Mama vertelt :
Om 1u 's nachts kreeg ik weëen. Toch kon ik nog even slapen. Rond 4-5u
werd ik weer wakker. Een telefoontje en een badje later, kleed ik mij
toch aan om naar het ziekenhuis te gaan. We blijven wel nog even
thuis. Om 07.30u vertrekken we richting het ziekenhuis van Veurne en na
een korte stop aan een bakkerij komen we daar iets voor 8u toe.
Om 8u lag ik al in de arbeidskamer aan de monitor. Er was echter maar
weinig beweging noch opening te zien. Bij het eerste bezoekje van de
gynecoloog werd dan besloten om mijn vliezen te breken. Rond 11u kwam
een verpleegster een infuus steken. Ze deed dat zodanig slecht, ze vond
mijn aders niet, dat ik er misselijk van werd. De misselijkheid in
combinatie met de weëen vond ik geen goede combinatie en ik heb gevraagd
om een epidurale te steken. Om 11.30u werd ik naar het operatiekwartier
gebracht waar de anestesist mij de epi gaf. Om 12u lag ik dan al terug
op mijn kamer. De misselijkheid was verdwenen, ik was tevreden en
relaxed. Al die tijd is Galip bij mij gebleven. Eén keer is hij naar
huis gereden om al een beetje drank enzo in de auto te zetten.
In de loop van de namiddag begon het wel spannend te worden. Kaan's
hartslag zakte tot onder de 100 slagen per minuut telkens ik een wee
had. Na de wee sloeg zijn hartje weer op een normaal ritme van 120 -
160/minuut. Rond 16u bleef het echter onder de 100 waardoor ik in spoed
naar de verloskamer werd gebracht. Gelukkig had ik wel volledige
ontsluiting. Kaan moest echter heel snel op de wereld gezet worden. De
vroedvrouw heeft moeten helpen duwen op mijn buik en de gynecoloog heeft
het vacuüm moeten gebruiken. Waar men normaal 1 uur de tijd voor heeft,
heb ik nu gedaan in 10 minuten. Eénmaal uit mijn buik, werd Kaan meteen
door de kinderarts op de onderzoekstafel gelegd. Zij heeft hem helpen
recupereren van zijn moeilijke en traumatiserende reis. Zijn navelstreng
zat namelijk rond zijn nekje en dit was dan ook de reden van het
regelmatig zakken van zijn hartslag. Het was een emotioneel moment,
zowel voor Galip als voor mij.
De daaropvolgende dagen vielen goed mee. Kaan dronk wel niet zo heel
goed, maar dat kwam wel in orde. Hij had ook regelmatig krampjes en dan
belde ik mijn mama wel eens uit bed om wat raad. Op 4 oktober mochten we
naar huis gaan. Kaan woog bij geboorte 3kg340, en bij het verlaten van
het ziekenhuis 3kg080.
Het was wel even wennen, zo helemaal alleen thuis met een kleine ukkepuk, maar alles liep gauw op wieltjes.
