Ik kan niet, elke dag een verhaal brengen dat een begin zou zijn voor een novelle, of dan toch, minstens, een vervolg zou vragen. Ik ben zo niet ingesteld, al zou ik wel willen het verhaal bedenken dat nog nooit geschreven werd en er dag aan dag mee begaan zijn.

Mijn verhaal van gisteren was er een dat me de ganse dag heeft bezig gehouden, van vroeg in de morgen toen het eerste beeld er van  verscheen en het me niet meer losliet, zelfs niet aan de vijver waar ik was en naar de woorden zocht. Pas laat in de avond en de morgen erna, viel het verdict. Want, altijd betracht ik je literair te betoveren, dit houdt in dat ik in de eerste plaats mezelf wil verrassen, wat niet zo eenvoudig is, want ik ben veeleisend op dat gebied.

Ik heb ondervonden dat ik, ondanks de inzet die het me kost, er mee verder kan, de ene dag wat beter dan de andere, om op het einde een conclusie te laten die ook een vraag kan zijn die je even gevangen houdt; dat deel uitmaakt van een spel dat ik spelen wil, zoals de zon of de maan soms spelen met de wolken, of is het omgekeerd, zijn het de wolken die de spelers zijn. Zo ben ik het niet die het spel maakt, het zijn mijn woorden.

Het is dat mijn zoektocht begint diep in de nacht als ik even ontwaak en mijn gedachten, half slapend, gaan naar wat ik schrijven zal om te volbrengen wat ik te volbrengen heb. Soms is er een opening, en brodeer ik er zinnen omheen die me bezig houden tot in mijn slaap. Dit gaat nu al jaren mee, dat mijn nacht en mijn dag hoofdzakelijk begaan zijn met deze blog die ik te schrijven heb.

Heb je er enig idee van wat dit betekent? Ik heb dit al tientallen keren geschreven, maar altijd komt het terug, ik weet niet meer wat het is, zijn dag in ‘peis en vree’ door te brengen.

Het is een voortdurende zelfpijniging en wat levert het op? Niets, nada. Het blijft een trachten en het zal nimmer anders zijn dan een trachten. Het loopt evenwijdig met wat het leven is: een trachten er het beste van te maken.

Er is overigens niets anders voor ons, ‘for us there is only the trying’. De Bhagavad Gita wist dit al, T.S.Eliot nam het over en ik neem het over van hem, omdat het zo is, omdat het niet te betwisten valt.

De dag opent zich op deze ‘trying’, op dit pogen te zijn wie je bent om te beginnen, en daarna het te zeggen – telkens te herhalen - wie je bent en hoe je bent. Wat je bezighoudt, niet zo zeer wat je doet, maar wat je denkt. Het is het werk van de geest in jou die belangrijk is, meer dan de kleine of grote daden die je stelt, want dit zijn de handelingen die ontstaan zijn in de geest, die de uitvoering zijn van onze gedachten. Zo hoort het in elk geval te zijn, het loopt verkeerd als het zo niet is.

Onze geest, deel van de oceaan van geest waarin we zwemmen en waarvan we de tentakels niet, of dan toch maar amper, heel amper kennen.

31-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij staat op het hoogste punt van de weg die door de velden loopt. Hij ziet het land, hoe het zich uitstrekt om hem heen, zo naar links als naar rechts, zo ver vooruit dalend tot laag bij de horizon met de daken van de huizen, met de bomen; een lange lijn, gebogen, onvergankelijk gestold en niet te ontcijferen. Vandaar uit stijgen de luchten tot een immens gewelf van teder blauw en pakken witte wolken, wolken met lichtende boorden die schuiven tot over hem, hij staande in een holte van luchten.

Hij zag dit gisteren ook en de dagen ervoor, maar hij zag het niet zo intens als vandaag, hij stond er ook niet bij stil. Wat ook, hij meent dat het vandaag anders is, dat er iets meer, iets inniger in het landschap te lezen staat ofwel is het, het licht dat anders is ofwel ligt het bij hem zelf, is er een grotere ontvankelijkheid, een losheid een onopgemerkt gevoel van stil geluk dat hij niet verklaren kan, misschien iets te maken heeft met de stem die hij hoorde in het oude huis van een kleinkind dat taterde en zijn hand vastnam om hem iets te vragen, en hij die o zo kleine hand nog voelde en de stem nog hoorde?

Het kon allemaal, maar hoe dikwijls ook hij hier voorbijkwam, nooit stond hij hier stil, nooit was hij zo gegrepen door de luchten en de golvende bewegingen in het land waar hij zo met vertrouwd geworden was, vertrouwd zoals met de vrienden hier en in andere oorden.

En nooit dacht hij hier een gedicht te schrijven in gedachten. Nu is hij dat gedicht, omdat het niet in woorden moet worden omgezet; hij is en het wazige gevoel van geluk in hem, is dit gedicht en hij staat er stil bij. Hij staat er als een denkende.

Hij is het landschap en het landschap is al wat hij is, want meer is hij niet. Al wat was is verschoven naar deze ogenblikken hier waar hij staat midden in de velden; in de velden van de velden. Meer is hij niet. Hij vangt de woorden die van alle kanten; die van oost en west van noord en zuid van zenit en zelfs van nadir op hem afkomen, hij omhelst ze en houdt ze levend voor hem uit. Hiermede wordt hij herboren, hiermede zal hij zijn verder dagen vullen kunnen.

Hij wist het niet vanmorgen, dat dit hem overkomen kon. Hij wist het niet, dat hij stil zou staan op die ene plaats op de heuvel en dat hij overvol gedachten zou zijn die zich samenbundelden in een gevoel van groot-levend te zijn en het geluk te ademen met de aarde die in zich de geur van de lente droeg.

Niets hoeft waar hij staat, niets hoeft nog te komen; hij is op de plaats waar hij hoorde te zijn, vandaag, zoals hij op andere plaatsen is geweest waar hij dacht dat hij er hoorde te zijn. Maar vandaag weet hij van het kind in het huis, hij noemde haar een kleine Einstein, waarom weet hij niet, wellicht zijn alle kleine kinderen kleine Einsteins.

Hij zal er lang staan, de wolken zullen schuiven over hem, de winden zullen hem omhullen, de regen zal komen, en de zon zal door de wolken breken, een schittering van licht, om dan weer, genomen in het spel van de wolken, schuil te gaan. Hij zal er staan als een gedicht dat zich schrijft omdat het woorden zijn die komen en achtergelaten worden, gegrepen en neergezet, ergens waar ze verstillen zullen in de struiken en in de klonters bruine aarde, om niet meer op te staan, niet meer vermeld te worden omdat ze waren van iemand die er gestaan had maar was weg gegaan  zonder iets op te tekenen.

En zelfs als hij zich verplaatsen zou naar andere oorden, hij kan zich nog altijd voorhouden dat hij midden in het landschap op een hoogte staat en alles ziet wat er te zien is, de horizonlijn laag in de verte en hij er gebeeldhouwd, roerloos omdat hij het zo wil dat het is.

30-03-2018, 07:18 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het gebeurt zelden dat mijn dag niet eindigt in de klassieke muziek, hetzij Klara 89.50, hetzij RTBF 91.20. Gisteren was ik bevoorrecht: het Requiem van Fauré.

We waren in York, Pierre H. en ik, we hadden gereisd tot het meest noordelijke punt van het mainland, en op de terugreis bezochten we de Minster in York. Momenten die blijven, niet zo zeer omwille de imposante pracht van de kathedraal, maar omdat we er waren op het ogenblik van de laatste repetitie voor het Requiem van Fauré dat de volgende dag zou uitgevoerd worden.

Dan ook hadden we geluk, dan ook verloor ik me in de klanken die hangen bleven onder de gewelven; vergat ik wie ik was en waar ik was. En nu, half in slaap, gewiegd door de gezangen en het orkest, en diep in mij als een vreugde, er te liggen, uitgestrekt, totaal ontspannen; denkende: zo zal mijn lichaam er ooit eens liggen, de ogen gesloten, de handen gevouwen op mijn borst, en de essentie van mijn ‘zijn’ verweven in de muziek van Fauré waarin ik zal opgenomen worden, en hangen blijven in de luchten er boven.

Ben ik daarna ingeslapen of half wakker gebleven? Ik weet het niet. Later, in de eerste uren van de nacht was er Beethoven denk ik, zijn Pastorale denk ik, en heb ik de muziek gedoofd om in een diepe slaap te vallen.

Dit is van gisterenavond en van de tijd dat we, Pierre en ik van uit Hull, langs Cawdor en het kasteel van Macbeth, de Westkust van Schotland hebben doorkruist tot het meest noordelijke punt van het mainland, John o’Groats.

Ontdekkingsreizigers waren we, toen we stopten aan het meest eenzame huis – In diesem Dorfe steht das letzte Haus, so einsam wie das letzte Haus der Welt[1] - op de rand van wat vroeger turfgebied was, en een oude dame – we zijn nu ouder dan zij toen was – ons begroeten kwam. Hebben we toen geen thee gedronken die ze ons aanbood, heb ik haar toen mijn Bashevish Singer (zijn ‘Short Stories’ denk ik) gelaten in ruil voor een vreemd stuk wortel bij haar op de vensterbank, en zij gelukkig was, haar grote eenzaamheid even doorbroken, en ze later nog dikwijls gedacht zal hebben aan ons, zoals wij aan haar, het bewijs staat hier neergeschreven.

Herinneringen en wat ze nog waard zijn na zovele jaren. Hoe bepaalde beelden ons nog bezoeken blijven, zoals toen we, hoog in het noorden, aan het wandelen waren en we overvallen werden door een wolk van kleine vliegjes en we wegvluchten moesten, wilden we niet verteerd worden door de jeuk; zoals toen we stopten hoog op een heuvel aan een rode telefooncel om van daar uit, wij in overmoed, te telefoneren naar een vriend op het thuisfront die ons niet had kunnen vergezellen.

Herinneringen die ons zwaar liggen, die om een of andere reden meer zijn doorgedrongen tot, ja, tot in onze genen; de weemoed om wat was, die we doorgeven aan onze kinderen, en die ons keer op keer overvalt.

Zo, zoals het gebeuren kan, op een nacht en een morgen: van Fauré naar de Pastorale, eens te meer uitgezwermd naar John o’Groats, waar destijds een zekere John De Groot uitvoer naar de Orckney’s, die we zagen liggen ver voor ons uit, in de Oceaan van onze dromen: de Orckney’s die we niet bezochten, al wilden we wel, maar de tijd, de tijd die we toen niet hadden en die we niet meer hebben zullen.

En waar ben ik nu eens te meer aangekomen, ik die enkel zeggen wou dat ik luister naar wat klassieke muziek voor het inslapen, anderen lezen een gedicht of een bladzijde in een boek, of wat men allemaal nog kan doen voor het inslapen, eens de nacht gekomen.

De heilzame nacht die ons omhelst.

[1] Rainer Maria Rilke: ‘In diesem Dorfe steht das letzte Haus / So einsam wie das letzte Haus der Welt/ … / und die das Dorf verlassen wandern lang / und viele sterben wieleicht unterwegs.

29-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zou het willen zien als een machtig epos: de tollende beweging van de aarde om de zon; een epos en een wonder waar we aan voorbijgaan zoals aan vele zaken in het leven. Toch is deze beweging, en de stiptheid ervan, meer dan wat ook, het scharnierpunt van al wat is. Het is het beeld van onze uiterlijke binding met al wat van de Kosmos is. Echter, we zien het niet, zoals we evenmin zien al wat is van onze innerlijke binding met wat van de Kosmos is.

Ik wacht nu op de komst van het licht en ik weet met een ontstellende zekerheid dat de zon, het ene vaste punt in onze omgeving, op het vooraf gekende ogenblik boven de horizon verschijnen zal. Als een trouwe geliefde is ze op de afspraak die er geen meer is voor de moderne mens die we zijn; te modern opdat we er nog aan denken zouden; te los gerukt van al wat ons zou moeten verbazen dat het zo is en, dat het niet anders is.

Bijna schreef ik, dat het niet anders kàn zijn, want wat indien de zon op een bepaalde dag dralen zou, niet opduiken zou uit de laatste tekenen van de nacht?

Vanmorgen is dit echter niet het geval, alles is zoals het moet zijn, en alles is voorzien dat het ook morgen, dat het ook overmorgen, dat het altijd het geval zal zijn, want grotere zekerheid van iets is er niet. 

En, als je zekerheden wenst, in cijfers uitgedrukt: de tijdsduur van één seconde is precies ‘de tijdsduur van 9.192.631.770 perioden van de elektromagnetische straling, overeenkomend met de overgang tussen twee hyperfijn-niveaus van de grondtoestand van het cesium-133 atoom’[1].

Ware er 1 periode meer geweest, dan ware het Universum niet geweest wat het nu was en, waren wij er misschien nooit geweest. Dit is de enige conclusie die we trekken kunnen. Grotere accuraatheid kan niet. Preciezer nog dan de beweging van de aarde om de zon.

Waarom schrijf ik hierover, wat zet me ertoe aan deze waarheden te verkondigen; er even de aandacht op te vestigen? Het is omdat ik geen machine wil zijn; omdat ik aantonen wil dat het belangrijk is, dit eens, van tijd tot tijd, in overweging te nemen opdat we er niet, voortdurend, blindelings aan zouden voorbijgaan.

Ik dacht er gisteren niet aan, noch een van de dagen ervoor: ik ben elke morgen mijn dag begonnen met een zekerheid waarvan ik niet nodig had te weten dat het een zekerheid was; een zekerheid die ik echter niet heb wat het aantal dagen betreft die me nog resten, noch hoe ik dit aardse leven verlaten zal om mijn ander leven, het echte, te beginnen?

Ik voelde me vanmorgen een gelukkig mens omdat ik meemaken mocht dat de zon er was zoals het berekend stond. Ik vroeg me af Wie of Wat hier voor zorgde.

Meer was het niet dan een simpele vraag.

[1] Aldus in 1967 gedefinieerd, en sinds 1972 door le Système International d’Unités gebruikt. Zie de Sterrengids 2014 (Stichting De Koepel, Zonnenburg, 2, 1512 Nl.Utrecht).

28-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik had verder Maurice Gilliams kunnen citeren, hoe hij de cantate van Johan Sebastian Bach, ‘Bleib bei uns denn es will Abend werden’ verwerkt in zijn tekst en over wat hij schrijft over de zonen van Bach en hun houding tegenover het werk van hun vader. Over Philipp Emmanuel die ‘de koperplaten ging verkopen waarin de Kunst der Fuge gegraveerd stond, voor de waarde van metaal’. En, meesterlijk over Bach zelf:

‘En nooit lag er over zijn muzikale beelden een onzuivere poëtische wasem uitgespreid, want ook in momenten van liefdevolle ingekeerdheid was zijn muziek een felle opeenhoping van silexscherven. Zijn instrumentale muziek deed aan het machtig evolutiebeeld van mineralen en planten denken, aan het biologisch mysterie van verleden en toekomst op deze en in een andere wereld.’[1]

Wie schreef dit ooit, wie zou het beter kunnen? Vat je, waarom ik me verward en gelukkig voel als ik deze woorden, die me in de nacht hebben bezig gehouden, hier overneem?

Het zijn de bevindingen van de rijpere Aloïsius die is opgestaan uit de knaap, de Aloïsius uit ‘ Het Gevecht met de Nachtegalen’. Niemand die dit nog leest, evenmin zijn, tot bijna-novelle uitgewerkt verhaal, over Laurens van Everdinghen.

Zo het gebeurt dat je je klein en heel arm voelt, gesloten, dicht gemetst wat woorden betreft. Je denkt dan, als het vandaag zo is hoe zal het morgen zijn en je weet ook dat je, Gilliams indachtig,  niet gedaan hebt wat hij wel gedaan heeft, maar dan in omgekeerde richting, dat je vertellen kon hoe die jeugd van jou verlopen is.

Wie je waart toen je tien was, toen je twaalf was, toen je zeventien was. Je hebt er zelden iets over verteld, enkele flarden misschien, wat stemmen die je nog hoorde toen je met de kinderen uit je straat op het ijs stond, in de zuivere, trillende vrieslucht, en de avond viel, de hoge stilte in de bomen hing met de eerste sterren en de maan wellicht. Maar je weet niet meer hoe het was als je binnen kwam in de warmte van de huiskamer onder het licht, bij de Leuvense stoof, op je kousenvoeten, je klompen achtergelaten op de mat aan de deur.

Je weet er nog heel weinig over; het zijn beelden die door de tijd zijn weg gesleten, enkel de stemmen in de ijle vrieslucht hoor je nog, helder en uitgelaten in het sfeerbeeld van de winteravond.

Maar het bosgedeelte, ‘den Deyn’ dat in de herfst onder water stond en waarvan in de zomer de grond rook naar humus van rottende bladeren en de fijnste wortels van het struikgewas bloot lagen, is er niet meer, de bomen en struiken werden omgehakt en de grond werd ge-effend; zoals het ouderhuis werd verbouwd. De waterpomp voor het huis, de moestuin, de boomgaard met de oude Jacques-le-Bel, alles is verdwenen. De hoeve aan de overkant, waar de buren samenkwamen op zomeravonden is een villa geworden; de straat kasseien waar we met de marbels speelden – negen marbels in een putje laten bollen – is nu een, wat toen een ‘macadam’ werd genoemd, geworden.

Er zijn ook geen kinderen meer in de straat, er is geen beweging meer als je er door rijdt en de wegels tussen de velden en naar het bos, zijn dicht gegroeid, overwoekerd. Niets rest er van wat vroeger was, geen mens, geen dier, geen herinnering, alleen de molen aan de horizon is er nog, eens vervallen met open poort en de ramen stuk, daarna gerestaureerd en thans half verwaarloosd als voorheen, het enige dat stand hield dus.

Hij ook is nu wie hij nooit is geweest, de metamorfose van het land is ook deze van hem, want weinig, heel weinig rest er nog van wie hij was als kind, als jonge knaap.

Wat hij zich soms, maar heel zelden nog, herinnert is een zondagnamiddag uitgestrekt in het gras op de boomgaard; een namiddag in de zomer was het zeker of het een zondag was is minder zeker, maar het was een zondagsgevoel dat hij er aan overhoudt. Weinig meer, alsof het beter is, niet meer te spreken over de tijd van toen.

Als ik me thans realiseer waar we staan dan wordt het me duidelijk, mijn jeugd situeerde zich ergens in de late middeleeuwen. Niets dat waardevol was blijft er nog van over, het heeft zelfs geen zin meer er over te spreken of te schrijven, een kind van nu kan het zich niet meer inbeelden. Alles is, ineens, te ver af.

Ook de weemoed van toen.

[1] Vita Brevis, deel IV, blz. 65

27-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb het gevoel, met mijn laatste blog alles geschreven te hebben wat er geschreven kon worden. De idee over de DNA van het Universum, is heel laat op de avond gekomen, en ik heb twee dagen nodig gehad om mijn besluit neer te zetten. Deze idee gaat nu een eigen leven leiden waar ik geen vat meer op heb.

Het laat me met de indruk, leeg geschreven te zijn, wat niet nieuw is. Wellicht kan het te maken hebben met mijn bioritme van gisteren en vandaag, dat me geeft, als ik het na kijk: voor intellectueel -100%, voor intuïtie +88%, voor fysisch –15%, voor emotioneel + 50%.

Ik hoef er geen besluit uit te trekken, de cijfers beantwoorden aan de moed die ik nodig heb om verder te gaan, hetzij over de F16’s,  wat me niets oplevert; hetzij over Paul Davies die ik verder zou kunnen lezen om te zien waarop hij zich steunt om te komen tot wat ik overnam. Maar in mijn armoede nam ik Vita Brevis deel IV van Maurice Gilliams in de hand, een uitzonderlijke rijkdom, o.m. aan citaten en sterk geformuleerde visies, meer dan toereikend om niet stil te vallen, zo lees ik bijvoorbeeld:

‘Ik had mooie, gelukkige, gezonde kinderen willen bezitten, jongens en meisjes; het fijnste interieur met blanke muren en blank geschuurde meubels, met het uitzicht op een binnenzee met verre beboste oevers die me altijd milde, altijd opgeruimde en innige dingen zou doen schrijven. En dit alles omwille van de inspiratie. Het gedroomde boek zonder gebeurtenissen, zonder intrige, zonder beschrijving, zonder merkbaar begin of einde kon in zulke voorwaarden ontstaan: le livre sur rien, qui ne se tiendrait que par la force interne de son style.’[1] 

Ik zelf had liever gehoord: ‘qui ne se tiendrait que par la force interne de ses idées’, maar Gilliams heeft hier ook geen gebrek aan.

Overigens heb ik, geen behoefte noch aan blank geschuurde meubels, noch aan een binnenzee met beboste oevers. Het zijn allemaal dingen die ik me kan inbeelden, die ik beschrijven kan zoals ik het wensen zou. In feite heb ik enkel mijn laptop nodig en de stilte van de huiskamer die ik om denken kan tot een cel in een cisterciënzers abdij; echter, en dit weet ik met zekerheid, niet tot de woning die Noteboom betrekt op zijn eiland in Spanje. Over die rijkdom van verbeelding beschik ik niet, ook omdat het een verblijf van jaren betreft en het voor hem een vergroeiing is geworden, zoals met de schildpad en de oude olijfboom in zijn tuin aldaar.

Maar wat ik wel zou kunnen is, zoals Gilliams, mijn geschrijf van elke dag, ongedateerd bundelen, er zorg voor dragend dat het geheel gelezen kan worden als een album met foto’s, die gedachten zijn. .

Ik denk eraan, maar ik werk er niet aan, omdat ik er daarna geen uitweg voor heb, en omdat het beter is, in dit stadium, deze ‘woordfoto’s, dag na dag te verspreiden, dan ze in een schuif op te stapelen zonder enige kans gelezen te worden en waar ze tot stof zouden vergaan.

Voor het ogenblik is het me voldoende, ik denk dat dit ook morgen nog het geval zal zijn, ook de dagen erna nog, dit alleen al is een goed gevoel waarmede ik vandaag eindigen kan. Het doet geen afbreuk aan mijn droom ooit - hoewel de tijd die rest heel kort is - te kunnen schrijven voor een groot publiek. Mijn droom blijft levend dus, ik ben deze droom, veel meer ben ik niet.

[1] Maurice Gilliams: ‘Vita Brevis’, deel IV, C. De Vries-Brouwers, Antwerpen. 1959. Ik had van Gilliams ook kunnen citeren uit zelfde deel IV, blz. 51:

‘Dat wezenlijke poëzie altijd fenomenaal is en buiten het fenomenale om geen kans heeft te bestaan. Want het in de geest gevormde beeld, bij de waarneming van met de zintuigen waarneembare dingen, is immers altijd méér dan louter de waarneming ervan. Bloem en vrucht, plukken en proeven verwekken onder het verzenschrijven gistingen die langs de mysterieuze kanalen van de geest in de wortels van de taal binnendringen.

26-03-2018, 06:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

We are truly meant to be here: is een enorm zwaarwichtige zin, is de clou, de ‘plot’ van het Universum: deze ‘we’ en deze ‘here’ slaat niet alleen op het zelfbewustzijn van de mens op de aarde, maar evenzeer op het zelfbewustzijn op alle Aarde’s –- alle plaatsen waar leven mogelijk is – verspreid over de totaliteit van de Kosmos; slaat op een kosmische gemeenschappelijke ‘WE’ en een kosmische gemeenschappelijke ‘HERE’, met deze van de mens op aarde als specimen.

De evolutie van al wat van de Kosmos is, is gericht naar dit zelfbewustzijn, naar deze self-awareness, er te zijn en te zien wat er is, zo naar buiten als naar binnen; het zich zelf zien en er vragen over te stellen.

In onze eigenheid denken we de enigen te zijn die een zelfbewustzijn bezitten. Het kan dat het zo is, zoals het kan, en wellicht is dit een grotere zekerheid, dat er op andere Aarde’s leven is dat even ver staat op het gebied van zelfbewustzijn, of in een beginfase ervan, of qua zelfbewustzijn, al veel verder staan als wij. Het kan allemaal, maar voor allen geldt de gouden regel: ‘We are truly meant to be here.

Ik besluit simpelweg dat, gezien het leven op aarde een bewust zijn heeft gegenereerd, alle leven in de kosmos, waar ook, een identieke uitkomst kent, omdat het, aldus geschreven staat in de DNA die van de Kosmos is.

De groei in de richting van meer en meer zelfbewustzijn, eigen aan het evolutie programma van de Kosmos, kan eventueel een stagnatie kennen, echter geen terugloop, geen vermindering.

Aldus zit ik weer waar ik niet dacht te zitten. Maar een idee sloeg toe als ik de zin van Davies projecteerde over het ganse Universum en dacht, dat wat geldig was voor het leven op dat onooglijk deeltje aarde ook geldig moest zijn voor het leven op alle mogelijke planeten Aarde.

Het schijnt me toe dat dit een te aanvaarden theorie is, zoals ik schreef, een theorie die zwaar van betekenis is.

En dan, om deze gedachtewereld over het zelfbewustzijn af te sluiten, wat een vriend, beeldhouwer tot in zijn ziel – zoals er anderen zijn, schilder of schrijver tot in hun ziel – die me mailde in verband met Hawking, dat deze beweerde dat er geen schepping is geweest; dat er, in feite, een soort van ‘oneindigheid in rust’ was, een oneindig klein volume met enorme dichtheid. Op een bepaald ogenblik is de ontbolstering ervan begonnen en is dit het begin geweest van het Universum, maar zegt hij, Hawking ziet dit niet als een Schepping, wel als het zich openen van het toen bestaande.

Ik kan er in komen, zoals ik me met vele zaken, wat ‘Schepping-of-niet’ betreft kan tevreden stellen. Maar één zaak duikt telkens op, van waar kwam dat ‘oneindig klein volume met enorme dichtheid’?

Want, het is hier dat alles stokt. Tenware men beweren zou dat het zo oneindig klein was dat het, het Niets was. Wat een gekheid zou zijn. Of, tenware men bedenken zou, dat het een ‘Potentie van Zijn’ was, wat te aanvaarden zou zijn, maar zelfs dan, zouden de gissingen niet weg genomen zijn, integendeel. 

25-03-2018, 07:21 geschreven door Ugo d'Oorde