|
Veel te vroeg opstaan
4.45, mijn GSM probeert me wakker te biepen
Nog even blijven soezen en dan toch maar opstaan want het wordt een lange dag. Naast me worden ook Federico en Steven wakker, tesamen met nog 4 anderen. We hebben afgelopen nacht weer in het Salbit winterruim geslapen omdat de hut vrij vol zit.
Op het programma vandaag en morgen: De Salbitschijen westgraat, goed voor 34 touwlengtes (ED, 1200 meter, 6b, 5c+ obl) over zes imposante torens (dus ook nog eens 8 rappels tussenin). Omdat we met drie zijn, hebben we besloten om de beklimming niet in een dag te doen. Topotijd geeft 12 tot 16 uur en met drie wordt dat moeilijk om dat te halen, zeker vanaf de Salbit hut wat nog eens een extra twee uur aanlopen is via het Mittwaldcouloir. Het plan is om te bivakkeren na de 4de toren in Hotel Salbit (tenminste als dat rotsterras groot genoeg is voor drie personen).
Luchtfoto van de westgraat met torens 1 tot 6 (toren 4 is die met de twee scherpe pieken)
Onze rugzak hebben we gisteren al ingepakt, naast alle klimgerief (set camalots tot maat 3, nuts, dubbel touw, veel slings en the usual stuff), proberen we zo weinig mogelijk mee te nemen: In totaal hebben we elk twee liter water mee. Daarnaast nog 1.5 liter om te nuttigen tijdens de aanloop en aan de voet van de rotsgraat. Federico en ik beslisten gisteren om te slapen in onze noodbivakzak (= zilverkleurig reddingsdeken). Daarnaast neemt Federico nog een dikke fleece mee en ik mijn donsjasje. Steven neemt enkel een superlichte slaapzak mee. Matjes nemen we zeker niet mee want teveel gewicht en we hebben schrik dat we anders niet door de steile barsten en dulfers geraken met een te zware rugzak. Gelukkig zijn we met drie waardoor de twee naklimmers een rugzak meenemen en de voorklimmer zonder rugzak kan klimmen.
Na twee kommen Bircher-muesli en wat zwarte thee, beginnen we nog in het donker (5.30) aan de aanloop richting de westgraat. Het eerste deel van de aanloop kennen we al. Ik ben hier immers enkele dagen geleden gepasseerd met Bert en Julie-Anna, toen we de prachtige zuidgraat (5c, 5a obl, 570 meter) klommen. Bovendien zijn we gisteren nog de prachtige Licht und Schatten gaan klimmen op de Zwillingsturm (6a, 6a obl, 400 meter)
Gisteren gingen de dulfers en fiijne vingerbarsten heel goed en klom ik 7 van de 11 lengtes voor
Dat geeft me vertrouwen voor de westgraat en zijn steile (off-width) barsten.
Om 6.15 bereiken we de voet van de zuidgraat, waar onze aanlooproute splitst met deze naar de zuidgraat. Vanaf hier moeten we rond de zuidgraat traverseren en dan door het Mittelwaldcouloir tot aan de voet van de Westgraat. Het couloir is een erg steil rotscouloir met verschillende 100-en meters lucht onder de voeten. Via de kettenweg, een soort via ferrata met wat kettingen en een staalkabel steken we dit couloir door. Best wel imposant en luchtig, zeker als je na tien minuten de machtige rotstorens van de westgraat ziet opdoemen. Binnenkort wordt deze aanloop korter, men is immers bezig aan de Salbitbrucke, een hangbrug (type Nepal), die beide kanten van het couloir met elkaar verbindt en er zo voor zorgt dat wandelaars van de Voralphut naar de Salbithut kunnen doorsteken.
Westgraat gezien vanaf het Mittwaldcouloir
De eerste toren
Om 7.30 komen we aan de voet van de eerste rotstoren. We zien reeds twee 2-mans cordees in de 4-5e lengte van deze rotstoren. Zij hebben gekozen om te vertrekken vanuit de bivakhut onderaan de graat en zullen proberen de graat in een dag te klimmen.
Ik doe mijn gordel aan, drink het laatste restje water uit onze rivella fles en maak me dan klaar om in de eerste lengte te kruipen. Omdat we met drie zijn, kunnen we niet steeds alternerend voorklimmen daar dit teveel tijd zou kosten. Het plan is dus dat iedereen een toren voor zijn rekening neemt en we na elke rappel dus wisselen van voorklimmer. Ik zal de eerste toren voor mijn rekening nemen, een 9-tal lengtes wandklimmen. Voorlopig nog geen graatgevoel, dat begint pas vanaf de tweede toren.
De eerste lengte is al meteen een goede opwarmer: Een prachtige 6a van 50 meter leidt via verschillende mooie Dulfers, een 6b pasje en enkele technische pasje tot op het eerste relais. Ik ben blij dat er in deze lengte toch een hele reeks oude slaghaken zitten zodat ik niet al teveel friends zelf moet steken. Federico en Steven wisselen hun sportschoenen voor hun veel te nauwe klimschoenen (dat zullen ze zich nog beklagen
) en klimmen na tot op het eerste relais
. Het is zover, we zitten in de westgraat, nog 33 touwlengtes J.
 
Steven en Federico in eerste lengte op toren 1 Hendrik in 3de lengte
In de 2de lengte (5c) klim ik via alweer prachtige rode granietbarsten en een mooi dulfertje tot op het tweede relais. Met elke meter die ik klim, krijg ik meer en meer vertrouwen. In de Salbit zuidgraat en Incredibile was ik toch wat verrast door de moeilijkheid van enkele 4cs en 5bs. Maar nu valt het allemaal veel beter mee. Nu volgen een aantal lengtes 4b-5a, helemaal niet moeilijk, maar wel zelf helemaal af te zekeren en je kopje moet er dus bijblijven, niet in het minst om de juiste weg te vinden.
In de 6e lengte (5b) klim ik via een dalletje en een overhangende dulfer verder omhoog tot we aan een steile dal komen met oude plakketjes. De topo toont echter dat we hier linksomheen moeten via een 4c. Gelukkig, want daar hadden we geen zin in. Ik klim vervolgens de de 6a lengte vlak voor de top. In het tweede deel van de lengte twijfel ik tussen een hoekversnijding links of een lange brede barst volgen rechts. Ik zie de gladde versnijding niet zitten en klim dus naar rechts. Als ik onderaan de atletische dulfer/barst kom, merk ik dat ik hier geen friend kan steken omdat deze barst te groot is voor mijn camalot nr 3. En mijn laatste tussenzekering zit al 5 meter onder me
Wat verder in de barst zie ik gelukkig een geklemde rotsblok zitten. Ik klim de barst tot aan het blok, weet mijn been wat in de barst te murwen om zo een hand vrij te maken en leg vervolgens een sling rond het blok. Daarna klim ik de 8 meter lange barst verder en bereik ik de top van de eerste toren omstreeks 11 uur, perfect op schema om gemakkelijk de 4de toren te bereiken. Vanaf de top hebben we een zicht op de supergeile en imposante fissure van 100 meter die we in twee touwlengtes moeten beklimmen. Maar eerst klim ik nog via een smallere graat tot aan de rappelstand waar we via een korte en langere rappel de breche tussen de twee rotstorens bereiken.
  
Foto's van de 100 meter lange barst op de 2de toren
100 meter dulferen
Vanaf hier neemt Federico het over. Hij zal de tweede toren voorklimmen. Via een klein traverseetje bereikt hij de 40 meter lange dulfer. Hier en daar steekt een oude slaghaak en verder zitten er twee spits in deze lengte. Federico zekert het verder af met enkele friends en dan is het aan Steven en mij: Wat een prachtige lengte, weeral mooi dulferen en nog goed te doen (5c). Ik neem onderweg enkele fotos van Steven en dan komen we tot op het relais bij Federico. Nu wacht ons een van de cruxlengtes in de route: Een 50 meter lange barst (6a), die op bepaalde plaatsen redelijk off-width gaat en waar dus ook geen friend meer in past. Gelukkig zijn er nog de oude coin de bois, houten klemblokken die er door de eerstbeklimmers in 48 zijn ingeslagen. Ze vormen een aangename voetgreep wanneer ik me door de off-width barst heen wurmel met mijn rugzak. Federico klom zonet deze lengte vrij vlot voor. Steven en ik hebben iets meer moeite met onze zwaardere rugzak maar toch weten we de barst zonder bloc na te klimmen.
Steven in de eerste lengte van toren 2
 
Federico in de off-width barst
Vanaf hier wordt het weer wat rustiger (5b) en in een hoekversnijding klimt Federico tot aan de noordkant van de graat. Hij gaat echter net iets te ver door aan die kant maar vindt toch nog een oude relais. Via een steile barst bereiken we terug de rechterkant van de zuidgraat en zitten we terug juist. Federico klimt de laatste lengte via een smalle schoorsteen onder een rotsblok door tot aan de rappelstand. Wij moeten onze rugzak afdoen en onder ons hangen om ons door de opening heen te wriemelen.
Federico op weg naar top van toren 2
Half drie, deze 2e toren heeft toch wel wat tijd gevergd en ik vraag me af of we op dit tempo wel op tijd de 4de toren zullen bereiken. Gelukkig is het weer nog steeds optimaal. Ongelooflijk, het is nu al superweer van vorige week donderdag ( al 6 dagen dus) en ook voor morgen geven ze nog heel mooi weer. Toch wat anders dan vorig jaar toen Julie-Anna en ik aanliepen in de regen, en twee dagen later moesten terugkeren uit de zuidgraat omwille van sneeuw en ijs (ook in augustus !!)
De twee andere cordees zitten reeds op de 4de toren. Zij zijn slechts met twee dus dat gaat veel sneller, zeker bij het rappellen. Het stelt me enerzijds gerust dat zij reeds op de 4de toren zitten, dat wil immers ook zeggen dat de derde toren vrij vlot te klimmen is.
Steven komt in actie
Het is Steven die na twee rappels van de tweede toren, deze 3de toren voor zijn rekening neemt. Gisteren wast Steven nog niet zo happig om mee voor te klimmen in Licht und Schatten, maar vandaag neemt hij toch zijn toren mee. Via een typische 4b rotsgraat bereikt hij de voet van een 5c+ met twee pasjes 6a+. In deze lengte moet je eigenlijk een soort van granieten collonettes dichtknijpen en je voeten er tussen zetten op wrijving. Het is toch niet zo makkelijk maar gelukkig staan de haken niet ver en kunnen we ons erdoor trekken. Steven klimt tenslotte verder via een 4b en 5a tot voorbij de mooie bivakplaats op de derde toren. Omstreeks 16.40 bereiken we dan via een overhangende rappel van 50 meter de breche tussen de derde en 4de toren. Gelukkig blijft ons touw nergens hangen want dat zou echt problemen geven. Nergens is er ook maar een plaats waar we terug omhoog zouden kunnen gaan naar de rappelstand.
 
Steven in de 5c+ met colonettes Zicht op 4de, 5de en top (midden) en de zuidgraat (rechts)
Bijna op het bivak
De 4de toren
dus het is terug aan mij. Na 18 lengtes beginnen we toch al iets van een lichte vermoeidheid te voelen, niet in het minst door de rugzak die ik de voorbije twee torens heb gedragen. Blijkbaar moeten we hier een stukje naar rechts in de wand traverseren om vervolgens via en prachtige hoekversnijding terug tot op de graat te klimmen (5a). Ik vertrouw de oude slaghaken niet helemaal en steek toch maar een extra klemblok en friend. Op de graat wacht het volgende wandje, een 5c+ met twee 6b passen. Ik zet mijn voeten op wrijving en neem de rechterkant van de graat vast. Ik verpak mijn handen, zet mijn voet hoger en weet dan mijn rechterhand te verklemmen in een klein barstje. Net op het moment dat ik met mijn linkerhand een onderhands barstje wil halen, slipt mijn voet weg en val ik bovenaan in het wandje eruit. Om geen tijd te verliezen trek ik me op aan de laatste haak en bereik zo de volgende standplaats. Steven en Fedrico volgen vlot, de ene aan de haak trekkend, de andere vrijklimmend. Nu volgt een brede barst-schoorsteensysteem. Eerst moet ik helemaal in de barst kruipen waar nog een oude piton steekt. Vervolgens wurm ik me door het schoorsteengedeelte maar aan een volgende haak wordt de barst smaller en moet ik eruit hangen en dulferen. Ik steek nog twee friends en na 30 meter bereik ik een plateau. Verzuurd maar voldaan kijk ik terug naar beneden en wens Steven en Federico succes met de schoorsteen (en vooral hun rugzak J).
   Derde lengte op toren 4, 5c+
Ik kijk even terug naar wat reeds achter ons ligt: De eerste, tweede en derde toren schitteren in de namiddagzon. Het is nog steeds prachtig weer en voor me zie ik de andere cordees op de 5de toren. Er wacht ons morgen nog wel een stukje klimmen.
Maar nu eerst de laatste lengte van de dag, een mooie 5c+ wand die langs dulfers en een hoekversnijding tot bovenop toren 4 leidt. Ik voel de vermoeidheid wat meer en omdat ik reeds 12 lengtes van de 21 heb voorgeklommen, vraag ik Fedrico deze nog voor te klimmen. Terwijl Fedrico zich omhoogwerkt langs een aantal oude pitons en een kleine sling, gneiten Steven en ik van de zakkende zon die ons voorlopig nog warm houdt. Mollo !, roept Fedrico, het is aan ons om de laatste lengte van de dag te klimmen. Ik vertrek als eerste en heb al snel spijt dat ik deze lengte nog niet heb voorgeklommen, mooie atletische beweigingen en dulfers volgen elkaar op in prachtige graniet.
 
Laatste lengte toren 4, 5c+
Nadat Steven is bovengekomen, moeten we nog een rappel doen om Hotel Salbit te bereiken, een bivakplaats waar we net alle drie kunnen liggen onder een overhangende wand. Ik rappel als eerste door de hoge wand en merk verschillende pitons op waar bijna niet kan vrijgeklommen worden. Pitons geslagen om een gecoinceerd touw te gaan halen waarschijnlijk. We spreken af dat Federico de knoop reeds voorbij de rand legt zodat het touw hier zeker niet blijft zitten. Steven klimt reeds door naar de bivakplaats en Fedrico en ik recupereren het touw dat gelukkig vlot meekomt
. Even later zitten we allen op de bivakplaats, genietend van de laatste minuten zon. We leggen ons klimmateriaal opzij, doen onze gewone schoenen aan en trekken onze warme kleren aan.
   Rappel van toren 4 naar hotel salbit en nog nagenieten van het zonnetje
Een koude nacht
Onze watervoorraad blijkt nog mee te vallen en, dorstig als we zijn, drinken we met volle teugen van onze camelbags. We hebben nog twee liter voor morgen en 1.5 liter voor vanavond en morgenvroeg. In de laatste zonnestralen haalt Fedrico onze Appe boven, wat droge aperitiefkoekjes die toch vlot binnengaan. Even later verdwijnt de zon achter de bergen en voelen we de temperatuur direct enkele graden zakken. Muts aan, handschoenen aan en dichter bij elkaar zitten. Rond 20.30 eten we onze maaltijd op: De avond ervoor hadden we pasta gekregen in de hut. Er was nog veel over en Steven had dit dan in onze kookpot gedaan. Op die manier moesten we geen vuurtje meenemen en weer wat meer besparen op ons gewicht in de rugzak. Ik open de pot en dan
. Pats, laat ik een deel van de pasta vallen. Het meeste valt gelukkig op mijn schoot en kan ik zo nog opeten. Nog geen half uur later kruip ik in mijn noodbivakzak met donsjas aan en kruipt Steven in zijn slaapzak. Fedricos nooddeken is blijkbaar echt een deken en geen zak
brrr! De vermoeidheid helpt ons snel in slaap te vallen. Tijdens de nacht word ik een paar keer wakker door het gewroet van de andere twee. We liggen immers dicht bijeen op de kleine bivakplaats die net groot genoeg is voor drie. In het tweede deel van de nacht koelt het nog wat meer af en begin ik wat last te krijgen van koude onderbenen
.
Maar niet veel later is het kwart voor zes en sta ik reeds op. Ik doe wat oefeningen om het warm te krijgen, eet wat Sultana koekjes als ontbijt en terwijl ik de touwen terug klaarleg, staan ook Steven en Fedrico terug op. De koude viel nog redelijk me voor ons allemaal en we hebben toch enkele uren kunnen slapen. Federico heeft nog koude handen en Steven voelt er ook niet veel voor om meteen voor te klimmen en zodoende begin ik aan de klim naar de 5de toren.
Toren 5 en 6
Via een 4c hoekversnijding bereik ik een terras waar ik relais maak onderaan een brede dubbele hoekversnijding. Al gauw komen Steven en Federico nageklommen. Terwijl ik het al goed warm heb, proberen zij hun handen warm te krijgen. Nu volgt een pittige 5c+ lengte: Via een vieze barst moet ik omhoog klimmen tot aan een spit. Ik kan gelukkig nog een friend leggen en via haakje trek geraak ik door dit onaangename stuk. Nu klim ik over een stukje graat en dan moet ik weer in de wand traverseren. Door het grillige verloop van deze lengte, ondervind ik heel wat touwwrijving en moet ik hard sleuren aan het touw, terwijl ik op een dal verder omhoog klim. Ik ben dan ook blij dat ik de relais bereik. Nadat Federico, nog steeds met koude handen en vooral pijnlijke voeten (remember: nauwe schoenen) en Steven de standplaats bereiken, klim ik verder via een luchtige 4a graat tot aan het laatste stuk van de toren. Hier blijkt dat we niet meteen de graat omhoog kunnen volgen, maar eerst wat rechts in de wand moeten traverseren. Ik moet eerst 4 meter omlaag klimmen, dan 3 meter traverseren en vervolgens rechts schuin omhoog naar de eerste (!) haak klimmen. Ik zie ook niet meteen waar ik een extra klemblok of sling kan steken
. Ik slik even en met een hogere hartslag bereik ik via deze 5c/6a traverse de eerste haak. Niet veel verder volgt een volgende haak en zo bereik ik de laatste 4 meter barst die tot het relais leidt. Ik wil een oude slaghaak inpikken die me moet beschermen in het laatste stukje barst maar zonder moeite trek ik hem er bijna uit. Gelukkig kan ik net erboven een friend steken en 10 sec later sta ik op het relais. Steven klimt eerst na, zijn touw heb ik niet ingepikt in de traverse en zodoende is hij in de geëxposeerde traverse beter beschermd. Hij pikt vervolgens de haken los zodat ook Fedrico beter beschermd is in de traverse.
Er rest ons nog een lengte tot de top. Weeral in een ongelooflijk mooie hoekversnijding bereik ik na 40 meter het relais en de rappelstand die ons via een rappel van 15 meter onderaan het laatste stuk van de route brengt. Het is ondertussen half tien en de eerste klimmers verschijnen ook op de naburige zuidgraat.
  
Foto's van 5de toren + laatste rappel tussen toren 5 en 6
Vanaf hier neemt Federico het weer over. Via een zeer luchtige graat bereiken we de lengte met de beruchte pendule. Ik laat Federico 6 meter zakken op een halve mastworp en daar bereikt hij een barst die hij vervolgens omhoog klimt. Hij pikt slechts een streng in en klimt de lengte verder uit tot op het relais. Dan is het aan mij: Ik klom immers op het touw dat niet was ingepikt. Zo kan ik aan het strakke touw naar rechts slingeren en het touw van Steven, dat Fede wel had ingepikt, losmaken. Nadat ik verder omhoog ben geklommen tot bij Fedrico, slingert Steven ook naar rechts en bereikt hij even later het relais. Nog 5 lengtes tot op de Salbitnaald
.
Federico op de achtergrond in de "pendel"lengte
De volgende lengte is 50 meter lang, 6a maar de eerste 15 meter moet artif geklommen worden via een hakenrij. We kunnen kiezen tussen de oude nostalgische maar twijfelachtige haken links in het barstje of de nieuwe spits rechts op de dal. Nostalgie doet even ons twijfelen maar Federico trekt zich toch omhoog langs de nieuwe spits. De lengte verloopt verder via prachtige granieten flakes. Even later klim ik ook via deze flakes en klim dan via de zeer luchtige en smalle graat/wand tot bij Federico. De voeten op wrijving in de wand en beide handen stevig rond de scherpe graatkant geklemd, klim ik verder omhoog. De volgende lengte is iets gelijkaardigs maar staat slechts 5c. In de eerste 8-10 meter kan Fedrico niets steken en enkel een klein barste met een twijfelachtig klemblokje beschermd hem.
  
Federico in de artif/6a lengte van toren 6
Steven in 5c op toren 6
De moeilijkheid valt echter best mee en even later staan we bijna onder de top. Er rest ons nog een 5a lengte en een lengte via wat blokken en puin (2/3) tot aan het gipfelbuch.
De Salbitnaald
Nog een lengte scheidt ons van de top van de Salbitschijen. Omdat Steven die dag nog niets heeft geklommen, laten we hem voorgaan op deze gexposeerde en luchtige naald. Ik had deze naald reeds voorgeklommen toen ik de Zuidgraat had gedaan met J-A en Bert. Wanneer Steven, en even later ook Federico op de top staan, is het 12.40 en neem ik enkele fotos. Nog geen twee minuten later sta ik ook mee bovenop de Salbitnaald
.. We made it !! En wat een prachtige beklimming!!!! SALBIT ROCKS!!!
 
 
Foto's van gipfelnadel (=salbitnaald = top) + zicht terug op alle torens
De afdaling verloopt ook erg vlot via het couloir aan de achterkant en 1.5 uur later zijn we terug in de hut en genieten van een grote Radler. Iedereen wenst ons proficiat en we leggen ons even neer om at te rusten ...
|
