Op donderdag 25 april mochten we proeven van een aantal
colleges naar keuze. Ik volgde filosofie in de voormiddag en psychologie in de
namiddag. Beide lessen waren heel interessant en ik heb veel bijgeleerd. Vooral
bij filosofie was dat te danken aan de prof, die vol humor en enthousiasme voor
de aula stond en onze aandacht vrijwel constant naar zich toe wist te trekken. Hij
goot zijn leerstof in een verhaal en legde constant verbanden, waardoor je een
duidelijk overzicht bleef behouden. De les was gesplitst in twee delen met een
korte pauze ertussen. Na de pauze veranderde ook de inhoud, waardoor het
makkelijker werd voor ons om de grote brok leerstof te verteren. De leerstof
was niet nieuw, maar eerder een uitbreiding van wat we eerder dit jaar zagen
bij zedenleer en geschiedenis. Ook de les psychologie was heel boeiend en de
prof slaagde erin om onze aandacht twee uur lang vast te houden in een stoffige aula, ondanks
het prachtige weer. Hij legde zijn leerstof uit aan de hand van voorbeelden die
opnieuw voor helderheid zorgden wanneer de theorie even te complex werd. Die
maakten de les niet enkel duidelijker, maar ook minder zwaar. De leerstof was hier wel nieuw, maar daarom niet minder interessant, het zorgde ervoor dat ik beter mijn best moest doen om mijn hoofd erbij te houden. Het viel mij dan
ook op dat ik in beide lessen vrij goed kon volgen, hoewel we midden in het
academiejaar kwamen binnenvallen. Omdat de inhoud van de lessen mij ook echt interesseerde, heb ik in beide lessen genoteerd. Al bij al was de dag dus een positieve en
leerrijke ervaring.
Het boek dat ik heb gelezen heet
De gevangene van de hemel en is het derde deel in een reeks van vier,
geschreven door Carlos Ruiz Zafon. De auteur schreef de boeken met de bedoeling
om een soort van totaalbeeld te schetsen van Barcelonain de eerste helft van de 20ste
eeuw. Daarin spelen een aantal steeds terugkerende personages een kernrol. Zij
vormen zo de ruggengraat van de boekenreeks. In theorie zou je de boeken dus in
willekeurige volgorde moeten kunnen lezen. De verhaallijnen zouden als puzzelstukjes
in elkaar moeten passen. Maar in de realiteit vind ik niet dat Carlos Ruiz
Zafon daarin geslaagd is. De gevangene van de hemel is in mijn ogen niet meer
dan een overgangsboek dat op vlak van taalgebruik en stijl onderdoet aan de
eerste twee boeken. Het lijkt of de auteur gewoon nog een aantal onverwachte
plotwendingen nodig had om van het vierde boekeen pareltje te maken. Ik hoop dan ook dat Carlos Ruiz Zafon
zijn talent om met prachtige omschrijvingen de realiteit haarscherp weer te
geven in dat laatste boek terugvindt .
