Vandaag was voor Julie en absoluut vermoeiende dag alhoewel ze voor de eerste nacht echt eens zalig geslapen had. Na nog geen kwartiertje op het loeiend hete strand te liggen en tijdens het halen van een drankje werd ze geveld door een appelflauwte, ze viel net niet tegen de grond en kon op tijd een kruk halen. Dit was tot nu toe de meest beangstigende ervaring van de reis. Daarna was er weer heel wat tijd nodig om energie te vinden maar ook dat kwam wel weer in orde. Na een siësta maaltijd-siësta kon ze er weer tegenaan. We lagen nog wat op het strand, maakten een strandwandeling en dronken heel wat om onze woestijnkelen te lessen. Op één terrasje kon een Nederlandse haar verbazing over mijn in haar ogen- reuzegrote voeten niet onder stoelen of banken steken. Een rare manier om een gesprek aan te knopen. Zeker als dat gesprek over niet veel anders gaat dan lange handen en voeten maar op reis komt men wel nog eens dingen tegen die men anders niet verwacht. Later kochten we in het plaatselijke shoppingscenter souvenirs voor het thuisfront, wat vaak soms een moeilijke keuze was. Een aantal winkeliers verbaasden ons met hun toch nog niet geringe begrip van de Nederlandse taal en wij leerden er ook een tweetal Arabische woordjes bij. Tot slot van de dag konden we nog van de grease-voorstelling van het animatieteam genieten. Ook dit was zoals de vorige vertoningen leuk om te zien. Echt hier hebben we ons nog geen seconde verveeld, van deze reis zullen we nog lang kunnen nagenieten.
Vandaag maakten we een tripje met de glasbodemboot. Al was het anders dan verwacht, het was toch een bijzonder uitstapje. Met een speciale motorboot met in het midden een glazen bodem voeren we een heel eind de rode zee in wat soms voor hevige schommelingen zorgde. Daarna lagen we stil en konden we via de glazen bodem en met de korte maar interessante uitleg van de kapitein de prachtigste koralen en vissen bewonderen. Hiervoor deed hij zelfs de allergrootste moeite door zelf met een spons in de aanslag onder de boot te gaan duiken en de glazen bodem te wassen en de vissen aan te trekken door wat voer in het water te gooien. Dit laatste alhoewel het verboden was maar hij was er van overtuigd dat dit kleine beetje de ecologische kringloop zo niet zou verstoren.
Later genoten we nog wat op het strand en nog later, bij het vallen van de avond nestelden we ons op het eenzame strand en maakten we tijd voor wat fotosessies. Op dit moment kon Sofie ook het monster uit de zee bewonderen. We zagen heel dicht tegen het strand plots een grote vis. Wat Sofie van dan af aan deed besluiten nooit meer de zee in te stappen want wie weet kwam deze mini-dinosaurus haar daar nog wel eens opzoeken en dat mocht ze dus echt wel niet gedroomd hebben.Als troost vierden we dan maar eens onze creatieve ziel bot op het strand en genoten we nog wat van het prachtige uitzicht vooraleer te gaan eten en van de Egyptian-move-voorstelling van het animatie-team te genieten: de ritmische dansen op Egyptischemuziek kon ons best wel smaken, leuk om te zien en geen seconde vervelend.
Na ons bed uitgesleept te zijn (ochtendmensen zijn we beiden niet bepaald) en een ontbijt dat ondanks de zinderende buikpijn, soms op de achtergrond, vandaag helaas te veel op de voorgrond toch kon smaken besloten we El Gouna te gaan (her)ontdekken (voor Sofie is dit alles niet meer zo heel nieuw) Na een mini-ritje op de bus konden we door de kleine steegjes en over het enkele pleintjewandelen om ons aan window-shopping te wagen. Een uitbater vaneen parfum-winkel haalde ons op zijn eigen bescheiden manier over binnen te komen. (door te tonen hoeveel plaats zijn winkel in de Belgische gids van Egypte in neemt. (Al laten we hem in de waan te denken dat deze twee hele bladzijdenover hem en zijn winkel gaan in plaats van enkele lijnen.Hij maakte ons Sofie en-Julie parfum klaar. De all-in-one parfum voor Julie (omdat ze nu ook niet zo modern blijkt te zijn om voor elke gelegenheid een ander geurtje te nuttigen. En de mysterieuze (maar volgens ons wat straffe en niet zo lekker geurende parfum) voor Sofie. Dit vanwege haar geheimzinnige (niet-blauw-niet-groen) ogen.
Julie vond het best wel lekker ruiken en besloot zich er na een geluksbod met een gratis sierflesje voor de eerste klant een flesje te kopen.
Na een veilige terugkeer waarbij we met behulp van een hulpvaardige franstalige toeriste met luide stem gelukkig nog op tijd uit het busje konden stappen konden we ons over de tekst op de kaartjes gaan bezinnen. Want een simpele zonnige groetjesis voor ons echt niet voldoende.
Na een siëstatje testte Julie de telefoon uit want ze kreeg ineens belangrijke telefoons vanuit het Belgenland.
Wat vervelend zo vanuit de andere kant van de aardbol en wat absurd maar wel verrassend.Tja, tegenwoordig is men met de gsm bij de hand steeds bereikbaar.
Ikschrik nog elke dag van al het moois: het helblauwe water, het sfeervolle uitzicht uit de kamer, de typische gebouwen. Voorlopig krijgen ze me hier niet zomaar weg. Elk beeld snuif ik gulzig op. Fotos voor later. Een dromerige film. Elke dag blijft zich als een verassend pak ontvouwen. Zelfs wanneer zijn kaarsjes al lang uitgeblazen zijn, blijft er nog zo veel moois om van te genieten.
Ook vandaag was een dag vol zon, zee en strand. Ook Sofie ontdekte vandaag hoe heerlijk het in het water was. Ze kocht zich zelfs een luchtmatras, de pret kon niet meer op alleen nog heel wat blaaswerk voor de boeg. Na Julie te zien afzien, besloot Sofie het aan één van de lieftallige heren van de surfclub te vragen. Voor een aardig fooitje kwam één van de heren graag met een opgeblazen matras terug. If we liked to try surfing? No thanks, first I try to ly on my airmatras, so thought Sofie. Maar na wat pogingen op onder en naast de matras lukte het haar toch en kon het genieten beginnen. Julie koos ervoor om haar armspieren wat te laten werken en zwom en zwom tot ze niet meer kon. Af en toe kon ze zelf, tot haar grootste verbazing in het verste water staan en even tot rust komen. Al zorgde het zoute water voor eeuwige dorst en nam ik mijn poging alles gulzig op te slokken, soms iets te letterlijk op, dit smaakt absoluut naar meer. Nog zo veel om van te proeven, ik heb het gevoel pas het aperitief voorbij te zijn en dat er nog zo veel wacht om de ogen en gedachten mee te vullen. Santé
Later op de avond konden we na een mooie ondergaande zon, het drentelen door de plaatselijke winkeltjes, kopen van de kaartjes, nog nagenieten van het cabaret door het hotel-animatie team. De winkeliers begrepen maar niet waarom we zo karig waren met blikken en woorden. Al deden ze nog zo hun best met hun enkele Vlaamse woorden (veel verdern dan alles goed geraakten de meesten, en al klonk het meestal als een groet, als poging kon het wel tellen.)We bewaarden liever wat afstand want een mens weet nooit hoe ver zij zouden willen gaan. Al wil je hen dan ook weer niet beledigen. (Ja soms is het echt moeilijk om het juiste evenwicht te vinden om over een brug over de zeeën van verschil heen te kunnen lopen.
Sîesta-tijd, even tijd om iets neer te pennen want na wat heen en weer te kronkelen in de plaatstelijke sauna (lees: kamer), wordt het toch wel even tijd het één en het ander neer te schrijven.
Vandaag is een heerlijke luilekkerdag na alle nieuwe, overrompelende maar zalige ervaringen.
Het vliegtuig viel best wel mee. Spannend maar best wel lastig, meer dan vijf lange uren in een zetel is nu ook niet bepaald aan ons besteed. Al slokten onze ogen het nachtelijke, mysterieuze maar vaak verbluffende zicht door het vliegtuigraampje gulzig op.
Al dat heen en weer gesleur met valiezen, zoeken waar nu weer heen maar vooral dezenuwslopend en vervelende controle moeten ze mij echt niet elke dag aandoen. Je raadt het nooit: Veiligheidshalve en om zonder veel verdachtmakende blikken door de detector te passeren, had ik alles wat me nog maar aan metaal deed denken bovenop de box gelegd: sleutels, gsm, kodak, jas met metalen knopen, Ik werd er zenuwachtig van want al dat dierbaar materiaal wilde ik het liefst veilig in mijn jas zien zitten. Zodanig geconcentreerd om niets te vergeten, er redelijk gerust in, wandelde ik als een volleerde vakantieganger door dedetector. TUUT TUUT; Ik keek om me heen, Welke dommerik heeft er nu nog metaal bij? Mensen keken mijn richting uit. Om te bewijzen dat ik het echt niet was, wandelde ik nog eens, er toch minder gerust op door. TUUT TUUT, die dommerik dat was ik, besefte ik al na één blik op mijn riem met metalen sluiting. Hop, daar waren ze ineens met drie, vier man om me heen. Zag ik er zo verdacht uit? Of ik Nederlands sprak, gelukkig wel ja, ik moet er nog niet aandenken dat dit me in Egypte zou overkomen. Mevrouw de veiligheidsagente overtuigen dat het maar mijn riem was, was niet makkelijk. Alles moest uit mijn zakken, ook mijn gsm die ik uit automatisme weer in veiligheid had gelegd (in mijn broekzak, zeer tegen haar zin dus). Nadat de deo-spray vanuit de box in de vuilbak verdween (ontplofbaar weet je wel, kwestie wat zou ik er niet allemaal mee kunnen doen). Die deodorant kon me gestolen worden, maar die riem hield ik toch liever even aan. Gelukkig: na door handen en een veelvuldig paar ogen betast geweest te zijn mochten we aan de volgende etappe beginnen.
De vliegrit overleefden we uiteindelijk ook wel en toen we om ongeveer drie uur in de nacht onze kamer binnenstaptn kon ik na dit hele avontuur haast aan niets anders meer denken dan aan slapen en dromen van de volgende dagen.
Helaas, het werd een korte, onrustige plakkende nacht, maar wel vol heerlijke, paradijselijke dagen in het vooruitzicht.
Ook al liepen we er al haast tien keer door, het hotel blijft een doolhof, maar uiteindelijk vonden we toch steeds het belangrijkste terug (al vertrouwde ik in het begin meer op Sofie dan op mijn eigen visueel (rampzalig!) geheugen: het zwembad, het buffet, de receptie maar vooral het prachtige privé-strand met rieten parasols helderblauw water en zalige warmte. Net als in mijn dromen, maar dan levensecht. Een duik in het water bracht af en toe verfrissing en was weer een heerlijke nieuwe beleving bij.
Een lui-lekkerdag en nog vele dromerige vooruitzichten, wat wil een mens nog meer.
Alvast een idee om niet te laat te komen: ons uurwerk naar de plaatselijk tijd verdraaien. Nu hadden we eens iets om echt naar toe te gaan en nog heel even het uurwerk bij de hand te houden, namelijk uitleg van de Neckerman-agent(om 9u30, waarom hadden we ons anders zo vroeg uit ons bed gesleept?). We zouden er uitleg krijgen over alle verschillende mogelijkheden tijdens ons verblijf, kon dus best wel eens interessant zijn. Wij maar wachten, en ons verbazen over de erbarmelijke opkomst en ons afvragend waarom men de ontbijttafel zo vroeg begon af te ruimen.
Nadat men ons er van overtuigd had dat we ruim een uur te laat waren viel onze Egyptische pond. We hadden de uitleg simpelweg gemist omdat miss hier (Julie) in een verstrooide bui de tijd toch niet goed gedraaid had. Gelukkig had ik niet geklaagd en mijn absurde verontwaardiging ( oe? Ze zijn al weg en we waren hier op tijd?) niet te duidelijk gemaakt.
Het werd vandaag dus een dag van lekker luieren en de blijvende verbazing om al die schoonheid die we nog negen heerlijke dagen mogen aanschouwen.
Ik zoek al lang een uitlaatklep voor de vele woorden die vaak in mijn hoofd ronddwalen. Ik schrijf enorm graag en zou dit graag ook met anderen delen. Ik schrijf graag gedichten maar ook teksten voor speciale gelegenheden, wat dan ook. Het is de bedoeling hier de resultaten van mijn verschillende schrijfselen neer te pennen. Ik laat me natuurlijk ook leiden door de verschillende reacties.
Laat ons dan maar gewoon eens beginnen met mijn eigen lievelingsgedicht waar ik best wel trots op ben.
De wereld kil, ademloos stil één moment geteld tot er weer zonder geweer
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben julie
Ik ben een vrouw en woon in Oostende () en mijn beroep is maatschappelijk werker.
Ik ben geboren op 13/11/1986 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Poezie, actief bezig zijn, vrijwilligerswerk, gezellig samenzijn met vrienden,...
