Vrijdag 28 september, straks om 16u30 vertrekken, Hendrik, Stijn en ik voor een trip naar de dolomieten. Onze vlucht vertrekt in Charleroi om 19u30. Paniek, Stijn vindt zijn paspoort niet. Na een tijdje te hebben gezocht besluiten we dat Hendrik en ik al naar de luchthaven rijden en dat Stijn nadat hij een papier heeft van de politie zelf naar daar rijdt. 

Op de ring van Brussel zitten we plots in vast in het verkeer, we zien de minuten voorbij vliegen en beginnen steeds meer te vrezen dat we onze vlucht zullen missen.Stijn, die langs de A12 is gereden en de andere kant van de ring heeft genomen is al aangekomen op de luchthaven. Eindelijk is de file voorbij, tegen 150 per uur naar de luchthaven. We hebben het gered. Stijn heeft echter vernomen dat hij niet mee mag, dat is een domper op het geheel. Het afscheid was dan ook emotioneel en het was een raar gevoel om maar met zijn tweetjes te zijn. 

Laat op de avond kwamen we aan in Treviso waar we de  huurauto afhaalden en onze bed en breakfast opzochten die Hendrik had gereserveerd. We zijn dan Treviso ingereden en zijn gaan dineren in een ons aangeprezen restaurant TONI del SPIN. Later terwijl we in bed lagen gingen mijn gedachten weer naar Stijn, verdomme toch wat een pech. 

Zaterdag was er slecht weer voorspeld en daarom besloten we om eerst naar Venetië te gaan. Met de auto tot Mestre en dan met de trein naar Venetië. Het laatste stuk lijkt het of we met de trein door zee rijden, langs beide zijden water. In Venetië zijn we te voet van het station naar het San Marco plein gewandeld. Onderweg hebben we op een terrasje ontbeten.Indrukwekkend de kleine steegjes, oude gebouwen en kanaaltjes. Op de brug der zuchten over het Grand Canal hebben we enkele foto’s gemaakt.Vervolgens hebben we de boot genomen naar het eiland Burano. Het was 28 graden en dit boottochtje was een echte verfrissing. Terug aangekomen in Venetië  hebben we dan de waterbus genomen naar het station.Onderweg zagen we enkele mooie jachten en verschillende mastodonten van cruise schepen.  

Genoeg van Venetië, nu op naar de Bergen rond Cortina d’Ampezzo.Onderweg was het verschrikkelijk slecht weer, op een gegeven moment zijn we moeten gaan schuilen onder een brug, hagelstenen zo groot als kersen vielen uit de lucht. Gelukkig duurde dit niet al te lang en konden we onze weg vervolgen. Hoe meer tunnels we doorreden, hoe meer we het landschap zagen veranderen.Wondermooie hoge bergketens doemden voor ons op. 

Onze eerste bestemming was een hut op de kleine Lagazuoi: Om mij niet direct uit te tellen hebben we de kabelbaan genomen.Het uizicht boven was prachtig, enkel het weer viel niet mee, constant waren de bergketens verdwenen achter de wolken, wat het allemaal wel heel imposant maakte.

Dan maar iets gedronken in de hut, wat gelezen en geduldig gewacht op het avondmaal. Dan zijn we naar de dormitori's gegaan om uit te rusten voor de avonturen van morgen. Ontbijt op zeeniveau bij 28 graden en dan avondeten op 2700 meter bij 5 graden, kan het nog meer tegengesteld zijn?

Zondag morgen om 7 uur aan het ontbijt, dit was werkelijk fantastisch en ook de zon was nu reeds deels van de partij. De eerste uitstap bracht ons op de top van de kleine Lagazoui. Vervolgens zijn we dan naar de tunnels gewandeld. In deze streek hebben in de eerste wereld oorlog de Italianen tegen de Oostenrijkers gevochten. We gaan nu de loopgraven en de tunnels die door de Italianen in de rotsen zijn uitgehakt, verkennen. Via een klettersteig komen we aan de ingang van de tunnels.Daar moeten we onze helmen op samen met de koplampen. En die helmen bleken later wel nodig, verschillende keren botsten we tegen de soms wel lage zoldering van de tunnels. Het was stikdonker in de tunnels en we moesten ongeveer 1 kilometer afdalen (600 hoogtemeters). Dit was al direct een grote beproeving voor mijn spieren. Gelukkig kwamen we geregeld openingen in de bergwand tegen, hier hadden we een mooi uitzicht over de ons omringende bergen. Het moet een verschrikking zijn geweest om hier winter en zomer te verblijven. 

Er leek wel geen einde te komen aan de afdaling. Eindelijk waren we de tunnels uit, het was al bij al toch een geweldige ervaring. Na een lange wandeling in ondertussen stralend weer kwamen we terug aan de voet van de Lagazoui. Vervolgens zijn we naar de Cinque torri gegaan daar hebben we dan de open loopgraven bezocht en een grote wandeling gemaakt. Overal konden we zien in welke omstandigheden de soldaten leefden en hoe er met artillerie naar de berg aan de overkant, waar we vanmorgen nog stonden, werd geschoten. Het zicht op de Tofana di Rozes, Lastoni dei Formin, Col de Bois en de Lagazuoi was wondermooi: Groenwe weiden, grijsgele rotswanden en blauwe lucht maakten alles tot een prachtig zicht.

Moe maar tevreden reden we naar Cortina d’Ampezzo waar Hendrik een kamer had gereserveerd in het hotel Corona. We zijn dan naar het centrum gewandeld om iets te gaan eten en tot onze verbazing stelden we vast dat er een groot feest aan de gang was. Op verschillende plaatsen gave harmonieën het beste van zichzelf. Het is wel een heel mondain oord, de prijzen in de kledingwinkels zijn om van achterover te vallen. Gelukkig was het eten niet zo duur. Na een warm bad zijn we dan onder de lakens gekropen. 

s’ Morgens vroeg een lekker ontbijt en dan op weg naar Tre Cime di Lavaredo. Wat een col om op te rijden, ik beklaag de slechte klimmers in de Giro die hier naar boven moeten. Aan de voet van de Tra Cime laten we onze auto achter en vertrekken voor een kleine wandeling naar de Locatelli hut. Die kleine wandeling bleek echter een iets grotere wandeling te zijn die eerst ons eerst naar omlaag bracht de vallei in en daarna weer omhoog. Hoewel het heel vermoeiend was ben ik blij dat we ons vergist hadden, het uitzicht was wondermooi. Het weer was prachtig en het bier in de hut lekker koel.

Na de lunch zijn we dan naar de eerste klettersteig gewandeld. Die bestond uit een 17 tal ladders, dit bleek iets te zwaar voor mij. Hendrik is dan alleen naar de top geklommen terwijl ik stevig vastgemaakt bleef genieten van de prachtige bergketens die me omringden. De hele dag hadden we uitzicht op de prachtige Tre cime di Lavaredo, drie kolossen van rotspieken waar ook heel wat op geklommen was, net zoals Hendrik reeds had gedaan enkele jaren terug.

Terug in de hut was het een drukte van jewelste, er waren heel wat Duitsers of Oostenrijkers. Het eten was lekker maar ik was stikdood.Om 8u30 lag ik tussen de lakens. 

’s Morgens om 6u30 uit de veren en ontbijt. Onze laatste dag was al aangebroken. Wat gaat de tijd toch snel. We gaan een laatste klettersteig doen. De aanloop was via de berggraat en door tunnels omhoog. Weer was het uitzicht prachtig, je vraagt je af hoe men zulke tunnels heeft kunnen uithakken in deze smalle bergrug. Voor het laatste stuk naar de top moest ik weer forfait geven. Ik heb dan maar gewacht terwijl Hendrik naar de top klom, gelukkg had ik een mooi zicht en kwamen geregeld andere klimmers voorbij. Volgende keer hoop ik fysisch terug 100% te zijn en als Hendrik dan voorklimt en Stijn achter mij moet ik dat ook nog kunnen. 

Terug afdalen naar de hut en dan de wandeling rondom de Drei Zinnen terug naar de auto. Onderweg was het ongelooflijk druk. Horden toeristen kwamen we tegen. Omdat Hendrik mij geen stress wilde bezorgen zijn we tijdig naar de luchthaven vertrokken. Onderweg zijn we dan gestopt om een pizza te eten.Later zijn we nog een grote coupe Italiaans ijs gaan eten in Longarone. In dat dorpje was een monument ter nagedachtenis van een groot aantal dorpbewoners dan was omgekomen bij een overstroming van een stuwmeer, toen een enorm rotsblok in het meer was gevallen. Op enkele minuten kwamen 1700 mensen om, de meesten in hun slaap.... Verschrikkelijk, de kracht van de bergen is soms weerzinwekkend

We waren ruim op tijd in de luchthaven en moesten ons nog enkele uren bezighouden alvorens de vlieger naar Charleroi te nemen. In de luchthaven van Charleroi wachtte mij nog een moment van stress: Waar had Stijn de auto gezet en zou ik het slot kunnen vinden en openen dat hij aan de uitlaat had bevestigd? ... Geen probleem, ik heb Hendrik in Mechelen afgezet en ben dan naar huis gereden.

Het was een prachtig verlof, Hendrik had alles mooi gepland en rekening gehouden met mijn grijze haren

Op de top van Kleine Lagazuoi

      

Papa in de klettersteig                               Oude officierkwartieren van de Italianen, in de wand!!

Laatste stuk van de via ferrata

De wand..    en in de tunnels

 

Onze route: rood= via ferrata, rode stippelijn= tunnels
 


Idem

 

Zicht op Tofana's , col de bois en  cinque torri

 

Papa en Tofana di rozes (hij zit in de loopgraven aan cinque torri)

Veel te vroeg opstaan…

4.45, mijn GSM probeert me wakker te biepen… Nog even blijven soezen en dan toch maar opstaan want het wordt een lange dag. Naast me worden ook Federico en Steven wakker, tesamen met nog 4 anderen. We hebben afgelopen nacht weer in het Salbit winterruim geslapen omdat de hut vrij vol zit.

Op het programma vandaag en morgen: De Salbitschijen westgraat, goed voor 34 touwlengtes (ED, 1200 meter, 6b, 5c+ obl) over zes imposante torens (dus ook nog eens 8 rappels tussenin). Omdat we met drie zijn, hebben we besloten om de beklimming niet in een dag te doen. Topotijd geeft 12 tot 16 uur en met drie wordt dat moeilijk om dat te halen, zeker vanaf de Salbit hut wat nog eens een extra twee uur aanlopen is via het Mittwaldcouloir. Het plan is om te bivakkeren na de 4^de toren in “Hotel Salbit” (tenminste als dat rotsterras groot genoeg is voor drie personen).

                                                Luchtfoto van de westgraat met torens 1 tot 6 (toren 4 is die met de twee scherpe pieken)

Onze rugzak hebben we gisteren al ingepakt, naast alle klimgerief (set camalots tot maat 3, nuts, dubbel touw, veel slings en the usual stuff), proberen we zo weinig mogelijk mee te nemen: In totaal hebben we elk twee liter water mee. Daarnaast nog 1.5 liter om te nuttigen tijdens de aanloop en aan de voet van de rotsgraat. Federico en ik beslisten gisteren om te slapen in onze noodbivakzak (= zilverkleurig reddingsdeken). Daarnaast neemt Federico nog een dikke fleece mee en ik mijn donsjasje. Steven neemt enkel een superlichte slaapzak mee. Matjes nemen we zeker niet mee want teveel gewicht en we hebben schrik dat we anders niet door de steile barsten en dulfers geraken met een te zware rugzak. Gelukkig zijn we met drie waardoor de twee naklimmers een rugzak meenemen en de voorklimmer zonder rugzak kan klimmen.

Na twee kommen Bircher-muesli en wat zwarte thee, beginnen we nog in het donker (5.30) aan de aanloop richting de westgraat. Het eerste deel van de aanloop kennen we al. Ik ben hier immers enkele dagen geleden gepasseerd met Bert en Julie-Anna, toen we de prachtige zuidgraat (5c, 5a obl, 570 meter) klommen. Bovendien zijn we gisteren nog de prachtige “Licht und Schatten” gaan klimmen op de Zwillingsturm (6a, 6a obl, 400 meter)… Gisteren gingen de dulfers en fiijne vingerbarsten heel goed en klom ik 7 van de 11 lengtes voor…Dat geeft me vertrouwen voor de westgraat en zijn steile (off-width) barsten.

Om 6.15 bereiken we de voet van de zuidgraat, waar onze aanlooproute splitst met deze naar de zuidgraat. Vanaf hier moeten we rond de zuidgraat traverseren en dan door het Mittelwaldcouloir tot aan de voet van de Westgraat. Het couloir is een erg steil rotscouloir met verschillende 100-en meters lucht onder de voeten. Via de kettenweg, een soort via ferrata met wat kettingen en een staalkabel steken we dit couloir door. Best wel imposant en luchtig, zeker als je na tien minuten de machtige rotstorens van de westgraat ziet opdoemen. Binnenkort wordt deze aanloop korter, men is immers bezig aan de Salbitbrucke, een hangbrug (type Nepal), die beide kanten van het couloir met elkaar verbindt en er zo voor zorgt dat wandelaars van de Voralphut naar de Salbithut kunnen doorsteken.

                                                                  Westgraat gezien vanaf het Mittwaldcouloir

De eerste toren

Om 7.30 komen we aan de voet van de eerste rotstoren. We zien reeds twee 2-mans cordees in de 4-5^e lengte van deze rotstoren. Zij hebben gekozen om te vertrekken vanuit de bivakhut onderaan de graat en zullen proberen de graat in een dag te klimmen.

Ik doe mijn gordel aan, drink het laatste restje water uit onze rivella fles en maak me dan klaar om in de eerste lengte te kruipen. Omdat we met drie zijn, kunnen we niet steeds alternerend voorklimmen daar dit teveel tijd zou kosten. Het plan is dus dat iedereen een toren voor zijn rekening neemt en we na elke rappel dus wisselen van voorklimmer. Ik zal de eerste toren voor mijn rekening nemen, een 9-tal lengtes wandklimmen. Voorlopig nog geen graatgevoel, dat begint pas vanaf de tweede toren.

De eerste lengte is al meteen een goede opwarmer: Een prachtige 6a van 50 meter leidt via verschillende mooie Dulfers, een 6b pasje en enkele technische pasje tot op het eerste relais. Ik ben blij dat er in deze lengte toch een hele reeks oude slaghaken zitten zodat ik niet al teveel friends zelf moet steken. Federico en Steven wisselen hun sportschoenen voor hun veel te nauwe klimschoenen (dat zullen ze zich nog beklagen…) en klimmen na tot op het eerste relais…. Het is zover, we zitten in de westgraat, nog 33 touwlengtes J.

                                              Steven en Federico in eerste lengte op toren 1                                    Hendrik in 3de lengte

In de 2de lengte (5c) klim ik via alweer prachtige rode granietbarsten en een mooi dulfertje tot op het tweede relais. Met elke meter die ik klim, krijg ik meer en meer vertrouwen. In de Salbit zuidgraat en Incredibile was ik toch wat verrast door de moeilijkheid van enkele 4c’s en 5b’s. Maar nu valt het allemaal veel beter mee. Nu volgen een aantal lengtes 4b-5a, helemaal niet moeilijk, maar wel zelf helemaal af te zekeren en je kopje moet er dus bijblijven, niet in het minst om de juiste weg te vinden.

In de 6^e lengte (5b) klim ik via een dalletje en een overhangende dulfer verder omhoog tot we aan een steile dal komen met oude plakketjes. De topo toont echter dat we hier linksomheen moeten via een 4c. Gelukkig, want daar hadden we geen zin in. Ik klim vervolgens de de 6a lengte vlak voor de top. In het tweede deel van de lengte twijfel ik tussen een hoekversnijding links of een lange brede barst volgen rechts. Ik zie de gladde versnijding niet zitten en klim dus naar rechts. Als ik onderaan de atletische dulfer/barst kom, merk ik dat ik hier geen friend kan steken omdat deze barst te groot is voor mijn camalot nr 3. En mijn laatste tussenzekering zit al 5 meter onder me… Wat verder in de barst zie ik gelukkig een geklemde rotsblok zitten. Ik klim de barst tot aan het blok, weet mijn been wat in de barst te murwen om zo een hand vrij te maken en leg vervolgens een sling rond het blok. Daarna klim ik de 8 meter lange barst verder en bereik ik de top van de eerste toren omstreeks 11 uur, perfect op schema om gemakkelijk de 4^de toren te bereiken. Vanaf de top hebben we een zicht op de supergeile en imposante fissure van 100 meter die we in twee touwlengtes moeten beklimmen. Maar eerst klim ik nog via een smallere graat tot aan de rappelstand waar we via een korte en langere rappel de breche tussen de twee rotstorens bereiken.

      
Foto's van de 100 meter lange barst op de 2de toren
 

100 meter dulferen …

Vanaf hier neemt Federico het over. Hij zal de tweede toren voorklimmen. Via een klein traverseetje bereikt hij de 40 meter lange dulfer. Hier en daar steekt een oude slaghaak en verder zitten er twee spits in deze lengte. Federico zekert het verder af met enkele friends en dan is het aan Steven en mij: Wat een prachtige lengte, weeral mooi dulferen en nog goed te doen (5c). Ik neem onderweg enkele foto’s van Steven en dan komen we tot op het relais bij Federico. Nu wacht ons een van de cruxlengtes in de route: Een 50 meter lange barst (6a), die op bepaalde plaatsen redelijk off-width gaat en waar dus ook geen friend meer in past. Gelukkig zijn er nog de oude “coin de bois”, houten klemblokken die er door de eerstbeklimmers in ‘48 zijn ingeslagen. Ze vormen een aangename voetgreep wanneer ik me door de off-width barst heen wurmel met mijn rugzak. Federico klom zonet deze lengte vrij vlot voor. Steven en ik hebben iets meer moeite met onze zwaardere rugzak maar toch weten we de barst zonder bloc na te klimmen.

 
Steven in de eerste lengte van toren 2

     
Federico in de off-width barst

Vanaf hier wordt het weer wat rustiger (5b) en in een hoekversnijding klimt Federico tot aan de noordkant van de graat. Hij gaat echter net iets te ver door aan die kant maar vindt toch nog een oude relais. Via een steile barst bereiken we terug de rechterkant van de zuidgraat en zitten we terug juist. Federico klimt de laatste lengte via een smalle schoorsteen onder een rotsblok door tot aan de rappelstand. Wij moeten onze rugzak afdoen en onder ons hangen om ons door de opening heen te wriemelen.

                                                                           Federico op weg naar top van toren 2

Half drie, deze 2^e toren heeft toch wel wat tijd gevergd en ik vraag me af of we op dit tempo wel op tijd de 4^de toren zullen bereiken. Gelukkig is het weer nog steeds optimaal. Ongelooflijk, het is nu al superweer van vorige week donderdag ( al 6 dagen dus) en ook voor morgen geven ze nog heel mooi weer. Toch wat anders dan vorig jaar toen Julie-Anna en ik aanliepen in de regen, en twee dagen later moesten terugkeren uit de zuidgraat omwille van sneeuw en ijs (ook in augustus !!)

De twee andere cordees zitten reeds op de 4^de toren. Zij zijn slechts met twee dus dat gaat veel sneller, zeker bij het rappellen. Het stelt me enerzijds gerust dat zij reeds op de 4^de toren zitten, dat wil immers ook zeggen dat de derde toren vrij vlot te klimmen is.

Steven komt in actie

Het is Steven die na twee rappels van de tweede toren, deze 3^de toren voor zijn rekening neemt. Gisteren wast Steven nog niet zo happig om mee voor te klimmen in Licht und Schatten, maar vandaag neemt hij toch zijn toren mee. Via een typische 4b rotsgraat bereikt hij de voet van een 5c+ met twee pasjes 6a+. In deze lengte moet je eigenlijk een soort van granieten collonettes dichtknijpen en je voeten er tussen zetten op wrijving. Het is toch niet zo makkelijk maar gelukkig staan de haken niet ver en kunnen we ons erdoor trekken. Steven klimt tenslotte verder via een 4b en 5a tot voorbij de mooie bivakplaats op de derde toren. Omstreeks 16.40 bereiken we dan via een overhangende rappel van 50 meter de breche tussen de derde en 4^de toren. Gelukkig blijft ons touw nergens hangen want dat zou echt problemen geven. Nergens is er ook maar een plaats waar we terug omhoog zouden kunnen gaan naar de rappelstand.

                  Steven in de 5c+ met colonettes                                            Zicht op 4de, 5de en top (midden) en de zuidgraat (rechts)

Bijna op het bivak

De 4^de toren… dus het is terug aan mij. Na 18 lengtes beginnen we toch al iets van een lichte vermoeidheid te voelen, niet in het minst door de rugzak die ik de voorbije twee torens heb gedragen. Blijkbaar moeten we hier een stukje naar rechts in de wand traverseren om vervolgens via en prachtige hoekversnijding terug tot op de graat te klimmen (5a). Ik vertrouw de oude slaghaken niet helemaal en steek toch maar een extra klemblok en friend. Op de graat wacht het volgende wandje, een 5c+ met twee 6b passen. Ik zet mijn voeten op wrijving en neem de rechterkant van de graat vast. Ik verpak mijn handen, zet mijn voet hoger en weet dan mijn rechterhand te verklemmen in een klein barstje. Net op het moment dat ik met mijn linkerhand een onderhands barstje wil halen, slipt mijn voet weg en val ik bovenaan in het wandje eruit. Om geen tijd te verliezen trek ik me op aan de laatste haak en bereik zo de volgende standplaats. Steven en Fedrico volgen vlot, de ene aan de haak trekkend, de andere vrijklimmend. Nu volgt een brede barst-schoorsteensysteem. Eerst moet ik helemaal in de barst kruipen waar nog een oude piton steekt. Vervolgens wurm ik me door het schoorsteengedeelte maar aan een volgende haak wordt de barst smaller en moet ik eruit hangen en dulferen. Ik steek nog twee friends en na 30 meter bereik ik een plateau. Verzuurd maar voldaan kijk ik terug naar beneden en wens Steven en Federico succes met de schoorsteen (en vooral hun rugzak J).

                 Derde lengte op toren 4, 5c+

Ik kijk even terug naar wat reeds achter ons ligt: De eerste, tweede en derde toren schitteren in de namiddagzon. Het is nog steeds prachtig weer en voor me zie ik de andere cordees op de 5^de toren. Er wacht ons morgen nog wel een stukje klimmen.

 Maar nu eerst de laatste lengte van de dag, een mooie 5c+ wand die langs dulfers en een hoekversnijding tot bovenop toren 4 leidt. Ik voel de vermoeidheid wat meer en omdat ik reeds 12 lengtes van de 21 heb voorgeklommen, vraag ik Fedrico deze nog voor te klimmen. Terwijl Fedrico zich omhoogwerkt langs een aantal oude pitons en een kleine sling, gneiten Steven en ik van de zakkende zon die ons voorlopig nog warm houdt. “Mollo !”, roept Fedrico, het is aan ons om de laatste lengte van de dag te klimmen. Ik vertrek als eerste en heb al snel spijt dat ik deze lengte nog niet heb voorgeklommen, mooie atletische beweigingen en dulfers volgen elkaar op in prachtige graniet.

     
Laatste lengte toren 4, 5c+

Nadat Steven is bovengekomen, moeten we nog een rappel doen om “Hotel Salbit” te bereiken, een bivakplaats waar we net alle drie kunnen liggen onder een overhangende wand. Ik rappel als eerste door de hoge wand en merk verschillende pitons op waar bijna niet kan vrijgeklommen worden. Pitons geslagen om een gecoinceerd touw te gaan halen waarschijnlijk. We spreken af dat Federico de knoop reeds voorbij de rand legt zodat het touw hier zeker niet blijft zitten. Steven klimt reeds door naar de bivakplaats en Fedrico en ik recupereren het touw dat gelukkig vlot meekomt…. Even later zitten we allen op de bivakplaats, genietend van de laatste minuten zon. We leggen ons klimmateriaal opzij, doen onze gewone schoenen aan en trekken onze warme kleren aan.

     Rappel van toren 4 naar hotel salbit en nog nagenieten van het zonnetje

Een koude nacht …

Onze watervoorraad blijkt nog mee te vallen en, dorstig als we zijn, drinken we met volle teugen van onze camelbags. We hebben nog twee liter voor morgen en 1.5 liter voor vanavond en morgenvroeg. In de laatste zonnestralen haalt Fedrico onze “Appe” boven, wat droge aperitiefkoekjes die toch vlot binnengaan. Even later verdwijnt de zon achter de bergen en voelen we de temperatuur direct enkele graden zakken. Muts aan, handschoenen aan en dichter bij elkaar zitten. Rond 20.30 eten we onze maaltijd op: De avond ervoor hadden we pasta gekregen in de hut. Er was nog veel over en Steven had dit dan in onze kookpot gedaan. Op die manier moesten we geen vuurtje meenemen en weer wat meer besparen op ons gewicht in de rugzak. Ik open de pot en dan…. Pats, laat ik een deel van de pasta vallen. Het meeste valt gelukkig op mijn schoot en kan ik zo nog opeten. Nog geen half uur later kruip ik in mijn noodbivakzak met donsjas aan en kruipt Steven in zijn slaapzak. Fedrico’s nooddeken is blijkbaar echt een deken en geen zak… brrr! De vermoeidheid helpt ons snel in slaap te vallen. Tijdens de nacht word ik een paar keer wakker door het gewroet van de andere twee. We liggen immers dicht bijeen op de kleine bivakplaats die net groot genoeg is voor drie. In het tweede deel van de nacht koelt het nog wat meer af en begin ik wat last te krijgen van koude onderbenen….  

   Maar niet veel later is het kwart voor zes en sta ik reeds op. Ik doe wat oefeningen om het warm te krijgen, eet wat Sultana koekjes als ontbijt en terwijl ik de touwen terug klaarleg, staan ook Steven en Fedrico terug op. De koude viel nog redelijk me voor ons allemaal en we hebben toch enkele uren kunnen slapen. Federico heeft nog koude handen en Steven voelt er ook niet veel voor om meteen voor te klimmen en zodoende begin ik aan de klim naar de 5^de toren.

Toren 5 en 6

Via een 4c hoekversnijding bereik ik een terras waar ik relais maak onderaan een brede dubbele hoekversnijding. Al gauw komen Steven en Federico nageklommen. Terwijl ik het al goed warm heb, proberen zij hun handen warm te krijgen. Nu volgt een pittige 5c+ lengte: Via een vieze barst moet ik omhoog klimmen tot aan een spit. Ik kan gelukkig nog een friend leggen en via haakje trek geraak ik door dit onaangename stuk. Nu klim ik over een stukje graat en dan moet ik weer in de wand traverseren. Door het grillige verloop van deze lengte, ondervind ik heel wat touwwrijving en moet ik hard sleuren aan het touw, terwijl ik op een dal verder omhoog klim. Ik ben dan ook blij dat ik de relais bereik. Nadat Federico, nog steeds met koude handen en vooral pijnlijke voeten (remember: nauwe schoenen) en Steven de standplaats bereiken, klim ik verder via een luchtige 4a graat tot aan het laatste stuk van de toren. Hier blijkt dat we niet meteen de graat omhoog kunnen volgen, maar eerst wat rechts in de wand moeten traverseren. Ik moet eerst 4 meter omlaag klimmen, dan 3 meter traverseren en vervolgens rechts schuin omhoog naar de eerste (!) haak klimmen. Ik zie ook niet meteen waar ik een extra klemblok of sling kan steken…. Ik slik even en met een hogere hartslag bereik ik via deze 5c/6a traverse de eerste haak. Niet veel verder volgt een volgende haak en zo bereik ik de laatste 4 meter barst die tot het relais leidt. Ik wil een oude slaghaak inpikken die me moet beschermen in het laatste stukje barst maar zonder moeite trek ik hem er bijna uit. Gelukkig kan ik net erboven een friend steken en 10 sec later sta ik op het relais. Steven klimt eerst na, zijn touw heb ik niet ingepikt in de traverse en zodoende is hij in de geëxposeerde traverse beter beschermd. Hij pikt vervolgens de haken los zodat ook Fedrico beter beschermd is in de traverse.

Er rest ons nog een lengte tot de top. Weeral in een ongelooflijk mooie hoekversnijding bereik ik na 40 meter het relais en de rappelstand die ons via een rappel van 15 meter onderaan het laatste stuk van de route brengt. Het is ondertussen half tien en de eerste klimmers verschijnen ook op de naburige zuidgraat.

                                                       Foto's van 5de toren + laatste rappel tussen toren 5 en 6 

Vanaf hier neemt Federico het weer over. Via een zeer luchtige graat bereiken we de lengte met de beruchte pendule. Ik laat Federico 6 meter zakken op een halve mastworp en daar bereikt hij een barst die hij vervolgens omhoog klimt. Hij pikt slechts een streng in en klimt de lengte verder uit tot op het relais. Dan is het aan mij: Ik klom immers op het touw dat niet was ingepikt. Zo kan ik aan het strakke touw naar rechts slingeren en het touw van Steven, dat Fede wel had ingepikt, losmaken. Nadat ik verder omhoog ben geklommen tot bij Fedrico, slingert Steven ook naar rechts en bereikt hij even later het relais. Nog 5 lengtes tot op de Salbitnaald….

                                                                             Federico op de achtergrond in de "pendel"lengte

De volgende lengte is 50 meter lang, 6a maar de eerste 15 meter moet artif geklommen worden via een hakenrij. We kunnen kiezen tussen de oude nostalgische maar twijfelachtige haken links in het barstje of de nieuwe spits rechts op de dal. Nostalgie doet even ons twijfelen maar Federico trekt zich toch omhoog langs de nieuwe spits. De lengte verloopt verder via prachtige granieten “flakes”. Even later klim ik ook via deze flakes en klim dan via de zeer luchtige en smalle graat/wand tot bij Federico. De voeten op wrijving in de wand en beide handen stevig rond de scherpe graatkant geklemd, klim ik verder omhoog. De volgende lengte is iets gelijkaardigs maar staat slechts 5c. In de eerste 8-10 meter kan Fedrico niets steken en enkel een klein barste met een twijfelachtig klemblokje beschermd hem.

     
                                                                                Federico in de artif/6a lengte van toren 6

  
Steven in 5c op toren 6

De moeilijkheid valt echter best mee en even later staan we bijna onder de top. Er rest ons nog een 5a lengte en een lengte via wat blokken en puin (2/3) tot aan het gipfelbuch.

De Salbitnaald

Nog een lengte scheidt ons van de top van de Salbitschijen. Omdat Steven die dag nog niets heeft geklommen, laten we hem voorgaan op deze gexposeerde en luchtige naald. Ik had deze naald reeds voorgeklommen toen ik de Zuidgraat had gedaan met J-A en Bert. Wanneer Steven, en even later ook Federico op de top staan, is het 12.40 en neem ik enkele foto’s. Nog geen twee minuten later sta ik ook mee bovenop de Salbitnaald….. We made it !! En wat een prachtige beklimming!!!! SALBIT ROCKS!!!

                                                    Foto's van gipfelnadel (=salbitnaald = top) + zicht terug op alle torens

 De afdaling verloopt ook erg vlot via het couloir aan de achterkant en 1.5 uur later zijn we terug in de hut en genieten van een grote Radler. Iedereen wenst ons proficiat en we leggen ons even neer om at te rusten ...

Bert in de 6a crux (wrijvingspas) 

 
Aan het begin van de een van de mooiste granietlengtes ooit gedaan door mezelf

 

genieten ... 

J-A in de 6e lengte
 

                      Julie-Anna                                                                         Met zijn drieen op de top
     

                           Julie-Anna in de laatste lengte                                                        Hendrik en Bert

 Blij na een superleuke beklimming

 


Bivakhutje

Binnenin

De levende klemblok...

Wilde Kaiser

Oli4

De Bauernpredigstuhl waar we Rittlerkante klommen, tot 6a+, 200 meter, 5 lengtes

Laatste lengte

Na de schoorsteen

Op de top

Anse, nabij Ombleze

Anse, 6c

Mooi

Relax...

Cascade d'ombleze

 


De quiquillon...

Linus

Linus werkt een 7a uit op secteur Le chateau

Bert...

Hoe koken als het regent

Afgelopen weekend gingen we met Papa en Stijn wandelen en skien in Engelberg. Overal supervette poeder, zelfs bij het wandelen. OP zaterdagvoormiddag klommen we samen naar Ristis, 600 HM. In de namiddag gingen J-A en ik nog omhoog naar Gerschnialp met de sneeuwraketten (250 HM). We konden toch niet weerstaan aan de poedersneeuw en op zondag zijn we dan ook gaan skien op de TItlis, prachtige lange skipistes en ook een supervette poederafdaling via de steinberg gletsjer: 2200 meter waarvan 1400 off-piste. Poeder tot aan de heupen.... Papa maakt een mooie wandeling aan Trubsee en samen genoten we van een lekker hapje op het terras in het mooie lentezonnetje.


Engelberg-Ristis
                                                                               

 


Prachtig...

Op weg...

Sprookjesachtig

Julie-anna geniet...

Papa in volle actie

Titlis op de achtergrond

Lake Engelberg

Poeder!!

Door het bos naar Gerschnialp

Steinerg afdaling over de gletsjer... wat een wand...

De eerste en deel van tweede lengte                                                       Bert in de eerste lengte

Hendrik in de freestanding

Bert begint aan de laatste lengte, op de achtergrond arbonium, een supermooie 5!!

 


Peter, een vriendelijke man (70 jaar maar fervente toerskier)die ons bij hem thuis heeft uitgenodigd, eender wanneer...

Thunersee vanaf Gerihorn

Bijna boven...

De top...

La descente

Even stukje omhoog wandelen, op de achtergrond de gerihorn

De afdaalroute, door bossen, weiden en tussen huizen...

Ski macht Spass...

 


Deel van de wand

Julie-anna test het ijs

Steven

Julie-Anna

Andere kant van de wand

Bert

Kandersteg, Ecrins Cogne?  Nee.... Belgie!!!

 


Koude camping

Eerste waterval ( gradatie 4, freestanding)

Pittige freestanding

 

Bert in de goulotte

Aanloop naar Patri de gauche

Patri de Gauche, 4  en 200 meter

Tweede lengte

Prachtige lengtes bovenaan

Laatste lengte, even verder loopt de waterval uit in een prachtige goulotte

Toerskien in aiguilles rouges, chamonix

     
Julie-anna's eerste toerskitocht richting col des dards, aig rouges

Julie-Anna onder een prachtige hemel

Boven!

Toerskien is leuk!! maar vermoeiend

Sunset op AIguille verte en Aig drus

                                                                                                            
     
Ijsgrotje

Ik zie ze graag ....

                                                                                                            
     
Ook bnnen is het bitterkoud...

Panorama vanaf aguille rouges

 


In een 6b+ op Espero Primavera

Topo kijken..

Zicht op Siuranella N en S

 

Can Toni Gros, in een 6b

Prachtige natuur

Hans en Julie-Anna

Julie-Anna

In een 7a

Krachtig begin

Siurana at sunset

In een 7a

                                                                                                            
     
Grand beau

Federico in

 


In een 6b lengte

Tweede lengte, 6a+

Onderaan de wand

Topo ( stippelijn zijn de extra zes lengtes die je kan doen)

 

Mooie traversee

6c

Federico in een 6b

Laatste lengte: 6a+

Luchtig rapellen over Le Grand Toit