan, ootmoedig alsof we ermee de wereld konden veranderen van een becijferd gedoe, angstvallig gade geslagen, naar een - zoals het glinsterwater van een vijver - geestelijk spel waarin we ons vermeien kunnen, en een waas van geluk ontdekken die ons uren bezig houdt, ontdaan van al het andere.

Een waas van geluk dat ons stiller maakt, dat al het verkeerde van ons verwijderd houdt en wij, effen als een bergmeer in de morgen, waar we neer gaan zitten om niet méér te zijn dan het water met erop weerspiegeld al de herinneringen die we houden. Er neerzitten met al wat ooit was, van je kindsheid tot je laten jaren, opgerold tot een bol wollen draden, zoals de bol die je moeder rolde en jij erbij stond, de streng wol  gestrekt tussen je beide armen. Hoe dikwijls je er niet stond, mijn vriend, mijn ‘ik’ dat zo gekoesterd wordt.

Zijn er andere plaatsen waar je je nu begeven kunt, nu je, herleid tot de essentie van wie je bent of denkt te zijn, om er meer te zijn, of liever om er in gedachten niet te zijn. Er juist te staan of te zitten, ontdaan van al wat je waart, ont-lichaamd, ontbolsterd tot een wolk van deeltjes geest, een voorbode van wat je worden zult, later, als er enkel nog het licht zal zijn, de nachten uitgedoofd in een eeuwig ontwaken en, wat je allemaal hebt geschreven en indien niet, hebt gedacht en op zij geschoven voor de dag die er geschikt zal voor zijn.

Alsof niet elk ogenblik, van elke dag, een zelfde waarde hebben zou, deze van het leven in jou, waar je ook bent: luisterend naar wat over Karl Marx verteld wordt of naar een vriend die je spreekt over wat hij denkt dat zuiver creatieve kunst moet zijn: een componist van klanken die er nog niet zijn, of een beeldhouwer van vormen die nog niet bestaan, of – zoals hij nu bezig is – een weefsel  van woorden die hij ergens haalde en samen bracht tot een tapijt waarin hij de stilte van zijn Dasein weven wou, zoals in het tapijt waarvan hij las, o, zo lang geleden, in het boek van Marcel Brion, ‘La Ville de Sable’ - heeft hij dit boek nog tussen de boeken die hem nog resten?

Je zult het niet leggen over het parket, je zult het niet ophangen aan de muur, het niet oprollen als de Thora; je zult er geen gebed over uitspreken, geen gewijd water over sprenkelen. Je zult het simpelweg laten waar het geschreven staat als een tapijt dat er niet is, maar waar je, miraculeus, in gedachten aangekomen bent, een dag van half april toen de lente was in het land.

Naschrift:

Er is een moord gepleegd op mij, als ik denk aan al de boeken die ik heb moeten achterlaten bij de verhuis. Ook Brion is weg. Maar ik hield ‘The English Year’, Oxford University Press, 1967 en wat er, van wat Francis Kilvert (Radnorshire) op 14 april 1872 schreef, in overgenomen werd:

The blossoming fruit trees, the torch trees of Paradise, blazed with a transparent green and white lustre up the dingle [a deep hollow in the landscape] in the setting sunlight. The village is in a blaze of fruit blossom.

14-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik het gordijn openschuif een planeet in het zuidoosten, duidelijk zichtbaar. Mars of Saturnus, vertelt mijn sterrengids, ik geloof in een goed gesternte in de morgen, maar of het vandaag zal helpen?

Wie was het die schreef dat ze, elke dag, om vier uur opstond om te beginnen schrijven in haar kamerjas; wie was het die beweerde dat hij zijn duizend woorden wou geschreven hebben voor zijn ontbijt; wie was het die slapen ging met nog een uit te werken gedachte zodat hij in de morgen wist hoe te beginnen?

Van de eerste ontgaat me de naam, de tweede was Koestler en de derde was Hemingway, wiens raad die ik trachtte op te volgen en te gaan slapen met een ‘eerste zin’ waarvan ik hoopte dat die, de daaropvolgende morgen, uitmonden zal in een veld van woorden – een bloemen-woordenveld – en één zin is toereikend, want ik hoef niet verder te gaan met een verhaal zoals Hemingway, mij staat het vrij te kiezen.

Vandaag moet ik verder met wat me wordt aan gereikt van uit de schemering en het beeld van de planeet die ik hield vanmorgen. Ik ben ditmaal inderdaad een vroege vogel als ik er zit, vóór de merel aan zijn gebed begint. Ik weet hoe hij gebekt is, hij is een trouwe vriend die begint op uur en tijd en ophoudt als, zijn gebed gezegd, hij leeg gefloten is.

Ik ook heb nu mijn gebed, mijn eerbetoon aan de lente die me gisteren letterlijk overviel, die me de ogen opende en me op mijn plaats zette met nuchtere feiten, zodat ik er nu op terugblikken moet.

Vroeger – laat me zeggen veel vroeger - zag ik dit als een normaal gebeuren, het drong amper door tot mijn geest, het was zo en het bleef zo. Het gaf wel een aangenaam gevoel, maar ik hechtte er geen diepere waarheid aan. Waarom zou ik? Ik wist dat het geuren zou, dat het leven herop flakkeren zou, maar het was een zonder-meer.

Hoe kon ik er toen zo over denken, er niet over nadenken?

Het leven wordt bepaald door de intensiteit waarmede we door de dagen gaan; bepaald door de graad van ons bewust ‘daar zijn’; door wat we zien en hoe we het zien en hoe het ons raakt. Meestal, uren lang, een dag lang, lopen we er blind bij, weten we achteraf, niet precies hoe we de dag hebben doorgebracht, waren er niet die enkele zeldzame ogenblikken dat we heel bewust hebben geleefd. Bewust dat wij het waren die dit gezegd hebben of dat gedaan of ons zo gevoeld hebben.

Zulke momenten zijn heel kostbaar, ze blijven ons bij, hoe minimaal ze ook waren. Zo herinner ik me een onooglijk voorval uit mijn jeugd: ik was in de appelboom gekropen, laat oktober, misschien was het al november, ik had heel hoog nog een Jacques-le-Bel zien hangen en toen ik hem bereikte, hij kleverig aanvoelde en ik hem met een korte ruk van de tak haalde. Als ik er nu aan denk meen ik nog altijd het lichte gekraak te horen van het steeltje dat afbrak. Hoe intens ik toen moet geleefd hebben, dat ik me dat moment blijf herinneren. Ik weet zelfs nog hoe ik in de boom gekropen ben en me langs de onderste takken naar boven heb gehesen. Knaap die ik toen was.

Mijn gevoelens van gisteren zijn ook blijven hangen, ze zinderen nog na vandaag. Ik ga nu optekenen wat ik zou willen dat er met mijn lichaam gebeure als ik heen gegaan ben.

13-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben nimmer zo open geweest, ik schrijf over mijn mislukkingen. Wat ik niet graag doe, maar deze blogs zijn het vervolg geworden van mijn dagboek van vroeger, toen ook schreef ik niet omheen de dingen, neen, ik zat er middenin. En nu terug, ik schrijf over wie ik ben en vooral over hoe ik er ben.

Ik was een drietal dagen bijna beweegloos, geteisterd door de pijn in mijn rechtervoet die mijn bewegingsvrijheid beperkte tot de sofa – ik overdrijf nu licht – maar ik kon me toch niet verplaatsen zoals ik wilde. De dokter schreef me de gepaste medicatie voor en, ik zat gisterennamiddag aan de vijver, als een blij man, een bijna gelukkige man. Ik voelde duidelijk voor het eerst terug de lente, ze hing in de luchten, in het licht, in de geluiden. Ik wist het met grote zekerheid omdat ik het al zo dikwijls had meegemaakt.

Ik zag hoe de jonge fruitbomen uitgelopen waren, hoe de botten open gesprongen waren en het wit van de bloesems te voorschijn was gekomen. Morgen dacht ik, morgen als ik hier terug ben, is de bloem er al, de bijen en de vlinders; morgen, staat de meidoorn hier in bloei, als met late sneeuw bedekt, wist T.S.Eliot.

Het mirakel van de natuur, van het kosmische dat in de luchten drijft, maar dat we niet zien als een mirakel, maar het is er een, het is een opstaan uit de dood, een verrijzenis naar een nieuw leven, zo enig, zo plots, zo ontstellend mooi.

En, toen ineens overviel me de gedachte, dat dit gevoel een rariteit ging worden, dat ik het niet meer zo dikwijls kennen zou. Een vreemd gevoel is dit, weten dat je lentes geteld zijn, dat je heel gelukkig moogt zijn het nog eens mee te maken, terwijl een vriend van jou er niet meer is om te zien hoe de hagen, hoe de bomen reageren, hoe het gras zich opricht en hoe het groen de wereld kleurt.

Het plotse gevoel dat kwam als een verrassing en een verwittiging, schokkend ook: ‘Pas op, dit kan je laatste lente zijn, veel zekerheden heb je niet meer, maar dit is er een. Wees ze indachtig als je hier bent, als je neerzit in de zon en je blind staart op de beweging van het water met de glinstering erin; de bomen er over gebogen, het grote leven dat lijk een paukenslag in een symfonie van Beethoven, openbarst om je heen.

Machteloosheid die aanvaarding is, die van het weten is, die van het leven is. Je kunt er aan ten onder gaan, je kunt het naast jou neerleggen, maar de echo blijft, de achtergrond waarop je je beweegt, de stilte die nu geladen is met die ene zekerheid die je nog rest.

Ik dacht: het is omdat ik schrijf dat dit gevoel er hangen blijft, dat het in mijn woorden druipt, dat ik het accentueer en dat het, veel meer dan bij alle vorige lentes op de voorgrond treedt. Vergeet het, man, vergeet het, er zijn andere dingen om over te schrijven; over, bijvoorbeeld, wat je nog allemaal te regelen hebt, vooraleer. Wat in feite, nog erger is.

12-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb me gisteren, dit is het gevoel dat ik er aan overhoud, afgesloofd in de pure contreien van de geest. Ik heb het innerlijke opgezocht, dit van de Kosmos, zoals ik, een dag ervoor, dat van de Bijbel had betreden. Dit innerlijke biedt me mogelijkheden die ik niet zou hebben indien ik het uiterlijke ervan - alles duidelijk afgelijnd zijnde - behandelen zou.

Zo is er een lezer van mij, ik noemde hem reeds, die een groot kenner is van het innerlijke van de Bijbel, maar hij behandelt het uiterlijke, de historische waarde ervan. Hij weet heel precies het geval Job te situeren op de tijdsbalk. Hij is wellicht een van de weinigen die zo diep en zo fijn besnaard, zijn doorgedrongen tot de vezels van het Boek der Boeken. En wijselijk heeft hij het resultaat van zijn zoektocht gezien als de ‘Tijd der Tijden’.

Ik bewonder hem, zijn werk is een zeldzaam document, een aanvulsel van de Bijbel, dat nu te boek staat, ter beschikking van ons allen[1]

Ik zeg hem langs deze weg – en het is een groot geluk dat deze weg er is – dat hij Job een statuut geeft, zoals Velikovsky aan Oedipus een statuut heeft meegegeven. We weten samen, en hij kent het verhaal heel wat beter dan ik, hoe dit laatste tot stand is gekomen.

Wat hier telt is dat we beide vertrokken zijn van hetzelfde Boek, van dezelfde bronnen. Hij heeft die bronnen geplaatst in hun historische verbanden, ik heb gekeken naar wat het water ervan was, ongeacht van waar het kwam of waar het opborrelde. Het is een andere vorm van groot respect voor feiten of gedachten die ontstonden en neergeschreven werden door verlichte geesten ver voor onze tijdrekening.

Het waren mensen zoals wij allen mensen zijn, zij, grote schrijvers die het beste van zich zelf hebben gegeven, die zich uitgeleefd hebben in wat ze ons te vertellen hadden. Noch hij, noch ik wensten hier aan voorbij te gaan, zonder er bij stil te staan en minstens te zeggen dat het Boek der Boeken een baken en een mijlpaal is geweest en hopelijk, hopelijk nog lang zal blijven als een document van grote waarde voor de geslachten na ons.

Ik heb van hem nog altijd zijn eerste werkje (er was een getypte versie er voor) dat hij publiceerde in 1987, ‘Van Noach tot Christus’. In 2015 is zijn ‘Tijd der Tijden’ uitgekomen, zijn levenswerk.

Hij noemt me nog altijd, geachte heer, omdat hij me waardeert, denk ik toch, waarvoor mijn grote en gemeende dank, maar ik voel voor hem een grote genegenheid omdat hij me meer en meer herinnert aan vroegere, heerlijke tijden, aan de jonge man die hij was toen ik hem kennen leerde, en hij ons, toen al, verbaasde met zijn Bijbelkennis.

Waarom ik dit schrijf?

Omdat ik dertig jaar geleden, veel zal het niet schelen, begonnen ben aan het schrijven van een boek, dat ik geen roman durf noemen maar er toch het uitzicht van heeft. Een boek dat ik ettelijke malen heb herwerkt en herschreven, een boek dat in de loop der jaren geweigerd werd door twee uitgeverijen; een boek waarin ik al mijn hoop heb gesteld en dat thans als manuscript sinds november van vorig jaar rust of ligt op de tafel van een derde uitgeverij.

Ik blijf dus wachtende op hun oordeel, dat lang uitblijft. Wat zal ik aanvangen als het resultaat negatief is, zal ik het nog eens herschrijven of zal ik het, ontmoedigd, overdragen aan de kinderen, als de visie op het leven en het Universum, van hun vader, hun grootvader, hun overgrootvader?

[1] Robert De Telder: ‘Tijd der Tijden’. Ik gaf dit reeds door maar kan er telkens niet aan voorbij het te herbenoemen, Uitg. Bookscout.nl.Soest, 2015

11-04-2018, 06:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Soms denk ik – een originele zin om te beginnen is dit niet - dat, als er een uiterlijk, een zichtbaar Universum bestaat, wat het geval is, er ook een innerlijk, een onzichtbaar Universum moet bestaan, het ene impliceert het andere. Dan zie ik de uiterlijke vorm als een materiële en de innerlijke als een spirituele vorm. Dan denk ik ook dat het de spirituele vorm is die de dominerende is en de uiterlijke vorm bepaalt.

Ik zou verder kunnen gaan, ik zou deze idee kunnen verleggen, bijvoorbeeld naar de mens toe, en zeggen dat het intellect van de deeltjes van het lichaam, alle zeggingskracht heeft over het stoffelijke lichaam en, het leven, het bestaan ervan dirigeert.

Wel te verstaan, als ik hier spreek over het innerlijke dan heb ik het over ‘kennis’, over het weten hoe het lichaam moet geregeld en geleid worden. Ook voor het Universum is dit het geval. Het wist hoe het ontstaan kon en moest en wist hoe het in stand moest gehouden worden, in beweging, een statisch Universum kan niet.

Ik spreek dus nog niet van het ‘bewust zijn’ van dit intellectueel element eigen aan de stofdeeltjes, zo van het lichaam als deze van het Universum.

En ik ga verder met mijn betoog over het ‘weten’, dit van het lichaam van de mens als dit van het Universum, want dit ‘weten-wat-te-doen’ was aanwezig in het Universum van in den beginne, was aanwezig in de allerkleinste deeltjes ervan, deeltjes stof, hoe minimaal ook, die steeds maar zijn blijven uitgroeien naar een grotere complexiteit, tot steeds naar meer en meer complexere delen. Deze groei zit in de genen van de deeltjes, en deze groei zit hem ook – zo verwacht ik logisch toch - in het ‘weten-wat-te-doen’.

En nu komt de aller belangrijkste vraag, die uitgesplitst wordt in meerdere vragen:

Was deze groei een bewuste, een gewilde groei; ging deze uit van een Universum dat aldus zich zelf zag groeien en evolueren; of was alles, groei en evolutie, vervat in dat ene onovertrefbare beginpunt?

Van de mens weten we dat hij geëvolueerd is naar een zelfbewust iemand, dat hij bewust is van het leven dat hij leidt; van een boom, een bloem, een dier, kan er, maar zeker is dit niet, een lichte vorm van bewustzijn zijn, maar, wat het Universum betreft, wat de totale totaliteit ervan betreft, is het Universum bewust van zijn bestaan, weet het dat het bestaat, zoals de mens het weet?

Is de ‘thou mayest’, je kunt, die geldt voor de mens, ook geldend voor het Universum; kan het zeggen, ik doe dit of ik doe dat? Kan het zeggen ik houd dat gindse puntje daar, de Aarde, nog geen speldekop groot, een ganse dag in mijn greep, zodat zijn zon beweegloos zal staan boven Ajallon’s dal?

Vragen die ik niet wens te beantwoorden, noch wat de ‘thou mayest’ van het Universum betreft, want dan kom ik terecht bij Yahweh van de Bijbel, noch wat het zelfbewustzijn van het Universum betreft. Ik heb er geen zicht op, geen zicht op de innerlijkheid der dingen. Maar ik weet dat de Kosmos, het Universum, zo uiterst fijn is afgemeten, dat er niet mag aan geraakt worden of het verliest zijn evenwicht en het stort in elkaar.

Het enige ‘zelfbewustzijn’ dat ik met zekerheid weet is dit van de mens. De mens die deel is van het Universum en als dusdanig het zelfbewustzijn van het Universum vertegenwoordigt. En ik zou dan nog een vraag kunnen stellen, de ultieme vraag: waar is het dat het zelfbewustzijn van de mens zich bevindt, in de mens zelf of in de Kosmos?

Het antwoord hierop opent voor mij grote perspectieven: we zijn, wat men soms zegt, de hemel te rijk.

10-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Twee zaken nog die ik hier vermelden wou:

Een eerste die ik al vertelde, wellicht in lang vervlogen tijden, nl. waarom ik als Bijbel steeds maar deze van King James, deze van 1611 opzoek.

De schuldige(!) is John Steinbeck – daarna is er George Steiner geweest en Pierre Alain Bergher die dezelfde keuze, maar om andere redenen, hebben gemaakt – die in zijn ‘East of Eden’, het uitvoerig heeft over de vertaling van het Hebreeuwse woord, ‘timshel’, het woord dat in Genesis 4, 7, in de passage na de dood van Abel, gesproken wordt door Yahweh en gericht is aan Cain:

‘If thou doest well, shall thou not be accepted? And if thou does not well, sin lieth at the door. And unto thee shall be his desire, and thou shalt rule over him’.

Het ging hier over de juiste vertaling van ‘thou shalt rule over him’, wat een belofte van God inhoudt. Maar Adam Trask, de vader, en zijn Chinese kok hebben twijfels. Er is zelfs een groep Chinezen in een nabije stad, die Hebreeuws zijn gaan studeren om het woord ‘timshel’ te vertalen. En, schrijft Steinbeck in zijn boek, en ik herneem de tekst zoals hij er staat:

‘This was the gold from our mining: ‘Thou mayest’ The American Standard translation orders men to triumph over sin (and you can call sin ignorance). The King James translation makes a promise in ‘Thou shalt’, meaning that men will surely triumph over sin. But the Hebrew word ‘timshel – Thou mayest’ – that gives a choice. For if ‘Thou mayest’ – it is true that ‘Thou mayest not’. That makes a man great and that gives him stature with the gods, for in his weakness and his filth and his murder of his brother he has still the great choice. He can choose his course and fight it through and win.’

Dit was van de tijd dat de Bijbel nog zin had, dat er nog schrijvers waren die het woord van God tot in het merg ervan, ontcijferen wilden. Het boek van Steinbeck dateert van 1952, we zijn nu twee generaties verder. Wat zal er van overblijven nog eens twee generaties verder?

Ter illustratie, voor Bijbelfanaten (zoals ik ooit was, en nog):

La Bible Osty vertaalt ‘ and thou shalt rule over him’, door ‘mais à toi de dominer sur lui’; la Biblia de Jerusalen: ‘y a quien tienes a dominar’ ; de Willibrordus Bijbel van 1975: ‘Als gij het goede doet is er opgewektheid, maar doet gij het goede niet, dan loert de zonde, als belager, aan uw deur. Zult gij hem meester kunnen blijven?,

Enkel Willibrordus schijnt zich geïnspireerd te hebben op de King James vertaling, Willibrordus maakt er een vraag van die dicht aanleunt bij de ‘thou mayest’ van Steinbeck.

 En dan, wat ik er gisteren, in laatste instantie - en vergeef me als ik te ver ga - los van al het voorgaande, nog wenste toe te voegen aan mijn blog.

De linkse partijen hebben altijd openlijk de Kerk en de God van de Kerk en de Bijbel, bestreden. Gaan ze vandaag hetzelfde doen en met de zelfde ijver, zich openlijk opstellen tegen Allah en de Islam? Of laten ze de kelk aan hen voorbijgaan en doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is?

Nochtans is er voor hen, als voor ons, maar een oplossing: zoals ze de Kerk uit hun leven hebben gebannen, dat ze nu ook de Islam definitief verbannen; we hebben hen, en zeker niet hun Allah en hun Sharia nodig, zelfs in Europa niet. Ze hebben hier niets verloren in het land van de ongelovigen en hebben hier zeker hun wetten niet te stellen. Ze zijn van een totaal andere instelling, hoe gematigd ook, de Islam zit hen in het bloed.

Ik hoor ook dat de vrouwen hier lastig gevallen worden op de bus. Welke vrouwen zijn het, en wie zijn zij die hen lastig vallen.

09-04-2018, 06:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie heeft me gisteren gelezen? Wie heeft nagedacht over wat hij las voor hij aan het werk is gegaan, of misschien juist voor het slapen gaan. Bij wie ben ik aldus op bezoek geweest alsof ik naast hem zat en hij zag hoe ik mijn teksten schreef, vlot of aarzelend?

Ik heb het Boek van Job gaan herlezen, het kostte me uren, het kostte me een voormiddag en een groot deel van de namiddag. Ik ben er uit gekomen met het gevoel dat Job, me uit mijn dagelijks ritme heeft gehaald; dat nu, al mijn gedachten naar hem toe gaan en ik niets anders kan dan begaan zijn met het drama, zo lichamelijk als geestelijk dat hem overkomen is. Het verhaal van een gelukkig en rechtvaardig man, een patriarch, die door God, opgestookt door Satan (!), diep getroffen wordt, eerst in zijn bezittingen, daarna in zijn kinderen - zeven zoons en drie dochters die sterven – en ten slotte in zijn lichaam, dat vergaat van de zweren, niet om aan te zien, en toch nederig blijft, de wil van God ondergaat.

In zijn meer dan netelige toestand ontvangt hij het bezoek van drie vrienden, en pas na een zwijgen van zeven dagen en zeven nachten verbreekt Job de stilte, opent hij zich en vertelt hij hen, met bitterheid in de stem, wat hem overkomen is.

Zijn vrienden, in ellen lange discours nemen een voor een het woord (driemaal zes hoofdstukken) en besluiten dat Job schuld treft, waarop Job telkens antwoordt en hen in even lange bewoordingen  tracht te weerleggen.

Komt daarna Elihoe, een buitenstaander aan het woord die tot de drie vrienden zegt:

32,12: Yea, I attended unto you, and, behold, there was none of you that convinced Job or that answered his words.

En, 32, 17: I will answer also my part, I also will shew mine opinion.

En, 32,19: For, behold, my belly is as wine which is not opened; it is ready to burst like new bottles.

In feite herneemt Elihoe de hele discussie zonder nieuwe argumenten aan te brengen. Eindelijk verschijnt Yahweh die de houding van Job aan de kaak stelt en van 38 tot 41, een opsomming geeft van alle grote en wondere dingen die Hij gedaan heeft. En Job bekent zijn ongelijk:

42, 3: ‘Who is he that hideth counsel wthout knowledge? Therefore have I uttered that I understood not; things to wonderful for me, which I knew not.

42, 5: I have heard of thee, by the hearing of the ear, but now mine eye seeth thee

En dan, die prachtige zin van Job die alles goed maken zal:

42,6: I abhor myself, and repent in dust and ashes. waarna de Heer hem tegemoet komt in 42, 10: and, gave him twice as much as he had before’, en wat hij krijgt staat in de meest prachtige bewoordingen beschreven.

Om te besluiten wil ik jullie de twee laatste verzen van Job niet onthouden:

42, 16: After this, lived Job an hundred and forty years, and saw his sons, and his sons, sons, even four generations.

42,17: So Job died, being old and full of days..

Het 'Boek van Job' is, wat ook, een meesterwerk. Ik dacht aan de schrijver ervan, meer dan aan de woorden die er staan. Welke inspanning het hem moet gekost hebben, en vooral hoe geïnspireerd hij moet geweest zijn, om in 42 hoofdstukken te vertellen wat hij erover te zeggen had.

En dan weet ik niet hoe het er staat in het Hebreeuws. Daarom ook dat ik het gaan halen ben uit het Engels van de 1611, opdat het dan toch iets van zijn authenticiteit als document uit de Oudheid, zou behouden hebben.

Zo is de Bijbel in de eerste plaats het werk van schrijvers, die het beste van zich zelf hebben gegeven en in feite zijn zij het die moeten beoordeeld worden, en dan niet zo zeer wàt ze schreven, maar hoe ze het schreven; welke kunstenaars van het woord ze wel waren. Het Oude Testament is aldus een boek van grote waarde want het vertelt ons over het leven en de geest van de mens van vroeger, de mens die opgestaan is uit de nevelen van de tijd en wedijverde met, zo niet ver overtrof, de schamelheid van de schrijvers van nu.

Zij leefden in wat ze ons nalieten, zij ademden erin en werden door hun woorden gevoed. Ze kenden slechts één hoofd onderwerp en al wat er omheen gebeurde: het werk van een machtig Iemand, die ze Yahweh noemden, Iemand die ze duidelijk, maar onzichtbaar aanwezig wisten; met wie ze spraken, en naar wie ze luisterden. Wat er gebeurde was zijn gebeuren, een groter epos, voor ons, mens van het westen, werd er nimmer geschreven.

Behandelen we het met het nodige respect, en niet – en dit overbodige moet me van het hart – niet zoals een schrijver waarvan ik de naam niet noem, hij is onwaardig hier genoemd te worden, na mijn verhaal over Job.

Hoe ver zijn we, blakend van wijsheid, zoals we denken, afgedwaald?

08-04-2018, 07:15 geschreven door Ugo d'Oorde