Sîesta-tijd, even tijd om iets neer te pennen want na wat heen en weer te kronkelen in de plaatstelijke sauna (lees: kamer), wordt het toch wel even tijd het één en het ander neer te schrijven.
Vandaag is een heerlijke luilekkerdag na alle nieuwe, overrompelende maar zalige ervaringen.
Het vliegtuig viel best wel mee. Spannend maar best wel lastig, meer dan vijf lange uren in een zetel is nu ook niet bepaald aan ons besteed. Al slokten onze ogen het nachtelijke, mysterieuze maar vaak verbluffende zicht door het vliegtuigraampje gulzig op.
Al dat heen en weer gesleur met valiezen, zoeken waar nu weer heen maar vooral dezenuwslopend en vervelende controle moeten ze mij echt niet elke dag aandoen. Je raadt het nooit: Veiligheidshalve en om zonder veel verdachtmakende blikken door de detector te passeren, had ik alles wat me nog maar aan metaal deed denken bovenop de box gelegd: sleutels, gsm, kodak, jas met metalen knopen, Ik werd er zenuwachtig van want al dat dierbaar materiaal wilde ik het liefst veilig in mijn jas zien zitten. Zodanig geconcentreerd om niets te vergeten, er redelijk gerust in, wandelde ik als een volleerde vakantieganger door dedetector. TUUT TUUT; Ik keek om me heen, Welke dommerik heeft er nu nog metaal bij? Mensen keken mijn richting uit. Om te bewijzen dat ik het echt niet was, wandelde ik nog eens, er toch minder gerust op door. TUUT TUUT, die dommerik dat was ik, besefte ik al na één blik op mijn riem met metalen sluiting. Hop, daar waren ze ineens met drie, vier man om me heen. Zag ik er zo verdacht uit? Of ik Nederlands sprak, gelukkig wel ja, ik moet er nog niet aandenken dat dit me in Egypte zou overkomen. Mevrouw de veiligheidsagente overtuigen dat het maar mijn riem was, was niet makkelijk. Alles moest uit mijn zakken, ook mijn gsm die ik uit automatisme weer in veiligheid had gelegd (in mijn broekzak, zeer tegen haar zin dus). Nadat de deo-spray vanuit de box in de vuilbak verdween (ontplofbaar weet je wel, kwestie wat zou ik er niet allemaal mee kunnen doen). Die deodorant kon me gestolen worden, maar die riem hield ik toch liever even aan. Gelukkig: na door handen en een veelvuldig paar ogen betast geweest te zijn mochten we aan de volgende etappe beginnen.
De vliegrit overleefden we uiteindelijk ook wel en toen we om ongeveer drie uur in de nacht onze kamer binnenstaptn kon ik na dit hele avontuur haast aan niets anders meer denken dan aan slapen en dromen van de volgende dagen.
Helaas, het werd een korte, onrustige plakkende nacht, maar wel vol heerlijke, paradijselijke dagen in het vooruitzicht.
Ook al liepen we er al haast tien keer door, het hotel blijft een doolhof, maar uiteindelijk vonden we toch steeds het belangrijkste terug (al vertrouwde ik in het begin meer op Sofie dan op mijn eigen visueel (rampzalig!) geheugen: het zwembad, het buffet, de receptie maar vooral het prachtige privé-strand met rieten parasols helderblauw water en zalige warmte. Net als in mijn dromen, maar dan levensecht. Een duik in het water bracht af en toe verfrissing en was weer een heerlijke nieuwe beleving bij.
Een lui-lekkerdag en nog vele dromerige vooruitzichten, wat wil een mens nog meer.
Alvast een idee om niet te laat te komen: ons uurwerk naar de plaatselijk tijd verdraaien. Nu hadden we eens iets om echt naar toe te gaan en nog heel even het uurwerk bij de hand te houden, namelijk uitleg van de Neckerman-agent(om 9u30, waarom hadden we ons anders zo vroeg uit ons bed gesleept?). We zouden er uitleg krijgen over alle verschillende mogelijkheden tijdens ons verblijf, kon dus best wel eens interessant zijn. Wij maar wachten, en ons verbazen over de erbarmelijke opkomst en ons afvragend waarom men de ontbijttafel zo vroeg begon af te ruimen.
Nadat men ons er van overtuigd had dat we ruim een uur te laat waren viel onze Egyptische pond. We hadden de uitleg simpelweg gemist omdat miss hier (Julie) in een verstrooide bui de tijd toch niet goed gedraaid had. Gelukkig had ik niet geklaagd en mijn absurde verontwaardiging ( oe? Ze zijn al weg en we waren hier op tijd?) niet te duidelijk gemaakt.
Het werd vandaag dus een dag van lekker luieren en de blijvende verbazing om al die schoonheid die we nog negen heerlijke dagen mogen aanschouwen.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben julie
Ik ben een vrouw en woon in Oostende () en mijn beroep is maatschappelijk werker.
Ik ben geboren op 13/11/1986 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Poezie, actief bezig zijn, vrijwilligerswerk, gezellig samenzijn met vrienden,...
