Ik ben vooral op me zelf aangewezen. Soms, maar dit is uitzonderlijk, komt er uit een of andere hoek een ruggensteun, zoals vandaag dankzij Katrien Steyaert die in de Standaard der Letteren, de woorden overneemt van Christophe Vekeman, woorden die ik hier maar al te graag citeer omdat ze ook die van mij hadden kunnen zijn:

'Eigenlijk zijn God en de dood voor mij vergelijkbaar: van allebei kun je je moeilijk een voorstelling maken, maar je kunt ze ook niet zomaar wegdenken. Ik zie ze als een glorieus mysterie, iets fascinerends en bijzonder machtigs, in het geval van de dood zelfs machtiger dan het leven...'

Ook voor mij zijn God en de dood in elkaar verstrengeld, kun je niet denken aan het ene zonder er het andere, gewild of ongewild bij te betrekken. Het is een eenheid. Het was het bij de geboorte en het is een eenheid gebleven bij het afscheid nemen. Of we die God nu zien als een aanwezigheid of als de Eeuwigheid waaruit we zijn opgestaan, de twee zijn onherroepelijk verbonden en we moeten het ermee stellen.

Liefst, zegt Carl Jung, er bij leven over nadenken, lang over nadenken, en er zich een beeld over vormen om beide in de ogen te kunnen zien als het ogenblik gekomen is. De dood is geen taboe onderwerp geweest voor mij, zoals het er ook geen was voor Vekeman. Hij, als gelovige - hij leest een Onzevader als hij 's nachts niet kan slapen - heeft een voordeelpositie, God is zijn oorsprong en zijn bestemming, hij keert van waar hij kwam. Voor een niet gelovige liggen de zaken anders, schijnbaar dan toch, alles hangt af van de betekenis die we geven aan het woord God, of zoals wellicht voor velen, aan het woord Niets.

Gemakkelijker, dan toch voor mij, is God zien zoals Spinoza God zag: een totaliteit van het Dasein. Al wat is, al wat we kunnen zien,  als al wat onzichtbaar is, is God en wij, mens, zitten verweven in die totaliteit van het 'erzijn'. Een toestand waaraan niemand ontkomen kan, wat we ook denken of wie we ook zijn, verweven zijn we, niet alleen materieel, maar ook spiritueel. Wel zijn er die het spiritueel karakter van die verwevenheid ontkrachten, maar dit is hun zaak, en of ze er aldus aan ontsnappen is een andere zaak, maar erin verweven zitten we, want materie is de zichtbare vorm van geest.

Zo is de dood maar een overgang, een terugkeer naar wat we waren toen we er nog niet waren, toen we nog aan het wachten waren in de nevelen van de tijd die zich geopend hebben op het ogenblik van onze geboorte en, zich op ons terug sluiten zullen op het allerlaatste ogenblik. Een ogenblik dat Vekeman niet graag zou missen, waarmede hij bedoelt dat hij het graag bewust beleven wou.

Ik denk niet dat dit nog van enige waarde zal zijn voor mij. Ik verwacht dat mijn geest zich versplinteren zal in elektronen en eonen. Wat erna komt, 'sera une chose très intéressante', zo denkt George Steiner, en zo denk ik met hem. 

22-10-2017, 07:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het zichtbare van het kleine gebeuren dat van mijn geschriften van de laatste dagen was, is de maatstaf van wat of wie ik ben die hier rondloopt op deze aarde. Beide geplaatst tegenover de oneindigheid van het Oneindige is het verschil tussen ons beide niet zo groot, we zijn er ons ten volle van bewust.

Maar, en hier ligt de kroon van ons mens-zijn: we weten dat er het Eeuwige en het Oneindige is. Zo ook, terwijl de bloesem enkel deelneemt aan het weten dat van de Kosmos is, delen we als mens, in een identieke weten maar, en hierin verschillen we, we weten dat we weten. En dit is onze grootheid, dit maakt dat we een grote stap verder staan, we zien ons zelf bezig, wat ik niet durf denken van de bloesem. Al weet ik het niet met absolute zekerheid, maar ik denk dat alleen wat van de Kosmos is, van de bloesem is, en alleen wat van de Kosmos is, interveniëren kan in het leven ervan.

Wat ons betreft, wij denken dat we, los van het kosmische, zelfstandigheid bezitten, dat we totaal vrij zijn te doen wat we wensen te doen, maar is dit wel zo zeker? Is het ook niet zo dat het de Kosmos is - zijnde het gebeuren in de Kosmos, zijnde de omstandigheden waarin we geboren zijn tot en met de omstandigheden waarin we ons nu bevinden - die ons leven, ons 'zijn' hier op aarde, bepaalt? En als het zo zou zijn, in welke mate zijn we dan verschillend van de bloesems die op een morgen in de herfst zijn opengebloeid?

Boude taal van de filosoof, die zich ziet, zoals hij zich zien moet: als deeltje van het kosmisch gebeuren - een uitloper ervan is de vorming van een nieuw sterrenstelsel in de nevel van Orion, een inloper (!) ervan, de botsing van twee elektronen en wij, er ergens tussenin - is onze, wat we denken vrije wil,  in dit opzicht, onbestaande.

Eigenlijk weten we dat we niets weten, dat we enkel gissen kunnen en ons inbeelden dat we meer dan wat bloesem zijn. Ik geloof het niet, feitelijk zijn we niet méér maar, we 'kunnen' méér zijn, en ik denk dat van ons verwacht wordt dat we méér zijn, omdat we in een bevoorrechte positie zijn: we kunnen zelfstandig denken, we weten van de Oneindigheid en van de Eeuwigheid.

We kunnen, zoals ik hier nu bezig ben, theorieën opbouwen, stellingen in nemen, die hetzij totaal nutteloos, hetzij wereldtergend, hetzij totaal vernieuwend zijn. We kunnen een Nietzsche zijn, een Teilhard de Chardin, een Proust; we kunnen een Bach zijn of een Beethoven, we kunnen een Da Vinci zijn,  een Bruegel, een kathedraalbouwer of een Le Corbusier. We hebben die mogelijkheid, en gezien die mogelijkheid, ingecalculeerd zit in onze genen van het mens-zijn, is het onze plicht deze te gebruiken, de stuwing erin te grijpen, en ons te 'smijten'.

Enkel in de mate dat we ons 'smijten' - het woord is van Kristien Hemmerechts - zijn we verschillend van de bloesems, of het nu deze van de lente zijn of uitzonderlijk deze van de herfst. Hoe we het doen heeft geen belang, als we het maar doen, zoals het ons werd ingegeven het te doen, creatief zoals de natuur het ons zo duidelijk aantoont.

Zien, begrijpen wat we zien, en handelen. Dit is waar ik vandaag, na een lange rit, ben aangekomen. Vraag me niet hoe het gebeurde. Het gebeurde met mij zoals het gebeurde met de bloesems aan de vijver. De vijver die, tussen haakjes, smeekt om nieuw water. 

21-10-2017, 07:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

De herfstbloesemhistorie had even goed onopgemerkt kunnen doorgaan, niemand zou het opgemerkt hebben, geen haan die er over zou gekraaid hebben, nu is het (on)heil geschied, het nieuws werd de wereld ingestuurd waar het opgenomen werd samen met de brand in de bossen van Portugal en Spanje, samen met de nederlaag van Anderlecht, samen met wat zich in Catalonië aan het voordoen is. Het verhaal is zelfs al duizend woorden ver kond gemaakt en er hebben er zich al heel wat over gebogen, hebben zich erover  al vragen gesteld.

Maar, in de kleine, uiterst beperkte wereld van mijn blogs, is het welgekomen nieuws. Klein nieuws maar groot van inhoud. En het is dit grote, dit wondere dat zin geeft aan het vermelden ervan. Er gebeurde trouwens niets dat even vermeldenswaardig was in mijn voorbije dagen. En het zal zo blijven de komende dagen, ik zal in het oog houden wat het vervolg zal zijn. Heb al bemerkt dat bloemblaadjes zijn weggevallen, dat twee andere knoppen op het openbarsten staan en ik blijf over met de vraag of er een bevruchting heeft plaats gevonden. Er zijn geen bijen, geen vlinders, geen vliegen meer, dus vrees ik ervoor. Wat er ook van is, ik houd de twee resterende knoppen in het oog en zal er voor zorgen, desnoods met het fijnste penseeltje uit mijn collectie, dat er een kunstmatige bevruchting plaats vindt want, we willen weten hoe het verhaal zich verder ontplooien zal.

Nu, om volledig te zijn, het zou ook kunnen - wonderen zijn de wereld niet uit - dat het voldoende is geweest de aandacht erop te vestigen met wat woorden, opdat de bevruchting zou geschied zijn via deze woorden, hoe eigenaardig dit ook zou blijken, niets verbaast ons nog, zeker niet als het de natuur betreft, zeker niet als de geest er zich mee moeit.

Ondertussen werd ook de foto ervan, verkleind overgenomen in mijn blog van de vorige dag. Ik stel vast dat, én de details van meeldraden en stamper, én de glans van blad en kroonbladeren, verloren zijn gegaan; nochtans was de genomen foto heel authentiek en waardevol. Misschien had ik hem beter achterwege gelaten, ware het beter geweest dat je je als lezer, zelf een beeld erover gevormd had, dit niet alleen op basis van wat ik erover vertelde, maar vooral op basis van het beeld dat je van de appelbloesems in jou als herinnering draagt, voldoende om te weten in detail hoe prachtig het wel is.

Hoe prachtig de natuur wel is als ik de vorige dag een afbeelding zag van  een stinkzwam, en hoe we vergast worden op tal van kleine als grote verbazingen als we maar de gebeurtenissen in de wereld van ons afschudden om te kijken naar het wonderlijke dat ons omgeeft. Je deze stelregel meegeven is een van de redenen waarom ik ben begonnen met deze bloesems van laat oktober, in de late herfst van mijn leven.

Zo zal ik dan toch iets positiefs geschreven hebben.

20-10-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb ik gisteren niet té duidelijk mijn verwondering over het takje appelbloesem laten horen, was het geen normaal verschijnsel te wijten grotendeels aan de, voor het seizoen, te clemente - niet volgens de regels - temperatuur en was het maar normaal dat het takje tot leven zou komen in dergelijke omstandigheden?

Of was er meer aan de hand? Want zeker is het dat, indien het boompje niet 'verkracht' ware geweest en de appelen niet opgegeten, het takje niet gebloeid zou hebben, ook niet indien de appelen met zorg waren geplukt geworden. Dus moet er een verband geweest zijn tussen de te harde aanpak, en de bloei van het takje. En het is hier dan mijn verwondering ontstaan is.

Ik heb een vriend die elke dag zijn wandeling maakt in het bos dat hem vertrouwd is, hij volgt elke beweging in de natuur, ziet hoe het bos uit de winter komt, de lente en de zomer binnengaat en hoe de herfst zich nestelt in de bomen. Ik, moet het stellen met heel wat minder, maar ik bekijk het leven in de natuur rond mij met des te meer aandacht. meer dan ik aandacht schenk aan wat er gebeurt in de wereld, op mijn leeftijd kan ik me dit permitteren.

Is het dan niet normaal dat het bloeiend takje appelaar me bezig houdt alsof het een gebeuren is dat boven al het andere uitsteekt; dat ik er over schrijf, erover uitweid en vooral, tracht te begrijpen hoe het boompje zelf zijn hachelijke toestand heeft beleefd om te reageren zoals het gereageerd heeft.

Nu ik A heb gezegd wil ik ook B vernoemen. Wel ik denk dat het, na zijn overrompeling door de koeien, in een soort verdovende winterslaap geschrokken is; dat het enkele dagen zon heeft nodig gehad om te beseffen dat het was alsof het lente was en dat het terug tot leven, terug tot bloei gekomen is.

Is er dan 'iets' vreemd aan, of is alles vreemd? Niet alleen het 'weten' dat het ogenblik van de bloei daar is en dat het bloeien moet, zoals het elke lente gebeurt; maar ook, te zien/weten dat de krachten voorradig in het tere stammetje om te zorgen voor het rijpen van de appelen, plots gefnuikt in hun opzet, gebruikt konden worden voor een nieuwe bloei.

Maar, wat weet ik over de psychologie van de planten? Hoe kan ik me ooit inleven in hun gedachtenwereld als ze er een zouden hebben? Toch blijft het bevreemde in het leven van de planten een immens vraagteken. Er werd over nagedacht en boeken over geschreven, een ganse wetenschap eruit gefilterd. Een boek over 'la Vie des Plantes' wacht al jaren in zijn rek. Hier, in het geval dat ons bezig houdt, denk ik dat het vreemde van het tot bloei komen, het gevolg is van het verrassingseffect dat het boompje ondergaan heeft, en zijn bloei een soort wraakneming is op het lot. Een mens zou allicht op zelfde wijze reageren.

Eigenlijk is het maar voorbijgaand. Het boompje opkuisen met de zekerheid dat het de winter zal overleven en, alle wonden van nu geheeld, het er zal staan in de lente, bloeiend zoals het voorheen nimmer heeft gebloeid. We doen de proef op de som. En houden je verder, bij leven en welzijn, op de hoogte. 

19-10-2017, 06:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het gebeurde - niet dat het een drama was - dat de bioboer uit de omgeving van de vijver, naar hij verklaarde, vergeten had zijn koeien water te geven, en de dieren, het was een dorstige dag geweest, ruikend een grote plas water dichtbij, uit hun omheining braken en de droge grachten over, hun dorst gelaafd hebben. Hierbij niet alleen de oevers van de vijver hebben doen wijken op een plaats, maar ook, niet tevreden zijnde met het water ook o.m. een jonge appelaar, de takken volle rijpende appels, vermassacreerd hebben en alleen nog de stam ervan, met afgebroken takken achtergelaten.

Dit gebeurde, het dagboek van de vijver is getuige, op zaterdag 2 september ll.

Nu, wat gebeurde kan, behalve de ingezakte oever, niet ongedaan worden gemaakt, zeker het jonge appelboompje niet. Reddeloos verloren werd er gedacht, maar dan toch niet, want één nederige tak die geen appels droeg, was gaaf gebleven, een enkele. En er gebeurde iets onverwachts, iets van een totaal andere aard, de tak kreeg nieuwe botten en, wat eigen is aan de lente, op een nacht, of vroeg in de morgen van 14 oktober zijn de bloemknoppen open gebarsten met een kleine knal, die niemand gehoord heeft, maar de knal was er, en zijn er herfstbloesems in alle glorie opengebloeid, een wonder dat zich maar eens voordoet in a lifetime. Om deze reden de vermelding ervan.

Maar, wat bezielde het verhakkelde, het vernederde appelboompje, wat ging erom in het gekwetste hart ervan, in de ziel ervan? We zullen het wel nooit weten, we kunnen het enkel gissen. Wellicht waren, op het ogenblik van het accident, de sappen al gestabiliseerd, klaar om terug te dalen naar de verste wortels. Wellicht? En is er een reactie gekomen, is er een wil opgestaan, een jeugdige, krachtige wil, een wil van niet versagen en werden alle sappen die nog aanwezig waren opgeladen en alles klaar gemaakt, alsof het lente was, om dat ene takje terug tot bloei te brengen.

Mijn lezer, weet je wel wat het betekent, een bloemknop aanmaken, weet je wel welke kennis, welke inzichten, welke berekeningen, welk groot kunstenaarschap hier aan vooraf gegaan is, opdat uit deze sappen zou ontstaan: de kelkbladeren in de juiste kleur - met dat tikkeltje rood, een druppel bloed - de stamper en de naaldfijne precies getelde meeldraden, voorzien van het nodige stuifmeel, hier ook niet te veel, ook niet te weinig? Heb je er al ooit, in je leven, eens aan gedacht, welk wonder zich  hier heeft afgespeeld, alsof het een liedje van ne cent was?

Heb je er ooit al eens aan gedacht, ooit eens?

Wel schrijver dezes heeft er aan gedacht, zoals de jonge appelaar, die een standbeeld verdient, eraan niet alleen gedacht heeft, maar het ook heeft volbracht, wat nog heel wat anders is. En als je het wilt weten, het was meer preciesie werk dan het ineensteken van een Maserati.

We staan er verstomd bij, we geloven ons ogen niet. We begrijpen niet hoe het kan en toch gebeurde het. Wie of wat ligt aan de basis ervan? Wie of wat is het als het niet het appelboompje zelf was? Maar dan nog wie of wat maakte, binnen in het boompje dat het, zo laat op het seizoen, nog reageren zou? 

Een vraag waarop het antwoord verwondering is. 

18-10-2017, 07:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik weet waarin ik verschil als ik mensen van mijn leeftijd hoor spreken over leven en vooral over dood, ik denk er de New Physics bij. Ik zie me als een vat, een wolk vol atomen, elektronen, quarks en particules en gelinkt aan al wat van de Kosmos is, en ik weet, ik stel het regelmatig vast, dat er weinige zijn die me hierin volgen, of liever, dat er heel wat zijn die er nog niet toe gekomen zijn me hierin te volgen en hun maatstaven, wat de dood betreft hierop af te stellen.

Heb ik het bij het rechte eind? Is mijn visie valabel en gaat ze minstens, in de goede richting? Ik, voor mezelf, denk van wel. Wat anderen erover denken, van het ogenblik dat ze zich niet bewust zijn te leven als een 'wolk', eerder dan een 'blok' materie, heb ik heel weinig aan hun verklaringen, hoe wijs en inhoudelijk deze ook moge zijn. 

Dit is mijn vertrekpuint als ik na denk over mijn dood, want daar gaat het om, verder wil ik niet gaan, heb hier voldoende over geschreven in vorige blogs, met als hoogtepunt wat ik haalde bij Adonis, een schrijver-poëet uit het oosten die een van hun dichters - toen die nog, wat de spiritualliteit betrof, een voorsprong hadden op die van ons - Al Macarri, Xde eeuw, citeert. Ik las het gisteren nog toen ik het citaat terugvond in mijn (eeuwig, het zal wel zo blijven) manuscript. Woorden die misschien shockerend overkomen, maar tant pis:

Death is the one elixir, the redeemer, life itself is only a death running its course. A person's clothes are his shroud, his house is his grave, his life his death, and his death his true life.

Ik hoor niemand dit hier herhalen, zeker niemand die het wagen zou dit te schrijven. Echter, aangekomen waar ik sta, klinkt het als een verlossing, a fulfilment. Ik laat deze woorden in al hun naaktheid, zoals ze er staan. Op mijn leeftijd, beseffend hoe vlug alles gegaan is en hoe alles op mij is afgekomen, denkt je er over na, vindt je er schoonheid in, wijsheid en een grote nederigheid. 

Je kunt er de woorden van George Steiner aan toevoegen: 'La mort, je le sens, sera chose intéressante'. Dit wordt me heel duidelijk als ik me zie/weet sterven als een wolk van deeltjes, Higgs deeltjes inbegrepen.

Hoef ik nog verder te schrijven vandaag? Is er nog iets aan toe te voegen?

De nieuwe dag staat op het punt zich te openen, Orion heeft zich teruggetrokken in het lichtend blauwe van de luchten. In mij leeft de echo van wat ik geschreven heb vanmorgen. Een echo die lang zal blijven.

17-10-2017, 06:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

Met de schittering van Orion, het meest mathematisch getekend strerrenbeeld, staat de winter voor de deur. Zo was het toch vroeger, of het nog steeds het geval is weten we binnen afzienbare tijd. Voorlopig echter is het langzaam korten van de dagen het enige teken, want vandaag aarzelt zelfs de herfst om toe te slaan, houdt hij zich gedeisd, wordt het gelen van de bladeren afgeremd, worden wind en regen vergeten en beleven we, wat zo poëtisch wordt genoemd, an Indian summer.

Dan toch wij, de gelukzaligen zoals ik ons zie als ik vergelijk met wat er gebeurt in de wereld, al was het maar in Californië, waar have en goed en mens, in de vlammen opgaan. Ik heb er weinig meer over te zeggen; Ik kan enkel trachten me in te beelden wat het is, te zien hoe alles wat je in een leven heb vergaard in een paar ogenblikken vergaat tot as. Je wenst het niemand, jij zelf kunt enkel vaststellen.

Waarom vermeld ik dit? Waarom begin ik bij de schittering van Orion en kom ik uit bij de diepste ellende? Hoe zit deze wereld van ons in elkaar of, tussen welke beelden zitten we geprangd?

Geprangd tussen vragen waarop geen antwoord is en er ook geen wordt verwacht. We hebben ogen om de dingen te zien die we willen zien en ze te sluiten op de dingen die we niet wensen te zien en dit kan vele wegen uit. Afhankelijk van wie ik ben en waar ik ben: gezegend, wandelend in het landschap dat ik schilder met de ogen, het licht, de luchten, de glooiende rustige lijnen, dit alles gemengd met het bewuste weten er te zijn en erin te bewegen of, op andere momenten, gezeten in de zon met een oud boek in de hand dat je herlezen wilt en eigenlijk geen nood hebt het te openen omdat je alles ervan weet, enkel het te houden, het te voelen is je voldoende, en je zit er , het boek als een leven in je schoot. Je zit er lang in de tijd die niet is, die niet meer komen zal, vereeuwigd, onder de bomen.

Afhankelijk van wie ik ben en waar ik ben, wandelend of zittend met een oud boek.

Omdat je van vele tijden bent, van vele gebeuren, van vele boeken en ook, van vele dingen die je optekende, omdat het in je aard ligt dingen op te tekenen, niet om ze nimmer meer te vergeten - je vergeet ze toch of ze er staan of niet - maar simpelweg omdat wat was, een echo achterliet en het deze echo is die je tracht leven te geven en levend te houden.

Wat je aldus optekent is de echo van de echo, het enige dat er te bewaren is voor een tijd, daarna heeft het geen belang meer. Ik ontdekte dit vorige nacht - de slaap die niet kwam - als ik gaan kijken ben wat ik geschreven had op 16 oktober van het jaar 1987, 1997, 2007. En ik dacht welk belang heeft het nog dit te weten? Wat belang dit nog te bewaren? Wat ik toen voelde was enkel en alleen de vreugde van het schrijven, de voldoening na mijn blad vol, de pen neer te leggen en te weten dat ik gedaan had wat ik me voorgenomen had te doen.

Ik blijf die vreugde kennen telkens ik de laatste zinnen schrijf van wat ik jullie vertellen wou. Al weet ik, dat ik vanmorgen niet wist wat ik brengen ging, al weet ik dat het niet veel is, al weet ik dat je niet met velen bent om me te lezen, mijn vreugde is er, nu ik eens te meer ben aangekomen.

Veel meer is er niet nodig in tijden zoals deze, toch niet voor mij.

16-10-2017, 07:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het sterrenbeeld van Orion met Sirius in de verlenging van de gordel ervan, pal en heel duidelijk in het zuiden, verraste me deze morgen, een heldere morgen met pure lichtblauwe luchten. Een beeld van de hemel dat ik altijd uitverkoren heb, een beeld dat ik zag en nog durf zien als dit van mijn goed gesternte. Ik moet er wel voor wachten tot de volle herfst en de wintermaanden, maar, zoals ik het nu ontdek, komende uit de slaap zie ik het als een teken om de dag vol vertrouwen tegemoet te gaan.

Ik wou eigenlijk vandaag beginnen met het eerder utopisch beeld dat ik gisteren - na mijn onderdompeling in de realiteit die deze van het lichaam was - getracht heb op te hangen. Een totaal verschillend beeld dat de morgen me voorhoudt.

Begrijpelijk dat de twee beelden in mijn gedachten vermengd worden voorgesteld; want ook het sterrenbeeld van Orion draagt iets dat de indruk laat utopisch te zijn, maar echter een realiteit is: in de nevel van Orion is - ik las dit lang geleden in de National Geographic - een nieuw sterrenstelsel in de maak. Terwijl, wat ik gisteren naar voor schoof: de geest van de mens op weg naar een innigere verbondenheid met het kosmische, een hoge graad van utopie in zich draagt. Ik beken dit ootmoedig, ik beken dit in alle nederigheid. Ik steunde mij hierbij op het feit dat, zoals het Universum in beweging is, de geest in het Universum - die ik meen aanwezig te zijn - mee evolueren moet, en deze evolutie zijn weerslag hebben moet op de geest in de mens. Is deze redenering fout, dan is wat ik verklaarde een mooie vorm van utopische ingesteldheid, wordt mijn stelling a wishful thinking, meer niet.

Wat hieruit als beeld een zekerheid is en dan gezien met een Genesis ingesteldheid, het zich vormend sterrenstelsel, het bewijs is dat de 'zevende dag' van de schepping nog altijd niet bereikt werd,  en dat de Elohim van 'baereshit bara elohim' nog altijd niet rustende is. En, wat meer is dat ze - maar de kortzichtigheid, zo van de Kerk als van de Koran, is zo tergend, zo bijna wraakroepend - verder gaan met Hem te aanroepen, alsof Hij die het Universum in zich draagt het nodig vinden zou dat wat er zich afspeelt op een onooglijk deeltje ervan en een onooglijk mensje ervan, in het oog te houden. Hij zou het wellicht wel kunnen, maar interveniëren en de werking van zijn Universum in de war brengen zal hij zeker niet riskeren, zal hij zeker niet doen, gezien alles met elkaar verbonden is, gezien het opstijgen van een vlinder in China een orkaan kan veroorzaken in Amerika.

Indien hun ogen nog niet zouden geopend zijn ware het wenselijk dat hun God of hun Allah eens hun ogen opende. Maar dat ook zal niet gebeuren, ogen om te zien hebben ze niet. 

15-10-2017, 07:22 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na mijn onderdompeling van gisteren tracht ik boven water te komen: was het een eerste verwittiging?

Er was ook een tweede onderdompeling, de vaststelling dat het cultuurlandschap waarin ik me goed voelde zich gewijzigd heeft en dat, wat ik ook moge doen of schrijven, het maar wat achterhoede gevechten zullen zijn. Dit geldt voor allen die zich steevast blijven hechten  aan wat vroeger van het landschap was, een ingesteldheid waarin het sacrale, de levensernst en de binding met het kosmische, de bovenhand had.

Op mijn leeftijd echter heb ik geen keuze meer, zelfs indien ik een andere weg kiezen wou, het is te laat. Wat ik schrijf zullen verhalen blijven die geen ingang meer vinden en een prooi zijn voor de tijd. Mijn houding, echter ten overstaan van het leven wijzigt zich niet, ik zal dan maar een van de laatste Mohicanen zijn die het hoofd boven water houdt.

Trouwens wat heb ik er bij te winnen, te gaan denken zoals ik het nooit heb gedaan, te schrijven over zaken waar ik nooit over geschreven heb? God sta me bij, en je weet wat ik denk over Hem, maar ik aanroep Hem omdat Hij steeds een sleutelfiguur is geweest in mijn geschriften, omdat alles enigszins gecentreerd is geweest op Kosmos én wat die ons verborgen hield in zijn schaduw, in zijn diepste wezenheid, in het merg van zijn ruggegraat, onzichtbaar maar wezenlijk daar. 

Ik kan er niet omheen - je mag er niet omheen is wat ik zeggen moet - het oneindige grote en het oneindig kleine sijpelt onze huiskamers binnen. Velen zien het, anderen zijn te verrast om het te zien, maar het is een feit, we worden geconfronteerd met een totaal nieuw paradigma van het 'zijn'. Het komt erop neer dat de cultuur van nu die de oude heeft verdrongen, op haar beurt zal moeten wijken voor deze van het derde millenium dat eerder metafysisch zal zijn dan zuiver wetenschappelijk, dat het de cultuur van de verbazing zal zijn die zich geleidelijk aan -ten minste zo de Islam geen dwingende blokkering wordt- zal verspreiden in de gedachten en de levensgewoonten van de mens.

We zullen terug ontzag krijgen voor wat, schuilend in de diepte, aanwezig is. En we zullen meer dan ooit in die richting gaan kijken om toch maar iets van de sluier erover, op te lichten. Dit zal dan de nieuwe cultuur zijn die dieper reiken zal dan deze die verlaten werd, die opschieten zal lijk gekrolde varens uit de dorheid die we nu kennen.

We zullen een ander woord moeten vinden voor God. Dan Brown in zijn nieuwste boek geeft het voorbeeld, hij omschrijft het met 'G'd' - alsof alles wat ligt tussen de 'G' en de 'd' nog moet ingevuld worden - Hij zal ontdaan worden van alle regels en verordeningen. Hij zal zijn wie of wat Hij is, nl vermengd met elke splinter van het oneindig Oneindige. Hem ontlopen zullen we niet, zelfs al zouden we het willen.

Aldus was mijn onderdompeling niet nodeloos, was het een vingerwijzing van Zijn splinters binnenin die van mij.

14-10-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Beschouw dit als mijn morgengebed dat ik haal uit de staalblauwe luchten over de ceder, hier lang geleden geplant. Alsof hij me helpen kan, alsof er iemand zou zijn die me helpen kan. Ik krijg wel gedichten toegestuurd, ik ken er wel die me een sibillijnse zin, die van Kafka zou zijn, voorleggen, maar op dit ogenblik is geen van beide van enige hulp. En toch, wat ik brengen wil is een morgen gebed, een heropgenomen worden in de wereld, nadat ik even weg ben geweest, nadat ik de nacht ben in gewandeld om mijn dromen te bezoeken en er in onder te duiken. 

Zo vertrek ik elke avond, laat ik achter al wat ik bezit of zou kunnen bezitten, om het in de morgen terug te vinden naast mij. En elke morgen neem ik het in de handen en begin ik eraan: 'Notes pour une redéfinition de la culture' van George Steiner, maar het blijft bij de eerste pagina , omdat ik niet weet hoe een cultuur kan geherdefinieerd worden, een  betekenis zou krijgen, afhankelijk van de tijden waarin we leven.

En nochtans is er iets dat op een herdefinitie lijkt als ik om me heen kijk, als ik zie wat er op de kunstmarkt verschijnt om te beginnen, als ik zie wat hoog geprezen wordt in tentoonstellingszalen; hoe erover geschreven wordt, dus ook gedacht en dat, zoals ik het vaststellen kan, de woorden , schoon, edel, verheffend, opvoedend, helemaal niet meer toepsselijk zijn als het over de hedendaagse cultuur gaat.

En Steiner verwijst naar T.S.Eliot die in een essay van 1948 een pleidooi heeft gehouden om terug te keren naar de ordelijkheid die de cultuur was, niet naar de cultuur van het verleden als dusdanig, maar naar de beelden uit het verleden die zich in ons hebben gevestigd tot bijna in onze genen. Elke nieuwe periode weerspiegelt zich in de periode ervoor, of in een verleden gehaald uit een andere cultuur, het is van daar uit dat vertrokken wordt om te komen tot een vooruitgang of een teruggang.

De vraag stelt zich vandaag of we, wat de cultuur van het westen betreft, erop vooruit zijn gegaan?

Ons antwoord is duidelijk negatief. Maar wat wel is, het woord cultuur heeft een andere invulling gekregen, de wereld van het zuiver creatieve die een verbazende wereld was, heeft zich opgelost en in de plaats is een wereld van het intellectueel-materiële gekomen die ons even zeer verbaast als de wereld van vroeger, maar ze is zeker niet meer de orde van vroeger, de gevoeligheid die ze vroeger ons te bieden had. De mens is veranderd, de maatschappij is een andere weg opgegaan  en heeft een ander inzicht op wat als cultuur geschreven staat.

Ik kom er later op terug. Mijn morgengebed stopt hier. Mijn lichaam liet me in de steek, stopte me in bed. Ik heb enkel nog te zeggen: van de cultuur/kunst van vandaag, spaar ons Heer.

Ik vrees echter dat een nodeloos gebed zal zijn.

13-10-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vroeg van morgen luisterde ik naar Klara, en is niet alleen het licht een inspiratie maar zijn er ook de groten der aarde die me met hun muziek binnen brengen in een sfeer die van de concertzalen is. Al zijn het maar wat klanken die komen en voorbijgaan, toch, zoals de klaarte van gisteren, zijn ze blijven hangen terwijl ik me klaar maak om naar beneden te gaan. Zo is nu nog, in wat  wordt neergezet, Chopin aanwezig - wiens piano, las ik eens, door Russische soldaten door het venster op de straat werd gegooid - zo ook is er Mozart, zo ook is er een stuk alleraardigste piano van Joseph Haydn.

Wat een rijkdom die we bezitten, zonder omwegen wakker worden en te luisteren naar wat eeuwen voor ons werd opgetekend, zo maar, zonder een deur te openen, zonder een stap te zetten, wordt ons een wereld van klanken binnengebracht waarover we in woorden vertellen kunnen in een andere vorm in een andere rijkdom die van het mens-zijn is. Beseffen we het voldoende?

De morgen die mijn zaligheid is, mijn vrijheid de pijnen te vergeten die van mijn lichaam zijn en te metamorfoseren, moi, pauvre bougre que je me sens, in een schrijver van losse stukken tekst, uit mijn gedachten losgewrikt, wat niet zo evident is, niet zo alledaags. En, al heeft het er alle schijn van, het kost me inzet.

Zoals het inzet kostte aan een vriend die me gisteren een gedicht mailde, of aan een andere die een nieuw doek heeft opgezet of nog een andere die aan het houwen is om een beeld te halen uit een blok es. Een gans volk dat kunst wil bedrijven, de een wat meer dan de andere. Het is echter niet over het resultaat dat ik het hebben wil, wel over de actie, wel over het creatief zijn dat hen typeert; het bezig zijn met, op de keper beschouwd, dingen die door hun schijnbare nutteloosheid wat het praktische aspect ervan betreft, opvallen bij velen, terwijl ze door anderen als tekenen van ons mens-zijn worden gezien.

We doen er aan mee, we beschouwen ons als scheppers van het ongewisse en het overtollige in de wereld, maar anderzijds situeren we ons op de weg die leidt naar het landschap van de geest, waar het goed is te vertoeven; er te zijn en er te spreken met anderen die hetzelfde landschap hebben opgezocht, een Arcadia: een vlakte, zoals beschreven door Dante in het voorgeborchte van de Hel  - afgeschaft door de Kerk van vandaag - een water dat je overschrijden kunt sans mouiller les pieds, een muuromheining met een poort waar je binnenwandelt en een kasteel omgeven door een vlakte van lichtend groen.

Waar, onder elkaar gesproken wordt, in alle rust en vrede, over wat is van de geest in ons, van waar we komen en waar we heengaan zullen. Gesprekken die van alle tijden zijn en van alle tijden blijven zullen, omdat ze eindeloos zijn en een klaarheid kennen die enkel van de droom kan zijn.

We zullen er lange blijven tot onze tijd gekomen is. 

12-10-2017, 07:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ken je ook dit gevoel, vast te stellen dat de maand pas begonnen is terwijl je al elf dagen ver bent, het gevoel dat de tijd over jou heen walst alsof je er gedurende die elf dagen niet geweest bent? Want, wie herinnert er zich nog wat er op de eerste dag van de tiende maand gebeurde, zelfs wat er was de vijfde dag, de negende?

Het is een wolk die achter jou hangen blijft, die je met beide handen openschuiven moet om nog iets terug te vinden. Nochtans waren er vele ogenblikken die je intens hebt beleefd, dingen die je las, die je schreef, die je hoorde of zag of deed en nu niet meer duidelijk kunnen worden opgeroepen. Alles zit in die wolk die van het leven is, die van die dagen van begin oktober zijn, om dan niet te spreken over wat van september is en zo verder de tijd die was, binnen.

Was die tijd er wel, kun je je afvragen, of waren het maar een paar ogenblikken, een paar lichtpunten opduikend uit die wolk van tijd, die zo schromelijk leeg schijnt te zijn. De wolk van tijd die je leven was.

Wat rest ervan?

Zelfs wat mij betreft, die elke dag die de laatste jaren voorbij is gehold, heeft samengevat in enkele regels, die ik herlezen kan, herdenken kan, wat heb ik er aan? Niet veel, ik zie geschreven staan wat er staat, ik weet dat de woorden van mij komen, en dan wat? Wat betekenen ze nog?Herinneringen zijn het, misschien weet ik nog in welke omstandigheden ze geschreven werden, maar verder, hoe beleef ik ze bij het herlezen als ze destijds telkens gekleurd werden door mijn ingesteldheid op het ogenblik dat ik ze schreef, en mijn ingesteldheid bij het herlezen heel anders is. En dan, wat betekent dit nog?

Zo, wat ik zeggen wou, is bevestigen wat T.S. Eliot scheef: 'a lifetime burning in every moment', hij zegde het misschien anders, hij omschreef het misschien, maar ik wens het niet op te zoeken. Ik  weet dat hij voelde wat ik heb willen duidelijk maken, en ik ben zeker dat er heel wat schrijvers zijn  geweest die het voor hem hebben gedacht maar misschien het niet hebben samengevat in vijf woorden.

Ik dacht aan deze zin van Eliot toen ik deze middag met mijn echtgenote met twee goede vrienden aan tafel zat in een restaurant met zicht op de Leie en de Leiebeemden in alle tinten van groen, met strepen licht tot aan de bomengrens van het kasteel van Ooidonck. Ik dacht eraan omdat elk ogenblik van ons samenzijn geladen was met de ontelbare ogenblikken vol warmte en genegenheid die we samen hebben doorgebracht. Een wereld van ogenblikken telkens samengebald in elk ogenblik dat we daar zaten, vereeuwigd in de omhelzing bij het afscheid nemen. En, eens voorbij, zoals nu, opgenomen in de wolk die van het voorbije is.

De wolk die  door dit samenzijn een klaarheid tonen zal, een echo die dagen zal blijven hangen.

11-10-2017, 06:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben altijd trouw gebleven aan de boeken die ik bezit. Ze zijn een soort inventaris van wat mijn leven dankzij hen geworden is. T.S. Eliot was in die verzameling van boeken en schrijvers een spilfiguur. Vandaag hebben de kleine als grote omstandigheden gewild dat ik gaan bladeren ben in zijn boek 'The use of Poetry and the use of Criticism' van 1933 (Faber & Faber, uitgave 1943, pag. 144). een bundeling van essays die ik in mijn jonge jaren ontdekte in een bookshop in Rye, one of the 'cinque ports' in Kent, en ik waag het, terug te gaan naar mijn tijd van toen en te verwijzen naar een passage waar Eliot het heeft over zijn poësie:

The material has obviously been incubating within me, and cannot been suspected of being a present from a friendly or impertinent demon. What I write in this way may succeed in standing the examination of a more normal state of mind; it gives me the impression, as I have just said, of having undergone a long incubation, though we do not know until the shell breaks what kind of egg we have been sitting on.

Het boek is veel betekenend voor het begin van mijn incubatie periode die doorliep tot de dagen van mijn blogs, die doorliep tot nu. Pas nu voel ik dat ik van de schelpen bevrijd ben en dat ik schrijf wat ik moet schrijven om in leven te blijven, zoals het hoort. Het vergde dus tijd, heel wat tijd. Niet dat ik me vergelijken wil met Hokusai die pas op zijn honderdste, zoals hij zegde, kon beginnen denken aan het tekenen zoals het moest - Frans Minnaert, een groot schilder van bij ons, vergeten nu door zij die menen kunst te bedrijven, liet zijn woorden aanbrengen op de muren van de Academie van Anderlecht - maar ik ook heb die tijd broodnodig gehad. Ik ben dus een late roeping wat het schrijver zijn betreft, al ben ik het niet, want niets werd er van mijn hand gepubliceerd. Ik heb dus alles nog te bewijzen. Ik vraag me dus nog altijd af welke soort eieren ik heb uitgebroed?  

Stoort het me? Ja het stoort me. Verwijt ik me het? Ja en ook, neen omdat het een aansporing is om verder te gaan en me verder te bewijzen. Morgens als deze, dagen als deze, zijn me dubbel waardevol omdat ik ze zie als meer dan een achterhoede gevecht van de zomer die niet toegeven wil, die niet plooien wil voor de inertie die traag binnen sijpelt in de natuur. De zomer is mijn voorbeeld. Ik ook moet me verzetten tegen deze inertie, en enkel en alleen het schrijven kan me hierbij helpen.

Kafka - ik had hem gewild als vriend - sprak over 'de oneindigheid van de wereld die hij in zijn hoofd had'. Een vreselijke gedachte, rondlopen met de Oneindigheid van de wereld in gedachten. Ik waag het niet er aan te denken. En Kafka: 'hoe me ervan bevrijden zonder uit elkaar te spatten en toch duizend maal liever uiteen te spatten dan het van mij af te duwen of het te begraven in mij'.°

Ik ook wil schrijven met het beeld van de oneindigheid van de wereld, met de oneindigheid van het 'zijn' in mij. Ik wil me er in wentelen, ik wil er mijn dagen die me nog resten in doorbrengen ter voorbereiding. Ik wil ontsnappen aan de tijd, doen alsof hij er niet is. De opeenvolging van mijn geschriften hier, zijn er het bewijs van. Het is een snoer, mijn dagen zijn er de kralen van (ik durf parels niet gebruiken) maar elke kraal bergt een oneindigheid van atomen, en wie atoom zegt, zegt beweging. Zo, wat ik uitdragen wil is geen inertie is beweging.

Beweging van het Woord dat in den beginne was, beweging die nimmer heeft opgehouden en nimmer ophouden zal, beweging van de geest in mij als ik neerzit meer dan als ik door de dag heen wandel: een man op jaren, een geest die vechtend is. Het zou me enorm storen ware het niet zo.

° 'Le Cercle de Prague', pagina 67 

10-10-2017, 06:23 geschreven door Ugo d'Oorde  

A sadness als ik schrijven ga, a sadness als ik herlees wat ik gisteren schreef, gelaten, de ogenblikken tijd van toen in amper vijf à zeshonderd woorden samen gebald. De nacht erover en de nieuwe dag die opduikt uit de schemer, een dag van struggle with words, zoals 'Jacob's struggle with an angel' een foto in een mail dat een vriend me stuurde en ik die me omgeven voel met vrienden, zij die me lezen en me antwoorden op wat ik schreef, bv over een Koenraad Tinel, over wat ik vermoedde dat zou zijn van het gebeuren in Catalonië en stilaan bewaarheid wordt; zij die me schrijven hoe ze beeldhouwen, hoe ze schilderen, hoe ze poëzie bedrijven, en allen die met mij in het leven staan, min of meer als een rots, wankel of niet, en ook - en niet in het minst - de potentiële, zij die me niet lezen, maar me lezen zouden indien ze wisten hoe ik, man zwaar op leeftijd, er nog altijd wil zijn.

Er nog altijd met beide voeten sta - wil er staan meer dan ooit - en een zaak wil ik vooraf doen, nu en voor al de keren dat ik het niet gedaan heb, jullie bedanken om me te lezen, me te zien als iemand, een losse droom van een schrijver, die waard is bezocht te worden om hem te lezen, om te horen hoe hij is, hoe hij leeft, hoe hij de dingen en de dagen verwerkt, hoe hij opkijkt naar wat gebeurt omheen hem, wat niet altijd vrolijk is om het te beleven, maar, en hij zegde dit reeds tal van malen, hij wil een baken zijn, een vuurtoren in de nacht van een beschaving die vooral wat het kunstenlandschap betreft, totaal anders is geëvolueerd dan hij verhoopt had, een evolutie waaraan hij niet ontkomt. Hij ziet het gebeuren met lede ogen (another sadness!).

Kunst is, als je me het ooit vragen zou, een leegte geworden, een verintellectualisering van een leegte die thans nood heeft om met woorden te worden verdedigd en geprezen. Stefan Hertmans deed het in een essay wat het werk van Tinel betrof. Zijn essay is de enige vorm die met Kunst te maken heeft; wat er wordt ten  toon gesteld raakt me helemaal niet, integendeel, de 7 euro eraan besteed om de tentoonstelling te betreden vergroot nog de leegte in het werk.

En de sadness waarmee ik begon blijft. Ik ga er de dag mee binnen en of ze me nog verlaten zal, of ze me ooit nog verlaten zal, ik betwijfel het. Ik heb verkeerd geleefd, en wat erger is, indien het te herbeginnen was, ik vrees dat mijn leven op een identieke wijze verlopen zou, omdat de omstandigheden dezelfde zouden zijn en omdat het voornamelijk de omstandigheden zijn die bepalend zijn voor het verloop ervan.

The remains of the day van een gans leven die a sadness zijn. Zoals dit meesterlijk in de film wordt vertolkt door Anthony Hopkins, de butler in de film, en in het boek van Kazuo Ishiguro. Hopkins die weet in zijn sadness, dat de avond het mooiste deel van de dag is.

Voor mij is vandaag het schrijven, hoewel begonnen met sadness, het mooiste deel van de dag.

09-10-2017, 09:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij vertelt me niet zijn angsten, zegt me niet hoe zijn dagen zijn, hoe zijn nachten. Hij vertelt me niet hoe hij geconfronteerd wordt met een lichaam dat falende is, noch in welke mate het falende, het zorgwekkende is. Maar ook ik, omhuld met een lichaam dat tien jaar ouder is, in de namiddag - het licht van de herfst een grote wijding - recht over hem gezeten in de veranda, ken evenmin de mate van faling van mijn lichaam. We staan dus op een voet van gelijkheid, met één verschil: in de nacht als in de dag, gaan heel wat van mijn gedachten naar wat ik nu aan het schrijven ben, mijn confrontatie met, schijnt minder duidelijk, maar schijn, in heel wat gevallen,  bedriegt. 

Ik zat daar en keek naar hem, hoe hij vermagerd was. Maar hij scheen me gelukkig toe, ontspannen scheen hij me toe; was het omdat we er samen waren, hij en ik? Omdat we spraken over waar we altijd over spraken, over de muziek die een groot deel van zijn leven is. En ik, denkend aan dat falen, die zegde tot mezelf: 'je moet je haasten man, je moet in allerijl dat manuscript van jou afmaken, je treuzelt en je blijft treuzelen, dit is onverantwoord, dit is crazy!'

Ik zegde dit niet tot hem. Hij vertelde me over het tripel concerto van Beethoven. Een vriend had hem de cd geschonken - een cd die hij al bezat - en met een groot hart noemde hij me de uitvoerders, de solisten ervan: hij kent ze o, zo goed, David Oistrack en Mstislav Rostropovitch en Svatoslav Richter en von Karajan, hij weet er alles over, ondanks de faling over hem. Je luisterde, je wist dat hij terug de man was zoals je hem kende als het klassieke muziek betrof, dat de muziek zijn redding was, zijn toeverlaat en je sprak hem over Mozarts symfonie nummer 38. Je had die gehoord en zien spelen op Brava, niet het begin ervan, je wist eerst, alleen dat het Mozart was en dat je je afvroeg hoe het kon, te denken in muzieknoten, als waren het woorden, en in het timbre en de zeggingskracht van de instrumenten, om een symfonie, zoals de Praagse uit te schrijven. Wat het was het componeren.

Voor hen uit en hoog boven hen waren er de wolken, grote witte wollen wolken tegen het blauwe van de luchten: herfstwolken lijk beloftes die van het leven zijn, die van ons dromen zijn, nog even hoog, daarna  voorbijgeschoven. De bomen nog helder groen, de bonte specht onderaan de stam van een jonge gingko biloba, de kat die het niet waagde binnen te komen omdat ik, een vreemde voor haar, binnen was. Maar tussenin de wolken, twee kraaien en hun gevecht tegen de buizerd of was het een sperwer, en ik die aan het vertellen was over Malaparte die Rommel ontving in het huis hellend over de zee. Het huis dat er altijd was geweest, alleen de omgeving van het huis was van de hand van Malaparte, wist deze te vertellen, antwoordend op de vraag van Rommel. Ik nog andere dingen heb verteld van Malaparte, maar niet alles, want wie kent Curzio Malaparte nog en wie zijn werk.

We zaten er lang, terwijl de wolken bleven schuiven, terwijl het licht hing over het gras en in de bomen. De roerloosheid die van de dingen is, de tijd die we houden wilden, lang houden wilden waar we waren, naar elkaar gekeerd. Woorden die vogels waren, die bloemen, die heesters waren, die reizen, die steden waren, tot Rovaniemo in het Hoge Noorden toe. De tijd die we niet houden konden. Ik heb hem omhelsd toen ik ben weggegaan, een zak met noten die ik in de koffer heb gelegd. Ik zal ze eten, later.

Ik belde hem de dag erna, zijn stem was gebroken, met hem ging het redelijk zegde hij maar de muziek zweeg in de kamer, hoorde ik. De herfst heeft zich in hem gevestigd, dacht ik,  en hoe zal het morgen zijn, als hij me leest, is het in de morgen niet, in de namiddag misschien?

08-10-2017, 07:39 geschreven door Ugo d'Oorde  

Niet ontgoochelen, ook mezelf niet, ook de literatuur niet.

Je dacht hieraan deze morgen toen je de trap afkwam, je dacht eraan toen je de gordijnen openschoof en de grauwheid van het oosten je overviel, maar je herinnert je andere morgens: de luchten teer roze, de luchten soms als een laaiend vuur, en het grauwe deert je niet, je vergeet het als je de ontbijttafel klaar zet. Kleine handelingen die je plichtsgetrouw volbrengt alvorens te beginnen met wat je denkt ernstigere zaken te zijn. Maar eigenlijk zijn ze niet ernstiger, is al wat je doet betekenisvol: het klaar zetten van melk en boter, van smeerkaas en confituren, van het mandje met de medicamenten voor jullie beiden. Je doet het half bewust en half denkend aan wat je te wachten staat. maar toch nog een laatste blik of alles er staat zoals het er hoort te staan. Want ook in de kleine dingen moogt je niet ontgoochelen.

Pas dan is er het schrijven.       

Al is nu de pen heel wat anders geworden, al is er nu een verlenging gekomen aan mijn hand om gedachten op te tekenen. In een zekere zin is dit jammer, ik voel het papier niet meer onder mijn hand, ik voel de pen niet meer, glad en warm die me zovele jaren heeft vergezeld op mijn tochten, ik hoor het gekras niet meer over het papier, de ganse ceremonie van het schrijven is opgelost in iets meer mechanisch, iets strakker, weliswaar practischer en tijdgebonden. Ik denk echter niet dat het de inhoud van mijn gedachten in een andere richting zal stuwen, ik ben nog altijd wie ik was toen ik elke dag met de Sheafferpen, en met inkt - 'lie de thé, J.Herbin depuis 1670' - een pagina schreef in mijn dagboek, een verslaving die (gelukkig) gebleven is maar zich thans vertoont onder een andere vorm.

Maar, het traditioneel poëtische is er af, de eigenheid van de lettervorming, van het geschrift zelf, is verlopen, is voorlopig nog enkel leesbaar in de handtekening. Echter, de literatuur ontgoochelen, en hierbij me zelf ontgoochelen wil ik ten stelligste vermijden, al is dit gewaagd om zo iets, als gemakkelijk realiseerbaar, voorop te stellen.

Zo is het dat je denkt aan wat je schrijven zult terwijl je bezig bent. En dit duurt tot de laatste letter zal geschreven staan, lukt het je, om een of andere reden niet in de morgen, dan ben je eraan voor de rest van de dag, tot je volbracht hebt wat je volbrengen moet. Pas dan kan je tot rust komen en mag je wachten tot de volgende morgen, hopende dat de slaap je helpen zal om je een nieuwe richting aan te wijzen.

Altijd denkende dat het gebeuren zal, vertrouwend op je goed gesternte en vooral, vooral sterk hopende dat wat je brengt hoog zal scoren bij je lezer, de ene dag wat meer dan de andere maar toch steeds voldoende belangrijk om je band met hem, je dagelijkse afspraak met hem, levend blijven zal.

Niet ontgoochelen blijft mijn wapenschild. 

07-10-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

'Je cherche toujours à communiquer quelque chose d'incommunicable, à expliquer quelque chose d'inexplicable, à dire quelque chose de ce que j'ai dans la moelle et qui ne saurait être vécu que par elle...' (Franz Kafka: 'Le Cercle de Prague', Patrizia Runfola. Editions Gallimard, 1992).

Ik lees dit en weet dat dit, in mijn blogs, heel dikwijls het geval is, dat ik tracht iets te zeggen dat niet kan gezegd, niet kan medegedeeld worden omdat wat ik zeggen wil, van uit het merg van het Dasein komt.

Het is ook, omdat ik altijd getracht heb literatuur te schrijven van de hoogste plank. Getracht, zeg ik, en blijven trachten ben om die droomhoogte te bereiken. Ik stel me natuurlijk vragen bij het resultaat, maar, zoals ik onlangs schreef aan een vriend beeldhouwer, wiens moed in de schoenen schoof als hij de lovende woorden hoorde van Stefan Hertmans over het werk van Koenraad Tinel in het Abtenhuis te Geraardsbergen; als hij de even lovende recensie las van Hans Cottyn in De Standaard van 15 september - vooral dan als hij constateerde dat het diametraal stond tegenover het werk dat hij presteerde - ik hem toen wees op wat ik keer op keer herhaal, komende uit de Bhagavad Gita en overgenomen door T.S. Eliot: 'For us there is only the trying, the rest is not our business.'

Ik denk dat het zo is, ik denk dat je, je als kunstenaar 'smijten' moet - het woord is van Christine Hemmerechts - doen en niet omzien. Als ik een paar dagen terug het had over het zigeunermeisje die de lijnen in mijn hand had ontcijferd, dan wou ik dat het gebeurde in Fucine, en niet, meer dan een halve eeuw geleden, in de Nieuwstraat in Brussel, toen we, een kleine groep collega's, op Goede vrijdag, te biechten zijn geweest in de kapel in die straat.

Want literatuur is totale vrijheid, is, wat is of wat was, vastgrijpen om het voor te stellen zoals het had kunnen zijn, breed uitgestreken, in een totaal ander perspectief geplaatst, opdat het zich vastankeren zou in de geest van wie je leest, en, niet alleen bij hen, maar ook bij jou, zodat je, je wensen begint te zien als een realiteit en al wat er uit die wensen voortkomt wilt zien als reëel.

En dan de keren dat ik opstijg, dat ik verdwijn in mijn woorden om te verklaren wat niet te verklaren is, dan is het omdat ik ben opgestaan uit het irreële dat voor mij het reële geworden is. Dit is het geval van elke kunstuiting, ook deze van Koenraad Tinel, ook deze van de vriend in kwestie: het betreden van het landschap van het irreëel reële, want de wereld is ontoereikend om het onzegbare te zeggen. En het is in het onzegbare dat we ons dompelen willen om er uit te voorschijn te komen als een feniks die er was zonder er te zijn.

Kafka was zo ingesteld, elke kunstenaar is zo ingesteld, zo niet verdrinkt hij, blijft hij gestabiliseerd in de aarde, levenloos, ademloos. Ik heb die plaats altijd willen schuwen, ze voldeed me niet, ze was te weinig zeggend. Ik weet nu, als ik me bezig zie, dat ik er ben aan ten onder gegaan, is het niet volledig, ten dele dan toch.

En, à propos Tinel en de boot van Charon en zijn lading. Er waren in die boot ook reizigers die op weg waren naar hun Arcadia, om er maar vier te noemen, Homeros, Ovidius, Sophocles - Antigone van hem is  meer dan een vriendin - Vergilius. Hij had de lading van de boot met wat meer respect kunnen behandelen, om maar te zeggen, dat Tinel's kunst mijn honger niet stilt, me niet voldoet. Hij is iemand die het schone vreest en aan die heb ik een hekel, want, en dit is de hoofdreden, je kunt er noch een beschaving op bouwen, noch een eruit distilleren. 

06-10-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben geroerd, door wat aan het gebeuren is in Spanje-Catalonië. Niet dat ik hierin wens positie te nemen, ik ken slechts bepaalde plaatsen in Spanje, maar die liggen me nauw aan het hart, ook de taal is me niet helemaal vreemd, noch hun literatuur, maar Catalonië in zijn geheel en in de diepte, zijn volk en de aard van zijn volk is me, Barcelona uitgezonderd, vreemd. Ik las hierover pas deze morgen, toen een kennis die ik vriend mag noemen, Roger Tas, filoloog - gespecialiseerd in de Engelse literatuurwetenschap, groot liefhebber én van de Ierse poëet William Butler Yeats én van Ierland; gewaardeerd en getalenteerd  oud-leraar van het hoger humaniora in het St Catherinacollege in Geraardsbergen - me volgende mail stuurde, die ik hier met zijn instemming, letterlijk overneem:

'Wat zich vandaag afspeelt in Catalonië begon op 11 september met de viering van de Diada, de nationale feestdag van Catalonië - hun Quatorze Juillet, onze 11 juli. Op die dag herdenkt men, merkwaardig genoeg, niet een overwinning, maar wel een nederlaag, nl. de val van Barcelona op 11 september 1714, veroorzaakt door Franse en Spaanse troepen. Op die fatale dag kwam een einde aan de autonomie van Catalonië, waarvan het onder de kroon van Aragon had genoten.

Aanvankelijk werd die dag als een rouwdag herdacht, maar door de Catalaanse emancipatiebeweging in de 19e eeuw werd deze dag van rouw gewijzigd in een dag van feest. De Catalanen werden weer trots op hun eigen identiteit en taal. Maar tijdens het Francoregime (1939-1975) werden alle Catalaanse feestdagen en symbolen vervangen. In die periode was het ook verboden Catalaans te spreken.

Vrij snel na de dood van de 'caudillo' werd de feestdag weer in ere hersteld en ook de taal die een actief ondergronds bestaan had geleid werd weer ingevoerd in de scholen, in de administratie en de media. En die is nu levendiger dan ooit, want nagenoeg 9 miljoen mensen spreken de taal, niet alleen in Catalonië maar ook in Valencia, in de Balearen, in Andorra, hier en daar in Zuid-Frankrijk en op enkele plaatsen in Sardinië (nog een overblijfsel van de tijd toen Sardinië door de Aragonezen werd bestuurd, van 1323 tot 1714 op een kleine onderbreking na).

Het Catalaans is zoals het Italiaans, het Frans, het Portugees, het Roemeens en het Castilliaans (het officiële Spaans) rechtstreeks uit het Latijn ontstaan en dus geen afgeleide of dialect van het Castilliaanse Spaans. De taal is ook nauwer verwant met het Frans dan met het Spaans.

Volgens de Madrileense pers kwamen er op de 11e september, in Barcelona slechts een paar honderduizend Catalanen op de been. andere media hanteerden getallen van één tot anderhalf miljoen! Die enorme massa zong uit één borst het nationale volkslied Els Segadors (de maaiers) 

Ik wilde wat meer weten over dit lied en tijdens uitgebreid gegoogel ontdekte ik een aantal opmerkelijke dingen over de historische oorsprong ervan en vond gelijkenissen met Ierse en Vlaamse situaties ...'

Tot daar de mail van Roger Tas. Ik heb gemeend dat deze leerrijk genoeg is om ons in te leiden in de Catalaanse materie die pas nu definitief beginnen zal. 

Mijn bemerking bij wat gebeurde en wat te gebeuren staat:

Ik hoop en ik hoop, dat het van in het prille begin, geen 'Vlaamse Blokkers' zijn geweest - 30% van de Cataloniërs - die erin geslaagd zijn met (waarschijnlijk) niet realiseerbare beloften, de jeugd en een andere deel van de bevoking voor hun doel te winnen, en nu de gelegenheid krijgen - die het nu klaar hebben gespeeld - de macht naar zich toe te halen.  Met alle gevolgen van dien, ook voor de Cataloniër die zich goed voelde in en met Spanje. Ik zeg niet dat het zo is, maar in Vlaanderen had het zo ook kunnen verlopen, en daarna, wat, ja wat, met een De Winter, een Veranneman, of een andere aanhanger? Ik hoop dat ik me vergis en dat het anders gelopen is.

Maar er is iets dat ik beklemtonen wou: na drie eeuwen integratie en ondanks eenzelfde religieuze geaardheid, zijn de Catalanen, in hart en ziel Catalaan gebleven; hoe zal het gesteld zijn met de integratie in het Westen, van de Oosterlingen, getekend door een totaal andere religie, hoe lang zal op hun integratie, als er ooit een komen zou, moeten gewacht worden?

En nu, als nieuw land, hoe moet het verder én met Spanje, én met Catalonië, én met Catalonië- Spanje in Europa, én met het geluk van de mens in de straat, én... met het toerisme, en Messie en Barça? 

05-10-2017, 07:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ook gebeurt het dat de morgen je niets heeft bijgebracht, dat je uit de slaap bent opgestaan, denkend aan wat je te wachten staat, en voor het eerst sinds lang zijn de woorden niet op de afspraak. Wat kun je dan anders doen dan wachten, wachten op hun verschijnen. Je zit er versteend bij, kijkend hoe de vormen in de tuin stilaan kleur krijgen, het licht dat zich, na lang aarzelen manifesteert, en met het licht, denkt je, de woorden zullen komen. Maar dat doen ze niet. Het is alsof je gevangen zit tussen de muren van een cel, met een opening een vuist groot naar buiten en je, enkel binnen in jou kunt kijken waar het gebeuren moet. Een kwestie van 'whether it's nobler to be a river of words then to be a river of nottingness'; zich te openen of gesloten te blijven voor om het even welke inval, die de muren zal doen verbrokkelen, zoals deze van Jericho.

Gelukkig zij die de Bijbal lazen, die hun dagen ten dele hebben doorgebracht gebogen over oude familie-bijbels, waarin ze keer op keer verdwaalden, om er keer op keer terug uit op te staan, verrijkt in woorden en in beelden, schatten die ons bereikten van uit de tijden en de oorden van verwondering over wat was en wat komen zou.

Met in jou de stilte op de achtergrond - een egaal vlak van het zijn - heb je gekozen woord te zijn en woord te blijven, geen andere weg biedt zich nog aan voor jou, na zovele jaren ben je er mee vergroeid, je moet je het ermee stellen, nobeler of niet, moeilijker of niet, het is je bestemming, die in de sterren én in stand van de planeten bij je geboorte, geschreven stond en gelezen werd door de jonge zigeunerin die je een namiddag, lang geleden ontmoette in Fucine op een plaatst even buiten het dorp, onder de cipressen, je hand liggend in haar hand en ze de lijnen las, in je ogen keek en zegde dat je een schrijver worden ging, un scrittore, zegde ze. En je haar maar al te graag geloofde.

De jaren zijn er overheen gegaan, maar Fucine, op de weg naar de Bernina-pas (en naar Sankt -Moritz ) ben je niet vergeten, ook de woorden niet, noch de luchten, noch het suizen van de wind, noch al wat was van die vreemde avond onder de helderste sterren in de zachtste luchten. Ademend de vreugde er te zijn, los van al wat je gevangen hield, een knaap terug met beide voeten in de wolken. Hoe groot de ogenblikken zich wentelen kunnen over jou op plaatsen waar je ooit was en waar je nimmer keren zult, maar waar je een deel van je daarzijn hebt achtergelaten, ook bij die jonge dame onder de cipressen die luisterden naar wat ze in je oor toen fluisterde: 'Sarà un scrittore, Lei'. En je haar, tenger en teder als ze daar stond, in je armen nemen wou, je hand in haar haren haar kussen wou, even maar, heel even maar haar lippen rakend.

Maar het gebeurde niet. Niets van wat je schrijft gebeurde zoals het ooit is geweest. Het ogenblik van het herschrijven is een holte, het ogenblik van het zijn een wereld aan beloften die gebleven zijn, ergens hangend nog, ergens waar ze niet meer te bereiken zijn. En, zelfs als je ze bereiken kon, heel even maar, het geen ogenblikken meer zijn, amper enkele woorden je toegeschoven van uit Fucine, op morgens zoals deze die je daarna binnenstapt: een dag in de herfst, de grote herfst, erop volgend. Een dag die je meenemen zal en zich mengen zal met de stilte in jou. Een verre herhaling van wat zo wonderlijk was en nu als een schim van pijn weer is opgedoken.

Hoe, met hoogtes volgend op laagtes, het leven zich ontrollen kan.

04-10-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Il fut un temps dat ik tekende met potlood of pen. Niet dat wat ik zag omheen mij, niet wat de aarde, wat de natuur me toonde, maar zoals de natuur, vrije onbestaande vormen die uit mijn hand opdoken, zelfs niet zoals woorden die een betekenis dragen, maar dingen die pas ontstonden als ze op het blad getekend stonden. Wat ik beoogde  was, denkend aan het wonder van de bevruchting, aanwezig in de natuur, over te brengen in lijnen en vlakken, gevuld zoals ik dacht dat de dingen opgevuld waren. Een gekheid natuurlijk, zo te denken, maar, nu ik die kleine etsen gisteren terug eens ter hand nam, ik enigszins verbaasd ben geweest over wat ik toen gemaakt had. In feite, zijn ze niet veel, maar ingelijst zoals ik meen dat het hoort, zijn het werkjes waar je zo maar niet aan voorbij gaat, al ben ik het zelf die het zegt.

Waarom ben ik er mee gestopt, waarom ben ik niet verder gegaan op mijn zoektocht om dingen te tekenen die er niet zijn en er nimmer zullen zijn, van heel kleine tot grotere op bladen Steiner formaat. Ik stel me nu de vraag waar ik, indien ik verder had gewerkt zou uitgekomen zijn, als illustere onbekende.

Een paar dagen terug zag ik in de Standaard een foto van een soort van graffiti-schilderij van een aan overdosis 'piepjong gestorven', Jean-Michel Basquiat (1961-1988) dat afgehamerd werd op een veiling voor 110 miljoen dollar. Op het doek een akelige, zwarte kop met wijd open ogen en even wijd open mond tanden, het masker van een - denk ik - onthoofde. Een schilderij zonder titel, gelukkig, van 1982. Wellicht wordt het gezien als een groot en krachtig schilderij van een aartslelijke, ik vermoed, zwarte man, waar alle aandacht gecentreerd wordt op de uitdrukking van ogen en mond met tanden, gereed om te verscheuren eerder dan om te schreeuwen, zoals bij Edvard Munch. Het is, noch min noch meer, the face van een I.S. moordenaar die, in het station van Marseille, twee meisjes van 17 en 20 jaar een dolk in de hals plant, Allah akbar roepend. De koper van het doek, een Japanse miljardair, zal er een samoerai in hebben erkend, alhoewel.

Mettertijd zou ik er misschien toegekomen zijn te gaan werken met kleuren, maar een hoofd lijk dat zou ik nimmer geschilderd hebben, omdat het niet in mijn aard ligt mensenhoofden belangrijk te vinden als onderwerp en, evenmin, om afschuw verwekkende beelden te realiseren. Want, en ik kan de 'piepjonge' graffiti-schilder begrijpen, mijn jeugd en de gang van zaken in mijn leven hebben me niet met dergelijke beelden in contact gebracht. Mijn vraag blijft echter of je er 110 miljoen dollar moet voor betalen, als je voor de helft ervan een kasteel in Schotland kunt kopen. Nu, hoe meer ik naar de foto van het schilderij kijk, hoe afschuwelijker het wordt. Ik zie het al hangen in een van de zalen van het privémuseum van de Japanner en er plots mee geconfronteerd te worden. Het zijn zeker niet de lila's of de zonnebloemen van Van Gogh, noch een schilderij van Renoir. Times have changed, but not as they should have.

Ik blijf er bij, kunst heeft een functie, niet deze van geweld en doodslag, maar van opvoeding naar het verhevene, het spirituele, het hoogstaande van het leven dat op zich een wonder is. Kunst wil dit wonder zijn.

Wat het schilderij betreft je vindt het op Google, in mijn blog verschijnt het niet.

03-10-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde