De eindeloze stroom aan gedachten een plaats geven om tot rust te komen. Mezelf de kans gunnen om op adem te komen. Mijn chaotische zelf een soort van structuur te geven. Daarom dit blog. Schrijven daar hou ik al mijn hele leven van. Dagboeken volgeschreven en opgeborgen om nooit nog echt gelezen te worden. Het is niet zo dat mijn nederige gedachten zoveel waard zijn. Mijn gedachten zijn nooit echt het toonbeeld van optimisme geweest; maar de laatste weken glijden ze af naar hele donkere hoeken. Daar waar ik in het verleden al meermaals ben geweest. Daar waar mijn angsten opeens heel erg groot lijken te zijn.
Die uiterste hoeken van mezelf waar de tranen blijven komen, waar geen masker tegen bestand is. Daar waar iedere reden tot vreugde in de kiem gesmoord word. Daar waar geen hoop me nog bereiken kan. Om daar te komen maak je een duizelingwekkende val; dieper dan je ooit verwacht. Zomaar ineens begin je te glijden, steeds sneller en sneller en dan ben je opeens de afgrond voorbij. Dan kan het vallen beginnen. Je kunt alleen maar hopen dat je ergens in je val, een glimp opvangt van iets waar je je kan aan vastgrijpen. Iets dat stevig genoeg is om jezelf langzaam maar zeker weer omhoog te hijsen. Maar dat is een werk van lange adem. Nog lang niet in mijn bereik. Mijn val is nog maar net begonnen.
Ik probeer me wel te focussen op mijn gezin. Mijn zoon, mijn dochter, mijn man. Maar evengoed op mijn vrienden die elk op hun beurt zo bijzonder voor me zijn. Al mijn vrienden; ook zij die onlangs uit mijn leven wegglipte. Zij die zo belangrijk voor me was. Zij die er 11 jaar lang geweest is. Zij; die me door en door kent. Zij, die me door zoveel moeilijke tijden heen geholpen heeft. En die ik nu meer dan ooit mis. Nooit had ik me mijn leven zonder haar voorgesteld. Nu het zo is, door een samenloop van omstandigheden, besef ik pas wat ik aan haar had. Ik heb altijd gedacht dat ik het wist, hoe bijzonder het was, tot nu, nu besef ik dat ik het niet wist. Vroeger zou ik in omstandigheden zoals deze haar al hebben gebeld. Gewoon haar stem even horen gaf me weer wat moed. Maar nu is het helemaal anders. Blijft er een leegte achter. Eén die ik misschien wel zelf heb geschapen. Maar tot A wil ik zeggen; pas nu weet ik wat ik echt aan je had. Pas nu weet ik hoe diep je sporen in mij zitten en hoe graag ik je zie! Bedankt dat je me niet hebt opgegeven op de momenten dat, dat de enige juiste oplossing leek
Raad vragen aan mensen doe ik wel, maar ik heb het lef niet altijd om die raad in de praktijk om te zetten. Ik blijf steeds alles overdenken; blijf steeds in twijfel. Vraag me steeds af wat als... En stel dan de beslissing steeds uit. Vandaar mijn titel; mijn zinnetje: "Laat een droom, een droom en hij verliest zijn werkelijkheid nooit!" Zolang ik moed vind om te dromen, zal ik vechten. Ook al word ik het vechten langzaam moe. Wil ik zo graag zweven op de tijd. Maar zolang ik durf te dromen ... is er denk ik een vorm van hoop.
