Guy Verhofstadt en de Eurobonds

Ik ga er van uit dat het interview met Verhofstadt in de Humo van 10 juli werd overgenomen zoals Verhofstadt het bedoeld heeft en niet zoals de schrijver ervan het heeft geïnterpreteerd. Ben ook niet zinnens het ganse interview te bespreken maar, als ik de zin lees bovenaan de tekst:

‘Wat Europa vandaag doet is waanzinnig’

dan kan ik er wel enigszins in komen als ik hoor dat er op korte tijd, negentien topbijeenkomsten zijn geweest en meer nog, als ik verneem dat ‘intussen, de Europese overheden wel 4.600 miljard Euro hebben opgehoest – is dit geen 0 te veel – om de crisis te bestrijden, dan is er wel iets waanzinnigs aan verbonden. 

Want Verhofstadt, een man met een visie – en dit heeft of had Barroso niet - heeft meer dan gelijk als hij zegt dat we niet moeten denken al iets verwezenlijkt te hebben met die gemeenschappelijke munt, want ‘zolang die gemeenschappelijke munt niet wordt gekoppeld aan één centrale bankenunie, één schatkist, één obligatiemarkt, zijn we eraan voor de moeite’.

Ik voel onmiddellijk waar hij naar toe wil en ik lees het wat verder:

‘Intussen is iedereen het erover eens dat er maar één oplossing, voer zo snel mogelijk die gezamenlijke Euro-obligaties in, om de staatsschuld(en) te financieren, het IMF, zegt het de USA, de FRB, de financiële markten, de studiedienst van elke bank zou er zeker van zijn’.

Wel ik ben er niet zo zeker van – Frau Merkel evenmin maar om andere redenen - zolang er niet voldaan wordt aan de hoger gestelde voorwaarden: één ministerie van financiën, wat impliceert, één globaal Europese-staten-budget, of tenminste, een strenge opvolging van al de overheidsbudgetten van de Euromunt-landen.

Trouwens, en ik schreef het al eens, dat had er moeten geweest zijn vooraleer gedacht kon worden aan één gemeenschappelijke munt.

En als hierop niet gewacht is dan was het aan de Europese machthebbers om tenminste elk jaar deze staatsbudgetten van de Euro-landen nauwgezet in het oog te houden - in het bijzonder deze van de valsspeler Griekenland – en niet te wachten tot 2009, alvorens wakker te schieten.

Als Humo dan vraagt, of Paul De Grauwe gelijk heeft als hij de Europese Unie lafheid en schuldig verzuim verwijt – hij had er nog onkunde kunnen aan toevoegen – dan antwoordt G.V. ’Ik zal niet dezelfde woorden gebruiken, maar je hoort mij niet zeggen dat hij ongelijk heeft’.

Het is voor mij duidelijk. het Europa van Barroso heeft schuld aan de toestand waarin de Euro zich thans bevindt en mag er gesproken worden van schuldig verzuim, want door geen verwittiging tijdig de wereld in te sturen zijn de banken in de val gelopen, met alle gevolgen van dien.

Ondertussen weet iedereen dit,  behalve Barroso zelf een Europese visie was teveel gevraagd voor die man. 

Maar,

ik ben tegen de uitgifte van Eurobonds omdat ik geen geloof heb in de kunde van de Europese politiek om een Fonds van Eurobonds op een degelijk gestructureerde basis te beheren. Indien het zou toevertrouwd worden aan een instelling zoals de NBB dan maakt het een kans op slagen. 

Echter ik zie er het nut niet van in. De opbrengst van de Eurobonds zal gebruikt worden voor de financiering van de Staatsschuld van de Eurolanden. Wat neer komt op een financiering van die schuld via de kapitaalmarkt zijnde de private inschrijvers als de kapitaalkrachtige naties.

Wat een inschrijving van de te betalen intresten in het Europees budget noodzaken zou en het voeren van een openbare schuldpolitiek  (een soort Rentenfonds).

Maar welk verschil zou dit maken indien om tot een oplossing van het probleem te komen, de nieuwe obligatieleningen, uitgegeven door de Eurolanden, gewaarborgd werden, in kapitaal en intresten, door de Europese Unie of de Europese Centrale Bank. En dit voor eenzelfde bedrag als Europa bereid zou zijn de financiering van die staatsschulden te verrichten met de opbrengst van de Eurobonds. 

Want het probleem ligt niet bij de Eurobonds, het probleem ligt bij de landen die voortdurend uitblinken met een deficitair budget. Als hier niet aan verholpen wordt zal het altijd de Europese gemeenschap zijn die de achtergebleven schulden van de leden, of die nu gefinancierd werden met de opbrengst van Eurofondsen of met de opbrengst van ‘gewaarborgde’ obligaties, zal moeten betalen.

Wie staat er op om me te zeggen dat ik gelijk of ongelijk heb?

14-07-2012, 00:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

De dagen hollen weg. Ware er niet mijn blog, zag ik niet dat de linkerkant van mijn dagboek, eens geopend om te schrijven, volumineuzer werd dan de rechterkant, dan kon ik denken dat het pak dagen dat voorbij is, maar één lange dag is geweest. 

Of, het is ontstellend, hoe de dagen zich openen en zich sluiten. Hoe gedachten komen, weerhouden worden, uitgewerkt en neergeschreven om de volgende dagen achtergelaten te worden alsof ze er nooit waren en vervangen door andere.

Wat in mijn dagboek komt, wordt niet noodzakelijk mijn blog. Het is alsof twee personen naast elkaar aan het schrijven zijn en soms eens gaan kijken op elkaars blad om er iets uit over te nemen.

Zo herlas hij vandaag in zijn dagboek wat er ‘s morgens was in neergezet:

‘Ik vrees dat ik op een dag zal moeten beslissen niet meer op te staan om de pijn in mijn rug niet meer te moeten trotseren en dit lichaam te laten voor wat het nog is, niet meer te eten, niet meer te schrijven, niet meer te zijn, inert in alles te blijven en zo weg te glijden’.

De daaropvolgende zin werd met tipex overdekt.

Als ik dit geschreven heb was het een momentopname, maar het gevoel was er toch, het gevoel dat ik genoeg geleefd had, dat mijn tijd gekomen was de strijd om actief te blijven op te geven.

Maar in het begin van de nacht schreef ik over het gedicht van Hadewijch/Ruusbroeck en was ik terug de persoon die gedachten opzocht om een blog te vullen. Hopelijk blijf ik mijn leven lang naar blog-teksten zoeken.

Eigenlijk wil ik bekennen dat mijn blog ‘Eeuwig leven’. geen idee is van mij, maar van de schrijver van het boek, ‘Mort, voici ta défaite’(Albin Michel 1979) van Jean Emile Charron, dat hij lang geleden las, en een ander boek van hem, ‘L’Esprit cet inconnu’ (Albin Michel 1977)dat ik had uitgeleend aan een vriend dokter, die zich verongelukte op de autostrade naar de kust.

Het was de tijd dat ik op de wit gebleven plaatsen in de boeken tekeningen achterliet, niets zeggende lijnen en figuren, maar toch een tekening. Het was ook de tijd dat hij meer las dan schreef. Nu schijnt hij genoeg gelezen te hebben en schrijft hij maar.

Zijn moeder vertelde over haar broer, zijn nonkel Stefaan, dat hij, toen hij nog knaap was, alles las wat onder zijn handen kwam, zelfs de stukjes tekst die hij hier of daar opraapte. Hij vraagt zich nu af wat hij zou gelezen hebben gedurende de vier jaren dat hij aan de IJzer zat – hij denkt eraan omdat hij hoorde van een groot schrijver van bij ons dat hij aan een boek aan het werken was over zijn grootvader aan de IJzer. Maar nonkel Stefaan, zegde mijn moeder, wou er niets over vertellen, niets. Hij was fruithandelaar. Hij kocht in de lente, als de fruitbomen in bloesem stonden, het fruit op bij de boeren. En het gebeurde dat hij tijdens zijn verlof, meeging met hem en zijn drie neven om de pluk te doen.

De persoon die het bovenstaande schreef, is de man met een jeugd. Of het een grote jeugd was, betwijfelt hij. Maar - en zijn broer weet dit ook - er zijn, in zijn jeugd, heel wat onaangename gebeurtenissen geweest die hij verzwijgen wil, meer dan de aangename die hij vermelden kan.

De tweede persoon in hem, de Ugo, zal wel schrijven dat het een grote jeugd was, maar dit is omdat hij het zo wenst te zien, omdat hij afstand deed van al het onaangename en enkel het wondere en het klein subtiele van de gebeurtenissen wou weerhouden.

Zo is de geschiedenis van zijn Blog een dwarrel-geschiedenis. Eigenlijk het verhaal van de verschillende personen die hij is, die we allen zijn. Ouspensky weet heel wat hierover te vertellen in zijn ‘In search of the Miraculous’.

Maar vandaag schrijft hij niets over Ouspensky en evenmin over de Bhagavad Gita waar een lezer me een vraag over stelde.

Het antwoord komt, maar uit de pijnen in mijn rug en de regen en het licht van deze morgen, kwamen enkel de woorden die hier te lezen staan.

Ik wijzig ze niet meer omdat ze in alle oprechtheid geschreven werden.

13-07-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het stond geschreven in het grote Boek van Psalm 139, dat ik vandaag, na mijn blogs van de vorige dagen, deel IV van Gilliams’ Vita Brevis, nemen zou uit zijn rek waar het al vele jaren wachtende was. Dat ik het openen zou om er dit korte gedicht terug te vinden van zuster Hadewych[1], opdat ik, zoals me werd ingefluisterd - en dit kan enkel door de geest van mijn overleden broeder Daniël zijn, of door de geest van Gilliams zelf, of door zuster Hadewych, of door wat absoluut geen toeval mag genoemd - terug zou vallen op wat me schijnbaar blijft achtervolgen:

Alle dinghen

syn mi te inghe

ick ben so wyd.

De roep van de mens in de grote stilte van God, de smeekbede naar een woord van Hem, een teken, een opening.
Gilliams zegt niets over dit gedicht, hij citeert het maar, hij ziet hierin niet het minste verband met God of met wie of met wat, maar voor Hadewych is het duidelijk een schreeuw tot God.

Het is meer dan een gebed, het is een roep naar de ruimte die God is, de ruimte van het oneindige tot ver buiten de muren van haar kloostercel, over de bomen heen, de wijde trillende luchten in, naar de open armen van haar God, om weg te zijn van de engheid van de dagelijkse dingen, het wassen, het koken, het boenen van vloer, van meubels.

Haar verlangen naar het gans andere is zo wijd, zo groot, zo adembenemend dat ze het uitroepen moet in enkele woorden die blijven weergalmen in de ruimte en tot bij ons. 

12-07-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elf juli, ik ga niet ingaan op het strijdgewoel op de Groeninghe-kouter, al werd er door mijn opvoeding wel gezorgd dat ik het niet vergeten zou maar ik wil even denken  aan zij die er het leven lieten, al ken ik ze niet, al weet ik minder dan iets over hen, zoals ik niets weet over de jonge knaap van dertien waarvan ik hoorde dat hij stierf op de weg, hier dichtbij, zoals er zovele sterven op de wegen, bloemknoppen te vroeg afgeknipt.

Denken aan Dante is mijn rol, denken aan die fameuze zin van hem: ‘lasciate ogni speranza voi ch’entrate’[1], ‘Laat alle hoop varen u die hier binnenkomt’. Maar is het wel zo, geldt nog altijd de angst voor de Hel die ik meekreeg in mijn jeugd?

Mij schijnt het toe dat Hel en Vagevuur worden verzwegen, zelfs de Hemel is een mysterie geworden. De enige boodschap die ons gelaten wordt is deze van het Eeuwige Leven, het opgaan in het Licht van de Eeuwigheid, dat voor Dante, Amor is, Amor die de zon en de sterren in beweging houdt. Niet de God van zovelen, maar de essentie van wat God is, een essentie die beweging is, die Zijn is, die leven is, het Higgs-deeltje is.

José Saramago weigerde op te stijgen naar de sterren want zijn plaats was hier op aarde zoals het de plaats was van Sietesoles, de held uit zijn ‘Memorial del Convento’: ‘no subio hacia las estrellas, si a la tierra pertenecia’, hij steeg niet op naar de sterren, tot de aarde behoorde hij.

Wat weten we er van, ‘arme zondaars die we zijn’? Wat weten we van wat er over blijft van ons. Niet van ons omhulsel, dat weet Saramago, nada, maar van onze elektronen, van onze, om het even welke quarks of partikels, of Higgs-bossons, die we 'ontleenden' – leert ons de Bhagavad Gita - wat weten we van wat er schuil gaat aan kennis, in deze ‘beruchte’ partikels?  Kunnen zij ook sterven of, overleven ze, opgeladen met wat we waren als mens, en duiken ze nog op  daarna, worden ze nog uitgeleend daarna?

En wat indien dit het ‘Eeuwige’ is dat de door ons gebruikte  deeltjes te wachten staat?

11-07-2012, 00:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb eerst mijn blogs van 8 en 9 juli geschreven, ik kan nu terugvallen op het artikel in de Standaard van 6 juli, van Maarten Goethals, met de voor mij negatieve en vernederende titel: ‘Het kleine Higgs blijkt het grote niks’.

Ik ben het totaal niet eens met hem als hij schrijft dat: ‘de sterveling, van nature een meerwaardezoeker, persoonlijk niets kan aanvangen met het Higgs-deeltje. Het maakt totaal geen deel uit van zijn concrete leefwereld en zijn spontane naïeve impulsen, reacties, ervaringen. In existentiële zin is het dus zinloos, het leidt nergens naar’.

Maarten Goethals, ‘filosoof en redacteur van de Standaard’, hoeft niets aan te vangen met het Higgs-deeltje, het deeltje zal wel iets aanvangen met hem.

Maar wat geeft hem de zekerheid dat het nergens naar leidt? Natuurlijk maakt het geen deel uit van de concrete leefwereld van een sterveling, zoals ook de snelheid waarmede de elektronen omheen de atoomkern slingeren, zoals hij zich ook geen vragen stelt hoe het kan dat woorden, komende van onze tegenvoeters, hem bereiken dwars door de dikste muren heen.

Hierover eens nadenken en tot het besluit komen dat de orde in de structuur van  het Universum enorm moet zijn, om niet te zeggen perfect, maakt evenmin nog deel uit van onze concrete wereld van vandaag.

Maar iemand die wel eens nadenkt, die soms de ‘concrete wereld’ verlaat en heel wat zaken ontdekt in die achterliggende wereld die niet ‘zinloos’ zijn, waarom dan zou hij geen betekenis mogen geven aan het Higgs-deeltje?

Dat het, naar menselijke maatstaven, klein is betwijfelt niemand, maar dat het immens is wat het belang ervan betreft voor de andere deeltjes, dus voor de wereld waarin we leven, dat verwerpt Maarten Goethals, ‘want in termen van de Duitse denker Nietzsche heeft het de hardnekkige schijn van een verborgen ‘achterwereld’, omdat het zich ver weg van de menselijke zintuigen bevindt en zich schuilhoudt in een onaards niemandsland, voorbij het empirische’.

Dat het hem intellectueel niets zegt is zijn zaak maar dat het hem intuïtief NIKS zegt, is ‘heeltegans’ niet te begrijpen. Maar ja hij is filosoof, hij mag zich ergeren over de wijze waarmede de pers erover schrijft.

Wij, die graag even buiten de concrete wereld stappen om binnen te gaan in de ‘achterwereld’, lezen de drie pagina’s – of zijn het er vier - van de Standaard van 5 juli. NIKS is het deeltje zeker niet voor Dominique Deckmyn en Steven Stroeykens, de auteurs ervan.

Aan wat de passage in hun tekst: ‘Wat is het Higgs[1]’ en, ‘Hoe Higgs deeltjes zwaar maakt’ wens ik iets te wijzigen. Namelijk dat de massa die wordt toegevoegd ook kennis kan zijn, wat het Higgs-verhaal pas dan uitzonderlijk interessant zou maken.

Maar dat zou dan een gans andere geschiedenis worden.

10-07-2012, 00:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als het zo is (mijn blog van gisteren) dat het Higgs-deeltje of Higgs–boson, een energieveld is, dat massa geeft aan de partikels, en dat deze massa ‘kennis’ is, dan is het ook opgetreden om het Universum voort te brengen.

Dan weet ik welke naam ik geven zou aan dit fameuze, meer dan fameuze deeltje, het God-deeltje, zoals het al werd genoemd. Maar dan niet de God van Abraham, noch deze van de tien plagen van Egypte.

Is het dan niet toegelaten te schrijven: in den beginne was er het Higgs-deeltje, drager van energie en kennis. Was het er, in zijn materiële vorm en in zijn spirituele vorm, zijnde het Universum in zijn materiële en spirituele vorm, waaruit later, veel later, de mens zou ontstaan.

09-07-2012, 06:36 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik tracht me soms  in te beelden hoe de elektronen bewegen omheen de atoomkern, hoe binnenin die kern de neutronen en de protonen zich gedragen en dan wat met hun quarks?

En nu we weten dat hieraan een nieuwe deeltje toe te voegen is dat aan de allerkleinste deeltjes van de materie, massa geeft, waarbij een andere vraag oprijst is het enkel massa die wordt toegevoegd, is het geen vorm van kennis tezelfdertijd, want die deeltjes weten wat hen te doen staat?

Maar ik ga verder, hoe is een dergelijke structuur tot stand gekomen, wie of wat heeft die structuur ooit bedacht - ooit kunnen bedenken - alleen al bedacht om daarna op te bouwen?

En onvermijdelijk de vraag welke diepere betekenis er kan aan gegeven worden.

Ik kan niet schrijven in den beginne was het atoom want dit is onjuist. Ik kan niet schrijven in den beginne was er de minimaalste particule want deze ook moet van ergens komen, van een Ergens dat er niet was.

Maar misschien kan ik wel schrijven dat er het minimaalste van het minimale was en dat dit de materiële vorm was van het Woord dat in den beginne was.

En het Woord was leven, was beweging-naar. En uit deze beweging-naar, is alles ontstaan dat is.

En nu IS al wat is ontstaan. Hierover is er geen twijfel mogelijk, denk ik toch, het kan geen inbeelding zijn. En wat is ontstaan ontstond uit de ‘beweging’ die er in den beginne, in potentie misschien al was.

Hoe die beweging, die aanzet naar een materieel Universum er gekomen is, kunnen we enkel gissen.

Ik kom aldus terug tot wat ‘ik’ als waarheid aanvaard: ‘in den beginne was er het Woord’ of was er, volgens Lao Tse, ‘in den beginne was er Tao’.

Als er in den beginne het Woord was of Tao was, dan zijn we deel van het Woord, deel van Tao, dan is de essentie van ons zijn wat in den beginne was, het Woord/Tao.

En dit kan niet het Niets zijn, anders zijn we slechts deel van het Niets!

08-07-2012, 05:28 geschreven door Ugo d'Oorde