Op een avond neer gaan zitten

en in gedachten en in woorden de bolster

laten barsten die ons lichaam is en op te stijgen

ongedwongen om achter ons te laten

lijk de slang haar vel afschuift, het dode leven

dat ons omwikkeld hield en de oneindigheid bezeten.

We hebben het zo zelden toch geweten

maar op een nacht de meidoorn wit gebloemd

als met late sneeuw bedekt, of Eliot herlezen

en verbaasd gekeken dat het mogelijk was.

En blank van alle ogenblikken uitverkoren,

omslingerend lijk het elektron de nucleus, dit nu

van wat is en was en van wat nog komen zal

in dit ons zo gevulde leven.

Terwijl in droom het bloed zich samentrekt

om wie we hebben bemind, in de grensloosheid

van schoot in schoot ineengevlochten en

verschroeid tot pulver van smaragden en robijnen.

En niet nodig te begrijpen omdat het zo ruim is

en zo doordringend, de siddering

van het verbonden zijn van al wat is, gekend

of niet gekend, het zijnde of het wordende

of hoe we het ook noemen mogen.

De nachten zijn koel hier in dit land.

07-04-2012, 00:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gewaagd wat ik schrijven ga.

Een kort bericht in de Standaard: ‘Arabische les voor Letse douaniers’ stemt me tot nadenken. Volgens een woordvoerder van de Letse grenspolitie is dat noodzakelijk wegens het groeiend aantal asielzoekers uit Arabische landen die Engels-onkundig zijn.

Het houdt me de ganse voormiddag bezig en het gebeurt wat me zelden is overkomen, ik was totaal vergeten dat het donderdag was. Hoe zo iets mogelijk is weet ik niet maar ik wijt het aan mijn blog. Het was nochtans een donderdag om de vergaderring in mijn club niet te vergeten.

Ik vond het vreemd dat de asielzoekers ineens Letland hadden uitgekozen om hun geluk te beproeven. Waren er voldoende inwijkelingen in de landen van West-Europa of, werd de inwijking in West-Europa de laatste tijd te sterk bemoeilijk of, werd het tijd andere landen op te zoeken om er de Islam in te planten?

Ik vrees het, ik vrees dat er een hoger plan bestaat om het Westen op een zeer vreedzame, maar zeer succesrijke wijze te islamiseren.

Voor mij wijzen heel wat zaken in deze richting, hopende dat mijn vrees totaal ongegrond is. Deze is niet zo zeer de Islam op zich zelf, maar wel het feit dat er terzelfdertijd, een ondergrondse, fundamentalistische  beweging op gang zal komen – ze is er reeds  in West-Europa - die doorslaggevend wordt mettertijd en een dwang zal uitoefenen op de gematigde inwijkelingen, aanhangers van de Islam.

Ik ben geen racist, ik ben een cultuur-ist, het is mijn cultureel erfgoed dat ik niet graag in de handen zou zien vallen van de fundamentalisten.

Nu kan ik nog altijd schrijven wat ik wil, en wanneer ik wil; kan ik de muziek beluisteren die ik beluisteren wil, Bach en zijn Johannes Passie. Kan ik me onderdompelen in de sfeer van Pasen en de betekenis die ik geven wil aan de Verrijzenis van de Geest. Dit alles, maakt deel van mijn vrijheid te zijn wie ik ben, en ben ik te oud om de dreiging die er van uit gaat nog zelf te ondergaan, voor mijn kinderen en hun nakomelingen is deze dreiging niet irreëel. Integendeel ze komt dichter en dichter. De Arabische wereld ledigt zich in Europa. Het is een tsunami, en onze politiekers kijken toe, ze laten grootmoedig begaan want ze vrezen als racist bestempeld te worden.

De insijpeling is al lang een feit, is niet meer te stoppen, de integratie is niet wat ze zou moeten zijn. Ik heb niet de indruk dat ze hier komen om Belg te worden of Europeaan en dat de stroming die op gang gekomen is louter een wegvluchten uit is geweest. Neen, ik zie het als een stille veroveringstocht van het Westen, dat een gemakkelijk binnen te dringen prooi is. De tijd helpende, kan het een overrompeling worden van onze westerse, op een christelijke basis gestoelde, cultuur. En de overrompeling zal niet geschieden door de gematigden, zij ook zullen worden overrompeld door het fundamentalisme dat inherent is aan de leer van Mohammed, zoals het fundamentalisme bij ons bestond toen we uit de middeleeuwen kwamen.

Ik hoor nu al dat hier gekken rondlopen, die de Hoogdagen van de Kerk schrappen willen en deze vervangen door feestdagen die niet de minste binding hebben met onze traditie. En wie de traditie opzegt, zegt de cultuur op, de geschiedenis op.

Ik vrees dus voor Bach; ik vrees dus voor mijn vrijheid te zeggen en te schrijven wat ik wil; ik vrees voor de groot levende God van het Universum die ik zal moeten afstaan aan de God van de Kaaba die vijfmaal daags moet aanbeden worden; ik vrees de Vermeersch-en van deze aarde die luidop hun atheïst-zijn prediken - zelfs al begrijp ik niet wat het nu nog betekent atheïst te zijn –dat ze zullen gehalsrecht worden.

Ik vrees van de kaart geveegd te worden, onze eeuwenoude cultuur opgeslorpt met nog wat resten hier en daar, zoals het was met de Egyptenaren, de Grieken, de Romeinen, de Kelten enzoverder.

Laat maar begaan, politiekers van Europa, de Barroso’s, de Verhofstadts, de Van Rompuys, binnen enkele generaties - die er in potentie al staan - zijn je Euro-problemen van de kaart geveegd. De insijpeling in West-Europa is al voltrokken, de finishing touch komt er aan.

Politiekers in dit land, ga me niet vertellen dat je het niet hebt zien aankomen.

06-04-2012, 01:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

 De vlugheid waarmee de dagen en de nachten zich opvolgen is ontzettend, de vlugheid waarmee de seizoenen in elkaar verdwijnen, elkaar opslorpen is nimmer te begrijpen. De aarde stopt niet, ze slingert zich, wat er ook moge gebeuren, als een tol omheen de zon,  terwijl de zon zich wentelt in de greep van haar sterrenstelsel, meegezogen op zijn beurt met een enorme snelheid met de massa's sterrenstelsels. En de totaliteit van alle beweging,  gegrepen, omgezet in die ene beweging van de slinger van Foucault, opgehangen, zegt Umberto Eco, in een punt van het Universum, het ene stille punt.

Het is het holistisch beeld van het Universum, dat uiteindelijk afstevenen zou, volgens Teilhard de Chardin, op het Omega-punt dat op het ogenblik waar we ons thans bevinden, elke verbeelding tart.

Als God, om hem te noemen met de naam van de Septuaginta-vertalers - en dit gebeurde om de Grieken te behagen - de avond van de ’zesde’ dag, in gedachten de balans heeft gemaakt van al wat Hij gepland had te doen dan was zijn visie onmogelijk beperkt tot de aarde, Hij zag de aarde zelfs niet. Integendeel, het was de totaliteit van de Kosmos die Hij zag, ingekleed, gestapeld en geborgen, ineen verweven, uitgezet en gedragen in natuurwetten en evolutie-impulsen. Stephen Hawking noemt deze wetten: the mind of God.

En het is uit de mind of God dat het levenszaad zal neerdwarrelen waaruit de mens zal opstaan, onvermijdelijk als deel van de mind of God. Of God geïntegreerd in het Universum, of misschien, het Universum zijnde het materieel aspect van God, zodat Hij duidelijk, ongelooflijk, overtroffen zichtbaar is voor zij die Hem willen zien. Het nieuwe paradigma dus waar Alain de Botton[1] op zoek naar is maar het niet zal vinden omdat hij de waarheid al in pacht heeft, zo lijkt het toch.

In deze kosmisch-religieuze context zou hij het Genesis-verhaal kunnen herschrijven, ditmaal echter niet met de visie van een filosoof en schrijver die Elohim heeft gezien, de blik gecentreerd op de aarde, deze engheid van verbeelden wordt overboord gegooid, maar hij zou het verhaal – als er een verhaal nodig is - willen en kunnen herschrijven met de visie, komende uit de geest van God, de ‘God’ die een splinter van zijn geest overbracht in de mens opdat Hij zichzelf, hoe minimaal ook, gereflecteerd zou zien in de geest van de mens en waarvan Hij gezorgd heeft dat deze weerspiegeling zich beter en beter zou preciseren naarmate de tijd vorderen zou. Als hij dan God vervangt door het Ego van het Universum dan is het dit Ego dat, via zijn weerspiegeling in de mens, zijn eenzaamheid wil doorbreken.

Dan is de positie van de aarde de plaats geweest en ook noodzakelijk geweest opdat de mens, die nu nog steeds ‘wordende’ is, er zicht zou hebben op die God en Hij of ‘Zijn Ego in zijn Universum’ niet sterven zou van verlatenheid.
 

God is what mind becomes when it has passed beyond the scale of our comprehension.

God is wat geest gewordt als deze het niveau van ons begrijpen overstijgt. Het zijn de woorden van Freeman Dyson[2].

God is de uitdaging van de mens, is het doel van de mens, is de queeste van de mens. Hij daagt ons uit op zoek te gaan naar Hem, opdat het beeld, het absoluut allesomvattende beeld van zijn grootheid, groeien zou, zich preciseren zou in de mens.

Het boek van Dyson dat hij nog maar eens uit zijn rek heeft gehaald - er moeten duizenden zulke boeken bestaan - is als het beluisteren van een cantate van Bach bij het buitengaan uit de kathedraal na een Gregoriaanse mis.

Steven Weinberg daarentegen houdt er een andere mening op na, hij aarzelt niet te schrijven:

The more the universe seems comprehensible, the more it seems pointless.

Hoe begrijpelijker het Universum wordt des te duidelijker het ons toeschijnt als zinloos.

Hij vermoedt dat Weinberg reeds spijt moet hebben over deze harde regel tekst. Want Weinberg ook heeft de nachtelijke vlucht gevolgd van Bede’s sparrow, komende vanuit de duisternis, doorheen de verlichte en verwarmde banketzaal van King Edwin om dan weer te verdwijnen in de nacht, en Weinberg vindt dat de verleiding te gaan geloven almost irresistible is.

Als Weinberg evenwel religie gelijk stelt aan wat Bede vertelt, over de leer van de Kerk aan koning Edwin - wat voor hem in wezen niet zoveel kan afwijken van de God uit de tijd die Enrico Miret Magdalena noemt la época pregalileana - dan had hij toch van hem een ruimer idee verwacht.

Trouwens waarom zou Weinberg zich inlaten met de kleine huismus van Bede als hij enkele pagina’s ervoor akkoord gaat met de verklaring van Phillip Johnson, namelijk:

Naturalistic evolution is consisting with the existence of God only if by that term we mean no more than a first cause which retires from further activity after establishing the laws of nature and setting the natural mechanism in motion.

Hij vindt dat de idee van Phillip Johnson, die hij ontmoet bij Weinberg, nu precies de idee is die hij heeft verwoord en die hij ook, wat vers 2, 2 uit Genesis betreft, gevonden heeft in de vertaling van Fabre-d’Olivet, waarin het beeld verschijnt van de Elohim die rusten gaat.

Wat betekent, dat we nimmer meer hopen moeten op om het even welke interventie van Hem. Hij is rustende, Zijn werk wat, én het Universum én de mens betreft, is af, de finaliteit ervan is wordende, is komende.

En om in te zien hoe de finaliteit komende is, hebben de laatste berichten over het bestaan d’innombrables planètes, die eventueel aardes zouden kunnen zijn, ons in grote verwarring gebracht.

Echter, wij weten niet hoe ‘af’ het is. En weten evenmin of het dichten van het gat in de ozonlaag erin begrepen is, weten evenmin of de mens geen poging wordt zoals de mier er misschien een was, de bij, de dolfijn, het wat-weet-ik-nog er een was, en moet er nog gewacht worden, hier of elders in de Kosmos, op een ander fenomeen dat beter dan de mens op aarde, beantwoorden zal aan het prototype dat God, als spiegelbeeld van Hemzelf, zou kunnen beoogd hebben.

Maar voor hem, Ugo, betekent het Universum het resultaat van Zijn optreden op de zevende dag. En het is in de echo ervan dat de kleur, de klank, de verwevenheid, de hoop van zijn Ugo-zijn, getekend ligt.

Het is in die regio, in die zuivere verhelderende dimensie dat hij zoeken moet. Al weet hij dat hij die dimensie pas in zijn allerlaatste ogenblikken betreden zal en dat hem nu enkel, de verhullende smaak ervan aangeboden wordt. En dan schrijft Eliot:

I said to my soul, be still,

and let the dark come upon you

wich shall be the darkness of God…

Het is in die ‘duisternis van God’, de duisternis om de banketzaal van King Edwin, waar omheen the storms of winter rain and snow are raging, dat voor zij die zoeken blijven, het Licht zal schijnen.

*

05-04-2012, 00:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Stefan Hertmans in zijn ‘Arcadia’ verwijst me naar Google om kennis te maken met het werk van Gianbattista Tiepolo, een Veneziaanse schilder uit de XVIII de eeuw die me voorheen totaal onbekend was. Zonder al te veel inspanning of verplaatsingen te moeten doen heb ik nu enig idee over zijn werk en persoon en heb ik beter het essay van Hertmans[1]:  ‘Roberto Calasso’s meesterlijke restitutie van Tiepolo’ kunnen herlezen.
Tiepolo ‘de grote laatste schilder van de geheimen van een voor altijd verloren Arcadia’, zoals hij door Hertmans wordt genoemd. En het was deze zin die bij mij was blijven hangen en naar een uitweg zocht.

Ik vond dat ik schrijven mocht, dat Tiepolo schilderde, gezeten op een wolk, zoals het me maar al te dikwijls overkomt. Ik zeg dit niet omdat ik een even grote ‘Arcadische’ schrijver zou zijn als Tiepolo een schilder, verre van, maar we hebben iets gemeen, een soort van vierde dimensie, de dimensie van Le Thoronet, ( zie mijn vorige blogs) en ik begrijp waarom Calasso, die ik enkel ken via  het essay van Hertmans, Tiepolo’s werk omschrijft als doordrongen van ‘de oude metafysica van het offer’. Of er een dergelijke metafysica bestaat weet ik niet, maar het zal wel, maar voor mij,  is Tiepolo duidelijk een metafysicus en, als dusdanig een poëet. Hij zegt iets in meer dan het verhaal dat hij uitbeeldt, een verbondenheid, een verder reikende religiositeit. Hij situeert zich absoluut niet in ‘punt 1’ van het alles weten, maar zijn verbondenheid met de totaliteit van het zijn, houdt hij verborgen zodat hij onbegrepen overkomt.

Ik begrijp, voor het eerst misschien, wat kunst wel is, nederigheid – en we weten wat Eliot zegt over humility - een uitzien naar een onbekende, een ver reikende, vermoede waarheid, waar dichters en schrijvers en filosofen en wetenschappers, rondwandelend in het Arcadia van Hertmans - het Voorgeborchte van Dantes Inferno, (canto IV) - over spraken met elkaar, namelijk dat kunst ‘iets’ in meer is, zijnde de binding met het onbekende, het onnoembare, het onuitspreekbare. 

Als ik de goeroes van vandaag hoor dan is kunst vooral iets in min, heel wat in min. Om deze reden zijn de doeken van Tiepolo, van een ‘onaanraakbare mystiek’, de mystiek eigen aan de tekening van mossen en lichen op de stenen van romaanse kerken en abdijen en vergeef me als ik denk aan Le Thoronet, waarin verweven ligt het wondere van tijd en van zijn.

Roland Barthes in een van mijn voorgaande blogs sprak over de wereld van een Japanse tuin en in zijn beschrijving verwees hij met een simpel vraagteken naar de denkende, creërende mens die de tuin had geconcipieerd, de mens verbonden met de natuur en met wat die natuur betekent. In het

werk van Tiepolo ontmoet ik diezelfde mens, de mens die weet dat er iets hoger is, iets dat niet te bereiken is, iets dat we enkel aftasten kunnen met de voelhorens van de geest. 

Ik ontmoet in zijn doeken de innerlijk fulgurerende spirit van de mens die tevoorschijn komt in de wijze waarop hij zijn onderwerp inleidt en verkondigt. Begrijpelijk dat hij in zijn eeuw, ongemoeid gelaten werd, even afgezonderd als onbegrepen om wat hij, verdoken, te vertellen had.

Zeggen, dat ik Tiepolo gisteren niet kende, dat ik hem vandaag ook nog niet ken, maar ik weet nu dat zijn doeken bestaan, zoals ik weet dat de kwantum fysica bestaat. Het mooie, het sublieme ervan is dat ik, noch het werk van Tiepolo, noch de kwantum fysica kan binnendringen omdat beide een beeld zijn van het ongrijpbare, het onaanraakbare.

Maar dit is dan mijn visie en niet noodzakelijk deze van Calosso en Hertmans.

*

Ik voeg er voor mezelf aan toe, dat wat ik in woorden geschilderd heb, namelijk dat het werk van Tiepolo me in de eerste plaats als metafysisch overkomt, geschreven werd vóór de muezzin van mijn tijd in Yemen, vóór het licht opkwam, vóór  het gekweel van de vogels te horen was, in een moment dat ik nu ervaar als een moment van bijna-genade.

04-04-2012, 03:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn blog van 2 april was de tekst die ik met de pen, in een moeilijk te lezen handschrift, heb neergezet in mijn dagboek. Opgejaagd door één woord in mijn hoofd, ‘begoocheling’.  Het gebeurde vroeg in de morgen, in de gonzende stilte van de kamer, in het krassen van de pen op het blad, en uit mijn pen vloeide, wat ik een fractie van tijd ervoor nog niet had gedacht. Dit is wat ik gisteren als blog heb overgenomen. Vandaag kom ik erop terug, om er nu aan toe te voegen:

Is het geen begoocheling te denken dat wij het zijn die ons eigen leven volledig in de hand hebben, dat wij het zijn die beslissen dit te doen of dat te doen, of ook niet?

Of kan het dat het helemaal omgekeerd zou zijn en, dat we worden geleefd van bij onze geboorte door de omstandigheden – en zelfs van ver vóór onze geboorte – dat alles al voorzien is en dat we beslissen wat beslist moet worden om uit te komen waar we uitgekomen zijn en nergens anders. Ons leven aldus niet veel meer zijnde dan een massa dromen van morgen tot avond, tot ver in de nacht?

Dit is uiterst gewaagd dit, zelfs met een vraagteken, voorop te stellen, maar alles vloeide voort uit het woord begoocheling of de begoochelaars die we zijn, als we (cynisch) spreken – alsof het ons niet in het minst deren zou - over dood en leven en lichaam. Met de nadruk op het lichaam, alsof dit lichaam de zin van het leven zou zijn of het leven, levend naar een ‘rottend’ lichaam, of een lichaam vol ‘wormen’  toe; en we ons helemaal niet begoochelen als we denken het leven te leiden dat wij zelf, en niets of niemand anders dan wij, gewild hebben.

Vandaag denk ik het anders. Veel is begoocheling als zou alles van ons en enkel van ons afhangen en het alleen de dromen zijn, die ons losbandig overvallen in de slaap, die van elders komen. Maar het is

Vrouwe Fortuna (van Dante), die de touwtjes in de handen heeft, Zij beslist in grote mate over wat kan en niet kan zodat we  gerust besluiten mogen dat we geleefd worden, geleefd tot binnen onze cellen, tot binnen de atomen van ons lichaam.

Het is, opgejaagd door het woord, een dronken beeld van de mens dat ik heb opgevoerd vandaag. Een uitvloeisel van wat ik hoorde hoe lichtzinnig gesproken wordt door de filosofie over leven en dood. Mijn lichtpunt is dat ik, in het artikel, ‘Van de eerste tot de laatste ademtocht’, over het boek van de Standaard-redacteur Joël De Ceulaer[1], dankbaar gelezen heb wat Spinoza, uitgestoten uit de Amsterdamse Joodse gemeenschap, voorhield – en wat ik altijd heb vooropgesteld - onszelf te zien als deel van de natuur. En, een man naar mijn hart, Herman De Dijn zegt erover, en ik neem het essentiële:

‘Als je je ziet als deel van de natuur, dan ben je een deel van iets groots, van iets allesomvattend, dan heb je een compleet nieuwe kijk op jezelf die tot een vorm van verrukking leidt. Tot het inzicht, ik ben een proces, ik maak deel uit van de natuur, van God, maar dat is prachtig’.

Eindelijk las ik nog iets zinnigs in de Standaard der Letteren.

03-04-2012, 01:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Opgejaagd door mijn blog.

Opgejaagd door het woord, zijnde mijn blog, vroeg wakker en gelezen van Sarah Vankersschaever[1],  wat ze vond van Gruwez’ dichtbundel ‘Wijvenheide’:

‘Het werk van een getalenteerd acteur die flexibel wipt van personage naar personage’ en, ‘een nietigheidsgedachte die zich een weg baant door zowat elk gedicht in de bundel’.

Ze leert me ook dat de worm nog maar eens opduikt – er is ondertussen ook de crematie – als een variatie op ‘tot stof en as zult je wederkeren’.

En dit is niet alles,  Vankersschaever gaat veel verder nog, maar het is aan u als je het wilt ontdekken om de bundel te lezen. Ik vind in elk geval dat wat ze geschreven heeft als recensent, even poëtisch is als het woord van Gruwez. En ook, na haar gelezen te hebben dat het me  duidelijk is dat ik maar blijf schrijven als iemand van halfweg de XXste eeuw, wat ook niet ideaal is. Maar wat de wormen betreft  verdedig ik me met te verwijzen naar mijn astronoom Lyttleton van gisteren, Velen zijn er die plaats genomen hebben in punt 1, ‘truth’, en er blijven wonen voor de rest van hun dagen.

Maar, ik zou niet graag mijn werk, waar ik al mijn krachten heb aan opgeofferd, betiteld zien als ‘De mens in mineur’, of als ‘kwinkslagpoëzie’, al ben ik Gruwez niet. Toch zal ik de bundel opzoeken en lezen, omdat die van Luuk Gruwez komt en omdat ik weet hoe schitterend en accuraat hij weet te schrijven over de poëzie van sommige  van zijn collegae.

Ben uit die recensie gestapt. Heb nog even hoger in het blad gekeken en even nog gelezen over ‘Tien filosofen en tien conclusies’ – het artikel ligt weg voor morgen of overmorgen - om eruit te halen dat het godsbegrip van Spinoza dicht aanleunt bij dat van de Chinezen en, van Ulbricht Libbrecht: God is gelijk aan de natuur. Wat ik beamen en verdedigen wil. Om dan verder te vallen op een zin uit die tekst waar (glimlachend) gezegd wordt: ‘wat je ook doet of presteert of onderneemt na je dood ben je een rottend lijk’.

Cru gezegd is dit een crue waarheid, die hier, als variant op de worm, eveneens op de snede van het punt 1 geschoven ligt, waarmede ik dus niet akkoord ga, al mijn teksten staan hier lijnrecht  tegenover, want het is niet mijn ‘ik’ dat daar ligt, maar het omhulsel van mijn ‘ik’, en het is niet het rottend lijk dat de producten van de geest, die je eventueel achterlaten zou, gepresteerd heeft.

Het is in dit punt, met deze gedachte, met dit paradigma, dat ik me situeer in deze wereld voor het ogenblik.

02-04-2012, 07:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Moedeloosheid overvalt me. Het leven is plots een grote onzekerheid, een open vlakte zonder horizon, een woestijn, een dorheid.

Vanwaar deze gedachten, terwijl ik gisteren nog aan het dromen was; terwijl ik de vorige dagen nog een eeuwigheid voor mij had; terwijl ik dacht mijn vijfde maand te beginnen, met nog zeven voor de boeg; terwijl ik dacht canto 34 van mijn A.vd.D. in te loggen met als laatste zin de laatste versregel van Dantes Hel?

Vanwaar deze gevoelens, alles te laten voor wat het is, die moeë lichaam, deze moeë geest, zijn rust te gunnen. Geen woorden meer, geen gedachten meer, een totale leegheid van hart en ziel.

Ademen om nog wat dagen in leven te blijven. Terwijl ik buiten loop, de zon voel in mijn hals, in mij witte haren, zie hoe alles in kleur komt, hoe een spinnen ei is opengebarsten met honderden minuscule spinnen tegen het raam, valt alles stil in mij, opgelost, vergeten, verlaten.

Mijn boeken waardeloos, alle dingen die ik schreef of tekende, of de stukjes steen en wortels die ik samen kleefde onder glas, waardeloos, uitingen van de laatste stuiptrekkingen. En dan, wat me overviel toen ik neer zat om deze woorden te schrijven, begoocheling te denken dat mijn blog de remedie was die alles oplossen zou.

De dag die naar zijn einde neigt: in het minivijvertje één rode vis nog opgedoken, een vergetelheid van de reiger, en als ik voor mijn klavier zit, een vage schaduw, een laatste ekster neergestreken op de tafel in de tuin waar ik een hoopje kaassnippers had neergelegd.

Zeg ik, dat het al wat beter gaat?

01-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

We zijn geen uitverkorenen meer (dit geldt ook voor bepaalde volkeren die nog die mening zijn toegedaan) nu ik gehoord heb dat er in ons melkwegstelsel duizend en meer planeten zijn, ik durf het cijfer niet herhalen maar er zouden er meer zijn in het totale Universum, dan zandkorrels op het strand van Oostende, planeten waarop leven zou mogelijk zijn.

Wat ik in een vorige blog reeds vertelde over een hadith van de profeet als over een paar versregels van Dante, als zou de godheid het Universum geschapen hebben opdat hij zich weerspiegeld  zou kunnen zien in de mens, is dus geen beslissing geweest toegespitst enkel en alleen op de aarde, maar ook toegespitst op alle planeten van de miljarden melkwegstelsels. Wat neerkomt op een enorme, massale, steeds maar toenemende schepping met toenemende mpogelijkheden om zichzelf te ervaren in de geest van zijn schepsels, in het bijzonder de mens.

Waaruit dan blijken zou dat het materieel aspect van het Universum, met zijn negatieve als positieve kanten, slechts bijzaak is – zoals ons lichaam slechts bijzaak is – een hulpmiddel om te bereiken wat bereikt moet worden.

Maar, beste lezer, hier tegenover  plaats ik wat ik terugvond in een dagboek, komende uit the Economist van lang geleden. Het zijn woorden van een Britse astronoom, professor Raymond Lyttleton die verklaarde dat:

‘a hypothesis is as a bead on a length of wire, one end being marked 0 (falsehood) and the other end 1 (truth). Never let your bead quite reach 0 or 1, or it will fall off the wire and out of the domain of rationality. Move it along the wire, this way or that, in the light of new evidence’.

Ik anker me zeker niet vast in wat ik schreef over planeten en leven en reflectie. Alles is beweging, ook de kennis, ook de bewijsvoering. Maar mijn (soort) paradigma plaats ik toch op punt 0,55, en alhoewel ik zou willen gaan tot 0,65, zal ik toch maar wijselijk blijven bij mijn eerste notering.

01-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde