Op een lunch aan de Leie - de Leie met haar duikende meerkoeten een meanderend lint van zilver onder gesloten luchten – ontmoette ik een lieve dame, Dina, de echtgenote van een goede vriend, die naast mij gezeten aan tafel, me uitvoerig sprak over een boek, ‘La Vie de Jésus’ dat ze gekocht had op een luchthaven in Canada; was het Toronto?

En dan, nadat ze er met veel enthousiasme had over uitgeweid, alle voordrachten ten spijt, vertelde ze, zonder enige overgang, over een ander boek dat ze gelezen had en haar geleerd had dat er vier eeuwen fout waren in de Egyptische chronologie en dat de Egyptische koningin Hatsjepsoet, de koningin van Sheba was die, volgens de Bijbel, koning Solomon bezocht in Jerusalem. Ze herinnerde zich niet meer wie de schrijver was maar het boek had haar enorm geboeid.

Ik zegde haar dat mijn verrassing heel groot was, dat ik die geschiedenis al lang kende, dat ik er ettelijke malen over verteld en geschreven had maar dat zij de eerste persoon was die ik ooit heb ontmoet in mijn al lang leven, die me, zo maar, heel los en spontaan, en met zoveel overtuiging sprak over dit historisch gebeuren. Pas in het naar huis rijden heb ik gedacht dat ze dit enkel kon gelezen hebben in het boek ‘Ages in Chaos’[1] van Immanuel Velikovsky. Bij mijn weten is het enkel hij - en na hem Robert De Telder, zich baserend op Velikovsky - die Hatsjepsoet in verband heeft gebracht met de geschiedenis van de koningin van Sheba, zoals verhaald in de Bijbel.

Voorheen was er wel Flavius Josephus geweest die in zijn ‘Joodse Oudheden (VIII, vi, 5), de koningin van Sheba (Saba) vereenzelfdigde met Hatsjepsoet. Maar, volgens de gevestigde Egyptische chronologie, was dit totaal onmogelijk: Salomon regeerde in de tiende eeuw voor Chr. en Hatsjepsoet in de veertiende.

Velikovsky bewijst echter dat de Shishak van de Bijbel[2], Tutmosis III - de opvolger van Hatsjepsoet - is geweest die Jerusalem heeft veroverd, de tempel van Solomon heeft geplunderd, en zijn buit heeft laten afbeelden op de muren van zijn tempel in Karnak. Deze afbeeldingen komen, wat de vorm betreft, de materie waaruit ze gemaakt werden en het aantal zelfs, volledig overeen met wat er in de Bijbel over geschreven staat in Kronieken en Koningen. Feiten die voor zich zelf spreken en die de fout van vier à vijf eeuwen in de Egyptische chronologie moeten bewijzen.

Dina, de dame naast mij, vol vuur sprekend over de boeken die ze las, is er de aanleiding toe geweest dat ik er - schrijf ik dankbaar? - gebruik heb van gemaakt om dit vreemd verhaal nog maar eens uit de doeken te doen en het aan jou lezer, voor te leggen.

Zelfs indien noch de Egyptische geschiedenis, noch de Bijbel je enig belang inboezemen, hoop ik, dat je toch geïnteresseerd zult zijn in de revelatie van de enigmatische figuur die de koningin van Sheba was en gebleven is. Even enigmatisch als de reis van Hatsjepsoet, gebeiteld in de muren van haar (even enigmatische) tempel, naar het land van Punt dat dus Palestina was. 

18-06-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De zon in deze contreien gaat deze dagen onder in het noordwesten, nog een paar dagen en ze zal haar verste noordelijke declinatie bereikt hebben, om daarna terug te keren en dag na dag onder te gaan dichter en dichter naar het westen toe. Al dit is berekenbaar tot op één seconde na, een preciesheid die opvalt. De Sterrengids 2016[1] weet dat de astronomische zomer – de zon op de verst noordelijke declinatie - begint om 0.34 uur op 21 juni.

 Verbaast het ons? Helemaal niet, we vertrouwen er op dat alles gebeuren zal zoals het altijd is gebeurd. Er is geen twijfel mogelijk, de punten van solstitia en equinoxen liggen vast. Er wordt niet meer aan getornd. Hoe het geregeld werd en door wie of wat hebben we het gissen naar. Enkel zij die een blog te schrijven hebben stellen er zich vragen bij; onnodige vragen.

En toch, af en toe blijven vragen over de preciesheid ervan even hangen. Verrimpelde kolossale hemellichamen die zo maar met hoge snelheid door de luchten zweven in de greep van de zon die het centrale punt is van hun ellipsbaan; de zon op haar beurt vast geankerd in haar sterrenstelsel en dat zelfde sterrenstelsel, gehouden door het ene vaste punt in het Universum. En dan zegt Hubble dat deze stelsels uit elkaar drijven met een steeds maar toenemende snelheid.

Hoe zien we dit? Hoe begrijpen we dit? En als we het visueel zouden begrijpen, in welke mate zijn we geschokt door het beeld ervan?

Zo is alles verwondering, in de natuur is niet een zaak of ding dat geen verwondering wekt. Ons bestaan zelf is verwondering, zodat we zelfs er niet meer verbaasd over zijn.

Zeg het maar mijn vriend, schrijf het maar, begrepen of onbegrepen, het is wat het is: verwondering. Het is, als ik dieper inga op de dingen het sleutelwoord van wat ik op mijn leeftijd nog te zeggen heb. Dit was gisteren of eergisteren zo en het is een woord dat ik elke dag zou kunnen gebruiken, vooral dan als ik me laat verleiden om me zelf te verliezen in het uiterst vreemde domein van de New Physics, waar ik altijd op uitkom als ik het oneindig massale verlaat en terugval op het minimaal kleine.

Om tot het besluit te komen dat het twee aspecten zijn van het Universum, het zichtbare, het externe Universum en het Universum binnenin, het interne dat, alles op de keper beschouwt, het meest reële is, hoe eigenaardig deze uitleg ons ook moge toeschijnen. Want om het externe Universum te verklaren moet men terugvallen op het interne Universum dat neigt naar het deeltje van een Higgs formaat, zodat we terechtkomen op het raakvlak van het spirituele, alsof, wat ik altijd heb willen benadrukken, het materiële ge-ent is op het spirituele en niet omgekeerd. Al is dit moeilijk voor te stellen en nog moeilijker te begrijpen.

17-06-2016, 09:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben voortdurend afgestemd op mijn blog, minder op deze die ik schreef en inlogde die is het verleden, maar vooral op de blog die ik te schrijven heb en die me achtervolgt zolang hij niet geschreven staat.

Het is dan een wachten op het momentum: de zin die je redden zal. Elke dag is het zo, er is geen ontkomen aan, elke dag wacht je op wat je, van uit de ruimte van het zijn, wordt binnengeschoven in woorden. Vandaag blijft het momentum uit, sta ik sprakeloos om me heen te draaien, boeken te openen, te kijken welke zin ik er met potlood heb in onderlijnd, maar niets duikt er op dat me verblijden kan, zodat ik aangewezen ben op pure improvisatie van het momentum dat niet is.

Wat ik zoek is binnen te dringen in de tijdloosheid van het creëren. Er te zijn zoals de rozelaar er staat, hoog en duidelijk getekend in het bloedrode van zijn bloemen. Te zijn en niets meer dan te zijn: geen gedachten hoeven te vinden, geen mooie woorden om zinnen te vormen die, eens geschreven rozen zullen zijn; zelfs dat niet. Enkel te kijken en toe te zien hoe de bloemen bewegen in de wind, en hoe de regen, hoe de regen in droppels op het raam blijft kleven. Je houdt ervan, je houdt ervan te schrijven als het regent en je warm te voelen als de woorden komen uit de regen op jou afgestormd. Je ze grijpen kunt, je ze dwarrelen weet om jou heen, als afgevallen bladeren in de wind, en je ze maar te grijpen hebt, te houden en ze neer te zetten, mooi geschikt als parels op een snoer.

Tijdloos voor een ogenblik ben je in je zelf gekeerd, weet je weinig nog van de dagen die er waren, minder dan van de dagen die nog komen zullen/mogen. Je weet enkel dat je schrijft, dat je, wat nu zo vlot uit je pen vloeit in dat afgerond geschrift van jou, je later op de dag te herschrijven hebt en dat je zoeken zult om in het vreemd verweerd geschrift van jou het woord te vinden, dat heel bijzonder woord, dat je niet terugvinden zult en verplicht zult zijn je zin aan te passen.

Waarom, als je even ophoudt, waarom aan Proust gedacht en aan de wijze waarop hij zijn zinnen zocht en vond, om ons ermee te verbazen, zoals ik je wellicht verbaas met die van mij, zo uit mij opgestegen; ik ze niet heb tegen gehouden maar ze heb laten lopen zoals ze kwamen.

Vreemd hoe dit allemaal geschreven staat, hoe het momentum gekomen is toen ik het niet meer zocht, maar het zich zelf uit vrije wil heeft aangeboden en ik er binnenin ben gaan huizen voor een tijd althans, voldoende om aan te komen waar ik verwacht werd door mezelf en door velen.

Op deze namiddag van regen en wind en van rozen die me aanstaren van uit hun overtuiging roos te zijn. Verbazend hoe de wereld is en hoe het leven ons betoveren kan met kleuren en met regen en met het grijze, het weemoedig grijze van de luchten over ons.

Morgen is een andere dag. 

16-06-2016, 07:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

In de Standaard van 8 juni, Ruben Mooijman over een onderzoek, geleid door professor Ruud Koopmans van het Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung, waaruit onder meer bleek dat 65 % van de moslims oordeelden dat de wetten van de Koran belangrijker zijn dan deze van het land. De resultaten spreken aldus duidelijk tegen dat het religieus fundamentalisme in de islam een marginaal fenomeen is in West-Europa, het christendom heeft dit fundamentalisme ook gekend. ‘Binnen de islam is het niet meer dan honderd jaar oud en pas sinds de Iraanse revolutie van 1979 is het een noemenswaardig wereldwijd fenomeen geworden’. Er bestaat thans in Europa een fundamentalistische islam die helaas meer aanhangers telt dan we zouden willen en dat velen niet willen inzien, aldus Ruud Koopmans.

En de recescent besluit met te zeggen: ‘Een niet verwaarloosbare groep steunt geweld in naam van het geloof. Als geen ander land in Europa zou België moeten weten dat dat iets is om ons serieuze zorgen over te maken’. De politiek sluit er schijnbaar de ogen voor, het zal wel zo een vaart niet lopen. Maar het gevaar loopt, het is er, het fundamentalisme bij velen ’crève les yeux’. 

En in een ander bericht: het begint heel vroeg, in bepaalde Brusselse scholen, is voor elfjarigen muziek haram en zwemmen ook (ze hebben schrik tijdens de ramadan een slok water binnen, te krijgen). Och arme Bach als ze het ooit, binnen een à twee generaties, voor het zeggen hebben.

In de Standaard der Letteren van 10 juni: In een interview verklaart de Hongaarse schrijver György Konràd (1933) onomwonden dat de islam een gevaar betekent voor Europa. Geen enkel islamitisch land is een democratie. Aan een Duitse Imam werd onlangs gevraagd wat voor hem het belangrijkste was, de grondwet of de sharia. Hij antwoordde: zolang we een minderheid vormen, de grondwet, als we de meerderheid hebben dan de sharia. We zijn dus ruim gewaarschuwd, ook zij die in Europa de politiek beoefenen. 

Ik weet dat dit fundamentalisme niet dé islam is, maar het zit erin verweven. Al lezen we ook, als we gaan bladeren in de Koran,  heel wat zaken die ons beroeren, lezen we over Abraham en Ishmaël en hoe Maria eenzaam en verlaten bevalt van haar zoon onder een vijgenboom, en horen we, zoals in Sourat XVII, 109[1]:  

Si la mer était une encre pour écrire les paroles de mon Seigneur; la mer serait assurément tarie avant que ne tarissent les paroles de mon Seigneur, Même si nous apportions encore une quantité d’encre égale à la première. 

Ik weet echter niet of dit geleerd/gelezen wordt in de Koranscholen?

15-06-2016, 07:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik had het in mijn blog van 9 juni, over de Amberboom, de Parottia persica op de campus van het Algemeen Ziekenhuis Maria Middelares. De boom, een overblijfsel van het vroegere park omheen het kasteel Hanet (laat XIXde eeuw) werd door de stad Gent in bescherming genomen en, zoals trouwens het kasteel zelf, als monument geklasseerd, wellicht omwille van zijn respectabele hoogte en omvang.

Een boomkenner onder mijn lezers, mijn goede vriend Hubert v. M. signaleert me dat de boom zeker geen Amberboom is, deze is trouwens niet zo zeldzaam, maar eerder een Perzische ijzerboom, die wel herkomstig kan zijn van de flanken van de Ararat, maar hier, in de brochures van boomkwekerijen, voorkomt als een boom van eerder modeste afmetingen.

Wat ik hierover in mijn vorige blog is hiermede nog niet uitgeklaard maar, welke naam de boom ook heeft meegekregen, Amber- of Perzische IJzerboom, mij was het er in de eerste plaats om doen de aandacht te vestigen op de twee merkwaardige verhalen van Julian Barnes over een gebeuren op de Araratberg die me sympathiek was én omwille van een vriend die er geleefd had én het feit dat Noah en zijn ark, er iets (hoe weinig ook) mee te maken had.

Een zaak is er wel: de nu verlaten gebouwen van het ‘oude’ ziekenhuis, zullen gesloopt worden en op de aldus vrijgekomen grond zal een nieuw park, zoals dit was ten tijde van het kasteel Hanet, worden aangelegd. Niets belet dan de verantwoordelijken van het Ziekenhuis op deze gronden, een collectie rariteiten van bomen aan te planten: een Amberboom en een Perzische IJzerboom, ceders, eiken, beuken, zelfs een sequoia misschien. Wat echter geen aanleiding zou mogen zijn om de Parottia Persica die er thans staat, op te offeren.

Ik ga trouwens helemaal niet akkoord met de woorden van een minister van bij ons als zou een boom bestemd zijn om gekapt te worden. De mens ja, die wordt vroeg of laat gekapt, maar dit is geen voldoende reden om, waar ook ter wereld, het mag nog in het regenwoud zijn, deze regel te veralgemenen naar de bomen toe.

In het dorpje Lo, West-Vlaanderen, staat er een merkwaardige taxus- boom, waar, zo wordt er vermeld, Julius Caesar ooit (!) zijn paard zou aan vastgebonden hebben, het zou meer dan doodzonde zijn indien die boom zou gekapt worden, én voor de mensen van Lo – meer voor de kinderen en hun lessen van geschiedenis - én voor de toerist die om deze reden Lo niet meer zou aandoen.

Conclusie: de Parottia persica - welke Nederlandse naam die ook krijgen mag – staat, na mijn blog van vandaag, misschien wel op het punt een toeristische trekpleister te worden. Gegeven zijn ouderdom/leeftijd verdient hij het.

14-06-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Durf ik schrijven dat mijn blog mijn dagelijks gebed is, mijn kijken in mezelf en het projecteren van mezelf in de ruimte of, zijn het maar wat woorden die ik zo maar rondstrooi om wat aandacht op te eisen? Ik heb er geen precies antwoord op, wat ik wel weet dat het ogenblikken van bezinning zijn over wat me bezig houdt en wat ik opgetekend wil voor een dag of een korte tijd.

Soms denk ik, dat ik schrijf voor de eeuwigheid, maar ik ben geen Dante of geen Cervantes, zij kunnen die eigenschap opeisen. Ik niet, ik nimmer. Eeuwigheid hier, is me niet beschoren. Het moet me volstaan even mijn stem te kunnen verheffen om te tonen dat ik leef en besta. Als ik dan zeg dat mijn blog mijn gebed is, dan is het omdat het tevens een gesprek is met wat ons overstijgt, met wat niet te noemen is, maar des te meer aanwezig is voor wie er naar uitkijkt.

Of is er enkel wat gezien, gehoord, gevoeld kan worden en is de rest slechts inbeelding? Deze aarzeling ook maakt deel uit van mijn gebed, het weten of het niet weten of, het denken te weten. De vragen die er uit opwellen zijn veelvuldig en uiteenlopend.

Ik schrijf heel wat met vraagtekens die ik weglaat. Zekerheid is niet van mij en ze zal het nimmer zijn, al geef ik de indruk van wel, maar mijn gebed biedt me tal van mogelijkheden die ik verdelen kan over mijn dagen om te zijn zoals ik me voel op bepaalde ogenblikken: verrukt over wat is of bezorgd over wat komen gaat, maar uiteindelijk wordt alles vermengd en ben ik maar een doodgewoon mens. Boeken die ik las zijn in mij gegroeid, hebben in mij ideeën vastgezet die te persoonlijk zijn opdat ze als gemene deler zouden kunnen aanvaard worden. Ik vrees dus een persoon te zijn, anders dan zij die me beoordelen.

Ik denk, als ik een nest mieren bezig zie, dat ze niet als mier afzonderlijk bestaan, maar dat ze als een soort neuron deel zijn van een ‘gemeenschap’, dus zonder een andere eigenheid dan te fungeren als deel van deze gemeenschap, of, op weinig na, zoals een volgeling van Mohammed die, zoals hij het zegt in zijn ‘inch’Allah’, het niet hij is die handelt, maar het zijn God is die handelt via hem.

Ik behoud nog de eigenheid te zijn wie ik ben, maar heb heel wat moeite me te ontdoen, niet van mijn God, maar van mijn ingesteld zijn op het schrijven, zodat ook van mij de vrijheid van handelen, in zekere mate, als beperkt zijnde moet overkomen.

Het weze dan zo, ook God – die van mij binnen in mij - houdt me in zijn handen.

13-06-2016, 07:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het vingerhoedskruid in de tuin verliest zijn bloemen, niet dat dit zo verrassend zou zijn, maar de kaars omkranst met witte bloemen is nu een groene struik geworden waar omheen de zaden zich vormen zullen om zich later, in de diepte van de zomer, te verspreiden over de tuin. Het is niets meer dan een klein gebeuren in de tijd die van de seizoenen is, maar het maakt deel uit van een proces van groei en bloei en bevruchting. Enkel de uiterlijk tekenen ervan vangen we op, niet wat zich binnenin afspeelt. Gehandicapt als we zijn, negeren we de inner-realiteit der dingen en lopen we, de ogen gesloten, het wonder dat de natuur is, ons hele leven voorbij.

Zo zijn er vele gebeurtenissen in de natuur waarbij het binnen-aspect ervan aan ons voorbij gaat, omdat het volgens onze normen, gewone dagelijkse voorvallen zijn, die ze niet zijn, maar ze zijn ons geen diepgaande gedachte meer waard. Blasé als we zijn kennen we, tot onze scha en schande, geen verwondering meer.

Misschien worden we nog nu en dan verrast als we zien al het nieuwe dat op de markt komt, maar verrassing is geen verwondering, grijpt niet zo diep en is voorbijgaand; verwondering echter zijn vragen die we ons stellen hoe het kan dat uit een schijnbaar dorre struik, na een jaar struik, plots een stengel opschiet die bloemen draagt, elke bloem identiek qua vorm en kleur, die later verwelken en een zaadbol achterlaten waaruit na verloop van tijd, die geen tijd is voor het zaad, een nieuwe plant zal opschieten.

Ik schrijf dit maar, alsof het iets wijzigen zou aan ons ingesteld zijn ten overstaan van het wonder dat de natuur is. Ik heb er regelmatig aan gedacht als ik door de velden reed, als ik zag hoe de geraamten van bomen, plots bomen zijn geworden gekleed met een lichaam in alle tinten van groen of, hoe in de dorre kanten langs de weg, bloemen zijn opgedoken die klanken zijn van kleur en vertedering.

Mens verwonder je, is een even grote waardemeter als ‘ken je zelf’, als ‘be mindful’, maar verwondering is het begin, is weten wie we zijn en vanwaar we komen, welke weg we hebben afgelegd en waar we zijn aangekomen om verder te gaan in verwondering over wat het leven is en inhoudt en, of er iets is dat alles in handen heeft opdat zijn zou wat zijn moet om ons blijvend te slaan met verwondering.

12-06-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde