Ik ga niet zeggen, verre van, dat de vriend van gisteren sterven moest opdat ik schrijven zou wat ik geschreven heb, maar, er is een verband tussen mijn geschrift en zijn op aarde weg-zijn-uit het leven. Want, onmiskenbaar is het voor mij dat wat ik schreef en voorhield als een zekerheid, een teken was van hem naar mij toe; dat hij die me kende na de vele gesprekken die we bij leven gehad hebben, me zijn bevindingen heeft toegeschoven langs de weg die deze is van de geest, en dat, wat ik als totaal nieuw te vertellen had, van hem kwam en van niemand anders.

Niemand ontneemt me dit. Wat wel kan is dat deze door mij niet volledig correct begrepen werd, maar de idee die me plots te binnen schoot kwam voor mij duidelijk van hem, hij was aanwezig bij ons gesprek over hem, zoals ik het heb voorgesteld in mijn blog van gisteren.

Neen, tracht me niet te overtuigen dat het een zinsbegoocheling was, je slaagt er niet in. De gedachte hoe het is en hoe het worden zal is ineens in mij opgekomen, zo plots en zo klaar en duidelijk voor mij, dat ze zich gekristalliseerd heeft tot die vreemde uitspraak - geladen met de zekerheid - dat er ooit een ogenblik komt dat de scheiding tussen wat van het leven is en wat van de dood, flinterdun zal zijn.

En, nog iets, ik weet nu waar we naar toe evolueren, namelijk naar dit flinterdunne toe, wat, en ik herhaal me, de wereld zal doen daveren op zijn grondvesten en niet alleen de wereld maar de verhouding van mens tot mens.

We zullen niet meer hoeven te spreken, alles zal telepathisch gebeuren, zoals het nu al gebeuren kan in woorden of in beelden, via de luchten, waar ook we ons bevinden, op de maan of later op mars. We zullen kunnen gedachten lezen en gedachten overdragen, stel je voor wat een dergelijke toestand als gevolg zou kennen.

Ik reken hiervoor op de bestaande, duidelijk waar te nemen evolutie-impulsen, waaraan we onderworpen zijn, waaraan we niet zullen ontkomen. Impulsen eigen aan de kosmische geladenheid die we in de komende eeuwen, wellicht millennia, zullen ondergaan.

Me baserend op deze impulsen zie ik de mens evolueren naar een god in het klein. Wat dit moge betekenen is nu nog niet zichtbaar, maar zoals het, ver in de tijd terug,  niet mogelijk was te voorzien dat de mens een stadium zou bereiken dat hij thans kent, zo zijn en blijven we onwetend over het stadium dat ons wacht in een zeer verre toekomst. Evenwel zijn er tekenen voorhanden, die hoewel heel vaag, de richting aangeven.

We hebben er ons op ingesteld, wat we zagen als een interventie van een overleden vriend, zijn voor mij geen gissingen meer, ze dragen in zich een visuele kracht die me niet is ontgaan.

Wat ik hier heb vooropgesteld is een profetie die zou moeten gesloten worden in een donkere fles, verzegeld en te openen, bijvoorbeeld, een eerste maal, op 31 december van het jaar 4.000? Maar of dit nog het jaar des Heren nog zal zijn betwijfel ik. Hoewel?

Is het gebazel wat ik hier heb neergezet? Voor mij is het ernst.

10-03-2018, 07:18 geschreven door Ugo d'Oorde  

In een gesprek, over een onlangs overleden vriend die we beiden missen, de vraag die we ons onvermijdelijk stelden, of hij nu nog onder ons is.

Heel wat wordt er gezegd en geschreven over de reële betekenis van de dood, of erna nog leven is, een vraag waarop we eeuwen al een antwoord zoeken.

Ik denk dat we naderen, heb ik gezegd. Ik denk dat we het ooit eens, met grote zekerheid, zullen weten dat het verschil tussen leven en dood flinterdun is en we in staat zullen zijn – en dit wordt een totaal andere wereld – te blijven communiceren met de overledenen. Maar dit zal tijd vergen, dit is wat de evolutie die verder loopt, verwezenlijken zal in de geest van de mens: de vervollediging van zijn bewustzijn dat andere meer gesofistikeerde domeinen zal bestrijken, deze van wat is achter de dingen.

Zoals de tuner, de zaktelefoon, welke ook, de klanken ontvangt uit de luchten, zo zal onze geest ‘ooit’ in staat zijn de klanken te ontvangen van de overledenen, niet noodzakelijk in woorden, maar onder een of andere vorm, zal er een wezenlijk contact plaats kunnen vinden. Vraag me niet hoe, maar het ligt in de lijn van wat ik verwacht dat er in de loop van de komende eeuwen, de komende millennia gebeuren zal.

Noem dit wishful thinking, noem dit hoe of wat je ook wilt, maar volgens mij, het staat in de sterren geschreven, omdat al wat is evolutie is, beweging is, er enkel dit bewegen is. Niets is stabiel, van het allerkleinste tot het maximaal grootste, alles beweegt en alles beweegt naar een steeds maar grotere complexiteit toe. Wat we nu al, dag na dag, kunnen vaststellen.

Want deze evolutie grijpt niet enkel aan de oppervlakte plaats, maar ook in de diepte van het zijn. Het leven zal meer en meer, dankzij de evolutie-impulsen waaraan de Kosmos, het ‘Universum-in-beweging’, onderhevig is, geleefd worden in de diepte.

Het kan niet dat de mens ter plaatse zou blijven trappelen. Hij ook wordt gegrepen door deze impulsen, die hij zal ondergaan, geleidelijk, in een tijdloze omgeving, in het ruime niemandsland van de geest.

Duidelijk zal worden dat de dood een overgang is, een terug keren naar het leven dat we al kenden vóór de geboorte en, het is tezelfdertijd het leven zelf dat zichzelf ontdekken zal, meer en meer, laag na laag.

Of hoe kan ik het anders zeggen: herbeginnen bovenaan, om uit te komen waar ik eindig in mijn paragraaf juist hiervoor?

Ik noem dit geen boude uitspraak meer, ik noem dit een visie die toekomst worden zal.

Sprekend over de vriend die niet meer hier is, hadden we beiden het gevoel dat hij mee luisterde, dat hij knikte, dat hij glimlachte alsof hij bevestigen wilde dat hij er nog steeds was, dat we hem zeker niet mochten afschrijven.

We kunnen of mogen deze gevoelens niet uitschakelen, ze zijn het prille begin van iets dat in de pijplijn zit, iets dat geleidelijk aan komende is. Gevoelens die we niet zouden kennen, waren ze er niet als voorgevoelens van iets dat komende is.

Er zijn volkeren die zich niet onledig hebben gehouden met wat wij beschaving noemen, maar zich ontwikkeld hebben in een totaal andere richting, volkeren voor wie de dood een totaal andere betekenis heeft, voor wie de dood niet deze heeft die wij er geneigd zijn aan te geven, zijnde het einde. Wij werden afgeleid, wat de betekenis van de dood betreft, maar we beginnen te beseffen dat we op een zijspoor zijn terecht gekomen en we reageren.

Wat we nodig hebben is vertrouwen, is weten dat we niet in de steek worden gelaten door de diep reikende beweging in het Universum. We komen er, ons geduldig-zijn heeft een oorzaak: is ons weten.

09-03-2018, 07:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik was de vorige avond niet op de plaats waar ik hoopte te zijn; ik ontmoette niet wie ik dacht te ontmoeten, en hoorde niet wie ik verwachtte te horen. Echter dit is en blijft de regel van het leven: ‘de mens wikt en God beschikt’.

Alleen, en je kunt het vooruitgang noemen, is het God niet meer die beschikt, die is ver weg, die wordt zelfs niet meer vernoemd en zal zeker niet meer vernoemd worden door de jeugd van heden, want er wordt nu zonder God geleefd. Velen, naar ik vernam, zijn zelfs niet meer gedoopt, zijn niet meer toegewijd aan God, voor hen is wat is. Zijn het - gelukkige of niet? - de omstandigheden die hierover beslissen, die er voor zorgen of iets gebeuren zal of niet, zodat, wat gisteren gepland stond niet heeft plaats gevonden en er in ruil, een ander gebeuren was, het vermelden niet waard?

Dante in zijn tijd, sprak over ‘Vrouwe Fortuna’, hij wou er God niet bij betrekken, die had andere zaken te regelen. Maar de mens van toen sprak met God en wist voldoende dat Hij het was die besliste. Er lopen er nu nog heel wat rond die weten dat het Allah is – dus ook dat ze uitwijken moesten/zouden naar Europa – en andere, de lezer van de Psalmen wist zelfs dat al wat met hem gebeuren zou al opgetekend stond in het Boek en dat hij zelf zelfs niets te beslissen had.

En dan komt de vraag, zijn wij het die beslissen of, hangt wat we doen, volledig af van de omstandigheden waarin we verkeren en zijn het deze die uiteindelijk hun zeg hebben.

Je zegt het me, je moduleert wellicht wat ik schrijf. Maar veel zal het niet wijzigen aan wat ik voorop stel: namelijk, dat we zijn en wie en hoe we zijn wat de omstandigheden ervan maken en gemaakt hebben. En deze beginnen bij ons ouders en onze voorouders, en dan, gaan heel ver in de tijd. Zo ver dat we ontsteld zijn want elke stap die we verder en verder in het verleden zetten, betekent een uitkomst bij de schrijver van het Boek dat het begin van het beginnen is.

We zien het gelukkig zo niet, we aanvaarden niet lijdzaam wat ons wordt voorgeschoteld. We beslissen, denken we, zelf over wat en wie we zijn, maar is het zo? Kunnen we interveniëren, kunnen we zelf en gewild, de omstandigheden naar ons hand zetten? Alsof dit denken, de wijze ervan, ook niet afhankelijk zou zijn van de omstandigheden waarin we zijn tevoorschijn gekomen en te zijn opgegroeid.

Aldus zeg ik dat ik problemen heb met de mate waarin mijn ‘vrije wil’ wel vrij zou zijn, als ik, zoals ik ben en werd, me telkens aan te passen heb aan de omstandigheden waarin ik verkeer en waarvan ik eerder het slachtoffer ben dan de maker ervan.

Dit geschrift is van een morgen die ik begonnen ben op een onchristelijke wijze, op een ingeschakeld zijn in een raderwerk waaruit ik me niet loswrikken kan: ik doe dit en doe dat, ik denk dit en ik denk dat, maar uiteindelijk gebeurt er altijd wat er gebeuren moet. Ben ik op de plaats waar ik zijn moet, in plaats van op de plaats waar ik hoopte te zijn.

We ontkomen er niet aan, evenmin zoals de tuinman niet ontkwam aan de dood die hij in de morgen in zijn omgeving had gezien en weg was gevlucht naar Ispahaan[1], de plaats waar de dood hem halen moest.

Alles samen is dit een koelbloedige blog waartoe ik me heb laten verleiden. Ook al, als gevolg van de omstandigheden. Waren die anders geweest ik zou over andere, meer soepelere dingen geschreven hebben. Maar, er is wat er is, soms ontkom je er niet aan en staat het op papier voor je het beseft.

[1] P. N. Van Eyck: ‘De Tuinman en de Dood’.

08-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De klaartes in het oosten, een paraatheid van kleuren. En het onbegonnen is ook maar te trachten dit met woorden te beschrijven. Een groot schilder misschien zou kunnen denken vast te leggen wat er te zien is; maar ook hij niet, want de kleuren bewegen in en over elkaar en het is dit verschuiven van de tinten: van grijs tot lichtblauw van lagen roze met gelen, tot een band helrood juist boven de horizon daar waar de zon moet zijn, het is deze wisseling die belangrijk is en niet te vatten is. Zo nog even gewacht, de aarde zich kantelend, tot alles zich stabiliseert: de bovenste rand van de zon die verschijnt, verrassend, hoewel voldoende gekend, een god of godin gelijk, een Aton.

Ik blijf altijd geankerd in de sfeer van iemand die schrijven moet. Elke gedachte in mijn eenzaamheid is er op afgestemd. Ik ben altijd, is het niet in realiteit, het is in gedachten, schrijvende, waar ook en wat ook. Het is in een dergelijk ingesteld-zijn dat mijn teksten ontstaan.

Jullie als lezer, kent mijn omstandigheden niet. Jullie staan in het volle leven, in een wereld die niet die van mij is. Ik heb geen moeite om in mijn wereld te vertoeven, jullie moeten telkens de stap zetten naar die van mij, wat niet evident is, want wat ik voortbreng kent heel wat schommelingen, noem het meanders die de geest doormaakt.

Wat nieuw is voor jullie is voor mij een vervolg, of om het duidelijker te stellen, ik volg een weg over een lange afstand en wat jullie krijgen is een stukje weg eruit geknipt.

Ik dacht er ooit aan een verhaal te beginnen; me te binden om een doorlopende tekst te schrijven, maar dan moet al mijn denken in die richting geleid worden; kan ik me geen enkele sprong (in het ijle) meer toestaan; kan ik de gedachten die de gewenste lijn niet zouden volgen, nergens kwijt, terwijl ik ze nochtans niet kwijt wil.

En dit is het dat me belet, dag aan dag een doorlopende tekst te behouden. Dit is waar ik voortdurend word mee geconfronteerd, en ik heb er geen oplossing voor – een doos met kleine stukjes gedachten, zoals bij Pessoa, zou er een zijn maar dit is te onpraktisch achteraf – zo ik vermag enkel verder te gaan zoals ik bezig ben: elke dag stukjes tekst knippend uit de weg die mijn gedachten afleggen.

Ik was in volle natuur gisteren, ik verheugde me erop in de luchten een belofte te voelen, een wijziging, een voedende kracht die naar de lente toe helde, naar het nieuwe leven dat in eens opspringen zou in boom en struik, in riet en gras. Ik ging kijken naar de botten in de jonge fruitbomen om te zien of er nog geen zwellen waar te nemen was. Maar alles was nog gesloten, wachtende op de precieze stand van zon en sterren en planeten om uit te breken in een symfonie van tekenen en kleuren, ademend de krachten komende uit de Kosmos, onopgemerkt eerst, maar daarna klaar en duidelijk.

Het was, dacht ik, het eerste begin van het grote bewegen dat plots opduiken zou, alles vernieuwend, tot ook de geest in mij.

Het waren ogenblikken, kortstondig misschien, om op te tekenen, dacht ik, voor later.

07-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Was het juist voor of juist na middernacht: Kindertotenlieder van Gustav Mahler op RTBF, 91.20. Half in slaap heb ik er naar geluisterd, zoals ik er nog nooit naar geluisterd heb.

Een hoogtepunt van de klassieke muziek: de ‘Kindertotenlieder’, gecomponeerd door Gustav Mahler  die zich geïnspireerd heeft op de gedichten van Friedrich Rückert (1788-1866) , Lieder die ik ontdekte ver, heel ver in de tijd: een vriend die er niet meer is, met de vreemde naam Leonard Hoendervangers, die me wees op de pracht ervan, muziek dat ik in de loop van mijn dagen, herhaalde malen heb beluisterd, telkens gegrepen door het ontroerende aspect van de woorden ervan: een dichter over de kinderen die hij verloor, slachtoffers van een roodvonkepidemie.

Maar dit concert in de nacht, half in slaap zijnde, ontspannen, zonder pijn, noch in de rug, noch in de voet of de knieën; me oneindig goed voelend met enkel de muziek van Mahler in sourdine en de woorden van Rückert half begrepen, maar telkens wetende hoe de volgende strofe beginnen zal:

‘Nun will die Sonn’ so hell aufgeh’n…Nun seh’ ich wohl, warum so dunkle Flammen… Wenn dein Mütterlein…Oft denk ich sie sind nur ausgegangen… In diesem  Wetter, in diesem Braus’.

Dit alles zo dikwijls al gehoord, al beluisterd, kon ik er niet weg van, ben ik blijven luisteren en zijn de liederen me bijgebleven tot voorbij de ontbijttafel, tot de e-mails en de telefoon erna. Heb ik getracht de muziek terug te vinden op KLARA eerst, op RTBF erna, zonder resultaat, zodat ik er over schrijven wou, om de sfeer die de muziek opgeroepen had – altijd opgeroepen heeft – mee te nemen, te spreiden over de uren van mijn dag, om doordrongen ervan anders te zijn, anders te voelen, anders te denken.

Natuurlijk, hij een van mijn favoriete componisten zijnde, is hij het vooral die me opvangt met zijn Lieder: zijn  ‘Lied von der Erde’, zijn ‘Lieder eines fahrenden Gesellen’, zijn Lieder aus ‘Des Knaben Wunderhorn’. En ik spreek dan niet van zijn symfonieën, van zijn eerste, ‘Titan’; zijn tweede, ’Auferstehung’; zijn achtste, ‘Sinfonie der Tausend’.

Zoals Beethoven geen Mozart is, is Mahler noch een Beethoven, noch een Mozart, noch een Bach. Hij is Mahler, hij is een wereld van klanken zoals Shostakovich een wereld is. Hij is als nieuwe geest opgestaan en is onnavolgbaar. Ik denk nu vooral aan het laatste deel van zijn ‘Lied von der Erde’: ‘der Einsame im Herbst’, of aan het Adagio van zijn vijfde. Hoogtepunten die bakens zijn, zoals deze van Hercules.

Wat heb ik nu bereikt met dit te schrijven?

Niet zo heel veel, Mahler is, in feite, moeilijk toegankelijk. Je moet er mee slapen gaan, je moet wennen aan zijn diversiteit van instrumenten en klanken, je moet ermee vertrouwd worden, en dit vergt een (grote voor sommigen) inspanning. Het is een inspanning die gelijk is met de lectuur van ‘Worlds in Collision’ van Immanuel Velikovsky. Dit is in elk geval de inspanning die ik heb moeten doen om te komen tot de vaststelling dat de kunst van het componeren, als de kunst van het opzoeken en verwerken van historische gegevens, een werk van lange adem is – ik zou hier het werk van Robert De Telder willen aan toevoegen - het vergt een inspanning, een volharding en een toewijding, die niet gegeven is aan elk van ons.

Enkel zij, die in hun inspanning volharden, worden beloond.

06-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ondanks het feit dat ik er in geslaagd ben geen enkele dag over te slaan is het vertrouwen in mezelf heel laag gebleven; is er de vrees dat er een dag komt dat ik niet meer in staat zal zijn een blog te schrijven en, al heb ik er een gans etmaal voor ter beschikking, toch is het zo dat ik het liefst, vóór het licht opkomt, wens ermee klaar te komen.

Het is dus de vrees van het niet slagen die ik elke dag zo vlug mogelijk wens te overwinnen om mijn dag onbezorgd te kunnen doorbrengen. Een andere reden is er niet, een blog is voor mij iets dat los staat van de dag, dat een afzonderlijk gebeuren is, een bevalling die moet plaats vinden, pas daarna kan en mag de dag beginnen.

Zo ben ik ingesteld, zo ben ik geworden, de man en deze van zijn blog. En, in wat ik schrijf ligt een gans leven geborgen. Er is geen woord dat geen binding heeft met al wat is voorafgegaan en evenveel met alles wat nog komen kan. Geen feit in mijn leven is er, geen herinnering aan wie of wat ook dat niet elke dag in mijn woorden sluipt. Mijn blog is aldus, wat er ook moge staan, een hologram van de totaliteit van wie ik ben en was, en het is de totaliteit van wie ik ben en was en hoopte te zijn die schrijft.

Ik geef degene die schrijft een andere naam om aan te tonen dat er naast en in mij nog een ander iemand aanwezig is. Pas als ik me ervan bevrijd heb, als ik hem op de achtergrond houden kan, lukt het me een gewoon leven te leiden, zijnde een persoon die niet wenst te schrijven, die er geen nood aan heeft, die normaal wil opstaan in de morgen en doen wat hij wenst te doen, meer niet.

Ik denk dat elke schrijver, elke kunstenaar die gespletenheid kent. En het gebeurde die avond over het Hof van assisen, dat in mijn gesprek die persoon op de achtergrond, is opgedoken en gesproken heeft. Gezegd heeft dat hij in zich de inzet en alle elementen aanwezig voelde van iets groots, iets dat nog niet bestond, zelfs nog niet werd gedacht, dat hij verwezenlijken wou. Iets uitzonderlijks dat er, zegde hij, in potentie al was, maar dat hij nog niet wist hoe het te verwoorden.

Ik realiseerde me pas de volgende dag, dat het uitgesproken was geweest, dat die iemand in mij, in zijn overmoed, het gezegd had. Hij wil altijd meer, de schrijver van de blogs, hij voelt zich bij momenten onuitputtelijk in zijn dromen. Hij vertoeft dan op een aarde boven de aarde zwevend, een eiland zoals dit van Dali drijvend in de luchten.

Hij is zelfs zo overtuigend dat hij me soms meesleept en dat ik hem geloven ga, dat ik me ga vereenzelvigen met hem, wat gevaarlijk is want het zijn dromen die ons in de ban houden.

Het is een kunst tevreden te zijn met wat de dag je biedt. En toch laten we ons verleiden, dromen we steeds van meer en beter. We willen keer op keer de aarde zien weg schuiven onder ons en zijn wie we nimmer kunnen zijn omdat het te veel is dat we vragen. We mikken te hoog, we zijn niet tevreden met wat we hebben, met het gevolg, dat in vele gevallen de ontgoocheling op ons wacht om de hoek.

Het is en blijft een vreemde bedoening een Faust te willen zijn, het menselijke in ons te willen overstijgen, te zijn wat enkel de goden vermogen, een wolk van mogelijkheden te willen binnen gaan om er te gaan wonen.

Het is te veel gevraagd en toch, toch blijven we maar aandringen.

05-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er gaat niets boven een gesprek met een vriend die nu en dan je blogs leest. Die erover meer weten wilt, hoe je geschrift ontstaat en hoe het mogelijk is dat je er elke dag in slaagt het te doen.

In feite, is een dergelijk gesprek maar een gewoon iets, ware er niet de sfeer, de plaats, de wolk van stemmen waarin het gesprek plaats vond; ware er niet de vele omstandigheden die er een warmte, een innigheid, een ruime vertrouwdheid aan mee gaven dat het gesprek anders niet zou gekend hebben.

Het kwam na een voordracht met het onderwerp, ‘het Hof van Assisen’. Het ging ook over de waarde van de twaalf gezworenen in de huidige context van het vele mediagebeuren er omheen, en of deze jury nog vrij, louter op basis van de gegevens van het proces dat gevoerd werd, beslissen kon en dus de vraag of deze jury nog behouden kon blijven.

Dit was een deel van de avond, maar daarna, werd uitzonderlijk, in een kleine ruimte aan de aanwezigen, een drink aangeboden, een glas donkerrode wijn, uitgeschonken, even uitzonderlijk, door een vriend uit verre tijden. Een wijn die bij de eerste dronk was als fluweel in de mond en die, na een tweede dronk, de geest in jou, heel licht, amper voelbaar, benevelde en een rijkdom aan gevoelens opende in jou.

Je weet het voldoende, veel is er, op een avond zoals deze niet nodig. Je voelt het, je bloeit open dankzij de wijn en dankzij de sfeer, de stemmen van de aanwezigen onder elkaar. Je maakte dit zo dikwijls al mee met vrienden en nu, deze naast jou, ook met een glas wijn in de hand en met de smaak van de wijn na de tweede dronk in de mond, die je spreekt en je vragen stelt.

En van dat ogenblik zit je met hem in een geroezemoes  van de genodigden die allen wat te zeggen hebben over wat de voordracht was en hoe ze erop reageren. En het is alsof je met je vriend op een eiland, gelegen in een zee van stemmen bent als je hem vertelt hoe je er in slaagt, hoe je uit een eerste zin vijfhonderd woorden haalt om ergens aan te komen waar je in de verste verte niet had aan gedacht toen je begon.

En de zuiderzon in de wijn en de spirit erin helpende – er wordt bij geschonken – ontstaat er een roes in jou en in hem en je bent dichter tot elkaar dan je ooit was. En hij ziet en voelt wat leeft in jou en ik zie wat hij voelt en leeft in hem en hij je vertelt over Paul Van Bendegem en het wondere boek dat hij schreef over zijn verhouding met zijn stad, die Gent is. En de wijn en de vele stemmen geven er een warmte aan, geven er dat deel aan dat van het mysterie van het leven is, een klemtoon, een aroma. Je kent dit aroma, je had in je leven heel wat dergelijke gesprekken met andere vrienden van jou, en je weet, terwijl je spreekt dat je hierover later schrijven zult, dat je dit momentum vastleggen wilt in een foto van woorden, al weet je nog niet hoe.

Zo, hoe leven we op dergelijke momenten? Momenten klaar en duidelijk van de geest, de donkere fluwelen wijn helpende, sprekende voluit over wat is en wat niet is, zelfs over wie je bent en wie je niet bent en, hij je sprekend over de man die Van Bentegem is, en hoe hij die man in zijn hart draagt. En je ziet Van Bentegems beeld voor jou, zijn haren, zijn baard, onverzorgd, maar rijk aan ideeën, en het zijn deze waar het op aan komt, het overige larie zijnde wat hem betreft.

Achteraf, je bent thuis, je bent terug de persoon die je waart toen je vertrokken bent, maar de warmte, de echtheid, de volheid van het gesprek is over gebleven: de echo waarin je je spiegelen gaat.

Een momentopname die je met beide handen gegrepen hebt, om vast te houden, voor een tijdje nog. 

04-03-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde