Not the intens moment
Isolated,
with no before and after,
But
a lifetime burning in every moment
And
not the lifetime of one man only
But
of old stones that cannot be deciphered.
Of,
vandaag, een oud gebeuren
dat een andere afloop had kunnen kennen. Misschien heb ik het al verteld,
misschien nog niet en in dit geval is het beter dat ik het nu doe, en indien er
een vorige keer was dan zal het nu toch anders verteld.
Het was de zondag dat
ik terugkwam van een huwelijksfeest in de Valais en veel te vroeg voor mijn
vliegtuig naar Brussel, had een vriend me afgezet bij het meer in Genève. Mensen met kinderen
en zonder kinderen zaten in groepjes neer in het gras onder de bomen. Het meer,
een grote effenheid van licht met aan de verre overkant, de bergen in een
lichte nevel. Ik was neer gaan
zitten met een dichtbundel van Odyseus Elitis in de
hand. En, half in gedachten, opende ik de bundel op een gedicht en las:
Her soul took on a certain lightness
From the mountains
opposite
Though the day had been
cruel
And
tomorrow was unknown
Het was toen dat
een jonge vrouw in een lang wit kleed naar mij toekwam en ging zitten op enkele
meters afstand. Ze weende of ging wenen of had geweend, ze hield een wit
zakdoekje in haar hand:
Though
the day had been
cruel, and tomorrow was unknown.
Mijn vingers tussen
de bladen van het boek zag ik hoe ze, voor zich uitstarend, haar zakdoekje weg
borg in haar witte tas en, was het door de glinstering van het water, maar haar
gelaat klaarde op:
Her
soul took on a certain lightness from the mountains opposite.
Het was alsof Elitis
deze lijnen geschreven had precies, over deze vrouw die uit een groot verdriet was gestapt
en bij het zicht van het water en de bergen in de verte, gezeten tussen groepjes
mensen en kinderen die rustig bezig waren, zich zelf had teruggevonden.
Ik dacht nog aan
haar toen ik in het vliegtuig zat. Had ik gedroomd, toen ik het gedicht las en
was er helemaal geen vrouw in een lang wit kleed geweest die geweend had, en
had ik Elitis lezend, half in slaap, zijn woorden omgezet alsof het echt
gebeurde?
Het kon. Maar ik had
niet gedroomd, ik wist dat ze naast mij was komen neer zitten op het gras, haar
kleed onder haar vouwend.
Voor een lange tijd
ben ik stil gebleven met de treurende vrouw, zo voelde ik toch, op enkele
meters van mij, het boek in de hand, niet verder lezend dan de vier versregels,
starend naar het glijden van de zeilboten op het water. Misschien wachtte ze op
een woord van mij, een onbekende man die haar helpen kon met een simpel gebaar,
enkele woorden die de greep om haar hart verlichten zou?
Had ik haar moeten
toespreken en was dit de weg die ik had kunnen nemen, even vragen of het goed
ging met haar en zien wat er op volgen zou? Maar, dit was niet de weg die in
het Boek van Psalm 139 opgetekend stond voor mij. Ik ben opgestaan toen het
tijd werd. Het was het ogenblik dat ze opkeek naar mij en onze ogen elkaar
raakten, een fractie maar, en dat ik haar bede las.
Wat is er van een
ontmoeting die kon maar niet was, Gebeurt het nog dat zij, zoals ik nu,
terugdenkt aan die namiddag op het gras voor het meer, toen ze weende en er een
man zat, dicht bij haar, met een dun boek in de hand. Een korte tijdspanne
slechts in het leven van zovele dingen
die gebeuren of dingen die niet gebeuren, maar ogenblikken die hangen blijven,
omdat ze geladen zijn met onverwachte mogelijkheden?
Misschien - maar
dit is Bashevis Singer die zo iets zou schrijven - was er tezelfdertijd op een
andere plaats, in een ander land, aan een ander meer, een zelfde gebeuren waar
de man wel is opgestaan om naar de vrouw toe te gaan en naast haar te gaan
neerzitten om haar nimmer nog te verlaten.
14-09-2012, 03:17 geschreven door Ugo d'Oorde
|